Voorbereiding , vertrek en dagboek naar Santiago de Compostela 2OO9
08-08-2009
Nog vanuit Estelle...
Hallo, (een tweede woordje vandaag...) Nog een woordje vanuit Estelle. We hebben de menu perigriño gegeten en het was lekker. Ik zit telkens na een warme maaltijd een beetje met het "zuur" en kan dus moeilijk de siesta nemen. Niettegenstaande ik er nood aan heb... . Omdat de meesten wat rusten en of aankomen en er wordt ook nog gedoucht, dacht ik nog een woordeke te schrijven om d etijd wat te doden. Toen we hier aankwamen deze morgen lagen nog twee poolse pelgrims in de albergo wat normaal geheel uitzonderlijk is want om 9u00 ten laatste moet je het pand verlaten omdat er dan wordt gepoetst voor de volgende "lichting" die zal aankomen. Volgens de hospitaliero, Peter, een duitser, zijn ze allebei niet goed.( een hospitaliero is in de meeste gevallen als het geen spanjaard is, een Camino stapper die zich een aantal dagen, weken of maanden in het jaar als vrijwilliger opgeeft om de albergos open te houden en of te onderhouden. Het is een dankbare job waarmee ze veel voldoening en appreciatie krijgen denk ik. In Los Arcos zouden het belgen zijn...) Als we terugkwamen van het restaurant daarpas waren de achtergebleven pelgrims op. De jongen is waarschijnlijk terug onderweg maar het meisje heeft het zo emotioneel moeilijk. Ze weent voortdurend en het lijkt erop dat niemand haar kan troosten. Ook dit is de Camino is het zinnetje die dan weer in mijn hoofd speelt. Als je dat ziet, moet je jezelf sterk houden en wil je die persoon helpen terwijl je ook nog voor jezelf moet zorgen... . De meesten die hier toekomen zijn pas gestart in SJPDP of in Roncesvalles (net voor of net na de Pyrenëen). En de meesten onder hen trekken pijnlijke grimassen bij iedere stap die ze zetten. Ik heb heir al gatsen gezien met blaren die je niet voor mogelijk houdt van grootte. het ziet er her en der heel pijnlijk uit. Sommigen zien af bij de beesten en ik vraag me af of het menselijk nog goed is om zo verder stand te houden. Ik mag persoonlijk niet klagen en hoop dat het zo blijft. De blaar stagneert. Er is enkel nog de schouder die pijn doet links en eigenlijk zou ik dit kunnen oplossen door wat meerdere korte pauzes onderweg te nemen. Dat is te bespreken, denk ik als we overgaan tot de zwaardere en langere etappes die in het vooruitzicht liggen. Want de komende week zal geen lachterje zijn. Ik zal ieder minuut rust, steun, toeverlaat en een portie geluk nodig hebben om dit te doorstaan. Maar ik zie het positief in en dat is toch ook al iets. Er zijn na Burgos(kaart) een vier a vijf etappes te gaan door de Meseta, een soort woestijn, onherbergzaam gebied, waar je de weg eindloos rechtdoor voor je uit ziet. Er is geen boom of niets om wat schaduw te hebben en er is 1 etappe waarbij er geen watervoorziening is onderweg. dus dat wordt "tjolen", Maar het is vooral psychologisch zegt Manuel. Dan is er nog een etappe naar Fromista van 40 KM en de klim naar O Cebreiro, te vergelijken met de Pyreneën maar dan 6 KM korter. Dus genen kattenpis met wat nog komen moet. Als mijn berekingen kloppen zou ik op 2 septemeber in Compostela moeten zijn en dan nog drie dagen verder stappen naar het "einde van de wereld", Cabo Finisterra, waar we als afsluit van de tocht iets persoonlijks in brand steken bij zonsondergang. Maar dat is dromen.... tussen het afzien, maar dat mag ook wel eens zeker. Ziezo, vandaag kom ik niet meer terug...
Misschien kunnen jullie het niet geloven maar je ziet op het uurwerk een datum in cijfers maar qua dag(en) is het hier moeilijk om dat hier bij te houden... en blijkbaar ben ik niet de enige want onderweg zijn er weinigen die weten welke dag het precies is.
Over de etappe van vandaag kan ik eigenlijk vrij kort zijn. Het weer is typisch belgisch maar voor ons wel goed wandelweer. We hebben 25 KM gestapt vandaag in perfecte omstandigheden. De eerste KM gaan in stijgende lijn en het valt me op dat ik, telkens het berop gaat toch een dertigtal meter moet laten. Ik vertel straks eens over hoe een pelgrimsdag er uit ziet. Ik heb er nieuwe "kameraad" bij, Marcello, een italiaan met uryguaanse roots. Sommigen lachen er zeker mee als ze dit gaan lezen, maar het is "nen snellen italiaanse oudere man" met een afgetraind figuurtje en modieus-zoals alle italianen hier trouwens-opgezet, zelfs in sportkledij. Hoe ze het doen, weet ik niet... . Ik heb deze nacht enorm goed geslapen na een deugdoende maaltijd gisterenavond. We kochten met een 6 tal gasten wat eten en mixten alles tesamen in een groot belegd broodje met salade mixte en een glazeke wijn. Ik heb er prachtige fotos van genomen.Ik denk dat ik gisteren wat te "diep" ben gegaan en in combinatie met vermoeidheid is dit dodelijk. De buik(loop)problemen zijn voorlopig de wereld uit en ik sliep zo diep deze nacht dat ik zelfs niet hoorde dat er een jongen uit zijn bed is gevallen. De albergo was tot aan de nok gevuld gisteren. Een aantal spanjaarden komen hier met gans het gezin(ook gastjes de oude van Marit en nog jonger) toe en maken er een goedkope vakantie van. Soms wandelen ze 5 KM en laten zich met de bus naar de volgende albergo brengen. Niet zo fair tegenover de echte wandelaars, maar volgens Manuel heeft dit ook een stuk te maken met de crisis die hier echt wel merkbaar is. We zijn vertrokken om 6u en met 2stops onderweg, ontbijtje en koffie aangekomen omstreeks 11u. We wachten nu wat tot de albergo opengaat om 13u, maar mogen ons al wassen of wastje doen. We slapen in de sportzaal deze avond, iedereen op matrassen die hier in rijen van 10 naast me opgesteld staan. Na de siesta deze middag gaan we een tweetal KM verder naar Irache... . Daar is een bron waar je mag kiezen tussen water en wijn (gratis). Dus gaan we daar onze wijn halen, maar daar in de albergo naar het schijnt, is het dan 1 lawaaierige boel en gesnurk van jewelste, weet Manuel te vertellen. Wederom de sterkte om op hem te kunnen terugvallen. Hij weet zulke dingen en laat eigenlijk tegenover andere pelgrims nooit de achterkant van zijn tong zien. Het is een sluwe vos waarvan ik al heel wat heb opgestoken. In de albergos neemt hij me ook altijd zo ver mogelijk mee, ver weg van de gemeenschappelijke ruimtes, douches of toiletten ifv lawaai. Het beste is een bed onderaan te nemen dan is het meer donker, want gordijnen of rolluiken zijn er niet. Ik had gisteren Ste en Marit aan de lijn en dat zijn toch ook iedere keer zware emotionele momemten. Ik houd me sterk aan de telefoon, maar ik mis hen enorm en denk veel aan hen. Marit klinkt alsof ze weer wat groter is geworden in haar spreken en naar het schijnt is ze braaf op haar eerste buitenlandse vakantie. Vandaag gaan ze via Avignon terug naar Lyon en maandag keren ze huiswaarts. Ste, als je dit leest, wil je zeker telenet betalen want ik kan niet meer op de webmail sinds gisteren. Daar er niet betaald werd tegen de 5e augustus met een bestendige opdracht is dit waarschijnlijk afgesloten terwijl je op vakantie was. Ik verlang om beiden terug te kunnen vastpakken. Als ik slaag in deze "missie", denk ik dat de terugkomst heel emotioneel zal zijn. Maar nu een woorje over hoe het leven van een pelgrim onderweg eruitziet....
Dus... meestal staan we op om 5u30, een(enkel) "frisse mond" halen, wassen doen we bij aankomst, klein ontbijtje bestaande in mijn geval uit drinkyoghurt(danone), een hompje (oud) brood, koekjes, platinas(=banaan) en een "slurpertje"melk of chocomelk. Drinken nemen we van d ebronnen onderweg anders is dit meer gewicht onderweg meezeulen. enkel in de Meseta, een stuk woestijn dat we doorkruisen binnen enkele tijd moet je voor de ganse dag voorzien zijn. weeral een tipje van Manuel. We wandelen dan 15 a 17 KM en houden dan halt. Nemen echt ontbijt met "bocadilla", een sandwich met eieren en aardappelen ertussen of worst met eieren+ een koffie of een pintje voor de dorst. Psychologisch is dit erg goed want je weet dat je al een groot stuk over de helft bent en je doet nieuwe krachten op. Dan wandelen we nog een 8, 10 a 12 Km, afhankelijk waar we willen geraken... .Op het eindpunt zet je de rugzak in de "callo" tot de albergo opengaat en rusten we wat of drinken iets egens in bar of op terrasje. Eenmaal in de albergo is het rugzak op bed is gelijk aan bezet. Dan neem je je zakje met verse was van de dag ervoor(met daarin de wasknijpers), je netje(voor BHs in de was te steken) met je wasgerief en ga je douchen. Meestal houdt ik mijn crocs aan want als het er druk is en er ging al 100 man voor... .Na de douche is het de handwas doen en buiten uithangen om te drogen. Dan eten we een Menu Perigriño ergens, die ons tussen de 9,- en 12,- kost en bestaat uit (bonen)soep of voorgerecht, hoofdgerecht, dessert en 1 glas wijn of iets anders. Dan is er de siesta en voor mij internet, ongeveer een uurtje of soms iets meer. Daarna haal ik mijn gedroogde was terug op en prepareer het zakje voor de dag erop. Na de sietsa gaan we een slenternde wandeling maken en eens naar de andere albergos zien waar soms vrienden zitten en kopen een beetje gerief in een supermercado om het avondeten zelf te maken en een klein ontbijtje of rantsoen te hebben voor de komende morgen. Meestal kijk ik dan nog een halfuurtje naar de KVKwebsite, mijn webmail thuis, de blog of er reacties zijn en het laatste nieuws. Om 21u45 steek ik mijn crocs weg en maak ik mijn klein startersontbijtje klaar. Alles gaat in een zakje van kellogs cornflakes(voor de koelte) met naam erop en soms is er plaats in frigo om het op te bergen. Om 22u is het een ongeschreven wet dat alle deuren en lichten van de albergo dichtgaan en pas weer open- en aangaan de volgende ochtend om 6 u00. De meeste gasten respecteren dat. Soms heb je gasten die nog wat willen spelen met hun zaklampje en meestal zijn dat dan nog de italianen. Sommigen lezen nog een beetje in hun boek en anderen zoals mij zoeken de slaap. Het gebeurt dat je die snel vindt of soms heel moeilijk vindt omdat je zodanig stuk bent....
