Door een gebrek aan eenpersoonskamers heb ik 2 dagen bij 'madam Vanierneffe ' gelogeerd.
Madam Vanierneffe, 58 jaar, en haar dochter die van 1u tot 7u naast haar bed zat.
Lieve mensen, niks mis mee, ook lief voor elkaar, maar al een beetje uitgeklapt na enkele weken leven in een ziekenhuiskamertje.
Tot mijn bezoek hen weer inspiratie gaf natuurlijk:
' Kek moe, die madam hee veul draojen hangen hé'
'Ja Sus, kdenk da die wel iet van kanker ofzoe hee'
'Kek. Ze slopt. Zéé deugd van heur beddeke'
...
Ik moet zeggen dat ik lang heb volgehouden dat ik inderdaad deed of ik sliep of zelfs helemaal niet kan praten.
Als er genoeg zuurstof door mijn bloed loopt, dan kan ik meestal vlot de theorie van de communicatieve vaardigheden voor de geest halen, maar als ik me écht niet goed voel kan ik het moeilijk opbrengen te investeren in onbekende mensen.
Sorry, niks persoonlijk, enkel een beperktheid van mij!
Wat me ook wat ongemakkelijk maakte, is dat het kaske van de tv, die weliswaar boven mijn bed hing maar gedeeld moest worden, in madam Vanierneffes handpalm was vastgeroest.
Om 8u 's morgens ging haar duim als een automatische piloot naar de on-knop, en wanneer ze rond een uur of 22 lag te snurken belde ik de verpleging om hem weer af te zetten. Oef.
Wisten jullie vb dat je op zondagochtend heel vroeg kan ondergedompeld worden in de jaren 70-80 met programma's als Magnum, Den Bompa en de Familie Bakkeljauw?
Of wisten jullie dat de aflevering van Ugly Betty (de chinese versie van onze 'Sarah') van zaterdagnamiddag, ook nog op zondagvoormiddag herhaald wordt? Maar dat die aflevering echt zo goed is dat je die gerust 2x kan bekijken?
Toen ik na 2 dagen vroeg of het nieuws misschien eens op mocht, zeiden ze:
'Oei, nifs da zien weulle ni want das ni anders dan misère', maar ze zetten het wel meteen op.
Ik schaamde mij al want zowel op het Tahrirplein in Egypte als op het Taksimplein in Istanbul viel inderdaad niet veel vreugde te rapen.
En toen ik hoopte dat misschien het weerbericht minder miserie zou brengen, werd er alweer druk 'gefeuilletonnekeszapt'.
Maar madam Vanierneffe, die geen 'misère vant nifs' wilt zien, volgt dan wel 's avonds een waargebeurde film over kanker op 5.
Triestig, want de mama sterft aan lymfenklierkanker en moest dan afscheid nemen van haar dochter. Madam Vanierneffe moest een beetje wenen van ontroering.
Ik ook.
Van 'misère'.
En een ergernis die ik echt VOLLEDIG aan mezelf wijt, is het gruwelen van menselijke geluidjes.
Madam Vanierneffe, jij kan er écht niks aan doen, en het was voor jou minstens even gênant als voor mij.
Maar ik meen dat ik elke keer opschrok met de gedachte 'dat kan nu toch niet dat ze in een ziekenhuis op dit uur in de kamer hiernaast in de muur beginnen boren of op een verdieping hoger met een stoel met ijzeren poten beginnen schuiven', vooraleer ik doorhad dat dat oorverdovende lawaai uit haar kwam.
Op 2m afstand.
En als een kartonnen wandje je scheidt (met korte ei) van een toilet die je zou moeten delen, dan lukt het mij niet meer (weer die faalangst) om nog op diezelfde toilet te gaan na madam Vanierneffe.
Ik heb me 2 dagen wat zieker voorgedaan en telkens naar de bedpan blijven vragen...
Lang leve de eenspersoonskamers voor egoïsten als mezelf.
|