Onze laatste dag Nepal vertrekt vanuit Kathmandu naar Bhaktapur: we hebben het beste tot het laatste gehouden. Bakhtapur heeft namelijk niet 1 durbar square maar 3, en bovendien zijn de gebouwen er enkele eeuwen oud (500 a 600 jaar) en staan er toch nog wel wat recht, naast de vele die door de aardbevingen verdwenen zijn. Het stadje is volop in heropbouw : als toerist betaal je hier het meeste van alle steden. (1500 roepies, waar dat elders 1000 roepies is). Dit is ook wel te merken in de straten die allemaal volledig betegeld zijn met rode bakstenen. De hindoetempels en boeddhistische tempels staan hier ook door mekaar, en zijn zelfs soms moeilijk van mekaar te onderscheiden, zo zijn ze eigenlijk dooreenlopend. Er is zeer veel en mooi houtsnijwerk dat vele gevels versiert: hoogtepunt is een pauw-versiering van 500 jaar oud. het hout heeft verschillende kleuren, maar dat komt door de schilderingen die ze doen bij de festivals en heeft niet met de houtsoort te maken.
s middags eten we op een open terrasje met zicht op één van de pleintjes. er komt ook nog een "feeststoet" voorbij van jongeren in speciale kledij en die musiceren. De befaamde yoghurt van Bhaktapur, de beste van heel Nepal, heeft ons heel goed gesmaakt.
In de latere namiddag rijden we dan terug naar Kathmandu, onze bagage gaan ophalen bij Quest Volunteers en afscheid nemen van Salve, Sila en Alisha. Deven was er niet. Als we nog iets voor hen willen doen, vragen ze met aandrang om meer vrijwilligers te sturen; daar ontbreekt het aan! uiteraard is sponsoring ook welkom, maar mensen die helpen blijven het belangrijkste. We babbelen nog wat over Nepalese tradities, ook over Filipijnse tradities, want Salve is Filipijnse. Over de overstromingen, over de verschillende culturen binnen de kastes in Nepal enz.
Dan terug met alle bagage naar het hotel, nog een laatste keer eten in een Nepalees restaurant (één van de betere hier vlakbij), en nu staat alles gepakt en gezakt om morgen om 5u te vertrekken naar de luchthaven. (dit is 01.15u Belgische tijd)
Dit was het dan, veel ervaringen op allerlei vlakken, en vooral de boodschap dat er in de wereld nog veel werk aan de winkel is!!!
2 dagen verder, want: In Bandipur niks van wifi, en zelfs amper electriciteit....dus geen berichten.
Gisterenmorgen (vrijdag 11 augustus) om 10 uur vertrokken vanuit Pokhara, richting Bandipur. Dit ligt op de terugweg naar Kathmandu, zo ongeveer 1/3 van de afstand maw ca 70 km. De weg loopt langs een prachtig bebost berglandschap waarin rivieren zich een weg hebben gebaand. Op elk plekje waar geen bos is, zijn er rijstvelden in terrasjes aangelegd. De wolken hangen ook hier als sluiers tussen de bergen en af en toe rij je erdoor met regen als gevolg.
Tegen de middag aan, slaat de chauffeur onverwacht een onnoemelijk klein weggetje is. "ja, dit is de weg naar Bandipur", bevestigt hij. Het is zo'n half uur klimmen om 8 km af te leggen per jeep, en een onophoudelijke aaneenschakeling van haarspeldbochten en prachtige vergezichten.
Aangekomen in het dorpje, blijkt het te bestaan uit één lang gerekte (beetje kromme) straat op de kam van de berg. Aan beide zijden van het straatje alleen maar hotelletjes en restaurantjes, en midden in de straat ook nog 3 tempeltjes.
