Voorbereiding , vertrek en dagboek naar Santiago de Compostela 2OO9
06-09-2009
Terug thuis..........
Hallo België,
Sinds gisterenavond ben ik terug thuis....Eigenlijk ben ik na deze trip ook een beetje wereldburger geworden.... Via een tussenlanding in de mondiale luchthaven van Madrid, kwam ik aan rond 18U30 te Brussel... Men stond me op te wachten met een spandoek en een boeket bloemen. Ik moest even op de tanden bijten... Er werd een eerste belgische pint gedronken en natuurlijk moest ik mijn verhalen aan iedereen verkondigen. Er werd druk gebeld en gesmst... Omstreeks 20u45 was ik thuis ...
Doordat Ste, reeds lang gepland en mee in de voorbereiding zat van een vrijgezellenfeestje van een collega, bleef ik bij mijn moeder slapen. Ik vond het best wel OK en wou haar dat niet ontnemen.Na alles wat zij voor mij heeft gedaan de afgelopen 39 dagen zou het echt stupudi zijn, dit haar niet te gunnen. Deze morgen waren er natuurlijk de nodige traantjes toen we herenigd werden na 39 dagen. Samen zijn we om Marit geweest naar mijn schoonbroer. Zo'n vreugde op dat kleine gezichtje, sprong ze om mijn hals en neep me bijna morsplat!!! We zijn het middagmaal gaan eten bij familie en deze avond is er een feestje met broodjes voor de dichtste familie bij ons thuis. Andere familieleden en enkele collega's namen contact op en velen vragen om een foto-avond... We zien wel... Iedereen wil de heldenverhalen horen en iedereen snakt ernaar om Xabi te zien in via de fotos. Ook ikzelf kon vandaag pas alle foto's zien en des te meer werd het me duidelijk dat dit een ongelooflijk avontuur is geweest. Ik bericht in een mail al " mijn Camino-vrienden" van deze hereniging en mijn thuiskomst een ongelooflijke blije gebeurtenis was.
Vanaf morgen probeer ik terug de draad op te nemen in het "gewone"leven. Het zal niet gemakkelijk zijn want de drukte, de gedrevenheid, maar vooral de nieuwe confrontatie met het woordje "Tijd en "ik,heb geen tijd" of "had geen tijd."... voel ik nu al. Als ik deze zaken aanhoor, denk ik met weemoed terug aan de afgelopen maand. Ik, met mezelf en de rugzak in een prachtige, rustige natuur, denkend, lachend en vooral geheel ontspannend op stap naar het verre Santiago en Cabo Finisterrae. Ik maakte een mooie doos met herrinneringen en schrijf daarop in grote letters, Camino, 29-07-2009 /06-09-2009... Ik bekijk ook de vele mails die ik ontving maar nog niet kon lezen...
Ik ga morgen ook naar de bank want het gebruik van de kaart blijft een mysterie. In Madrid verkeerde in na probatie opnieuw in de mogelijkheid geld af te halen. Ik doe nog wat andere zaken, breng Marit naar school en ga eens mee in haar klasje om alles te zien wat ik niet kon zien op de ouderavond eind augustus. Ik ben blij dat ik de juiste keuze gemaakt heb om naar huis te komen. Het voelt goed en gezellig aan. Ik ben officieel op de "belgische weegschaal" 6kg vermagerd... Vandaag, gisteren en de laatste twee dagen van de reis heb ik daar al iets van af gedaan denk ik, maar ik probeer me wat zo te houden. Ik maak deze week ook een paar kleinere wandeltochtje som het "gevoel" wat te behouden...
Zo, misschien komt er van deze blog en de persoonlijke dagboek ooit een boek, maar eerst wil ik wat terug "in the mood" komen en wennen aan deze wereld, misschien opnieuw aan het "begin van deze wereld" na afscheid te hebben genomen aan het "eind van de wereld"en vanaf nu aan op mijn tempo, mijn ritme. Althans dat probeer ik... Gregory
Hallo, Internet is alom tegenwoordig dezer dagen en ik ben dus zonder kleerscheuren op de luchthaven geraakt, waar ik tegen betaling en om de tijd wat t doden op het net kan. Mijn rugzak is al "ingescheept" en ik kreeg de tickets vlotjes... Ik mag pas aan boord gaan omstreeks 12u30 en dan vertrek ik om13u35 naar Madrid. Van daaruit neemikde vlucht om 16u20 naar "Brusellas". In Madrid ga ikin de taxfree shop een goeie parfum kopenwant ikverlang ernaar omeens een frisse after shave op mijn huid te sprenkelen. Als ik voor iemand nog iets moet meebrengen mag je me dat gerust door smssen...(sigaretten,parfums,drank...) Ik moet geen rugzak meer versleuren en dat voelt goed aan.... Ik heb nog wat souvenirkes gekocht voor de familie,Marit,Julie enz. Ook voor mijn collega's heb ik iets mee...
De "Compostellum",mijn gestempelde credencial en de St. Jacobsschelp heb ik dicht bij mij... en dus niet in de rugzak gelaten. Ik wil deze voor geen geld ter wereld kwijt geraken....
Ik ben zo content dat het voorbij is,dat ik er heelhuids geraakt ben en dat ik eindelijk naar huis mag. Ik moet er nu alleen voor zorgen dat er geen steen meer op mijnen kop valt tot 18u30....
Doei en tot weldra, Ps.: Stefaan van Virginie, ikben het niet vergeten deze morgen langs te gaan in de kathedraal...
Gisteren is het ongeveer een uurtje of twee na onze aankomst in Cabo Finisterra beginnen "misten en regenen". Het is blijkbaar typisch voor Galicië... en vreemd want het wer slaat om het uur om van mooi naar slecht en weer naar mooi... We hebben er niet om getreurd omdat we zo blij waren allebei van het einde te hebben gehaald.
We zijn omstreeks 19u30 in het donkere weer naar boven getrokken..., de allerlaatste 2.7Km naar het echte "einde van de wereld". De Concha(schelp) die ik vanaf Lourdes volgde en die je westwaarts doet lopen, met de zon op je rug, staat hier aan de laatste mijlpaal met de schelp naar beneden, letterlijk en symbolisch, is dat hier het einde van de wereld.. Er staat daar 1 faro, vuurtoren en iedereen trekt er naar boven met flessen wijn en bier om het afscheid van deze camino te vieren...
Toch is het heel sereen als je daar aankomt... Het zijn enorme grote bombastische rotsen die je her en der vindt en daar tegen gutst het blauwgroene Oceaanwater onder ons geweldig tegen. Het toont ons de kracht van de natuur en de kleinheid van de mensheid daartegenover... Een macht die zijn geheimen nooit prisj zal geven...
Heel vreemd is dat je overal in de rotsenspleten verbrande kledijresten vindt en ook de rotsen zijn op die plaatsen zwart gebrand... Ik probeer mijn "ding" te doen. Met een regencape en veel wind is dit allerminst gemakkelijk.... tot we wat verder een gejoel horen en de Duisters hebben een vuurtje kunnen maken... (dat zijn ze gewend van vroeger hé--)grapje) We sluiten aan bij deze groep Duitsers, Argentijnen, Italianen en Spanjaarden en het is een groot vuur aangewakkert door de wind. Ik werp er mijn versleten kledij op en het laait mee in het vuur. Mijmerend kijken we naar de opstijgende vlammen en rookpluimen. Met een glas wijn in de hand nemen we nu echt afscheid van dit avontuur en laten -hopelijk-alle onze zorgen hier symbolisch achter en gaan "herboren" terugkeren. Zo is het toch beschrijven in de "overdracht".
Na het ritueel waar trouwens heel mooie fotos van genomen zijn, daal ik een tweetal meter af om nog efkes helemaal allen te zijn... Voor mij ligt in de mist de Oceaan in al zijn pracht.De pijn, opofferingen, de voorbereiding en het stappen zelf zijn omgeslagen in een gevoel van voldoening, persoonlijke overwinning op jezelf... Een zucht en een gevoel van overwinning komt in me op. De periode van 38 dagen onafgebroken wandelen, 1100 Kilometers te voet, in (warm)weer en wind, in vreugde en verdriet, in pijn en genot, in ontmoeting en afscheid nemen, soms eenzaam soms omringd, stinkend naar zweet en plakkend in stofferige smurrie... Deze kabbelende beek bereikt hier de monding. Met een stilletjes gebalde vuist in aanslag laat ik hier deze gevoelens achter... Daarna gaan we terug naar beneden. We zijn opgelucht en verlangen naar huis. We fantaseren en dromen en verkopen stoere mannepraat. Samen gaan we eten in een "goed restaurant", fruits de mer(het is de streek!) opnieuw met speciale looksausjes en twee flessen goede wijn, een Irisch Coffe en arrucho... Het is net middernacht als we ons moe maar voldaan in bed ploffen. Ik val als een blok in slaap...
Deze morgen na een licht ontbijtje en een afscheidnemend van enkele medepelgrims die nog verder trekken naar "Muxia", stappen we de bus op. Een heel vreemd gevoel heb ik als we wegrijden.... Ht is nu echt gedaan en ik voel ook dat mijn lichaam snakt naar rust, kalmte en geen inspanningen meer. Het moet weer wat bekomen. Mijn benen voelen loom en dik aan. Mijn gemoed is wat beneveld en ik voel me slaperig, uitgeput maar ook tevreden. Het gevoel van door een rijdend vehikel te worden "gedragen", geen rugzak op de rug doet enorm vreemd...
Reikhalzend blijf ik Finisterae volgen tijdens het draaien en keren, tot het in de mist verdwijnt. Deze mythische plek heeft iets speciaals... Voor de tweede keer op deze tocht luister ik naar muziek op de MP3 speler. Het liedje van Andre Hazes, bloed, zweet en tranen ligt net op en is een beetje typerend vind ik voor deze tocht en de beleving ervoor en errond...
Om 13u00 komen we aan in Santiago. Ik schrijf me terug in de gevangenis-albergue en moet we werkelijk naar boven slepen terwijl ik net 1100 KM gelopen heb. Ik denk dat er ook een bepaalde druk of last van ñijn schouders is gevallen sinds gisterenmiddag en we trekken daarna het stad in. Ik kamp nog altijd met bankproblemen niettegenstaande Ste limieten verhoogde en oeverloze bankbezoekjes enVisa-telefoontjes pleegde. In bepaalde winkels kan ik betalen met de kaart, in andere niet en geld afhalen blijft een probleem en gaat niet. Ik heb geen banklimiet meer. Ik bekijk dat toch eens héél serieus als ik thuiskom... Ik mag 1000 keer danke zeggen aan Xabi dat hij alles wil betalen voor mij anders zat ik echt goed in de puree. Straks bij het afscheid vraag ik hem nog 100,- en ik hoop dat ik zonder kleerscheuren thuis geraak...
We gaan nog eens naar de kathedraal en schieten er nog enkele fotos, ook een moment van ingetogen stilte. Ik krijg nog een "pakje" van Xabi, een sleutelhanger waarvan ik enkele weken terug nog over gepraat had, met de mooie afbeelding van het rode pelgrimskruis... Prachtig en ik ben content. Zelf heb ik he gisterenavond één van de twee stenen gegeven die ikzelf terug meenam aan het Cruz da Fierro en hij was content met dit stukje van mezelf... We schrijven nog wat kaartjesen drinken nog iets. Ondertussen blijven de pelgrims maar toekomen en er zitten er een hele pak bij die ik nog ken vanuit de SJPDP periode. Het is een leuk terugzien met verhalen, avonturen, pijnlijke en blijde grimassen. Sommigen fel gebruind, anderen fel vermagerd. Ik weet begod niet hoe ik er zelf uitzie, alleen dat ik onfris blijf ruiken na de wasbeurten en handwasjes... We copieren de fotos nog op twee CD's en hopelijk kan ik ze allen zien als ik thuiskom. Volgens de "foto-madam" is dat geen probleem. Anders stuurt Xabi me een USB-stickje op van bij hem thuis.... Hij gaat nu nog eens bellen naar zijn lief en ik kom wat bloggen.
We spreken af aan de albergue om 19u00 en gaan samen pizza eten. Daarna ga ik mee naar het station en nemen we afscheid van elkaar. Het zal niet gemakkelijk worden, dat weten we allebei. We hebben gekeken en sinds Atapuerca, een dag na het scheiden van de Burgos groep lopen we samen, dat is een 21 dagen dat we "liefde en leed" delen. Ik heb zijn pijnen gekend en ik heb de bewijzen mee naar België. Ik beloof het jullie dat evolutie van goed naar kwaad is en niet voor gevoelige kijkers zal zijn...Nu, kan hij erom lachen maar hij heeft nog steeds pijn en loopt nog steeds mank en beide benen gezwollen van de tendinitis... Ik heb hier echte karakterkes leren kennen op deze Camino...
De planning voor morgen is dat ik opsta om 7u00, een douche neem en de nieuwe kledij aandoe die ik hier aankocht.(joepie!). Om 9u10 heb ik een bus naar de luchthaven en rond 13u00 ga ik richting Madrid... daar een overstap en alles nu nog eens zou meezitten morgen kom ik aan rond 18u30 te Zaventem, alwaar men mij komt oppikken...
Ik verlang om mijn ligbadje en de verse lakens enz... Ik probeer jullie ofwel morgen ofwel zondag een allelaatste woordje mee te geven van de terugreis en de thuiskomst...
Velen zeggen me dat het lezen van deze blog leuk was en dat ze verlangden om de verhalen te lezen... Misschien moet ik er toch eens over nadenken het in boekvorm te gieten, want ik heb nog een pak persoonlijke aantekeningen in mijn geschreven dagboek hier, gedroogde bloemen en bladeren van onderweg en ongeveer een 900 foto's. We zien wel wat het wordt en als ik doe, wil ik het zoals deze Camino goed doen en dus er de tijd voor nemen.
Ziezo, hopelijk tot in Belgie, Vlaanderen, mijn vlaandrenland!!!! Gregory, 29/07/09-04/09/09 afscheid van Santiago de Compostela
Nog een laatste reactie omstreeks 23u uit Santiago... Ongelooflijk maar waar en echt gebeurd. Xabi blijft nog 1 nacht en tot morgen in Santiago. Onderweg hebben ze meer dan eens de draak gestoken met mijn structuur en ze noemen het hier de "vlaamse voorzienigheid". Ze hadden vaak lol als ik me twee of drie keer informeerde over een plaats, albergue, sluitingsuur, vertrekuur enz... Tot bij de aankomst in Santiago toe, had ik nog gezegd tegen Xabi,... "waarom kom je niet met mee naar het treinstation om info te nemen over het vertrek en prijs van je eventuele ticket naar huis(een tweetal dagen terug)."
Nee, ze doen het op de Spaanse manier en zien morgen(manaña) wel of net voor vertrek... De loketten zijn steeds open enz...no problem... Vanavond , nadat we elkaar nog twee uren de vrijheid gunden om wat alleen te zijn, ging ik met hem mee naar het station om afscheid te nemen. Daarvoor hadden we een paar pilsjes gedronken om de "pijn " wat te verzachten en wat blijkt .... Er is geen trein naar zijn thuis alvorens morgenochtend 9u15. Ik zag het direct aan het geziht van het stationsmevrouwtje dat het niet OK was... Ook Xabi was wat geschrokken en zo moet hij hier nu blijven tot morgenochtend samen met mij. Ergens waren we allebei opgelucht... We zijn nog samen Patatas bravas con aiolli(look) gaan eten, met Pepperoni's Padron(pepers in olijfolie en look) en huoeves con jamon(eireren, hesp en frieten) ... Het was een calorierijke maaltijd en ik denk dat ik van de 8 KG verloren lichaamsgewicht er opnieuw 2 KG bijgekomen zijn vanavond en gisteren. Het was misschien wel de leukste avond ... van de Camino na gisteren... Ik ben content, zielsgelukkig en hij is eigenlijk ook content dat hij nog een nachtje moet blijven... Ik verlang naar huis en hoorde van Ste dat er zelfs reactie uit Nederland ons hebben bereikt via de blog, waarvoor dank.... Xabi heeft me nog 200, voorgeschoten want je weet maar nooit morgen en samen gaan we nu naar de albergue. Dit is best spannend want hij schreef zich niet in. Het is al laat en er is controle tot 00u00... Het is best mogelijk dat hij er niet meer in mag... Hij is nu alleen op weg en probeert zo binnen te sluipen en ik kom achter met zijn rugzak en ook het ticketje dat ik betaald heb. Dus als hij binnengeraakt is het OK, anders ga ik solidair zijn met hem en vertrek ik vanavond ook nog uit de albergue en slapen we ergens in het park... of nabij het station....in openlucht... Dus ik zou zeggen morgen of overmorgen best verder lezen want het kan naast de thuidkomst ook nog een avontuur geweest zijn die laatste avond in santiago...
Ik wil via deze weg ook nog eens een groetjes doen aan Stefaan , een vriend van ons die zijn gewrichtsbanden heeft gescheurd als ik het goed begrepen heb van Ste... Stef, als je dit leest, ge slaat er je wel door... Weet dat niets onmogelijk is en na regen komt zonneschijn... daar ben ik overtuigd van... Ik passeer morgen nog eens langs de kathedraal alvorens ik naar de bus ga en denk daar nog eens aan je en je vrouwtje dat alles voor jullie in orde mag komen. Als er iets of iemand nodig is om een handje toe te steken of een luisterend oor te zijn mag je steeds op ons rekenen... Sterkte en... no pain, no glory of liever pain is only temporary, victory is forever.... Gregory.
