Door een gebrek aan eenpersoonskamers heb ik 2 dagen bij 'madam Vanierneffe ' gelogeerd.

Madam Vanierneffe, 58 jaar, en haar dochter die van 1u tot 7u naast haar bed zat.

Lieve mensen, niks mis mee, ook lief voor elkaar, maar al een beetje uitgeklapt na enkele weken leven in een ziekenhuiskamertje.

Tot mijn bezoek hen weer inspiratie gaf natuurlijk:

' Kek moe, die madam hee veul draojen hangen hé'

'Ja Sus, kdenk da die wel iet van kanker ofzoe hee'

'Kek. Ze slopt. Zéé deugd van heur beddeke'

...

Ik moet zeggen dat ik lang heb volgehouden dat ik inderdaad deed of ik sliep of zelfs helemaal niet kan praten.

Als er genoeg zuurstof door mijn bloed loopt, dan kan ik meestal vlot de theorie van de communicatieve vaardigheden voor de geest halen, maar als ik me écht niet goed voel kan ik het moeilijk opbrengen te investeren in onbekende mensen.

Sorry, niks persoonlijk, enkel een beperktheid van mij!

Wat me ook wat ongemakkelijk maakte, is dat het kaske van de tv, die weliswaar boven mijn bed hing maar gedeeld moest worden, in madam Vanierneffes handpalm was vastgeroest.

Om 8u 's morgens ging haar duim als een automatische piloot naar de on-knop, en wanneer ze rond een uur of 22 lag te snurken belde ik de verpleging om hem weer af te zetten. Oef.

Wisten jullie vb dat je op zondagochtend heel vroeg kan ondergedompeld worden in de jaren 70-80 met programma's als Magnum, Den Bompa en de Familie Bakkeljauw?

Of wisten jullie dat de aflevering van Ugly Betty (de chinese versie van onze 'Sarah') van zaterdagnamiddag, ook nog op zondagvoormiddag herhaald wordt? Maar dat die aflevering echt zo goed is dat je die gerust 2x kan bekijken?

Toen ik na 2 dagen vroeg of het nieuws misschien eens op mocht, zeiden ze:

'Oei, nifs da zien weulle ni want das ni anders dan misère', maar ze zetten het wel meteen op.

Ik schaamde mij al want zowel op het Tahrirplein in Egypte als op het Taksimplein in Istanbul  viel inderdaad niet veel vreugde te rapen.

En toen ik hoopte dat misschien het weerbericht minder miserie zou brengen, werd er alweer druk 'gefeuilletonnekeszapt'.

Maar madam Vanierneffe, die geen 'misère vant nifs' wilt zien, volgt dan wel 's avonds een waargebeurde film over kanker op 5.

Triestig, want de mama sterft aan lymfenklierkanker en moest dan afscheid nemen van haar dochter. Madam Vanierneffe moest een beetje wenen van ontroering.

Ik ook.

Van 'misère'.

En een ergernis die ik echt VOLLEDIG aan mezelf wijt, is het gruwelen van menselijke geluidjes.

Madam Vanierneffe, jij kan er écht niks aan doen, en het was voor jou minstens even gênant als voor mij. 

Maar ik meen dat ik elke keer opschrok met de gedachte 'dat kan nu toch niet dat ze in een ziekenhuis op dit uur in de kamer hiernaast in de muur beginnen boren of op een verdieping hoger met een stoel met ijzeren poten beginnen schuiven', vooraleer ik doorhad dat dat oorverdovende lawaai uit haar kwam.

Op 2m afstand.

En als een kartonnen wandje je scheidt (met korte ei) van een toilet die je zou moeten delen, dan lukt het mij niet meer (weer die faalangst) om nog op diezelfde toilet te gaan na madam Vanierneffe.

Ik heb me 2 dagen wat zieker voorgedaan en telkens naar de bedpan blijven vragen...

Lang leve de eenspersoonskamers voor egoïsten als mezelf.

Er waren eens 2 klusjesmannen, Sus en Klus, die bij wijze van vakantiejob met het ambulancierspeelgoed mochten spelen.

Om 2u zouden ze me oppikken in het UZA. Om half 3 sloften ze binnen in kapotte T-shirt en vuile broek, de ene wat groter en dikker en slomer dan de andere.

Klus: Moete gij naar Lier, komaan dan!

Ik: Euhm... ja, maar hoe moet dat met mijn zuurstof en baxters?

Klus: Die baxters zalle kik wel dragen, als gij uw valiezen pakt. En kunde gij ni zonder zuurstof?

Ik: Euhm...

Gelukkig zei de verpleegster dat de zuurstof echt wel mee moest en zelfs tijdens de rit moest verhoogd worden.

Sus: Eej Klus, we moeten er nog wel ene meenemen naar Lier hé, hoe gaan we dat doen?

Er kan er mor ene liggen in den ambulans hé.