Tot morgen, morgen gaan we naar Los Arcos, op een kaart te zien. Gregory.
Ik maak het lettertype groot zodat Greet, mijn collega beter kan meelezen. Sorry als het wat lang uitvalt, maar het helpt als je je gevoelens wat kan afschrijven. Ik mag eigenlijk opnieuw beginnen want de vorige pagina is verloren gegaan...
Het einde van de baaldag is nog niet in zicht. Vertrokken na lang bezoekje aan het WC, een rommelige maag en ik kan weinig binnenhouden. Bovendien heb ik een stijve nek van te draaien en te keren in alle mogelijke posities om het gesnurk -zelfs met doppen in-niet te moeten horen vannacht. Ik heb ook wat medelijden met Todd. Hij is verkouden en iedereen mijdt hem eem beetje, ook omwille van zijn voorkruiperij gisteren, het overschrijden van een ongeschreven Camino wet. Je moet de "callo" volgen. Wie zondig is werpe de eerste steen denk ik, en ik gun hem opnieuw een blik en vraag hoe het gaat. Zijn gelaat spreekt boekdelen. Het doet me denken aan een film "Papillon"waarin de hoofdpersonnage Steve Mac Queen na maandenlange eenzame opsluiting, na de zoveelste ontsnappingspoging, vraagt aan een medegevangene, "hoe zie ik er uit" en de andere hem antwoord "schitterend". Terwijl hij hetzelfde antwoordde aan een medegvangene in het begin van zijn opsluiting, die "stervende"was... . We vertrekken en Pamplona verlatende, trekken we naar de Paso del Perdon(Pardon), 850 meter hoog. Vanuit een luie zetel in België misschien niet eens hoog, maar na 9 dagen, vroeg opstaan, lastige wandelingen door weer en wind en met een rugzak mee is dat de hel. Het regent op de koop toe. De ponchos gaan over het hoofd en als mieren klauteren we ons door de "kleine loopgraafjes" naar boven. De beste weg kiezend tussen de keien wordt bestrafd met een pijnlijke glijbeurt naar het midden van de weggetjes. Het is bovendien gevaarlijk glad en opgepast voor blessuerleed. Mijn maag en diesel sputteren wat tegen en de regen en wind snijden als een vlijmscherp mes in mijn gezicht. Ik pardonneer me tegen de berg met de hoop op beterschap, maar hij kent geen genade. Manuel zegt dat ik mijn eigen tempo moet houden en wijst naar boven. Opnieuw haalt hij de reden aan waarom ik hier ben. Het wordt me teveel en ik laat de traantjes de vrije loop. Wat water meer of mim kan geen kwaad, denk ik. Dit is "mijn weg" en achterom kijkend vandaag is geen optie op deze weg. Het sterkt me ergens en de top halend, besef ik andermaal dat ik vandaag niet alleen liep! Bedankt oprecht aan pa en Greet die me de "vleugels" gaven om hier even door te bijten. Blij en zelfverzekerd kan ik wel even achterom kijken en het is zo onbeschrijflijk mooi. We maken een foto op de top, maar er staat erg veel wind. Aan de andere zijde is het mooi weer. We doen een snelle afdaling. De emoties van daarpas hebben me gesterkt want ik krijg weer wat trek, kracht en eet een taartje en drink een cola. De laatste 7 KM van de afgelegde 25 KM vandaag gaan in een moordend tempo. 1 u15 min later komen we aan in de albergo. Het belang van Manuel wordt opnieuw onderstreept en al pratend met zijn sympathieke kop praat hij zich binnen. Hij is een beetje mijn engelbewaarder geworden op deze weg. Hij is net-zoals ik- niet praktiserend gelovig maar heeft ook een doel waarover ik later nog eens terugkom.Ik ben er steeds welkom met mijn familie in Alicante bij hem thuis. Het wordt dan toch nog een mooie dag van weer en stilletjes aan stromen de perigriños toe. Het is echt waar, een onbeschrijflijk en warm gevoel dat je krijgt als je de mensen telkens tegenkomt met wie je al strijdt sinds SJPDP. Er is de lach, het naamgeroep, de Bravo. Kortom de samenhorigheid om een doel te bereiken op ieders eigen manier en persoonlijke invulling maakt een mens sterker. Ik wil vandaag wat op krachten komen en doe het dan ook rustig aan. Er is de douche, het handwasje, de siesta en het eten vanavond. Altijd een leuke en internationale, europese bedoening.Op de afrikaanse en islamitische landen na is er bijna van elke nationalitiet ter wereld(ook China, Japan,....) wel iemand die je onderweg een Buen Camino wenst.Morgen naar Estelle een 25 tal KM verder. Er is hiernaast een zwembad en ik denk er eens een duikje te doen... . Aan mijn collega Felle Nele( door haar reactie op de blog weet ik dat, een goe verlof, sante op dranouter en tot later!!!) Misschien kan of heb ik morgen weer wat te vertellen en hopelijk is 1 uur bloggen zoals daarpas niet voor niets geweest, want dan verdween de pagina plots...Het kostte me 4,- extra naast de 8,- voor de overnachting....
Goed geraden Jan en nonkel Johan!!!Jullie hebben nog een pint tegoed van mij. het was inderdaad Miguel Induraiñ. Ik ben zopas terug van een uitje met wat gasten vanuit de albergo. Het werd San Miguel pils met tapas als avondmaal. Een spaanse mevrouw speelde voor tolk in het frans en het was leuk. Eigenlijk eem beetje te leuk als je begrijpt wat ik bedoel. Een pintje zit direct in ons hoofd... . Hopelijk kan ik de nacht goed aanvatten, is er niet teveel gesnurk, maar dat betwijfel ik sterk. Ik probeer altijd eerst zonder oordoppen, maar dat is algauw niet meer te doen. Nog vlug ook mijn rugzak pakken zodat ze morgenvroeg kunnen starten. In 25 mimuten gaan de lichten uit!!! Salukes en misschien tot morgen. Want volgens "onze contacten" was er de afgelopen twee dagen in Punta la Reiña een 350 en 400 man voor slechts de helft slaapplaatsen. dus belooft weeral voor morgen...!!! Het stond zelfs in de Spaanse krant... Ps.: Bedankt Gerda voor het uitprinten van de blog voor mijn ma. ik had haar aan de lijn vanavond vanuit De Panne.
