Voorbereiding , vertrek en dagboek naar Santiago de Compostela 2OO9
30-08-2009
Tis de vrouw van.......
Dag lezerkes,
Tis hier inderdaad de vrouw van Gregory, hij belde me op om te zeggen dat hij vandaag in "het hol fluto" zit en een PC daar niet bestaat!!! Dus vertelde (dicteerde) hij me telefonisch wat ik moest bloggen!! Daar gaan we:
Het was een mooie wandeling met alles er op en er aan, wind, koude, regen, zon, natte, honger en dorst!
Om 10u bereikten ze reeds de eerste refuge, maar daar ze allen nog goed zaten en het wat vroeg was om te stoppen beslisten ze om door te gaan maar dan wel direct 18km verder!! Geen tussen-slaapplaats mogelijk. Dus om 15u en dat na 8u stappen en 2stops bereikten ze dat "hol"! De refuge is mooi en proper. Ze stapten 38000stappen... Gre is ook gevallen zonder veel erg, heeft een buil aan de rechterknie. Hij maakte onderweg kennis met een man die de wandeling doet en MS heeft en ook een man met een gehandicapt kindje die in een speciale versterkte buggy zit, hij zal morgen daar wel dieper op in gaan! Hij belde ook naar Manu en een van gre zijn medewandelaars fungeerde als tolk, Gre is van plan om Manu op te zoeken en dat zal Alicante of Valencia worden, omdat hij daar misschien enkele dagen moet gaan werken... Nog 75km naar Santiago en ze denken er op 2 september aan te komen. David en Gre moesten vandaag moed inspreken bij Xabi want zijn voeten doen erg pijn en elke stap dat hij zet voelt hij tot in zijn keel.
Voila das alles wat ik weet, morgen of overmorgen kunnen jullie weer genieten van gre zijn schrijvers-talenten....
Efkes paniek gisteren toen bleek dat ik geen geld meer kon afhalen....Ik wou nog 200,- tanken maar dat ging niet.... Heeft Ste dan zoveel kledij aangekocht terwijl ik weg ben...? Grapje!!! Ik durfde niet meer te proberen na drie pogingen omdat ik bang was mijn kaart te verliezen. Ceccho is dat overkomen en nu mag Mr. Confusion opdraaien voor diens kosten. Xabi was bereid iets voor te schieten of ik ging vragen aan Ste om geld over te schrijven naar diens rekeningnr. en me zo van geld te vooorzien Hoe zegen ze dat in het westvloams...: "nen goe soldaat trekt zijn plan...". In het begin van de Camino, vertelde me de "ebeniste" uit Ordiarp, waar ik na de langste etappe tot op heden(46KM)in zijn huis mocht slapen en een lekkere maaltijd verorberen.... dat men: "pendant le Camino, il faut se debrouiller." Dit wil zeggen dat ge uwen plan moet trekken en ik moet bekennen, de man had gelijk. Je bent hier volledig dag na dag op jezelf aangewezen. Bij het vertrek, de juiste weg nemend, volgend in het donker, eten 's middags, efficient een slaapplaats, zorgen dat je een redelijke douche kan nemen, dat je redelijk goed je was kan doen en dat je een redelijke plaats hebt om deze te drogen zodat ze de dag erop niet wakkig in de rugzak moet... Op den duur wordt het -zoals Anna destijds nog zei- een aangeleerd nieuw gedrag. je schaamt je ook voor niets meer, merk ik op bij mezelf. WC's en douches worden gedeeld in leuke en minder leuke omstandigheden. Soms stink je uren in de wind en moet ge de vliegen van je af slaan maar niemad trekt er hier zijn neus op of geeft je daarover een opmerking, want je zit allemaal in het zelfde schuitje...!
Gisterenmiddag hebben we typisch Galicisch gegeten, nl. gekookte rode inktvis, rauw in stukken gesneden, alles overgoten met paprika en olijfolie. Het witvlees is eetbaar en gelijkt aan de calamares van bij ons met een bolletje in het midden. De tentakels en de "zuignappen" erop, zouden voedzaam zijn maar smaken naar vet en moet je dus ook opeten. Het is een beetje walgelijk mijn gedacht. Ik eet uit beleefdheid half van mijn bordje leeg met een flesje wijn erbij. Daarna krijg ik een groot stuk kaas waar ik enorme hompen van verorber. Het is straf spul en ik moet bekennen dat ze hier in Spanje echt goede harde kazen hebben. Afsluitend krijg ik een hete koffie met veel suiker en "oruchho", Spaanse grappa en 50 graden. Ze koemen het gewoon op tafel zetten en kloppen op je borstkas met d ezin van "allez , bedien U" als ik hen wat dom aankijk... Je mag hier zelf schenken en de fles blijft er ook op tafel staan. De orrucho zit in een doorzichtige oude glazen fles en het gelijkt net op water. Ik vertel dat men dat bij ons op tafel moest zetten met wat jonge gatsen dat die binnen de kortste keren soldaat gemaakt wordt. Hier neemt "vertrouwt" men de mensen meer dan bij ons. Doch vloeit de orucho rijkelijk en ik wordt er wazig van in mijn hoofd... Iets na 16u00 verlaten we "lichtjes verdoofd" het schouwspel. Het loopt bergop naar de albergue en ik voel mijn bloed door de aderen pompen met nog een stevige zon op mijn hoofd... het kan tellen...
Aangekomen bij de albergue ben ik als een blok in slaap gevallen... Na 18u00 hebben we wat inkopen gedaan en heeft David, de Madrileen, echte spaanse Tortilla gemaakt.Eens proberen??? Je bakt fijne schijfjes aardappel in hete, overgoten olijolie. Als ze gaar zijn, verwijder je de olijfolie en meng je de aardappelschijfjes met eieren paprika's, ajuin veel look en wat je zelf nog wil bvb vlees... Je bakt heel het mengsel nu op een klein vuurtje met een beetje hete olijfolie... Als ze goed aangebakken is leg je een bord op het mengsel, draai je de pan om en heb je de Tortilla. Nu nog een stuk brood, gedopt in eerste persing olijfolie, wat pikant van smaak en het feets kan beginnen. Die tortillas zijn mijn dagelijks ontbijtje om 9u00, als we ergens stoppen natuurlijk... Erg lekker en ik probeer het recept eens uit als ik terug ben.
Ik had vandaag nog contact met een neef...Een neef die wat aan dyslexie lijdt, denk ik, want hij informeert achter Chris, de "fistfucker"... Ge moogt binnen de familie driemaal raden wie dat zou kunnen zijn... voor een pint. De vorige goede raadgevingen houd ik binnenskamers want ziene keer dat er kinderen meelezen. Ook bedankt aan bakker Nick en familie voor hun steuntje via de mail en blog. Ik verlang om het eerste "frezetaartje" terug te kunnen eten... in Bissegem. Iedere dag is het voor mij spannend om reacties of mailkes te lezen van jullie die me blijven steunen!!!!
Deze morgen vertrokken om 5u30 en het was amper 6 graden... Het is dus stappen om warm te krijgen en blijven stappen om warm te blijven. Iedere dag denk ik dat ik het mooiste heb gezien maar sorry voor jullie is dat niet zo.... Misschien spreek ik soms in superlatieven maar de natuur in al zijn weelde is enorm mooi hier in de streek. Vandaag was het ronduit prachtig, wonderbaarlijk mooi. De weggetjes in dit eerste deel van Galicië brengen ons doorheen bossen met vreemde dierengeluiden in de vroege morgen.Daar moet ik toegeven ben ik niet altijd op mijn gemak... Die bossen zijn enorm groot, je moet goed bij elkaar blijven want het is pikdonker en je mag elkaar niet verliezen. Soms denk ik aan het decor van de wat oudere film(ben naam vergeten) met Burt Reynolds en de vier vrienden die een rivier in Canada gaan afvaren. Ze komen vanalles en nog wat tegen van ongevallen en vreemde bosmensen... Er vallen zelfs doden en op het einde komt er hand boven water drijven. Degenen die weten welke film het is, wil je me een seintje geven...?
Beneden is er de bergrivier, dan een oase van groene weiden met al dan niet koeien met bellen rond hun nek en vreemde horens op hun hoofd... daar tussendoor lopt een weggetje. Blijkbaar doorheen de eeuwen zijn er verscheidenen erfenissen en verdeeldheden geweest in die tijd en dat verklaart de grote verspreidheid van deze gronden, kleine boerderijen. Van mestactieplan hebben ze hier nog nooit gehoord want meedere malen lopen alle urine en andere stalresten xo via de straatjes naar beneden. Hun tractor en karretjes zijn ook wat kleinder dan normaal om optimaal langsheen die weggtejes te kunnen rijden. Hier en daar zie je hun autootje staan. het zijn mooie foto's want het zijn stuk voor stuk oldtimers die tot op den droad versleten zijn... Het weggetje waarover we lopen "plakt" als een klif op de zijkant van de heuvels, bezaaid met keien en omwald door eeuwenoude muurtjes die tot aan onze schouders reiken. Best kluchtig als je in haarspeldbochten naar beneden loopt, zie je soms de andere... De weiden zijn grasgroen van kleur, heel drassig en weelderig om naar te kijken. de dauw sprankelt in onze ogen... Rechtsboven zijn er eeuwenoude eikenbossen en varens. Het is alsof je rondloopt in een decor van Lord of the Ring. De thuishaven van de kleine Frodo Ballings en the City of Rohan waar de behekste koning zijn vloek zit uit te wachten... Blijkbaar zijn hier ook al documentaires en films gedraaid over de tempeliers met bvb. Liam Neeson. De menskes die er wonen zein er ook wat wereldvreemd uit en ik bedenk moest je die meenemen naar bvb. Brussel en die mensen besterven het...
Om de kilometer kom je dus in een klein dorpje, met soms een enorm klein kerkje. Laten we zeggen een straatje met een 5tal huisjes, heel klein, bovenop liggen schaliën, die de huisjes als peperkoeken huisjes doen lijken. De schaliën zijn van leisteen of gneis gemaakt, hebben een typische kleur en en heel vreemde vorm. De honden liggen versufd te slapen in deze prachtige omgeving, zijn zo gewoon aan het pelgrimsverkeer en kijken zelfs niet meer op als we passeren. Het is voortdurend draaien en keren, op en neer..., soms loop je door tunnels van oude eiken en dit voor honderden meters lang. Na een 12tal KM hebben we de langste, een alternatieve weg gekozen maar het is verdorie een mooie geworden.... Plots zien we het Monastirra van Samos liggen. Een kippenvelmoment als je weet dat ten tijde van de tempeliers, de plegrims hier halt hielden, zo een groot gebouw en sliepen of een rustplaats gebruikten. je kan er slapen maar het is pas 9u00 en we moeten verder. De tekenen die we vanaf Galicië moeten volgen zijn naast de gele pijl, ook concha's(schelpen) en geel witte lijntjes. Ik denk dat je misschien Samos Monastirra kan googlen, eens proberen dus...
Vanaf Samos begint het weer wat te beteren en doet de zon in het dal zijn werk. De dauw verdampt en dat is met het blote oog zichtbaar. De ruik die daarvan krijgt, kan ik niet beschrijven maar het is natuurlijk... Het is er wel ongelooflijk druk qua pelgrims... Een aantal ken ik van in de vorige mix en het is een blij terugzien met "still alive"... Zo is Loetz, de Duister met enorme blaren blijkbaar ook nog in leven. Melda ben ik al een weekje uit het oog verloren... Wat minder leuk is, is dat ze eergisteren in O Cebreiro twee bussen, 100 man, "nieuwe pelgrims" losten op de berg die vandaaruit de camino stappen. De enige motivatie voor hen, is dat als ze de "Compostela" krijgen(een oorkonde die bewijst dat je de laatste 100KM te voet aflegde), het een goed reputatie krijgt op hun CV in het katholieke Spanje. Ze zijn luidruchtig , doen wat dom en klagen bij de minste pijntjes en ongemakken. Ze moeten ook de gebruiken van de Cola en andere zaken nog aanleren. Ik bemerk mezelf en ook de anderen erop dat we in deze fase, sneller geirriteerd zijn. Het mag allemaal niet zo lang meer duren als je ergens staat te wachten. Ongetwijfeld heeft de groet vermoeidheid en onze pijnlijke benen daar oorzaak aan..
Onze Xabi is vandaag wat stiller en hij begint aan het einde van zijn Latijn te komen, denk ik. De rechtervoet is OK aan het worden en groeit op maar de linkerkant ligt nog helemaal open en het ziet er weer wat slechter uit.De dagen als vandaag waarover we vaak kilometers lang op keien of stenen moeten lopen, zijn voor hem een hel. Want telkens "snijdt" er een hoekje of een kantje in zijn open blaar... Ze is nog steeds een 6tal CM groot, maar in de midden is er een diepte van 2 CM lang en een paar milimeter diep... Het gelijkt op opgespoten eilenden van Dubai... Hoelang nog blijft hij dit volhouden, denk ik.... Hij is op zijn sandalen al twee weken an het vechten in zijn kop om het einde te halen...
We maken een praatje met "californication", een meisje uit California en een Luxemburger van 75 jaren jong, te voet gestart uit zijn land, alstublieft, en met respect maak ik graag plaats voor deze man.... Die gast klaagt niet dat het lastig is, hij is vereerd om met zoveel jonge gasten nog mee op pad te kunnen. Ik bemerk ook stilletjes dat hij het meisje nog het hof probeert te maken... Foei, op jouw leeftijd, denk ik bij mezelf... Het meisje knipt een oog en laat de man begaan...