Ons hotel, Old Inn, blijkt het beste te zijn van het hele dorp. Het is een oud gebouw van zowat 250 jaar, met zeer lage plafonds uit houten balken. Ook de deuren, ramen en luiken zijn uit hetzelfde donkere hout. De meubels, kisten, bedden, binnendeuren enz zijn allemaal in dezelfde stijl. Aan de achterzijde van het gelijkvloers is een ruim terras met prachtige uitkijk op de vallei, en in het droge seizoen ook weer op het Himalayagebergte, dat nu echter verstopt zit achter dikke wolkenmassa's.
We vinden voor het middageten een terrasje met zicht op het dal aan de andere kant van de berg, en in de zon is het daar zelfs heel heet. Er zitten weeral Spanjaarden (die zijn we al veel tegen gekomen).
Na het middageten rijden we naar de speciale uitkijkpunten op de vallei die zo'n 500 m dieper ligt en zowel de weg van Pokhara als de weg naar Kathmandu duidelijk laat zien. We spelen een spelletje met een vlinder, die aan de buitenzijde wit met zwarte tekeningetjes heeft, maar tussen zijn vleugeltjes prachtig blauw laat zien als hij vliegt. probeer daar maar eens een foto van te nemen ;-) !!
Boven kunnen we ook nog een klimmetje naar de echte top boven het dorp doen, waar het uitzicht alleen nog maar impressionanter wordt.
Met de jeep verder naar het boeddhistische klooster, mislukt omdat de weg er zo glad en modderig bijligt, dat het één slippartij wordt, de wielen patineren langs welke kant van de weg we ook proberen. Dan maar onverrichterzake terug naar het "dorpsplein" voor een rustige thee met prachtig uitzicht.
's avonds eten we weeral op hetzelfde pleintje natuurlijk, maar in een ander restaurantje, waar een hele zwerm Chinezen binnenkomt, en ook een koppeltje Nederlanders (nog niet veel tegen gekomen, Chinezen des te meer)
Misschien ook nog vergeten te vertellen: donderdag bij de afdaling na bezoek aan de World Peace Pagoda, kwamen we een groep Slovenen tegen waarmee we een babbel hebben gedaan over Europa.
Dan naar ons lage kamertje, waar een ventilator die af en toe aanspringt, ons vertelt dat de elektriciteit meer uit dan aan was. de zaklampen hebben dus goed dienst gedaan.
Dan vanmorgen uitgebreid ontbijt: als dat 250 jaar geleden ook al zo was, moesten ze niet klagen! Eerst mangosap, musly met yoghurt, eieren met petatjes, tomaatjes en paprika, toast en boter en confituur. koffie en thee naar keuze.
Dus we konden er wel een tijdje tegen.
De weg naar Kathmandu ziet er zowat uit als gisteren. Naarmate we dichter de hoofdstad naderen wordt de kwaliteit echter slechter en slechter. Op sommige plekken staat het verkeer ook gewoon stil, omdat er ofwel werken aan de gang zijn, ofwel voertuigen mekaar blokkeren, of er gewoon zo'n steile hellingen zijn dat sommige voertuigen bijna niet boven geraken, en er dus een lange rij achter blijft hangen. Bij het binnen rijden van Kathmandu kiest de chauffeur een kleinere weg, die de "grote" baan verlaat omdat er dan minder verkeer is. We komen op redelijk gekende aard van straten (vol putten, modder, smal en met toch kruisend verkeer allerhande zoals voetgangers, honden, geiten, koeien, kippen, kinderen, brommers, vrachtwagens enz: alles rijdt en loopt door mekaar)
We komen terug voorbij de monkeytempel, zien de gumba, waar we Engelse les hebben gegeven, in de verte op de heuvel liggen, en rijden dan het stadscentrum in naar ons eerste hotelletje "Dream Nepal", waar ze ons duidelijk verwachten. De rit van ca 130 km heeft geduurd van 10 tot 15.30 u (met een middagstop van een klein uurtje): dus reken de gemiddelde snelheid maar uit op de grootste en belangrijkste weg van Nepal......