Hallo België en onder lichte druk een klein beetje Frankrijk,
Hier ben ik dan eindelijk aan het "einde van de wereld", Cabo Finisterra(Galisisch AE) en ik heb heel veel te vertellen...
Te beginnen met gisterenavond. Ik heb net zoals vorige week geldproblemen. Mijn bank zegt dat het hier of aan Visa de fout ligt en hier zeggen ze dat mijn bank in de fout is... God helpe me dat Xabi me geld voorschiet anders zat ik diep in de puree... Ik heb nog 5,- en als je geen geld meer hebt, kan je ook nergens meer overnachten, eten, drinken en leven. Je zit zover weg van huis, het is niet simpel... Ik dacht eerst aan een rekening te openen in Spanje maar dat duurt een week tegen dat alles geactiveerd is en als je geen geld hebt om ergens te slapen... Grote problemen dus en ik ga dat zeker toch eens van naderbij bekijken als ik thuisben met de bank. Ik heb nog nooit als "een stutteskooier" geleefd en ben dat hier eigenlijk ook niet van plan dat te doen. Ik heb genoeg geld staan thuis op "de bewuste" Credit card rekening en kan het moeilijk begrijpen dat er anno 2010 daarover nog problemen zijn... Dit gaat fout! Maar goed dat is voor als ik terugben en dat zou wel eens eerder dan gedacht kunnen zijn....
Gisteren heb ik dus een redelijke emotionele klap gekregen in de eucharistieviering. Waarom dat weet ik nog altijd niet maar ik had en heb het gevoel dat mijn werk hier gedaan is... Dus na de middag slenterde ik nog wat rond in het stad en samen met David en Xabi zijn we mijn ticket "back home" gaan kopen... In het treinstation bleek dat een trein naar Brussel, evenveel geld kostte als een vliegtuigticket en er waren ook drie overstappen met als gevolg, ik pas zondagmorgen thuis zou komen na een tweedaagse en één nachtelijke treintrip. Net ietske teveel getjool na mijn avonturen. Ik vertrek dus NIET naar Alicante of Valencia, mis de thuishaven en neem zaterdamiddag het vliegtuig naar Madrid rond 13u30.Ik heb een overstap om 16u00 naar Brussel. Ik vermoed aan te komen rond 18u30. Wie me komt halen , zien we dan wel weer en desnoods kom ik te voet naar huis. Want ik ben wel wat gewoon nu...
Bovendien een trein was niet te boeken omdat het systeem "plat" lag en wanneer het terug opgestart kan worden...??? No lo le seis...!! Typisch Spaans... In zo'n grootsteden en met zoveel toerisme kent men er zelfs in de openbare gelegenheden geen Frans of Engels. We hebben één van de beste onderwijssytemen ter wereld daar ben ik overtuigd van...
Als ik Manu achterna reis, moet hij werken vanaf 6u00 tot 12u00, dan eten en dan siesta tot 16u00 plus daarna werken tot 20u00. Dus het meest van de tijd zal ik opnieuw alleen zijn en daar heb ik geen zin meer in. We brachten hem op de hoogte en hij begreep mijn beslissing. We horen of zien elkaar nog wel eens... Ondertussen is de vriendschap sinds de 14e augustus met Xabi ook heel innig geworden...
Na de betaling van mijn vleigticket gaan we samen een nieuwe jeans, schoenen en polo kopen want zaterdag willen we niet naar huis in onze stinkende, afgebleekte en uitgerokken pelgrimskledij... We willen er goed uitzien bij onze terugkomst... Na een etentje in de Burgerking en daar hadden onze felgeplaagde maagjes eens terug nood aan zijn we nog 1 pils gaan drinken en internette ik wat met Ste. Ze vraagt me of ik mijn keuze goed overwogen heb en vindt het absoluut niet erg als ik Manu achetrna reis. Mijn besluit staat vast, morgen(lees vandaag) doe ik de laatste etappe naar Cabo en daarna terug naar Santiago en zaterdag ben ik thuis.... Met deze woorden neem ik afscheid.
Eigenlijk ben ik ook een stuk opgelucht en het gaat weer wat beter met me dan in de namiddag...gisteren... We gaan slapen in de veel te dure albergue(12,-) en bovendien is het net als een gevangenis... en niet al te proper... Deze morgen hebben we afscheid genomen van de wat timide David... Het was een vreemd gevoel... Je wisselt wel informatie en adressen uit maar misschien zie je elkaar ooit of nooit meer terug. "Mijn huis is het jouwe" en dat is wederszijds, is steeds de laatste zin bij het afscheid der pelgrims. Er vallen zelfs enkele traantjes. Als je bijna 20 dagen met elkaar geleefd hebt in soms lastige omstandigheden creeërt dat een band. Dat is hier typisch aan die Camino. Het ontmoeten en weer los-laten. Best moeilijk.
Dan was er nog het intervieuw met Q-Music, ook once in a lifetime... Ik kon mezelf horen door de gsm op de radio en dat doet ook een beetje raar... ik hoop dat het een beetje redelijk overkwam. Sommige "die-hard" fans namen alles nauwkeurig op... Na het intervieuw en het afscheid zijn we vertrokken op weg naar Oliviero, een 30 tal KM weg van Finisterrae. Daar nemen we terug onze gebruikelijk dagindeling van de afgelopen 36 dagen op... Het is best lastig en gaat vaak op en neer. Het zeezicht af en toe en de prachtige vergezichten maakt veel goed. Het worden 30 lastige en vooral psychologische zware kilometers , alover kleine vissersdorpkes,grote bedrijven, landinhammen, bossen en weinig toeristische stranden. Via Pontés, Pontella, Carcubion en Amarella bereiken we Finisterrae. We lopen de laatste kilometers over een strand met de voeten in het water... wat een bevrijding en wat een gevoel. Nu is het echt afgelopen.... We kunnen in de albergue slapen maar nemen toch een klein hotelleke met het vooruitzicht dat we misschien buiten slapen deze nacht en ook doordat Xabi een bekend adresje van een mede-pelgrim aangesmeerd kreeg waar het goed vertoeven is voor weinig geld. Hij betaalt momenteel, dus ik volg... We schrijven ons in Casa Velaye, een familiezaakje net aan de Kust gelegen sinds 1958 met een uitstekende "fruits du mer" keuken... De kust(en) zijn hhier niet zoals bij ons of elders dan in het toeristische Spanje. Hier leeft men vooral van de visvangst... Het is er nogal "slordig" en het heeft veel mij van de Noordelijke Kust van Portugal, waar we ooit met de mobilhome reisden. Dus heel vriendelijke en lieve mensen en de visvansgt is er echt nog prehistorisch maar eficient. Men leeft hier vooral van pulpos, de inktvissen, die ik proefde in Triacatsella...
Hier aankomen geeft een echt eigenaardig maar voldaan gevoel. Je voelt een enorme en onuitputtleijke kracht, vrijheid en blijheid... Xabi slaakt opnieuw een zucht want ook voor hem is het nu voorgoed voorbij...DE PIJN.... Ik geef hem een aandenken die ik een drietal weken zelf meenam onderweg. Een steentje met het teken van de Camino, een gele pijl, erop. Hij omhelst me en samen vloeien er weer traantjes. Wat is dat hier weer toch, denk ik bij mezelf. We zijn de afgelopen weken allebei fel vermagerd en gaan eerst een halve liter bier drinken. Het zit direct in mijn hoofd.Daarna verzachten we onze pijn en gaan goed uiteten. De beste maaltijd tot op heden. Paella met "fruits de mer" en verscheidene sausjes. We eten als verhongerde honden en niets blijft er over van de torenhoge schotels... Dan gaat hij rusten, ik geniet wat van de zon en de wolken... Want het was heel vreemd en nu hier ook. Om het halfuur is er een stekende zon en daarna wee afgewisseld met wolken... We spreken af om 18u00 elkaar terug te zien om te kijken waar we best naar de berg lopen om de misschien en hopelijk als het weer niet dreigt te veranderen want dit is Galicië, de mooiste zonsondergang van mijn leven te zien... Deze "heilige plaats" heet, Faro en is een vanuit het dalletje een tweetal kilometer omhoog en dan 500 meter omlaag. Er is niets buiten 1 vuurtoren en 1 klein wit gebouwtje... Daar zullen we straks onze meest stinkend en versleten kledij in brand steken... en zoals de Ieren het gisteren nog zo mooi verwoorden in hun afscheid, "Greg, maybe I see you in the next life"... met een stevige handdruk...
Het wordt iets buitengewoons sereen en ik heb er veel erwachtingen van... Na de zonsondergang gaan we nog eens lekker in een visrestaurant eten. Xabi reseveerde een tafeel terwijl ik blog, en als het weer het toelaat misschien op het strand slapen met enkelen.... Ook als de politie het toelaat want blijkbaar zijn daarover meer en meer klachten door omwonende jongeren die met de pelgrims ambras komen maken.
Nog op een reactie... het is inderdaad ter sprake geweest met de mexicaaanse griep dat St.-Jacob niet meer omhesld mocht worden maar wonder boven wonder konden we toch doen. Er zijn fotos van en ik was blij dit te kunnen doen...
Ofschoon ook hoe verdriet en afscheid dicht bij elkaar ligt... werden mijn gebeden gisteren aanhoort en beviel Benedicte(Henri) van een flinke zoon, Charles V. maar in ééndezelfde zin hoorde ik van een collega dat we afscheid namen in Ieper van Cyriel C. Ik kende de man de afgelopen 12 jaren vrij goed omdat ik vaak bij hem aan huis ging. Hij was een figuur binnen bewo Ieper en ik zal hem missen... Ik heb een aantal keren aan hem gedacht vandaag... Op mijn bureel staat nog een kunstwerkje van hem die ik nu nog meer zal koesteren dan voorheen.
Opnieuw tot de orde van de dag. Dus...morgen is het voorzien dat we de bus nemen naar Santiago en daar terug aankomen op de middag. We slenteren nog wat rond in onze nieuwe kledij in de stad en om 21u00 en na de maaltijd neem ik afscheid van Xabi, mijn maatje van de afgelopen weken. Het wordt heel moeilijk dat weet en voel ik nu al... Hij is een reiziger en hij belooft zeker af te komen naar Belgie na zijn reizen naar Ecuador, Peru en Dominicaanse republiek... Misschien zal het na Nieuwjaar zijn maar ik moet hem nog een pak geld... dus hij komt!!! Na het afscheid ga ik terug naar de "gevangenis" albergue waar ik mijn laatste nacht alleen doorbreng. Vermoedelijk kom ik gasten tegen vanuit de mix van in het begin... We waren immers een tweetal dagen voor op schema... Ik hoop het aan de ene kant maar aan de ander kant is dan ook weer snelk afschied nemen...
We zien wel...
De zaterdagmorgen wil ik zo snel als mogelijk naar de luchthaven. Hopelijk heb ik al geld ofwel schiet Gaby mijn bus of taxi voor. Ik wil er vroeg zijn omdat ik electronische tickets heb en geen gezever wil... Ik ben dus aan het "einde van de wereld" gekomen, niet in mijn dromen maar in de realitiet. Ooit kom ik hier nog terug, dat is een belofte, een eed die ik maak. Deze weg was enorm mooi, verrijkend en zoveel meer dan ik de afgelopen dagen, maand kon schrijven en dromen in mijn blog... Het zal enorm raar aanvoelen om weer tussen de gewone mensen te moeten komen en te moeten leven naar bepaalde normen en regels, vastgelegd in onze enge en gesloten maatschappij... Ik heb hier bvb. meer dan een maand zonder de zorg van "sleutels", een eigen wagen, televisie of andere luxe moeten leven...
Maar aan andere kant verlang ik ook wel een beetje naar de eigen luxe, verse lakens, een ligbad(manlief, geld geef ik ervoor) en frisseWC waar je eens op je gemak "de commissie" kan doen, een goeie aftershave, lekker zeep, een warme knuffel van vrouw en dochterlief en de warme geborgenheid, gezelligheid van mijn eigen woonst, mijn thuis... . Ook een echte vlaamse babbel met tal van kennissen, vrienden, collega's, een goede stella en een goeie zak frieten met alles erop en eraan, daar verlang ik achter...
Mensen hou je vast, morgen misschien nog een laatste verhaal op de blog al dan niet met raadsel... Blijf dus kijken en zaterdagavond ben ik terug.
Via deze weg wil ik iedereen bedanken in de eerste plaats mijn "lief ding"(ze weet wel wie) voor het mogelijk maken van deze trip en het dragen van een menage alleen, de afgelopen maand. Van de velen die je zouden bijspringen hebben er enkelen woord gehouden waarvoor ook mijn erge grote dank betuig. Ook de grootouders Ma, Joost en Collette voor de opvang, de vakantie met Ste en Marit... Net als een aantal vrienden, kennissen die met grote zorg hun hulp en bijstand of opvang voor Marit boden ... Ook Greet en pa bedank ik, omdat jullie soms met me meestapten en een echte hulp waren in harde momenten en dat meen ik. Daarnaast moet ik zeker bewo Ieper, mijn collega's bedanken die me de mogelijkheid gaven om dit avontuur te ondernemen. En verder nog de vele steunbetuigingen die ik van vrienden, collega's, ook familie(vooral) en soms onbekenden kreeg, betekenden alleen maar een groot stimulans om mijn doel hier te bereiken. Ik keer terug met een bagage van goede voornemens en hoop er een aantal dagelijks verder te kunnen dragen. Vergeef me als dat niet altijd lukt, ik ben ook maar een mens.En mensen zijn we allemaal, laat dit de grootste les van deze Camino geweest zijn.
Tot morgen,
In Ultreia, buen Camino vanop het "einde van de wereld"... Gregory Meersch, 03/09/02009...
Gisternavond was het een heel vreemde sfeer in de albergue, iedereen uitgelaten dat het morgen gedaan is, maar ook wat bezig met het afscheid van vele vrienden die je misschien nooit meer terug zal zien, het is zwaar....
Deze morgen was het dan zover, we zijn heel vroeg vertrokken en uiteindelijk was het toch nog een 20tal KM peddelen alvorens we aankwamen. De boekjes hebben dus niet altijd gelijk... Het was een wat vreemde wandeling door bos en dal, soms met jolige momenten en dan weer sereen stil, iedereen denkend aan zijn gevoel, zijn steen en zijn verwachtingen.
Om 8u30 komen we aan op de Monte de Gozo van waaruit je de kathedraal, het eindpunt kan zien liggen voor de eerste keer. Mijn hart gaat snel te keer en ik wil zo snel mogelijk die berg af...
We volgen de pijltjes en het duurt zolang.... Om 9u08 komen we aan op het plein voor de kathedraal. Je ziet een aantal pelgrims van de afgelopen dagen en het voelt innerlijk erg goed aan. Wat later komt Xabi aan en hij grijpt me vast, hij is heel emotioneel en er komt een schreeuw, zoals die van Don Corleone op de trappen van het Massimotheater te Palermo. Hij gaat door merg en been en de pijn valt letterlijk van zijn gezicht te lezen, er komen tranen en het spel zit op de wagen.
Het is een imposant plein met een enorme kathedraal in al zijn grootsheid en pracht. We gaan naar binnen en lopen wat verloren.... Je weet gelijk niet zo goed hoe je te moeten gedragen. Het dagelijkse ritme van de afgelopen dagen geeft een vreemd gevoel... De eerste fotos worden getrokken en tot dan toe valt het nog mee met de emoties. Ik laat het allemaal wat passeren..
We halen onze "Compostellum" op in het nabijgelegen gebouwtje. Mijn naam wordt in het Latijns op het papier geschreven met de vermelding dat ik de tocht naar Santiago vanuit Lourdes geheel te voet afelegde,1060 KM, alstublieft!!! Ik ben toch wel "preus", als ik het documentje krijg. Ik denk aan de vele ontberingen, de ontmoetingen, het afzien vooral, elkaar erdoor trekken en ga zo maar, door tijdens deze tocht
Plots krijg ik een vreemde telefoon van Q-music, Kurt Rogiers... Blijkbaar hebben Isabelle en Kris daarvoor gezorgd.... Men vraagt of ik morgenochtend om 7u00 live mijn verhaal wens te doen op de radio. Ik zeg niet nee, dus allen luisteren morgenochtend om 7u00.!!!
Misschien kan Nele, een collega en computerspecialiste dat opnemen voor mij...??? Indien mogelijk he Nele...???
Daarna gaan we een pilske drinken op een terras en gaan omstreeks 11u30 naar de pelgrimsmis. Er zijn duizenden mensen in de imposante kathedraal... Het wordt een blij weerzien met andere pelgrims van de vorige dagen. Er wordt gekust, omhelsd en geweend. Ge moet dat meemaken om te beseeffen wat dat hier allemaal is.
