Voorbereiding , vertrek en dagboek naar Santiago de Compostela 2OO9
22-08-2009
Nog een toevoegingske op zaterdag 22/08/09
Nog een klein toevoegingske. Ondertussen heb ik op mijn webmail twee mails binnen gekregen. Eentje van een geemotioneerde Manu. Hij probeert zijn brokken te lijmen na een heldhaftige poging... Hij gaat me binnenkort via een franssprekende vriend in Alicante alles te vertellen over zijn laatste tweedaagse... Veel mensen rondom mij in de Camino schrikken van zijn opgave... De andere email is van Chris, de knotsgekke Amerikaan maar mijn favoriet... Hij mailt me dat hij gisteren 50 KM liep tot in Re"fucking"liegos, daar aankwam rond 19u00, twee borden spaghetti at en daarna nog de 25 KM stapte doorheen de nacht tot in Leon, 75 KM op 24 uren tijd. Dit om zich terug bij ons te kunnen vervoegen. het was de bedoeling dat hij met ons het ontbijt zou nemen, maar he was aan de andere albergue post gaan vatten en in slaapgevallen... . Dus is het terug achtervolgen geblazen... Die gast is echt wel niet gewoon... Vandaag ziet hij zijn Iraakse vriend en ik hoop hem echt terug te zien deze week om eventueel samen Santiago te halen... . Gaby en david in de lappenmand en siesta. Ik ga eten en dorpje eens verkennen. Doei...
Ik vertel er straks iets meer over maar ik heb veel te vertellen... Dus dat wordt lang lezen en wat TIJD vrijmaken. Tijd is in onze dagdagelijkse beslommeringen vooral een begrip om in een zo kort mogelijke tijd zoveel mogelijk te doen en soms te n koste van... Hier is het net andersom en leer je de TIJD terug te apprecieren en een nieuwe dimensie te geven...
De albergue van gisteravond was super. Omstreeks 21u20 werden we met de nonnetjes meegetrokken, naar de overigens erg nette kapel om de avondvespers te lezen. Moeder overste legde haar eigen gsm af, best wel grappig en we mochten aansluiten voor de echte vespers deze keer. Ik heb dit nog nooit meegemaakt en het was echt iets speciaals. Niet te vergelijken met het eerder amateuristische gedoe en ook leuk in Tolesantos. Die nonnetje sleven in afzondering en er zijn er ook een aantal jongeren bij, wat bij ons momenteel quasi ondenkbaar is... Bedankt voor de tip Bart!!!! Ik maakte het gedurende een kwartier heel diep vanbinnen, heel stil en het heeft me deugd gedaan... Je denkt intens aan de redenen waarom je hier bent op deze lastige weg.... Na de vespers zijn we gaan slapen op een paar arrogante Duitsers na. Sorry, maar het moet eens van mijn hart, ik wil niet veralgemenen maar de meest Duitsers voelen zich zo verheven tegenover de andere medemems dat het niet meer normaal is... Nu, dit is ook de Camino en je legt je daarbij neer.
Ik kan nog over Leon zeggen als je ooit in de buurt komt, deze stad zeker moet bezoeken. Het is een fleurige en bruisende stad met veel bezienswaardigheden, een schitterende kathedraal (als pelgrim zeker te bezoeken), leuke uitgaansmogelijkheden, hippe bars en restaurantjes, vele mooie winkels(wie mij kent... belangrijk en altijd meegenomen!!!) Spijtig genoeg heb ik het er niet voor over om enkele extra kilo's mee te heulen naar Santiago Er zijn hier ook veel (soms schaarsgeklede) modieuze vrouwen en kleurrijke mannen met de laatste nieuwe modetrends. Je loopt daar tussen als pelgrim met wat schaarse kledij, geen comfort of luxe , de sokken in de kuiten gebrand/gebruind. Lichtjes ruikend naar zweet, stof en andere... Ik moet er geen tekeningetje bijmaken dat je direct kilometersver opvalt in zo'n decor.
Deze morgen hebben we dus opnieuw afscheid genomen van Valentina en ik denk nu voorgoed want zij reist vandaag met bus naar Santiago. We houden zeker contact. Het waren leuke en soms diepgaande gesprekken die we voerden met elkaar. Ze is erg gefocust op haar werk en is zoals alle Iatlianen diep gelovig, vurig en spraakwaterval. Ik hoop voor haar dat ze snel de ware vindt om een gezinnetje te stichten want dat is haar grootste wens... Werkende bij de EU komt ze vaak in Brussel en ik ben zeker dat we elkaar nog eens horen of zien aldaar... You never know. Bij het vertrek deze morgen vroeg moeten we door het uitgaanscentrum van Leon passeren en het is daar vollen bak feest. Ik zei het al eens eerder, maar er is hier echt een groot alcohol- en drugsprobleem. Gaby beaamt dat en geeft mee dat de Spaanse jeugd lak heeft aan alles, niet meer wil werken en dat ze op eendere welke manier rijk willen worden... Een heus probleem voor de toekomst en velen zouden deugd hebben in het schoolprogramma een deel van de Camino te moeten stappen. Er is ook een uitzichtloze situatie met een grote(re) crisis dan bij ons en sowieso hebben zij soms minder middelen, zeker buiten de "metropolen" Madrid, Barcelona,.... Ook voor wij deze morgen van die gasten weinig respect. Wat uitdagend staan ze te roepen, terwijl sommigen strompelen van het overmatig alcoholgebruik. Met de stok in de e hand laten we het voorbijgaan... Ik gebruik het trucske dat ik geleerd heb van Manu, nl. de dag voor het vertrek uit een grootstad, ga je best na de siesta de dag ervoor eens de route om uit de stad te geraken gaan verkennen. Dus geraken we probleemloos uit Leon...! De eerste 10 kilometers gaan goed en ik ben dus herenigd met David, de wat timide Spaanse wielerliefhebber(ook een Musseuwfan dus alles is OK)en Gaby, de resterende van onze groep in SJPDP.
Gaby heeft het enorm moelijk met enorme blaren op beide voeten. Die beginnen in het platte van de voet en lopen over, tussen de grote teen en de tweede teen ernaast zowel rechts als limks. Ze zijn open, rauw, bloeden en zijn waarschijnlijk ondraaglijk qua pijn. Gisteren was hij net een attractie want tijdens de verzorging werden er voortdurend foto's getrokken. Ik zeg Gaby er geld uit te slaan en te delen, maar hij lacht mijn voorstel weg en geeft me 60/40, wat ik weiger(grapje!). De hele dag loopt hij wat achter en lijkt hij op thete kolen of eieren te lopen. Hij huppelt van steentje naar steentje op deze deels onverharde weggetjes. Ik heb respect voor hem dat hij in die omstandigheden doorgaat. Misschien komt het wat zaagachtig over voor jullie,maar je moet dat eerst eens live zien en ondergaan wat dat allemaal is in dit warme weer... We houden halt na 20 Km en moeten hem overhalen om de nog voorziene 5 KM verder te stappen. De laatste 5 KM stokt het tempo en spreken we hem moed in. Het is afzien voor hem en ik vrees dat zijn lichaam plots zal zeggen dat het genoeg is geweest. Mocht ik in zijn schoenen staan, dan kwam ik waarschijnlijk koleirig van de pijn. Want dat is bij een reactie op pijn... Maar hij blijft immens kalm onder de omstandigheden en wil vastberaden het einde, Santiago halen. We praten in het Engels wat beter is voor hem om die taal wat bij te schaven. Eenmaal in de albergue waar we aankomen om 11u30, ploft hij zich in bed en juicht hij dat hij het gehaald heeft. Hij weent zowaar en het was een kippenvelmomentje. Alleen vraag ik me af, hoelang kan hij dit nog volhouden. We spreken af enkele dagen samen te blijven en wat rustigere etappes te nemen.
Mensen vragen me vaak wat er ondertussen met Manu is gebeurd....Tot eergisteren was hij nog telkens 1 dag, ongeveer 40 KM vooruit. Tot deze morgen ik een sms krijg, "estoy in Alicanate, muy triste manaña te illamo y te cuento, un abrazzo", wat betekent "dat hij in Alicante is na opgave en hij me morgen of vandaag zal bellen met uitleg, een omhelzing, Manu." Zijn onwezenlijke doorzettingskracht kent dus toch grenzen denk ik spijtig bij mezelf. Ik vermoed dat de bloederige blaren hem fataal geworden zijn. Je moet dan telkens douchen en er heerst infectiegevaar... Spijtig...!
Ik had drie persoonlijke doelen in deze Camino die ik ten gepaste tijde nog wel beter zou uitleggen. Het eerste doel is het Cruz da Ferro, de spontaan onstaane heuvel op de berg aan het kruis, doordat mensen er iets van hun zelf(steentje, zorg, geluksbrengertje of andere) achterlaten en ook het dak langs Spaanse zijde van deze Camino met zijn 1598 meter hoogte. Vandaaruit zou je met verrekijker Santiago kunnen zien bij mooi weer... Het tweede doel is Santiago en het derde doel is Cabo Finisterra, "het einde van de wereld". Als alles goed blijft, bereik ik in 2 dagen mijn eerste doel. Ik kan het eigenlijk nauwelijks zelf geloven...en het stemt me blij met een traan in de ogen. Morgen is het voorzien slechts een 20 tal Km te stappen naar Astorga, een mooie verblijfsplaats voor een pelgrim. Gemakkelijk te volgen op de kaart, redelijk groot en met uitstraling, een typische passage op deze Camino. Vandaag dus aangekomen in San Martin del Camino na 25 KM, nog 275 KM tot Santiago, 93 KM tot Cabo Finisterra. Het blijft onwezenlijk voelen die dagelijkse kilometers "terten" en het aftellen naar het einde. Op den duur sta je daar niet meer bij stil, je begint en ziet wel waar je uitkomt... Vreemd... Zo hopelijk kan ik jullie morgen terug weer wat nieuwigheden vertellen... en sorry voor de lange historie maar ik ha der nog eens nood aan goed uit te pakken en er is ook veel gebeurd om over te schrijven...
....dat ik omstreeks 16u verrast werd omdat ik plots de stem van Valentina hoorde. Ze vloog me rond de nek en was even met traantjes in de ogen... Ze is met David en Gaby na een etappe van 40 KM aangekomen, UITGEPUT. We zijn weer herenigd. Valentina gaat morgen met de bus tot Santiago wegens tijdsgebrek en doet Cabo Finisterra(twe a drie dagen) te voet. Ondertussen heb ik goede relaties met David, een Israeli, de twee italianen Fabio en Allen, Laura en Helena, twee Italiaanse meisjes en fabrizio een Belg uit Chaleroi... Ik stap verder met David, Gaby en de Italianen morgen en ze doen het rustig aan, 20 Km... want Gaby heeft enorme blaren op het platte van zijn beide voeten. Ze zijn opengegaan en het ziet er enrom pijnlijk uit. Voortdurend komt er een "sopje" uit met een kleurke dat ik jullie ga besparen. Ik test morgen mijn nieuwe kousen uit... hopelijk gaat dit ook zonder kleerscheuren... Ondertussen ook nieuws van Chris, de NY-ker. Hij is in Reliegos, rust er wat uit en stapt dan tijdens de nacht door tot Leon. Hij blijft er twee daegn omdat hij een afspraak heeft met een vriend uit Irak, een beetje ironisch, is het niet??? misschien zien we elkaar later deze week...
Ik had een redelijk onrustige nacht en kwam vaak wakker... Daar Manu me normaal wekte 's morgens ben ik op mezelf aangewezen nu. Met tappen in de oren is het geen sinecure om de wekker te horen en ik wil ook niet de ganse kamer wakker maken... Ik vraag aan Spanjaarden die ik van gezicht ken of ze me willen wakker maken omstreeks 5U als ze vertrekken. Ik eet twee browny's en ik kan op weg. Het wordt de laatste dag doorheen de meseta..., het niemndsland. Ik ben blij omdat ik een grootstad tegemoet ga, maar anderszijds ook spijtig dat ik dat stuk al afgelopen heb. Het was ondanks het afzien bij temperaturen tot 40 graden Celsius een pschologisch gevecht met jezelf, maar ook wel genieten van de mooie vergezichten en het prachtige landschap... . Ik loop de eerste 10 KM heel alleen en ik bel eens naar Ste, die de vroegen werkt om te zeggen dat ik ze graag zie... Ik ben waarschijnlijk eventjes verkeerd geweest daardoor en kom terecht in een dorpje die nergens op het roadboekje van het Genootschap staat. Een man met een grote Mercedes ziet me staan twijfelen en vraagt me wat er scheelt. Ik ben blijkbaar verkeerd gelopen. Het is niet de eerste zegt hij, want er zijn wegenwerken aan de gang en het is verdomd moeilijk om je weg te vinden in het donker. Hij brengt me een drietal KM terug en zet me op de goede weg. Ik zie op zijn temperatuur in d eauto dat het hier slechts 10 graden is. Ik heb het koud buiten en besluit voor de eerste keer mijn fleece aan te doen....