Klus: Ow... Wie van eulle 2 kan er rechtzitten?

Ik: Euhm, ik kan wel rechtzitten, denk ik, maar ik ben nog nooit uit mijn bed geweest.

Klus: Ok, dan bleft meneer liggen en madam mag mé de rolstoel. Kunde gij wel zelf al uw draden vasthouden da die ni tussen de wielen geraken en ook uw zakken? En laat die zuurstof dan maar zo tot in den ambulans.'

Ok

In mijn nachtkleedje en  beladen met zakken naar de parking gereden, want de ambulance stond buiten, gevolg door dikke stinkende man op brancard.

Sus: Stapt gij maar uit, kruipt in den ambulans en go mor op da stoeleke zitten.

          Houd wel alles goe vast want da ga schokkelen.

Half uitgeput was ik blij dat hij er toch aan dacht de zuurstof weer aan te sluiten. 

Klus aan het stuur, Sus op het stoeltje achter mij, dikke man veel te dicht naast mij.

Tussen de telefoontjes van de chauffeur door 'dag choeke, oewist?' en 'seg garagist, die lichtjes van de motor knipperen hier en die valt altijd stil', hing hij aan de fles (gelukkig wel cola) of schold hij de dame in de zwarte Chrysler uit dat ze na 6 keer voor- en achteruit manoeuvreren aan het rode licht beter opzij zou gaan voor den ambulance.

Sus was intussen ingedommeld denk ik, want die heb ik niet meer gezien of gehoord. 

En ik zat stilaan te stikken onder de bagage.

Toen we er waren werd mijn zuurstof weer uitgetrokken en mocht ik op eigen houtje met bagage uitstappen en naar een rolstoel gaan.

Klus: Naar waar moete gij?

Ik: Euhm, ik weet niet.  Eerst graag naar binnen maar ik weet niet welke afdeling of kamer.

Klus: Ok, dan zet ik u in de hal en ga kik op zoek naar uw kamer...

Op geneeskunde aangekomen kon ik met een laatste adem nog uitpersen: Krijg ik aub een bed en zuurstof? SNEL!

En verpleging had wel door dat mijn medische toestand om een eenpersoonskamer vroeg. Oef.

Ik was als kind fan van een Nederlandse zanger die ik hier zelfs niet verder durf benoemen.

Een jeugdzonde.

Maar ik was wel echt in de fanclub met alles erop en eraan.

En dat bracht me nu op het idee om ook een fanclub van het UZA op te richten.

Voor diegene die dit opkomend talent en tegelijkertijd gevestigde waarde van BZ ( bekende ziekenhuizen) nog niet goed kent omschrijf ik hier even de grootste kwaliteiten:

1. Efficiëntie (waarom zou ik dat nu toch op 1 zetten?)

Ik noem maar wat:

 - als je vb 's avonds zegt dat je buikpijn hebt, dan kan elke verpleegkundige door een tik op de computer je eten voor de volgende ochtend nog aanpassen. Dat noem ik efficiëntie.

 - geen wachttijden. Als een onderzoek afgelopen is staat er onmiddellijk een team klaar voor een volgend onderzoek of voor je vervoer. Dat noem ik efficiëntie.

 - dokters, kine, verpleging... spreken af wie wat wanneer met de patiënt doet, zodat ze elkaar niet voor de voeten lopen. Dat noem ik efficiëntie.

 - al het medische personeel kan overal je dossier inkijken en dóet dat ook.

Ik heb geen enkele keer moeten uitleggen dat ik kanker heb en chemo krijg en een infectie en een hernia en botpijn en.... Dat noem ik efficiëntie.

(Nvdr: naar het schijnt heeft de cafetaria nog wel nood aan een efficiëntiecoördinator...)

2.  Medische kennis hand in hand met menselijkheid

Hoewel ik ben overgebracht met de diagnose 'bleomycine intoxicatie', chemovergiftiging dus, hebben bijkomende onderzoeken aangetoond dat het toch iets minder alarmerend was, nl. zeldzame infectie op de longen omv tekort aan witte bloedcellen. Oef, de behandeling en revalidatie kon meteen beginnen.

Dat is hun vak natuurlijk, en daarom zijn ze ook een universitair ziekenhuis. Maar je kan toch ook niet van elke BV zeggen dat ze goed kunnen zingen hé...

Daarenboven schuilt achter zoveel medische kennis bij elke UZA- medewerker zoveel menselijkheid dat ik vermoed dat zij allemaal minstens 20 jaar sociale vaardigheidstraining gevolgd hebben.

3. Iedereen gelijk

Op intensieve zorgen dragen dokters, verpleegkundigen, poetshulp, ergo's en kine's 

allemaal hetzelfde witte pak en spreken elkaar aan met de voornaam.

'Wij zijn van principe dat iedereen hier hard werkt om zieke mensen te helpen', was de verklaring.

