Het is rustig in de bestralingsclub.

Sinds de voorzitster van De Zonnestraaltjes, een prominente dame met borstkanker die de hele groep zowat aan de praat kreeg, vorige week haar ontslag gaf (of beter 'kreeg' van het ziekenhuis) was er niet veel coherentie meer te bespeuren in het clubje.

Er werden nog wel wat vriendelijke 'goeiemorgens', 'het-beste-nogs' en 'nog-zoveel-beurten-te-gaans' over en weer gegooid, maar van echte koffieklets was geen sprake meer.

Iedereen een beetje onthutst over het plotse vertrek van de voorzitster, die binnenkwam met de woorden 'tis mijne leste'. Verslagenheid alom want zij had het afscheid niet vooraf aangekondigd.

Maar De Zonnestraaltjes zouden De Zonnestraaltjes niet zijn als ze bij de pakken bleven zitten natuurlijk. Want na regen komen De Zonnestraaltjes.

Ik weet niet juist wanneer en hoe het gebeurd is, maar sinds kort heb ik het gevoel dat ze al hun hoop op de nieuwe voorzitster gesteld hebben...

Misschien hielden ze één van de voorbije dagen een anonieme stemming terwijl ik onder de machine lag ofzo, en misschien heeft iemand geopperd dat het toch goed zou zijn om een nieuwe, jonge voorzitter te hebben...

En dus voel ik nu een zware druk op mijn schouders.

Ik kom niet meer weg met een vriendelijke goeiemorgen, ik voel duidelijk dat ik er wat meer moet zíjn voor hen. Want de ene heeft zopas voor het eerst haar pruik durven aflaten, de andere wil toch ook graag haar verbrande borstkas laten zien en de derde zit in zak en as omdat haar dochter van 15 zwanger is... 'en dat nu juist samen met die smerige ziekte'...

Ik voelde me eerst wat ongemakkelijk bij al die ellende, maar gelukkig had ik van de psychologe die zich in het ziekenhuis geregeld op mijn bed zette, geleerd van heel begrijpend te knikken, de gepaste bijvragen te stellen en uiteraard de nodige, soms pijnlijke stiltes te laten.

Ik moet zeggen, ik ben er goed in geworden. 

Maar dames, let op, zaterdag is het mijn 'afscheidsfeest' en volgende week moeten jullie weer op zoek naar een andere voorzitter!

Ik ga echt niet langer blijven omdat die eer mij nu te beurt valt...