Er is ook een "pact"gesloten met de Italianen en Xabi en David. Als alles blijft zoals het nu is, gaan we samen naar Cabo Finisterra en slapen we als afsluiter en na het verbrandingsritueel van onze kledij, op het strand. Grootse fantasien komen nu volop aan bod qua feestjes. Ik denk dat een leuk feestje zal zijn met enige flessen wijndaar op het strand. Het kan inderdaad leuk worden eens op het strand slapen na een feestje en 1200 KM wandelen... We zien wel wat het wordt en ik kijk er naar uit... Ik stel voor aan de Italianen om onze eed te bezegelen met een gebruik dat men doet als je als "man van eer" aansluiting krijgt in een "familie" van de Cosa Nostra,nl. de bloedeed terwijl je een bidprent van de Heilige Maria verbrandt in beide handen. De Italianen komen niet meer bij en zeggen dat ik in hun land moet komen wonen en dat ik er zo een "familie" moet beginnen. We kunnen er een "familie" stichten samen, antwoord ik terug... Kortom het is een leuke boel in dit prachtige decor. We komen na 25 KM aan in Sarria, een redelijk stad, doen wat boodschappen om het middagmaal te bereiden en om 13u00 gaat de albergue open. Nog net tijd genoeg om een woordje te schrijven die ik nu hier endaar wat bijgevuld heb. De albergue is in geen tijd completto tgv camino-toeristen. Ze staan ons dom te bekijken als we de handwas doen en onze dagelijkse rituelen in een goed tempo afwerken...
Morgen plannen we 35 KM en proberen we doorheen Portomarin , naar Hopital en nog iets te gaan, een gewaagde onderneming na 945 KM. De dag erop wordt het etappe naar Melinde, 25 KM, de dag erop nog eentje van 35KM en dan de laatste dag van Pedrouzo naar Santiago. Dat is onze planning weliswaar en die kan zeker nog wijzigen.... Vandaag gingen hadden we eigenlijk ook een langer etappe in gedachten maar het gaat gewoon moeilijk om die kaap van de 30 KM te overschrijden... We zijn nog op 113 Km van Santiago en 93Km van Cabo Finisterra. Eigenlijk zijn we allemaal paf van de vermoeidheid in de benen maar we willen ook niet direct een einde breien aan dit hele gebeuren. Een vreemde gewaarwording allemaal... en iedereen die je nu -soms na dagen-terugziet, wil het einde halen... Soms lijken mijn benen en voeten als elastiekjes die ongecontroleerde bewegingen maken. Ik krijg er soms de slappe lach van als ik mezelf nu al wandelend gade sla. Een wandelend wrakje met een rugzak op de rug.... Ik ben ook nog steeds wat kilo's kwijt en heb mager beentjes en billekes gekregen. Mijn broek slobbert rondom mijn lendenen.
Wie de eerste fotos kan zien, kan terecht bij Ste. Er werden er enkele verstuurd van d egroep van Burgos. Zo zie je "mysterieuze"Manu, Arancha, Anna, Maximillian en Konstandinos....Morgen slaap ik dus als het plan lukt in een klein dorpje en waarschijnlijk zal daar geen PC mogelijk zijn. Misschien tot morgen of de dag erop...
Hallo België, Eerst wil ik nog eens aangeven aan nonkel Olli dat ik eigenlijk niet zo verzot ben op poezen, in de zin van huisdieren dan.... Dus gelieve in den Astridlaan geen slapende honden wakker te maken...(grapje). Over de etappe van vandaag kan ik vrij kort zijn... Vertrokken omstreeks 6u00 en je zag amper 4meter voor je uit. Gisterenavond bij het slapengaan was er ook een dikke mist komen opzetten... We zijn toch vertrokken en nemen de alternatieve weg doorheen bergpaadjes en bergdorpjes. Het is een wat onaangenaam gevoel. Je ziet weinig door de mist, het is er muisstil. Enkel de vallende mist op de bomen zorgt voor een knisperend geluid... Ook dezelfde mist kleeft op ons en na een aantal KM zijn we nat, wakkig en vochtig... Geen aardig gevoel voor de gewrichten en onze knoken. Er staat ook koude valwind op kop en de weg gaat naar beneden op een paar hoogtekes na. Het is zo' etappe om snel door te "skarten", dus ik ga mijn eigen weg en spreek af te wachten in Triacastella..., de stad waar grote kalkstenen groeven zijn en alwaar de vroeger pelgrims een steen moesten meezeulen tot in Compostela om de kathedraal te kunnen bouwen. Stel je dat eens voor... Ze wuiven me uit en zeggen ciao aan de "espresso fiamenco", dat is mijn bijnaam op mijn betere dagen. Ik heb een superdag en 21 KM en 4uren later kom ik aan, alleen.Het is soms goed eens alleen te zijn op de weg, want zo kan je weer eens wat bezig zijn met jezelf en wat denken... Ik eet een ontbijtje op het terras terwijl de zon voor de eerste maal komt piepen. Letterlijk komt er rook uit mijn hele lichaam van de verdamping. De zon is welkom... Ik passeerde vandaag heel veel berg- en boerenweggetjes vol met koeiendrol en slapende honden. Daarover nog een anecdote... De honden hier zijn meestal duitse herdershonden of een soort bergras, groot en lomp. De agressiefste liggen vast aan de ketting zoals het hoort! Ook in de grootsteden zie je NOOIT een loslopende hond. Het wordt per boete bestraft door de politie. In vergelijking met in Frankrijk, zijn de honden hier heel passief en braaf. Doch gisterenavond kwam een Chinese vrouw afgemat aan na de klim van O Cebreiro. Ze had er net 40 KM opzitten toen ze even wou rusten op een bankje... Om een of andere reden kwam er een hond uit het niets vanop het straatje en beet haar in de kuit. Geroep en in gebroken Engels vraagt ze " why, your stupid dog, I didn't do anything." De hond kijkt haar verontschuldigend aan en wordt gestraft door zijn baasje. Zo zie je maar dat het een dier blijft en niet altijd te vertrouwen is... Dit zal misschien niet in goed aarde vallen bij sommige lezers van deze blog maar velen zijn het met me eens. De pelgrims die aangevallen werden onderweg, vooral in Frankrijk zijn talloos. Voorlopig ben ik buiten schot gebleven, buiten die ene keer in Lys en ik betaalde er mee met camera "cash"geld voor... er zijn vanavond fiesta in Triacastella. Dus dat wordt leuk....
Ik wil nog even antwoorden op enkele reacties vanop de blog... Het is 's avonds en overdag nog altijd een leuke boel alleen is het anders dan de tijd voor Burgos tot in Hontanas....We zijn niet meer met een grote groep en er is enkel Xabi en David. Maar weet je, eigenlijk heb je soms nood aan eens echt alleen te zijn overdag en ook 's avonds... Ik hou naast de blog ook een persoonlijk dagboekje bij en dat vraagt ook tijd.Meestal trek ik op met Xabi als we gaan eten of iets drinken. David, de Madrileen heeft door omstandigheden niet altijd de kans om mee te gaan. Hij is vaak alleen en op zijn bed, ik voel wel wat medelijden met hem... Zo nu en dan betalen wij hem een maaltijd of een stevige pint. Bij aankomst in Santiago trakteren we hem op een goede maaltijd en delen Xabi en ik de kosten. De redenen hiervoor kan ik moeilijk op het net publiceren... . Maar daarnaast heb je een groep van een 100tal gasten met wie je ongeveer de laatste maand optrok. Je kent ze niet allemaal bij naam en soms doen wij of zij grotere of kleinere etappes en zie je elkaar een paar dagen niet en dan weer wel. Er wordt ook veel met bijnaampjes gesproken... De grooste afwezige blijft mijn maatje, "fastfucker" Chris, maar hij doet de Camino op zijn "hippies" en dat neemt het wat meer tijd. misschien zien we elkaar terug in Santiago. We spraken af om dan samen naar Cabo te gaan, op het strand te slapen na een paar flessen wijn en misschien wel nog een drietal dagen er samen tussenuit te gaan eregsn waar het rustig en warm is in Spanje,bvb Alicante of een bezoek aan Barcelone of iets anders. Verder zijn er Luigi, Luis en Anna(die waarschijnlijk blaren op hun handen zullen hebben want altijd "handje in handje" lopen), de bende vrolijke Polen(een 10tal, Engelspratend en heel vriendelijk), Xabi, David, David and Goliath(de Israelli en het kleine Italiaanse Helenaatje), een spaans gezin(erg toffe gasten, el loco familia perigrinos), Vero De Kock(een meisje die wat trekken meeheeft van de echte, jammergenoeg de verkeerde), Neil(Amerikaan), Mr. Myagi(een Japannees-etende-slijmerige noedels, die oosters kunstjes uitvoert in de avond), Jurgen uit Rostock, Anna uit Hongarije(mijn bondgenootje in bange dagen), ACDC( 4 diehard fans van de groep die hun groupie achterna reizen doorheen Europa en echt toffe gasten), de duister Ralf en de Ieren. Die zijn ongelooflijk! Ze staan altijd laat op, vertrekken, houden halt om 14u en drinken zich dan een stuk in de kraag om na 17u00 nog 15 Km te stappen. Meestal komen ze aan rond 20u00 en drinken ze dan wat guiness die hier gemakkelijk te verkrijgen is. Ik zou het moeten doen dan ben ik dood na drie dagen... De leukste gasten waarmee ik 's avonds een pint gaan pakken zijn de Italianen., David ofte Mr. Confusion( een verwarde Italiaan die ooit de Camino Frances trachtte te rijden op 1 dag, maar strandde op 500 KM) en zijn vriend uit Padova, Ceccho, de laatste zijn bankkaart ingeslikt... Hij werkt aan de universiteit en doet opzoekingen over archeologie. We praten veel over antiek, de maffia natuurlijk, Il Padrino, sport, politiek(er loopt sinds gisteren een Italiaanse senator, Mr. Livorni mee), mannenpraat want die Italianen zijn allemaal dezelfde en verzot op vrouwelijk schoon. De meeste Italianen hier zijn gasten naar mijn hart. Als je ze eenmaal onmoette, kan je de dag erop niet onbewogen voorbij. Ze roepen je op om bij te komen zitten, geven je een drankje.... Toen ik Mr. Confusion, een groot aanhanger van Bimbo (Frank VDB) en ik vertelde dat hij weer eens een auto in de prak gereden heeft, hebben we samen op het net nog wat opzoekingen gedaan... Ik heb de indruk dat hij vooral in zijn ex-vrouw, Sarah interresses heeft.... De taal, hun qui-vive en de handelingen die ze erbij stellen zijn de Max... De meeste ontmoetingen die spontaan gebeuren zijn de leukste en ook de leerrijkste. Daarin hadden Corry en Bart gelijk... maar weet je, dat je na 920 KM en dertig dagen stappen je bed op elk moment van de dag als beste vriend hebt...
Gisteren werd mij ook gevraagd of ik iets voel... Het is moeilijk te omschrijven... Je wordt geen Paus nadat je Camino gelopen hebt. Je hebt een karakter, een opvoeding en een achtergrond die je niet kan en mag verloochenen, vind ik maar het is wel een uniek en avontuurlijke ervaring. Ik zal nog steeds mijn graantje ergens willen meepikken en her en der een frankske willen bijverdienen als ik terugben. Dit is nu eenmaal mijn "aardje naar het vaartje" Maar voor mij persoonlijk heb ik van een aantal dingen afstand kunnen nemen. Ik bedoel daarmee, het een betere plaats kunnen geven zonder het "kwijt" te spelen. Sommige vragen en ontmoetingen zullen onbeantwoord blijven en misschien is dat maar goed zo...
Ik denk ook dat ik de dingen wat meer kan relativeren... Ergens snak ik naar het einde van deze Camino omwille van de vermoeidheid die begint door te wegen maar aan de andere kant , keer ik niet graag naar "onze leefwereld" terug. Sorry dat ik het misschien zo stel... Het jachtige leven, de keurslijf van het moeten en niet het kunnen en mogen, "judjuk", en geen of weinig tijd hebben om bij iets stil te staan of daarom beoordeeld te worden... Ik heb hier terug geleerd wat een emotie is, heel belangrijk, heb ik hier terug leren wenen en dat het toegelaten is om je gevoel te uiten (ook als man) wat niet altijd kan in onze "vale" wereld... Daarnaast leerde ik ook dat je niet altijd vooruit moet kijken maar dat het goed is om eens bij jezelf stil te staan en zelfs achterom te kijken. Het werkt bevrijdend, geloof me vrij en als laatste putte ik enorm veel kracht uit mezelf en mijn omgeving die me toelaat deze onderneming tot een goed einde te brengen. Als je gelooft in iets als mens en je gaat ervoor dan is niets onmogelijk en is de mens een sterk dier met soms onuitputtelijke krachten!!!! De vele en postieve, menselijke reacties en vragen van familie, collega's, vrienden en kennissen geven me nog steeds het gevoel dat ik niet alleen stap. De gedachte aan Greet ook, die ik hier vaak levendig heb gehouden gaven me ook kracht om niet te klagen of te plooien... Ik ben er nog bijlange niet maar laat me toe te voelen dat het einde in zicht is... Dus so far so good, op 128KM van Santiago en 93KM van Cabo Finisterra. 920 KM gedaan vanuit Lourdes. Morgen is het voorzien om naar Sarria te trekken, slechts een etappe van en 20 tal KM, maar een redelijke grote stad en ik heb terug wat centen nodig... De binnenkant van mijn schoenen is versleten en dat zorgt voor wrijving. Hopelijk houdt mijn hielhuid nog een 8tal dagen stand... Hopelijk kan ik jullie morgen terug weten te boeien met nieuw verhaal... Gregory.
donderdag27/08/09, O cebreiro, moe, voldaan... en...