Langsachteren van het altaar schuif ik aan om -zoals de legende voorschijft-ST. Jacob te omhelzen. Het is niet goed geregeld vind ik, want als pelgrim, stinkend naar het zweet word je naar achteren verwezen. De vele Camino-toeristen van de laatste dagen verdringen zich om toch maar de eerste te kunnen zijn en komen al kreunend en jankend binnen. 3/4 van hen heeft ocharme de laatste 100KM gelopen. Ook zo is het wat later als we een plaatsje zoeken om de mis bij te wonen... De eerste rijen zijn volzet, gereserveerd voor toeristen en groepen. De pelgrims die zonet honderden en sommigen tot tweeduizend KM te voet hebben gelopen bekijken dit onbegrijpend aan maar we ondergaan ons lot en blijven nederig in onze rol... Vooral de Italianen hebben het moeilijk met deze enige vorm van respectloosheid... Het is net zoals in de tijd van Christus, toen de Farizeeërs ook op de eerste rijen plaatsnamen in vol ornaat. Ook de kerk is bombastisch overladen en een groot aantal spelers "dansen" mee in dit "toneel". Geld voor dit en geld voor dat, geen kaarsjes maar lampjes.... Ik walg van zo'n zaken... en eigenlijk moet je het zelf je eigen invulling geven..
De omhelzing met St.-Jacob is innig en doet me wat, maar ik stort helemaal in als de mis van start gaat. Ze roepen de aangekomen nationaliteiten af... Belgica uno, en dat ben ik!!!! Er wordt gezongen en gebeden en ik vecht tegen een inwendige huilbuien. Met de communie kan ik me niet meer bedwingen en een waterval van emoties overvallen me.
Klein en voorovergebogen sta ik daar te schokken van het wenen en naast zovele anderen met dezelfde expressie. Waarom ? Ik weet het niet.... Het is een onbeschrijflijk gevoel. Enerzijds ben ik blij en opgelucht dat ik het einde haalde in nog goede omstandigheden en anderszijds ben ik zo kapot op emotioneel gebied... Het komt een tijdje niet meer goed.
Zelfs het -erg tof-ritueel met de zwierende wierookbol, die tot hoog in het plafond wordt gezwierd door een man of tien kan me niet bekoren. Ik blijf maar wenen en weet niet waarom... de emotie is nog groter dan aan het Cruz da Fierro en ik denk opnieuw veel aan mijn vader. God, wat wil ik dit moment toch delen met hem....!!!!
Ik heb hier een serieuze klop gehad en moet eventjes bekomen. Buiten de kerk bespreek ik met Xabi onze verdere plannen.... Ook hij zit in zak en as en we besluiten om naar de albergue te gaan. Daar beslissen we om morgen slechts de laatste 30 KM tot Cabo Finisterre te doen. Ik ben totaal psychisch opgebrand na die mis. Ik heb geen zin om als afsluiter van deze fantastische reis en avontuur naar huis te moeten komen met een wrang en eenzaam gevoel zoals ik de eerste dagen ghad te Lourdes..., vechtend tegen de weg van de eenzaamheid. Ik heb genoeg gedacht tijdens deze weg... Ik hoef me voor niets of niemand te bewijzen en ikzelf heb het gevoel dat het tot hiertoe voldoende is geweest. Ik heb hier ook geleerd van te luisteren naar mezelf blijkbaar, want morgen nemen we met een heleboel de bus tot op 30KM van Cabo Finisterra, het einde van de wereld.
Ik zal daar na het lopen van de laatste 30 Km mijn "eigen steen" trachten weg te gooien en hoop dus daar de zielerust te vinden waarnaar ik soms zelf zo naar op zoek ben in mijn "onrustige" geest. Hopelijk kom ik "herboren" terug en is deze weg inderdaad niet voor niets geweest. Maar ik neem me voor daaraan verder te werken aan die uitgestippelde en ingeslagen weg. Met vallen en opstaan, zoals ik hier geleerd heb.... Zo nu en dan eens stilstaan bij de gewone zaken van het leven, durven achterom kijken en zeggen dat het goed geweest is. Blij zijn met de kleine dingen in het leven en vooral een emotie te durven uiten want dat heb ik hier echt weer geleerd, terug mens-worden en terug te leren huilen. het is nog niet gedaan maar het is toch al mooi en verrijkend geweest
Zo dus morgen de laatste 30 Km vanuit Oliveiroa, als ik het goed voor heb... naar "het eidne van de wereld". daar verbranden we een deel van onze kledij als afsluit van deze pelgrimmage... Indien het weer het toelaat, gaan we slapen op het strand. De dag erop komen op het gemak terug naar santiago om alles eens op het gemak te bekijken en te bezoeken. De 4e september in de vooravond komt er nog een telefoon van Manu en gaat het enkele dagen alicante of valencia worden, in overleg met het thuisfront natuurlijk. Ik schrijf morgen verder als dat kan of de dag erop... want de kledijverbranding, de echte laatse 30 Km, Q-muziek en de zonsondergang aan de Oceaan moet ik zeker kunnen vertellen. Ik heb dan ook nog een dankwoordje in petto maar ik moet daar eerst nog wat over nadenken... Op het "feestje" vanavond hou ik het kalm, want morgen heb ik een intervieuw... Grapje
Hallo België, Enkele antwoorden op vraagjes van oma Collette,waarin ik een trekje van de superoma in terugvindt...wat bezorgdheid, begrijpelijk maar alles komt in orde!!! Baard scheerde ik om de twee dagen af en morgen in beste pelgrimskledij (dubbele waste gedaan vandaag) om naar Santiago te gaan. Morgen doen we enkel de doortocht met stop in kathedraal en ophalen van "ons rapport" Compostelum en dan steken we te voet door naar Neigreio, de eerste etappe richting Cabo finisterra. We voorzien terug te komen op 04/09/09 na de laatste etappe te voet te hebben gedaan en op het strand te hebben geslapen na zons- ondergang en kledijverbranding. we slaan dus 1 etappe over. Hoe we terugkeren dat weet ik niet, per autobus of per autostop. Maar xabi is bij mij tot den 5e /09 en spreekt spaans dus dat kan geen probleem zijn... Eenmaal terug in Santiago op 04/09/09 hebben we nog de hele namiddag om de stad en kathedraal te bezoeken... Naar waar ik ga na de 4e september voor enkele dagen,zal ik pas maar weten die avond zelf via telefoon Manuel. Ik ga zeker niet te voet, maar vermoedelijk per trein naar Madrid en vandaaruit per trein naar Alicante en of Valencia.... We zien wel wat de dag brengt en slaan oes uit de slag. Ziezo, nu ben je terug wat op de hoogte. Nog een leuke verjaardag en eet smakelijk in "au casino"...
Ik heb net een vettige cheesburger met een vettige pak frieten binnen gespeeld in het centrum van Pedrouso, een klein stadje maar met een amerikaansachtig café, internet enz. alles wat ik nu op dit moment nodig heb... Ik ben een beetje aan het afkicken van de etappe van vandaag... Ik ben dus aangekomen na een lastige "trot" van 35 veel te lange KMeters...omstreeks 13u15. Ik ben gelogeerd in de albergue municipales van Pedrouso(3,-) en ben slechts een 15 tal kilometerkes verwijderd van Santiago. Het geeft een fantastisch gevoel in mijn onderbuik, net alsof ik vroeger naar de examens moest gaan.
Ik heb de kracht nog om door te gaan vooral in mijn hoofd, kan ik die laatste 15 nu nog afstappen met het doel voor ogen, maar we spraken af om te stoppen in Pedrouso, dus respecteer ik dat. Xabi en David hebben de plaats ook bereikt, moe en uitgeput maar voldaan en een uurtje later. Het belooft erg druk te worden en de albergue met een 150tal plaatsen dreigt snel vol te lopen. Het is inderdaad gedaan met de rust, zoals Bart- een medepelgrim uit Niel en de camino stapte enkele maanden terug- in de reactie plaatste en je voelt die enge drukte weeral opkomen.... Ik haat het!!! Wel leuk Bart als je me laat weten dat mijn verhaal je naar de PC lonkt iedere avond...
Trouwens je moet die reacties eens lezen, best leuk en soms hele gesprekjes tussen de lezers, LEUK!!!
Veel te veel Caminotoeristen die slechts de laatste 30, 50 of 100 kilometers lopen. Ze lopen je voor de voeten en je kunt hun "silly jokes" missen als kiespijn.... ze staan te zwaaien overal met hun credencial(de stempelboek die je bewijs vormt, waar je overal stopte en van waar je komt). Zo her en der zijn er ook particuliere stempels te verkrijgen en voor hen is de jacht op die stempels open. Voor ons, de "echte" pelgrims telt alleen de "echte" stempels die we krijgen in de albergue. We houden niet in iedere bar halt om ietsje te drinken en een stempelke te krijgen. Nederigheid siert ons momenteel en tegenover hun geweld stoort dat wel eens... Maar opnieuw, dit is ook de Camino...
Het was best een leuke wandeling maar toch lastig gezien de afstand... en Xabi, wat moet ik daar nog van vertellen.... Na de(nog steeds openliggende) blaren, de tendinitis links heeft hij nu ook een dreigende tendinitis rechts aan de voeten... We trekken morgen fotos van de blaren toestand bij aankomst... Hij blijft breakdancen 's morgens .... en soms moet ik er mee lachen. Maar hij vindt het niet erg en het is ook om te lachen... zegt hij.Ik ben een tijdje met hem meegestapt deze morgen en daarna heeft elk zijn tempo gelopen. Hij blijft opgewekt dat hij Santiago nadert, ongelooflijk eigenlijk wat een sterke gast dat is.
We doken deze morgen in de donkerte van de nacht het bos binnen en moesten zo nu en dan over stapstenen een beekje over. Best gevaarlijk in het donker en je bent uiterst voorzichtig want zo dicht bij je doel komen en nu iets doms overkomen.... We praatten over de film(weer voor een pilske), waarin vier jonge gasten in het bos verloren geraken en ze alles op video vastleggen wat er gebeurt. Het is een beetje een enge film en we voelden ons bij momenten net als in de film, best eng dus. En dus gokken maar, voor een frisse pils, hoe heet die film ook alweer???
Verder zijn we veel aan het praten geweest over vanalles en nog wat... We sluiten een compromis Xabi en ik... David verlaat ons in Compostela omwille van persoonlijke redenen. Xabi en ik willen verder maar gaat dit nog wel..., vraag ik me af voor hem in de eerste plaats.Ook wetende dat Xabi terug moet naar huis op 5 september... Daar we zien dat het een enorme drukte wordt morgen in Santiogo door 1/3 echte pelgrims en 2/3 pelgrimstoeristen op de weg momenteel, spreken we af morgen binnen te lopen in Santiago en dit vrij vroeg via Monte de Gozo, de laatste klim ; de maaltijd te nemen met David en te betalen, zoals afgesproken in Trabadello(hollandse bar). Daarna nemen we afscheid van hem. We gaan onze Compostelum ophalen, nemen deel aan de pelgrimsmis en steken dan door naar Cabo Finisterra, de eerste etappe.
We doen de eerste etappe,30KM naar Neigreio. We slaan de 2e etappe naar Oliveiro over en starten op 03/09/09 rond de middag, de derde en laatste etappe, 30KM om daar in de vooravond aan te komen. Daar bouwen we een klein feestje(normaal ook met de Italianen en mogelijks nog andere), slapen op het strand en gaan de 4e september op het gemakske met autobus terug naar Santiago. We bezoeken op ons gemak de stad en co om de 5e september, hij naar huis en ik weet nog niet naar waar te vertrekken. Dit uitzicht, deze compromis heeft me vleugels gegeven vandaag. In het laatste deel van deze Camino staan er om de 500meter oude betonnenmijlpaaltjes die naast de "concha"(schelp) ook de kilometers naar Santiago aftellen. Halverwege houden we eens halt en na een lekker verse appelsienensap, zumos narancha naturales( ik ben er verslaafd aangeraakt hier) gaan we terug verder.
Ik ben zo vermoeid dat ik het gedrag heb alsof ik een 15-tal pilsjes gedronken heb.Ik maak lol en heb met vanalles en nog wat de slappe lach. De franse chansons worden boven gehaald en ik zing deuntjes van Claude Francois, Alexendrie, dalida, oh j' ai toujours envie d'aimer, Jean Gabin(maintenant je sais), Sardou(une belle histoire), Gilbert Montangé(sunlight des tropiques), Joe Dassin en de Spanjaarden komen niet meer bij van het lachen. Af en toe slaan ze er een godverdoemme door en andere "toffe woordjes" die ik hen leerde. De sfeer zit er goed in.Het weer is eerder wat bewolkt en dus goed voor ons... Na de tweede korte stop in de natuur gaan we terug stil elk onze eigen weg. Want zo gaat dat hier, soms loop je kilometers naast elkaar pratend en zeverend om dan terug weer enkele kilometers alleen en aan je eigen tempo te lopen.
Dus morgen wordt het beetje de tweede D-day. Ik verheug me erop dat ik er eindelijk zal zijn. Ik kan het bij momenten eigenlijk zelf nog niet geloven... Ik zal terug alles wat op me af laten komen maar ik vermoed dat het me toch weer emotioneel zal doen bewegen en dat er heel wat van mijn schouders zal vallen. Ik weet niet goed wat te denken... Mijn tweede doel en het tweede "steentje" is dus vooral gericht aan Ste, Marit en mezelf. Ik hoop echt dat we verder gelukkig mogen blijven en dat er in de (nabije toekomst misschien)eens wat geluk op "onze weg" moge passeren... Het derde doel gaat morgen van start, de trip naar Cabo Finisterra, 93 KM. Ik heb geen flauw gedacht van de overnachtingsmogelijkheden, de route,... maar we zullen er wel geraken.Ik weet allen dat er drie etappes zijn, Negreio, Oliviereio en Cabo...
Dus momenteel een 1036 KM afgelegd vanuit Lourdes na 35 dagen onafgebroken wandelen, nog 15Km naar Santiago en 93KM tot Cabo.
Terwijl Bruno Carneceria, het zoontje van de Spaanse dorpsslager in Pedrouso , morgenochtend nog ligt te dromen, vertrekken we omstreeks 4u00 in de morgen om wat de op één na langste etappe zal worden uit deze Camino, 48KM naar Neigreio alover Santiago. Ik probeer onderweg wat gevoelens weer te geven als we zijn "ingetreden". We vertrekken zo vroeg omdat we de zon willen zien opkomen op de top van het klimmetje op de Monte de Gozo, 4 KM van Santiago, alwaar je de kathedraal voor de eerste keer ziet liggen... Ik word er nu al melig van...
Hieronder vind je ook mijn logboek terug van de laatste afgelopen 34 dagen en in het kort zulle...de leukste momenten die me die dag bijbleven...
29/07 aankomst te Lourdes alleen, de kaarsjesprocessie was mooi maar verder een grote ontgoocheling omwille van de commercie..
30/07 naar Asson, eenzaam en alleen in albergue
31/07 Arudy, bij Pierre, de vriednelijke pastoor waar zijn huis mijn huis was..., verlies van camera in Lys na confrontatie met de grote hond...
01/08 Oloron Ste Marie, waar ik na drie eenzame dagen bijna crash voor de eerste keer. De pelgrims die ik er eindelijk omntmoet, verlaten me en gaan via de Somport, Spanje binnen... De ontmoeting met de eerste belg... en José, die ik later nog zal terug zien.
02/08 de dubbele etappe 45Km via hopital Ste Blaise naar Mauleon en Ordiarp ; de fantastische gastvrijheid van JM, de schrijnwerker in wiens huis ik mag wonen...
03/08 via de Col d'ostiche, Ste Juste Ibarre opnieuw een dubbele etappe en aankomst in Saint Jean Pied de Port. Eindelijk mensen!!! met wie ik een praatje kan maken.
04/08 Vertrek doorheen de Pyrenëeen, Col de Bentarte, Route Napoleon waarNapoleon met zijn legers overtrok... en de ontmoeting op de Spaanse grens met Marc Solanas en Manuel..., aankomst in Roncesvalles te Spanje...
05/08 naar Zubiri, waar we met 250 mensen slechts een 40 tal bedden en twee douches en evenveel WC hadden
06/08 aankomst in Pamplona en de Franse en Spaanse groep vrienden, de verbondenheid, de zieke en voorbijkruipende Todd...(Rossar, Adele, Juan Carlos...)
07/08 Punta la Reiña met zijn mooie brug, de klim samen met pa en Greet naar de Paso del Perdon...Ik voel me wat flauwtjes en leer er wat truucjes van Manuel..., Tom de Amsterdammer, die uit Nederland vertrok.
08/08 Estelle en het slapen in de sporthalle met massa's volk, de zieke Polen en de wijn-waterfontein te Irache en het eerste diploma van de eerste 150 Km op spaans grondgebied...Loetz en zijn blaren...
09/08 Los Arcos, eerste aangekomen en bij de Belgische "moeders Hilde en Magda", kennismaking met wat later de groep van Burgos zou worden, Kostandinnos, Anna, Arancha, Valentina, ....
10/08 Logroño, de grootstad en de lekkere riocha wijnen en de mooie wijngaarden waardoor we lopen...het afscheid van Marcello..., de tapas-avond en de patatas bravas
11/08 Najera, de diepe gesprekken met Anna, ondertussen Annita geworden ; het verblijf naast en in de rivier...
12/08 Santo domingo de la Calzada, de levende kippen in de kerk, het etentje met Manu, Arancha, Annita en mezelf.... het spaanse koppel die samen de Camino stapt...