Gisteravond was het best gezellig. We waren met een 200 personen in een refuge en slechts plaats voor 48 met 6 douches en drie toiletten.Het was weer slibber en glibber en met de wasknijpers in de neus... naar het WC. Het is eigenlijk gemakkelijker en rustiger om onderweg naar het WC te gaan..., in een bar of buiten in het bos. De sportzaal van het oude schooltje werd opengesteld en een groot aantal sliep op de vloer met of zonder opblaasbare matras. Daar ik een bed had, heb ik mijn matrasje uitgeleend. Eigenlijk schrik je niet meer van die toestanden na een paar dagen op de Camino... . Er zijn er die bijna dagelijks geen plaats meer hebben en dan slapen die zelfs buiten bij elkaar ergens onder een afdakje. Het was gisterenavond ook plost Thunderstruck, grote onweders met bliksem em donder... . Om 5u30 deze morgen, waren we wakker samen met de meeste anderen. Om 6uur waren we al op weg. Papa Manuel,wat betekent Paus in het spaans, dat is het bijnaampje dat ik hem gaf, legt er direct de "pees" op. De eerste vijftien kilometers gaan door bos, berg en dal. Alleen een plaspauze wordt getolereerd. Hij geeft me ook mee dat een rustdag niet goed is voor de benen. Wel is het aangewezen om na een 8 a 9 tal dagen eens een dag van 15KM in te lassen. Zoala vandaag gaan we van Zubiri naar Pamplona, een 19 tal KM. Die afstanden daar sta je op den duur eigenlijk niet meer bij stil. Je begint eraan en ziet wel waar je uitkomt. De spaanse taal is best goed te begrijpen en net zoals met een andere taal moet je wel wat het taalgevoel hebben, de durf en als je een werkwoord gebruikt met een zelfstandig naamwoord heb je eigenlijk al veel en weten ze wat je wilt bedoelen. We houden halt om wat te eten omstreeks 9u00 en zijn dan in Arre(baskisch). We eten er een tortilla(omelet met patat) en een bocadillo Tzichichos(broodje met heerlijke warme BBQ worstjes erin.) Ze lachen met mijn tube Mayonaise die ik al meezeul van in Lourdes, maar het smaakt. Arra,dit is het stadje waar Il rey del Navarra(de keizer van Navarra) woont. Hij is een gekend sportman, meer zeg ik niet... en wie het raadt via "reageer" op de blog, heeft een pint van mij tegoed!!! Heimelijk hoop ik hem tegen het lijf te lopen, maar ik vrees dat het voor een andere camino zal zijn... want ooit kom ik hier nog naar terug!!! Na ons rijkelijk ontbijt, die Manuel betaalde , gaan we verder richting Pamplona. Via de Porte Espagnoles gaan we de omwalde stad binnen. Het is een beetje zoals in Ieper, maar dan maal 5. Hier gaan ook de beruchte stierenfeesten door. We komen aan in de albergo(=refuge) en zetten onze rugzak in de de "callo"(= rij). Eigenlijk hoort het zo, want je hebt altijd gasten die later toekomen en hun gewoon aanmelden en zo soms je bed inpikken. In de winkel moet je ook wachten... De amerikaan, Todd, heeft vandaag mijn respect- en niet alleen van mij denk ik-verloren. "The callo doenst bother him a thing" en hij steekt netjes voor. Er komt wat reactie waarop hij niet reageert en zich er-typisch amerikaans- boven stelt. Al snel zit het spel helemaal vol,100 plaatsen in minder dan 1 uur uitverkocht. normaal gaat het pas open om 13u00 of 16u00, maar omdat er al zoveel wachtenden waren, doen ze het sneller. Het is een vernieuwde refuge sinds vorig jaar met internet(1,-/20 minuten), comfortabele douches, propere inrichting, een grote studentenkeuken en een waszaal met droogkast en wasmachine tegen betaling. Dit alles voor slechts 6,-. Na douche en handwas trekken we de stad in. Ik stuur het eerste wegwerpcameraatje op naar huis en koop er een nieuwke voor 6,-. Daarna gaan we iets drinken met vier man want het koppel Liz en Ollivier zijn op doortocht, leutige gasten. Ze gaan nog een 8 tal KM verder omdat het hier te groot en te luid aan toegaat. We trakteren elk een pils (13,-) per rondje. het zit wat in mijn hoofd bij al die vermoeidheid en inspanningen Het zal een duurdere dag dan normaal worden... Pamplona is dan ook erg toeristisch. Ik koop middageten, stokbrood, danone, 1 tomaat, 1banaan en wat jonge kaas en chorizo worst.(5,-) De helft is altijd voor de middag en de andere helft eet ik dan op voor of met het vertrek s morgens vroeg. Na het bloggen is er korte Siesta, kleine stadswandeling en een aantal plekjes bezoeken, iets eten en slapen. Morgen gaan we richting Punta la Reiña. Vanaf daar wordt het nog drukker en moeilijker om een bed te vinden want daar komt de eg van Arles, via de col du Somport samen. Ik vertrouw op Manuel en we zien wel. Is het buiten slapen dan is dat maar zo, de dag erop wordt het ook weer dag hoor... . Ook nog eens meegeven, een normale pelgrimsdag kost me ongeveer 20-25,-, eten en slaping inbegrepen, met uitzondering van vandaag. De benen zijn nog altijd goed maar ik heb de voorloper van een eerste blaar op de top van mijn derde teen links. Het zit er glazig en rood. Ik doe morgen wat compeed aan. De schoenen zijn nochthans OK, maar het is hier altijd bergop en bergaf op van die weggetjes bezaaid met mega-grote grijze en witte keien en mijn voeten zijn die schokken van de afdalingen niet gewoon. Je moet eigenlijk heel de tijd geconcentreerd lopen want je kan er lelijk vallen en kan de Camino afgelopen zijn. We zien wel... De linkerschouder is ook wat verergerd... . De kilometerteller staat op 280 KM na 8 dagen. Morgen zit ik aan 1/4 van de totale afstand... . Ziezo nu wat rusten, daaaag en tot een van de dagen.
Deze morgen terug vroeg opgestaan . De lichten floepen aan om 6u en dan moet iedereen eruit. De ene al wat vlugger dan de andere. En als je dus een halfuurtje vroeger opstaat, kan je je nog snel een beetje wassen, anders is het in de rij staan.4 douches en 2 lavabos voor 100 man. Je moet je dat eens voorstellen. Alhoewel, na 1 week en ieder dag een douche en iedere dag de handwas te hebben gedaan met van die oude Sunlightzeep, stink ik nog uren in de wind. Je went er snel aan en iedereen ziet er fris uit maar heeft dezelfde "frisse" geur... . We zijn vertrokken naar Zubiri,een stadje, de groote van Bissegem een 25km ver. Daar we met de Spanjaarden, 1 Duitser, 1 Canadees, 1 amerikaan, 1 cyprioot en vele italianen op pad zijn is het een bont allegaartje. De tijd passeert snel als je met een aantal bent. In Zubiri en omstreeks 11u nemen we afscheid van enkelen. Vooral het afscheid van Marc, een spanjaard die goed frans kent, doet pijn. Zo n vriendelijke gast die eigenlijk alles zou weggeven. We wisselen email uit en beloven contact te houden. Dat is ook de Camino!!! Afscheid nemen en terugzien, loslaten en ontvangen. Zij willen vandaag naar Larasoaña, waar een mega-refuge is te vergelijken met Roncesvalles. Manuel en ik en nog een paar fransen slaan hier af. Manuel geeft aan dat als we hier stoppen, zeker een bed hebben voor 6,-, een rustige dag(nacht dat betwijfel ik), zwemmem in het zwembad van de gemeente en dat we dan morgen maar 20 km moeten stappen naar Pamplona. Ik aarzel, maar hij heeft andermaal gelijk en dat kan niet anders als je -zoals hem- al 5 keer de Camino bewandeld hebt. We zijn gelogeerd in een rustige refugio met 2 kamers van 20 personen, vlakbij een beekje, een pittoresk dorpje, een zwembad en vooral een bont allegaartje van memsen.We douchen, doen de was, halen ons een stokbrood met wat kaas en olijfolie en eten op het gemakske onder de bomen. Het is eigenlijk wel een echt zwerversbestaan dat ik momenteel leidt, maar ik moet meegeven dat het me wel bevalt. Het is sinds SJPDP echt spannend geworden. Straks na het bloggen, siesta, zwemmen en iets gaan eten vanavond, een pelgrimsmenu aan 9,-. Ik kan geen letter Spaans en Manuel geen letter Frans, dus ik moet er geen tekeningetje bijmaken hoe we communiceren en toch is het nooit stil en is het zelfs grappig vantijds. Die Spanjaarden hebben een rustige en respectvolle omgang met de mensen, heel anders dan bij ons. Het spaans woordenboekje, een aanrader van een collega komt me goed van pas. Morgen gaan we dus als alles goed gaat tegen 11u00 Pamplona binnen. We stappen eigenlijk redelijk snel(aan 6km/u en met rugzak). Geloof me dat is snel en slechts met een pauze om de 10 km. Ik moet daar wat aan wennen want thuis stopte ik om de 5km en het parcours is niet dezelfde als hier... . Hopelijk kan ik dit volhouden mar veel zit tussen de oren. Ik vraag aan Manuel hoeveel dagen we nog moeten stappen eventueel. Hij zegt dat we qua afstand volgende week wat langer gaan stappen. En hij heeft het over 28 dagen vanuit Zubiri, terwijl mijn berekening vanaf hier nog 35 dagen bedraagt. We zien wel wat het geeft. De Cyprioot vatte deze morgen eigenlijk goed samen wat de Camino inhoudt. Ik vroeg waarom doen we dat eigenlijk doen dat stappen onder de loden zon en zo vroeg op pad, het stinken, het zwerversbestaan,... Hij antwoordde"om terug mens te worden in deze hectische tijd". Eigenlijk en hoe langer je het bekijkt ligt daar een grond van waarheid in!!! De bewandelde wegen vandaag waren behoorlijk lastig en bezaaid met van die zware keien. Als je dan weet dat die wegen al een eeuwigheid bestaan, dan doet dat wel iets met je. Greg, roept iemand zopas als men aan de bar passeert waar ik internet. Het is Tom, die gestart is vier maanden geleden in Amsterdam en 60 jaar jong is. Alstublieft en met respect!!! Ziezo, ik sluit nu maar af en ga met siesta tot 16u00. In Pamplona zal ik waarschijnlijk ook wel kunnen bloggen maar hopelijk met een ander klavier want nu is dit moeilijk. Ik kan het bijna niet geloven dat ik daar morgen de stadspoort zal passeren, zoals de eeuwenoude traditie... . Tot morgen. Ps.. De conditie is nog altijd OK, tussen de oren is het superOK, motivatie idem, wel wat vermoeide benen(achteraan de knieen) en mijn linkerschouder, die van de vroegere sleutelbeenbreuk doet pijn bij het stappen maar voor de rest is alles werkelijk OK. Gregory.