.... het ontredderde spanjaardje... Na een goede maaltijd gisterenavond bij de Nederlanders voor slechts 23,- /twee personen. Ongelooflijk dat dit mogelijk is en het was best lekker met een flesje wijn en een grappa erna... Deze morgen zijn we vertrokken om 5u30 in het pikdonker. Hier in het gebergte geen straatverlichting. Na een 2 tal KM komen we een ontredderd Spanjaardje tegen. Zijn rugzak komt tot aan mijn schouders... Hij is wat op den tjool en ik begrijp hem. Daar alleen in het donker lopen is geen pretje. Je bent omgeven door slapen- de reuzen die op hun rug liggen te slapen. In de bossen die we passeren hoor je het geklabetter van de wandelstok weergalmen. We moeten een 5tal Km lopen langs een heel gevaarlijke weg, een nationale baan. Eigenlijk geen weg voor pelgrims en levensgevaarlijk komen de vrachtwagens en autos dichtbij. Nu en dan den ik aan de St.-Kristoffel die mijn bezorgde ma meegaf bij het vertrek. Vrouw en familie zitten veilig in bed te België en dromen nog zoet, hoop ik want het is hier echt gevaarlijk. We houden even halt aan een soort routiers voor vrachtwagens en ik droom even weg bij de reizen die ik vroeger meemaakte met een neef van mij. Vaak ging het richting Italië, Zwisterland enz. De wereld van vrachtwagenchauffeurs is een beetje gelijklopend als wij nu. Altijd en alleen maar op de weg. Een kleine gesloten gemeensschap en allemaal collega's of vrienden onder en van elkaar...
We gaan verder tot in Las Herrerias. daar stijgen we 200 meter. Het gaat goed denk ik, maar plots moeten we terug een 200 meter dalen om dan weer door bos en dal te stijgen naar La Faba. Meteen wordt het in die eerste klim duidelijk dat het vandaag genen kattenpis zal worden. Het gaat heel steil omhoog over weinig brede bergwandelpaadjes... waar de rotsblokken gevaarlijk voor ons uit liggen. Bij regenweer is ondoenbaar. De meesten vangen vandaag aan in Villarfranca del Bierzo en moeten de klim doen na 35 KM, wat ben ik blij dat we gisteren strategisch kozen om de etappe wat langer te maken om vandaag de klim op ons gemak te kunnen doen. Zo nu en dan schuif je weg en hou je even je hart vast om terug het evenwicht te vinden. De natuur is er eentje die ik nooit meer weer zal zien tenzij ik hier terugkom, wat in de mogelijkheden ligt.... Prachtig en gewoon onbeschrijflijk mooi om dat op papier te kunnen beschrijven. Maar ik ga mijn best doen...
Ik vergelijk de bergen met slapende reuzen die in tegenstelling tot Oostenrijk en Zwitserland niet zo scherp zijn, zonder sneeuw, maar vol groen en bebloeming staan. Hoe hoger je komt des te mooier... Laten we zeggen dat de reuzen gekleed zijn in opgenaaide lappen-stoffen-kledij en iedere lap heeft een ander bos of groenachtige kleur of bebloemde velden. Beeld je daarbij de kabbelende bergriviertjes in die als een netwerk rondom ons heen lopen en je benadert de realiteit. Een oase van rust, groen en stilte....
In La Faba aangekomen op 1100meter, betaal ik (veel te veel) 4 voor twee aquariussen en een gebakje maar ik heb het nodig om na het vochtverlies en mijn 2 liter water mijn diesel op peil te houden. Vandaaruit gaat de laatste klim naar O Cebreiro, een lastig stuk van rond 3.5 KM, en een uurtje klimmen. Plots wordt de stilte doorbroken en horen we belgerinkel, een kudde koeien die gemend worden door honden en een boer passeert ons. In de bergen geldt de wet dat de dieren voorrang hebben. Er zijn prachtige foto's van genomen. De klim naar O Cerbreiro is zeker niet zo lastig als de Col de Bentarte (SJPDP) of de Col D'Ostiche(Ordiarp, Frankrijk) en de Paso del Perdon (Pamplona), maar hij is korter maar steiler en moeilijker te beklimmen. Al zal zeker de afgelegde afstand tot nu toe een rol hebben gespeeld... Om 10u30 bereiken we de top en stappen we Galicië binnen. Opnieuw een kippenvelmoment, de laatste provincie alvoor we Santiago bereiken... Er staat een kerk, 1 straatje met allerlei winkeltjes en bars en restaurantjes die natuurlijk van de situatie gebruik maken om onze pelgrimsbeurzen wat lichetr te maken... Het uitzicht is ontroerend mooi en het gevoel hier te zijn geeft me een gevoel van onoverwinnelijkheid. Alles doet pijn en is vermoeid maar "no pain, no glory", de pijn is slechts tijdelijk en de overwining zal voor altijd zijn. Met deze gedachte sluit ik af. Morgen gaan we ofwel naar Tricastella op 24 KM of naar Calvor op 35 KM... We overleggen na de siesta. Ik ben dus na vandaag 896KM onderweg, laten we het afronden naar 900 KM en heb er nog 150Km te gaan naar santiago en 93KM naar Cabo Finisterra. David, de Israelli en Helena, de Italiaanse, hebben de Cebreiro ook beklommen en komen net aan per taxi.... Dat is de camino...
Gisterenavond was er een heel leuke sfeer onder de Spanjaarden met gitaar en de kastanjettes... Zo allen onder elkaar... Wat zei ik dat het wat kalmer geworden was... Niets daarvan, in de grootstad Pontferrada was er voor 120 man slaping en deze morgen lagen er nog een tiental aan de voordeur op de grond, diep ingeduffeld want het is er slechts7 graden als we starten om 5u30....
Fabio volgde mijn advies en kocht wat nieuwe kledij aan om naar huis te gaan... Ik ben dus ook van plan dat te doen want die "stinkkledij" kan je op den duur niet meer ruiken van je eigen zelven ondanks de dagelijkse handwasbeurtjes. Ik neem uitgebereid afscheid van hem omdat hij vandaag zijn vliegtuig heeft in Santiago.Hij is verdrietig en dat begrijp als je zo dichtbij bent... Deze Romeinse boekhouder betekende wel iets voor mij de afgelopen 10 dagen... Zijn maatje Allen, ook een Romein, gaat verder en ook hij heeft het moeilijk... Hij moet zich nu een twee a drietal dagen zoekend begeven opweg om een nieuwe aansluiting te vinden bij een groep of een persoon. De andere Italianen komen steeds een tweetal uren achter ons en dat tempo is te traag voor Allen. Hij loopt er de ganse dag wat verloren bij. wat voor ons uit en wat achter ons aan. Ikken maar al te goed het gevoel want ik maakte het ook al eens mee. Hij kent geen andere taal buiten zijn eigen taal wat het er niet op vergemakkelijkt...
We houden halt na 15km om iets te drinken en gaan weer verder. Tot dan gaat het nog goed en hebben we veel gepraat. Ik spreek in het Engels en zij antwoorden in het Spaans. Soms moeten we het eens herhalen en hebben we leute maar we leren allebei bij. De gesprekken gaan over sport, de feestdagen .... bvb. hebben ze hier geen sinterklaas... Ikzeg Xabi dat het een gat in de markt is en zo gaan de eerste drie uren snel voorbij. Het bezoekje aan de Mc Donalds gisterenavond laat zich horen onder mannen als jebegrijpt wat ik bedoel... Er wordt lol getrapt... Om 11u passeren we in Villarfranca del Bierzo, een prachtig middeleeuws stadje in de bergen...We maken er enkele fotos en gaan verder, we hebben nu 25km gewandeld en 840KM laat zich dan niet ongestraft voelen! Iedere KM verder wordt een hellestap. In Parreje is de enige albergue volzet, dus moeten we terug 5KM verder... en dat zonder eten en met weinig drank. Omstreeks 13u30 en 35km verder komen we aan, totally fucked up, zoals Chris zou zeggen. De laatste 2KM duren eeuwig en gelukkig is er Anna, de Hongaarse met wie ik de laatste kilometers stap. Ik kom aan in de albergue, betaal er met de grote glimlach 6, en duik 400meters terug naar de bar.Ik eet een bord spaghetti en twee borden tortilla... voor 8. Eigenlijk kan ik best nog wat eten maar ik doe het straks nog eens over... De bar wordt gerund door een Nederlands koppel en ik mag hunlaptop gebruiken.Ik denk aan wat je hier kan zoeken in dit boerengatje....We praten wat en het doet deugd om eens een woordeke te kunnen slaan. We deden vandaag een langere etappe omdat er morgen de klim naar O Cebreiro op het menu staat, vemoedelijk in regenweer als we de weerberichten mogen geloven. Naar het schijnt,weegt deze etappe enorm door naar het einde van de Camino...
Ondertussen heb ik 875KM gestapt en ben ik een 170km verwijderd van Santiago en 93KM van Cabo Finisterra... Santiago here I come... Tussen de oren is alles nog in orde en blijft de honger groot om het einde te halen.... Fysisch ben ik wel wat "ouder" aan het worden, mijn knoken doen overal pijn, de achterkant van mijn rechterknie en linkse onderrug heeft het ook hard te verduren... Ik voel telkens ik afdaal een pijnlijke "naaldenprik" in mijn onderrug. Vermoedelijk de bulging die wat van zich laat horen. Maar ik klaag niet en ben nog steeds blij hier te mogen zijn op deze mooie weg... Op het gastenboek staat een mooie tekst van Magda, de belgische hospitalieros, die even mijn surrogaatmoeder was in Los Arcos. Waarvoor dank Magda en ook voor je luisterend oor toen. Morgen dus de klim naar O Cebreiro en hopelijk gaat ie goed.Ik doe het rustig een en het is slechts 23KM...
Ik moet even terug den "droad "oppakken. Gisteren dus vanuit Foncebaddon het laatste contactje op de blog gemaakt. Het huisje waar we onze laatste broodjes en drank kochten twee kilometer voor de top, leek wel weggeplukt vanuit heuvel ergens in Tibet. Naast wat ruines was er veder niets meer... Je voelde daar al heel goed de serene sfeer die er heerste, want het Cruz da Ferro/Hierro is voor de meesten belangrijker dan het eindpunt te Santiago. Als je de mensen gade slaat, zie je de vermoeidheid op hun gelaat. Iedereen zit hier op dit plaatsje een beetje op zijn eigen eiland afwachtend op wat straks op je kan afkomen. Ik zie Ann, een Hongaarse van enkele dagen terug. Ze is hier om dezelfde reden als ik en ze heeft zo'n vedriet na een sms van haar moeder. Ik vertel haar het verhaal dat mijn ma een schelp en enkele steentjes ter verbondenheid op de grafzerk legde van mijn pa. Begrijpend kijken we elkaar aan en laten het even toe elkaar troostend te omhelzen. Ze is 25 jaren oud en heeft al heel wat meegemaakt in haar leven tot zover. Ze heeft het erg moeilijk, maar stilzwijgend begrijpen we elkaar.
We trekken ons de laatste kilometers naar boven... De beklimming was best te doen en het was een beetje een "loper." Het enige nadeel is de snijdige, koude valwind... Bij regenweer is dit echter een gevaarlijke beklimming en ook de afdaling vanwege de immense grote rotsblokken en -schilfers op de weg... We komen aan het Cruz da Ferro en het voelt gewoon aan voor mij. Al heel de weg heb ik wat moeite om mijn traantjes te bedwingen maar nu voelt het goed aan. We hebben geluk , een bende luidruchtige wielertoeristen verlaten deze "Heilige plek" juist... Ik doe wat ik wil doen en haal stilletjes, rustig maar trefzeker de intenties, de steentjes en mijn persoonlijk materiaal uit de rugzak. Sommigen verkregen bij vertrek, andere al anderhalf jaar dicht bij mij. Ik stap de heuvel op en het is een onbeschrijflijk gevoel... Op iedere steen die je trapt of schuift staat een boodschap geschreven met een datum. Aan de paal met daarbovenop een kruis, hangt het vol met foto's van zieken, overledenen van alle ras en leeftijd. Ik zie een foto van een jonge gast gestorven veel te jong en onbezonnen... met de laatste groet van zijn vrouw en kind die hier blijkbaar geweest zijn begin juli 2009. Ook andere spullen gaande van jeansbroek, schoen, bril, GSM en noem maar op liggen hier op die heuvel. Ik laat het allemaal over mij komen en wanneer ik bij de paal boven ben om mijn gerief een plaatske te geven, komt de emotie in mij naar boven... Ik kniel nederig neer en leg dichtbij de voet van het kruis hetgeen ik er moet en wou neerleggen voor mezelf. Tot in het diepste van mezelf voel ik het sidderen en met een schokkende huilbui als gevolg. Het raakte me in merg en been. En ik heb zin om luidop te roepen... Wezenloos sla ik mijn handen in het gezicht...
Man, dat dit me gelukt is...., denk ik bij mezelf. Ik voel enerzijds een enorm groot verdriet om hetgeen me de afgelopen jaren ongewild overkwam en afgenomen is, de kwelling van nooit meer een babbel te kunnen slaan met de persoon die je vader is, een persoon die ik lief had, tot het einde van mijn dagen, kerft diep binnenin. De prangende vraag Waarom hebben we niet meer gesproken en Waarom hebben we nog niet meer kunnen doen om je uit dit diep dal te helpen blijft ergens onbeantwoord achter... Anderszijds is er ook een emotie van blijdschap, opluchting... Ik weet nu dat afscheid nemen niet kan verdwijnen,het laat je nooit meer los maar ik kan het na vandaag misschien een betere plaats geven in mijn leven, veilig en beschut opgeborgen... Ik kan moeilijk afscheid nemen van deze plaats omdat er voor mij heel wat persoonlijke zaken verbonden zijn hier. Ik heb 2830 KM(met de voorbereiding erbij) afgezien om hier te stranden, dus ik wil hier ook niet direct weg.... Ook Greets vlinder kreeg hier vleugels. Het was eentje van haar mooiste exemplaren die ze me meegaf na het laatste bezoek begin juni. Ik heb hem dan ook ook een mooi plaastke bezorgd aan het Cruz da Ferro....