Sé, dat vind ik nu schoon sé. Dat is een visie waar ik een beetje moet van huilen van ontroering.

4. Harde werkers

Ik heb toevallig een neus voor harde en efficiënte medewerkers.

Je kent dat wel, je zit op een terrasje en de jonge garcon is al 8x over en weer gelopen zonder ooit iets mee te pakken en kijkt toevallig de andere kant uit als je hem probeert te wenken.

Ik pik dat soort 'drukdoend-over-en-weer-lopende-nietsnutten' er nogal snel uit.

Maar niet in het UZA.

En als ik ze een compliment gaf over hun ijver en inzet, dan kreeg ik steevast het antwoord:  'oh, dat valt wel mee hoor, straks zal het wel wat rustiger worden'.

En sappige roddeltjes als 'heb je gezien dat die weer te laat was', of  'waarom krijgt die altijd de vroege en ik de late', heb ik niet gehoord, daar was geen tijd voor. Maar wel veel 'alstublieft', 'dankjewel' en 'kan ik je nog ergens mee helpen?'. Daar was wel tijd voor.

Mooi toch?

5. Dokter Johan

Tja, wie dokter Johan kent snapt natuurlijk wat ik bedoel.

Een tipje van de sluier voor diegene die hem niet kennen: een combinatie van de 4 hogergenoemde kwaliteiten en dat samengebundeld in een geweldige verpakking.

Beslist de moeite waard om je eens op te laten nemen op INZO 5...

Ziezo, tot hier mijn propaganda.

Wie lid wil worden van de UZA- fanclub kan mij mailen.

En dan kunnen we brainstormen over de activiteiten van de UZA-fanclub zoals:

 - maandelijks uitgeven van een krantje met de heerlijke titel 'Het UZAzetteke', vol weetjes en ook een spelletjespagina (verbind de juiste patiënt met de juiste monitor of zoek de 5 verschillen tussen de zieke long en de gezonde)

 - een familiedag met springkastelen in de gangen en doe-mee-workshops op OK en handtekeningensessies

 - hoogtepunt van het jaar: in september op cruise met de hele UZA-bemanning en dokter Johan als kapitein!

Komt zeker in het VTM- nieuws!

Neehee, ik bén niet doodziek, maar ze bombarderen mij hier gewoon tot doodziek. 

In een recordtempo.

Toen eenmaal bekend was waarom ik al een aantal dagen koorts had, nl. omdat de chemo, waarvan ik tot nu toe dacht dat die aan mijn kant stond, mij vergiftigd had waardoor mijn longen geen zuurstof meer aan mijn bloed konden geven, gebeurde het allemaal op een klein half uurtje: van een gewone kamer naar intensieve zorgen, van mijn eigen pyjama naar een ziekenhuisschortje, geen bril, geen gsm,geen bezoek en in bed blijven.

Ook niet naar het toilet dus. 

En dan moet je natuurlijk plassen...

Geen probleem, terwijl 5 man rond m'n bed bezig was met draden en monitors, schoof iemand een ijskoude ijzeren pan onder mijn kont met de boodschap : 'laat maar lopen'. 

Faalangst...

Ik kan dat niet...

Het heeft echt veel tijd, energie en 'overzettingsvermogen' gekost om 'het te laten lopen'. 

Dan werd het nog even spannend toen de alternerende matras besloot dat het tijd was voor actie, maar we hebben geen tsunami veroorzaakt. 

Alles went, want intussen ben ik een ervaren bedplasser.

Mijn eerste nacht op intensieve zorgen heeft mij ook wel iets moois opgeleverd. Ik heb er mijn eerste drugervarinng opgedaan. Noem het gerust een midlifecrisis om op deze leeftijd met die dingen te experimenteren, maar het was wel een medisch verantwoorde en volkomen legale drug. Denk ik.

 De spuit werd aangekondigd als: 'dit is tegen de pijn en gaat onmiddellijk naar je hoofd trekken. Niet tegen vechten, gewoon laten gaan, mevrouw Van Houtven'

En of ik ging...

Langs grote bomen met op elke tak een zingend kind, en langs een heel gezellig kringgesprek tussen oa mijn grootmoeder (die ik amper gekend heb), een mooi ex-lief, een schoolvriendin en mijn kinderen, en dat in het salon van 'de voorkamer' van ons ouderlijk huis. Geen idee waar het over ging, maar het was supergezellig, en ik had spijt dat ik in een diepe slaap viel.

Geen paniek, ik denk niet dat ik nog verder ga experimenteren met drugs of bedpannen.

Toen ik amper 24u later met loeiende sirene over de tramsporen naar het UZA werd overgebracht, begon ik toch te vermoeden dat er iets ernstig aan de hand was.

Intussen ben ik natuurlijk beter, anders zou ik dit niet kunnen schrijven, en ik beloof jullie één van de volgende dagen een schrijfseltje over mijn UZA-ervaring.