Omstreeks 10u30 zie ik een bekend gezicht tussen de pelgrims die ik onderweg opraap. Het is Melda, ze komt van een dorpje voor mij en we praten wat bij. Ze stinkt uren in de wind naar alcohol... en biecht op dat ze een zware dag heeft gehad en die samen met een gast van Washington heeft "verdronken". Ik heb een binnenpretje en ken het gevoel van een kater te hebben en inspanningen te doen... Op zo'n keren denk je dat een mens een sterk beest is.... Ik hou mijn tempo aan een uurtje later zie ik in de diepte van het dal Leon liggen, een enorme grote stad met op d eachtergrond wat groen hier en daar. Eerst wandelen we doorheen de industrie en de "suburbs", en wat later moet ik mijn weg zoeken doorheen de jungle van de stad. Ik heb algauw ergens een stadsplanneke gevonden en ga op zoek naar de albergue "Garbaljanes". Tweemaal moet ik d eweg vragen en maar de gele pijlen(het teken van "De Weg") doen ook hun werk. Er is ook een moderne albergue met alle comfort, maar in de Garbaljanes, kom je terceht in een oud klooster. Het doet me denken aan Roncevalles, een slaapzaal met wit-ijzeren stapelbedden waar zo'n een 100 man samen ligt te "gisten". Ik ben de 12e in de Colla en we mogen voor donativo binnen. Er heerst een serene sfeer met een vleugje levendigheid door de erg behulpzame Braziliaanse hospitalieros. Er is een Japanees, geen fake maar een echte die noedels met allerlei slijmerige dingen eet... Terwijl ik me installeer, spreekt me een reus van een vent aan. Het is een "aentwerpenair", een leraar. Als ik het mag zeggen, hij weet toch niets af van dit blog, enorm stinkend van uren in de wind. Hij is wat zwaarlijvig en heeft overal uitslag en tekenen van het "afzien." Ik ken het gevoel van "kloek zijn" want ooit was ik ook "den baas van de drie eentjes",111 kg!!! We praten wat en de man stapt zijn Camino elk jaar in stukjes en dit al drie jaar lang. Volgend jaar hoopt hij er aan te komen. Ik maak ook opnieuw en hartelijk kennis met Allan en Fabio, twee Romeinen uit de buurt van Valentina, het Italiaanse meisje die enkele dagen geleden achterliet. Hun handdruk en kennismaking is hartelijk. Ze stappen tot in Pontferrada. Misschien als het kan sluit ik bij hen aan morgenochtend... we zien wel. Ik ben deze morgen geen enkele keer gestopt en het idee van aan te komen in Leon was zo motiverend. Er is vanalles en nog wat te doen en te bezoeken. Ik denk dat het geen siesta zal worden deze middag. Er is ook fastfood, MC Donalds+Burgerking en met mijn 85 kg, reeds 4kg vermagerd ben ik van plan me eens goed te laten gaan.... Ik douch me vliegensvlug, spuit de slaapzak in met product die ik kreeg van een hospitaliros en hang hem in een plastieken zak in de zon. Daarna ga ik twee paar kousen kopen in een speciaalzaak, 30,- en ga ik naar de apotheek voor omeprazole(hier zonder voorschrift) en spray voor mijn kledij en rugzak tegen de "tchinges", vlooien. Ik ben daar verschrikkelijk bang van geworden. Nu blog ik wat en daarna ga ik "burgers" eten, een stadsrondritje en ergens een bezoekje doen op mijn crocs en kijken wat en waar ik deze avond kan eten... Misschien ook eens wat extra deo kopen om deze avond de rugzak eens in te spuiten. Ik deed dat op aanraden van medepelgrim Bart en het is een goed idee. Ondertussen maak ik kennis met enkele Spanjaarden die ik nog ken van SJPDP. De taal blijft soms wel een barriere voor hen om te spreken. Ook Jen, een meisje uit Las Vegas is wat beginnen praten en het komt allemaal wel goed. Ze kiezen ervoor om eens in een hotel te slapen om eens in een proper en zacht bed te kunnen slapen. Ik zie hun badkamer en ben jaloers(grapje). voorlopig blijf ik kiezen voor het pelgrimeren en de albergues. Het is part of the job, vind ik, maar ieders eigen keuze hoor... Morgen is er een etappe voorzien van 38 KM naar Hopital de Orban of zoiets. Het is te zeggen, ik probeer of dat gaat.... en indien niet mogelijk stop ik vroeger. Want het echte werk, de bergen, zijn niet echt mijn ding maar ze liggen pal voor mij loerend. Ik denk dat ik er vanaf zondag en of begin volgende week enkele zware kleppers op het menu staan heb. Er moet geklommen worden tot op 1500 meter en na een 24 tal dagen stappen weet ik begod niet hoe mijn benen daarop zullen reageren.... Op fysisch vlak blijft de zwakke linkerschouder, met uistraling naar het borstbeen enorme pijn veroorzaken. Meer dan wat fastumgel aanbregen en af en toe een soort spalk met de wandelstok te maken, kan ik voorlopig niet doen. Al 730 gedaan, nog 300 te gaan tot Santiago...
Klopt Bart,(pelgrim uit Niel) dat het inderdaad een klotedag was met boordenvol emoties. Ik heb een goed namiddagrust gehad gisteren en ben in de vooravond een slaatje rauwkost en meloen met ham gaan eten. De albergue van gisteren was best wijs en we sliepen in een oude kerk. De bedden gaven me dan weer eerder een "concentratiekamp-gevoel", sorry voor de uitdrukking. Er was niet zoveel volk en het bed boven mij is vrij. Ik neem wat dekens en bouw een kampje zodat ik in het pikdonker kan liggen. Ik heb sinds gisteren 8u tot deze morgen 4u30 goed geslapen.
Om 5u ben ik vertrokken met een klein hartje en het gaat goed. Het koppel uit Parijs raap ik als eerste op. Ze zijn om 4u30 vertrokken, even volg ik hun hoofdlampjes maar we zijn verkeerd gelopen want als er na 500 meter geen gele pijl of jacobsschelp meer te zien is op de weg of op de grond dan weet je het wel. Ze kibbelen nogal tegen elkaar en ik laat hen achter. Ik heb hier geen zin in.... Omstreeks 9u00 bereik El Burgo Ranero en het gaat goed... Ik heb me beter van fris water voorzien zodat ik niet hele tijd moet calculeren om rond te geraken. Het pakt een 2tal kg meer gewicht maar ik wil een dag zoals gisteren niet meer meemaken. Ik drink voldoende en stop dus in El Burgo Ranero om daar een tortilla te eten. Ik ga er naar het toilet en anno 2010 is dit ondenkbaar vuil... Maar ik moet... Al bij al smaakt de tortilla en het broodje erbij verslind ik ook. Ik koop nog een croissant en beslis een dorp verder te gaan. De weg loopt net langs een grote weg en dat geeft me ergens ook een veilig gevoel. Zo en af toe zie ik in de verte de Spaanse HST. Ik kom de derde gedenksteen van de dag tegen en hou telkens een beetje halt om mijn eer uit te drukken aan die mens die op deze plaats in de Camino zijn leven liet om een of andere reden. Dat raakt me diep vanbinnen. Er worden daar spontaan steentjes door passanten opgelegt en dat geeft een mooi beeld dat ik niet kan vastleggen op camera doordat Manu er vandoor is. De weg is nog lang... Het weggetje dat ik volg heeft een lage rij aangeplante bomen en heil die boompjes. Want ze geven me de nodige schaduw vanaf 10u00. Niet veel maar het helpt want de warmte is samen met de vlooienplaag mijn grootste dooddoener. Omstreeks 11u30 kom ik aan na 33KM in Reliego. Een klein dorp maar met alles voor handen. Ik zie enkele bekenden weer en maakte onderweg contact met Luis en Anna, zij leren me het spaans voor vlooien, "tchinges". Ik ben op een 23 tal KM van Leon geland en had de kracht om nog verder te gaan maar wijselijk besluit ik hier te overnachten. Er is een tienda, bar, restaurant, internet en een propere leuke albergue. Ik check in als eerste en dat wil zeggen warm water!!! Joepie, het doet zo'n deugd man, de witte stofferige smurrie die ik de ganse dag al eet, spoel ik met plezier van mijn lijf. De voetjes en de benen ingewreven met vette crema die ik kocht in apotheek, slof ik naar beneden om mijn handwasje te doen. Het typische Spaanse dorpje met leemgekalkte huizen heeft wel iets en ik besef wat voor een gelukzak ik ben, ondanks de pijn, emoties en het afzien, om dit alles te mogen meemaken van dichtbij. "Deze weg" heeft mijn hart voor eeuwig gestolen. Straks ga ik eten, wat caloriën opslaan, platte rust, internetten en mijn roadboekje voor morgen bekijken. Ik koop morgen in Leon, een grootstad, vlooienspray, een wegwerpcameraatje en twee paar nieuwe kousen. Ik heb er maar 1 paar meer die nog treffelijk is ....
Manuel heeft hier en daar op van die plaatsen waar je onderweg een steentje op een hoopje legt(dit is een gebruik van tijdens de Camino) een boodschapje achtergelaten. Ik vind het lief en mis hem wel een beetje. Maar het is niet te vergelijken met die saaie en lange eerste dagen van Lourdes naar SJPDP. Hier zijn er voortdurend een paar honderd mensen onderweg en je kan dus ook voortdurend op iemand terugvallen of een praatje maken. Ik ben er het hart van in van al die reacties die ik kreeg per sms, per mail en via de blog. Toen ik dit alles las deze middag, werd ik weer even overmeesterd door mijn gevoelens. Maar dat is goed zo, dat betekent dat je mens bent, je bent het kwijt, het lucht op en geeft je ergens nieuwe energie. Voor mij althans! Van de 4 KG die ik tot op heden kwijtspeelde, is er waarschijnlijk eentje weg door de tranen. Maar dat is positieve energie en kracht...Wat een goed dieet is me dadde!!!! Ik ben nog een 325KM verwijderd van Santiago, 93KM van het einde van de wereld, Cabo Finisterra. Op de kilometerteller staat een 700 KM, europees naar Lyon -Brugge kijken, toch al iets... Misschien tot vanavond of tot morgen uit Leon als alles goed verloopt.
Ik ben omstreeks 13u00 naar de dokter geweest en eigenlijk een eigenaardig bezoek. Vooraf maakte ik via mijn woordenboekje, een spaanse nota met hetgeen ik wilde zeggen... Etsoy un perigrino belgica, estoy del belgica, vienes del lourdes. Ne me no tengo buen.Tengo fievre. Ayer, camino in sol a la 13h. No bebro buen et no ok per la comer. Ze kennen daar dus bijna geen Engels en mijn spiekbriefje helpt... Ik ben een aantal kilootjes kwijt en in mijn keel is het OK. Ik moet een urinestaaltje geven en ook dit is OK en vertoont geen besmetting met een of ander virus of bacterie. Echt gerust ben ik er niet op... Ze neemt de koorts en die is ondertussen gezakt tot 37.7 graden Celsius... Ik geef toch mee dat ik me flutsig voel en toon voor het zekere mijn onderbenen die vol zitten met rode, dikke vlekken. Persoonlijk denk ik dat het vlooieebeten zijn... Maar de dokter zegt dat het muggenbeten zijn.. Ze zijn groot en rond en rood van vorm... Ik krijg een product voorgeschreven en moet dat oplossen in 1 liter water. Vandaag rustig houden en licht verteerbare zaken eten. Vooral uit de warmte blijven is de boodschap. Aarzelend vraag ik of ik morgen mag stappen. Ik hoor ze zeggen tegen de dokter stagiair, "il povre" en ze knikt van ja. Ze heeft het over een zonnesteek in combinatie met beten en uitputting. Onderweg koop ik medicatie, wat actimels(6) om mijn maag OK te houden en twee bananen voor de kloekte. Eenmaal terug in de refuge, waar de muren van oude leem zijn, bulkt het er weer van allerlei kleine beestjes. Ik zijg neer op mijn bed en val in slaap. Rond 17u00 word ik wakker en merk dat ik deugd heb gehad van dit hazeslaapje. Ik neem een douche, blog wat en ga dan zien voor wat te eten vanavond... Ondertussen heb ik ook Finistilzalf gekocht tegen de beten. Ik hoorde enkele dagen terug een Belgische mevrouw die zich 1 dag koortsig voelde na vlooienbeten. Hopelijk is dit alles snel voorbij.... Ik bekijk mijn roadbookje en ben van plan het morgen een kans te geven en een 18 KM te stappen naar het volgende dorp. Ik start om 6U voor de zon opkomt. Ik ben dus weer alleen en het doet een beetje raar, maar als ik vooruitkan is dit het belangrijkste. Mijn weekje vakantie die ik zou meedoen naar Alicante met Manu valt nu waarschijnlijk in het water. Ik heb enkel een emailadres en ik probeer toch eens te bellen als ik Santiago haal. Je weet maar nooit. Maar ik moet nu vooruit kijken en de Machevelliaanse gedachte in ere houden: "het doel heiligt de middelen". Ik neem nog een dafalgan tegen de koppijn en hoop jullie tegen morgen te kunnen schrijven vanuit el Burgo de Ranero, 18 KM hiervandaan. Ik ben nog altijd wat flutsig. De refuge ligt niet eens vol en ik koos-geleerd van Manu- een van de beste plaatsen. Ik ken er nog enkele van in SJPDP en ook een aantal gasten van gisteren, Italianen, die ik leerde kennen en anders zit ik wat gemixt in een nieuwe groep. De mensen vanuit Versailles zijn heel vriendelijk, maar zij houden halt in Leon over twee dagen. Ik zou normaal aankomen in Leon morgen na 44KM maar dat feestje gaat dus niet door. Ik vervolg mijn weg, zij het dan wat in kortere etappes en zou graag zaterdag in Leon zijn. daar zien we wel en ñaak ik de stand van zaken op.