Dinsdag 4 augustus:(het is een ander toestenklavier dan bij ons, dus sorry als er foutjes zijn) Om 5u30 deze morgen ben ik opgestaan, want heel wat gasten maakten aanstalten om de zware ettappe van vandaag te doen en er was dus heel wat lawaai op de kamer. De italianen waren zich aan het opmaken met dagcremes enz... Voor een tocht in de bergen van 27km is dat toch helemaal niet nodig. Ben benieuwd wat dat gaat geven vanavond en of ze het zullen halen. Ik vertrek met 2 liter water, 1 stokbrood met kaas belegd en 1 yoghurt, de bergen in. Algauw kom ik "collega's" tegen. Het gaat direct van in het begin ferm omhoog. Na vier KM kan ik op een eerste rustpuntje aansluiten bij Mark en Manuel,2 Spanjaarden die de Cañimo al 5 keren liepen. Ze nemen me op sleeptouw en zeggen dat ik rustiger moet wandelen voor hetgeen nog komen moet. Gelijk hebben ze, de eerste vier uren is het stijgen tot aan 1500meter. Het is echt afzien bij de beesten, maar het komt erop aan je eigen tmpo te houden en veel te drinken. Iedere waterplaats dat we zien, tank ik bij. Tegen 10u00 begint het al aardig op te warmen en ben ik blij met het vroege vertrek deze morgen. Ik heb nog nooit in mijn leven zo afgezien zoals vandaag. De gieren ziten je letterlijk als een grijpklare prooi aan te staren op slecht een 20 tal meter afstand. Wat een grote en enge beesten. Dus na vier uren zwerven door het gebergte bereiken we de Spaanse grens en dat wil zeggen dat de komende 13KM in dalende lijn gaan. Maar ik kan je verekeren dat het geen cadeau is. Het dalen doet immers evenveel en bij momenten meer pijn dan het stijgen. Onze schaduw op de berg, doet vermoeden dat we familie van Tia Hellebaut zijn, zo groot lijkt onze schaduw op de berg. De pijn verbijt je en op den duur ben je zo gefixeerd op het "afzien" dat je er kan beginnen mee lachen of huilen. Uiteindelijk bereiken we de abdij van Roncevalles omstreeks 12u15. Het is inmiddels al 39 graden geworden. Dus verschroeiend heet. Mijn spaanse maten, waarvan Marc een beetje frans kent, stellen me gerust en zeggen dat we ons samen zullen aanmelden voor slaping in de refuge. We tekenen ons in en ik krijg bed nr.5 toegewezen, wat eigenlijk inhoudt dat ik de vijfde in de rij ben in aankomst. Er zijn een driehonderdtal pelgrims op komst. Waarschijnlijk zullen er , net zoals we deze morgen zagen, een heleboel buiten moeten slapen. Je houdt het niet voor mogelijk wat dat hier allemaal is....daarvoor moet je het eerst eens zien... . Daar de refuge pas opengaat om 16u en we dan pas ons kunnen installeren, ga ik eten met de spaanse gasten. Ze zijn vereerd, als Spanjaard dat ze een buitenlandse pelgrim mogen meedoen... . We eten voor 20,-een salade van asperges, biefstuk friet en baskische rijst in melk met kaneel, typisch van hier en heel lekker.Na het eten doen zij de Siesta en ga ik wat op de blog. Als we binnen kunnen, installeer ik me, doe de handwas, rust wat en ga iets drinken. Kun je voorstellen, Marc en Manuel vragen aan mij of ze morgen terug weer een eind meemogen(??), terwijl de vraag eigenlijk van mij zou moeten uitkomen. Ik ben natuurlijk content en dus gaan we morgen naar Zubiri, een 23 tal KM verder. Maar het enige wat ik vanuit hier kan zien is sterk heuvelachtig gebied. Dit is hier blijkbaar zo in Spanje. Ik dacht dat we het ergste al gehad hadden, maar dat is bijlange niet zo.Iedere dag is een gevecht met jezelf... . Er staat hier een bordje buiten met Santiago de Compostela, 790KM... Met deze zin sluit ik af, tewijl Patrick een andere franse pelgrim op mijn schouders klopt. Ook hij heeft het gehaald. Dat is wel tof, die verbondenheid, zelfs al spreek je dezelfde taal niet, toch ben je een onder allen en allen onder een. Ik ben echt benieuwd naar de "opgesmukte" italianen, hoe die hier zullen aankomen. Nog meegeven dat Marc en Manuel de kampioenen zijn qua lichtgewicht rugzakken, slechts 6-8 kg tegen over mijn 14 kg en eerder 16,50 met de tent die ik dus gisteren teruggestuurd heb (30,-euro!!!). Todd, een amerikaans professor, die de engelse taal in Londen bestudeerd komt nu ook binnen en zwaait dat hij er is. Ik at gisterenavond met hem een pelgrimsmenu in SJPDP. Dus besluit van de dag, de hemel heb ik van dichtbij gezien qua hoogte, maar ook de hel, door de pijn en het afzien... Dat geeft zeker zijn tol morgen als we vertrekken om 6u, maar dat zie ik dan wel weer...Misschien tot morgen, want volgens mijn infoboekje van het genootschap is er in Zubiri mogelijkheid tot inetrnet. Gregory (Isabel en Kris, het "pinguintje" doet aardig dienst en heb ik al veel gebruikt.)
Zaterdagavond voor het slapengaan, had ik nog een babbel met mijn franse kamergenoot. Hij was compleet op,hij komt van Arles en is al onderweg van 04/07/09.Hij had de laatste twee nachten geen slaping gevonden. Dan maar enkele uren in het bos geslapen met de schrik in het lijf, zijn mes en stok naast zich want Frankrijk is een mooi maar vreemd land. Ze houden je al snel voor een clochard met de rugzak in aanslag. De dag erop liep hij dag en nacht en om en bij de 70km om niet in het bos te moeten slapen, een eigen dodentocht als het ware. José is getekend door het leven en hij vertelt het me ook. Ook ik vertel mijn belevenissen en ik geef mee dat ik het vooral emotioneel moeilijk had de eerste dagen omdat ik eens niet kan praten bij d eaankomst op een plaats of stad... . Hij zegt dat ik veel langer moet stappen, zodat ik later aankom in de refuges, maar dan heb je het gevaar vanaf SJPDP dat er geen slaping meer is... en zo is het altijd iets. We gaan slapen rond 22u30, nog geen 5minuten later of de tappen gaan in mijn oren, want er is gesnurk.De volgende morgen is er een snel ontbijtje(yoghurt, banaan en 1 broodje). de raad van José indachtig ga ik op stap alleen, want al de zestien medepelgrims vertrekken vandaag via Sarrence, Borgo de Col du Somport over. Het weer is ideaal, wat bewolkt en een licht briesje. Om 13u ben ik Hopital ste Blaise de plaats waar ik de dag voordien telefonisch een slaapplaats reserveerde.Er is niets te doen buiten de refuge, 1 bar en 1 kerk. Ik zie het niet zitten om weer die eenzame momenten te moeten beleven zoals voorheen en besluit verder te stappen. Ik volg de GR-route en loop bergop(vooral) en weinig bergaf. In 4 uren stappen zie of hoor ik niets of niemand. Best mooi om het belgerinkel van enkel de grazende koeien te horen, maar ook wel beangstigend bij momenten. Vaak kijk je achetrom omdat je denkt dat je 'achtervolgd' wordt. Uiteindelijk heb ik de etappe van maandag er ook bijgedaan. Ik kom uitgeput aan in Mauléon na 45km stappen, levend op wat koeken(galletes au beurre, banaan en water(2liter). Op de koop toe vind ik geen slaping. de verantwoordelijke voor de refuge in Mauléon geeft niet thuis, de pastoor is naar een feestje en de paters doen geen opvang meer omdat de laatste resterende pater te oud is. Via via bekom ik het nummer van een man, Jean-Marie Bouillon uit Ordiarp, daar 5Km vandaan. Ik bel hem op en voel meteen dat het goed zal zitten. Ik zie het niet zitten om nog tot daar te stappen, nog eens 5km stappen, teveel voor mijn afgematte pelgrimsvoeten. Hij wil me komen halen, het is zondag en alles is toe, ik ben uitgehongerd en eigenlijk een beetje ten einde raad. Het is dan ook een geschenk uit de hemel als zijn autootje halt houdt voor mij... . Hij stapte zelf 7maal de camino uit alle mogelijke windrichtingen en vertrekplaatsen en weet wat het is om na 45km geen slaping te vinden. Hij pikt me op en het wordt een reuze avond bij hem thuis. Ik mag zijn leegstaande appartement op de bovenverdieping gebruiken. Er is tv, hij is timmerman en doet ook wat restauratie en verkoop van oude meubelen. Meteen zitten we op de goede golflengte. Er worden vele verhalen uitgewisseld en al snel kikker ik er weer van op. Het wordt een schitterend avondmaal met alles erop en eraan, canard, paté, wilde tomaat, pastis en cahorswijn en dit slechts voor 25,-. Hij geeft me héél wat tips mee voor wat nog komen gaat, hoe en waar ik moetz ijn in SJPDP..., welke routes korter zijn,... De gesprekken gaan 's avonds heel diep, opnieuw emotioneel soms en opnieuw is de verbondenheid erg groot. Hij verloor als kind beide oudersdoor zelfdoding ... Na wat alternatieve routes te hebben gezien, ga ik slapen en maandagmorgen, vanmorgen dus, ben ik klaar om opnieuw de twee etappes in één te doen, want anders zit ik met zelfde probleem als de zondag en is er terug die tijd doden van 's middags tot 's avonds en alleen. Hij brengt me naar het punt waar hij me gisteren ophaalde en ik vertrek om 7u. De wegen worden grimmiger en nog heuvelachtiger, maar ik weet dat ik er al vandaag kan zijn en dat motiveert. Meer en meer denk ik eraan de tent terug te sturen omdat mijn rugzak teveel weegt... . Vanaf SJPDP ben je nooit alleen en desnoods slapen we buiten , als we maar met een aantallen zijn. Ik bereik Saint Jean Pied de Port omstreeks 13u30 en twee dagen eerder dan verwacht en na 36km. Het doet me wat en wederom heb ik moeite om de emoties te bewingen, maar van blijdschap. Ik meld me aan zoals de man had aangegeven en verkrijg een slaapplaats in de refuge, maar die blijkt al volzet te zijn. Het wordt dan de algemene refuge waar we met bijna 200man kunnen slapen en algauw is die ook volzet. Het bulkt er van het volk en de toeristen komen ons als objecten in een winkeletalage bekijken. We worden zelfs gefotografeerd. Buiten de italianen heeft niemand zin in een pose want daarvoor zijn we te vermoeid. Amerikanen, Chinezen en alle westerse nationaliteiten zijn hier vertegenwoordigt. Eigenlijk ongezien voor mij... .Ik moet me om 14u aanmelden en ga dan douchen, mijn was doen, post(ik stuur de tent terug=te zwaar), wat geld afhalen, wat boodschappen doen en ik denk eens goed gaan uiteten, want ik ben toch al wat afgevallen, denk ik. Ik deel de kamer met 11 Italianen, ik moet het niet vertellen... . Met hun gsm in aanslag, pronto hier en pronto daar. Er zijn er hier die morgen willen vertrekken met hun Armani broek, velen ongetraind... . ik ben benieuwd wat dit zal geven allemaal. Ik ga mijn reeds gewone pelgrimsleventje verder.Installeren, er zijn dekens en kussens--) dus geen slaapzak, douche, wastje doen, eten zoeken, bloggen,... Vanaf morgen zou het nog een 35-tal dagen stappen zijn tot aan Santiago. De Col d' Ostuiche die ik vandaag beklom, slechts 595m hoogte is maar een klein broertje bij de col du Bentart van morgenvroeg. Het zou maal drie of vier qua hoogte. Het wordt 13km stijgen aan 11procent gemiddeld en 13km dalen tot in Roncevalles. JM gaf me mee me niet op te blazen, eigen tempo te stappen, maar vroeg aanzetten is de boodschap om de hitte voor te zijn. Want men de voorspellingen morgen zijn boven de dertig graden. Het is een héél pittoreske(dure) stad Saint Jean, maar enorm druk en iedereen is wel wat angstig voor wat komen gaat, want als je hem ziet liggen, kan je hem bijna met de vingertoppen aanraken, maar het is onmenselijk hoog... Tussen de oren zit het weeral héél wat beter, eigenlijk goed en beter dan vrijdag en zaterdag het geval was, ongetwijfeld had de eenzaamheid daar een grot stuk mee te maken. Hopelijk haal ik het morgen, of ik er kan bloggen weet ik niet maar ik probeer jullie op de hoogte te houden van als het kan. Gregory.
