|
Hallo,
Samengevat vandaag was het Me, Myself and I... . Gisterenavond een kleine opstoot bij Valentina, de italiaanse, die terugkwam om met ons mee te stappen. Ze heeft last van een beginnende tendinitis en was mentaal gebroken. De traantjes en wat spaans gepalaver maakten de boel kompleet. Als een zorgzame vader probeerde ik de rust te beware en ging het richting dokter. Ze mag verdergaan maar moet ibuprofen en een fastum gel als behandeling volgen.Ik sta ook mijn trouwe wandelstok aan haar af... Het wordt lastig voor haar vandaag maar we zien wel. We starten om 6u en pikken Manuel op, die bij Arancha de nacht doorbracht. Chris verwent ons al van in de vroege morgen met een verhaal over zijn laatste reis naar Mexico, een schorpioenbeet en de daarmee gepaardgaande allergische reactie op de medicatie, terwijl de politie hun busje doorzoeken... Te lang om te vertelen maar enorm grappig en weer-zoals altijd-vol tegenslagen... .
We duiken dus de Meseta binnen en dat was een ongelooflijk en nooit eerder vertoond schouwspel. Je stijgt tot op een platteau en dan is het alsof je je bevindt in een grote zeepbel, biotoop bestaande uit de lucht met een verschroeiende zon, daarnaast links en rechts onherbergzaam gebied met afgebrand gras, witte krijtrotsen, geen metertje schaduw en eindeloos witte kalken weggetjes en dit eindeloos ver. Vandaag ben ik werkelijk door een "muur" gegaan.... Het wordt een gevecht met mezelf en dat tot einde van deze week, vermoedelijk zaterdag. velen slaan dit stuk over omdat het te zwaar is, ik haal er mijn kracht uit en denk vaak aan het zinnetje dat ik vroeger zoveel hoorde..." ik zou nog liever gerokken zijn dan... .De enige schaduw die je ziet, is die van jezelf die je hopeloos achterna holt. Hier is het elk voor zich en een bijna psychologisch gebeuren. De zorgen die ik meedraag, spreek ik vandaag opnieuw aan en ik krijg een soort van gevoel die mezelf overstijgt en doet me geloven dat ik opnieuw niet alleen stap. Je hoopt telkens na ieder klein heuveltje dat er een einde aankomt maar telkens slingert de weg zich opnieuw kilometers ver voor zich uit. De kraaien komen soms aan de zijkant van de witgekalkte rotsblokken sjirpen en kijken ons aan alsof ze ons moegetergde lichaam ieder moment zullen aanvallen en opeten. Het dot je alleen maar sneller stappen, bij die huiverende gedachte....
Chris haakt af in San Bol, een albergue die eigenlijk ook een gargage is en waar je vooral veel moet meehelpen. Er zijn geen regels en hij houdt daar wel van. Met spijt in het hart nemen we afscheid en misschien haalt hij ons morgen opnieuw in.... Stipt op klokslag 12u, komen we aan in de volgorde, Manu, mezelf, Anna en Valentina(hinkend). Het is een doorbijter want ze heeft er vandaag een lelijke blaar bovenop gekregen. Anna heeft al een beetje spijt dat ze verder gegaan is en ik denk dat het er deze week vooral zal op aankomen om psychologisch het hoofd boven water te houden... Het wordt een korter verhaal dan anders want ik ben zowel fysisch als pscychisch op...! Ik neem straks een lekkere maaltijd en rust wat uit. Er is een zwembad in de albergue die we betrekken voor 5,- maar ik heb er geen zin in. De teller staat bijna op 600KM en morgen is het weer zo'n lastige etappe. Maar ik weet vooral dat ik niet alleen stap en dat velen met me meestappen in gedachten. Dat blijft me sterk houden in dit woestijndorpje... met een enorm trage PC....
Gregory
|