Hopelijk gaat alles terug als voorheen. Spreek gerust allen, jullie heiligen aan en dat ik verder moge gaan. Ik was deze middag zo op dat ik in snikken ben uitgebarsten als Ste me opbelde...je zit daar met de moraal onder nul, alleen, ver weg van je vertrouwde omgeving, de taal niet machtig en je bent volledig op jezelf aangewezen. Maar nu gaat het terug beter.... we zien wel en duimen maar...
Een kort berichtje met de huidige stand van zaken. Na de laatste zware dagen, heb ik een enorme slechte nachtrust gehad met veel ontwaken. Ik voelde me vannacht koortsig en moest voortdurend hoesten en mijn keel schrapen. De sterrenhemel kon me zoals anders niet bekoren deze morgen en ik sleep me vooruit. Manu lijkt herboren, maar een pijnlijke grimas verschijnt op zijn gezicht bij ieder stap. Als trouwe soldaten blijven we zij aan zij. We houden halt na 8Km al want ik voel dat het niet gaat. Ik voel me totaal kapot, leeg, futloos heb voortdurend kippenvel, koude handen en voeten, kan geen eten binnenhouden en heb veel dorst. maar ook het vocht kan ik moeilijk binnenhouden. Ik begin aan de laatste kilometers naar Sagahun en het worden de zwaarste tot nu toe. Totaal kapot, leeg en met een moraal onder nul , arriveer ik in de albergue. Bij het minste heb ik de tranen in de ogen en begin ik te wenen.... Ik wil dit afwerken... maar momenteel lukt het niet... Ik neem in de albergue mijn temperatuur en heb 38,50 graden. Ik voel me echt totaal kapot. Ik zal hier wat op adem komen totdat ik zeker ben dat ik een bed heb. Daarna ga ik naar zo'n centro medical en hoor eens wat men daar zegt. Verdomme....!!!! Ik hou jullie op de hoogte.
Gisterenavond zelf iets klaargemaakt(brood, tomaat chorizo en pan dwz brood) en na het eten stoot ik mijn knie tegen mijn bed en vloek. Een stem verder uit de kamer roept, "nen vlaming"...!Ik ga wat dichterbij en geef de gast spontaan een hand en we beginnen te praten... De man komt uit Hoeke(als ik het juist schrijf), een klein gehucht nabij Damme. Hij is reeds een 100 tal dagen onderweg uit Belgenland, met zijn 68 jaren jonge leeftijd. Respect krijgt hij van mij!!!! Hij heeft al heel wat tegenslagen gehad op deze Camino en lag nu reeds drie dagen in een albergue- waar wij verbleven- met ernstige maag-darmproblemen... Ik had het al snel door als je begrijpt wat ik bedoel. De man schaamt er zich wat voor en ik begrijp hem. Ik poog hem wat courage te geven.
De albergue lijkt vervloekt want deze morgen zijn een tal van mensen met vlooienbeten opgestaan. Om 5u00 is er wat tumult daarover maar ik laat begaan want ik voel niets en denk dat ik clean ben. Nochthans was het een slechte nachtrust voor mij want er lagen drie snurkers rondom mij. Why???? Als je hangbuikjes de kamer ziet binnenkomen, dan weet je dat ze na een haluur als hangbuikzwijnen tekeer gaan... . Als volleerde nomaden stortten we ons de nacht in... De eerste 20 KM zijn saai lopen naast een soort weg, te vergelijken van Menen naar Ieper maar doorheen de Meseta, en met een lichte regenval, godzijdank. Zo blijft het toch nog een uurtje langer fris. Omdat je zo'n tochten niet kan overleven op wat yoghurt 's morgens en princekoeken (dagelijks 1 rol) ,stoppen we voor ontbijt, tortilla, een pils en een frisse halve liter sinaasappelsap, 10-.
Valentina en Gaby haken af... De blaren van Gaby zijn de halfgrootte van zijn voet. Eigenlijk niet meer verantwoord maar toch peddelde hij 20 KM mee. Opnieuw die wil van er te moeten geraken. Valentina wil bij hem blijven en zorgt als een goed moeder over haar welp, wat best wel chique is want de gast is ouder dan haar. Misschien heeft ze een oogje op Gaby, dat kan het ook zijn. We nemen afscheid met 4 zoenen en een harde handdruk.Nu ben ik terug alleen met Manu. Ook hij heeft een lastige dag vandaag. Daar hij zijn nieuwe schoenen niet genoeg kon instappen heeft ook hij blaren(ampoulias in het Spaans) de grootte van 2,-, opengebarsten en bloedend. Pijnlijk dus.
Ik noem hem ondertussen Rambo... Na Carrion de los Condes, moeten wij nog 18 KM stappen alsof het niets is... De weg die we nemen is heel eenzaam en loopt 18KM aan 1 stuk rechtdoor. Ik deel het goed in want heb maar 1 liter water mee. Na 2KM stappen haakt Manu af en we spreken af te wachten in het eerste grote dorp dat we tegenkomen.... Ik blijf mijn tempo stappen en kom na een 12tal KM, Bart, de bruggeling van in Oloron(Frankrijk) tegen... Samen halen we het dorpje Calzadilla de la Cueza en dit na 38 KM stappen en 7u verder doorheen de hitte. De vliegen maken me gek en soms denk ik dat sterretjes zie van de uitputting terwijl het die verrotte vliegjes zijn die ons plakken omwille van onze zweet, stinkgeur.... Ik trakteer Bart op een frisse Fanta en hij slaat het niet af. Je zou veel geld geven voor wat drank als je dorstig bent. Ook dit is een luxe besef ik nu als we thuis maar van de kraan te hoeven tappen... Bart stapt door tot Ledigo,een 6KM verder. Ik voel me nog goed in het hoofd en de benen ondanks het afzien en heb zin om mee te gaan. Maar plichtsbewust en "belofte maakt schuld", wacht ik op Manu. Ik beloofde samen met hem deze opdracht tot een goed einde te zullen volbrengen en heb daar alles voor over... Een uurtje later strompelt hij de heuvel af en ik kan zo zien van verre dat het niet goed is. Hij loopt wat gekraakt of hoekig zoals men hier zegt... Hij kan niet meer van de pijn en we besluiten te blijven in deze ene albergue in het boerengat Calzadilla de la Cueza. Het is een gerenoveerde koeienstal waarin we de nacht zullen passeren, maar er is wel een zwembad. Ik betaal 6,- voor dit drie sterren arrangement en probeer dan eten te zoeken. Ik ben zowat in een positie dat het mag kosten wat het wil... dat ik maar eens op mijn gemak kan eten, drinken en slapen...
Ik blog eerst wat, dan de douche(het hoogtepunt van de dag) en handwastje. Iets te vreten halen en dan denk ik dat ik zal slapen in de schaduw aan het zwembad... om er af en toe eens in te duiken... Manu likt als een ziek dier, zijn wonden. Terwijl hij zijn "bottas"(schoenen) afdoet, komt er stinkende walm naar me toe en zie ik een bloedende, stinkende smurrie verschijnen. Het is echt wel de moeite en dat een mens dat kan aarden... Ik prijs me nog steeds gelukkig dat ik van dit onheil(voorlopig) gespaard bleef.... De kranige Melda, studerende artse in Cardiff en Litouwse nationaliteit heeft, komt aan, compleet kapot. Wat gaan we hier nog allemaal zien vandaag. Dus nog 378 KM tot in Compostela en 93 KM erbij tot Cabo Finisterra. Morgen voorzien we 38 KM en eindigend in El Burgo Ranero. Maar dit valt af te wachten hoe we deze dag verder zullen beleven... Vooral maak ik me zorgen over Manu...
Ik ben zopas uit mijn siesta gehaald , omdat Manu vlooien zag en inderdaad als we de matrassen naderbij bekijken zijn er hier en daar vlooien. We spuiten met product en leggen alles buiten in de zon. Normaal gaan die beestjes dood in de zon... Hopen nu maar. Blijkbaar is het op de camino een plaag en als je prijs hebt, krijg je koorts enz en mag je het vergeten... We zijn ondertussen naar een andere plaats verhuisd en liggen nu op de minst comfortabele plaats "te stinken"... Er was al een plaagje in Zubiri, twee weken terug. het kan eigenlijk niet missen want soms is het echt "een propere boel".... Tot zover dit nieuwtje...
(eerst aan Gerdy een goe verlof en bedankt voor je mailtje)
Een aantal onder mijn trouwe lezers van de blog moeten vandaag terug aan de slag. Ik hoop ook dat het examen van Matthias goed passerde en hij kan overgaan naar het volgende jaar... Ik heb er eens aan gedacht deze morgen... We zijn gisterenavond direct na de maaltijd gaan slapen. Als tieners zaten we in bed tegen 21u00. Ik ben als een blok in slaap gevallen en werd vanmorgen door Valentina gewekt om 5u. Een kwartiertje later stonden we vertrekkensklaar om de verzengende hitte voor te zijn... De eerste 7 KM zijn gevaarlijk stappen in de Meseta en in het donker. Zonder zaklamp lopen is enorm mooi omwille van de sterrenhemel maar gevaarlijk want af en toe bots je tegen een kei op de weg en geeft dat een enorme pijn aan je tenen. Ik loop voorop met het Pinguinzaklampje die ik kreeg van vrienden. Waarvoor dank, het is mijn mascotte geworden een echt en leuk ding. Ik ga ermee slapen om in de nacht te kunnen zien hoe laat het is en het is ook mijn vriend de eesrte uren na het ontwaken.
We stappen na een 7 tal KM doorheen de Monastirra, de abdij of toch de restanten ervan van San Anton binnen. Het is een machtig hoge poort waardoor we heen lopen en heel aanschouwelijk in het vroege ochtendgloren. Dat mensen zo'n gebouwen konden bouwen honderden jaren terug doet me inzien dat er al veel "getjoold" is destijds... We halen in het donker een enorm goed tempo van 7 KM per uur. De vrouwen haken af maar dat hadden we gisteren al zien aankomen als ze hoorden van de te overbruggen afstand...
Wat later passeren we Catsrojeritz, een leuk stadje tegen een heuvelflank aangebouwd. We houden er geen halt en het is prachtig goed weer om te stappen. Net na Castrojeritz klimmen we vanuit het dal opnieuw naar 1000meter op de Alto de Mostelares. Voor mij is het pijnlijk zwaar. Manu en Gaby, een spaanse jongegast van rond de dertig jaar, gaan me voor. Net zoals in de klim van de Col de Bentarte in SJPDP is daar opnieuw de Litouwse Melda die alles en iedereen "opeet" in het passeren. Ik verkies mijn eigen ritme... Eenmaal boven is het zicht ongelooflijk mooi als je achteromkijkt. Manu is al doorgaan in de afdaling en zodus kan ik geen foto nemen omdat hij de camera heeft. Spijtig!!! Een opkomende zon, de roodbruine hemel overgaand in geel blauw licht en de weg die zich kilometerslang van Castrojeritz naar het dal en naar boven slingert tot op de Alto de.... Ik geniet er 10 minuten van het mooie uitzicht, sluit mijn ogen en even voel ik me de koning te rijk. Daarna begint de realiteit opnieuw en stort ik me als een prooizoekende valk naar beneden. Het dalen is immers mijn specialiteit. Halflopend en goeduitkijkend haal ik na een drietal kilometer Manu en Gaby terug bij. We blijven nu samen en houden eenmaal halt halfweg. gaby kent goed engels en zo gaat de communicatie goed. Hij is getekend door het leven en vertelt me wat persoonlijke zaken. Ook hij heeft hier zijn steen mee in de schoenen als zovelen.
Enkelen ondernemen dit avontuur uit sportieve motivatie, een goedkope vakantie. Maar de meeste doen het na belofte, na genezing, bij grote en of mindere grote problemen hopend afscheid te kunnen nemen van een vroegere gebeurtenis of die gebeurtenis een plaats te kunnen geven. Vaak zijn er serieuze problemen op lichamelijk, psychisch of vooral relationeel vlak. Die gesprekken die je met elkaar deelt onderweg zijn vaak van onschatbare waarde in het verwerken van iets. Ze bezorgen je vaak kippenvel en meer dan eens wordt er een traantje weggepinkt. Maar je ziet steeds ook weer die opluchting van het eens te kunnen vertellen. Dat geeft aan elkaar zo'n energie dat je werkelijk tot veel in staat bent.