Toch na een uur gaan we verder. Mijn medepelgrims laten me de tijd en respecteren mijn gevoelens hier. Her en der volgt een troostend woord, een schouderklop en een stevige knuffel, ja zelfs onder mannen. Ook zijzelf hebben een eigen persoonlijk moeilijk moment beleeft en ook zij dragen reeds lang een "steen" mee om hier achter te laten. die verbondeheid die we vandaag voelden daar op die eenzame, verlaten plek is enkel onder pelgrims te begrijpen. Je moet dit meemaken om te kunnen bevatten wat het hier allemaal inhoudt...
Wie de berg opgaat weet dat hij ook naar beneden gaat en dat hebben we geweten... Na twee KM komen wij een albergue in Monjardin. We houden er even halt en zouden hier slapen. De hospitalieros is gekleed in de oude temeplierskledij en oogt gek. Als hij wat later begint te praten en krachten uit de aarde haalt als laatst overgebleven tempelier, weet je het wel. Het blijkt algauw dat de man randpsychotisch is, pratend en murmelend tegen zichzelf. Het is een enorme vuile boel met honden en katten vol beesten. Hij is met geen tang te genaken om het in het westvlaams te zeggen. Ik ben nochthans het een en ander gewoon en heb al veel vuile zaken gezien in mijn leven... maar er zijn grenzen. dat een mens zo kan leven... Het WC is gewoon een put in de grond met daarvoor een golfplaten plaat met daarop in het rood afdruipende letterverf WC geschilderd. Er is zelfs geen kalk om je behoeftes af te strooien zoals vroeger op kamp met de KSA in de "Hudo". Er is geen water noch electriciteit. Enkel dient een oud volkswagen busje als generator om wat stroom op te wekken tussen 18u00-20u00. Algauw staat het besluit vast dat we hier niet kunnen blijven. Vooral Valentina die het zich allemaal wat hippier-achtig had voorgesteld is al snel ontgoocheld. De Tempelier heeft al snel oog voor haar schoonheid en kan zijn ogen en handen moeilijk onder controle houden... De benzine om zijn busje te tanken staat opgeslagen in de muffe en dorre slaappplaatsen. We besluiten wijselijk om verder te gaan.
Dus gaat het verder, een 10 tal Km naar El Acebo... Ik heb kracht geput uit de afgelopen uren en gebeurtenissen en verkies min tempo te lopen... We komen opnieuw terecht in een boerengat zonder telefoonlijnen... stel je dat eens voor anno 2010. De jonge gasten en de mensen van onze leeftijd leven daar heel primitief. Onbestaande en ongezien in anno 2010. We zijn totaal uitgeput na 11u00 wandelen in de bergen, in het stof, eerst door de koude, later in de zon, zonder al te veel drinken en dat na meer na 820 KM... het is genoeg geweest voor vandaag. de albergue is weeral niet te proper maar ik bevind me in een fase dat alles goed is als er maar water is en eeb matras om op te slapen... De deuren van de douche, als je het douche kan noemen, zijn onderaan gewoon afgerot en om het beetje op iets te doen lijken hebben ze den bovenkant evenredig afgezaagd. het zijn zoals cowboydeurtjes in een saloon waar je dus je blote benen to aan de knie kan enerzijds en anderszijds je hoofd en nek. Met een gewaagd danspasje en vol hilariteit alom natuurlijk betreed ik die douche. Het is eigenlijk best grappig... Na de maaltijd en een smske naar het thuisfront gaan we slapen omstreeks 21u00. Pas vanmorgen zijn we terug bij de levenden en lopen we, in de afdaling naar Pontferrada. Een grootstad in het dal omgeven door bruggen en vroeger bekend om zijn goudmijnen in de Romeinse tijd. Ook de Tempeliers hadden hier tussen 1100-1305 een optrekje en dat zijn we gaan bezoeken bij aankomst... De vermoeidheid laat zich gevoelen en zoals Fabio meegeeft zien we meer en meer triestige mensen dan bij het vertrek uit SJPDP. Ook meer en meer toeristen die etappes overslaan of met bus of autostop rijden. Ze spelen het spel niet eerlijk en eigenlijk stoort me dat wel een beetje.... Ze snijden de weg af,...Ze zijn nog arrogant op de koop toe. En heel vaak zijn het Duisters, die de Camino stappen geïnspireerd op het boek dat door een bekende journalist in Duitsland werd uitgebracht. Ook hij deed het op dezelfde manier met vele autostops enz... Met Fabio en de andere italianen waren we het daarstraks op een terrasje eens, No respect.
Zo waren er deze morgen twee Duitse oudere dametjes die iedere dag van stad naar stad reizen per bus, de beste eerste plaatsten inpikken ... Deze morgen vonden ze het zelfs nodig om om 5u30 het licht aan te steken om zich klaar te maken. Er vloeiden heel wat puta madres, madre mias en godverdoemmes(ik heb dat geleerd aan een heleboel gasten)door de slaapzaal...alvorens ze doorhadden dat ze de nachtrust van eenieder moeten respecteren.Het is een ongeschreven wet onder pelgrims dat je je rugzak de avond voor vertrek klaarzet, zodat je zo weinig mogelijk geluid maakt voor je medepelgrims. Maar niet met deze Duitsers. Ik zet zelfs, gestructureerd als ik ben, mijn ontbijtje(Prince koeken, cacao's en een banaan) klaar. Dus vandaag in Ponferrada aangekomen en slechts 15 Km gestapt, een rustdag als je het zo kan noemen. door het stadsbezoek en rondslenteren hier en daar staat toch weer 25 Km op mijn podometerje. De afdaling van de berg was heel technisch en gevaarlijk. Het klimaat is hier wat veranderd bij het naderen van Galicïe. Het is wat kouder en meer wind. Het fleeceke kan je hier best gebruiken.
We hebben voor de vierde maal afscheid genomen van Valentina(!!!!) en nu was ze serieus geëmotiomeerd. Ze heeft morgen haar vlucht vanuit Santiago naar Rome. Fabio verlaat ons een dag later ook dit zal weer zwaar afscheid nemen zijn... Valentina, was zondagavond laat terug komen aansluiten in Astrorga na haar afscheid in Leon. Ik zal haar nog lang herrinneren omwille van haar moed en doorzettingsvermogen en beloof haar in mijn hart te zullen dragen tot aan "het eind van de wereld", Cabo Finisterra...
De vermoeidheid begint zich goed te laten voelen en dat merk ik omdat het tempo er wat minder gezwind aan toegaat 's morgens. Ik gaap ook voortdurend... Het vermoeide gevoel in de benen en soms verzet je te weinig hoog je voeten en stoot je tegen de rotsblokken. Heel pijnlijk voor de moegetergde tenen en -nagels. Af en toe verlies ook al eens de concentratie en dreig je de voeten om te slaan. Het is ook iedere dag weer stappen en dit soms voor 20-25-30-35 en 40 Km verder door de hitte, door berg en dal en met een doodgewicht van 12 Kg op je schouders...
Morgen gaan we naar Trabadello, 30 KM hiervandaan om de dag erop, via O Cebreiro, het gebergte over te steken (heel zware etappe) en Galicïe te betreden. Ik ben wel wat bang voor deze etappe omdat het bergop gaan is mijn zwart beest is...
Ik ben nog exact 202Km verwijderd van Santiago en 93 km van Cabo Finistrerra. Xabi( het is blijkbaar zo geschreven ipv Gaby...) zijn blaren zijn stilletjes aan het toegroeien en hij wordt er vrolijker door. Hij blijft nog breakdancen elke eerste 5 kilometer maar dan gaat het beter. Ook de stank, bij het verversen is wat weg... Hij heeft erg dure zalf gekocht. Het is gelijk silicone. Maar iedere dag is hij heel gelukkig om bij ons te zijn en dichter bij zijn doel te komen.... Ik schiet goed met hem op. Santiago wordt dus mijn tweede doel en daar is het hem eigenlijk meer te doen om er "bijna" te zijn op wat Cabo de kers op de taart zou moeten zijn. Ik ga akkoord met Fabio, dat Cruz da Ferro voor de meesten onder ons een grotere emotionele betekenis heeft dan in Santiago voor de kerk te belanden, die net zoals in Lourdes eigenlijk een grote commercie is. Zo zijn er blijkbaar geen kaarsen om te branden maar offerblokken waar je geld moet insteken en dan branden er lampjes voor 5 minuten....
Zo, ik ga jullie moeten laten want we krijgen gratis slecht een haluurke PC tijd en het zijn wat strenge hospitalieros met "baarden"... Oppassen geblazen dus.... Hopelijk kan ik jullie morgen wat meer vertellen...
Een kort verslagske vanop 1500 meter hoogte. Na 20 KM op en neer door koude winden en mistige wolken alover shilferachtige rotsweggeltjes die door erosie van zand, water en wind zijn verbrokkeld, is het lastig en geconcentreerd lopen. Na die 20 lastige KM ters zijn we aan de klim van 8KM begonnen. Ik ben nu in Foncebadon op 2 KM van de top. Er is hier niets buiten heel mooie vergezichten vanwaar we komen. De groep is nog samen. Na de doortocht op de top, volgt mijn "eigen ceremonietje" aan het kruis. Mijn ma liet me weten dat ze een schelp en wat steentjes op de grafzerk van mijn pa legde. Zo zijn we allen nog een beetje verbonden met elkaar. Julie begrijpt ook goed wat r vandaag te gebeuren staat, want ma legde het goed uit aan haar... Het wordt voor mij emotioneel maar ik laat het al gans de dag gewoon gebeuren... Ik mailde ook nog Greet gisteren om haar te zeggen dat haar vlinder vandaag vleugels zal krijgen... Na de top dalen we 2 Km af en slapen we in een ruine te Manjarin. Er is geen water en geen electriciteit. Dus we kunnen ons niet wassen, niet drinken en de handwas niet doen... We bevoorraden ons hier een beetje.. Omstreeks 19u00 vanavond komt de hospitalieros en sluit hij aan zijn landrover een groepke aan die iets van electriciteit zou moeten kunnen geven. Het wordt dus spannend als we daar met een 20 tal man samen liggen te stinken na een barre tocht van 32 KM door het gebergte... Morgen kom ik aan in Pontferrada en vertel ik heeeeel veeeel over de twee afgelope dagen.
Ik krijg vele reacties per mail en sms over wat er juist gaande is of was met Manu. Hij mailde en smste me dus gisteren over zijn opgave en zal me de komende dagen tracten te bereiken via een Spaanse vriend die Frans kan spreken. Dus ik weet zelf niet hoe het juist zit. Ik weet dat hij ongeveer een 45KM voor lag en vermoed dat zijn kapotte voeten hem dwongen tot opgave... Ik heb vandaag het laatste "pizzi", "kattebelletje" of klein briefke gevonden aan een afslagpunt onderweg, gedateerd op 20/08/09... Er stond op "Todos buen et les altr@s Manu 20/08/2009. Dus ik vermoed dat hij tot in Astorga is geraakt en daar afscheid nam van de Camino. Een eerste "glorierijk" mysterie en weldra misschien opgelost... Een tweede "glorierijk" mysterie is binnen mijn familie... Men vraagt zich af wie die mysterieuze nonkel zou kunnen zijn naar wie ik refereerde in mijn verhaal te Burgos, met de papa van Anna. Dit los ik wel op bij mijn terugkomst. En "Hoera" aan de Holvoetjes want na mijn ma die absoluut niets kent van internet en mijn Maraine Tenerife met de lange nagels, heeft ook tante Bertje gevonden hoe je moet reageren. Nu nog tante Micheline en we zijn compleet. Zeg haar alvast dat het moet proberen!!!!
Deze morgen vertrokken uit de albergue om 6u00. Ik heb een fantastische nacht gehad en sliep van 21u00 tot 6u00 deze morgen. Sinds lange tijd terug eens in buikligging, voor mij het meest comfortabelst, maar ik had wel een pijnlijke rug deze morgen. Na een goed uur stappen ontmoet ik in het donker Jose, de Fransman die ik ontmoette op mijn eerste-eenzame-bijna instortingsavond in Oloron Ste Marie. De man die gebeten was door een hond en twee dagen buitensliep. Hij was via Arles en Somport en sinds 04/07/09 op pad. Het weerzien was hartelijk... Gaby heeft terug veel pijn vandaag en het temppo stokt. Daar ik gisteren bij hem bleef, spreek ik af met David of hij bij hem kan blijven vandaag. We stappen samen tot in Hopital de Orbigo en spreken af in Astorga.... In Hopital ligt een mooie brug waarop ridders destijds moesten strijden tegenover een edelman om de vrouw des huizes te mogen "betreden" ofzo als ik het goed begrepen heb van de Spanjaarden... Het is een machtig schouwspel en de brug werd in de middeleeuwen speciaal daarvoor aangelegd. Vanaf dat punt tot in Astorga, zijn er geen voorzieningen meer voor water of andere. Het is 8u en de zon brandt nu al in onze nekken. Er werd terug maar eens 40 graden verwacht vandaag... Ik hou mijn tempo goed aan en stap doorheen het mooie landschap. Persoonlijk vond ik het eentje van de mooiere etappes. Je gaat voortdurend glooiend op en neer en wandelt door olijfboomgaarden, bosjes, die je wat schaduw opleveren. Deze 13 KM zijn niet bereikbaar voor auto's en dus is het heel kalm onderweg. De bospaadjes zijn een kluwen van weggetjes. Je zou er heel snel je weg kunnen verliezen of gedesorienteerd kunnen geraken. Ware het niet... Ware het niet dat er zoveel mensen die hier ooit gepasseerd zijn her en der steentjes op elkaar leggen en zo worden er torentjes gevormd aan iedere spliting die je recht of links moet nemen. Sommigen maken bij deze warmte zelfs tijd om echte kunstwerkjes te maken met de keien. Zo vinden we namen, pijlen, een krokodil en zelfs hartjes, allen gevormd door keien onderweg en die je op de juiste weg helpen. Dat is een voorbeeld van die verbondenheid waarover ik sprak... Het landschap is niet langer dor en verlaten maar eerder groen door de vele bomen onderweg. Op 5 Km van Astorga heeft een slimme commercant met zijn4x4 een tentje opgeslagen waar je voor donativo iets kunt eten en koele dranken kunt krijgen. Het is als een geschenk uit de hemel en voor 2,- eet ik mijn buikje rond. Die gast werkt voor de eigenaar van een hotel en albergue in Astorga. Hij prijst die ons natuurlijk aan en waarom niet denk ik. Ik las in mijn roadboekje dat een typische Spaanse albergue is met alle nodige voorzieningen en heel proper. Ik sla het aanbod niet af en reserveer voor drie gasten in de hoop dat Gaby en David me zullen vervoegen... Ik betaal 7,-... Ik stap door tot Astorga, een grote mooie stad waar vanalles en nog wat te doen is. Er zijn juist ook Fiestas, stierengevechten, artisanale marktjes enz.. Het is goed dat ik hier slecht op doortocht ben of mezelf kennende zou ik hier misschien wel t' een en ander willen meeslepen naar huis mocht ik op vakantie zijn...