Voor vandaag hadden we geen andere uitstappen meer voorzien, we wisten immers niet hoe lang de rit zou duren (nog meer file?). Daarom gaan we maar nog eens opnieuw het commerciële centrum van de stad in voor nog enkele laatste inkoopjes. We krijgen plots een fameuze regenbui die ons op een overdekt terras laat belanden voor een grote pot thee, chocolademelk en koffie. De overdekking is een groot plastieken zeil dat schuin afhangt en het regenwater opvangt en afvoert. Omdat de bui zolang duurt, beslissen we maar om meteen hier ook te eten. We kiezen toch maar voor de voorlaatste maal chomien en momo's (Lode neemt er ook al frieten bij, kwestie om wat voorbereid te zijn op de terugkeer...). Als we goed en wel aan het eten zijn, stopt het met regenen, en dus kunnen we "droog" terug naar ons hotel. "Droog" betekent echter wel nog steeds dat de straten kleddernat en vol modder liggen....Een goeie douche doet dus weeral deugd, en dan de blog weer bijgewerkt.
Weeral veel geluk gehad vandaag met de afstemming van ons
programma op het weer:
Vanmorgen lichte regenval, maar dat belette niet dat we de zwaarste
waterval ooit hebben gezien. Een gigantische stroming, snelheid en volume water
vliegt door een smalle zwaar begroeide vallei. Enkele drupjes regen erbij
hinderen niet, want de zware stroming doet tussen de smalle kloof warme dampen
naar boven komen: zo bijna een stoombad?
Aan de overkant van de baan daalden we af in een grot die
echter deze keer helemaal was ingericht als hindoetempel. Al van bovenaan
zijn langs de naar beneden cirkelende trap allerlei godenbeelden aangebracht. Beneden
is het wat primitiever, niet in het minst door de vochtigheid, en de juist
beginnende stalagtieten.
Daarna zijn we naar een vluchtelingenkamp van Tibetanen
gereden, vlak in de buurt. De omgeving is zeer proper en rustig, weliswaar met
2 vechtende koeien en waterbuffels. Binnen is er een museumke dat het
imperialisme van China in Tibet aanklaagt. Er worden taferelen beschreven die
doen denken aan de oorlogen in Vietnam en Cambodja. De Tibetanen vluchtten naar
India, Butan en Nepal en koesteren weinig hoop ooit nog hun eigen Tibet als
eigen land terug te kunnen bekomen. Toch blijven ze Tibetaan in hart en nieren,
en zelfs na 50 jaar in Nepal noemen ze zichzelf nog steeds Tibetaanse
vluchteling, en niet Nepalees. s Middags eten we dan in het Tibetaans
restaurantje dat er vlak naast ligt, Tibetaanse gerechten die wel lekker smaken.
Soort noedels of spaghetti in kippensoep, en een soort vleesflapjes (uit deeg
met vlees en ajuin ertussen: lijkt op empanadas). Naast het museum staan er nog
wel enkele andere gebouwkes waar de vluchtelingen allerlei beroepen worden
aangeleerd, en ook een verkoopzaal van Tibetaanse tapijten. Mooi, maar wel wat
omvangrijk om mee te nemen.
Wanneer we het vluchtelingenkamp verlaten, komt de zon er
her en der een beetje door, ook al blijven er laaghangende wolken tegen de
bergen aan. We rijden zwaar bergop naar de 2e(die wij zien) world peace pagoda
door de japanners gebouwd. Hij staat boven op een bergtop en kijkt uit over
Pokhara, het meer, het eilandje waar we naartoe zijn gevaren, en de wolken die
de Himalaya en de Annapurna verbergen. Ook de weg waarlangs we van Lumbini zijn
gekomen, is terug in beeld, en tevens de vallei waarlangs we morgen onze
terugweg richting Kathmandu aanvangen. Kortom een 360°-zicht over valleien en
bergen: prachtig!
Op de afdaling nemen we nog even rust om van dat prachtige
zicht te genieten, met een locale thee (en ook chocolademelk ;-) ) Het is
immers ook wel een klimmetje geweest te voet met nogal wat trappen.