Ik betaal het "ontbijt" want het is mijn beurt. Het bestaat uit elk 2 bananen en 2 kinderbuenos en 1 cola. Meer is er echt niet te vinden in deze kleine dorpjes... Plots krijgen we een minder leuke telefoon van Anna(ita). Ze is gevallen en heeft een gezwollen pols.
Ze heeft pijn bij het ademen en is bang omdat er slechts boerendorpjes liggen tussen Hontana en Fromista. Ze keert terug naar Caotrojeritz. Valentina gaat verder alleen. Wat later vernemen we dat Anna uit de Camino is gestapt. Ze is op weg met taxi naar Burgos en gaat dan naar Barcelona, haar ouderlijke thuis. Ze vreest voor een polsbreuk. Zo zie je maar dat vanalles kan gebeuren... Het is spijtig en ik betreur het. Het was een geweldige gesprekspartner en we hadden samen veel lol met haar soms ironisch, sarcastische humor. We beloven aan de telefoon verder per email contact te houden... Ondertussen gaan we veder en is de zon broeierig heet geworden. Onze kuiten hangen vol wit stof van de wegen en hier en daar spingen van die akelige kleine woestijnmuizen uit de berm. Wie me goed kent, weet dat ik daar geen favoriet van ben.De laatste 7 KM naar Fromista gaan langsheen een aangelegd kanaal en lijken zeer irreeël temidden dit dor landschapsplatteau. We komen aan omstreeks 11u45 te Fromista en zijn kapot maar rigoreus blij dat we het gehaald hebben.
De etappe was 37 KM lang en met de hitte erbij is dit geen lachertje na bijna drie weken wandelen. de teller staat om en bij de 640 KM, het is nog een 420 KM naar Santiago en 93 naar Cabo finisterra, "het einde van de wereld"...
Het eerste wat we doen bij aankomst is een halve liter bier drinken om onze dorst te laven... Het smaakt maar het zit onmiddellijk in mijn hoofd. Ik wil het een en ander afschrijven en ik verkies eerst te bloggen en daarna te douchen, de was te doen enz.. Ik hoorde nog niet over de KVK, en ga dus een loeren op hun website straks. Daarna is het eten, rust, eten, slapen want morgen staan er 38 KM op het menu en gaan we de derde dag door de meseta naar Ledigos. Een uur later , terwijl ik zit te bloggen, zie ik net Valentina goedlachs aankomen. Ze vervult een managersfunctie in de EU en voor haar 26 jaren oud is ze een echt Romeins doorbijterje. Weinig zag ik zo'n grinta op iemands gezicht om het doel te halen. het typeert haar en ze is als jongste van de nog resterende groep een harde. We schieten nog over met Gaby, Manu, Valentina en mezelf. Uiteraard komen er nog steeds mensen aan die we kennen van ziens en onderweg maar met wie we eerder een oppervlakkig contact hebben. Doordat we de laatste twee dagen langere etappes liepen komen we ook terecht tussen nieuwe mensen die vermoedlijk een dagje vroeger vanuit SJPDP vertrokken zijn. Dit is de Camino, ontmoeten en afschied nemen. Spannend, avontuurlijk maar ook emotioneel, verbondenheid en lastig.... Tot morgen, hopelijk na een goed etappe naar Ledigos.
Nog eens hallo, Er is in dat boeregatje hier niets te doen... We rusten zoveel als mogelijk uit want we zijn allen stikkapot en het is hier 38 graden. Om 19u00 gaan we eten en we gaan slapen om 21u want moregen willen we starten om 5u om d ehitte een beetje voor te zijn.... dDarstraks zaten we wat in de keuken en vroegen ons af wat we normaal op een zondag tijdens ons verlof zouden doen. Ik droomde even weg dat ik nu met mijn gezinnetje aan De Panne zou zitten, ons klaarmakend om eens naar "de Merlot" te gaan eten op zondag. Maar driewerf helaas zit ik op een 1600 KM van mijn huis met een hoop Spanjaarden, enkele Italianen en nog wat Europeanen. Je ziet hier niet echt vrolijke koppen want iedereen is zijn wonden aan het likken na de zware etappe van vandaag. Morgen gaan we naar Fromista, terug goed op de kaart te volgen en goed voor zo'n 35 KM. De meisjes morren een beetje maar er is geen andere keus en mogelijkheid dan de"weg" te nemen, ook in functie van slaping. Er rijden hier zelfs geen autobussen. Als je dat hier moest zien en hoe de mensen er leven in anno 2010.... en op slechts een 40 tal KM van een grootstad als Burgos met 200000 inwoners.... Je houdt het werkelijk niet voor mogelijk. ijn De internet gaat nog via de telefoon en dus tergend traag.... Gisteren ben ik de Belg die tegenkwam in Oloron tegengekomen. Hij heeft enorme zware etappes gedaan om via de Somport hier al te zijn. De camino eindigde voor hem hier vorig jaar en zo kan hij dus vanaf vandaag d edraad terug opnemen...Wat doorzakken betreft...., een antwoord op de vraag in een reactie... Als we het eindpunt bereiken drink altijd een cola voor de dorst en een stevige pint die direct in mijn hoofd zit... We zouden niets liever doen dan eens goed door willen zakken maar dat bekoop je de dag erna... Er zijn net nog twee belgische vrouwen toegekomen. Ik houd me wijselijk wat op de achtergrond. misschien vinden jullie het vreemd maar momenteel ben ik het liefst onder ander lotgenoten dan Belgen. Deze taal moet ik nog gans mijn verder leven spreken. Ik hou meer van de spontane ontmoetingen onderweg en in de albergues. Gisteren liep het even fout... Omstreeks 22u gingen we slapen en een dronken wat oudere Engelsman was heel luidruchtig aan het praten. Hij had in zijn eentje een ganse fles Johnny Walker binnen, een puike prestatie maar "totally fucked up" om het met Chris zijn woorden te zeggen. Toen ik hem vroeg om wat stiller te zijn, kon hij het niet apprecieren... We lieten hem wat uitrazen en toen hij de poppypin op mijn hoed zag, die ik steeds aanheb, was de toon al wat vriendelijker. Ik denk dat hij het ganse incident al vergeten is vandaag. Ik denk ook niet dat hij door deze zware etappe zal gesukkeld zmet een vermoedelijk zware kop... Ziezo, tot morgen dan en waarschijnlijk komt opnieuw een gebroken man aan het woord maar dat zijn zorgen voor later....
Hallo, Samengevat vandaag was het Me, Myself and I... . Gisterenavond een kleine opstoot bij Valentina, de italiaanse, die terugkwam om met ons mee te stappen. Ze heeft last van een beginnende tendinitis en was mentaal gebroken. De traantjes en wat spaans gepalaver maakten de boel kompleet. Als een zorgzame vader probeerde ik de rust te beware en ging het richting dokter. Ze mag verdergaan maar moet ibuprofen en een fastum gel als behandeling volgen.Ik sta ook mijn trouwe wandelstok aan haar af... Het wordt lastig voor haar vandaag maar we zien wel. We starten om 6u en pikken Manuel op, die bij Arancha de nacht doorbracht. Chris verwent ons al van in de vroege morgen met een verhaal over zijn laatste reis naar Mexico, een schorpioenbeet en de daarmee gepaardgaande allergische reactie op de medicatie, terwijl de politie hun busje doorzoeken... Te lang om te vertelen maar enorm grappig en weer-zoals altijd-vol tegenslagen... .
We duiken dus de Meseta binnen en dat was een ongelooflijk en nooit eerder vertoond schouwspel. Je stijgt tot op een platteau en dan is het alsof je je bevindt in een grote zeepbel, biotoop bestaande uit de lucht met een verschroeiende zon, daarnaast links en rechts onherbergzaam gebied met afgebrand gras, witte krijtrotsen, geen metertje schaduw en eindeloos witte kalken weggetjes en dit eindeloos ver. Vandaag ben ik werkelijk door een "muur" gegaan.... Het wordt een gevecht met mezelf en dat tot einde van deze week, vermoedelijk zaterdag. velen slaan dit stuk over omdat het te zwaar is, ik haal er mijn kracht uit en denk vaak aan het zinnetje dat ik vroeger zoveel hoorde..." ik zou nog liever gerokken zijn dan... .De enige schaduw die je ziet, is die van jezelf die je hopeloos achterna holt. Hier is het elk voor zich en een bijna psychologisch gebeuren. De zorgen die ik meedraag, spreek ik vandaag opnieuw aan en ik krijg een soort van gevoel die mezelf overstijgt en doet me geloven dat ik opnieuw niet alleen stap. Je hoopt telkens na ieder klein heuveltje dat er een einde aankomt maar telkens slingert de weg zich opnieuw kilometers ver voor zich uit. De kraaien komen soms aan de zijkant van de witgekalkte rotsblokken sjirpen en kijken ons aan alsof ze ons moegetergde lichaam ieder moment zullen aanvallen en opeten. Het dot je alleen maar sneller stappen, bij die huiverende gedachte.... Chris haakt af in San Bol, een albergue die eigenlijk ook een gargage is en waar je vooral veel moet meehelpen. Er zijn geen regels en hij houdt daar wel van. Met spijt in het hart nemen we afscheid en misschien haalt hij ons morgen opnieuw in.... Stipt op klokslag 12u, komen we aan in de volgorde, Manu, mezelf, Anna en Valentina(hinkend). Het is een doorbijter want ze heeft er vandaag een lelijke blaar bovenop gekregen. Anna heeft al een beetje spijt dat ze verder gegaan is en ik denk dat het er deze week vooral zal op aankomen om psychologisch het hoofd boven water te houden... Het wordt een korter verhaal dan anders want ik ben zowel fysisch als pscychisch op...! Ik neem straks een lekkere maaltijd en rust wat uit. Er is een zwembad in de albergue die we betrekken voor 5,- maar ik heb er geen zin in. De teller staat bijna op 600KM en morgen is het weer zo'n lastige etappe. Maar ik weet vooral dat ik niet alleen stap en dat velen met me meestappen in gedachten. Dat blijft me sterk houden in dit woestijndorpje... met een enorm trage PC....
Eerst nog een antwoordje op een vraag vanuit de reactie. Het is mogelijk om in de betere albergues een internetpunt te vinden. Het kost me 1,- per 20 minuten en ik spendeer er gemiddeld anderhalf uur per dag op, uds 5,-. Het is voor mij het enige contact met d ebuitenwereld en best wel een leuk moment in mijn dagbesteding. Terwijl zij siesta houden na de maaltijd blog ik, schrijf ik mijn verhaal, lees ik het laatste nieuws online en bekijk mailing via webmail telenet. Daarnaast surf ik vaak naar sporza, KVK en andere....
