't Is gedaan. 't Is uit. 't Is af.
Ik nam afscheid van De Zonnestraaltjes in Duffel.
Het Middelheim, het UZA en het Heilig Hartziekenhuis hebben mij al lang gewist uit hun herinneringen.
En Hodgkin...is vertrokken!
Althans, naar mijn gevoel toch.
Ik heb hem in ieder geval aan de deur gezet.
Maar ik durf niet te vroeg victorie kraaien, want hij is sluw natuurlijk. Misschien heeft hij wel een huissleutel van me meegenomen of misschien sluipt hij ooit nog langs een raam of kier naar binnen...
Brrr... ik mag er niet aan denken.
Maar met hem weet je nooit natuurlijk, ik had hem vorige keer ook niet gevraagd.
En waarschijnlijk denkt iedereen dat ik nu vrolijk en opgelucht rondhuppel?
Wel, niet echt dus.
Want na een half jaar gezelschap van een rotzak, besluipt me nu toch weer een onverklaarbare angst.
Heb ik hem ver en duidelijk genoeg aan de deur gezet? Gaat hij geen vriendjes optrommelen voor een tegenaanval? Of sta ik er nu alleen voor, zonder medestrijders?
En intussen doet alles in huis hier nog aan hem denken natuurlijk.
Mijn afgeschoren kopje bv. Dat was in opdracht van hem...
De verbrande huidvlekken. Opgelopen tijdens één van mijn laatste aanvallen...
De doorligwonden van mijn zetel. Het was echt een uitputtende relatie...
Niet bevorderlijk voor het 'loslatingsproces' natuurlijk.
Maar de vele kaartjes aan mijn muur en de slingers en spandoeken van het 'eindelijk-is-hij-buiten-verrassingsfeestje' herinneren mij dan weer aan mijn legertje medestrijders.
Voor een 'vrijgezellenfeest' is het nog wat vroeg.
Ik ga ervan uit dat ik nog wel een tijdje de naweeën van onze relatie zal moeten verdragen, maar dat hij zich tenminste een tijdje gedeisd houdt.
Hopelijk krijg ik die zekerheid in september, al zal ik pas over een jaar of 5 een echt 'begrafenisfeest' kunnen organiseren.
|