Zo zit ons bezoek aan Pokhara erop, en gaan we ons klaar
maken om morgen richting Bandipur te vertrekken.
Wat hebben we gisteren geluk gehad met de flard van de Annapurna en met het zonovergoten dobberen op het meer....
En wat hebben we deze namiddag geluk gehad dat er een museumbezoek op ons programma stond terwijl het buiten hevig regende!!!
Vanmorgen na het ontbijt stond de chauffeur ons om 10u op te wachten. Vandaag staat bezoek aan het noordelijk deel van de stad op het programma.
Eerst reden we door het oude gedeelte van Pokhara, waar oude houten huizen (zo een beetje Normandische stijl) nog te zien zijn, en afgewisseld worden met mooi moderne huizen waarvan de gevels gebouwd zijn met kleurrijke tegels die specifieke patronen vormen, van gevel tot gevel verschillend. Midden op de hoofdstraat staan verschillende kleine tempeltjes die telkens de rijvakken uiteen doen gaan en weer laten samen komen er voorbij.
Onze eerste stop is bij het Bindhyabasini-hindoe-tempelcomplexje. Er is een klein parkje van waaruit trappen je naar boven leiden tot bij verschillende tempeltjes. Mensen komen hier offeren, bel laten rinkelen, bidden enz in ruil voor een tika op hun voorhoofd. We gaan toch ook nog maar even te voet de straatjes door. De straten zijn hier in veel betere staat als in Kathmandu: ze zijn tot aan de kanten geasfalteerd, er loopt een goede afwatering langs en er zijn voetpaden. Er is ook weinig tot bijna geen zwerfvuil langs de kanten. We komen een oude man tegen die ons vertelt dat hij 81 jaar is, ons fier zijn straat laat zien en ons weer terug tot aan de tempel brengt.
Dan gaat de rit naar de Sati river bridge. Pas als we eraan zijn gekomen en kunnen zien hoe dat eruit zien, begrijpen we wat ze bedoelen met een "river bridge": er loopt een redelijk diepe kloof beneden waar snel stromend water uit de bergen naar beneden kolkt. Je merkt de kloof amper op, we zijn er met de auto over gereden zonder dat we ze opgemerkt hadden omdat ze volledig met weelderig groen is begroeid. Alleen als je te voet over de brug loopt, hoor je in de diepte het kolkende water. Maar als we dan door de weelderige plantengroei een verdiepje lager afdalen, zien we pas de boogbrug waarover snel stromend water is gekanaliseerd en vanuit een tunnel over de brug weer in een andere tunnel stroomt. Ze hebben dus 2 verschillende stromen water mekaar laten kruisen op een ander niveau: het ene niveau voedt mee het meer, het andere niveau voedt landbouwgebieden.
Daarna gaan we een bezoek brengen aan grotten waar vleermuizen worden "gesoigneerd" als beschermde diersoort. In de grot is het verschrikkelijk nat en koud: er vallen zeer grote druppels water langs alle kanten zodat je helemaal nat en koud wordt. Verder is het een grote klauterpartij over glibberige stenen, zodat we het al snel voor bekeken houden en de kids maar verder laten gaan (wat ook helemaal niet ver blijkt te zijn). Een tweede gelijkaardige grot zonder vleermuizen, laten we dan maar voor wat het is.
We rijden terug naar de zone aan het meer, want kennelijk vindt de chauffeur dat we best een restaurant opzoeken in het toeristische gedeelte van de stad. Op onze menu staan ondertussen ook al wel wat andere dingen dan rijst en dahl. We hebben hier al vis kunnen eten, steak en frietjes, spaghetti en pizza, maar ook wel steeds nog chowmien en noedels of momo's.