Vandaag zijn we binnen getreden in de grote stad Burgos met een enorme mooie kathedraal die we na 17u00 gaan bezoeken. We wandeleden 20 km, een recuperatiedag heet dat dan. Vertrokken om 6u en kwamen om 10u na een stopje genomen te hebben onderweg voor het ontbijt. De albergue is een nieuwe voor slechts 3,- en het is er echt een hotel met 7 verdiepingen, proper en net ingericht en met alle nodige faciliteiten, genoeg douches en WC's, keuken enz... gelegen in het oude stadsgedeelte net naast de kathedraal. Eigenlijk wat te net voor een pelgrim. Maar we maken onszelf wijs dat we ook eens verwnd mogen worden. het wordt net als in pamplona een dure dag wat het leven is er peperduur. Eigenlijk moeten we als pelgrim daar weg blijven, maar anderszijds kom je ook niet elke dag te voet aan in Burgos. De vonk tussen Manu en Arancha lijkt goed op weg te zijn om een vuurtje te worden. Zij is van Burgos, woont hier dus en natuurlijk verkiest hij de nacht samen met haar alleen door te brengen. Voor mij geen probleem en we zijn grote mensen onder elkaar.... Beiden hebben geen geluk gehad in de liefde destijds, misschien hebben zij door de camino wat meer geluk. We maakten kennis met de ouders van Anna en het zijn brave en goedhartige mensen, dat voel je zo aan. Haar vader gelijkt wat op een nonkel van mij, leergierig en graag aan het woord als hij iets te vertellen heeft. Het is OK voor mij want ik leer nog wat bij en daarvoor ben je nooit te oud. Hij stimuleert ook het idee van mijn blog samen met mijn eigen dagboek, die ik dagelijks nog eens zelf bijhoud uit te brengen in een boekjesvorm. misschien doe ik dat wel... . Met ogen vol adoratie aanhoort hij onze spannende verhalen. En dan zie je maar... Anna voelt zich gesteund door haar ouders die haar aanraden om nog wat verder mee door te stapppen. We zien in haar ogen de goesting en ik denk dat we niet veel overredingskracht zullen nodig hebben om haar te overhalen. Dan nog een leuke anecdote. Valentina, een italiaanse, die ik vorige week op dezelfde blog nog wat arrogant vond omwille van haar luidruchtige lawaai in de vroege morgen en ondertussen een vriend is geworden, zou met de bus naar Astorga reizen en daar dan terug de draad opnemen. Het afscheid nemen was emotioneel zwaar als je een week met elkaar stapt en woont. De vele ontberingen, het afzien, de ontmoetingen, de verwondering, de blijdschap en het verdriet heb je samen gedeeld. Er worden snel nog enkele fotos gemaakt en met de tranen in de ogen en kippenvel op de armen nemen we afscheid. Dat is eigenlijk een heel vreemd gevoel. Ze is erg gelovig en vindt de familie en bestaan ervan erg belangrijk. We hadden daarover vaak goede gesprekken onderweg. Liefde is voolgens haar een werkwoord, verwijzend naar het nederlandstalige boek. Ze komt vaak in Brussel omdat ze voor de EU Comissie werkt. Zo vertelde ze op een dag dat een collega van haar, hou je vast aan d etakken van de bomen, 18 inkomems via de EU Commissie ontvangt. oneerlijk en wraakroepend als je weet dat we allemaal ons best doen en met veel inzet een goed en comfortabel leven trachten te leiden in deze tijd. Dan is er nog.... Maximilliano. Hij wast zich hier, eet nog een mondje mee straks en dan neemt hij de bus naar de luchthaven want hij wordt in Padova in Iatlië verwacht. Ook voor hem was het zwaar. Hij staat voor een moeilijke keuze in zijn leven en hoopte de oplossing hier in het mysterie van de Camino te vinden. Hij gaf me in vertrouwen mee dat hij eruit is en dat hij hier "een nieuwe weg" heeft gekozen. Ik hoop het voor hem. Terwijl we aan het wachten zijn tot de albergue opengaat om 12u00, komt er plots roepend vanuit de verte een gekende figuur op ons af. Het is Valentina die daarpas afscheid van ons nam. Ze heeft het te moeilijk en veranderde haar optie. Ze blijft en stapt nog een tijdje mee. Vermoedelijk zal ze enkele dagen later de bus nemen naar Santiago omdat ze op 01/09/09 terug moet werken. We zijn allen blij en opgelucht en sluiten haar opnieuw in de armen. Ik heb het gevoel dat het nog allemaal goed komt vandaag.... We maakten ook kennis met Iatlianen vandaag die ik al zag sinds SJPDP. Ze zijn van plan de Camino te stappen en het is voorzien te trouwen bij hun aankomst te Santiago. Dat is toch ook iets speciaal...
Gisteren zijn we nog die archeologische site gaan bezoeken van Atapuerca, waarbij het aanleggen van een treinroute doorheen de bergen een belangrijke vondst werd gedaan destijds van de Homo Antereces(als ik goe dschrijf is iets anders). Die zou ouder dan d e Homo Sapiens zijn... Ik leg ons groepke uit wat homo bij ons betekent en er worden meteen mopjes getapt door Chris. Die is ons sinds deze morgen opnieuw komen vervoegen. We hebben wel het een en ander gemeen, zijn moeder heeft een antiekzaak in de States en zij "chineert" net zoals wij vroeger deden veel in Frankrijk. Hij kent ook de Clignancourt en Marche au Biron te Parijs en zelfs op de grote Sablon komt hij vantijds eens langs. We maken een afspraak om als hij er is, elkaar terug te zien en eens naar de Last Post in Ieper te gaan en aldaar samen mosselen met frieten te eten.Die amerikanen spreken heel graag over eten en wat zij daar alleemaal naar binnen spelen, ligt perfect in hetgeen ik allemaal lust. Het is allemaal nogal calorierijk. Voeding waar ik nu naar uitkijk, want het spaanse eten word je snel beu, de bocadillos en de menu's... Geloof het of niet maar terwijl we aan de albergue zaten te wachten, heeft er opnieuw een vogel gepoept op zijn hoofd en benen. Ik kwam niet meer bij....!!!! Zo, dat was het voor vandaag... Straks gaan we eten en wat rusten en dan de stad eens bezoeken. Er is hier vanavond een groot volksfeest gepland en Chris ziet een feetsje wel zitten. Het is immers sinds zijn vertrek op 01/08/09 dat hij nog eens dronken was. Als dat geen motivatie is.... Ik ben eerder bang voor wat morgen komen gaat, we proberen door de eerste dag Meseta te geraken tot aan Castrojeritz en dit is 40 KM verder. Hierbij moet ik eerlijk toegeven dat ik morgen met een klein hartje zal opstaan. bovendien volgens de regels van de albergue hier, mogen we pas buiten vanaf 7u, normaal zijn we dan al een uur aan het stappen... Ik voelde ook voor de eerste keer vanmorgen dat ik echt wel vermoeid aan het worden ben. Er staan inmiddels ongeveer 550 KM op mijn teller en dat sinds de 29e juli, op 18 dagen tijd. Ook het zoeken van de slaapplaats, de rugzak, de douche nemen, de waste doen, de spanning van het halen of niet vergt ook energie van een mens en dat is voelbaar. 1 ding is zeker, het zal me een enorme aanpassing zijn om terug in België aan te komen en terug het alledaagse leven op te nemen. Er zijn nog tal van leuke vertellingskes van Chris maar die hou ik maar als we terug in België zijn. Het is een kerel naar mijn hart en ik denk als hij bij ons kan blijven dat we nog veel lol zullen hebben...
Nog een paar antwoordjes. De tocht is pas afgewerkt als je naar het einde van de wereld, Cabo Finisterra gaat. Daar worden enkele kledijstukken of je schoenen verbrand bij zonsondergang op de rots aan het strand. Daar zou je in feite afscheid moeten kunnen nemen van al de zorgen(lees steen in je schoenen) en bekommernissen die je al die tijd meedroeg... . De meesten halen niet altijd het einde door opgave of door tijdsgebrek...
Over de tocht van vandaag kan ik kort zijn. Het was onaagenaam warm vanaf 8u30-9u00, we stapten 27 Km door naalboombossenen en oude eiken bossen. We verbrokkelden weer wat en het was voor mij goed stappen, ik kwam als tweede van onze groep aan na Manu. Niettegenstaande het afzien is elke dag opnieuw, ben je ergens vrij vermoeid maar voel je ook dat je conditie beter wordt, zoals in een Tour de France. Ik ben al flink wat afgevalllen, denk ik... Bergop moet ik telkens diep gaan maar ik maak dat snel weer goed in het vlakke. We zijn vertrokken omstreeks 6u30 en zijn aangekomen om 12u00 stipt met 1 stop en talloze korte-minuutjes-stopkes om water te drinken. Mijn lichaam is laveloos aan het worden en ik drink me te pletter....maar toch voel ik de energie soms zo uit me wegstromen en dan spreek je jezelf op mentaal vlak aan. verstand op nul en je vergeet op den duur die pijn door te bidden of door gewoon aan je zorgen en doelen te denken. Je kan als het ware beginnen lopen dan. het is soms met alsof je in een soort trance zit...
Nog kort wat van gisterenavond, want het was de max. Ik probeer zoveel als mogelijk mee te geven omdat ik slechts een haluurtje kreeg van de bediende in het stadhuis. Misschien kan ik nog ergens na 16u00 bloggen, maar dit is te betwijfelen. Het stadhuis gaat dan dicht en in het kleine Atapuerca waar we logeren, zijn er niet veel mogelijkheden. Ik heb zopas nog een rug uit een paard gegeten want ik was totaal op. De ster, die verwijst naar Cabo Finisterra was deze morgen heel goed zichtbaar daar het zo'n mooi weer was. We zagen de maan onder gaan en de roodgloeiende zon opkomen nadat we terug tot 1050 meter gestegen zijn(te voet uiteraard). Het was een heel mooi zicht. Morgen gaan we naar Burgos, een grote stad en goed zichtbaar op de kaart, een korte etappe van 24KM en vlak. Ik ben dan halverwege mijn tocht vanuit Lourdes naar Santiago. Na Cabo Finisterra is het nog een 100 KM en voor ons een drietal dagen stappen. Het wordt een emotioneel momentje morgen bij het binnekomen van Burgos want we moeten afscheid nemen van Massimilianno(naar huis), Anna en Arancha(gaan in Burgos naar huis en Arancha woont daar) en een aantal Italianen, nemen als zovelen hier de bus naar Astorga. Velen weten dat de Mesata aankomt vanaf Burgos en zijn enerzijds bang of willen anderszijds het psychologisch gevecht met jezelf daar niet voeren. Ik ben daar wel wat van geschrokken dat hier zovelen afhaken. Manu en ik gaan ervoor!!! Het worden 5 a 6 lange, zware etappes door woestijnachtig gebied met weinig watervoorzieningen en in een heel dor en onherbergzaam gebied waar geen metertje schaduw is. De wegen zijn oneindig lang en rechtdoor voor je uit, zie je ze kilometerslang liggen. Verstand op nul en stappen maar....
Gisternavond hebben we nog een fantastische avond gehad. We waren in de piepkleine maar gezellige albergue van vrijwillige hospitalieros. We sliepen met 50 man in hun kleine huisje waar er maar plaats was voor 20personen en dan lag je al bijna opeen. Het was als sardienen in een blik, dat we opgestapeld naast elkaar lagen. De eerste afspraak van de albergue was dat er eigenlijk geen afspraken waren... Je mocht wel pas om 6u30 de deur uit. Voor de eesrte keer dat ik kon slapen tot 6u.... Maar niets van dit alles want een snurker hield ons met een aantal wakker. Chris, een New-Yorker bond met zijn sweater zijn kussen rond zijn kop en was net van plan te gaan bellen naar de 112, this man needs help... Het is een machtige kerel die direct kan meedoen in zo'n amerikaans stand-up comedian programma. Hij moest gisteren wat de spreekbuis worden tussen de Spaanse hospitalieros en wij de Engels sprekenden. Hij begreep er geen snars van toen werd voorgesteld om 22u00 de vespers te gaan lezen. Dus vertaalde hij maar...: so , at 22PM you can come here to have some free drinks.... Hilariteit alom. Hij wil zijn franse spraak wat bijschaven maar het is onbegrijpelijk slecht uitgesproken dus vroegen we hem maar om toch liever in het Engels te praten. Hij richtte zich omhoog om Gods hulp te vragen en waarom hij geen Frans meer mag praten als joke.... en een "bird was shitting him in the face". We lagen plat van het lachen en kwamen niet meer bij. De vogelstront in combinatie met zijn te gekke kop... het was fantastisch. Hij kwam ons daarstraks opnieuw vervoegen, dus dat wordt lol. Er was natuurlijk geen plaats in het tuintje van de arme hospitalieros en dus haalden ze de deuren maar uit de living en keuken om tafels te maken. Die gastvrijheid, ge kunt je dat niet voortsellen hoe warm dat allemaal aanvoelt. Er werd pasta gemaakt en wel met een heel vreemde saus, liters melk, met mayonaise, twee potten confituur erin en wat peper en zout. Hij had het recept ooit van een Duitser gekregen. Als er 1 iemand is , die geen gatsronomische keuken heeft dan is het den Duits wel.... Maar o wonder, het smaakte en was lekker met een speciale smaal weliswaar. De pasta met tonijn, tomaat en salade, lag in een grote waskuip en er werd een collecte gedaan van 1 de man om wijn te kopen. Ik maak nog kennis met Beppe en Memo, twee Sicilianen. Ze zijn verbaasd dat ik zoveel weet over de maffia en hun geschiedenis. Ik mag direct erelid worden als ik het perfecte kopie breng vanuit " Il padrino", the Godfather---) I Make him an offer he can't refuse(de scene met de afgesneden paardenkop in bed). De gesprekken over Toto Riina, Bernardo Provenzana, il padrino en lo scannocristianni maken me even een Capo dei capi. Ik vertele hen dat ik ooit in de Vuccuriamarkt was te Palermo waar de capi geronseld worden. Daarvoor moet je lef hebben, zegt Beppe. Ik vertel er wel niet bij dat ik echt niet op mijn gemak was en ik het maar pas later aan ste vertelde als we erdoor waren gepasseerd. Soit, mijn avond was kleurvol en andermaal geslaagd en het kon niet meer op. Ooit ga ik terug naar Sicilië en ik kan er steeds op bezoek bij beiden. Misschien een van de beste avonden tot nu toe.
Straks gaan we de archeologische site bezoeken en nog wat rondhangen bij een pilsje op een terras. Wat een hondenleven... maar dat rusten heb je wel nodig wat de "weg" is nog lang...
Eerst antwoord ik op enkele vraagjes vanuit de reacties die mensen mij sturen.We starten meestal met een groep van 10-15 personen en die verbrokkelt al snel omdat elk zijn eigen tempo wandelt. We nemen allen dezelfde weg die echt wel heel goed uitgeteknd staat en dus komen we elkaar weer tegen als je eens een rustpauze neemt of als je een stadje of waterpunt passeert. De mensen onderweg bieden ons niet echt iets aan, buiten een goeiendag en een buen camino.... het gebied waardoor we trekken is onhergbergzaam en vertoont veel armoede en weinig weelderigheid...