13/08 Tolesantos, de hippie albergue, de kennismaking met Chris, de vogelpoep in zijn oog en the free drinks... at 22u00 ; de pastasaus met melk, mayonaise en confituur en die nog smaakte ook!!!!
14/08 Atapuerca, de homo antercessor en de lol met Chris... eerste contact met Xabi...
15/08 Burgos, waar de groep uit elkaar valt en vele opgeven , de ontmoeting met de ouders van Annita, die sprekend lijkt op de mysterieuze nonkel , het lamsvlees van Chris....(hilarisch), de pinxtos in de Favorit bar.De kathedraal...
16/08 Hontanas, eerste dag Meseta, warm en lastig vooral tussen de oren...
17/08 Fromista, het verlies na de klim van Castrojeritz van Anna en verdere verbrokkeling van de groep... De VLOOIEN!!! Jozef, de zieke belg...
18/08 Calzaldilla de la cueza, opnieuw meseta en een blitzkrieg van bijna 40 KM, kapot en op van de VLOOIEN, aankomst bij de Braziliaanse hospitalieros in de paardenstallen
19/08 Sahagun, off-day, bezoek aan dokter en 1 dag te bed... ontmoeting met vriendelijk duitsers... Manu verlaat mij en gaat verder. Een dag om snel te vergeten.
20/08 Re"fucking"liegos, de test na de off-day, terug eenzaam en alleen zeker na het horen van iedereen thuis. Het inhaalmanoeuvre van Chris 70 KM in 24uren tijd...
21/08 Leon, de hereniging met Xabi, David en Valentina in het klooster bij de nonnekes, de vespers en gezangen in de avondmis. Burgerking... contactname met Mr. Myiagi, de Israelli David en het mooie kleine Helenaatje, die graag vals speelt...
22/08 San martin del camino, een gewone dag...om te vergeten, weinig spannende etappe
23/08 Astorga, Mr. Confusion, Ceccho, Fabio en Allen, drankjes op terras en patio in albergue...
24/08 El acebo, het emotiomnele moment op Cruz da fierro, de hippie albergue in de afdaling met de arme, zieke man... de ambetante duisters en de gevaarlijke afdaling naar El acebo.
25/08 Ponferrada, afscheid van Fabio, drinkje met de Hongaarse Anna, mijn bondgenoot, het kasteel van de tempeliers..., Jenna uit Las Vegas..
26/08 Trabadello, de nieuwe hollandse bar, de eerste arrucho...met Xabi.Contact met Daniel (Italie)met zijn allergie op de handen en voeten....
27/08 O Cebreiro, de lastige klim, de Camino toeristen en het de ontvangst met doedelzakken. De koude en de mist in de morgen.ACDC groepies....
28/08 Triacastella, de inktvissen en teveel arrucho en rode wijn...
29/09 Sarria, de mooiste etappe zonder uitleg... echt prachtig!!!!! met vele stops voor fotos, contactname met "californication" en de Luxemburger.
30/08 Hopital da Cruz, de ontmoeting met Spaanse pa en dochter, de MS patient, de onvriendelijke bar en niets te doen...
31/08 Melide, de drukte van de stad, teveel Caminotoeristen en de beschimmelde albergue...
01/09 Pedrouso, de burgers, en slechts 15Km van Santiago en het opmaken van het langste blogverhaal..
Voorlopig heeft nicht steef twee pilsjes verdient die Nonkel Margi waarschijnlijk met plezier zal verschansen.. Allebei de gokjes waren goed... danke voor de tip tante Bertje. ik heb dit ook gezien in vlaanderen vakantieland en hoop snel genoeg te kunnen zijn... En ja, misschien word ik wel zonder het te beseffen een nieuwe man, alhoewel... En vos verleert zijn streken niet...
Ik ben net aangekomen in de stad Melide. Na de rust en de stilte van de laatste week voelt het heel onnatuurlijk aan om terug in een drukte van een stad, de grootte als Kortrijk te komen... Ik ben dus aangekomen na een trip van 28KM, heb er nu exact 1001KM op de teller staan. Ik ga er straks een goede pils op drinken als je dat maar weet. Ik ben nog 50 KM verwijderd van Santiago... Morgen gaan we naar Pedrouso, een 33KM weg van hier en stranden we op slechts 20 Km van Santiago... De dag erop maken we de intrede...Dus woensdag wordt het een beetje de tweede D-day, straks daar meer over... Het wordt ongetwijfeld druk want hier is het nu al bartsenvol met pelgrims, taalkampen en toeristenpelgrims... Ik weet telkens niet of ik in de mogelijkheid zal verkeren om een woordeke te schrijven omwille van de drukte. Iedereen moet zijn vluchten of andere zaken regelen... We zien wel wat het wordt... David is ondertussen ook aagekomen en het wordt wachten op de fel geplaagde Xabi...!
Gisteren dus gestopt in Hospital da Cruz langs een grote weg en in een boeregat, geen PC, enkele een (onvriedenlijke) bar. De gissende familieleden onder elkaar zal ik maar direct lik op stuk geven, natuurlijk gaat het om Pedretto, Peter. Ge kent hem toch, hij en slechts hij alleen heeft zo'n fanatsien... en gaat zo'n praat uit...
Wat Chris dus betreft, hij is hopelooos acherop geraakt en verbleef twee dagen in de vuile hippie albergue na het Cruz da Ferro, typisch Chris. Hij heeft nochthans massa's te vertellen...maar hij plant aan te komen op 7 september en dit zou voor mij juist de dag kunnen zijn dat ik na Cabo Finisterra, Santiago terug verlaat. We spreken af als hij België passeert voor het einde van de maand, hij enkele dagen bij ons komt logeren, als dat kan tijdens zijn Europese reis... Hij werkt als freelance-fotograaf-journalist en maakt van allerlei reportages over Europa...
Straks zou er in Melide waar we aankomen een PC mogelijkheid zijn en blog ik verder, want nu houden we halfweg een pauzeke en maak ik van de gelegenheid gebruik... (er is dus mogelijkheid zat!!!)
Gisteren terug een heel mooie etappe en inderdaad kennis met een Spanjaard die aan MS lijdt. De man loopt er naar en ik heb oeverloos respect voor die gast. Dat zijn mensen die nooit opgeven en met een traag tempo maar met behouden trots doen zij hier ook dagelijks hun kilometerkes.... Een tweede ontmoeting was die van een papa met zijn gehandicapt dochtertje in een versterkte buggy. Hij verzorgde -desondanks de warmte-het kindje heel goed. Vermoedelijk staat hun tocht met elkaar in verband... Ook in de albergue waar we halt houden, krijg ik tranen in de ogen als ik zie met hoeveel zorg en liefde hij het kind helpt en omringt.... Zo zie je dat naast de vele "Camino-toeristen" ook heel wat mensen met een "kruis" deze weg ondergaan. Deze ontmoetingen maken deze tocht zo speciaal...
De wandeling gisteren was dus wel zwaar gezien de lengte van de inspanning. We zijn Portomarin gepasseerd nadat we door mist, koude, natte en wind gelopen zijn. De rag van de spinnewebben of van de cocons-in-wordende-vlinders, kleefde aan onze kledij...En ook als je 's morgens in de vroegte door de bossen loopt..., telkens als je denkt dat het bergop voorbij is, komt er een nieuwe "patersberg" aan maar dan over (on)verharde weggeltjes, bezaaid met keien... Dit overkomt je zo gemiddeld om de drie KM en dus is het vaak een ronde van Vlaanderen maar dan te voet. Het is niet altijd plezant en zeker als het na ongeveer 1000KM is... In het donkerte van het bos zie je soms geen einde wat het alleen maar lastiger maakt...
De twee Italianen, hielden net zoals zovelen halt in Portomarin. Ceccho wou doorgaan maar dat kan niet want zijn vriend staat in voor diens geldvoorzieningen(zie enkele dagen terug) We zien elkaar nog wel terug een dezer dagen. Want zo gaat dat hier... Ondanks de hitte na de middag stapten we verder. Het was een ongeloooflijk moment als we mijlpaal van de laatste 100KM zijn overschreden... en foto's werden getrokken. De eerstvolgende albergues lopen vol en er is geen plaats meer... Xabi was gisteren opnieuw de dood nabij. Hij is vooral psychisch kapot aan het gaan. Zoals hij het verwoordt in zijn gebroken Engels: "Every fucking and every fucking step there is pain...." Hij zegt dat hij bij iedere stap de snijdende pijn voelt tot in zijn onderbuik en hoofd. Door de onnatuurlijke houding heeft hij sinds gisteren nog een tendinitis thv zijn scheenbeen erbij. Maar hij blijft stand houden... Aan iedere stop of pauze komt hij een halfuur later alleen aan,maar hij blijft de nodige "grinta" tonen om het einde te halen. Weinig gezien.... Hij geeft me mee dat ik als een brok graniet iedere dag maar doorga en mijn voeten nog als nieuw zijn... en dat het belangrijkste voor mij de etenstijden zijn, wat eigenlijk wel klopt... Ik heb het niet zo begrepen op het laat eten 's avonds en ook het weinige dat ze hier soms eten... Ik dank de "graniet-uitdrukking" aan mijn minutieuze voorbereiding maar moest ik kunnen zou ik gerust wat van zijn pijnen erbij willen nemen voor enkele dagen. We kunnen er om lachen...
Ik heb ondertussen ook Marit eens aan de lijn gehad en ze vertelde trots over de nieuwe klas en juf die ze morgen zal hebben... Zo'n telefoontjes doen deugd maar breken je hart als je neerlegt. Op die momenten breekt de eenzaamheid in je op. Meetsal luister ik daarna wat muziek en rook, sorry, een sigaretje... Alvast bedankt voor de vele reaties de afgelopen dagen. En vooral die van de familie doen deugd... Het spel zit op de wagen en misschien kunnen jullie ook eens raden naar die mysterieuze nonkel van een tweetal weken terug. Ik heb er terug een pilske voor veil... Ik zit nu op 68 KM van het einde, en moet vandaag tot op 50KM geraken, ik wandelde er al 14 KM tot nu toe...Ondertussen ben ik er al aangekomen...
Gisteren hebben we veel gepraat over het leven hier in Spanje en de sociale voorzieningen. als deel uitmakende van de EU lopen zij nog wat achterop... Er zijn heel wat minder sociale voorzieningen dan bij ons en wie hier bvb. psychische problemen heeft, heeft niet de kans om in een netwerk van hulpverlening, zoals het onze te geraken. Dus mogen we al bij al in ons Belgenland de handekes tesamen leggen en moeten we vooral niet al teveel klagen.... Vaak leven die mensen hier aan de rand van de maatschappij en wonen ze in achtergelaten ruines van oude huizen.... Soms zie je zitten, compleet vervuild, pratend tegen zichzelf en in een massa van verzamelzuchtende huisjes met allemaal rommel en beesten... Ook het werk, de lonen zijn 1/3 minder van de arbeiders en bedienden dan bij ons. Er gelden heel wat minder voordelen waarvan wij gebruik kunnen maken en zij niet. Terwijl de levensstandaard even duur is als bij ons en in de grootsteden zelfs nog duurder. Ik denk ergens bij mezelf... hoelang nog kan dit nog allemaal blijven duren... Het is een onhoudbare situatie.
Ik ga me nu eerst inschrijven en doe dan verder. Zo dat is gebeurd. Voor ons stond een rij Italiaanse scoutsgasten. Je kent dat he, wat stoere praat verkopen en machogedrag van bakvissen en pubers. Ik kan het eigenlijk allemaal een beetje missen als kiespijn, ik ben moe en ik STINK, ook na het wassen, blijf je soms stinken. Mijn gelaatsuitdrukking spreekt dan ook boekdelen, vermoed ik. Ik ben moe, wil wat bloggen, douchen en rusten. Geen gehakketak en geen gezever van bakvisjes en pubers. Ik vrees dat ik de rust van het park ga opzoeken straks... Om verder te gaa met wat ik bezig was..
Het lijkt erop dat net als in het verhaal van Miquel Cervantes', Don Quichotte-een parodie op het toenmalige riddersleven- en waarin een wat seniel oude man vecht tegen de windmolens omdat hij denkt dat ze ridders zijn... -de huidige spanjaarden opnieuw moeten vechten tegen windmolens, maar dat die plaatsvervangers zijn voor hun maatschappij, hun sociale voorzieningen, hun economie enz. .Het waren leerrijke gesprekjes gisteren.
Vandaag zijn we allen wat onze eigen gang gegaan en je komt elkaar wel tegen aan de albergue te Melide, was de afspraak. Ik ben de allerlaatste provincie ingestapt, nl. Coruña en nam afscheid van Lugo. Opvallend hier is dat er weer een andere natuur is, wat monotoner dat de afgelopen dagen e meer eucalyptussen. Het is wel gezonde lucht..., de albergues buiten beschouwing gelaten... Er zijn net als in overal in Galicië heel veel "Hourreos", dat zijn kleine huisjes gebouwd op een anderhalve meter hoogte en met spleetjes in de muren. Dit dient een beetje als droogkast, koelkast van de Spanjaarden. eigen voor de streek. Groenten en fruit kunnen er worden in opgeslagen in de muizen of andere dieren kunnen er niet aan omdat het wat hoger van de grond staat.
Ik heb gisteren dus contact gehad met Manu. Hij moet 04/09/09 terug beginnen werken en weet niet of dit in Alicante zal zijn of in Valencia, waar hij een werk van 14 dagen moet doen. Hij belt me op de 4e of de 5e en we spreken dus af om elkaar nog enkele dagen te zien na zijn werk. Alicante is een badplaats en Valencia heeft ook een strand maar er is veel te bezoeken. Ik hoop dus een van beide te kunnen doen als afsluit van dit avontuur. De cirkel is dan rond. We konden niet eens op een deftige manier afscheid nemen van elkaar en misschien zien we mekaar nooit meer terug. Hij betekende een ongelooflijke steun die eerste twee weken voor mij...
Als afsluiterke nog een woordje over het tweede doel... Santiago bereiken. Na het Cruz da Fierro is Santiago dus mijn tweede doel. Ik weet niet wat het zal zijn om daar binnen twee dagen aan te komen als alles goed blijft gaan, want je weet immers nooit, wat je op je weg tegen kan komen. We voorzien er dus aan te komen na een korte etappe vanuit Pedrouso, slechts 20KM. Dan gaan we eerst de Compostellum, "onze onderscheiding" halen, om 12u00 is er een pelgrimsmis en roept men mogelijks je naam af van aankomst en daarna zoeken we een bed en een rustig plekje om te eten.
Ook hier draag ik een "spreekwoordelijke steen" mee, zij het dan eerder symbolisch nu. Ste en Marit, als je dit leest,blaas ik als een pluimpje mijn "steentje" naar jullie toe... Hopelijk ontvang je het... de laatste jaren was het voor ons drietjes soms eens moeilijk... We werden niet altijd van tegenslag gespaard, maar steeds sloegen we er ons weer door.... en elk op onze eigen manier en met enige trots en fierheid. Ik hoop bij de aankomst van mijn tweede doel een "zegen" te krijgen dat we als gezinnetje nog verder een gelukkige tijd mogen beleven en dat deze "weg" ons -misschien in de nabije toekomst nog- heel wat geluk en vreugde mag brengen...uit het diepst van mijn hart. Dan weet ik misschien dat het afzien niet voor niets is geweest...en kunnen we verder met een gerust gemoed!!!
Dus, morgen naar Pedrouzo, 33KM verder en woensdag naar Santiago. Dan woedt er waarschijnlijk nog een psychologisch gevecht met mijn eigen, want mijn derde doel van deze onderneming ligt dan nog 93KM verder, "het einde van de wereld", Cabo Finisterra. de meesten gaan per autobus kijken naar het verbrandingsritueel en de ondergaande zon in niemandsland. Ik ga er voor om het te voet te doen en God sta me bij, want ook in mijn hoofd ben ik "moe" en uitgeput aan het worden!!!
Tis hier inderdaad de vrouw van Gregory, hij belde me op om te zeggen dat hij vandaag in "het hol fluto" zit en een PC daar niet bestaat!!! Dus vertelde (dicteerde) hij me telefonisch wat ik moest bloggen!! Daar gaan we:
Het was een mooie wandeling met alles er op en er aan, wind, koude, regen, zon, natte, honger en dorst!
Om 10u bereikten ze reeds de eerste refuge, maar daar ze allen nog goed zaten en het wat vroeg was om te stoppen beslisten ze om door te gaan maar dan wel direct 18km verder!! Geen tussen-slaapplaats mogelijk. Dus om 15u en dat na 8u stappen en 2stops bereikten ze dat "hol"! De refuge is mooi en proper. Ze stapten 38000stappen... Gre is ook gevallen zonder veel erg, heeft een buil aan de rechterknie. Hij maakte onderweg kennis met een man die de wandeling doet en MS heeft en ook een man met een gehandicapt kindje die in een speciale versterkte buggy zit, hij zal morgen daar wel dieper op in gaan! Hij belde ook naar Manu en een van gre zijn medewandelaars fungeerde als tolk, Gre is van plan om Manu op te zoeken en dat zal Alicante of Valencia worden, omdat hij daar misschien enkele dagen moet gaan werken... Nog 75km naar Santiago en ze denken er op 2 september aan te komen. David en Gre moesten vandaag moed inspreken bij Xabi want zijn voeten doen erg pijn en elke stap dat hij zet voelt hij tot in zijn keel.