Ik check in en inderdaad, het is een porpere maar typisch Spaanse oude albergue, met binnentuin, stromende watervalletjes, een patio, heel fris door de middeleeuwse bouwstijl... Kortom alles wat een pelgrim nodig heeft. We betalen er iets meer dan normaal, 7,- en gaan waarschijnlijk eens goed uiteten vandaag met een goed glas wijn. Ik heb dat zo nu en dan eens nodig. Ik slaap altijd in de albergues en nooit in een hotel, dus spaar ik op die manier iets uit wat ik eens extra aan eten kan spenderen. Ook de ganse weg legde ik tevoet af tot op heden en nog genen KM met bus, auto of andere vervoersmiddelen, dus aanzie ik dat een beetje als een beloning.
Ik kom aan omstreeks 10u15 en 1u15 later komen David en Gaby aan. Het enige minpunt is dat de zes irritante Duisters ook weer van de partij zijn. Gelukkig liggen ze op een andere kamer. De ene is zo uit het decor van "der Untergang" weggeplukt en lijkt-voor degene die de film zagen-op de soldaat die trouw tot het einde blijft seinen uit de bunker, degene die Hitler en Eva Braun zou verbrand hebben. Hij gelijkt er als twee druppels water op... ! Ik heb bij aankomst een tweetal zoete gebakjes gekocht, typisch voor deze streek. Na de douche en de handwas gaan we eens het museum van Gaudi en de kathedraal die pal voor de albergue ligt bezoeken. Na de siesta, de planning voor morgen en de voetverzorging (daar ik verpleger ben, steek ik hier en daar een handje toe in de avond) gaan we dus goed uiteten met een Vinho a la Casera. Dit is sterke en bekende riocha wijn waar men Gaseosa(soort witte limonade) inkapt om het wat zoeter te maken... De bergen liggen hier weer aanraakbaar voor ons en zijn minder imposant dan de Pyreneen maar toch pijnlijk genoeg voor onze moegetergde lichamen...
Morgen zijn er twee mogelijkheden. Ofwel gaan we een 20 KM verder en bereik ik pas dinsdag, vroeg in de morgen en na 10 Km het Cruz da Ferro, mijn eerste doel! Ofwel gaan we ervoor morgen, doen we 30 KM en eindigen op het "dak van de camino", het Cruz da Ferro en overnachten we daar ergens... Ik zou graag gaan voor het tweede optie, maar denk ook aan Gaby. Ik moet ook eerlijk toegeven dat de vermoeidheid ook al wat begint door te wegen bij mezelf. Die superlange afstanden zijn niet meer voor mij en zelfs pijnlijk met mijn grootste vijand de zon en warmte.
Maar... mochten we er morgen geraken op 1500 meter hoogte dan hoop ik een stuk gedragen te worden door vele mensen die me vroegen- en sommigen zelfs iets meegaven-te denken of iets ache te laten aan het Cruz da Ferro.
Dus Pa (waar je ook bent), morgen stappen we misschien samen de bergen op... en breng ik je persoonlijk meegebracht "steentje", die ik al anderhalf jaar tijdens de voorbereiding, bij het vertrek en de lange afgelegde weg totnutoe steeds heel dicht bij mij droeg, tot aan het Cruz da Ferro. Hopelijk vindt het hier de rust waarnaar jij zolang op zoek was... ! Ik wens het uit het diepste van mezelf! En...
Ma(de engelbewaarder) en vooral Greet (Greet, mijn collega), Leen, Collette en Joost en de anderen, die me iets meegaven, ook aan jullie hoop ik dat jullie allemaal morgen met me meestappen naar de top. Ook jullie "zorg" hoop ik daar een plaats te kunnen geven en achetr te laten. Ik denk als ik er morgen geraak dat een enorm emotioneel moment voor me zal zijn en het is eigenlijk nu al prijs terwijl ik dit hier allemaal neerschrijf... We zien wel en ik neem de dag zoals hij komt.... Tot zover nog een 250 KM ben ik verwijderd van Santiago, 93 KM van Cabo Finisterra. Er staat ongeveer een 780KM op de teller...
Misschien kan ik morgen niet bloggen omdat ik niet weet-als we boven geraken-hoe de faciliteiten er zullen zijn. We zijn zelfs niet eens zeker van slaping daarboven, laat staan Pc-gebruik. Geen nieuws is dus goed nieuws. Fabio en Allen, komen net binnen om afscheid te nemen want morgen gaa ze naar Rome terug en komen pas volgend jaar in de grote vakantie om het laatste stuk van hun Camino te stappen. Spijtig, weer twee leuke gasten minder... Gregory.
Nog een klein toevoegingske. Ondertussen heb ik op mijn webmail twee mails binnen gekregen. Eentje van een geemotioneerde Manu. Hij probeert zijn brokken te lijmen na een heldhaftige poging... Hij gaat me binnenkort via een franssprekende vriend in Alicante alles te vertellen over zijn laatste tweedaagse... Veel mensen rondom mij in de Camino schrikken van zijn opgave... De andere email is van Chris, de knotsgekke Amerikaan maar mijn favoriet... Hij mailt me dat hij gisteren 50 KM liep tot in Re"fucking"liegos, daar aankwam rond 19u00, twee borden spaghetti at en daarna nog de 25 KM stapte doorheen de nacht tot in Leon, 75 KM op 24 uren tijd. Dit om zich terug bij ons te kunnen vervoegen. het was de bedoeling dat hij met ons het ontbijt zou nemen, maar he was aan de andere albergue post gaan vatten en in slaapgevallen... . Dus is het terug achtervolgen geblazen... Die gast is echt wel niet gewoon... Vandaag ziet hij zijn Iraakse vriend en ik hoop hem echt terug te zien deze week om eventueel samen Santiago te halen... . Gaby en david in de lappenmand en siesta. Ik ga eten en dorpje eens verkennen. Doei...
Ik vertel er straks iets meer over maar ik heb veel te vertellen... Dus dat wordt lang lezen en wat TIJD vrijmaken. Tijd is in onze dagdagelijkse beslommeringen vooral een begrip om in een zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk te doen en soms te n koste van... Hier is het net andersom en leer je de TIJD terug te apprecieren en een nieuwe dimensie te geven...
De albergue van gisteravond was super. Omstreeks 21u20 werden we met de nonnetjes meegetrokken, naar de overigens erg nette kapel om de avondvespers te lezen. Moeder overste legde haar eigen gsm af, best wel grappig en we mochten aansluiten voor de echte vespers deze keer. Ik heb dit nog nooit meegemaakt en het was echt iets speciaals. Niet te vergelijken met het eerder amateuristische gedoe en ook leuk in Tolesantos. Die nonnetje sleven in afzondering en er zijn er ook een aantal jongeren bij, wat bij ons momenteel quasi ondenkbaar is... Bedankt voor de tip Bart!!!! Ik maakte het gedurende een kwartier heel diep vanbinnen, heel stil en het heeft me deugd gedaan... Je denkt intens aan de redenen waarom je hier bent op deze lastige weg.... Na de vespers zijn we gaan slapen op een paar arrogante Duitsers na. Sorry, maar het moet eens van mijn hart, ik wil niet veralgemenen maar de meest Duitsers voelen zich zo verheven tegenover de andere medemems dat het niet meer normaal is... Nu, dit is ook de Camino en je legt je daarbij neer.
Ik kan nog over Leon zeggen als je ooit in de buurt komt, deze stad zeker moet bezoeken. Het is een fleurige en bruisende stad met veel bezienswaardigheden, een schitterende kathedraal (als pelgrim zeker te bezoeken), leuke uitgaansmogelijkheden, hippe bars en restaurantjes, vele mooie winkels(wie mij kent... belangrijk en altijd meegenomen!!!) Spijtig genoeg heb ik het er niet voor over om enkele extra kilo's mee te heulen naar Santiago Er zijn hier ook veel (soms schaarsgeklede) modieuze vrouwen en kleurrijke mannen met de laatste nieuwe modetrends. Je loopt daar tussen als pelgrim met wat schaarse kledij, geen comfort of luxe , de sokken in de kuiten gebrand/gebruind. Lichtjes ruikend naar zweet, stof en andere... Ik moet er geen tekeningetje bijmaken dat je direct kilometersver opvalt in zo'n decor.
Deze morgen hebben we dus opnieuw afscheid genomen van Valentina en ik denk nu voorgoed want zij reist vandaag met bus naar Santiago. We houden zeker contact. Het waren leuke en soms diepgaande gesprekken die we voerden met elkaar. Ze is erg gefocust op haar werk en is zoals alle Iatlianen diep gelovig, vurig en spraakwaterval. Ik hoop voor haar dat ze snel de ware vindt om een gezinnetje te stichten want dat is haar grootste wens... Werkende bij de EU komt ze vaak in Brussel en ik ben zeker dat we elkaar nog eens horen of zien aldaar... You never know. Bij het vertrek deze morgen vroeg moeten we door het uitgaanscentrum van Leon passeren en het is daar vollen bak feest. Ik zei het al eens eerder, maar er is hier echt een groot alcohol- en drugsprobleem. Gaby beaamt dat en geeft mee dat de Spaanse jeugd lak heeft aan alles, niet meer wil werken en dat ze op eendere welke manier rijk willen worden... Een heus probleem voor de toekomst en velen zouden deugd hebben in het schoolprogramma een deel van de Camino te moeten stappen. Er is ook een uitzichtloze situatie met een grote(re) crisis dan bij ons en sowieso hebben zij soms minder middelen, zeker buiten de "metropolen" Madrid, Barcelona,.... Ook voor wij deze morgen van die gasten weinig respect. Wat uitdagend staan ze te roepen, terwijl sommigen strompelen van het overmatig alcoholgebruik. Met de stok in de e hand laten we het voorbijgaan... Ik gebruik het trucske dat ik geleerd heb van Manu, nl. de dag voor het vertrek uit een grootstad, ga je best na de siesta de dag ervoor eens de route om uit de stad te geraken gaan verkennen. Dus geraken we probleemloos uit Leon...! De eerste 10 kilometers gaan goed en ik ben dus herenigd met David, de wat timide Spaanse wielerliefhebber(ook een Musseuwfan dus alles is OK)en Gaby, de resterende van onze groep in SJPDP.
Gaby heeft het enorm moelijk met enorme blaren op beide voeten. Die beginnen in het platte van de voet en lopen over, tussen de grote teen en de tweede teen ernaast zowel rechts als limks. Ze zijn open, rauw, bloeden en zijn waarschijnlijk ondraaglijk qua pijn. Gisteren was hij net een attractie want tijdens de verzorging werden er voortdurend foto's getrokken. Ik zeg Gaby er geld uit te slaan en te delen, maar hij lacht mijn voorstel weg en geeft me 60/40, wat ik weiger(grapje!). De hele dag loopt hij wat achter en lijkt hij op thete kolen of eieren te lopen. Hij huppelt van steentje naar steentje op deze deels onverharde weggetjes. Ik heb respect voor hem dat hij in die omstandigheden doorgaat. Misschien komt het wat zaagachtig over voor jullie,maar je moet dat eerst eens live zien en ondergaan wat dat allemaal is in dit warme weer... We houden halt na 20 Km en moeten hem overhalen om de nog voorziene 5 KM verder te stappen. De laatste 5 KM stokt het tempo en spreken we hem moed in. Het is afzien voor hem en ik vrees dat zijn lichaam plots zal zeggen dat het genoeg is geweest. Mocht ik in zijn schoenen staan, dan kwam ik waarschijnlijk koleirig van de pijn. Want dat is bij een reactie op pijn... Maar hij blijft immens kalm onder de omstandigheden en wil vastberaden het einde, Santiago halen. We praten in het Engels wat beter is voor hem om die taal wat bij te schaven. Eenmaal in de albergue waar we aankomen om 11u30, ploft hij zich in bed en juicht hij dat hij het gehaald heeft. Hij weent zowaar en het was een kippenvelmomentje. Alleen vraag ik me af, hoelang kan hij dit nog volhouden. We spreken af enkele dagen samen te blijven en wat rustigere etappes te nemen.