Na de middag zoals al aangekondigd, rijden we naar het "international mountain museum". Boeiend en leerrijk, met info, foto's en didactisch materiaal over ontstaan van de Himalaya, van de volkeren die er verblijven, van de trekkers die de toppen hebben bereikt, en met de bedreigingen die er zijn zoals klimaatopwarming die overstromingen en modderstromen veroorzaakt en anderzijds droogtes die oogsten doet mislukken, over toch wel weerkerende aardbevingen in het gebied (het gebergte beweegt immers nog steeds zo'n 2 cm per jaar omhoog en 5 cm per jaar noordwaarts). We hebben zowat de deuren van het museum gesloten en het was nog steeds pijpenstelen aan het gieten. Paraplu's en een wachtende jeep maken dit wel redelijk draagbaar.
Terug in het hotel zijn we onder de paraplu's richting restaurantje langs het meer gelopen. Boven het meer waren eigenlijk alleen slierten wolken te zien en regen. Wat een verschil met de prachtige zonsondergang van gisteren! In het restaurantje werden we (naast lekker eten) ook vergast op traditionele dansen. Echt spectaculair is dat hier niet: het lijkt wat op wat we in Cambodja hebben gezien.
nu is het weer bedtijd; morgen komt het zuidelijk deel van de stad aan de beurt (waarschijnlijk met evenveel regen als vandaag....)
Gisteren avond een tafeltje gevonden langs de promenade langs het meer, waar we lekker hebben gegeten. Alleen was er wat te luide muziek die moest opboxen tegen de muziek van het naastliggende restaurantje enz, en zo de rust echt wel verstoorde.
Vanmorgen pikte de chauffeur ons op om 4u45 en na een 3 kwartiertjes bergop rijden in 't donker konden we bij dageraad te voet verder de berg op in Sarangkot. Van hieruit heb je prachtig zicht rondom rond, op het meer van Pokhara aan één zijde en op de Annapurnaketen aan de andere zijde, met de verschillende toppen van ruim boven de 8000m!! Alleen, de weersomstandigheden moeten goed zijn om de toppen te kunnen zien, zonder dat ze gehuld zijn in een wolkendek. 's Morgens is het daar het beste moment voor, want in deze periode van het jaar, warm en vochtig, gaat de waterdamp onmiddellijk stijgen vanaf de zon opkomt, en vormen de wolken zich rond de toppen zodat in de rest van de dag alleen nog wolken te zien zijn, en de hoge besneeuwde toppen onzichtbaar worden.
Aangezien de weersvoorspellingen voor de volgende dagen meer regen (en op de toppen meer sneeuw) geven, was het vanmorgen wellicht beste moment. Er was lichte bewolking, en heel kort is de Annapurna 1 tussen de slierten komen pieken: veeel hoger in de lucht dan je eerst zoekt. Gelukkig waren er kenners in de buurt voor uitleg wat waar te zien was.
Impressionant is het in elk geval: je ziet de wolkenslierten zich voor je ogen vormen en tussen de bergen naar boven stijgen; ook rond het meer ontstaan slierten en daarbij is er dan nog de weerspiegeling in het water: prachtig schouwspel!!
Rond 8u begon de honger toch te knagen en zijn we terug naar beneden gereden om te gaan ontbijten. Even terug platte rust resulteerde in een fameus dutje tot bijna 's middags. Alleen Stefaan is nog te voet de buurt gaan verkennen.
Rond de middag zijn we dan terug naar de promenade langs het meer gaan wandelen in de andere richting dan gisteren. Een prachtige tuin nodigde uit om te eten (heel lekker en rustig, daar gaan we zeker nog terug), en daarna wandelden we verder tot de aanlegplaats van de roeibootjes, die je kan huren met of zonder bestuurder. We hebben ons maar "laten" varen, eerst naar het eilandje met tempel(tje) in het midden van het meer, en daarna wat stroomafwaarts tot aan de dam. De "driver" (=roeier) gaf wat uitleg over vogels (naast arenden, ook prachtig blauwe (soort van)peroquet, vissen, planten, oorverdovend krekelconcert (!nog nooit gehoord) enz. Wij hebben hem maar wat van ons water gegeven, want de man zat zo te zweten......het druppelde eraf. Dus echt genoten van een luie namiddag op het meer met alle rust die dat geeft want er mogen geen gemotoriseerde vaartuigen rondvaren. Een verse ananas hebben we met 2 (Lode en Tine riskeerden het niet) verorberd, en het sap liep niet alleen van duim en wijsvingers, maar van heel onze armen...echt smullen
En dan was er de prachtige zonsondergang boven het meer achter de bergen, waardoor de bergen terug in een mist en ook in donkerdere wolken gehuld werden, en de gloed van de zon weerspiegelde in het meer, met de schaduwen van dobberende bootjes ertussendoor. Echt idyllisch!