Voila das alles wat ik weet, morgen of overmorgen kunnen jullie weer genieten van gre zijn schrijvers-talenten....
Efkes paniek gisteren toen bleek dat ik geen geld meer kon afhalen....Ik wou nog 200,- tanken maar dat ging niet.... Heeft Ste dan zoveel kledij aangekocht terwijl ik weg ben...? Grapje!!! Ik durfde niet meer te proberen na drie pogingen omdat ik bang was mijn kaart te verliezen. Ceccho is dat overkomen en nu mag Mr. Confusion opdraaien voor diens kosten. Xabi was bereid iets voor te schieten of ik ging vragen aan Ste om geld over te schrijven naar diens rekeningnr. en me zo van geld te vooorzien Hoe zegen ze dat in het westvloams...: "nen goe soldaat trekt zijn plan...". In het begin van de Camino, vertelde me de "ebeniste" uit Ordiarp, waar ik na de langste etappe tot op heden(46KM)in zijn huis mocht slapen en een lekkere maaltijd verorberen.... dat men: "pendant le Camino, il faut se debrouiller." Dit wil zeggen dat ge uwen plan moet trekken en ik moet bekennen, de man had gelijk. Je bent hier volledig dag na dag op jezelf aangewezen. Bij het vertrek, de juiste weg nemend, volgend in het donker, eten 's middags, efficient een slaapplaats, zorgen dat je een redelijke douche kan nemen, dat je redelijk goed je was kan doen en dat je een redelijke plaats hebt om deze te drogen zodat ze de dag erop niet wakkig in de rugzak moet... Op den duur wordt het -zoals Anna destijds nog zei- een aangeleerd nieuw gedrag. je schaamt je ook voor niets meer, merk ik op bij mezelf. WC's en douches worden gedeeld in leuke en minder leuke omstandigheden. Soms stink je uren in de wind en moet ge de vliegen van je af slaan maar niemad trekt er hier zijn neus op of geeft je daarover een opmerking, want je zit allemaal in het zelfde schuitje...!
Gisterenmiddag hebben we typisch Galicisch gegeten, nl. gekookte rode inktvis, rauw in stukken gesneden, alles overgoten met paprika en olijfolie. Het witvlees is eetbaar en gelijkt aan de calamares van bij ons met een bolletje in het midden. De tentakels en de "zuignappen" erop, zouden voedzaam zijn maar smaken naar vet en moet je dus ook opeten. Het is een beetje walgelijk mijn gedacht. Ik eet uit beleefdheid half van mijn bordje leeg met een flesje wijn erbij. Daarna krijg ik een groot stuk kaas waar ik enorme hompen van verorber. Het is straf spul en ik moet bekennen dat ze hier in Spanje echt goede harde kazen hebben. Afsluitend krijg ik een hete koffie met veel suiker en "oruchho", Spaanse grappa en 50 graden. Ze koemen het gewoon op tafel zetten en kloppen op je borstkas met d ezin van "allez , bedien U" als ik hen wat dom aankijk... Je mag hier zelf schenken en de fles blijft er ook op tafel staan. De orrucho zit in een doorzichtige oude glazen fles en het gelijkt net op water. Ik vertel dat men dat bij ons op tafel moest zetten met wat jonge gatsen dat die binnen de kortste keren soldaat gemaakt wordt. Hier neemt "vertrouwt" men de mensen meer dan bij ons. Doch vloeit de orucho rijkelijk en ik wordt er wazig van in mijn hoofd... Iets na 16u00 verlaten we "lichtjes verdoofd" het schouwspel. Het loopt bergop naar de albergue en ik voel mijn bloed door de aderen pompen met nog een stevige zon op mijn hoofd... het kan tellen...
Aangekomen bij de albergue ben ik als een blok in slaap gevallen... Na 18u00 hebben we wat inkopen gedaan en heeft David, de Madrileen, echte spaanse Tortilla gemaakt.Eens proberen??? Je bakt fijne schijfjes aardappel in hete, overgoten olijolie. Als ze gaar zijn, verwijder je de olijfolie en meng je de aardappelschijfjes met eieren paprika's, ajuin veel look en wat je zelf nog wil bvb vlees... Je bakt heel het mengsel nu op een klein vuurtje met een beetje hete olijfolie... Als ze goed aangebakken is leg je een bord op het mengsel, draai je de pan om en heb je de Tortilla. Nu nog een stuk brood, gedopt in eerste persing olijfolie, wat pikant van smaak en het feets kan beginnen. Die tortillas zijn mijn dagelijks ontbijtje om 9u00, als we ergens stoppen natuurlijk... Erg lekker en ik probeer het recept eens uit als ik terug ben.
Ik had vandaag nog contact met een neef...Een neef die wat aan dyslexie lijdt, denk ik, want hij informeert achter Chris, de "fistfucker"... Ge moogt binnen de familie driemaal raden wie dat zou kunnen zijn... voor een pint. De vorige goede raadgevingen houd ik binnenskamers want ziene keer dat er kinderen meelezen. Ook bedankt aan bakker Nick en familie voor hun steuntje via de mail en blog. Ik verlang om het eerste "frezetaartje" terug te kunnen eten... in Bissegem. Iedere dag is het voor mij spannend om reacties of mailkes te lezen van jullie die me blijven steunen!!!!
Deze morgen vertrokken om 5u30 en het was amper 6 graden... Het is dus stappen om warm te krijgen en blijven stappen om warm te blijven. Iedere dag denk ik dat ik het mooiste heb gezien maar sorry voor jullie is dat niet zo.... Misschien spreek ik soms in superlatieven maar de natuur in al zijn weelde is enorm mooi hier in de streek. Vandaag was het ronduit prachtig, wonderbaarlijk mooi. De weggetjes in dit eerste deel van Galicië brengen ons doorheen bossen met vreemde dierengeluiden in de vroege morgen.Daar moet ik toegeven ben ik niet altijd op mijn gemak... Die bossen zijn enorm groot, je moet goed bij elkaar blijven want het is pikdonker en je mag elkaar niet verliezen. Soms denk ik aan het decor van de wat oudere film(ben naam vergeten) met Burt Reynolds en de vier vrienden die een rivier in Canada gaan afvaren. Ze komen vanalles en nog wat tegen van ongevallen en vreemde bosmensen... Er vallen zelfs doden en op het einde komt er hand boven water drijven. Degenen die weten welke film het is, wil je me een seintje geven...?
Beneden is er de bergrivier, dan een oase van groene weiden met al dan niet koeien met bellen rond hun nek en vreemde horens op hun hoofd... daar tussendoor lopt een weggetje. Blijkbaar doorheen de eeuwen zijn er verscheidenen erfenissen en verdeeldheden geweest in die tijd en dat verklaart de grote verspreidheid van deze gronden, kleine boerderijen. Van mestactieplan hebben ze hier nog nooit gehoord want meedere malen lopen alle urine en andere stalresten xo via de straatjes naar beneden. Hun tractor en karretjes zijn ook wat kleinder dan normaal om optimaal langsheen die weggtejes te kunnen rijden. Hier en daar zie je hun autootje staan. het zijn mooie foto's want het zijn stuk voor stuk oldtimers die tot op den droad versleten zijn... Het weggetje waarover we lopen "plakt" als een klif op de zijkant van de heuvels, bezaaid met keien en omwald door eeuwenoude muurtjes die tot aan onze schouders reiken. Best kluchtig als je in haarspeldbochten naar beneden loopt, zie je soms de andere... De weiden zijn grasgroen van kleur, heel drassig en weelderig om naar te kijken. de dauw sprankelt in onze ogen... Rechtsboven zijn er eeuwenoude eikenbossen en varens. Het is alsof je rondloopt in een decor van Lord of the Ring. De thuishaven van de kleine Frodo Ballings en the City of Rohan waar de behekste koning zijn vloek zit uit te wachten... Blijkbaar zijn hier ook al documentaires en films gedraaid over de tempeliers met bvb. Liam Neeson. De menskes die er wonen zein er ook wat wereldvreemd uit en ik bedenk moest je die meenemen naar bvb. Brussel en die mensen besterven het...
Om de kilometer kom je dus in een klein dorpje, met soms een enorm klein kerkje. Laten we zeggen een straatje met een 5tal huisjes, heel klein, bovenop liggen schaliën, die de huisjes als peperkoeken huisjes doen lijken. De schaliën zijn van leisteen of gneis gemaakt, hebben een typische kleur en en heel vreemde vorm. De honden liggen versufd te slapen in deze prachtige omgeving, zijn zo gewoon aan het pelgrimsverkeer en kijken zelfs niet meer op als we passeren. Het is voortdurend draaien en keren, op en neer..., soms loop je door tunnels van oude eiken en dit voor honderden meters lang. Na een 12tal KM hebben we de langste, een alternatieve weg gekozen maar het is verdorie een mooie geworden.... Plots zien we het Monastirra van Samos liggen. Een kippenvelmoment als je weet dat ten tijde van de tempeliers, de plegrims hier halt hielden, zo een groot gebouw en sliepen of een rustplaats gebruikten. je kan er slapen maar het is pas 9u00 en we moeten verder. De tekenen die we vanaf Galicië moeten volgen zijn naast de gele pijl, ook concha's(schelpen) en geel witte lijntjes. Ik denk dat je misschien Samos Monastirra kan googlen, eens proberen dus...
Vanaf Samos begint het weer wat te beteren en doet de zon in het dal zijn werk. De dauw verdampt en dat is met het blote oog zichtbaar. De ruik die daarvan krijgt, kan ik niet beschrijven maar het is natuurlijk... Het is er wel ongelooflijk druk qua pelgrims... Een aantal ken ik van in de vorige mix en het is een blij terugzien met "still alive"... Zo is Loetz, de Duister met enorme blaren blijkbaar ook nog in leven. Melda ben ik al een weekje uit het oog verloren... Wat minder leuk is, is dat ze eergisteren in O Cebreiro twee bussen, 100 man, "nieuwe pelgrims" losten op de berg die vandaaruit de camino stappen. De enige motivatie voor hen, is dat als ze de "Compostela" krijgen(een oorkonde die bewijst dat je de laatste 100KM te voet aflegde), het een goed reputatie krijgt op hun CV in het katholieke Spanje. Ze zijn luidruchtig , doen wat dom en klagen bij de minste pijntjes en ongemakken. Ze moeten ook de gebruiken van de Cola en andere zaken nog aanleren. Ik bemerk mezelf en ook de anderen erop dat we in deze fase, sneller geirriteerd zijn. Het mag allemaal niet zo lang meer duren als je ergens staat te wachten. Ongetwijfeld heeft de groet vermoeidheid en onze pijnlijke benen daar oorzaak aan..
Onze Xabi is vandaag wat stiller en hij begint aan het einde van zijn Latijn te komen, denk ik. De rechtervoet is OK aan het worden en groeit op maar de linkerkant ligt nog helemaal open en het ziet er weer wat slechter uit.De dagen als vandaag waarover we vaak kilometers lang op keien of stenen moeten lopen, zijn voor hem een hel. Want telkens "snijdt" er een hoekje of een kantje in zijn open blaar... Ze is nog steeds een 6tal CM groot, maar in de midden is er een diepte van 2 CM lang en een paar milimeter diep... Het gelijkt op opgespoten eilenden van Dubai... Hoelang nog blijft hij dit volhouden, denk ik.... Hij is op zijn sandalen al twee weken an het vechten in zijn kop om het einde te halen...
We maken een praatje met "californication", een meisje uit California en een Luxemburger van 75 jaren jong, te voet gestart uit zijn land, alstublieft, en met respect maak ik graag plaats voor deze man.... Die gast klaagt niet dat het lastig is, hij is vereerd om met zoveel jonge gasten nog mee op pad te kunnen. Ik bemerk ook stilletjes dat hij het meisje nog het hof probeert te maken... Foei, op jouw leeftijd, denk ik bij mezelf... Het meisje knipt een oog en laat de man begaan...
Er is ook een "pact"gesloten met de Italianen en Xabi en David. Als alles blijft zoals het nu is, gaan we samen naar Cabo Finisterra en slapen we als afsluiter en na het verbrandingsritueel van onze kledij, op het strand. Grootse fantasien komen nu volop aan bod qua feestjes. Ik denk dat een leuk feestje zal zijn met enige flessen wijndaar op het strand. Het kan inderdaad leuk worden eens op het strand slapen na een feestje en 1200 KM wandelen... We zien wel wat het wordt en ik kijk er naar uit... Ik stel voor aan de Italianen om onze eed te bezegelen met een gebruik dat men doet als je als "man van eer" aansluiting krijgt in een "familie" van de Cosa Nostra,nl. de bloedeed terwijl je een bidprent van de Heilige Maria verbrandt in beide handen. De Italianen komen niet meer bij en zeggen dat ik in hun land moet komen wonen en dat ik er zo een "familie" moet beginnen. We kunnen er een "familie" stichten samen, antwoord ik terug... Kortom het is een leuke boel in dit prachtige decor. We komen na 25 KM aan in Sarria, een redelijk stad, doen wat boodschappen om het middagmaal te bereiden en om 13u00 gaat de albergue open. Nog net tijd genoeg om een woordje te schrijven die ik nu hier endaar wat bijgevuld heb. De albergue is in geen tijd completto tgv camino-toeristen. Ze staan ons dom te bekijken als we de handwas doen en onze dagelijkse rituelen in een goed tempo afwerken...
Morgen plannen we 35 KM en proberen we doorheen Portomarin , naar Hopital en nog iets te gaan, een gewaagde onderneming na 945 KM. De dag erop wordt het etappe naar Melinde, 25 KM, de dag erop nog eentje van 35KM en dan de laatste dag van Pedrouzo naar Santiago. Dat is onze planning weliswaar en die kan zeker nog wijzigen.... Vandaag gingen hadden we eigenlijk ook een langer etappe in gedachten maar het gaat gewoon moeilijk om die kaap van de 30 KM te overschrijden... We zijn nog op 113 Km van Santiago en 93Km van Cabo Finisterra. Eigenlijk zijn we allemaal paf van de vermoeidheid in de benen maar we willen ook niet direct een einde breien aan dit hele gebeuren. Een vreemde gewaarwording allemaal... en iedereen die je nu -soms na dagen-terugziet, wil het einde halen... Soms lijken mijn benen en voeten als elastiekjes die ongecontroleerde bewegingen maken. Ik krijg er soms de slappe lach van als ik mezelf nu al wandelend gade sla. Een wandelend wrakje met een rugzak op de rug.... Ik ben ook nog steeds wat kilo's kwijt en heb mager beentjes en billekes gekregen. Mijn broek slobbert rondom mijn lendenen.
Wie de eerste fotos kan zien, kan terecht bij Ste. Er werden er enkele verstuurd van d egroep van Burgos. Zo zie je "mysterieuze"Manu, Arancha, Anna, Maximillian en Konstandinos....Morgen slaap ik dus als het plan lukt in een klein dorpje en waarschijnlijk zal daar geen PC mogelijk zijn. Misschien tot morgen of de dag erop...
Hallo België, Eerst wil ik nog eens aangeven aan nonkel Olli dat ik eigenlijk niet zo verzot ben op poezen, in de zin van huisdieren dan.... Dus gelieve in den Astridlaan geen slapende honden wakker te maken...(grapje). Over de etappe van vandaag kan ik vrij kort zijn... Vertrokken omstreeks 6u00 en je zag amper 4meter voor je uit. Gisterenavond bij het slapengaan was er ook een dikke mist komen opzetten... We zijn toch vertrokken en nemen de alternatieve weg doorheen bergpaadjes en bergdorpjes. Het is een wat onaangenaam gevoel. Je ziet weinig door de mist, het is er muisstil. Enkel de vallende mist op de bomen zorgt voor een knisperend geluid... Ook dezelfde mist kleeft op ons en na een aantal KM zijn we nat, wakkig en vochtig... Geen aardig gevoel voor de gewrichten en onze knoken. Er staat ook koude valwind op kop en de weg gaat naar beneden op een paar hoogtekes na. Het is zo' etappe om snel door te "skarten", dus ik ga mijn eigen weg en spreek af te wachten in Triacastella..., de stad waar grote kalkstenen groeven zijn en alwaar de vroeger pelgrims een steen moesten meezeulen tot in Compostela om de kathedraal te kunnen bouwen. Stel je dat eens voor... Ze wuiven me uit en zeggen ciao aan de "espresso fiamenco", dat is mijn bijnaam op mijn betere dagen. Ik heb een superdag en 21 KM en 4uren later kom ik aan, alleen.Het is soms goed eens alleen te zijn op de weg, want zo kan je weer eens wat bezig zijn met jezelf en wat denken... Ik eet een ontbijtje op het terras terwijl de zon voor de eerste maal komt piepen. Letterlijk komt er rook uit mijn hele lichaam van de verdamping. De zon is welkom... Ik passeerde vandaag heel veel berg- en boerenweggetjes vol met koeiendrol en slapende honden. Daarover nog een anecdote... De honden hier zijn meestal duitse herdershonden of een soort bergras, groot en lomp. De agressiefste liggen vast aan de ketting zoals het hoort! Ook in de grootsteden zie je NOOIT een loslopende hond. Het wordt per boete bestraft door de politie. In vergelijking met in Frankrijk, zijn de honden hier heel passief en braaf. Doch gisterenavond kwam een Chinese vrouw afgemat aan na de klim van O Cebreiro. Ze had er net 40 KM opzitten toen ze even wou rusten op een bankje... Om een of andere reden kwam er een hond uit het niets vanop het straatje en beet haar in de kuit. Geroep en in gebroken Engels vraagt ze " why, your stupid dog, I didn't do anything." De hond kijkt haar verontschuldigend aan en wordt gestraft door zijn baasje. Zo zie je maar dat het een dier blijft en niet altijd te vertrouwen is... Dit zal misschien niet in goed aarde vallen bij sommige lezers van deze blog maar velen zijn het met me eens. De pelgrims die aangevallen werden onderweg, vooral in Frankrijk zijn talloos. Voorlopig ben ik buiten schot gebleven, buiten die ene keer in Lys en ik betaalde er mee met camera "cash"geld voor... er zijn vanavond fiesta in Triacastella. Dus dat wordt leuk....