Mensen vragen me vaak wat er ondertussen met Manu is gebeurd....Tot eergisteren was hij nog telkens 1 dag, ongeveer 40 KM vooruit. Tot deze morgen ik een sms krijg, "estoy in Alicanate, muy triste manaña te illamo y te cuento, un abrazzo", wat betekent "dat hij in Alicante is na opgave en hij me morgen of vandaag zal bellen met uitleg, een omhelzing, Manu." Zijn onwezenlijke doorzettingskracht kent dus toch grenzen denk ik spijtig bij mezelf. Ik vermoed dat de bloederige blaren hem fataal geworden zijn. Je moet dan telkens douchen en er heerst infectiegevaar... Spijtig...!
Ik had drie persoonlijke doelen in deze Camino die ik ten gepaste tijde nog wel beter zou uitleggen. Het eerste doel is het Cruz da Ferro, de spontaan onstaane heuvel op de berg aan het kruis, doordat mensen er iets van hun zelf(steentje, zorg, geluksbrengertje of andere) achterlaten en ook het dak langs Spaanse zijde van deze Camino met zijn 1598 meter hoogte. Vandaaruit zou je met verrekijker Santiago kunnen zien bij mooi weer... Het tweede doel is Santiago en het derde doel is Cabo Finisterra, "het einde van de wereld". Als alles goed blijft, bereik ik in 2 dagen mijn eerste doel. Ik kan het eigenlijk nauwelijks zelf geloven...en het stemt me blij met een traan in de ogen. Morgen is het voorzien slechts een 20 tal Km te stappen naar Astorga, een mooie verblijfsplaats voor een pelgrim. Gemakkelijk te volgen op de kaart, redelijk groot en met uitstraling, een typische passage op deze Camino. Vandaag dus aangekomen in San Martin del Camino na 25 KM, nog 275 KM tot Santiago, 93 KM tot Cabo Finisterra. Het blijft onwezenlijk voelen die dagelijkse kilometers "terten" en het aftellen naar het einde. Op den duur sta je daar niet meer bij stil, je begint en ziet wel waar je uitkomt... Vreemd... Zo hopelijk kan ik jullie morgen terug weer wat nieuwigheden vertellen... en sorry voor de lange historie maar ik ha der nog eens nood aan goed uit te pakken en er is ook veel gebeurd om over te schrijven...
....dat ik omstreeks 16u verrast werd omdat ik plots de stem van Valentina hoorde. Ze vloog me rond de nek en was even met traantjes in de ogen... Ze is met David en Gaby na een etappe van 40 KM aangekomen, UITGEPUT. We zijn weer herenigd. Valentina gaat morgen met de bus tot Santiago wegens tijdsgebrek en doet Cabo Finisterra(twe a drie dagen) te voet. Ondertussen heb ik goede relaties met David, een Israeli, de twee italianen Fabio en Allen, Laura en Helena, twee Italiaanse meisjes en fabrizio een Belg uit Chaleroi... Ik stap verder met David, Gaby en de Italianen morgen en ze doen het rustig aan, 20 Km... want Gaby heeft enorme blaren op het platte van zijn beide voeten. Ze zijn opengegaan en het ziet er enrom pijnlijk uit. Voortdurend komt er een "sopje" uit met een kleurke dat ik jullie ga besparen. Ik test morgen mijn nieuwe kousen uit... hopelijk gaat dit ook zonder kleerscheuren... Ondertussen ook nieuws van Chris, de NY-ker. Hij is in Reliegos, rust er wat uit en stapt dan tijdens de nacht door tot Leon. Hij blijft er twee daegn omdat hij een afspraak heeft met een vriend uit Irak, een beetje ironisch, is het niet??? misschien zien we elkaar later deze week...
Ik had een redelijk onrustige nacht en kwam vaak wakker... Daar Manu me normaal wekte 's morgens ben ik op mezelf aangewezen nu. Met tappen in de oren is het geen sinecure om de wekker te horen en ik wil ook niet de ganse kamer wakker maken... Ik vraag aan Spanjaarden die ik van gezicht ken of ze me willen wakker maken omstreeks 5U als ze vertrekken. Ik eet twee browny's en ik kan op weg. Het wordt de laatste dag doorheen de meseta..., het niemndsland. Ik ben blij omdat ik een grootstad tegemoet ga, maar anderszijds ook spijtig dat ik dat stuk al afgelopen heb. Het was ondanks het afzien bij temperaturen tot 40 graden Celsius een pschologisch gevecht met jezelf, maar ook wel genieten van de mooie vergezichten en het prachtige landschap... . Ik loop de eerste 10 KM heel alleen en ik bel eens naar Ste, die de vroegen werkt om te zeggen dat ik ze graag zie... Ik ben waarschijnlijk eventjes verkeerd geweest daardoor en kom terecht in een dorpje die nergens op het roadboekje van het Genootschap staat. Een man met een grote Mercedes ziet me staan twijfelen en vraagt me wat er scheelt. Ik ben blijkbaar verkeerd gelopen. Het is niet de eerste zegt hij, want er zijn wegenwerken aan de gang en het is verdomd moeilijk om je weg te vinden in het donker. Hij brengt me een drietal KM terug en zet me op de goede weg. Ik zie op zijn temperatuur in d eauto dat het hier slechts 10 graden is. Ik heb het koud buiten en besluit voor de eerste keer mijn fleece aan te doen....
Omstreeks 10u30 zie ik een bekend gezicht tussen de pelgrims die ik onderweg opraap. Het is Melda, ze komt van een dorpje voor mij en we praten wat bij. Ze stinkt uren in de wind naar alcohol... en biecht op dat ze een zware dag heeft gehad en die samen met een gast van Washington heeft "verdronken". Ik heb een binnenpretje en ken het gevoel van een kater te hebben en inspanningen te doen... Op zo'n keren denk je dat een mens een sterk beest is.... Ik hou mijn tempo aan een uurtje later zie ik in de diepte van het dal Leon liggen, een enorme grote stad met op d eachtergrond wat groen hier en daar. Eerst wandelen we doorheen de industrie en de "suburbs", en wat later moet ik mijn weg zoeken doorheen de jungle van de stad. Ik heb algauw ergens een stadsplanneke gevonden en ga op zoek naar de albergue "Garbaljanes". Tweemaal moet ik d eweg vragen en maar de gele pijlen(het teken van "De Weg") doen ook hun werk. Er is ook een moderne albergue met alle comfort, maar in de Garbaljanes, kom je terceht in een oud klooster. Het doet me denken aan Roncevalles, een slaapzaal met wit-ijzeren stapelbedden waar zo'n een 100 man samen ligt te "gisten". Ik ben de 12e in de Colla en we mogen voor donativo binnen. Er heerst een serene sfeer met een vleugje levendigheid door de erg behulpzame Braziliaanse hospitalieros. Er is een Japanees, geen fake maar een echte die noedels met allerlei slijmerige dingen eet... Terwijl ik me installeer, spreekt me een reus van een vent aan. Het is een "aentwerpenair", een leraar. Als ik het mag zeggen, hij weet toch niets af van dit blog, enorm stinkend van uren in de wind. Hij is wat zwaarlijvig en heeft overal uitslag en tekenen van het "afzien." Ik ken het gevoel van "kloek zijn" want ooit was ik ook "den baas van de drie eentjes",111 kg!!! We praten wat en de man stapt zijn Camino elk jaar in stukjes en dit al drie jaar lang. Volgend jaar hoopt hij er aan te komen. Ik maak ook opnieuw en hartelijk kennis met Allan en Fabio, twee Romeinen uit de buurt van Valentina, het Italiaanse meisje die enkele dagen geleden achterliet. Hun handdruk en kennismaking is hartelijk. Ze stappen tot in Pontferrada. Misschien als het kan sluit ik bij hen aan morgenochtend... we zien wel. Ik ben deze morgen geen enkele keer gestopt en het idee van aan te komen in Leon was zo motiverend. Er is vanalles en nog wat te doen en te bezoeken. Ik denk dat het geen siesta zal worden deze middag. Er is ook fastfood, MC Donalds+Burgerking en met mijn 85 kg, reeds 4kg vermagerd ben ik van plan me eens goed te laten gaan.... Ik douch me vliegensvlug, spuit de slaapzak in met product die ik kreeg van een hospitaliros en hang hem in een plastieken zak in de zon. Daarna ga ik twee paar kousen kopen in een speciaalzaak, 30,- en ga ik naar de apotheek voor omeprazole(hier zonder voorschrift) en spray voor mijn kledij en rugzak tegen de "tchinges", vlooien. Ik ben daar verschrikkelijk bang van geworden. Nu blog ik wat en daarna ga ik "burgers" eten, een stadsrondritje en ergens een bezoekje doen op mijn crocs en kijken wat en waar ik deze avond kan eten... Misschien ook eens wat extra deo kopen om deze avond de rugzak eens in te spuiten. Ik deed dat op aanraden van medepelgrim Bart en het is een goed idee. Ondertussen maak ik kennis met enkele Spanjaarden die ik nog ken van SJPDP. De taal blijft soms wel een barriere voor hen om te spreken. Ook Jen, een meisje uit Las Vegas is wat beginnen praten en het komt allemaal wel goed. Ze kiezen ervoor om eens in een hotel te slapen om eens in een proper en zacht bed te kunnen slapen. Ik zie hun badkamer en ben jaloers(grapje). voorlopig blijf ik kiezen voor het pelgrimeren en de albergues. Het is part of the job, vind ik, maar ieders eigen keuze hoor... Morgen is er een etappe voorzien van 38 KM naar Hopital de Orban of zoiets. Het is te zeggen, ik probeer of dat gaat.... en indien niet mogelijk stop ik vroeger. Want het echte werk, de bergen, zijn niet echt mijn ding maar ze liggen pal voor mij loerend. Ik denk dat ik er vanaf zondag en of begin volgende week enkele zware kleppers op het menu staan heb. Er moet geklommen worden tot op 1500 meter en na een 24 tal dagen stappen weet ik begod niet hoe mijn benen daarop zullen reageren.... Op fysisch vlak blijft de zwakke linkerschouder, met uistraling naar het borstbeen enorme pijn veroorzaken. Meer dan wat fastumgel aanbregen en af en toe een soort spalk met de wandelstok te maken, kan ik voorlopig niet doen. Al 730 gedaan, nog 300 te gaan tot Santiago...
Klopt Bart,(pelgrim uit Niel) dat het inderdaad een klotedag was met boordenvol emoties. Ik heb een goed namiddagrust gehad gisteren en ben in de vooravond een slaatje rauwkost en meloen met ham gaan eten. De albergue van gisteren was best wijs en we sliepen in een oude kerk. De bedden gaven me dan weer eerder een "concentratiekamp-gevoel", sorry voor de uitdrukking. Er was niet zoveel volk en het bed boven mij is vrij. Ik neem wat dekens en bouw een kampje zodat ik in het pikdonker kan liggen. Ik heb sinds gisteren 8u tot deze morgen 4u30 goed geslapen.
Om 5u ben ik vertrokken met een klein hartje en het gaat goed. Het koppel uit Parijs raap ik als eerste op. Ze zijn om 4u30 vertrokken, even volg ik hun hoofdlampjes maar we zijn verkeerd gelopen want als er na 500 meter geen gele pijl of jacobsschelp meer te zien is op de weg of op de grond dan weet je het wel. Ze kibbelen nogal tegen elkaar en ik laat hen achter. Ik heb hier geen zin in.... Omstreeks 9u00 bereik El Burgo Ranero en het gaat goed... Ik heb me beter van fris water voorzien zodat ik niet hele tijd moet calculeren om rond te geraken. Het pakt een 2tal kg meer gewicht maar ik wil een dag zoals gisteren niet meer meemaken. Ik drink voldoende en stop dus in El Burgo Ranero om daar een tortilla te eten. Ik ga er naar het toilet en anno 2010 is dit ondenkbaar vuil... Maar ik moet... Al bij al smaakt de tortilla en het broodje erbij verslind ik ook. Ik koop nog een croissant en beslis een dorp verder te gaan. De weg loopt net langs een grote weg en dat geeft me ergens ook een veilig gevoel. Zo en af toe zie ik in de verte de Spaanse HST. Ik kom de derde gedenksteen van de dag tegen en hou telkens een beetje halt om mijn eer uit te drukken aan die mens die op deze plaats in de Camino zijn leven liet om een of andere reden. Dat raakt me diep vanbinnen. Er worden daar spontaan steentjes door passanten opgelegt en dat geeft een mooi beeld dat ik niet kan vastleggen op camera doordat Manu er vandoor is. De weg is nog lang... Het weggetje dat ik volg heeft een lage rij aangeplante bomen en heil die boompjes. Want ze geven me de nodige schaduw vanaf 10u00. Niet veel maar het helpt want de warmte is samen met de vlooienplaag mijn grootste dooddoener. Omstreeks 11u30 kom ik aan na 33KM in Reliego. Een klein dorp maar met alles voor handen. Ik zie enkele bekenden weer en maakte onderweg contact met Luis en Anna, zij leren me het spaans voor vlooien, "tchinges". Ik ben op een 23 tal KM van Leon geland en had de kracht om nog verder te gaan maar wijselijk besluit ik hier te overnachten. Er is een tienda, bar, restaurant, internet en een propere leuke albergue. Ik check in als eerste en dat wil zeggen warm water!!! Joepie, het doet zo'n deugd man, de witte stofferige smurrie die ik de ganse dag al eet, spoel ik met plezier van mijn lijf. De voetjes en de benen ingewreven met vette crema die ik kocht in apotheek, slof ik naar beneden om mijn handwasje te doen. Het typische Spaanse dorpje met leemgekalkte huizen heeft wel iets en ik besef wat voor een gelukzak ik ben, ondanks de pijn, emoties en het afzien, om dit alles te mogen meemaken van dichtbij. "Deze weg" heeft mijn hart voor eeuwig gestolen. Straks ga ik eten, wat caloriën opslaan, platte rust, internetten en mijn roadboekje voor morgen bekijken. Ik koop morgen in Leon, een grootstad, vlooienspray, een wegwerpcameraatje en twee paar nieuwe kousen. Ik heb er maar 1 paar meer die nog treffelijk is ....