Deze morgen nog een ontbijt genomen bij Pierre en vertrokken omstreeks 9u00. Het zou bloedheet gaan worden en dat was het,38 graden!!! De Pyrenéeen blijven me als het ware achtervolgen. Ik loop er eigenlijk voortdurend naast ZW op een vijftigtal km verwijderd van mij. Het is best wel frustrerend en geeft je het gevoel dat je niet vordert of vooruit gaat... . Je voelt je ook héél nietig bij dit spektakel. Ik probeerde een goed tempo aan te houden omdat ik er graag zo snel mogelijk wilde zijn met deze hitte. Ik reserveerde gisternavond nog via Pierre in de Relais du Bastet, een soort refuge waar je kan overnachten enkel met credencial voor slechts 12.50,-. Hoofdzakelijk volgde ik de grote routes en niet de alternatieve. De wegen lijken langer, monotoner maar hier tenminste toch geen honden, of hetzij achter hekkens. Een drietal keren nam ik een alternatief baantje omdat de wegen anders te gevaarlijk zijn. Het is hier ongelooflijk, als je een straatje in slaat, heb je ze er al. De honden!!! Sommigen blijven op het erf staan en laten -buiten het geblaf-je met rust. Anderen moet ik echt afhouden met de dazzer en de stok. Het is echt bangelijk als je zoals ik, bang bent van honden. Ik overleefde de tocht op koeken(galettes de beurre) en fitnessrepen(de laatste) die ik meekreeg van mijn moeder. Waarvoor dank ma!!! Vooral ook veel drinken. Een pelgrim waardig houd ik nu en dan halt en vraag aan mensen mijn flesjes bij te vullen. Vandaag heb ik waarschijnlijk wel 5 liter gedronken. Ik ben aangekomen omstreeks 14u30. Ik was er alleen, deed het handwasje en ging eens in de stad(cfr. kortrijk qua grootte). Een stempel gehaald bij het office du tourisme en slaapplaats gereserveerd voor morgenavond in een refuge. Met mijn structuur heb ik algauw een systeempke opgebouwd qua aankomst, slaping zoeken, handwas, eten zoeken, weg uitstippelen voor morgen... . Je hebt het snel onder de knie, maar het blijft zoeken en opletten dat je niets verliest of laat liggen, want niets heeft zijn plaats hier zoals thuis. Alles , je hele hebben en houden is beperkt tot een rugzak en dat is moeilijk voor mij. Ik wil de dingen zodanig effen leggen, dat ik ze verkeerd leg en zou kunnen vergeten. Toch meegeven dat het lichamelijk prima gaat tot nu toe op wat vermoeide benen na. Maar de eenzaamheid speelt me enorm parten. Ik had dit ook enigszins verwacht... . Ik verlang eigenlijk totdat ik aan Saint Jean Pied de Port(=SJPDP) ben, zodat ik wat mensen kan zien en ook ontmoeten(lees praten of toch tenminste je gevoelens eens efkes kwijt kunnen). Hopelijk 'stropt' het daar dan niet of het is ook 'wadde'. Ik ben niemand onderweg tegengekomen. Bij momenten ben je soms bang...omdat je zo alleen op weg bent. In de refuge is er blijkbaar een sloveense ingecheckt maar niet aanwezig en ook een zestal pelgrims zouden nog moeten arriveren vanavond. Bij mijn terugkomst van boodschappen(2 bananen, drie energierepen, galettes au beurre, stokbrood en ravioli) heeft ze mijn was binnen gehaald. We praten wat en zij is al op weg vanuit Turijn, Italie, reeds twee maanden. Omstreeks 17u00 komen de anderen aan, doorweekt van de natte, druipen een aantal pelgrims binnen. Ze zijn op weg van 4juli en komen vanuit Arles, een vertrekplaats. Er zijn twee fransen, één amerikaan en een italiaan. Ik moet de kamer delen en algauw weet ik wat dat betekent, zweetgeur, nattigheid en 'kaasvoetgeur'. Hopelijk geen gesnurk vannacht.... . De ' dode' momenten vallen mij het zwaarst en ik wil terug naar een kerk, net zoals gisteren, waar ik een beetje tot rust kwam. Ondertussen krijg ik een sms van Stefanie dat men goed aan gekomen is met stops in Lyon,Avignon en Carpentras. Ze belt me eens vanavond. Het huis dat ze betrekken valt reuze mee en ze gaan nu het zwembad in...! Weer wordt het wat 'rokerig' in mijn ogen bij het lezen van zoveel goed nieuws. Ik besluit op zoek te gaan naar een internetcafé waar ik een uurtje-tegen betaling- mijn zinnen kan verzetten. Misschien is de blog 'lang lezen' voor jullie, maar voor mij 'onderweg' is het een bevrijding om de dingen van je af te kunnen schrijven als je met niemand kan praten. Ik houd ook een dagboekje bij en ook dit blijkt te klein te zullen worden. Naar het schijnt is het vanaf SJPDP enorm druk en is er ook minder gelegenheid om te 'internetten'. Straks ga ik terug naar de refuge, een kwartiertje stappen, en zie ik wel. Misschien maken we samen iets klaar, misschien ga ik iets eten... Ik zie wel wat het wordt. Zéker is het dat ik terug wat opgemonterd ben en uitkijk naar morgen, een etappe van een 25-tal km naar l' Hopital Ste Blaise. De medepelgrims die ik nu net ken of beter zal leren kennen vanavond, verlaten me terug morgenvroeg. Ik ga via SJPDP en zij gaan via Sarrences(30km) naar de Col du Somport. Onze wegen kruisen elkaar opnieuw in Pamplona. Er staan me twee redelijk zware etappes te wachten morgen en overmorgen in-naar het schijnt kleine dorpjes. En men geeft voor moregn orrages(zware onweders) uit. Dus ik weet niet of ik daar iets zal kunnen schrijven. Als alles blijft zoals het is, kom ik dinsdag of woensdag aan in SJPDP. Met het klokkengeluid van een huwelijksfeest die net afgelopen is, laat ik jullie. En misschien tot morgen.