Ik wil nog even antwoorden op enkele reacties vanop de blog... Het is 's avonds en overdag nog altijd een leuke boel alleen is het anders dan de tijd voor Burgos tot in Hontanas....We zijn niet meer met een grote groep en er is enkel Xabi en David. Maar weet je, eigenlijk heb je soms nood aan eens echt alleen te zijn overdag en ook 's avonds... Ik hou naast de blog ook een persoonlijk dagboekje bij en dat vraagt ook tijd.Meestal trek ik op met Xabi als we gaan eten of iets drinken. David, de Madrileen heeft door omstandigheden niet altijd de kans om mee te gaan. Hij is vaak alleen en op zijn bed, ik voel wel wat medelijden met hem... Zo nu en dan betalen wij hem een maaltijd of een stevige pint. Bij aankomst in Santiago trakteren we hem op een goede maaltijd en delen Xabi en ik de kosten. De redenen hiervoor kan ik moeilijk op het net publiceren... . Maar daarnaast heb je een groep van een 100tal gasten met wie je ongeveer de laatste maand optrok. Je kent ze niet allemaal bij naam en soms doen wij of zij grotere of kleinere etappes en zie je elkaar een paar dagen niet en dan weer wel. Er wordt ook veel met bijnaampjes gesproken... De grooste afwezige blijft mijn maatje, "fastfucker" Chris, maar hij doet de Camino op zijn "hippies" en dat neemt het wat meer tijd. misschien zien we elkaar terug in Santiago. We spraken af om dan samen naar Cabo te gaan, op het strand te slapen na een paar flessen wijn en misschien wel nog een drietal dagen er samen tussenuit te gaan eregsn waar het rustig en warm is in Spanje,bvb Alicante of een bezoek aan Barcelone of iets anders. Verder zijn er Luigi, Luis en Anna(die waarschijnlijk blaren op hun handen zullen hebben want altijd "handje in handje" lopen), de bende vrolijke Polen(een 10tal, Engelspratend en heel vriendelijk), Xabi, David, David and Goliath(de Israelli en het kleine Italiaanse Helenaatje), een spaans gezin(erg toffe gasten, el loco familia perigrinos), Vero De Kock(een meisje die wat trekken meeheeft van de echte, jammergenoeg de verkeerde), Neil(Amerikaan), Mr. Myagi(een Japannees-etende-slijmerige noedels, die oosters kunstjes uitvoert in de avond), Jurgen uit Rostock, Anna uit Hongarije(mijn bondgenootje in bange dagen), ACDC( 4 diehard fans van de groep die hun groupie achterna reizen doorheen Europa en echt toffe gasten), de duister Ralf en de Ieren. Die zijn ongelooflijk! Ze staan altijd laat op, vertrekken, houden halt om 14u en drinken zich dan een stuk in de kraag om na 17u00 nog 15 Km te stappen. Meestal komen ze aan rond 20u00 en drinken ze dan wat guiness die hier gemakkelijk te verkrijgen is. Ik zou het moeten doen dan ben ik dood na drie dagen... De leukste gasten waarmee ik 's avonds een pint gaan pakken zijn de Italianen., David ofte Mr. Confusion( een verwarde Italiaan die ooit de Camino Frances trachtte te rijden op 1 dag, maar strandde op 500 KM) en zijn vriend uit Padova, Ceccho, de laatste zijn bankkaart ingeslikt... Hij werkt aan de universiteit en doet opzoekingen over archeologie. We praten veel over antiek, de maffia natuurlijk, Il Padrino, sport, politiek(er loopt sinds gisteren een Italiaanse senator, Mr. Livorni mee), mannenpraat want die Italianen zijn allemaal dezelfde en verzot op vrouwelijk schoon. De meeste Italianen hier zijn gasten naar mijn hart. Als je ze eenmaal onmoette, kan je de dag erop niet onbewogen voorbij. Ze roepen je op om bij te komen zitten, geven je een drankje.... Toen ik Mr. Confusion, een groot aanhanger van Bimbo (Frank VDB) en ik vertelde dat hij weer eens een auto in de prak gereden heeft, hebben we samen op het net nog wat opzoekingen gedaan... Ik heb de indruk dat hij vooral in zijn ex-vrouw, Sarah interresses heeft.... De taal, hun qui-vive en de handelingen die ze erbij stellen zijn de Max... De meeste ontmoetingen die spontaan gebeuren zijn de leukste en ook de leerrijkste. Daarin hadden Corry en Bart gelijk... maar weet je, dat je na 920 KM en dertig dagen stappen je bed op elk moment van de dag als beste vriend hebt...
Gisteren werd mij ook gevraagd of ik iets voel... Het is moeilijk te omschrijven... Je wordt geen Paus nadat je Camino gelopen hebt. Je hebt een karakter, een opvoeding en een achtergrond die je niet kan en mag verloochenen, vind ik maar het is wel een uniek en avontuurlijke ervaring. Ik zal nog steeds mijn graantje ergens willen meepikken en her en der een frankske willen bijverdienen als ik terugben. Dit is nu eenmaal mijn "aardje naar het vaartje" Maar voor mij persoonlijk heb ik van een aantal dingen afstand kunnen nemen. Ik bedoel daarmee, het een betere plaats kunnen geven zonder het "kwijt" te spelen. Sommige vragen en ontmoetingen zullen onbeantwoord blijven en misschien is dat maar goed zo...
Ik denk ook dat ik de dingen wat meer kan relativeren... Ergens snak ik naar het einde van deze Camino omwille van de vermoeidheid die begint door te wegen maar aan de andere kant , keer ik niet graag naar "onze leefwereld" terug. Sorry dat ik het misschien zo stel... Het jachtige leven, de keurslijf van het moeten en niet het kunnen en mogen, "judjuk", en geen of weinig tijd hebben om bij iets stil te staan of daarom beoordeeld te worden... Ik heb hier terug geleerd wat een emotie is, heel belangrijk, heb ik hier terug leren wenen en dat het toegelaten is om je gevoel te uiten (ook als man) wat niet altijd kan in onze "vale" wereld... Daarnaast leerde ik ook dat je niet altijd vooruit moet kijken maar dat het goed is om eens bij jezelf stil te staan en zelfs achterom te kijken. Het werkt bevrijdend, geloof me vrij en als laatste putte ik enorm veel kracht uit mezelf en mijn omgeving die me toelaat deze onderneming tot een goed einde te brengen. Als je gelooft in iets als mens en je gaat ervoor dan is niets onmogelijk en is de mens een sterk dier met soms onuitputtelijke krachten!!!! De vele en postieve, menselijke reacties en vragen van familie, collega's, vrienden en kennissen geven me nog steeds het gevoel dat ik niet alleen stap. De gedachte aan Greet ook, die ik hier vaak levendig heb gehouden gaven me ook kracht om niet te klagen of te plooien... Ik ben er nog bijlange niet maar laat me toe te voelen dat het einde in zicht is... Dus so far so good, op 128KM van Santiago en 93KM van Cabo Finisterra. 920 KM gedaan vanuit Lourdes. Morgen is het voorzien om naar Sarria te trekken, slechts een etappe van en 20 tal KM, maar een redelijke grote stad en ik heb terug wat centen nodig... De binnenkant van mijn schoenen is versleten en dat zorgt voor wrijving. Hopelijk houdt mijn hielhuid nog een 8tal dagen stand... Hopelijk kan ik jullie morgen terug weten te boeien met nieuw verhaal... Gregory.
donderdag27/08/09, O cebreiro, moe, voldaan... en...
.... het ontredderde spanjaardje... Na een goede maaltijd gisterenavond bij de Nederlanders voor slechts 23,- /twee personen. Ongelooflijk dat dit mogelijk is en het was best lekker met een flesje wijn en een grappa erna... Deze morgen zijn we vertrokken om 5u30 in het pikdonker. Hier in het gebergte geen straatverlichting. Na een 2 tal KM komen we een ontredderd Spanjaardje tegen. Zijn rugzak komt tot aan mijn schouders... Hij is wat op den tjool en ik begrijp hem. Daar alleen in het donker lopen is geen pretje. Je bent omgeven door slapen- de reuzen die op hun rug liggen te slapen. In de bossen die we passeren hoor je het geklabetter van de wandelstok weergalmen. We moeten een 5tal Km lopen langs een heel gevaarlijke weg, een nationale baan. Eigenlijk geen weg voor pelgrims en levensgevaarlijk komen de vrachtwagens en autos dichtbij. Nu en dan den ik aan de St.-Kristoffel die mijn bezorgde ma meegaf bij het vertrek. Vrouw en familie zitten veilig in bed te België en dromen nog zoet, hoop ik want het is hier echt gevaarlijk. We houden even halt aan een soort routiers voor vrachtwagens en ik droom even weg bij de reizen die ik vroeger meemaakte met een neef van mij. Vaak ging het richting Italië, Zwisterland enz. De wereld van vrachtwagenchauffeurs is een beetje gelijklopend als wij nu. Altijd en alleen maar op de weg. Een kleine gesloten gemeensschap en allemaal collega's of vrienden onder en van elkaar...
We gaan verder tot in Las Herrerias. daar stijgen we 200 meter. Het gaat goed denk ik, maar plots moeten we terug een 200 meter dalen om dan weer door bos en dal te stijgen naar La Faba. Meteen wordt het in die eerste klim duidelijk dat het vandaag genen kattenpis zal worden. Het gaat heel steil omhoog over weinig brede bergwandelpaadjes... waar de rotsblokken gevaarlijk voor ons uit liggen. Bij regenweer is ondoenbaar. De meesten vangen vandaag aan in Villarfranca del Bierzo en moeten de klim doen na 35 KM, wat ben ik blij dat we gisteren strategisch kozen om de etappe wat langer te maken om vandaag de klim op ons gemak te kunnen doen. Zo nu en dan schuif je weg en hou je even je hart vast om terug het evenwicht te vinden. De natuur is er eentje die ik nooit meer weer zal zien tenzij ik hier terugkom, wat in de mogelijkheden ligt.... Prachtig en gewoon onbeschrijflijk mooi om dat op papier te kunnen beschrijven. Maar ik ga mijn best doen...
Ik vergelijk de bergen met slapende reuzen die in tegenstelling tot Oostenrijk en Zwitserland niet zo scherp zijn, zonder sneeuw, maar vol groen en bebloeming staan. Hoe hoger je komt des te mooier... Laten we zeggen dat de reuzen gekleed zijn in opgenaaide lappen-stoffen-kledij en iedere lap heeft een ander bos of groenachtige kleur of bebloemde velden. Beeld je daarbij de kabbelende bergriviertjes in die als een netwerk rondom ons heen lopen en je benadert de realiteit. Een oase van rust, groen en stilte....
In La Faba aangekomen op 1100meter, betaal ik (veel te veel) 4 voor twee aquariussen en een gebakje maar ik heb het nodig om na het vochtverlies en mijn 2 liter water mijn diesel op peil te houden. Vandaaruit gaat de laatste klim naar O Cebreiro, een lastig stuk van rond 3.5 KM, en een uurtje klimmen. Plots wordt de stilte doorbroken en horen we belgerinkel, een kudde koeien die gemend worden door honden en een boer passeert ons. In de bergen geldt de wet dat de dieren voorrang hebben. Er zijn prachtige foto's van genomen. De klim naar O Cerbreiro is zeker niet zo lastig als de Col de Bentarte (SJPDP) of de Col D'Ostiche(Ordiarp, Frankrijk) en de Paso del Perdon (Pamplona), maar hij is korter maar steiler en moeilijker te beklimmen. Al zal zeker de afgelegde afstand tot nu toe een rol hebben gespeeld... Om 10u30 bereiken we de top en stappen we Galicië binnen. Opnieuw een kippenvelmoment, de laatste provincie alvoor we Santiago bereiken... Er staat een kerk, 1 straatje met allerlei winkeltjes en bars en restaurantjes die natuurlijk van de situatie gebruik maken om onze pelgrimsbeurzen wat lichetr te maken... Het uitzicht is ontroerend mooi en het gevoel hier te zijn geeft me een gevoel van onoverwinnelijkheid. Alles doet pijn en is vermoeid maar "no pain, no glory", de pijn is slechts tijdelijk en de overwining zal voor altijd zijn. Met deze gedachte sluit ik af. Morgen gaan we ofwel naar Tricastella op 24 KM of naar Calvor op 35 KM... We overleggen na de siesta. Ik ben dus na vandaag 896KM onderweg, laten we het afronden naar 900 KM en heb er nog 150Km te gaan naar santiago en 93KM naar Cabo Finisterra. David, de Israelli en Helena, de Italiaanse, hebben de Cebreiro ook beklommen en komen net aan per taxi.... Dat is de camino...
Gisterenavond was er een heel leuke sfeer onder de Spanjaarden met gitaar en de kastanjettes... Zo allen onder elkaar... Wat zei ik dat het wat kalmer geworden was... Niets daarvan, in de grootstad Pontferrada was er voor 120 man slaping en deze morgen lagen er nog een tiental aan de voordeur op de grond, diep ingeduffeld want het is er slechts7 graden als we starten om 5u30....
Fabio volgde mijn advies en kocht wat nieuwe kledij aan om naar huis te gaan... Ik ben dus ook van plan dat te doen want die "stinkkledij" kan je op den duur niet meer ruiken van je eigen zelven ondanks de dagelijkse handwasbeurtjes. Ik neem uitgebereid afscheid van hem omdat hij vandaag zijn vliegtuig heeft in Santiago.Hij is verdrietig en dat begrijp als je zo dichtbij bent... Deze Romeinse boekhouder betekende wel iets voor mij de afgelopen 10 dagen... Zijn maatje Allen, ook een Romein, gaat verder en ook hij heeft het moeilijk... Hij moet zich nu een twee a drietal dagen zoekend begeven opweg om een nieuwe aansluiting te vinden bij een groep of een persoon. De andere Italianen komen steeds een tweetal uren achter ons en dat tempo is te traag voor Allen. Hij loopt er de ganse dag wat verloren bij. wat voor ons uit en wat achter ons aan. Ikken maar al te goed het gevoel want ik maakte het ook al eens mee. Hij kent geen andere taal buiten zijn eigen taal wat het er niet op vergemakkelijkt...
We houden halt na 15km om iets te drinken en gaan weer verder. Tot dan gaat het nog goed en hebben we veel gepraat. Ik spreek in het Engels en zij antwoorden in het Spaans. Soms moeten we het eens herhalen en hebben we leute maar we leren allebei bij. De gesprekken gaan over sport, de feestdagen .... bvb. hebben ze hier geen sinterklaas... Ikzeg Xabi dat het een gat in de markt is en zo gaan de eerste drie uren snel voorbij. Het bezoekje aan de Mc Donalds gisterenavond laat zich horen onder mannen als jebegrijpt wat ik bedoel... Er wordt lol getrapt... Om 11u passeren we in Villarfranca del Bierzo, een prachtig middeleeuws stadje in de bergen...We maken er enkele fotos en gaan verder, we hebben nu 25km gewandeld en 840KM laat zich dan niet ongestraft voelen! Iedere KM verder wordt een hellestap. In Parreje is de enige albergue volzet, dus moeten we terug 5KM verder... en dat zonder eten en met weinig drank. Omstreeks 13u30 en 35km verder komen we aan, totally fucked up, zoals Chris zou zeggen. De laatste 2KM duren eeuwig en gelukkig is er Anna, de Hongaarse met wie ik de laatste kilometers stap. Ik kom aan in de albergue, betaal er met de grote glimlach 6, en duik 400meters terug naar de bar.Ik eet een bord spaghetti en twee borden tortilla... voor 8. Eigenlijk kan ik best nog wat eten maar ik doe het straks nog eens over... De bar wordt gerund door een Nederlands koppel en ik mag hunlaptop gebruiken.Ik denk aan wat je hier kan zoeken in dit boerengatje....We praten wat en het doet deugd om eens een woordeke te kunnen slaan. We deden vandaag een langere etappe omdat er morgen de klim naar O Cebreiro op het menu staat, vemoedelijk in regenweer als we de weerberichten mogen geloven. Naar het schijnt,weegt deze etappe enorm door naar het einde van de Camino...