Deze morgen dus als naar gewoonte om 5u30 opgestaan en om 6u vrtrokken. Even was er paniek... Als we met teveel staan te drummen in de vroeg morgen om onze stok en onze wandelschoenen uit het zelfde berghok te halen, dan probeer in de vooravond, de dag ervoor ergens een rustig plekje te vinden voor mijn schoenen en wandelstok. Wie niet snel is moet slim zijn... Maar gistern voelde ik me misschien te slim.... Gisterenavond had ik dit gedaan en alles in een ander berghokje geplaatst... Deze morgen dacht ik dat het hokje op slot was en zo dus niet aan mijn schoenen en co kon. Gelukkig Manu kwam ter hulp en wees me erop dat het een schuifdeur was...Oef!!!
Vandaag was een zware tocht. We stapten 30 KM, maar in de hitte. Je voelt de krachten zo uit je lijf stromen. In de vroege morgen lopen we een ganse tijd langs de drukke N 120. Zo'n wegen ken ik van als via Lourdes stapte, hel saai en eenzaam, daarom verstand op nul en "brommen" maar. Mijn tempo was goed en de benen voelden supergoed aan na 16 dagen stappen. Ik zet de MP3 op en bij de deuntjes van Andre Hazes, zing ik hilariasch en alleenlopend mee. Wat later zorgen de Simple Minds en Ice-t voor wat actie.Omstreeks 10u30 kom ik aan in en albergue met een zwembad te Belerado. We zijn 25 KM ver. Ik wacht de anderen op en wordt bij aankomst van Massimiliano en Valentina(2 italianen) getrakteerd op een tortilla en een cola. We praten wat over Brussel, een stad waarvoor ik een passie heb en alwaar zij werkten voor de EEG.Slik, you never know. We praten wat over de marollen en de groete en kleine zavel die ik als mijn broekzak ken. Soms gaan ze er de zaterdag naar toe... Getrouw geven ze me hun gsm en email om wat fotos waar we samen opstaan door te mailen. het geimproviseerde ontbijtje smaakt, en geen tijd later behoort deze pla tot het verleden... Wanneer we terug compleet zijn, wegen we af wat te doen. Weinigen willen bij het zembad blijven zoals ik. Ik poog nog met Juanito, een Portugese "reus" dat we weinig goed weer hebben in België maar ze hebben geen compassie vandaag. Begrijpelijk als je in spanje woont is het alle dagen zo'n warm weer... en we gaan door!!! We stappen doorheen Bellerado en en gaan een zestal kilometer verder naar Tolosanos. We melden ons aan in de albergue en het beloofd spannend te worden. Het is een klein huisje en boven kunnen we er slapen met een 15tal personen op de houte planhervloer en allen naast elkaar op van die Yogamatjes. Grappend en grollend "schow" ik in " mijn kathedraal" van een lijf(grote grap hoor!!) enkele Yoga standjes. Iedereen gaat plat met el loco en dat komt waarschijnlijk ook deels door de vermoeidheid dat we zo vaak de slappe lach hebben.... We nemen de douche en gaan eten in het kleine dorpje. Er is slechts 1 kleine bar met een totaal onvriendelijke gastheer. Eigenlijk onbegrijpelijk, nu kan hij eens goed zijn boterham verdienen en hij hangt met een smoel tot aan de grond. Veel levensvreugde vinden ook de anderen. Chris, een New-Yorker is komen aansluiten. Ik vraag en vertel hem dat ik ooit dolgraag eens naar die stad wil gaan. Hij bezorgt me zijn adres en als ik er ooit geraak, "toujours le bienvenue". De prijs van deze kleine, leuke albergue is donativo. We geven elk 5,- en met dit geld halen ze dan het eten voor de avond volgend op de onze. Dit is eigenlijk het principe van het pelgrimeren en zou eigenlijk overal zo moeten zijn. Het is een goed sytseem en zelfbedruipend. Katholiek of niet, er wodt ook geleefd volgens de oude pelgrimsregels... Dit houdt in dat we morgenochtend vroeg voor het vertrek de "vespers" moeten meedoen in de kerk. Ik denk dat het opnieuw iets unieks en onvergeteljks zal worden. Morgen gaan we naar atapuerta waar veel archeologische zaken te bezoeken zijn. Ann is landschapsarchitecte en wil daar zeker halt houden. Het is OK voor ons en zo steken we nog iets op, zoals gisteren bij het bezoek aan de kathedraal in Santo Domigos de Calzada. Een prachtige versierde kerk binnenin ter ere van een heilige pelgrim die de eerste brug en weg naar Santiago ontworpen zou hebben destijds. Heilige grond dus,... Al deze zaken leven hier enorm... Ondertussen is het 35 graden bakken in de oven buiten en staat er 500KM op mijn teller. Op de kaart met de weg erop, die in iedere plaats, bar of andere uithangt is dit toch al een heel stuk afgelopen. Zeker als je ziet vanwaar ik kom. Morgen hebben we opnieuw een zware etappe en ben ik bijna halfweg van de af te leggen weg. Fysisch rapport blijft goed en geen blaren. Wel heb ik een ongelooflijke pijn aan de linkerschouder die ik ooit eens brak destijds. Het straalt uit naar mijn arm en pols. Het is zo'n vermoeiend en ambetant pijntje. Voltaren en fastum gel hielpen niet. Het beste middel is om de 7a8 KM een minuutje de rugzak afdoen zodat het weer een uurtje draaglijker wordt...maar dat gaat niet altijd. Vanavond moeten we allemaal, zoals in het pelgrimsleven van vroeger, samen de maaltijd bereiden, afwassen en slapen. Morgenochtend zijn er om 6u de Vespers... Ik ben benieuwd. Ste hopelijk stelde je het goed aan de zee met Marit, Tiby, mijn ma en Sofie. Eet maar nen volgende keer in de Merlot en ik trakteer aan jullie beiden(ma, ste en Marit). Hopelijk lukt het je een beetje om de "menage" rond te krijgen en zeker als je maandag etrug werken moet.... Ik denk veel aan jullie en zie jullie graag!!! Van't weekend, vermoedelijk op zaterdag, stappen we Burgos binnen, goed te zien op kaart en een heel grote stad, en dan bel ik nog wel eens...
Met verstomming en deels verbazing zie ik dat mijn blog vaak en veel gelezen wordt, dat doet werkelijk deugd en blijft me de kracht geven om verder te gaan... ! Gisterenavond zorgden Anna en Arancia voor het eten, spaghetti met eieren en spek erin gebakkken. Het werd een leuke avond langs de rivier met enkele nieuwe gezichten. Er werd veel gepraat over de politieke porblemen, de crisis in Spanje en elders. De vergelijkingen met Belgíë- en we leven werkelijk in een "superlandje" met tal van mogelijkheden-zijn enorm verschillend en dat voor ook een land van de Europese unie... . Toch wat stof om na te denken... Ze hebben veel te kampen met bootvluchtelingen vanuit Marokko en ik heb de indruk dat die gasten hier niet zo geliefd zijn. Net als bij ons halen ze soms het nieuws met overvolle gevangenissen en daarmee gepaardgaande ontsnappingen. Ook de italianen hebben er geen hoge sneer van op. Ik hou me wijselijk op de kant. En zwijgen kan niet verbeterd worden, denk ik... . Lieve God, dacht ik gisteren toen ik slapen ging. Ik was werkelijk omsingeld door vier snurkers die ik ken van onderweg in de albergo's. Toch was ik zoals gezegd zoooo kapot dat ik in bed kroop, de tappen in de oren stak en het kussen rond het hoofd gedraaid, werd ik pas vanmorgen om 5u30 wakker nooit beseffende dat het nacht geweest was... . Ik had wel een droom en die ging over mijn vader, de inhoud daarvan is persoonlijk... . Vandaag een "recuperatie-tochtje" van toch nog een 23KM. Vanaf het begin, ging het stevig bergop. Maar wat een uitzicht als we boven kwamen in het ochtendgloren... . Die onhergbergzame natuur hier horen en zien wakker worden onder een roodglooiend landschap, is een ongevenaard gevoel dat wij sinds jaren niet meer kennen. Daarvan ben ik overtuigd!!! De groep liep wat verscheiden en er was dus ook wat tijd alleen... Weet je, af en toe heb je die tijd alleen eens nodig om tenvolle alles te kunnen opnemen en genieten van het gebeuren. In die tijd alleen ben je ook wat meer bezig met "de steentjes in mijn schoen", die ik hoop hierna een plaatsje te kunnen geven. Het is vreemd maar in vergelijking met het stappen in België , neem ik hier enkel een pauze om te eten. Niettegenstaande het gewicht van de "bodchilla"(rugzak) die een dagelijkse roofbouw pleegt op mijn inmiddels vermoeide lichaam, stap ik goed vandaag. Doorheen de stofferig en met keien bezaaide wegen, zoek ik me een weg langs Asofra heen. Van daaraf aan is het nog 17KM gaan tot aan Santo Domingos de Calzada. Een stadje met een website, heel pittoresque en tof om er te verblijven en zoals steeds met een overladen kerk in het midden van het marktplein. Je kan het zien op kaart of via google earth. Een tijdje ben ik met mijn MP3 gelopen en dit voor de eerste keer. Zoals Anna en Konstantinopolous me hadden gezegd , zorgt dat voor een vreemd gevoel want muziek is persoonlijk en zit vol herrinneringen van heden of vroeger. Na de wat speelse franse chansons, komt mijn favoriete groep ACDC. Wat een energieboost met deze muziek luidkeels bulderend in de oren. Met "il palo ", mijn wandelstok in aanslag , laat ik een stofwolkje achter alwaar ik passeer. De Italianen, met Massimiliano op kop en herkenbaar aan de knieband, richt zich omhoog en vraagt of ik terug slecht kan slapen want dit tempo is moordend en demotiverend voor hem. We lachen er samen om. Omstreeks 10u00 vertraag ik wat en wacht zoals steeds de eersten op van onze groep. Het is natuurlijk Anna. Ik geef het je mee, die kan 30 KM of langer stappen aan een hyper-zelfde tempo. Soms kunnen we er gemoedelijk om lachen en is het een komiek zicht. De voorwaarde hiervan is dat ze geen meter stopt want dan ontploffen haar benen, zegt ze. Ze trainde voor geen meter en "tjoolt" een bodchilla mee van 9 kg. Mijn hoedje af voor die prestatie!!! Ze is een intilligente persoon met wie ik goed kan praten. We komen dus aan rond 10u30 en dit in slechts 4u30 wandelen. Onderweg was de mooie en stillle natuur met zijn geluiden plots opgeschrikt door een stadje dat men temidden van deze pracht neerplofte rond een groot zwembad en een golfbaan. Het was echt een irreëel zicht maar wel typerend voor deze tijd... . Ik ben de eerste in de Colla en al grappend delen we een medaille uit aan elkaar. Manuel en co komen een groot halfuur later aan. We gaan een stevige pint drinken en eten er wat van die typische Spaanse pinchos. Dit zijn broodjes met kroketten , gambas, gebakken gourgetten, kaas, ansjovis en tortilla (ei met paprika's en aardappelen). Hij trakteert op het welslagen vandaag. Om 11u30 worden we binnengelaten in de albergo en wat voor eentje. Splinternieuw met een prachtige accomodatie, binnentuin en patio. De hospitalieros zijn italianen en dan is het altijd feest. De douches zijn als zwembaden groot en soms is het als.....(eigen invulling...)als je onder het warme water de stofferige smurrie van je kan afspoelen. Ik doe mijn mijn handwas en bij het openen van mijn rugzak komt de walm me tegemoet. Gisteren waren wat kledij wakkig en deze geven nu een schimmelende geur af. Deze namiddag hou ik me eens bezig tijdens de Siesta met het herschikken en uitkuisen van mijn "huis", mijn rugzak. Ik koop een extra deo om ens helemaal leeg te spuiten in mijn rugzak. Het ziet er naar uit dat het opnieuw een fantastische dag gaat worden. Morgen gaan we naar Villarmayor del rio, een 25 Km verder en hopelijk kan ik jullie daar verder schrijven over mijn avonturen.... Want nu komt men me halen om te eten. Wat het zal worden zie ik straks wel. Gregory.
