Vandaag merkte ik weer eens dat naast mijn dichte familie ook verdere neven en nichten en tantes en nonkels warme en gezellige mensen zijn.

Jammer dat dat vaak op een begrafenis is dat je zoiets moet constateren.

En stiekem vind ik het een beetje grappig dat ze 'die dame met dat petje' niet herkennen. Althans de oudere of de 'verderweg' generatie toch.

'Greet, de jongste van tant'Anny', heb ik een paar keer verduidelijkt.

Bij de meesten ging er dan wel een belletje rinkelen van 'och ja, had die geen kanker ofzo?', te merken aan de pijnlijke stilte en het beschaamd rondkijken omdat ze me niet herkenden.

Maar niet bij die verre tante die me prompt vroeg: 'Dag jongedame, en wie mag u wel zijn?' (oef, ze maakte er toch al geen jongeheer van...)

- Greet hé tante, de jongste van Van Houtven.

- Och mor Greetje, natuurlijk hebbe kik u ni herkend, wa hebde gij nu toch met uw haar aangevangen, deugniet!'

Haha, daar waar kanker al maanden dag en nacht in mijn hoofd zit, was tante Lisette's enige zorg op dat moment of ze nu nog voor een pistolet of een koffiekoek ging.

Hopelijk is dat ook mijn zorg op de volgende koffietafel, al zal ik me dan toch weer een paar keer moeten voorstellen aan vele nonkels en tantes.

(Al blijft het mysterie van mijn 'ondersteboven foto's voorlopig ook nog een zorg...)