Ondertussen heb ik 875KM gestapt en ben ik een 170km verwijderd van Santiago en 93KM van Cabo Finisterra... Santiago here I come... Tussen de oren is alles nog in orde en blijft de honger groot om het einde te halen.... Fysisch ben ik wel wat "ouder" aan het worden, mijn knoken doen overal pijn, de achterkant van mijn rechterknie en linkse onderrug heeft het ook hard te verduren... Ik voel telkens ik afdaal een pijnlijke "naaldenprik" in mijn onderrug. Vermoedelijk de bulging die wat van zich laat horen. Maar ik klaag niet en ben nog steeds blij hier te mogen zijn op deze mooie weg... Op het gastenboek staat een mooie tekst van Magda, de belgische hospitalieros, die even mijn surrogaatmoeder was in Los Arcos. Waarvoor dank Magda en ook voor je luisterend oor toen. Morgen dus de klim naar O Cebreiro en hopelijk gaat ie goed.Ik doe het rustig een en het is slechts 23KM...
Ik moet even terug den "droad "oppakken. Gisteren dus vanuit Foncebaddon het laatste contactje op de blog gemaakt. Het huisje waar we onze laatste broodjes en drank kochten twee kilometer voor de top, leek wel weggeplukt vanuit heuvel ergens in Tibet. Naast wat ruines was er veder niets meer... Je voelde daar al heel goed de serene sfeer die er heerste, want het Cruz da Ferro/Hierro is voor de meesten belangrijker dan het eindpunt te Santiago. Als je de mensen gade slaat, zie je de vermoeidheid op hun gelaat. Iedereen zit hier op dit plaatsje een beetje op zijn eigen eiland afwachtend op wat straks op je kan afkomen. Ik zie Ann, een Hongaarse van enkele dagen terug. Ze is hier om dezelfde reden als ik en ze heeft zo'n vedriet na een sms van haar moeder. Ik vertel haar het verhaal dat mijn ma een schelp en enkele steentjes ter verbondenheid op de grafzerk legde van mijn pa. Begrijpend kijken we elkaar aan en laten het even toe elkaar troostend te omhelzen. Ze is 25 jaren oud en heeft al heel wat meegemaakt in haar leven tot zover. Ze heeft het erg moeilijk, maar stilzwijgend begrijpen we elkaar.
We trekken ons de laatste kilometers naar boven... De beklimming was best te doen en het was een beetje een "loper." Het enige nadeel is de snijdige, koude valwind... Bij regenweer is dit echter een gevaarlijke beklimming en ook de afdaling vanwege de immense grote rotsblokken en -schilfers op de weg... We komen aan het Cruz da Ferro en het voelt gewoon aan voor mij. Al heel de weg heb ik wat moeite om mijn traantjes te bedwingen maar nu voelt het goed aan. We hebben geluk , een bende luidruchtige wielertoeristen verlaten deze "Heilige plek" juist... Ik doe wat ik wil doen en haal stilletjes, rustig maar trefzeker de intenties, de steentjes en mijn persoonlijk materiaal uit de rugzak. Sommigen verkregen bij vertrek, andere al anderhalf jaar dicht bij mij. Ik stap de heuvel op en het is een onbeschrijflijk gevoel... Op iedere steen die je trapt of schuift staat een boodschap geschreven met een datum. Aan de paal met daarbovenop een kruis, hangt het vol met foto's van zieken, overledenen van alle ras en leeftijd. Ik zie een foto van een jonge gast gestorven veel te jong en onbezonnen... met de laatste groet van zijn vrouw en kind die hier blijkbaar geweest zijn begin juli 2009. Ook andere spullen gaande van jeansbroek, schoen, bril, GSM en noem maar op liggen hier op die heuvel. Ik laat het allemaal over mij komen en wanneer ik bij de paal boven ben om mijn gerief een plaatske te geven, komt de emotie in mij naar boven... Ik kniel nederig neer en leg dichtbij de voet van het kruis hetgeen ik er moet en wou neerleggen voor mezelf. Tot in het diepste van mezelf voel ik het sidderen en met een schokkende huilbui als gevolg. Het raakte me in merg en been. En ik heb zin om luidop te roepen... Wezenloos sla ik mijn handen in het gezicht...
Man, dat dit me gelukt is...., denk ik bij mezelf. Ik voel enerzijds een enorm groot verdriet om hetgeen me de afgelopen jaren ongewild overkwam en afgenomen is, de kwelling van nooit meer een babbel te kunnen slaan met de persoon die je vader is, een persoon die ik lief had, tot het einde van mijn dagen, kerft diep binnenin. De prangende vraag Waarom hebben we niet meer gesproken en Waarom hebben we nog niet meer kunnen doen om je uit dit diep dal te helpen blijft ergens onbeantwoord achter... Anderszijds is er ook een emotie van blijdschap, opluchting... Ik weet nu dat afscheid nemen niet kan verdwijnen,het laat je nooit meer los maar ik kan het na vandaag misschien een betere plaats geven in mijn leven, veilig en beschut opgeborgen... Ik kan moeilijk afscheid nemen van deze plaats omdat er voor mij heel wat persoonlijke zaken verbonden zijn hier. Ik heb 2830 KM(met de voorbereiding erbij) afgezien om hier te stranden, dus ik wil hier ook niet direct weg.... Ook Greets vlinder kreeg hier vleugels. Het was eentje van haar mooiste exemplaren die ze me meegaf na het laatste bezoek begin juni. Ik heb hem dan ook ook een mooi plaastke bezorgd aan het Cruz da Ferro....
Toch na een uur gaan we verder. Mijn medepelgrims laten me de tijd en respecteren mijn gevoelens hier. Her en der volgt een troostend woord, een schouderklop en een stevige knuffel, ja zelfs onder mannen. Ook zijzelf hebben een eigen persoonlijk moeilijk moment beleeft en ook zij dragen reeds lang een "steen" mee om hier achter te laten. die verbondeheid die we vandaag voelden daar op die eenzame, verlaten plek is enkel onder pelgrims te begrijpen. Je moet dit meemaken om te kunnen bevatten wat het hier allemaal inhoudt...
Wie de berg opgaat weet dat hij ook naar beneden gaat en dat hebben we geweten... Na twee KM komen wij een albergue in Monjardin. We houden er even halt en zouden hier slapen. De hospitalieros is gekleed in de oude temeplierskledij en oogt gek. Als hij wat later begint te praten en krachten uit de aarde haalt als laatst overgebleven tempelier, weet je het wel. Het blijkt algauw dat de man randpsychotisch is, pratend en murmelend tegen zichzelf. Het is een enorme vuile boel met honden en katten vol beesten. Hij is met geen tang te genaken om het in het westvlaams te zeggen. Ik ben nochthans het een en ander gewoon en heb al veel vuile zaken gezien in mijn leven... maar er zijn grenzen. dat een mens zo kan leven... Het WC is gewoon een put in de grond met daarvoor een golfplaten plaat met daarop in het rood afdruipende letterverf WC geschilderd. Er is zelfs geen kalk om je behoeftes af te strooien zoals vroeger op kamp met de KSA in de "Hudo". Er is geen water noch electriciteit. Enkel dient een oud volkswagen busje als generator om wat stroom op te wekken tussen 18u00-20u00. Algauw staat het besluit vast dat we hier niet kunnen blijven. Vooral Valentina die het zich allemaal wat hippier-achtig had voorgesteld is al snel ontgoocheld. De Tempelier heeft al snel oog voor haar schoonheid en kan zijn ogen en handen moeilijk onder controle houden... De benzine om zijn busje te tanken staat opgeslagen in de muffe en dorre slaappplaatsen. We besluiten wijselijk om verder te gaan.
Dus gaat het verder, een 10 tal Km naar El Acebo... Ik heb kracht geput uit de afgelopen uren en gebeurtenissen en verkies min tempo te lopen... We komen opnieuw terecht in een boerengat zonder telefoonlijnen... stel je dat eens voor anno 2010. De jonge gasten en de mensen van onze leeftijd leven daar heel primitief. Onbestaande en ongezien in anno 2010. We zijn totaal uitgeput na 11u00 wandelen in de bergen, in het stof, eerst door de koude, later in de zon, zonder al te veel drinken en dat na meer na 820 KM... het is genoeg geweest voor vandaag. de albergue is weeral niet te proper maar ik bevind me in een fase dat alles goed is als er maar water is en eeb matras om op te slapen... De deuren van de douche, als je het douche kan noemen, zijn onderaan gewoon afgerot en om het beetje op iets te doen lijken hebben ze den bovenkant evenredig afgezaagd. het zijn zoals cowboydeurtjes in een saloon waar je dus je blote benen to aan de knie kan enerzijds en anderszijds je hoofd en nek. Met een gewaagd danspasje en vol hilariteit alom natuurlijk betreed ik die douche. Het is eigenlijk best grappig... Na de maaltijd en een smske naar het thuisfront gaan we slapen omstreeks 21u00. Pas vanmorgen zijn we terug bij de levenden en lopen we, in de afdaling naar Pontferrada. Een grootstad in het dal omgeven door bruggen en vroeger bekend om zijn goudmijnen in de Romeinse tijd. Ook de Tempeliers hadden hier tussen 1100-1305 een optrekje en dat zijn we gaan bezoeken bij aankomst... De vermoeidheid laat zich gevoelen en zoals Fabio meegeeft zien we meer en meer triestige mensen dan bij het vertrek uit SJPDP. Ook meer en meer toeristen die etappes overslaan of met bus of autostop rijden. Ze spelen het spel niet eerlijk en eigenlijk stoort me dat wel een beetje.... Ze snijden de weg af,...Ze zijn nog arrogant op de koop toe. En heel vaak zijn het Duisters, die de Camino stappen geïnspireerd op het boek dat door een bekende journalist in Duitsland werd uitgebracht. Ook hij deed het op dezelfde manier met vele autostops enz... Met Fabio en de andere italianen waren we het daarstraks op een terrasje eens, No respect.
Zo waren er deze morgen twee Duitse oudere dametjes die iedere dag van stad naar stad reizen per bus, de beste eerste plaatsten inpikken ... Deze morgen vonden ze het zelfs nodig om om 5u30 het licht aan te steken om zich klaar te maken. Er vloeiden heel wat puta madres, madre mias en godverdoemmes(ik heb dat geleerd aan een heleboel gasten)door de slaapzaal...alvorens ze doorhadden dat ze de nachtrust van eenieder moeten respecteren.Het is een ongeschreven wet onder pelgrims dat je je rugzak de avond voor vertrek klaarzet, zodat je zo weinig mogelijk geluid maakt voor je medepelgrims. Maar niet met deze Duitsers. Ik zet zelfs, gestructureerd als ik ben, mijn ontbijtje(Prince koeken, cacao's en een banaan) klaar. Dus vandaag in Ponferrada aangekomen en slechts 15 Km gestapt, een rustdag als je het zo kan noemen. door het stadsbezoek en rondslenteren hier en daar staat toch weer 25 Km op mijn podometerje. De afdaling van de berg was heel technisch en gevaarlijk. Het klimaat is hier wat veranderd bij het naderen van Galicïe. Het is wat kouder en meer wind. Het fleeceke kan je hier best gebruiken.
We hebben voor de vierde maal afscheid genomen van Valentina(!!!!) en nu was ze serieus geëmotiomeerd. Ze heeft morgen haar vlucht vanuit Santiago naar Rome. Fabio verlaat ons een dag later ook dit zal weer zwaar afscheid nemen zijn... Valentina, was zondagavond laat terug komen aansluiten in Astrorga na haar afscheid in Leon. Ik zal haar nog lang herrinneren omwille van haar moed en doorzettingsvermogen en beloof haar in mijn hart te zullen dragen tot aan "het eind van de wereld", Cabo Finisterra...
De vermoeidheid begint zich goed te laten voelen en dat merk ik omdat het tempo er wat minder gezwind aan toegaat 's morgens. Ik gaap ook voortdurend... Het vermoeide gevoel in de benen en soms verzet je te weinig hoog je voeten en stoot je tegen de rotsblokken. Heel pijnlijk voor de moegetergde tenen en -nagels. Af en toe verlies ook al eens de concentratie en dreig je de voeten om te slaan. Het is ook iedere dag weer stappen en dit soms voor 20-25-30-35 en 40 Km verder door de hitte, door berg en dal en met een doodgewicht van 12 Kg op je schouders...
Morgen gaan we naar Trabadello, 30 KM hiervandaan om de dag erop, via O Cebreiro, het gebergte over te steken (heel zware etappe) en Galicïe te betreden. Ik ben wel wat bang voor deze etappe omdat het bergop gaan is mijn zwart beest is...
Ik ben nog exact 202Km verwijderd van Santiago en 93 km van Cabo Finistrerra. Xabi( het is blijkbaar zo geschreven ipv Gaby...) zijn blaren zijn stilletjes aan het toegroeien en hij wordt er vrolijker door. Hij blijft nog breakdancen elke eerste 5 kilometer maar dan gaat het beter. Ook de stank, bij het verversen is wat weg... Hij heeft erg dure zalf gekocht. Het is gelijk silicone. Maar iedere dag is hij heel gelukkig om bij ons te zijn en dichter bij zijn doel te komen.... Ik schiet goed met hem op. Santiago wordt dus mijn tweede doel en daar is het hem eigenlijk meer te doen om er "bijna" te zijn op wat Cabo de kers op de taart zou moeten zijn. Ik ga akkoord met Fabio, dat Cruz da Ferro voor de meesten onder ons een grotere emotionele betekenis heeft dan in Santiago voor de kerk te belanden, die net zoals in Lourdes eigenlijk een grote commercie is. Zo zijn er blijkbaar geen kaarsen om te branden maar offerblokken waar je geld moet insteken en dan branden er lampjes voor 5 minuten....
Zo, ik ga jullie moeten laten want we krijgen gratis slecht een haluurke PC tijd en het zijn wat strenge hospitalieros met "baarden"... Oppassen geblazen dus.... Hopelijk kan ik jullie morgen wat meer vertellen...
Een kort verslagske vanop 1500 meter hoogte. Na 20 KM op en neer door koude winden en mistige wolken alover shilferachtige rotsweggeltjes die door erosie van zand, water en wind zijn verbrokkeld, is het lastig en geconcentreerd lopen. Na die 20 lastige KM ters zijn we aan de klim van 8KM begonnen. Ik ben nu in Foncebadon op 2 KM van de top. Er is hier niets buiten heel mooie vergezichten vanwaar we komen. De groep is nog samen. Na de doortocht op de top, volgt mijn "eigen ceremonietje" aan het kruis. Mijn ma liet me weten dat ze een schelp en wat steentjes op de grafzerk van mijn pa legde. Zo zijn we allen nog een beetje verbonden met elkaar. Julie begrijpt ook goed wat r vandaag te gebeuren staat, want ma legde het goed uit aan haar... Het wordt voor mij emotioneel maar ik laat het al gans de dag gewoon gebeuren... Ik mailde ook nog Greet gisteren om haar te zeggen dat haar vlinder vandaag vleugels zal krijgen... Na de top dalen we 2 Km af en slapen we in een ruine te Manjarin. Er is geen water en geen electriciteit. Dus we kunnen ons niet wassen, niet drinken en de handwas niet doen... We bevoorraden ons hier een beetje.. Omstreeks 19u00 vanavond komt de hospitalieros en sluit hij aan zijn landrover een groepke aan die iets van electriciteit zou moeten kunnen geven. Het wordt dus spannend als we daar met een 20 tal man samen liggen te stinken na een barre tocht van 32 KM door het gebergte... Morgen kom ik aan in Pontferrada en vertel ik heeeeel veeeel over de twee afgelope dagen.
Ik krijg vele reacties per mail en sms over wat er juist gaande is of was met Manu. Hij mailde en smste me dus gisteren over zijn opgave en zal me de komende dagen tracten te bereiken via een Spaanse vriend die Frans kan spreken. Dus ik weet zelf niet hoe het juist zit. Ik weet dat hij ongeveer een 45KM voor lag en vermoed dat zijn kapotte voeten hem dwongen tot opgave... Ik heb vandaag het laatste "pizzi", "kattebelletje" of klein briefke gevonden aan een afslagpunt onderweg, gedateerd op 20/08/09... Er stond op "Todos buen et les altr@s Manu 20/08/2009. Dus ik vermoed dat hij tot in Astorga is geraakt en daar afscheid nam van de Camino. Een eerste "glorierijk" mysterie en weldra misschien opgelost... Een tweede "glorierijk" mysterie is binnen mijn familie... Men vraagt zich af wie die mysterieuze nonkel zou kunnen zijn naar wie ik refereerde in mijn verhaal te Burgos, met de papa van Anna. Dit los ik wel op bij mijn terugkomst. En "Hoera" aan de Holvoetjes want na mijn ma die absoluut niets kent van internet en mijn Maraine Tenerife met de lange nagels, heeft ook tante Bertje gevonden hoe je moet reageren. Nu nog tante Micheline en we zijn compleet. Zeg haar alvast dat het moet proberen!!!!