In Lourdes ben ik donderdagmorgen mijn foto camera verloren. Gaan aangeven bij de verloren voorwerpen en na de nederlandstalige mis, heb ik hem daar terug gevonden. Als je van (bij)geloof mag spreken. Ik vertrok omstreeks 10u en na persoonlijk een zegen te hebben gekregen. De bedelaars op mijn eerste wegen geef ik yoghurtjes die ik meenam vanuit het hotel. Ik krijg er een buen camino voor terug. De echte Roma zijn niet opgezet met mijn 'gift' en ze willen geld... De eerste kilometers stijgen en ik verlaat Lourdes al snel via het gebergte. Het is een emotionele 'rollercoaster'. Vraag me niet waarom, want daar kan ik zelfs geen antwoord op geven, vreemd allemaal. De 'vertaalde' kaart brengt me langsheen verscheidene mooie wegen. Het weer blijft net zoals gisteren wat miezerig met af en toe een vlaagje (mot)regen. Alover St-Pé de Bigorre, ga ik naar Betharram, Estelle tot in Asson. Denkend hoe ik dat zal uitleggen om de rerfuge te vinden, bots ik er bijna op. Het blijkt naast de kerk te zijn en ik ben er alleen. Ik word naar een kleine studio gebracht waar alles voor handen is, hetzij dan héél simpel.Ik kan er douchen.Maar ik ben al blij dat ik onderdak heb voor deze avond. In het dorpje is omzeggens niets buiten de kerk en een kruidenierwinkeltje, op zijn 'frans' dan. Ik koop er een kant en klare maaltijd, soep, en ravioli voor onderweg morgen. Na het eten en een handwasje is het algauw 20u. Ik ga nog eens tot aan het winkeltje en je kan er iets drinken tot 22u.Na een tweetal Ricards zoek ik mijn kamer op. Er is weinig geluid, geen beweging en de krekels doen hun werk. Het is wat onwennig allemaal. Omstreeks 22u30 ga ik slapen en ik kan de slaap niet vatten. Op klokslag 0u sta ik nog eens op. Wat later val ik dan toch in slaap. Vanmorgen wat stokbrood, overschot van gisterenavond met een beetje koffie. Omstreeks 9u ga ik op stap onder een loden zon. En hier kan ze branden hoor!!! Het parcours is prachtig, maar wel héél heuvelachtig. De eerste 5 km maak ik echt prachtige fotos. Ik moet éénmaal op de loop voor een grote hond. van de 'dazzer' moet hij niet weten... Misschien is hij doof??? Buiten adem en volledig bezweet stap ik verder richting Lys. Er moet een serieuze klim beklommen worden doorheen een bosrijke omgeving. De autos komen hier in snel tempo voorbij, soms gevaarlijk. Alvorens ik aankom in Severayck-Meyrack, houd ik nogmaals halt. Shit!!! Ik ben de foto camera kwijt. Hij hangt niet meer aan de rugzak. Ik keer een 5-tal km terug, de col terug af en besef dat dit onbegonnen werk is... . Wat ontgoocheld stap ik verder. Hopelijk kan ik er eentje kopen onderweg, al is het maar een 'wegwerperke'. want er stonden al erg mooie en persoonlijke fotos op van vertrek, Lourdes, de eerste kilometers, de eerste refuge... . Enfin soit, ook dit is de Camino zekers. Na goed zes uren stappen kom ik aan in Arrudy. Via mijn stempel op de Mairie zou hier een refuge moeten zijn. En wat voor één... . Ik ben gelogeerd bij een soort 'priester' die zijn huis ter beschikking stelt. Voorlopig ben ik de eerste. Gisteren waren er drie pelgrims, vandaag ben ik nog alleen en het is nu 16u. Ik deed er mijn handwas , installeerde mij op de ruime kamers waar slaping voorzien is voor 5 man. Ik mag maar moet niet deelnemen aan het avondmaal rond 19u15. Er wordt steeds samen wat klaargemaakt met hetgeen dat over is of kleinigheden worden aangekocht. Het huis en het stadje zelf is gelegen op de weg naar oloron waar ik morgen moet naar toestappen. het is er echt héél pittoresk met zijn kleine beekjes en kanaaltjes. Het marktpleintje is klein maar gezellig. Nu ga ik nog eens een 'tourke de campagne' doen, de weg uitstippelen voor morgen en wat boodschappen doen. Er is hier ook een zwembad op een camping. ook daar wil ik wel eens een 'lijntje' trekken. Hopelijk slaap ik goed deze nacht en misschien komt morgen opnieuw een boodschap....want het wordt opnieuw een zware dag, 25 km. De teller staat nu al op 70km.
Ik ben aangekomen omstreeks 15u47 na een vlekkeloze reis.De ligging tegenaan de Pyrenéeen is fantastisch. de grot, de kerk en het heiligdom ontgoochelde me wat en gaf me het gevoel dat het niet goed zat. Zo'n platte commercie!!!! Men haalt en slaat overal geld uit, de kaarsen, de medailles, de drank en het eten. Het hotel valt goed mee. Na me wat te hebben verfrist, ben ik naar dienst toerisme mijn eerste stempel gaan halen en het deed me wel wat. Daarna een toertje gedaan van het 'heiligdom' en een mondje gaan eten op een leuk terrasje.Het valt me op, als je alleen bent dat je de dingen anders en beter 'observeert'. Na het prestomenu, salade, entercote, friet en crème bruléé was het tijd om wat kaartjes naar huizen van bewo Ieper te schrijven. Omstreeks 21 nam ik deel aan de kaarsjesprocessie en een nieuwe vlaag van emotie overmande me. Duizenden mensen met een kaarsje in de hand... Veel zieke en gehandicapte mensen. Eénmaal hier word je geconfronterd met oeze eigen luxe...!!! Nog snel een cafe gevonden om wat te bloggen en ga nu slapen want morgen is het vroeg dag.De engelsen tonen hier weer wie ze zijn, zuipen geblazen, maar ik hou me wat afzijdig. Na de mis ga ik op stap. Ik ben wel wat nerveus om de wegen te vinden de eerste 10 dagen. Maar we zien wel, want ik stap niet alleen. Morgen weet ik ook niet of ik slaping zal vinden, kortom het wordt een hele ervaring.Tot later. Gregory
28 juli 2009: (Eerst en vooral nog... .Het geluidje van de blog kan ik niet (meer) vervangen. Ik probeerde vanalles en nog wat uit, maar het muziekje mag niet groter zijn dan 1MB. Ik had graag mijn lievelingsliedje, 'high voltage van ACDC ' geplaatst, maar ik vrees dat jullie het zullen moeten verder doen met de (fiere) Vlaamse Leeuw)
Morgen is het dan zover. Te voet naar station Kortrijk. Omstreeks 6u12 sporen naar Lille Flandres, te voet naar Lille Europe en dan neem ik om 7u59 de trein naar Bordeaux. Op het middaguur is er een overstap en omstreeks 16u kom ik, als alles goed gaat, aan te Lourdes. Na inchecken in Citotel de la valée, ga ik nog iets eten, ga ik zien naar de 'kaarsjesprocessie' 's avonds, en zal ik me voorbereiden op wat komen gaat... . Donderdag naar de kerkdienst en wil ik stappen van Lourdes naar Asson, een 26km, heuvelachtig en daar zou ik de eerste refugio moeten tegenkomen... . Het voelt allemaal zo vreemd aan. De maandenlange voorbereiding, het naar-toe-leven van dit moment, het vreemde buikgevoel enerzijds, en anderszijds het gevoel van mijn gezin, familie en vrienden te moeten achterlaten, slingeren me sinds het weekend wat heen en weer. Blijkbaar-geven medepelgrims me als reactie-is dit een volkomen normaal gevoel. De rugzak is nog een laatste keer geschikt en ik geraak niet onder het gewicht van 15kg met 1 dag "noodrantsoen".Hopelijk houdt mijn-soms-pijnlijke rug hierbij stand. So be it! Ik trainde sinds december vorig jaar ongeveer een 2000km met deze rugzak en dat gewicht, dus ben ik stilletjes het gewicht en de soms pijnlijke steken gewoon geworden. Sinds vorige week vrijdag stapte ik niet meer en hield me wat rustig thuis.Zondag was er die me kent als wielerfan-de mooie rit naar de Ventoux, zondag een etentje met vrienden. Maandag en dinsdag waren of zijn mijn 'quality' dagen met Marit en Stefanie. Er werd samen gefietst, gekleurd, gespeeld, gezwommen, "geQUICKt" en ja zelfs een stukje samen gewandeld. En papieren lintmeter, meegebracht uit Ikea, werd omgetoverd tot een soort van kleurrijke kalender. Samen met Ste, knipt Marit iedere dag een stukje af. Uit de bokaal "spekken"die we met zestig in een bokaaltje stopten, mag ze iedere dag eentje uithalen en ziet ze dan ook het einde in zicht komen. Vanavond gaan we nog eens uiteten, een glaasje drinken en hopelijk een goed nachtrust tegemoet. Een uitje naar het na-wielercriterium te Diksmuide wees ik wijselijk af want ik wil immers fris zijn morgen... .
Ziezo, ik probeer jullie zoveel als mogelijk op de hoogte te houden van mijn tocht via www.bloggen.be/gregorymeersch . Je kan steeds reageren op de tekst, door onderaan rechts een icoontje "reageer" aan te klikken. Volg de instructies op het scherm dan men je dan aangeeft. Een andere manier is via email, die ik ook kan consulteren via mijn webmail.
Woensdag 22 juli 2009: De laatste week voor het vertrek is begonnen... . Maandag werkte ik de laatste dag en de deur voor twee maanden achter je dicht trekken voelt vreemd aan. Deze week ontving ik nog telefoontjes van mensen die me een goeie reis wensen alvorens zij vertrekken. Ik trainde nog een simulatie van de 100KM, maar dan wel hier op de streek, Harelbeke, Desselgem, Waregem, Kuurne en Kortrijk.De 'benen' zijn goed, zoals ze in het 'jargon' zouden zeggen. Ik kon goed stappen in de regen en testte de verscheidene regenkledij nog eens uit. Het is dus de poncho geworden en de 'hetten'. Hij pakt ook het minste gewicht. Ik weet nu ook-na een bijensteek die ik gisteren opliep-dat ik zalf voor zo'n zaken moet meedoen.Er overheerst een vreemd gevoel, soort examenstress, in de onderbuik omdat het nu wel begint in te korten. Morgen, donderdag is het rustdag en de dagen erop ga ik telkens een kort tripje maken en wat loslopen. Ik plaats nog een berichtje volgende week dinsdag de dag voor vertrek. Salukes,
Op zondagmiddag de 12e juli was me gezegd dat ik me ter beschikking moest houden... Vreemd allemaal, omstreeks 15u werd ik meegenomen naar het zaaltje in Mariadorp waar familie, collega's en een aantal sympathisanten me zaten op te wachten. Het werd zoals ik ergens diep vanbinnen had gehoopt, sereen en in beperkte kring, een gezellig samenzijn. Ste, mijn moeder en schoonmoeder hadden voor een overheerlijk dessertbuffet gezorgd met eigen gebak.(zie fotos onderaan rechts en links van de pagina) Chapeau!!! Mijn moeder plaatste nog een woordje en hield haar kranig. Her en der ook wat emoties. In de vooravond maakte de koffie plaats voor een verse pint. De kinderen joelden op het springkasteel en omstreeks 22U sloten we deze gezellige namiddag af. Bedankt aan allen die aanwezig waren, sommigen van ver, anderen van dichtbij. Bedankt voor de attenties, kortom bedankt voor alles!!! Ik bouw na de wandeltocht van afgelopen zaterdag een rustpauze in en start op zondag 19 juli met de laatste en ultieme voorbereiding(en). Er volgt nog een etentje met vrienden en een drinkje hier en daar de laatste dagen en dan wegwezen...!!! Tot later.
