Na een lange tijd van stilte is het weer tijd om van me te laten horen.

Niet omdat er iets spectaculairs gebeurd is ofzo, maar omdat ik jullie wel een stavaza verschuldigd ben. (Hoor mij, na een half jaar ziekteverlof begin ik nu toch weer 'werktaal' uit te kramen. Als ik in diit artikel nu ook nog over 'opportuniteiten' of 'win-win-situaties' begin, dan komt dat waarschijnlijk eerder doordat ik alweer ben gaan vergaderen met stadspersoneel dan door de kanker)

Ik ben intussen lid van een nieuwe club. Het clubje van de oncorevalidatie. (Dat is dan weer vakjargon van kankerpatiënten)

2x per week komen we samen in de fitnesszaal van het ziekenhuis. In fel contrast met de bruine oude ziekenhuiskamers en gangen met loshangend behang en gescheurde vloerbekleding is dit een frisse en hippe revalidatieplek. ( Den NRG is er niks tegen!)

Onder begeleiding van dokter en kinesist krijgen we een aangepast trainingsprogramma om weer wat conditie op te bouwen of fysieke beperkingen weg te werken. (een 'opportuniteit' die ik niet kon laten liggen dus )

Maar weer ben ik een vreemde eend tussen alle borstkankers.

Klein, mollig, en allerminst lange blonde lokken. En toch hoorde ik ze duidelijk vanop haar loopband zeggen:

 -'Ik ben nu Barbie'

Ik zocht naar overeenkomsten. Ok, er prijkten 'diamanten' op haar T-shirt, maar deze was niet eens roze of aanspannend.

Ik zag de gelijkenis niet echt, maar al gauw verduidelijkte ze zichzelf: 

- 'Mijn borsten zijn al gereconstrueerd, maar ik heb nog geen tepels.'

De helft van de fitnesstoestellen moest even stilgelegd worden om te kunnen bekomen van het lachen.

Ach ja, Barbie heeft geen tepels. En als ik me goed herinner zijn er nog meer 'naakte onvolmaaktheden' aan Barbie, maar daar wil ik niet verder over nadenken.

Ik 'fiets' stilzwijgend mijn 3 km uit.

Ik heb al snel door dat ik hier niet tot voorzitter/ leidster gebombardeerd zal worden, en  dat vind ik niet erg.

Tijdens een controlebezoek aan mijn dokter bleken alle testen positief te zijn.

('Positief' zoals gewone mensen dat kennen, niet zoals in het vakjargon van de artsen waar 'positieve testen' meestal 'negatief' betekenen.)

Goed nieuws dus. Al mijn functies en organen blijken de behandeling van chemo en bestralingen goed verwerkt te hebben.

Al kan een petscan pas uitwijzen of ik kankervrij ben.

En daar is het nog te vroeg voor.

Eind oktober meer nieuws. 

Nog spannend tot dan.

  Voorlopig concentreer ik me op mijn herstel en genieten de kinderen nog van mijn ziekteverlof. Een echte 'win-win-situatie' dus...