Deze morgen vertrokken uit de albergue om 6u00. Ik heb een fantastische nacht gehad en sliep van 21u00 tot 6u00 deze morgen. Sinds lange tijd terug eens in buikligging, voor mij het meest comfortabelst, maar ik had wel een pijnlijke rug deze morgen. Na een goed uur stappen ontmoet ik in het donker Jose, de Fransman die ik ontmoette op mijn eerste-eenzame-bijna instortingsavond in Oloron Ste Marie. De man die gebeten was door een hond en twee dagen buitensliep. Hij was via Arles en Somport en sinds 04/07/09 op pad. Het weerzien was hartelijk... Gaby heeft terug veel pijn vandaag en het temppo stokt. Daar ik gisteren bij hem bleef, spreek ik af met David of hij bij hem kan blijven vandaag. We stappen samen tot in Hopital de Orbigo en spreken af in Astorga.... In Hopital ligt een mooie brug waarop ridders destijds moesten strijden tegenover een edelman om de vrouw des huizes te mogen "betreden" ofzo als ik het goed begrepen heb van de Spanjaarden... Het is een machtig schouwspel en de brug werd in de middeleeuwen speciaal daarvoor aangelegd. Vanaf dat punt tot in Astorga, zijn er geen voorzieningen meer voor water of andere. Het is 8u en de zon brandt nu al in onze nekken. Er werd terug maar eens 40 graden verwacht vandaag... Ik hou mijn tempo goed aan en stap doorheen het mooie landschap. Persoonlijk vond ik het eentje van de mooiere etappes. Je gaat voortdurend glooiend op en neer en wandelt door olijfboomgaarden, bosjes, die je wat schaduw opleveren. Deze 13 KM zijn niet bereikbaar voor auto's en dus is het heel kalm onderweg. De bospaadjes zijn een kluwen van weggetjes. Je zou er heel snel je weg kunnen verliezen of gedesorienteerd kunnen geraken. Ware het niet... Ware het niet dat er zoveel mensen die hier ooit gepasseerd zijn her en der steentjes op elkaar leggen en zo worden er torentjes gevormd aan iedere spliting die je recht of links moet nemen. Sommigen maken bij deze warmte zelfs tijd om echte kunstwerkjes te maken met de keien. Zo vinden we namen, pijlen, een krokodil en zelfs hartjes, allen gevormd door keien onderweg en die je op de juiste weg helpen. Dat is een voorbeeld van die verbondenheid waarover ik sprak... Het landschap is niet langer dor en verlaten maar eerder groen door de vele bomen onderweg. Op 5 Km van Astorga heeft een slimme commercant met zijn4x4 een tentje opgeslagen waar je voor donativo iets kunt eten en koele dranken kunt krijgen. Het is als een geschenk uit de hemel en voor 2,- eet ik mijn buikje rond. Die gast werkt voor de eigenaar van een hotel en albergue in Astorga. Hij prijst die ons natuurlijk aan en waarom niet denk ik. Ik las in mijn roadboekje dat een typische Spaanse albergue is met alle nodige voorzieningen en heel proper. Ik sla het aanbod niet af en reserveer voor drie gasten in de hoop dat Gaby en David me zullen vervoegen... Ik betaal 7,-... Ik stap door tot Astorga, een grote mooie stad waar vanalles en nog wat te doen is. Er zijn juist ook Fiestas, stierengevechten, artisanale marktjes enz.. Het is goed dat ik hier slecht op doortocht ben of mezelf kennende zou ik hier misschien wel t' een en ander willen meeslepen naar huis mocht ik op vakantie zijn...
Ik check in en inderdaad, het is een porpere maar typisch Spaanse oude albergue, met binnentuin, stromende watervalletjes, een patio, heel fris door de middeleeuwse bouwstijl... Kortom alles wat een pelgrim nodig heeft. We betalen er iets meer dan normaal, 7,- en gaan waarschijnlijk eens goed uiteten vandaag met een goed glas wijn. Ik heb dat zo nu en dan eens nodig. Ik slaap altijd in de albergues en nooit in een hotel, dus spaar ik op die manier iets uit wat ik eens extra aan eten kan spenderen. Ook de ganse weg legde ik tevoet af tot op heden en nog genen KM met bus, auto of andere vervoersmiddelen, dus aanzie ik dat een beetje als een beloning.
Ik kom aan omstreeks 10u15 en 1u15 later komen David en Gaby aan. Het enige minpunt is dat de zes irritante Duisters ook weer van de partij zijn. Gelukkig liggen ze op een andere kamer. De ene is zo uit het decor van "der Untergang" weggeplukt en lijkt-voor degene die de film zagen-op de soldaat die trouw tot het einde blijft seinen uit de bunker, degene die Hitler en Eva Braun zou verbrand hebben. Hij gelijkt er als twee druppels water op... ! Ik heb bij aankomst een tweetal zoete gebakjes gekocht, typisch voor deze streek. Na de douche en de handwas gaan we eens het museum van Gaudi en de kathedraal die pal voor de albergue ligt bezoeken. Na de siesta, de planning voor morgen en de voetverzorging (daar ik verpleger ben, steek ik hier en daar een handje toe in de avond) gaan we dus goed uiteten met een Vinho a la Casera. Dit is sterke en bekende riocha wijn waar men Gaseosa(soort witte limonade) inkapt om het wat zoeter te maken... De bergen liggen hier weer aanraakbaar voor ons en zijn minder imposant dan de Pyreneen maar toch pijnlijk genoeg voor onze moegetergde lichamen...
Morgen zijn er twee mogelijkheden. Ofwel gaan we een 20 KM verder en bereik ik pas dinsdag, vroeg in de morgen en na 10 Km het Cruz da Ferro, mijn eerste doel! Ofwel gaan we ervoor morgen, doen we 30 KM en eindigen op het "dak van de camino", het Cruz da Ferro en overnachten we daar ergens... Ik zou graag gaan voor het tweede optie, maar denk ook aan Gaby. Ik moet ook eerlijk toegeven dat de vermoeidheid ook al wat begint door te wegen bij mezelf. Die superlange afstanden zijn niet meer voor mij en zelfs pijnlijk met mijn grootste vijand de zon en warmte.
Maar... mochten we er morgen geraken op 1500 meter hoogte dan hoop ik een stuk gedragen te worden door vele mensen die me vroegen- en sommigen zelfs iets meegaven-te denken of iets ache te laten aan het Cruz da Ferro.
Dus Pa (waar je ook bent), morgen stappen we misschien samen de bergen op... en breng ik je persoonlijk meegebracht "steentje", die ik al anderhalf jaar tijdens de voorbereiding, bij het vertrek en de lange afgelegde weg totnutoe steeds heel dicht bij mij droeg, tot aan het Cruz da Ferro. Hopelijk vindt het hier de rust waarnaar jij zolang op zoek was... ! Ik wens het uit het diepste van mezelf! En...
Ma(de engelbewaarder) en vooral Greet (Greet, mijn collega), Leen, Collette en Joost en de anderen, die me iets meegaven, ook aan jullie hoop ik dat jullie allemaal morgen met me meestappen naar de top. Ook jullie "zorg" hoop ik daar een plaats te kunnen geven en achetr te laten. Ik denk als ik er morgen geraak dat een enorm emotioneel moment voor me zal zijn en het is eigenlijk nu al prijs terwijl ik dit hier allemaal neerschrijf... We zien wel en ik neem de dag zoals hij komt.... Tot zover nog een 250 KM ben ik verwijderd van Santiago, 93 KM van Cabo Finisterra. Er staat ongeveer een 780KM op de teller...
Misschien kan ik morgen niet bloggen omdat ik niet weet-als we boven geraken-hoe de faciliteiten er zullen zijn. We zijn zelfs niet eens zeker van slaping daarboven, laat staan Pc-gebruik. Geen nieuws is dus goed nieuws. Fabio en Allen, komen net binnen om afscheid te nemen want morgen gaa ze naar Rome terug en komen pas volgend jaar in de grote vakantie om het laatste stuk van hun Camino te stappen. Spijtig, weer twee leuke gasten minder... Gregory.
Nog een klein toevoegingske. Ondertussen heb ik op mijn webmail twee mails binnen gekregen. Eentje van een geemotioneerde Manu. Hij probeert zijn brokken te lijmen na een heldhaftige poging... Hij gaat me binnenkort via een franssprekende vriend in Alicante alles te vertellen over zijn laatste tweedaagse... Veel mensen rondom mij in de Camino schrikken van zijn opgave... De andere email is van Chris, de knotsgekke Amerikaan maar mijn favoriet... Hij mailt me dat hij gisteren 50 KM liep tot in Re"fucking"liegos, daar aankwam rond 19u00, twee borden spaghetti at en daarna nog de 25 KM stapte doorheen de nacht tot in Leon, 75 KM op 24 uren tijd. Dit om zich terug bij ons te kunnen vervoegen. het was de bedoeling dat hij met ons het ontbijt zou nemen, maar he was aan de andere albergue post gaan vatten en in slaapgevallen... . Dus is het terug achtervolgen geblazen... Die gast is echt wel niet gewoon... Vandaag ziet hij zijn Iraakse vriend en ik hoop hem echt terug te zien deze week om eventueel samen Santiago te halen... . Gaby en david in de lappenmand en siesta. Ik ga eten en dorpje eens verkennen. Doei...
Ik vertel er straks iets meer over maar ik heb veel te vertellen... Dus dat wordt lang lezen en wat TIJD vrijmaken. Tijd is in onze dagdagelijkse beslommeringen vooral een begrip om in een zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk te doen en soms te n koste van... Hier is het net andersom en leer je de TIJD terug te apprecieren en een nieuwe dimensie te geven...
De albergue van gisteravond was super. Omstreeks 21u20 werden we met de nonnetjes meegetrokken, naar de overigens erg nette kapel om de avondvespers te lezen. Moeder overste legde haar eigen gsm af, best wel grappig en we mochten aansluiten voor de echte vespers deze keer. Ik heb dit nog nooit meegemaakt en het was echt iets speciaals. Niet te vergelijken met het eerder amateuristische gedoe en ook leuk in Tolesantos. Die nonnetje sleven in afzondering en er zijn er ook een aantal jongeren bij, wat bij ons momenteel quasi ondenkbaar is... Bedankt voor de tip Bart!!!! Ik maakte het gedurende een kwartier heel diep vanbinnen, heel stil en het heeft me deugd gedaan... Je denkt intens aan de redenen waarom je hier bent op deze lastige weg.... Na de vespers zijn we gaan slapen op een paar arrogante Duitsers na. Sorry, maar het moet eens van mijn hart, ik wil niet veralgemenen maar de meest Duitsers voelen zich zo verheven tegenover de andere medemems dat het niet meer normaal is... Nu, dit is ook de Camino en je legt je daarbij neer.
Ik kan nog over Leon zeggen als je ooit in de buurt komt, deze stad zeker moet bezoeken. Het is een fleurige en bruisende stad met veel bezienswaardigheden, een schitterende kathedraal (als pelgrim zeker te bezoeken), leuke uitgaansmogelijkheden, hippe bars en restaurantjes, vele mooie winkels(wie mij kent... belangrijk en altijd meegenomen!!!) Spijtig genoeg heb ik het er niet voor over om enkele extra kilo's mee te heulen naar Santiago Er zijn hier ook veel (soms schaarsgeklede) modieuze vrouwen en kleurrijke mannen met de laatste nieuwe modetrends. Je loopt daar tussen als pelgrim met wat schaarse kledij, geen comfort of luxe , de sokken in de kuiten gebrand/gebruind. Lichtjes ruikend naar zweet, stof en andere... Ik moet er geen tekeningetje bijmaken dat je direct kilometersver opvalt in zo'n decor.
Deze morgen hebben we dus opnieuw afscheid genomen van Valentina en ik denk nu voorgoed want zij reist vandaag met bus naar Santiago. We houden zeker contact. Het waren leuke en soms diepgaande gesprekken die we voerden met elkaar. Ze is erg gefocust op haar werk en is zoals alle Iatlianen diep gelovig, vurig en spraakwaterval. Ik hoop voor haar dat ze snel de ware vindt om een gezinnetje te stichten want dat is haar grootste wens... Werkende bij de EU komt ze vaak in Brussel en ik ben zeker dat we elkaar nog eens horen of zien aldaar... You never know. Bij het vertrek deze morgen vroeg moeten we door het uitgaanscentrum van Leon passeren en het is daar vollen bak feest. Ik zei het al eens eerder, maar er is hier echt een groot alcohol- en drugsprobleem. Gaby beaamt dat en geeft mee dat de Spaanse jeugd lak heeft aan alles, niet meer wil werken en dat ze op eendere welke manier rijk willen worden... Een heus probleem voor de toekomst en velen zouden deugd hebben in het schoolprogramma een deel van de Camino te moeten stappen. Er is ook een uitzichtloze situatie met een grote(re) crisis dan bij ons en sowieso hebben zij soms minder middelen, zeker buiten de "metropolen" Madrid, Barcelona,.... Ook voor wij deze morgen van die gasten weinig respect. Wat uitdagend staan ze te roepen, terwijl sommigen strompelen van het overmatig alcoholgebruik. Met de stok in de e hand laten we het voorbijgaan... Ik gebruik het trucske dat ik geleerd heb van Manu, nl. de dag voor het vertrek uit een grootstad, ga je best na de siesta de dag ervoor eens de route om uit de stad te geraken gaan verkennen. Dus geraken we probleemloos uit Leon...! De eerste 10 kilometers gaan goed en ik ben dus herenigd met David, de wat timide Spaanse wielerliefhebber(ook een Musseuwfan dus alles is OK)en Gaby, de resterende van onze groep in SJPDP.
Gaby heeft het enorm moelijk met enorme blaren op beide voeten. Die beginnen in het platte van de voet en lopen over, tussen de grote teen en de tweede teen ernaast zowel rechts als limks. Ze zijn open, rauw, bloeden en zijn waarschijnlijk ondraaglijk qua pijn. Gisteren was hij net een attractie want tijdens de verzorging werden er voortdurend foto's getrokken. Ik zeg Gaby er geld uit te slaan en te delen, maar hij lacht mijn voorstel weg en geeft me 60/40, wat ik weiger(grapje!). De hele dag loopt hij wat achter en lijkt hij op thete kolen of eieren te lopen. Hij huppelt van steentje naar steentje op deze deels onverharde weggetjes. Ik heb respect voor hem dat hij in die omstandigheden doorgaat. Misschien komt het wat zaagachtig over voor jullie,maar je moet dat eerst eens live zien en ondergaan wat dat allemaal is in dit warme weer... We houden halt na 20 Km en moeten hem overhalen om de nog voorziene 5 KM verder te stappen. De laatste 5 KM stokt het tempo en spreken we hem moed in. Het is afzien voor hem en ik vrees dat zijn lichaam plots zal zeggen dat het genoeg is geweest. Mocht ik in zijn schoenen staan, dan kwam ik waarschijnlijk koleirig van de pijn. Want dat is bij een reactie op pijn... Maar hij blijft immens kalm onder de omstandigheden en wil vastberaden het einde, Santiago halen. We praten in het Engels wat beter is voor hem om die taal wat bij te schaven. Eenmaal in de albergue waar we aankomen om 11u30, ploft hij zich in bed en juicht hij dat hij het gehaald heeft. Hij weent zowaar en het was een kippenvelmomentje. Alleen vraag ik me af, hoelang kan hij dit nog volhouden. We spreken af enkele dagen samen te blijven en wat rustigere etappes te nemen.
Mensen vragen me vaak wat er ondertussen met Manu is gebeurd....Tot eergisteren was hij nog telkens 1 dag, ongeveer 40 KM vooruit. Tot deze morgen ik een sms krijg, "estoy in Alicanate, muy triste manaña te illamo y te cuento, un abrazzo", wat betekent "dat hij in Alicante is na opgave en hij me morgen of vandaag zal bellen met uitleg, een omhelzing, Manu." Zijn onwezenlijke doorzettingskracht kent dus toch grenzen denk ik spijtig bij mezelf. Ik vermoed dat de bloederige blaren hem fataal geworden zijn. Je moet dan telkens douchen en er heerst infectiegevaar... Spijtig...!
Ik had drie persoonlijke doelen in deze Camino die ik ten gepaste tijde nog wel beter zou uitleggen. Het eerste doel is het Cruz da Ferro, de spontaan onstaane heuvel op de berg aan het kruis, doordat mensen er iets van hun zelf(steentje, zorg, geluksbrengertje of andere) achterlaten en ook het dak langs Spaanse zijde van deze Camino met zijn 1598 meter hoogte. Vandaaruit zou je met verrekijker Santiago kunnen zien bij mooi weer... Het tweede doel is Santiago en het derde doel is Cabo Finisterra, "het einde van de wereld". Als alles goed blijft, bereik ik in 2 dagen mijn eerste doel. Ik kan het eigenlijk nauwelijks zelf geloven...en het stemt me blij met een traan in de ogen. Morgen is het voorzien slechts een 20 tal Km te stappen naar Astorga, een mooie verblijfsplaats voor een pelgrim. Gemakkelijk te volgen op de kaart, redelijk groot en met uitstraling, een typische passage op deze Camino. Vandaag dus aangekomen in San Martin del Camino na 25 KM, nog 275 KM tot Santiago, 93 KM tot Cabo Finisterra. Het blijft onwezenlijk voelen die dagelijkse kilometers "terten" en het aftellen naar het einde. Op den duur sta je daar niet meer bij stil, je begint en ziet wel waar je uitkomt... Vreemd... Zo hopelijk kan ik jullie morgen terug weer wat nieuwigheden vertellen... en sorry voor de lange historie maar ik ha der nog eens nood aan goed uit te pakken en er is ook veel gebeurd om over te schrijven...