Op hetzelfde plekje langs de rand van het meer hebben we dan gegeten terwijl het duisterde, om in donker naar het hotel terug te keren, en weeral na een deugddoende douche seffens te gaan slapen.
Morgen pikt de chauffeur ons op om 10u om in de iets ruimere omgeving van Pokhara een en ander te gaan bezoeken. Hopelijk wordt het toch weer een zonnige dag zoals vandaag.
Zondag 6/8 (Lumbini) en maandag 7/8 (Lumbini-Pokhara)
Zo ondertussen weer even geleden want geen of zéééér traag
internet.
Het is nu maandag late namiddag en we zijn in Pokhara
aangekomen. Gisteren, zondag, hebben we de tempelsite van Lumbini bezocht (een
park van 4 op 2,5 km groot!). Lumbini is de geboorteplaats van Siddharta
Gautama en op de exacte plaats van zijn geboorte ligt een steen met zijn eerste
voetafdruk erin. De dag begon met een ritje met de taxi naar een
fietsenverhuurplaats waar we ook onze gids ontmoetten. Eerst bracht hij ons
naar de eerste Boedhistische tempel waar een monnik ons alle voorspoed toewenste
door een wensbandje rond te binden. Vervolgens gingen we naar het
Unesco-erfgoed gedeelte van de site: funderingen van 29 stupas en van 2
kloosters die dateren van circa 400 jaar voor Christus. Het centrale
tempelgebouw wordt geflankeerd door de Ashoka-zuil, bewijs van de
authenticiteit van de site, en twee Boedha-bomen nog voller met gebedsvlaggetjes
omwikkeld dan wat we tot nu toe al zagen. In de verte zien we ook al de standing
baby-Boedha, een gouden standbeeld, en het rechte waterkanaal dat de site in
twee verdeeld. Dan rijden we naar de oostelijke helft van de site waar we
tempels bezoeken van Boedhagemeenschappen uit Birma, Cambodja, Thailand en
India. Hier ook bevindt zich een internationaal Boedhistisch nonnenklooster.
Nonnen zijn immers in de andere niet welkom. De Thaise, volledig in het wit,
vonden we de mooiste. De poort van de Cambodiaanse was een miniatuur van Angkor
Wat en de tempel zelf leek sterk op de tempels in Pnom Pen.
Daarna was het tijd voor het middageten in een lokaal
restaurantje net aan de overzijde van de inkompoort. Vooral ons vochtgehalte
moesten we op peil brengen want door de warme vochtige lucht hadden we vast al
liters zweet gelaten. Al onze kleren waren alsof we onder de douche hadden
gestaan.
Vervolgens terug met de fiets tot aan de westkant van het
kanaal, waar we opnieuw een aantal tempels bewonderen: China, Butan, Oostenrijk
& Zwitserland, Duitsland, Canada (waar ook nonnen zijn). Tot slot zijn we
naar de World Peace Pagode van Japan gereden, de witste stupa die we tot nu
te zien kregen. Op dat ogenblik begonnen ook de gebeden zodat we daar ook een
glimp van hebben kunnen opvangen.
We zullen ons vooral de uitgestrektheid en rust van de
groene jungle herinneren met ook nog volop in aanbouw zijnde nieuwe tempels
(Nepal, Tibet, Vietnam, ). De vochtige warmte en het zweet dat we daarbij
hebben gelaten en Stefaan zijn ketting die wel 6 keer van het tandwiel is
gevallen verdienen een mooie tweede en derde prijs. De koude douche in de avond
deed dan ook hééééél vééééél deugd. Na het eten terug zalig in ons hemelbed
(ook al is er s nachts één of ander insect bij Tine komen kriebelen en aan een
cakeje komen knabbelen).