Ik heb zonet de reacties van gisteren gelezen en in combinatie met een uitgeput lichaam kan ik mijn tranen niet bedwingen. Sorry!!! Ik laat het de vrije loop en het lucht wat op als het "eruit" zal zijn. Ergens is het van blijdschap dat ik jullie allemaal "hoor" of kan lezen maar ook ergens van treurnis dat ik jullie niet kan zien of vastnemen. Je kan niet geloven wat een energieboost dat geeft als je een korte reactie krijgt, een hart onder de riem... . En ook... de uitputting, de vermoeidheid speelt een rol in dit gebeuren want het was terug een lastige dag. Na een slechte nachtrust, en afscheidnemend van Konstantinos Cristianos en Marcello, namen in het ontwaken van de stad Logroño afscheid van elkaar. Een albergo in een grootstad is altijd rumoerig, amokmakers op straat en drukte omdat je met veel op de kamers ligt.... De eerste 15 KM gingen erg goed, waarbij het gezelschap hadden van Anna, Manuel, Arancia. De meisjes vroegen om aan te sluiten omdat het lastige etappes zijn en het gemakkelijker gaat als je wat kan praten... . De gesprekken gaan bvb over Anna's werk. Haar avonturen in Quatar waar ze enkele parken moest uittekenen. We komen overeen dat als ik ooit een verbouwingske doe ofzo, ik , voor een prijzeke op haar diensten kan rekenen. Ik ben toch nog niet alles verleerd (grapje) Ze spreekt goed frans en door het praten vliegt de tijd. Manuel heeft wat last van zijn nieuwe schoenen en blijft wat hangen. Na de laatste stop is het nog 15 KM stappen zonder dat je ook maar iets tegenkomt buiten rode stofferige aarde, wijnranken en Bodega's. Lotz is still alive and walking, ongelooflijk eigenlijk en nog nooit zag ik een kereltje met zo'n karakter, Duitse grundlichkeit is voor hem zijn levensmotto. Hij denkt erover zijn vriendin ten huwelijk te vragen en daarom wil hij het einde halen omdat ze hem daar zal komen halen. Als dat geen liefde is... Van Melda, de Litouwse kom ik gisternavond te weten dat ze studeert voor arts. Het was gisteren echt wel leuk daar in Logroño. We bezochten na 19u00 van die typische Spaanse steegjes om er tapas te eten. Tapas bij ons is dus heel anders dan hier in Spanje en ook eigenlijk niet te vergelijken. Ik eet voor de eerste keer in mijn leven Patatas Bravas en ben er dol op. Een soort patat in het vet gebakken en overgoten met mayonaise en een licht pikant sausje dat je de patat niet meer kan zien. Een caloriebom maar wel lekker en who cares...
De laatste 5KM van onze tocht vandaag doen we allen op pijnlijke wijze. Twee dagen naeen 30 KM stappen op slechte paden is echt wel lastig na 435KM en geen pretje. Anna heeft het heel moeilijk met haar voeten maar ze houdt haar tempo aan. Ze praat over een film, "The divingbell and the butterfly" en ik vertel haar dat het de themafilm was van tijdens het weekend"Vleugels voor Greet", mijn collega. Ik vertel over het gebeuren en de gebeurtenissen en beiden zijn we(terug) wat ongemakkelijk stil.Onze rijzen onze haren wat ten berge. Het is een wat emotionele dag vandaag maar nogmaals, ik denk dat de vermoeidheid en uitputting hier ook schuldig aan is... Greet, hopelijk lees je mijn blog en indien het te lastig is voor jou om te lezen, kan je op donderdag vragen aan de collega's hoe het me vergaat. Misschien kunnen ze het uitprinten ofzo, ze zien maar wat mogelijk is. Weet je, Greet, samen met "mijn steen in de schoen" , kom je meer en meer een "target" op deze Camino. En als ik, sinds vandaag wij, denken aan oeze pijnlijke voeten, dan voel ik me eigenlijk een beetje beschaamd dat we daarover "durven"klagen....! Ik draag je vlinder nog steeds dichtbij mij in de rugzak en doe alles wat in mijn mogelijkheden ligt om samen met jouw vlinder, de andere zorgen en intenties van andere mensen die ik meekreeg achter te laten aan het Cruz da ferro, een hondertal KM voor Compostela. We doen ons best en denken dus heel vaak aan jou, want ik heb vaak pijnlijke voeten...!!! Omstreeks 12u30 zijn we dus redelijk groggy aangekomen. Het is er weer overgezellig druk en wachten in de Colla. We zijn zevende in de rij. Het is voor donativo, dat wil zeggen dat je er kan slapen voor een appel en een ei bij manier van spreken en mag geven wat je wil. We krijgen bij het inchecken een stukje frisse meloen. Het is als een engeletje die op mijn tong plast... met deze woorden ga ik afsluiten. Eerst wat caloriën opnemen, dan douche na de drukte en terwijl de Spanjaarden siesta houden. Vanavond opnieuw eten en morgen gaan we slechts 23 Km stappen naar santo domingo de calzada, voor degenen die op de kaart volgen, naar ik hoorde van mijn moeder. Naar het schijnt en volgens het boekje is er terug een aanzienlijk hoogte verschil te overbruggen, dus wordt het niet mijn dag. Ik wrijf de achterkant van mijn knieën alvast in met Voltaren gel die ik gebruik van Manu...en hoop stilletjes dat d epijn daarmee wat wegebt... .
Hallo, Gisterenavond nog gaan eten in Los Arcos en twee nieuwe contacten gelegd. Een spaanse landschapsarchitecte, die werkt in Parijs en die de plannen meehielp ontwerpen voor de bruggenbouw in Kortrijk. Stel je voor... Een tweede meisje uit Spanje, Arancia, moeder van twee kindjes. Na het eten was er een pelgrimsmis en bezochten we de kerk. Die is net zoals alle kerken hier in Spanje enorm bombastisch overladen met oude, antieke spullen. Ik geef mijn ogen de kost en er worden mooie fotos gemaakt. Er was zelfs een triptiek, geschilderd door de Vlaamse school einde 1300. De hele weg naar Santiago en al die kerken onderweg vertonen meestal een bepaalde "stempel", eigenlijk een handtekening van 1 of andere tempelier(s) ten tijde van de "overleveringen" en de kruistochten naar Jeruzalem. Er hangt daar een hele mythische sluier omheen maar het zou echt bestaan hebben en het is best wel aandoenlijk als je beseft dat je zelf over die wegen wandelt. Dat mensen zo'n kerken, kathedralen konden bouwen destijds, leert ons ook wel veel over hun grote beschaving. Maar goed, genoeg geschiedenis en terug met de "voeten op de grond nu". En hoe... De Belgische hospitalieros gisteren, Hilde en Magda, speelden even voor surrogaat-mama, waarvoor dank en dat deed deugd. Ze willen de blog volgen en vragen me of ik uitleg-na de tocht-wil verschaffen aan het Genootschap voor mensen die ook willen vertrekken uit Lourdes. Als ze mijn "roadbook" zien, zien ze dat ik alles tot in de puntjes opgeschreven heb. We hadden vrij lange "belgische" vertellingen over de Camino. Magda vertelde me nog dat als zij de Camino liep, ze, de laatste week van haar tocht de etappes inkortte en minder snel wandelde omdat ze goed besefte dat ze weldra het eindpunt zou halen en dit avontuur dan voor haar afgelopen was... . Ik kan het begrijpen, want het blijft een onbeschrijflijk- en misschien tot vervelens toe voor jullie- mooi en spannend avontuur. Vanmorgen zijn Lutz, een Duister, Melda, een Litouwse reeds om 5u vertrokken... De Duitser is werkelijk kapot van de blaren en kan bijna geen stap meer verzetten. Het is onverantwoord om zo op pad te gaan maar hij heeft karakter en wil van geen wijken weten. De dokter kwam langs maar kon ook niets meer doen aan zijn "ontplofte" voeten. Hij wil koste wat kost Vianna halen, een 15tal Km verder en dan zien. Het zou vandaag wel een race gaan worden want velen willen halt houden in Vianna na 15KM. Maar al snel zal alles daar vol zitten en dan ben je verplicht verder te gaan tot Logroño, gelegen in de Provincie Il Rioja, een 15 tal Km verder. We verlaten dan Navarra. We kozen om direct de lange etappe te doen. We vertrekken om 5u45, nemen nog snel een ontbijtje onderweg en duiken dan de " diepte" in.Het zal een warme dag worden want de sterren prijken helder aan de hemel. Je kan de "weg" naar "het einde van de wereld, Cabo Finistrerra" bijna aanraken via de sterren. In het begin voel ik tintelingen in mijn linker grote teen... Ik ben als de dood voor blaren want als je de miserie daarmee ziet e n het gevaar op infecties in de douches ben je op je hoede. Soms is het ook psychologisch en als je wat praat, verdwijnen die onaangename gevoeltjes weer. Cristianos, De Cyprioot loopt met ons mee. We wandelen in het zelfde decor als gisteren maar dan met meer woestijachtig gebied. We naderen ook meer Burgos, nog een 4 dagen stappen en een ander klimaat, omgeving, fauna en flora. We wanen ons eventjes in de westernwereld van vroeger. Mijmerend en met enige melancholie denk ik terug aan de tijd dat ik daar nog naar keek met mijn vader... Hij was daar fan van en de dag van vandaag speelt men die oude westerns niet meer. Ik was toen een jaar of twaalf, de "Magnificant seven " met Yul Brunner, John Wayne en Charles Bronson. Of "The good, the bad and the ugly" met Clint Eastwood. Terwijl ik dat vertel tovert Cristianos zijn MP-3 boven en laat me muziek van Enio Morricone horen. Het plaatje klopt helemaal. Ik steek mijn stok tussen de knieën en loop als een verdwaalde cowboy wat heen en weer. een komiek zicht want ze hebben lol. De weg gaat gezapig op en neer en over grote, droge keien wegen. Logroño zien we liggen in de diepte en je denkt, ik ben er zo, maar niets is minder waar. De weg gaat telkens zo omhoog dat de stad terug verdwijnt achter de heuvels. In de loop van devoormiddag komen we aan in Vianna en inderdaad..., alles is overvol bezet of Completo. Ondertussen hebben de meisjes van gisteren ons pad opnieuw gekruist. Manu, die gescheiden leeft, komt heel goed overeen met Arancia. Zij is blijkbaar ook gescheiden en ik denk dat die elkaar zullen vinden op deze Camino. Waarom ook niet??? En dat zou toch mooi zijn... We eten een Bocadilla in Vianna en een Tortilla. Het smaakt zo lekker. Je kan je dat niet voorstellen wat het is om 15Km te stappen en te tjolen over harde en droge wegen op twee Prince koeken en wat water terwijl men de "oven" aan het opwarmen is. Je hebt die energie nodig anders ga je kapot. Ik voel wel de vermoeidheid en zeker in het bergop gaan moet ik gaatjes laten die ik op het vlakke terug moet goedmaken. Maar je hoort me niet klagen. We nemen nog een paar leuke fotos, want Arancia is fotografe van beroep. Ze maakt er een in zwart wit en die zal om in te kaderen zijn denk ik... Ze emailen ons de fotos door zo werd afgesproken. Op de weg komen we veel "oude " bekenden tegen. Dit zijn gasten die we drie of vier dagen niet zagen omdat zij voor of achter ons zaten... Ik vang ook op dat die of die gestopt is. De twee fransen, Patrick en zijn vriend zijn er ook uit na teveel pijn van de blaren. Het blijft toch iets hebben... en je voelt de ontgoocheling met hen mee. Soms worden nog boodschappen doorgeven of emailadressen via andere pelgrims en laten ze via deze weg weten dat ze je willen blijven volgen of verder contact met je willen houden. Opnieuw die verbondheid... Door de lange, diepgaande gesprekken met Cristianos en Anna, beiden praten Frans en Engels en zijn in mijn leeftijd, vliegt de tijd werkelijk voorbij. Anna heeft eind juli haar wandelschoenen aangetrokken is vertrokken voor 1 maand zonder iets van voorbereiding. Ze hervat het werk op 1 septmeber. Zo zie je maar hoe sterk een mens kan zijn. Ze heeft een doel dat haar lonkt. Ik ken het gevoel waarover ze sprak. Je begint aan dit avontuur en je weet niet waar het zal eindigen... . Dat is ons leven, slapen, opstaan, wandelen, wassen, eten, slapen. Je overtreft voortdurend jezelf maar je weet eigenlijk niet goed hoe je dit doet, hoe dit mogelijk is. Het is alsof je gedragen wordt door deze verbondenheid van de medepelgrims... Omstreeks 12u30 komen we totaal uitgeput, badend en vooral stinkend naar het zweet aan in Logroño, een stad te vergelijken met Gent ofzo. We ploffen ons als zesde neer in de Callo. Dat woordje ken je ondertussen al, denk ik. Na een uurtje is de Callo opgelopen tot aan de 100 en er zijn slechts 88 bedden. Wat verzuurd druipen de laatsten door naar de volgende albergos in de stad, hopend daar een slaapplaatsje te vinden. Er is een binnentuintje met patio en waterfonteintje. De voeten gaan erin en algauw is het 1 smosboel... Ook sommigen blijven zich van "kromme haas" houden en moeten door de rij wachtenden verwezen worden naar het einde van de Callo. Na 1 dag stappen ken je deze wet en als je hem overtreedt maak je je hopeloos belachelijk en ongekend hatelijk tegenover de andere pelgrims. En steeds zijn er dapperen die blijven proberen! Om 13u30 mogen we binnen en de hospitalieros zijn onverbiddelijk, 88 man en geen stylobreed meer. Ik neem een douche en het bezorgd me een ongelooflijk prettig, tintelend gevoel. Een bruinachtige, stofferige smurrie wordt van mijn lijf gespoeld. Er heerst hier geen scrupules onder elkaar en de mannen staan en lopen in hun europese blootje door de douches. Het is er weer leuk, 4 douches voor de mannen en vrouwen apart en slechts 4 toiletten voor 88 man. Na 10 minuten is het weer ijsschaatsen geblazen op Crocs en teenslippers. Er heerst geen gene of schaamte en als je uitgeput en moe bent, trek je je daar ook niets meer van aan. Na het installeren en de douche doe ik snel een handwasje en gaan we eten. De kinderen van Arancia komen met de papa hun mama bezoeken. Het wordt een lekkere maaltijd, paella, opgevulde kip met friet en ijskoude melk met honing.Dit alles voor slechts 10,-. Het smaakt en we zijn al met 15 man in het totaal, eigenlijk een beetje teveel... Nog geen haluur later is mijn bordje uitgelikt als een hongerige hond. Nu gaan zij de siesta doen en ga ik wat op het internet... Het is inmiddels 17u30. De tijd vliegt ongelooflijk snel...!!! Luis komt aan en geeft er de brui aan, kapot en ook hij heeft het emotioneel lastig. Er volgt een innige omhelzing alsof hij een familielid verloren heeft... Wat is dit toch weer allemaal vandaag... Morgen gaan we naar Najera, een 25 KM. Ik ben wat bang want achter deze stad , zie je links een bergketen liggen iets kleiner dan de Pyrenëen en dan weet ik wat dat betekent, afzien bij de beesten. Manu zegt dat ik me niet druk moet maken dat we gewoon er naast zullen lopen. Heimelijk hoop ik dat hij gelijk heeft... We gaan straks nog eens zien naar de winkels, hij voor schoenen en ik voor kousen, terwijl Anna voorstelde om het te wat te herstellen wat ook een optie is.Mijn podometerke geeft aan dat de 400KM overschreden zijn. Dit wil zeggen dat ik al 400KM gelopen heb op deze tocht vanaf Lourdes. Ik zit aan 1/3 en heb er nog 2/3 te gaan. Maar geloof me, ik ben nu eigenlijk al zo fier als een pauw dat het me, " so far so good" gelukt is en ik voorlopig nog stand kan houden. De motivatie en de honger om het einddoel te halen wordt met de dag groter. Als ik gespaard kan blijven van ongeluk ben ik de goede weg aan het timmeren. Ziezo, je ziet dat het weer een dag vol belevenissen en ontmoetingen was. Nog even melden dat Marcello, "snellen ouderen italiaan" van Uruguyaanse afkomst het schip heeft verlaten. Blaren en een familale situatie thuis deden hem zijn tocht stoppen. Hij heeft verdriet en ik ween stilletjes met hem mee.Verdomme toch...! Gregory.