Manuel heeft hier en daar op van die plaatsen waar je onderweg een steentje op een hoopje legt(dit is een gebruik van tijdens de Camino) een boodschapje achtergelaten. Ik vind het lief en mis hem wel een beetje. Maar het is niet te vergelijken met die saaie en lange eerste dagen van Lourdes naar SJPDP. Hier zijn er voortdurend een paar honderd mensen onderweg en je kan dus ook voortdurend op iemand terugvallen of een praatje maken. Ik ben er het hart van in van al die reacties die ik kreeg per sms, per mail en via de blog. Toen ik dit alles las deze middag, werd ik weer even overmeesterd door mijn gevoelens. Maar dat is goed zo, dat betekent dat je mens bent, je bent het kwijt, het lucht op en geeft je ergens nieuwe energie. Voor mij althans! Van de 4 KG die ik tot op heden kwijtspeelde, is er waarschijnlijk eentje weg door de tranen. Maar dat is positieve energie en kracht...Wat een goed dieet is me dadde!!!! Ik ben nog een 325KM verwijderd van Santiago, 93KM van het einde van de wereld, Cabo Finisterra. Op de kilometerteller staat een 700 KM, europees naar Lyon -Brugge kijken, toch al iets... Misschien tot vanavond of tot morgen uit Leon als alles goed verloopt.
Ik ben omstreeks 13u00 naar de dokter geweest en eigenlijk een eigenaardig bezoek. Vooraf maakte ik via mijn woordenboekje, een spaanse nota met hetgeen ik wilde zeggen... Etsoy un perigrino belgica, estoy del belgica, vienes del lourdes. Ne me no tengo buen.Tengo fievre. Ayer, camino in sol a la 13h. No bebro buen et no ok per la comer. Ze kennen daar dus bijna geen Engels en mijn spiekbriefje helpt... Ik ben een aantal kilootjes kwijt en in mijn keel is het OK. Ik moet een urinestaaltje geven en ook dit is OK en vertoont geen besmetting met een of ander virus of bacterie. Echt gerust ben ik er niet op... Ze neemt de koorts en die is ondertussen gezakt tot 37.7 graden Celsius... Ik geef toch mee dat ik me flutsig voel en toon voor het zekere mijn onderbenen die vol zitten met rode, dikke vlekken. Persoonlijk denk ik dat het vlooieebeten zijn... Maar de dokter zegt dat het muggenbeten zijn.. Ze zijn groot en rond en rood van vorm... Ik krijg een product voorgeschreven en moet dat oplossen in 1 liter water. Vandaag rustig houden en licht verteerbare zaken eten. Vooral uit de warmte blijven is de boodschap. Aarzelend vraag ik of ik morgen mag stappen. Ik hoor ze zeggen tegen de dokter stagiair, "il povre" en ze knikt van ja. Ze heeft het over een zonnesteek in combinatie met beten en uitputting. Onderweg koop ik medicatie, wat actimels(6) om mijn maag OK te houden en twee bananen voor de kloekte. Eenmaal terug in de refuge, waar de muren van oude leem zijn, bulkt het er weer van allerlei kleine beestjes. Ik zijg neer op mijn bed en val in slaap. Rond 17u00 word ik wakker en merk dat ik deugd heb gehad van dit hazeslaapje. Ik neem een douche, blog wat en ga dan zien voor wat te eten vanavond... Ondertussen heb ik ook Finistilzalf gekocht tegen de beten. Ik hoorde enkele dagen terug een Belgische mevrouw die zich 1 dag koortsig voelde na vlooienbeten. Hopelijk is dit alles snel voorbij.... Ik bekijk mijn roadbookje en ben van plan het morgen een kans te geven en een 18 KM te stappen naar het volgende dorp. Ik start om 6U voor de zon opkomt. Ik ben dus weer alleen en het doet een beetje raar, maar als ik vooruitkan is dit het belangrijkste. Mijn weekje vakantie die ik zou meedoen naar Alicante met Manu valt nu waarschijnlijk in het water. Ik heb enkel een emailadres en ik probeer toch eens te bellen als ik Santiago haal. Je weet maar nooit. Maar ik moet nu vooruit kijken en de Machevelliaanse gedachte in ere houden: "het doel heiligt de middelen". Ik neem nog een dafalgan tegen de koppijn en hoop jullie tegen morgen te kunnen schrijven vanuit el Burgo de Ranero, 18 KM hiervandaan. Ik ben nog altijd wat flutsig. De refuge ligt niet eens vol en ik koos-geleerd van Manu- een van de beste plaatsen. Ik ken er nog enkele van in SJPDP en ook een aantal gasten van gisteren, Italianen, die ik leerde kennen en anders zit ik wat gemixt in een nieuwe groep. De mensen vanuit Versailles zijn heel vriendelijk, maar zij houden halt in Leon over twee dagen. Ik zou normaal aankomen in Leon morgen na 44KM maar dat feestje gaat dus niet door. Ik vervolg mijn weg, zij het dan wat in kortere etappes en zou graag zaterdag in Leon zijn. daar zien we wel en ñaak ik de stand van zaken op.
Hopelijk gaat alles terug als voorheen. Spreek gerust allen, jullie heiligen aan en dat ik verder moge gaan. Ik was deze middag zo op dat ik in snikken ben uitgebarsten als Ste me opbelde...je zit daar met de moraal onder nul, alleen, ver weg van je vertrouwde omgeving, de taal niet machtig en je bent volledig op jezelf aangewezen. Maar nu gaat het terug beter.... we zien wel en duimen maar...
Een kort berichtje met de huidige stand van zaken. Na de laatste zware dagen, heb ik een enorme slechte nachtrust gehad met veel ontwaken. Ik voelde me vannacht koortsig en moest voortdurend hoesten en mijn keel schrapen. De sterrenhemel kon me zoals anders niet bekoren deze morgen en ik sleep me vooruit. Manu lijkt herboren, maar een pijnlijke grimas verschijnt op zijn gezicht bij ieder stap. Als trouwe soldaten blijven we zij aan zij. We houden halt na 8Km al want ik voel dat het niet gaat. Ik voel me totaal kapot, leeg, futloos heb voortdurend kippenvel, koude handen en voeten, kan geen eten binnenhouden en heb veel dorst. maar ook het vocht kan ik moeilijk binnenhouden. Ik begin aan de laatste kilometers naar Sagahun en het worden de zwaarste tot nu toe. Totaal kapot, leeg en met een moraal onder nul , arriveer ik in de albergue. Bij het minste heb ik de tranen in de ogen en begin ik te wenen.... Ik wil dit afwerken... maar momenteel lukt het niet... Ik neem in de albergue mijn temperatuur en heb 38,50 graden. Ik voel me echt totaal kapot. Ik zal hier wat op adem komen totdat ik zeker ben dat ik een bed heb. Daarna ga ik naar zo'n centro medical en hoor eens wat men daar zegt. Verdomme....!!!! Ik hou jullie op de hoogte.
Gisterenavond zelf iets klaargemaakt(brood, tomaat chorizo en pan dwz brood) en na het eten stoot ik mijn knie tegen mijn bed en vloek. Een stem verder uit de kamer roept, "nen vlaming"...!Ik ga wat dichterbij en geef de gast spontaan een hand en we beginnen te praten... De man komt uit Hoeke(als ik het juist schrijf), een klein gehucht nabij Damme. Hij is reeds een 100 tal dagen onderweg uit Belgenland, met zijn 68 jaren jonge leeftijd. Respect krijgt hij van mij!!!! Hij heeft al heel wat tegenslagen gehad op deze Camino en lag nu reeds drie dagen in een albergue- waar wij verbleven- met ernstige maag-darmproblemen... Ik had het al snel door als je begrijpt wat ik bedoel. De man schaamt er zich wat voor en ik begrijp hem. Ik poog hem wat courage te geven.
De albergue lijkt vervloekt want deze morgen zijn een tal van mensen met vlooienbeten opgestaan. Om 5u00 is er wat tumult daarover maar ik laat begaan want ik voel niets en denk dat ik clean ben. Nochthans was het een slechte nachtrust voor mij want er lagen drie snurkers rondom mij. Why???? Als je hangbuikjes de kamer ziet binnenkomen, dan weet je dat ze na een haluur als hangbuikzwijnen tekeer gaan... . Als volleerde nomaden stortten we ons de nacht in... De eerste 20 KM zijn saai lopen naast een soort weg, te vergelijken van Menen naar Ieper maar doorheen de Meseta, en met een lichte regenval, godzijdank. Zo blijft het toch nog een uurtje langer fris. Omdat je zo'n tochten niet kan overleven op wat yoghurt 's morgens en princekoeken (dagelijks 1 rol) ,stoppen we voor ontbijt, tortilla, een pils en een frisse halve liter sinaasappelsap, 10-.
Valentina en Gaby haken af... De blaren van Gaby zijn de halfgrootte van zijn voet. Eigenlijk niet meer verantwoord maar toch peddelde hij 20 KM mee. Opnieuw die wil van er te moeten geraken. Valentina wil bij hem blijven en zorgt als een goed moeder over haar welp, wat best wel chique is want de gast is ouder dan haar. Misschien heeft ze een oogje op Gaby, dat kan het ook zijn. We nemen afscheid met 4 zoenen en een harde handdruk.Nu ben ik terug alleen met Manu. Ook hij heeft een lastige dag vandaag. Daar hij zijn nieuwe schoenen niet genoeg kon instappen heeft ook hij blaren(ampoulias in het Spaans) de grootte van 2,-, opengebarsten en bloedend. Pijnlijk dus.
Ik noem hem ondertussen Rambo... Na Carrion de los Condes, moeten wij nog 18 KM stappen alsof het niets is... De weg die we nemen is heel eenzaam en loopt 18KM aan 1 stuk rechtdoor. Ik deel het goed in want heb maar 1 liter water mee. Na 2KM stappen haakt Manu af en we spreken af te wachten in het eerste grote dorp dat we tegenkomen.... Ik blijf mijn tempo stappen en kom na een 12tal KM, Bart, de bruggeling van in Oloron(Frankrijk) tegen... Samen halen we het dorpje Calzadilla de la Cueza en dit na 38 KM stappen en 7u verder doorheen de hitte. De vliegen maken me gek en soms denk ik dat sterretjes zie van de uitputting terwijl het die verrotte vliegjes zijn die ons plakken omwille van onze zweet, stinkgeur.... Ik trakteer Bart op een frisse Fanta en hij slaat het niet af. Je zou veel geld geven voor wat drank als je dorstig bent. Ook dit is een luxe besef ik nu als we thuis maar van de kraan te hoeven tappen... Bart stapt door tot Ledigo,een 6KM verder. Ik voel me nog goed in het hoofd en de benen ondanks het afzien en heb zin om mee te gaan. Maar plichtsbewust en "belofte maakt schuld", wacht ik op Manu. Ik beloofde samen met hem deze opdracht tot een goed einde te zullen volbrengen en heb daar alles voor over... Een uurtje later strompelt hij de heuvel af en ik kan zo zien van verre dat het niet goed is. Hij loopt wat gekraakt of hoekig zoals men hier zegt... Hij kan niet meer van de pijn en we besluiten te blijven in deze ene albergue in het boerengat Calzadilla de la Cueza. Het is een gerenoveerde koeienstal waarin we de nacht zullen passeren, maar er is wel een zwembad. Ik betaal 6,- voor dit drie sterren arrangement en probeer dan eten te zoeken. Ik ben zowat in een positie dat het mag kosten wat het wil... dat ik maar eens op mijn gemak kan eten, drinken en slapen...
Ik blog eerst wat, dan de douche(het hoogtepunt van de dag) en handwastje. Iets te vreten halen en dan denk ik dat ik zal slapen in de schaduw aan het zwembad... om er af en toe eens in te duiken... Manu likt als een ziek dier, zijn wonden. Terwijl hij zijn "bottas"(schoenen) afdoet, komt er stinkende walm naar me toe en zie ik een bloedende, stinkende smurrie verschijnen. Het is echt wel de moeite en dat een mens dat kan aarden... Ik prijs me nog steeds gelukkig dat ik van dit onheil(voorlopig) gespaard bleef.... De kranige Melda, studerende artse in Cardiff en Litouwse nationaliteit heeft, komt aan, compleet kapot. Wat gaan we hier nog allemaal zien vandaag. Dus nog 378 KM tot in Compostela en 93 KM erbij tot Cabo Finisterra. Morgen voorzien we 38 KM en eindigend in El Burgo Ranero. Maar dit valt af te wachten hoe we deze dag verder zullen beleven... Vooral maak ik me zorgen over Manu...
Ik ben zopas uit mijn siesta gehaald , omdat Manu vlooien zag en inderdaad als we de matrassen naderbij bekijken zijn er hier en daar vlooien. We spuiten met product en leggen alles buiten in de zon. Normaal gaan die beestjes dood in de zon... Hopen nu maar. Blijkbaar is het op de camino een plaag en als je prijs hebt, krijg je koorts enz en mag je het vergeten... We zijn ondertussen naar een andere plaats verhuisd en liggen nu op de minst comfortabele plaats "te stinken"... Er was al een plaagje in Zubiri, twee weken terug. het kan eigenlijk niet missen want soms is het echt "een propere boel".... Tot zover dit nieuwtje...
