|
Hallo,
(eerst aan Gerdy een goe verlof en bedankt voor je mailtje)
Een aantal onder mijn trouwe lezers van de blog moeten vandaag terug aan de slag. Ik hoop ook dat het examen van Matthias goed passerde en hij kan overgaan naar het volgende jaar... Ik heb er eens aan gedacht deze morgen... We zijn gisterenavond direct na de maaltijd gaan slapen. Als tieners zaten we in bed tegen 21u00. Ik ben als een blok in slaap gevallen en werd vanmorgen door Valentina gewekt om 5u. Een kwartiertje later stonden we vertrekkensklaar om de verzengende hitte voor te zijn... De eerste 7 KM zijn gevaarlijk stappen in de Meseta en in het donker. Zonder zaklamp lopen is enorm mooi omwille van de sterrenhemel maar gevaarlijk want af en toe bots je tegen een kei op de weg en geeft dat een enorme pijn aan je tenen. Ik loop voorop met het Pinguinzaklampje die ik kreeg van vrienden. Waarvoor dank, het is mijn mascotte geworden een echt en leuk ding. Ik ga ermee slapen om in de nacht te kunnen zien hoe laat het is en het is ook mijn vriend de eesrte uren na het ontwaken.
We stappen na een 7 tal KM doorheen de Monastirra, de abdij of toch de restanten ervan van San Anton binnen. Het is een machtig hoge poort waardoor we heen lopen en heel aanschouwelijk in het vroege ochtendgloren. Dat mensen zo'n gebouwen konden bouwen honderden jaren terug doet me inzien dat er al veel "getjoold" is destijds... We halen in het donker een enorm goed tempo van 7 KM per uur. De vrouwen haken af maar dat hadden we gisteren al zien aankomen als ze hoorden van de te overbruggen afstand...
Wat later passeren we Catsrojeritz, een leuk stadje tegen een heuvelflank aangebouwd. We houden er geen halt en het is prachtig goed weer om te stappen. Net na Castrojeritz klimmen we vanuit het dal opnieuw naar 1000meter op de Alto de Mostelares. Voor mij is het pijnlijk zwaar. Manu en Gaby, een spaanse jongegast van rond de dertig jaar, gaan me voor. Net zoals in de klim van de Col de Bentarte in SJPDP is daar opnieuw de Litouwse Melda die alles en iedereen "opeet" in het passeren. Ik verkies mijn eigen ritme... Eenmaal boven is het zicht ongelooflijk mooi als je achteromkijkt. Manu is al doorgaan in de afdaling en zodus kan ik geen foto nemen omdat hij de camera heeft. Spijtig!!! Een opkomende zon, de roodbruine hemel overgaand in geel blauw licht en de weg die zich kilometerslang van Castrojeritz naar het dal en naar boven slingert tot op de Alto de.... Ik geniet er 10 minuten van het mooie uitzicht, sluit mijn ogen en even voel ik me de koning te rijk. Daarna begint de realiteit opnieuw en stort ik me als een prooizoekende valk naar beneden. Het dalen is immers mijn specialiteit. Halflopend en goeduitkijkend haal ik na een drietal kilometer Manu en Gaby terug bij. We blijven nu samen en houden eenmaal halt halfweg. gaby kent goed engels en zo gaat de communicatie goed. Hij is getekend door het leven en vertelt me wat persoonlijke zaken. Ook hij heeft hier zijn steen mee in de schoenen als zovelen.
Enkelen ondernemen dit avontuur uit sportieve motivatie, een goedkope vakantie. Maar de meeste doen het na belofte, na genezing, bij grote en of mindere grote problemen hopend afscheid te kunnen nemen van een vroegere gebeurtenis of die gebeurtenis een plaats te kunnen geven. Vaak zijn er serieuze problemen op lichamelijk, psychisch of vooral relationeel vlak. Die gesprekken die je met elkaar deelt onderweg zijn vaak van onschatbare waarde in het verwerken van iets. Ze bezorgen je vaak kippenvel en meer dan eens wordt er een traantje weggepinkt. Maar je ziet steeds ook weer die opluchting van het eens te kunnen vertellen. Dat geeft aan elkaar zo'n energie dat je werkelijk tot veel in staat bent.
Ik betaal het "ontbijt" want het is mijn beurt. Het bestaat uit elk 2 bananen en 2 kinderbuenos en 1 cola. Meer is er echt niet te vinden in deze kleine dorpjes... Plots krijgen we een minder leuke telefoon van Anna(ita). Ze is gevallen en heeft een gezwollen pols.
Ze heeft pijn bij het ademen en is bang omdat er slechts boerendorpjes liggen tussen Hontana en Fromista. Ze keert terug naar Caotrojeritz. Valentina gaat verder alleen. Wat later vernemen we dat Anna uit de Camino is gestapt. Ze is op weg met taxi naar Burgos en gaat dan naar Barcelona, haar ouderlijke thuis. Ze vreest voor een polsbreuk. Zo zie je maar dat vanalles kan gebeuren... Het is spijtig en ik betreur het. Het was een geweldige gesprekspartner en we hadden samen veel lol met haar soms ironisch, sarcastische humor. We beloven aan de telefoon verder per email contact te houden... Ondertussen gaan we veder en is de zon broeierig heet geworden. Onze kuiten hangen vol wit stof van de wegen en hier en daar spingen van die akelige kleine woestijnmuizen uit de berm. Wie me goed kent, weet dat ik daar geen favoriet van ben.De laatste 7 KM naar Fromista gaan langsheen een aangelegd kanaal en lijken zeer irreeël temidden dit dor landschapsplatteau. We komen aan omstreeks 11u45 te Fromista en zijn kapot maar rigoreus blij dat we het gehaald hebben.
De etappe was 37 KM lang en met de hitte erbij is dit geen lachertje na bijna drie weken wandelen. de teller staat om en bij de 640 KM, het is nog een 420 KM naar Santiago en 93 naar Cabo finisterra, "het einde van de wereld"...
Het eerste wat we doen bij aankomst is een halve liter bier drinken om onze dorst te laven... Het smaakt maar het zit onmiddellijk in mijn hoofd. Ik wil het een en ander afschrijven en ik verkies eerst te bloggen en daarna te douchen, de was te doen enz.. Ik hoorde nog niet over de KVK, en ga dus een loeren op hun website straks. Daarna is het eten, rust, eten, slapen want morgen staan er 38 KM op het menu en gaan we de derde dag door de meseta naar Ledigos. Een uur later , terwijl ik zit te bloggen, zie ik net Valentina goedlachs aankomen. Ze vervult een managersfunctie in de EU en voor haar 26 jaren oud is ze een echt Romeins doorbijterje. Weinig zag ik zo'n grinta op iemands gezicht om het doel te halen. het typeert haar en ze is als jongste van de nog resterende groep een harde. We schieten nog over met Gaby, Manu, Valentina en mezelf. Uiteraard komen er nog steeds mensen aan die we kennen van ziens en onderweg maar met wie we eerder een oppervlakkig contact hebben. Doordat we de laatste twee dagen langere etappes liepen komen we ook terecht tussen nieuwe mensen die vermoedlijk een dagje vroeger vanuit SJPDP vertrokken zijn. Dit is de Camino, ontmoeten en afschied nemen. Spannend, avontuurlijk maar ook emotioneel, verbondenheid en lastig.... Tot morgen, hopelijk na een goed etappe naar Ledigos.
Gregory.
|