Met de chauffeur hadden we afgesproken om 8u30 vertrekken
deze ochtend. De rit ging eerst terug door de uitgestrekte rijstvelden tussen
koeien, geiten, waterbuffalos, honden, wandelaars, brommers, fietsers, autos,
riksjas, camions, bussen en jeeps zoals wij -en dat op een dodemansweg. We
hebben 1 klein stukje echte 4-baansweg met middenberm gehad maar die werd
eveneens door al het genoemde verkeer gebruikt. Na de highway ging het
bergopwaarts, de Middle Hills in. Heuvels tot circa 1000m hoog, begroeid met
een ware jungle en doorsneden door bruine rivieren. Wolkenslierten hingen soms
op onze hoogte, soms zelfs lager dus de regen was ook wel eens van de partij.
Overal waar ze een klein of groot terrasje kunnen aanleggen waren er
rijstvelden. Op de middag hebben we in een lokaal restaurantje onderweg gegeten
en vanaf 15 uur konden we Pokhara in de verte zien.
Na aankomst en wat info over de mogelijkheden hier hebben we
beslist om morgenvroeg de zonsopgang over de bergen te gaan bekijken zodat we
nu (na dit kort intermezzo bloggen) gaan avondeten aan het meer van Pokhara.
We zijn goed aangekomen in Lumbini. Het was een korte vlucht van 25 minuten, eerst nog boven de bergen, dan in de wolken, en dan boven een immense vlakte met rijstvelden en vele grillige (bruingekleurde) rivieren die kris kras door mekaar meanderen en grote waterpartijen vormen. Hoe kort de vlucht ook was, toch kregen we koekjes en een fruitdrankje aan boord.
De luchthaven van Kathmandu mag dan al niet groot zijn, zeker het domestic gedeelte was klein, maar wel typisch, maar het luchthaventje van Bairahawa is niet meer dan een tramstationnetje.... De bagage wordt in een grote bak geladen die naar de enige kleine hal getrokken wordt waar iedereen komt aanwijzen welke bagage van hem is, en dan wordt ze je gegeven.
Buiten komt uiteraard snel een taxichaufferur die ons naar Lumbini brengt (ca 20 km). De wegen zijn hier een pak beter als in Kathmandu, breder en in redelijk degelijke staat. Dus geen putten en bulten. Wel is er op één plaats een geweldige verkeersopstropping waar onze taxichauffeur doorheen wringt langs alle kanten van de weg, tot zelfs naast de weg. In Lumbini aangekomen (je merkt het eigenlijk niet want het blijven rijstvelden met net iets meer gebouwtjes ertussen) moeten we even zoeken eer we het juiste hotel hebben gevonden: er is een Lumbini Boeddha Garden (resort) en er is Boeddha garden hotel. Uiteindelijk bleek de eerste de juiste te zijn. We worden uitgebreid ontvangen en krijgen toelichting. Ook voor morgen willen ze hier alles voor ons regelen. Dat spreken we vanavond verder af. Omdat we morgen op tijd willen vertrekken, krijgen jullie vandaag dus voor de 2e keer blog-nieuws.
Er is weinig volk in het hotel: wij hebben 2 kamers en er is nog 1 andere kamer bezet. Ons eten voor vanavond hebben we al besteld zodat ze de nodige inkopen kunnen doen. De kamers zijn super de luxe ten opzichte van de vorige dagen: er is in elke kamer een dubbel- en een enkel bed zodat we zeker plaats genoeg gaan hebben. Er is airco en er zijn muggennetten, of maw het zijn een soort hemelbedden. In de badkamer is er een douchegordijn, zijn er handdoeken en zeep en is er vooral niets kapot: alles werkt!!