Voor ons geen sabat vandaag. Want we zetten terug 22000 stappen op deze weg, na de al 320.000 gezette stappen. Volgens mijn bereking zouden er een 1.200.000 moeten zijn op het einde als alles blijft zoals het nu is. Gisterenavond hadden we nog een heel leuke tijd want we bezochten nog het Monastirra van Irache waar een fontein is, waar je moet kiezen tussen water en wijn. De keuze was snel gemaakt met de avond in het vooruitzicht... Ik vraag of er hier geen "misbruik" van gemaakt wordt en zie daar een zaakje in, mocht dat bij ons op de streek zijn... Vatjes aftappen bij valavond en ergens aan een klein prijzeke van de hand doen... Stmverbaasd kijken ze een beetje als ik hen dat vraag. Blijkbaardoen de mensen dat hier niet. Begrijpend knik met het hoofd van ja en berg mijn snode plannen op. Ik denk ook dat het hier een feest voor alcoholici moet zijn als je hier woont. We wandelen vanaf 6u en tot voorbij Villar Mayor. Vanaf hier is de grond rood gekleurd en wandel je tussen de wijn- en tarwevelden door, die je ziet op franse autowegen, thv Picardië. Echte mooie fotos, terwijl ik de mooiste opsla diep bij mezelf. Ze blijven er naast andere soms mooie en minder mooie momenten in het leven veilig beschut opgeslagen.Het loont inderdaad de moeite om af en toe eens achterom te kijken, zoals Corry me had meegeven in zijn boek, Zintuigen op de Camino. Een echte aanrader trouwens en begeesterend mooi. Vanaf Villar Mayor is er geen water meer en moeten we de 12KM stappen op de voorraad die we nemen in de laatste albergo. Want ik leerde om slechts een half litertje water mee te nemen ifv het gewicht. Bijtanken kan je gemiddeld om de 5KM. Ik begrijp niet in een land waar er zo'n droogte heerst zoveel waterverspilling is. Men sproeit bij goed of slecht weer de perkjes, spuit de stenen van de straten proper en op iedere hoek van de straat in een redelijk stad staat een waterpunt met drukknop waarbij liters water verloren gaan bij iedere druk. Manu geeft er geen antwoord op. Net voor het verlaten van Villar Mayor is er een albergo waar bij het passeren gevraagd worden aan te schuiven. We laten ons dat geen twee keer zeggen. Daar is het met de opkomende zon een lekker ontbijtje mogelijk voor donativo, dwz dat je mag geven wat je wenst.2 ,- later duiken we de vallei binnen na gegeten te hebben als Winnie the Pooh met veel zeem en suiker. Onderweg is het echt prachtig en we praten erop los. Mijn talen komen hier echt wel goed van pas en met een woordje van mijn "eigen spaans", italiaans en frans begrijpen we elkaar. Men spreekt onder elkaar van "el belga de Lo(u)rdes" in de albergos 's avonds en hier en daar kan ik op een Oh rekenen.Toch zijn er hier die komen te voet van Duitsland, Noorwegen... en dat is nog wat anders. In de avond ben ik trouwens vaak hun "tolk" om tussen de Spanjaarden een brug te slaan naar de andere Europeanen. Ik begrijp snel over wat ze praten...de Spanjaarden . Vooral komen ze het vragen als het in het engels en duits is. Onderweg vinden we ook een dode hermelijn en ik zag nog nooit zo'n dier. Vandaag wordt het emotioneel lastig want we moeten afscheid nemen van enkelen. Adelle en Rosar gaan weg en moeten terug werken... Van "Don" Juan Carlos namen we gisteren afscheid.Niet iedereen heeft de tijd of de luxe dit te doen. Sommigen doen er enkele jaren over en beginnen terug waar ze gestopt waren. Anderen haken af omdat ze geblesseerd zijn of omdat het echt niet meer gaat. Ook zij verdienen mijn respect. Anderen moeten terug gaan werken. De mensen die ons verlaten door blessures en het verdriet die daarmee gepaard gaat, gaat door merg en been. Je leeft mee met hen en ergens diep in jezelf hoop je dat je gespaard blijft van die ellende. Maar drie "nieuwe "sluiten aan, 2 Zwitsers en 1 Griek. Hier op de Camino leer je (terug) wenen, leer je terug wat gevoelens zijn en dit te delen met elkaar. Niet dat alles zo snel en super goed zal zijn bij de terugkomst in België. je blijft immers wie je bent en je afkomst verraad je niet maar het doet ongetwijfeld iets met mezelf en dat sijpelt traagjes maar zeker door. Bij sommige ontmoetingen onderweg vraag je je af hoe het komt dat ze nu pas en vaak perfect op het goeie moment plaatsvinden. Kan dit wel en is dit eigenlijk allemaal toeval of is er een bepaalde voortbestemdheid in dit alles??? Het enige wat me blijft ergeren aan de weg is dat er mensen zijn die met taxi en of openbaar vervoer reizen, zelfs hun eigen bagage niet dragen en hier dan de eerste in de callo staan om het beste plaatsje te krijgen en doen alsof ze hard hebben gewandeld. Ze steken je zelfs voor om hun handwasje te doen die stinkt naar airco... We zijn aangekomen in Los Arco en er zijn hier belgische hospitalieros. Ik moet jullie niet vertellen wat een gevoel dat was om na 12 dagen eens een woordje vlaams te kunnen spreken... Ze zijn heel correct en wat weer typisch vlaams is, of zo ben ik toch... De albergos gaan meestal open om 12u of 13u. Bij Spanjaarden is dat een uur vroeger of later, het steekt niet zo nauw. Maar, de Vlamigen, stipt op de minuut open. Een goed albergo zegt Manuel, maar heel stipt en correct. Normaal vindt hij ze streng, alsof we kleine jongens zijn, zegt hij. Maar hij wil mij het momemt van vlaams te spreken gunnen. Misschien vul ik vanavond nog wat aan met het verloop van de verdere dag. Nog een leuk weetje, je kan via google earth, de Camino-als in de film van "the Wizard of Oz"-volgen met een gele stippellijn. Het is unesco werelderfgoed. Typ Camino Frances of de stad waar we zitten. Morgen gaan we naar Logroño, een dertigtal KM vedrer, een lastige etappe. Ik ga nu vettige creme kopen of vaseline want mijn voeten zijn verschroeid na het stappen en iedreen wrijft zijn voeten 's avonds. In Logroño is er een decathlon. Manuel heeft nieuw schoeisel nodig en ik nieuwe sokken. Ze zijn bijna tot op den draag versleten.. Zo tot vanavond misschien nog eens. En wie weet, Gerdy, misschien moet ik wel een boek schrijven....
Hallo, (een tweede woordje vandaag...) Nog een woordje vanuit Estelle. We hebben de menu perigriño gegeten en het was lekker. Ik zit telkens na een warme maaltijd een beetje met het "zuur" en kan dus moeilijk de siesta nemen. Niettegenstaande ik er nood aan heb... . Omdat de meesten wat rusten en of aankomen en er wordt ook nog gedoucht, dacht ik nog een woordeke te schrijven om d etijd wat te doden. Toen we hier aankwamen deze morgen lagen nog twee poolse pelgrims in de albergo wat normaal geheel uitzonderlijk is want om 9u00 ten laatste moet je het pand verlaten omdat er dan wordt gepoetst voor de volgende "lichting" die zal aankomen. Volgens de hospitaliero, Peter, een duitser, zijn ze allebei niet goed.( een hospitaliero is in de meeste gevallen als het geen spanjaard is, een Camino stapper die zich een aantal dagen, weken of maanden in het jaar als vrijwilliger opgeeft om de albergos open te houden en of te onderhouden. Het is een dankbare job waarmee ze veel voldoening en appreciatie krijgen denk ik. In Los Arcos zouden het belgen zijn...) Als we terugkwamen van het restaurant daarpas waren de achtergebleven pelgrims op. De jongen is waarschijnlijk terug onderweg maar het meisje heeft het zo emotioneel moeilijk. Ze weent voortdurend en het lijkt erop dat niemand haar kan troosten. Ook dit is de Camino is het zinnetje die dan weer in mijn hoofd speelt. Als je dat ziet, moet je jezelf sterk houden en wil je die persoon helpen terwijl je ook nog voor jezelf moet zorgen... . De meesten die hier toekomen zijn pas gestart in SJPDP of in Roncesvalles (net voor of net na de Pyrenëen). En de meesten onder hen trekken pijnlijke grimassen bij iedere stap die ze zetten. Ik heb heir al gatsen gezien met blaren die je niet voor mogelijk houdt van grootte. het ziet er her en der heel pijnlijk uit. Sommigen zien af bij de beesten en ik vraag me af of het menselijk nog goed is om zo verder stand te houden. Ik mag persoonlijk niet klagen en hoop dat het zo blijft. De blaar stagneert. Er is enkel nog de schouder die pijn doet links en eigenlijk zou ik dit kunnen oplossen door wat meerdere korte pauzes onderweg te nemen. Dat is te bespreken, denk ik als we overgaan tot de zwaardere en langere etappes die in het vooruitzicht liggen. Want de komende week zal geen lachterje zijn. Ik zal ieder minuut rust, steun, toeverlaat en een portie geluk nodig hebben om dit te doorstaan. Maar ik zie het positief in en dat is toch ook al iets. Er zijn na Burgos(kaart) een vier a vijf etappes te gaan door de Meseta, een soort woestijn, onherbergzaam gebied, waar je de weg eindloos rechtdoor voor je uit ziet. Er is geen boom of niets om wat schaduw te hebben en er is 1 etappe waarbij er geen watervoorziening is onderweg. dus dat wordt "tjolen", Maar het is vooral psychologisch zegt Manuel. Dan is er nog een etappe naar Fromista van 40 KM en de klim naar O Cebreiro, te vergelijken met de Pyreneën maar dan 6 KM korter. Dus genen kattenpis met wat nog komen moet. Als mijn berekingen kloppen zou ik op 2 septemeber in Compostela moeten zijn en dan nog drie dagen verder stappen naar het "einde van de wereld", Cabo Finisterra, waar we als afsluit van de tocht iets persoonlijks in brand steken bij zonsondergang. Maar dat is dromen.... tussen het afzien, maar dat mag ook wel eens zeker. Ziezo, vandaag kom ik niet meer terug...
