Toen wij klein waren moesten wij elkaar een hand geven als we ruzie hadden gemaakt.
Mekaar uitschelden kon niet.
Of we moesten op een stoel tegenover elkaar gaan zitten tot we weer konden lachen naar elkaar.
Geweldloos opvoeden heet had.
Wat doe ik nu bij mijn kinderen? Geen scheldwoorden, niet schreeuwen en niet gooien met deuren of andere voorwerpen. Fysiek geweld is helemaal uit den boze, en uitgezonderd een fikfakpartij die dan toch soms uitloopt op een ongelukje heeft niemand van mijn gezin het ooit gewaagd om een vinger naar een ander uit te steken. Want wij zijn een GG. Geweldloos Gezin.
En nu, op mijn 44ste, heb ik gefaald.
Sorry vake en moeke, sorry kinderen, ik heb voor het eerst in mijn leven écht geweld gebruikt.
Niet alleen geschreeuwd, ook gevochten.
Gestampt. Geslagen. Geschopt. Gekrabd. Gegooid. Gesneden. Geallesd.
En weet je, ik ben er trots op.
WANT IK HEB GEWONNEN!
En ook de les dat deelnemen belangrijker is dan winnen heb ik wel meegekregen, maar toch ben ik ongelooflijk trots.
Want als zelfs de dokter zegt dat ik die vijand ongelooflijk hard te lijf ben gegaan en dat ze dacht dat ik op een gegeven moment het onderspit moest delven, dan vergeet ik alle lessen in geweldloosheid en bescheidenheid. En dan ben ik alleen maar trots.
Ik heb het gevoel dat er een lauwerkrans op mijn hoofd prijkt. Dat er een gouden medaille op mijn borstkast blinkt. Dat champagne rijkelijk in het rond spuit.
En jullie mogen allemaal proeven.
Want jullie hebben mij naar deze overwinning geschreeuwd.
Door deze blog te lezen, te liken of te delen.
Mijn verhaal stopt bij blog 31, geen mooi rond getal, maar het is wat het is.
En wie weet open ik ooit nog wel een nieuw verhaal. Over koetjes en kalfjes. Of over een onvergetelijke reis. Of over mijn kleinkinderen. Die ik dan na elk ruzietje op een stoel zet tot ze weer kunnen lachen naar elkaar.
Want wij zijn een GG. Een Geweldig Gezin.
Bedankt allemaal!
|