(eerst aan Gerdy een goe verlof en bedankt voor je mailtje)
Een aantal onder mijn trouwe lezers van de blog moeten vandaag terug aan de slag. Ik hoop ook dat het examen van Matthias goed passerde en hij kan overgaan naar het volgende jaar... Ik heb er eens aan gedacht deze morgen... We zijn gisterenavond direct na de maaltijd gaan slapen. Als tieners zaten we in bed tegen 21u00. Ik ben als een blok in slaap gevallen en werd vanmorgen door Valentina gewekt om 5u. Een kwartiertje later stonden we vertrekkensklaar om de verzengende hitte voor te zijn... De eerste 7 KM zijn gevaarlijk stappen in de Meseta en in het donker. Zonder zaklamp lopen is enorm mooi omwille van de sterrenhemel maar gevaarlijk want af en toe bots je tegen een kei op de weg en geeft dat een enorme pijn aan je tenen. Ik loop voorop met het Pinguinzaklampje die ik kreeg van vrienden. Waarvoor dank, het is mijn mascotte geworden een echt en leuk ding. Ik ga ermee slapen om in de nacht te kunnen zien hoe laat het is en het is ook mijn vriend de eesrte uren na het ontwaken.
We stappen na een 7 tal KM doorheen de Monastirra, de abdij of toch de restanten ervan van San Anton binnen. Het is een machtig hoge poort waardoor we heen lopen en heel aanschouwelijk in het vroege ochtendgloren. Dat mensen zo'n gebouwen konden bouwen honderden jaren terug doet me inzien dat er al veel "getjoold" is destijds... We halen in het donker een enorm goed tempo van 7 KM per uur. De vrouwen haken af maar dat hadden we gisteren al zien aankomen als ze hoorden van de te overbruggen afstand...
Wat later passeren we Catsrojeritz, een leuk stadje tegen een heuvelflank aangebouwd. We houden er geen halt en het is prachtig goed weer om te stappen. Net na Castrojeritz klimmen we vanuit het dal opnieuw naar 1000meter op de Alto de Mostelares. Voor mij is het pijnlijk zwaar. Manu en Gaby, een spaanse jongegast van rond de dertig jaar, gaan me voor. Net zoals in de klim van de Col de Bentarte in SJPDP is daar opnieuw de Litouwse Melda die alles en iedereen "opeet" in het passeren. Ik verkies mijn eigen ritme... Eenmaal boven is het zicht ongelooflijk mooi als je achteromkijkt. Manu is al doorgaan in de afdaling en zodus kan ik geen foto nemen omdat hij de camera heeft. Spijtig!!! Een opkomende zon, de roodbruine hemel overgaand in geel blauw licht en de weg die zich kilometerslang van Castrojeritz naar het dal en naar boven slingert tot op de Alto de.... Ik geniet er 10 minuten van het mooie uitzicht, sluit mijn ogen en even voel ik me de koning te rijk. Daarna begint de realiteit opnieuw en stort ik me als een prooizoekende valk naar beneden. Het dalen is immers mijn specialiteit. Halflopend en goeduitkijkend haal ik na een drietal kilometer Manu en Gaby terug bij. We blijven nu samen en houden eenmaal halt halfweg. gaby kent goed engels en zo gaat de communicatie goed. Hij is getekend door het leven en vertelt me wat persoonlijke zaken. Ook hij heeft hier zijn steen mee in de schoenen als zovelen.
Enkelen ondernemen dit avontuur uit sportieve motivatie, een goedkope vakantie. Maar de meeste doen het na belofte, na genezing, bij grote en of mindere grote problemen hopend afscheid te kunnen nemen van een vroegere gebeurtenis of die gebeurtenis een plaats te kunnen geven. Vaak zijn er serieuze problemen op lichamelijk, psychisch of vooral relationeel vlak. Die gesprekken die je met elkaar deelt onderweg zijn vaak van onschatbare waarde in het verwerken van iets. Ze bezorgen je vaak kippenvel en meer dan eens wordt er een traantje weggepinkt. Maar je ziet steeds ook weer die opluchting van het eens te kunnen vertellen. Dat geeft aan elkaar zo'n energie dat je werkelijk tot veel in staat bent.
Ik betaal het "ontbijt" want het is mijn beurt. Het bestaat uit elk 2 bananen en 2 kinderbuenos en 1 cola. Meer is er echt niet te vinden in deze kleine dorpjes... Plots krijgen we een minder leuke telefoon van Anna(ita). Ze is gevallen en heeft een gezwollen pols.
Ze heeft pijn bij het ademen en is bang omdat er slechts boerendorpjes liggen tussen Hontana en Fromista. Ze keert terug naar Caotrojeritz. Valentina gaat verder alleen. Wat later vernemen we dat Anna uit de Camino is gestapt. Ze is op weg met taxi naar Burgos en gaat dan naar Barcelona, haar ouderlijke thuis. Ze vreest voor een polsbreuk. Zo zie je maar dat vanalles kan gebeuren... Het is spijtig en ik betreur het. Het was een geweldige gesprekspartner en we hadden samen veel lol met haar soms ironisch, sarcastische humor. We beloven aan de telefoon verder per email contact te houden... Ondertussen gaan we veder en is de zon broeierig heet geworden. Onze kuiten hangen vol wit stof van de wegen en hier en daar spingen van die akelige kleine woestijnmuizen uit de berm. Wie me goed kent, weet dat ik daar geen favoriet van ben.De laatste 7 KM naar Fromista gaan langsheen een aangelegd kanaal en lijken zeer irreeël temidden dit dor landschapsplatteau. We komen aan omstreeks 11u45 te Fromista en zijn kapot maar rigoreus blij dat we het gehaald hebben.
De etappe was 37 KM lang en met de hitte erbij is dit geen lachertje na bijna drie weken wandelen. de teller staat om en bij de 640 KM, het is nog een 420 KM naar Santiago en 93 naar Cabo finisterra, "het einde van de wereld"...
Het eerste wat we doen bij aankomst is een halve liter bier drinken om onze dorst te laven... Het smaakt maar het zit onmiddellijk in mijn hoofd. Ik wil het een en ander afschrijven en ik verkies eerst te bloggen en daarna te douchen, de was te doen enz.. Ik hoorde nog niet over de KVK, en ga dus een loeren op hun website straks. Daarna is het eten, rust, eten, slapen want morgen staan er 38 KM op het menu en gaan we de derde dag door de meseta naar Ledigos. Een uur later , terwijl ik zit te bloggen, zie ik net Valentina goedlachs aankomen. Ze vervult een managersfunctie in de EU en voor haar 26 jaren oud is ze een echt Romeins doorbijterje. Weinig zag ik zo'n grinta op iemands gezicht om het doel te halen. het typeert haar en ze is als jongste van de nog resterende groep een harde. We schieten nog over met Gaby, Manu, Valentina en mezelf. Uiteraard komen er nog steeds mensen aan die we kennen van ziens en onderweg maar met wie we eerder een oppervlakkig contact hebben. Doordat we de laatste twee dagen langere etappes liepen komen we ook terecht tussen nieuwe mensen die vermoedlijk een dagje vroeger vanuit SJPDP vertrokken zijn. Dit is de Camino, ontmoeten en afschied nemen. Spannend, avontuurlijk maar ook emotioneel, verbondenheid en lastig.... Tot morgen, hopelijk na een goed etappe naar Ledigos.
Nog eens hallo, Er is in dat boeregatje hier niets te doen... We rusten zoveel als mogelijk uit want we zijn allen stikkapot en het is hier 38 graden. Om 19u00 gaan we eten en we gaan slapen om 21u want moregen willen we starten om 5u om d ehitte een beetje voor te zijn.... dDarstraks zaten we wat in de keuken en vroegen ons af wat we normaal op een zondag tijdens ons verlof zouden doen. Ik droomde even weg dat ik nu met mijn gezinnetje aan De Panne zou zitten, ons klaarmakend om eens naar "de Merlot" te gaan eten op zondag. Maar driewerf helaas zit ik op een 1600 KM van mijn huis met een hoop Spanjaarden, enkele Italianen en nog wat Europeanen. Je ziet hier niet echt vrolijke koppen want iedereen is zijn wonden aan het likken na de zware etappe van vandaag. Morgen gaan we naar Fromista, terug goed op de kaart te volgen en goed voor zo'n 35 KM. De meisjes morren een beetje maar er is geen andere keus en mogelijkheid dan de"weg" te nemen, ook in functie van slaping. Er rijden hier zelfs geen autobussen. Als je dat hier moest zien en hoe de mensen er leven in anno 2010.... en op slechts een 40 tal KM van een grootstad als Burgos met 200000 inwoners.... Je houdt het werkelijk niet voor mogelijk. ijn De internet gaat nog via de telefoon en dus tergend traag.... Gisteren ben ik de Belg die tegenkwam in Oloron tegengekomen. Hij heeft enorme zware etappes gedaan om via de Somport hier al te zijn. De camino eindigde voor hem hier vorig jaar en zo kan hij dus vanaf vandaag d edraad terug opnemen...Wat doorzakken betreft...., een antwoord op de vraag in een reactie... Als we het eindpunt bereiken drink altijd een cola voor de dorst en een stevige pint die direct in mijn hoofd zit... We zouden niets liever doen dan eens goed door willen zakken maar dat bekoop je de dag erna... Er zijn net nog twee belgische vrouwen toegekomen. Ik houd me wijselijk wat op de achtergrond. misschien vinden jullie het vreemd maar momenteel ben ik het liefst onder ander lotgenoten dan Belgen. Deze taal moet ik nog gans mijn verder leven spreken. Ik hou meer van de spontane ontmoetingen onderweg en in de albergues. Gisteren liep het even fout... Omstreeks 22u gingen we slapen en een dronken wat oudere Engelsman was heel luidruchtig aan het praten. Hij had in zijn eentje een ganse fles Johnny Walker binnen, een puike prestatie maar "totally fucked up" om het met Chris zijn woorden te zeggen. Toen ik hem vroeg om wat stiller te zijn, kon hij het niet apprecieren... We lieten hem wat uitrazen en toen hij de poppypin op mijn hoed zag, die ik steeds aanheb, was de toon al wat vriendelijker. Ik denk dat hij het ganse incident al vergeten is vandaag. Ik denk ook niet dat hij door deze zware etappe zal gesukkeld zmet een vermoedelijk zware kop... Ziezo, tot morgen dan en waarschijnlijk komt opnieuw een gebroken man aan het woord maar dat zijn zorgen voor later....
Hallo, Samengevat vandaag was het Me, Myself and I... . Gisterenavond een kleine opstoot bij Valentina, de italiaanse, die terugkwam om met ons mee te stappen. Ze heeft last van een beginnende tendinitis en was mentaal gebroken. De traantjes en wat spaans gepalaver maakten de boel kompleet. Als een zorgzame vader probeerde ik de rust te beware en ging het richting dokter. Ze mag verdergaan maar moet ibuprofen en een fastum gel als behandeling volgen.Ik sta ook mijn trouwe wandelstok aan haar af... Het wordt lastig voor haar vandaag maar we zien wel. We starten om 6u en pikken Manuel op, die bij Arancha de nacht doorbracht. Chris verwent ons al van in de vroege morgen met een verhaal over zijn laatste reis naar Mexico, een schorpioenbeet en de daarmee gepaardgaande allergische reactie op de medicatie, terwijl de politie hun busje doorzoeken... Te lang om te vertelen maar enorm grappig en weer-zoals altijd-vol tegenslagen... .
We duiken dus de Meseta binnen en dat was een ongelooflijk en nooit eerder vertoond schouwspel. Je stijgt tot op een platteau en dan is het alsof je je bevindt in een grote zeepbel, biotoop bestaande uit de lucht met een verschroeiende zon, daarnaast links en rechts onherbergzaam gebied met afgebrand gras, witte krijtrotsen, geen metertje schaduw en eindeloos witte kalken weggetjes en dit eindeloos ver. Vandaag ben ik werkelijk door een "muur" gegaan.... Het wordt een gevecht met mezelf en dat tot einde van deze week, vermoedelijk zaterdag. velen slaan dit stuk over omdat het te zwaar is, ik haal er mijn kracht uit en denk vaak aan het zinnetje dat ik vroeger zoveel hoorde..." ik zou nog liever gerokken zijn dan... .De enige schaduw die je ziet, is die van jezelf die je hopeloos achterna holt. Hier is het elk voor zich en een bijna psychologisch gebeuren. De zorgen die ik meedraag, spreek ik vandaag opnieuw aan en ik krijg een soort van gevoel die mezelf overstijgt en doet me geloven dat ik opnieuw niet alleen stap. Je hoopt telkens na ieder klein heuveltje dat er een einde aankomt maar telkens slingert de weg zich opnieuw kilometers ver voor zich uit. De kraaien komen soms aan de zijkant van de witgekalkte rotsblokken sjirpen en kijken ons aan alsof ze ons moegetergde lichaam ieder moment zullen aanvallen en opeten. Het dot je alleen maar sneller stappen, bij die huiverende gedachte.... Chris haakt af in San Bol, een albergue die eigenlijk ook een gargage is en waar je vooral veel moet meehelpen. Er zijn geen regels en hij houdt daar wel van. Met spijt in het hart nemen we afscheid en misschien haalt hij ons morgen opnieuw in.... Stipt op klokslag 12u, komen we aan in de volgorde, Manu, mezelf, Anna en Valentina(hinkend). Het is een doorbijter want ze heeft er vandaag een lelijke blaar bovenop gekregen. Anna heeft al een beetje spijt dat ze verder gegaan is en ik denk dat het er deze week vooral zal op aankomen om psychologisch het hoofd boven water te houden... Het wordt een korter verhaal dan anders want ik ben zowel fysisch als pscychisch op...! Ik neem straks een lekkere maaltijd en rust wat uit. Er is een zwembad in de albergue die we betrekken voor 5,- maar ik heb er geen zin in. De teller staat bijna op 600KM en morgen is het weer zo'n lastige etappe. Maar ik weet vooral dat ik niet alleen stap en dat velen met me meestappen in gedachten. Dat blijft me sterk houden in dit woestijndorpje... met een enorm trage PC....