Nog drie weken en de (gezonde) stress neemt toe!!! Rudy, een pelgrim die terug is sinds 19/06/09 mailde me om een hart onder de riem te steken. Tof! Inderdaad het gevoel van bijna op-weg-te zijn, laat me niet meer los. Het is inderdaad als een soort verliefdheid waarmee je opstaat en gaat slapen. De prangende vraag hoe zal het daar zijn? Die eerste kilometers?Die eenzaamheid? Enz...? blijven door je hoofd spoken... . De eerder benoemde verbondenheid wordt alsmaar groter naarmate het vertrek dichterbij komt. Mensen, die ik nog nooit zag, nemen per mail contact met me op en geven nog wat ervaringen mee.
Momenteel is het voortdurend 'sleutelen' aan de rugzak want ik kom aan 15 KG. Ik beslis om een lichtgewicht tent mee te nemen omdat ik niet wil deelnemen aan de races die pelgrims doen, nl.het wandelen van 5u ' s morgens, tegen de 'tijd' stappen om 's middag toch maar een slaapplaats te hebben gevonden. Neen, niet voor mij!!! Ik wil immers naast het 'afzien' ook wel een stukje 'genieten' en vooral 'los-laten' en dat kan alleen maar als je ongewongen op stap kan gaan. De trainingstochtjes 's middags beginnen nu wel echt saai te worden. Ik ken verre uit ieder steentje onderweg. Afgelopen weekend stapte ik de zaterdag 15KM en de zondag deed ik mee aan dwars door Bellegem, de 20KM, een geweldig mooie tocht langsheen paadjes en straatjes waarvan ik opnieuw het bestaan niet vanaf wist... . Op iedere controle waren er optredens en versnaperingen. er deden héél wat gezinnen en families mee. Ik trainde nog wat bij, 12KM en keerde te voet terug naar huis met een halte in de 'Blauwe Hoeve' waar een verfrissende verse sinaasappelsap wat 'verlichting' bracht in mijn 'loom' geworden kop.(zoals T.Boonen het zou zeggen) Want loom is die kop bij zo'n hoge temperaturen. Het komt er op aan van véél te drinken, wat eigenlijk moet maar niet zo leuk is want dan til je het rugzakgewicht algauw naar 17KG wat echt wel teveel is. Komende weekend opnieuw 1 duurtraining en aftellen naar 29 juli.... .
Afgelopen donderdag was ik op bezoek bij Greet, mijn collega. Ze was zo content en fier over het feit dat ik het lettertype heb aangepast, dat iedereen in huis moest komen kijken... !!! We konden er tijdens ons bezoek om lachen en ziehier Greet hier opnieuw je 'moment de gloire'. Zoals beloofd neem ik je intentie ter harte mee vandaag over een maand op mijn 'reis'. Als ik ongeschonden tot aan het 'Cruz da Ferro' geraak, leg ik het samen met nog andere intenties van andere mensen vredevol en vreugdevol(want dan ben ik er bijna) neer. Belofte maakt schuld, loslaten om opnieuw te kunnen ontvangen!!! Weet je nog toen ik zei te Gent in de Reva, afgelopen jaar dat ik je niet zou vergeten... .
Ondertussen...ben ik aan het aftellen. De training gaat onverminderd voort, ook onder de 'loden' zon. Afgelopen maand ben ik driemaal naar Ieper gestapt, één tocht te Zonnebeke, een tocht naar de Palingbeek,de gebruikelijke dagelijkse middagtochtjes van 5,5KM(bedankt aan Steven voor het aansluiten, het doorbreekt wat het 'monotone'.). Totaal gestapte afstand is ondertussen 1500 KM. Op de georganiseerde duurtochten , zoals vandaag, kom je echt in contact met duurstappers en-lopers bijna. Hun tempo ziet er echt pijnlijk en gejaagd uit, maar toch chapeau!!! Sommigen doen in dezelfde tijd een 10KM extra!!!
Vanmorgen vertrokken om 6u30 voor het '35e Vlastreffen'(vertrek Don Bosco Marke, Bellegem, Rollegem, Spiere, Rollegem, Aalbeke, Sint-Anna Marke ; een natuurrijk, maar vooral heuvelachtig parcours), goed voor 42KM, onder een loden zon, gepakt en gezakt en samen met 1500 andere deelnemers. Bijna een perfecte simulatie van wat me te wachten staat in juli, alleen is er daar meer wind. Kort na de middag, na een dikke 7 uren stappen aangekomen. Twee opmerkingen, het was dorstig weer(ik zweet ENORM) en ik moet regelmatig 'bijtanken' onderweg. Eén blessure, een mierenbeet op een gevoelig plaats...bij het zitten ergens in het gras. Eigenlijk grappig!!!
Steeds meer mensen zijn begeesterd door mijn 'aanhangsel'. Mijn rugzak, die ondertussen één met mezelf is geworden...en een gemis wordt als ik hem niet aanheb.Men vraagt waarom je traint en algauw komen de eigen Compostella-verhalen boven... Steeds weer kan je hier of daar een tip gebruiken.
Zo, dan sluit ik maar af, met nog 1 maand te gaan, twee weken voor vertrek stap ik opnieuw de 100KM van Ieper, maar dan alleen en de laatste week voor de afreis is het wat rusten en lichte stapkes zetten. Ik hou jullie op de hoogte.
Oh ja, ondertussen zijn de haren af, 3MM. Ook dit is een voorbereiding op de Camino...!
We tellen af... Mijn collega van 'Vleugels voor Greet', weet je nog wel, vraagt om met groter lettertype te tikken, vandaar deze lettergrootte zodat zij beter kan volgen. Ondertussen blijft het inderdaad aftellen en komt de vertrekdatum met rasse schreden dichterbij. Vorig weekend een 'eenzame', harde tocht in het warme weer naar Brugge langsheen een 'saaie' eindeloze weg. Dezelfde eentonige weg zal ik onderweg tegenkomen in de 'Mesata' en dit zo'n drie dagen lang, daarom deze 'trip' als 'alternatief, maar dan met auto's en huizen om me heen. In Brugge aangekomen genoot ik van een warme ontvangst op het familiefeest in de abdij van Zevenkerke. Het werd een 'buiklanding' voor wie het begrijpe. Donderdag laastleden naar zee met beschut wonen... . Omstreeks 5u30 ' s te voet naar Ieper vertrokken. Net geen vijf uren later en met vier rustposten onderweg ben ik goed aangekomen. Voldaan en een 'verbreking' van mijn persoonlijk record klaar om naar zee te vertrekken.... en wat rust te nemen!!! Ondertussen meld ik graag dat 'Den Jos' is aangekomen!!! Proficiat!!!(www.bloggen.be/josvgnaarcompostella)
"Hij heeft het gehaald"... Woensdagavond werd de rugzak definitief herschikt en het gewicht tot op 12 KG gebracht. De nog gevoelige onderrug links werd extra onder handen genomen met Fastum gel en de drinkfles werd gevuld.
De eerste echte doelstelling in de voorbereiding ligt achter de rug. Donderdag ll. was er de voettocht heen en terug naar Dadizele waar ik menig 'dorpsgenoten' mocht aantreffen onderweg, goed voor zo'n 30KM. Een stevige inloper met wat de komende dagen in het verschiet ligt, de 100KM van Ieper en waar ik-omwille van onvoorziene omstandigheden- pas vrijdagmiddag 13u30 aan de start kwam.
Vrijdag 22 mei 2009 Vertrekkende als voorlaatste...om 13u45 want na 14u00 kan je niet meer starten. Vijf uren en 30KM later, ben ik terug binnen. De regio-prachtig trouwens-Zillebeekvijver, Milieuboerderij, De Palingbeek+wijde omgeving, 'Oude Vaart' en de 'verdronken weiden' te Ieper, verteerde ik vlotjes onder een stralende zon. Ik verorberde 's avonds een 'snelle spaghetti' op de Markt en sluit aan om 19u30 met 'The Special Last Post'. De 'zingende' Duitse en Engelse miltairen van 's middags onderweg, al dan niet van zattigheid(want die gasten drinken tussendoor 'vingerhoedjes' sterke dranken uit hun veldfles en op de controleplaatsten zware bieren), staan nu strak in het gelid. Een gevolg van 200 militiaren en 'The Yperana fanfare' slingert zich vanaan het "Oorlogsmonument", gelegen aan de Lakenhallen naar de "Menenpoort", waar héél respectvol de Last Post wordt geblazen. Een 2000 man aanschouwde het spektakel... geruisloos stil, zelfs een muis kon je horen lopen. Wat verdoofd van dit alles spoed ik me huiswaarts, want zaterdag is het 'de koninginnerit' waarover zovele wandelaars(bang voor het onbekende?) spraken vandaag. Zaterdag 23 mei 2009: Zaterdag klokslag 6u45 vertrek ik uit Ieper voor wat 'genen kattenpis' is... . Met name 40KM( volgens het roadbook afgelegde weg 42,90KM)staat me te wachten. De militairen zijn er ook, sommigen met nog 'bloeddoorlopen' oogjes van-de-te-korte nacht in hun tent aan de kazerne. We gaan richting Dikkebus, -vijver, Heuvelland,Monteberg, Kemmelberg, Zwarte Berg, Vidaigneberg, Rode Berg om langs de Klyte, Dikkebus terug ieperwaarts te keren. Er is geen meter plat vandaag. Altijd maar draaien, keren, bergop, bergaf, de zon in gezicht en nek met een-niet-aflatende stofferige wind. De organisatie is érg goed met een 7-tal controles en rustposten onderweg. Telkens kunnen we daar bevoorrading nemen van water, peperkoek, frisco, yoghurt met daarbij een vriendelijk en bemoedigend gezicht... . Op de Zwarte Berg drinken sommigen(vooral de Fransen, Duisters en Engelsen met grote snorren) zich te pletter aan de Picon. Om niet uit het ritme te geraken worden de rusttijden kort gehouden maar telkens is het een beetje 'verlossing' als de rugzak enkele minuten van mijn schouders mag. Onderweg kan je al eens een praatje slaan wat de afstand ietwat ' verkort'. Velen zeggen, ' ge zijt joe ant ipmoaken voe den Camino zekers' en dan beginnen ze te vertellen over hoe ze hem zelf al één, twee, en zelfs drie keer (vanuit Hamont-Helchteren, Noorderkempen!!!) liepen. Steeds weer krijg je een stuk verbondenheid, bruikbare tips over 't stappen, de alberges en hostals, maar ook een vorm van respect en begrip, een houvast en een steun. Zeven uren en drie minuten later kom ik moegestreden aan na een véél te lange tocht van 42,90KM. Ik word er bijna emo van, wat waarschijnlijk wil zeggen dat ik 'diep' ging. Met 'onblote' voeten en genietend van een triple Fanta, zie ik 'gekraakte, houterige en sommigen lijkbleek' voorbij de aankomst strompelen. Anderen dan weer gezwind en nog fris. Een studentengroep uit Leeds komt binnen als 'rode kreeften' en een meisje van ongeveer 20 jaren met blaren, de grootte van 2,- stukken op de hielen en voetzool hinkt zich naar de post van 't Rode Kruis. Ook zij verdient respect als blijkt dat ze 'ingepakt' zondag aan de start verschijnt...! Moe, tevreden maar vooral nog niet helemaal 'op' ga ik naar huis. Zondag 24 mei 2009: Na een korte nacht want ik kan moeilijk stilliggen en slaap dus slecht, vertrek ik opnieuw vanuit de Fenixzaal aan de 'Vesten' om 7u. Na wat stretchen maar toch nog met stramme spieren hier en daar, start ik. Ik ben vooral bang voor die onderrug want de eerste kilometers doet het echt wel pijn daar. Maar gaande weg ebt dit weg. De rust en controleposten zijn vandaag een streling voor onze voeten!!! Aan de splitsing van 20 of 30 KM, neem ik het pad van de 3OKM, want de doelstelling is de 100KM te halen.We trekken alover Zillebeke, Zonnebeke, Hill62, den Hooge Crater naar Zanvoorde, Hollebeke en terug Zillebeke. Net na de 2OKM begint het wat te stokken, de volgende controle bevindt zich pas op 7KM!!! Er is plots héél weinig volk meer over... . Ik heb het gevoel dat het tergend traag gaat, terwijl dit in wezen niet zo blijkt en ik richt me op de stipjes van voorgangers of de kerkentorens her en der in de verte. Die van Ieper zijn in dit heuvelachtig parcours niet te zien... In het Gasthuisbos en het Provinciaal domein begin ik wat te stamelen tegen mezelf. 'Ben ik dan toch niet alleen, als je jezelf tegenkomt ?' Ik blijf wandelen zij het dan op automatische piloot en ik besluit één uur te rusten met ontblote voeten in de rustplaats te Zillebeke. De rust, de omgeving en mijn drie pistolets deden me deugd want ik kan terug op weg... . De laatste kilomters worden terug in een goed en aanvaardbaar tempo afgewerkt. Omstreeks 14u, zes uren en één uur rust later, kom ik binnen. Her en der steken mensen van 'onderweg' hun duim op of geeft men een hand om je proficiat te wensen, want ja, "hij heeft het gehaald..." . Helemaal 'top' wordt het als Marit, Ste, mijn ma en Julie voor een warme ontvangst zorgen aan de Fenixzaal. Eventjes wordt het wat 'rokerig' in mijn ogen, maar dit verdwijnt al snel als ik de optelling maak, 13OKM in 4 dagen tijd. Een afstand die NOOIT een doel moet en mag zijn onderweg naar Compostela... !!! "Hij heeft het gehaald..." met deze woorden sluit ik deze vier afgelopen dagen af, een morele opkikker en een riem onder het hart dat de reeds 1350 getrainde KM, de vele opofferingen geen maat voor niets zijn geweest! (reactie, tips, opmerking, vragen via het icoontje 'reageren' rechtsonder deze tekst te klikken) Tot binnenkort, Gregory.
Eénmaal de mei-maand gepasseerd zal zijn, is het aftellen geblazen. Er is geen weg meer terug...!!! Ik bestelde - om te kunnen genieten van de goedkoopste prijs- mijn vertrekticket naar Lourdes en dit de dag, drie maanden voor de afreis. Dat het nog mogelijk is in deze tijd om vanuit België naar het Zuiden te reizen en dit slechts voor 22,-. Ongelooflijk maar toch waar. Het is nu toch weer een stapje dichterbij en officiëler...
Op woensdag 29 juli neem ik 's morgens vroeg om 6u12 de trein vanuit Kortrijk naar Rijsel. Ik kom eraan omstreeks 6u37. En dan... omstreeks 7u59 vertrekt de HST naar Bordeaux St-Jean, aankomst voorzien om 13u05, 10 minuten later aansluiting naar Lourdes om daar aan te komen rond 15u47. Ik voorzie een aanmelding in het hotel wat platte rust, een goede maaltijd en deelname om 21u aan de avondlijke 'kaarsjesprocessie'. Naar het schijnt is dat toch eens d emoeite waard om te zien en te beleven.Hopelijk na een goeie nachtrust, 'op stap.' De eerste tocht in het 'ongewisse', Lourdes-Asson, nl 24KM doorheen bergachtig gebied.
Ondertussen is er hier nog steeds voorbereidingstijd. De kaap van de 1OOOKM is overschreden. Afgelopen week gingen we met het verlengde weekend naar zee. De afstand van Ieper naar Veurne, 38,5KM werd overbrugd. Vertrokken om 13u en moege(s)treden aangekomen omstreeks 19u15. Vanaf 30KM is er eigenlijk nog weinig leuks aan en kom je vaak jezelf tegen. De donderdag genieten aan zee met een rustdag en een uitje en dan de vrijdag-,zaterdag en zondagmorgen 20KM gestapt. Het was een goede training, prachtig weer en leuke omgeving, nl. De Kust. De benen hielden goed stand. De rug blijft fragiel vooral de eerste 3-4 KM, daarna gaat het beter. Ondertussen is 'den Bart' vermoedelijk aangekomen na 29 dagen stappen, wat een tempo. 'Den Jos' daarentegen is vandaag de 50e dag ingegaan en het is nog te doen, geeft hij mee. Ik blijf aftellen en hou jullie op de hoogte... .
Hallo, Ondertussen al een tijdje geleden. Ik heb het druk om het verhaal van Jos en Bart, de twee pelgrims die vertrokken zijn en met wie ik contact heb te volgen. Hun blog kan je in ondertsaand bericht raadplegen. Leuke avonturen...!!! Ondertussen staat de kilometerteller niet stille. Ben al over de kaap gewandeld van de afstand tussen Saint-Jean-Pied-de Port en Compostella. Of beter gezegd van bij mij thuis tot in München. Dus dat zit snor. Afgelopen weekend was er een serieuze en eerste doorgedreven echte test... . Ik volgde een driedaagse wandeling en stapte vrijdag 30, zaterdag 30 en zondag 20 KM met rugzak. De eerste dag was ik stikkapot en had vooral pijnlijke onderrug en pijnlijke heupgewrichten, maar het was dan ook héél de wandeling koud en killig weer met regen en dit zes uren aan één stuk tijdens het wandelen. Dit wil zeggen, letterlijk en figuurlijk nat doorweekt tot op het bot... !!! Dat beloofde niet veel goeds voor de komende dagen, maar toch ging het de daaropvolgende dagen perfect en het weer was dan ook aangenamer. Het traject was ook boeiend, nl. de streek van Bellegem, Rollegem, Sint-Denijs en de zondag Brussel binnenstad, na een bezoekje aan de Koninklijke serres. Ook wel eens de moeite waard. s' Avonds sloot ik af met een kermisbezoek na 20u... en natuurlijk een pasta van Pasta Fresca. Momenteel zit ik al aan een record want ik ging 's avonds al dagelijks te voet heen en terug om 'mijn pasta' en dit voor de 14e dag op rij. Een beloning en een trainingske. 29 april nadert met rasse schreden en dan ben ik terug een stap verder in de voorbereiding, want dan koop ik mijn vertrekticket, precies drie maanden voor de afreis... . Zaterdag is Ste naar Parijs en ben ik van thuiswacht. Zondagmorgen ga ik terug stappen te voet naar Sint-Elooiswinkel en daar start ik voor de 25KM.
PS: Is er iemand die me kan antwoorden op deze (misschien domme) vraag wanneer je de wandelschoenen moet vernieuwen. Want de linkerschoen(lees 'zool') is reeds bijna 1cm afgesleten door de training(en). Kunnen deze vervangen worden of best opnieuw nieuwe kopen...?
Je kan hierop reageren als je rechtsonder dit kadertje klikt op 'reageren' en de stappen volgt... Alvast bedankt!!! Tot dra,