Het is hier wel geweldig warm en vochtig. Als je 1 stap buiten zet (na een airco taxi) dampt je bril direct aan en ben je zelf direct lekkend nat van 't zweet.
Ik moet hier opletten dat de (zweet)druppels niet op het klavier van de laptop vallen.... ;-)
we zitten nu immers rustig op het terras van onze bungalow, uit de zon want die is stilaan achter het groen aan het verdwijnen, maar in een ongelooflijke rust. Alles wat we zien is groen, gras, bomen, struiken, bamboe, enz.... en verschillende vogel- en krekelgeluiden doorbreken de stilte (wel met af en toe achtergrondgeronk van verkeer en toeters)
Nog even dit:Tine is met de nodige medicatie (van thuis en van hier) weer terug op de been. ze eet voorzichtig en toiletbezoek is genormaliseerd. Hopelijk blijft dat zo. In een airco-kamer een dutje of platte rust doet ook wel veel deugd natuurlijk.
De honger begint nu stilaan te knagen, want vanmiddag voor vertrek naar de luchthaven hebben we heel snel en dus niet veel noedels met kip gegeten. Maar geen nood, tegen over 10 minuutjes is het eten besteld. (dan is het hier 19u) Nog even insmeren tegen de muggen want we moeten natuurlijk door de groene vochtige tuin,
en dan wordt het tot morgen avond voor volgende bericht.
Gisteren is wat anders verlopen dan gepland: Tine is namelijk 's nachts ziek geworden (enkele uurtjes op toilet doorgebracht) en dus niet in staat om naar de Gumba te gaan.
We (zonder Tine want die slaapt) krijgen vandaag ontbijt aan tafel in het gezin waar we slapen: er is toast met ommelet , croissants en muffins en thee met melk. We krijgen ook een boeddhabeeldje als cadeau.
We beslissen dat Lode en Stefaan alleen naar de Gumba gaan en Zahara ook (dochter van gastgezin kan als architect een dagje vrij nemen en gaat mee les geven). Ook Indira en haar man rijden mee met de moto. Ttz Stefaan achteraan op de moto en Indira en Zahara met Lode met het kleine taxietje.
Ze beleven een speciale gebeurtenis want er wordt een nieuwe Guru verwelkomd in de Gumba. De vorige (oude man) is een 2-tal jaar geleden overleden. De nieuwe Guru blijkt een jongetje van 4 jaar te zijn.....
De lessen verlopen goed met Zahara erbij en het afscheid is uitbundig: allemaal geven ze wenssjaaltjes mee zodat Lode en Stefaan er als rondlopende kapstokken uitzien. Pas tegen 18 u zijn ze terug bij het gastgezin.
Ondertussen heeft Tine in bed gelegen, rond de middag begonnen met slokjes water drinken en wat cola. Ik krijg van Indira lekker middageten: noedels met eikoek. Voor Tine geeft ze een oploszakje tégen diarree en stilaan lijkt het heel zachtjes te beteren. Na de middag doe ik nog wat inkopen zoals een cadeautje voor de 2 gastgezinnen. Minuut-soep die ik had gekocht en in kokend water oploste bleek slecht te zijn. Verder heb ik dan een rustige dag om een boek te lezen en in te pakken.
Om 18u is ook Deven er om ons om te halen met een jeep zodat we rond 19u terug bij Quest Volunteers zijn en door Salve op een lekker avondmaal worden getrakteerd. Weliswaar rijst maar met mixed groenten en soort stoofvlees. Tine ligt dan al in bed. (En nu slaapt ze nog, net als Stefaan)
Internet is hier momenteel verschrikkelijk traag.
Voor vandaag ligt het programma redelijk vast: deze morgen opnieuw valiezen inpakken voor de laatste, deze keer toeristische etappe. Onze was van de eerste 10 dagen ligt proper gewassen te wachten. Om 13u vertrek naar de luchthaven van Kathmandu waar de vlucht naar Lumbini om 15u vertrekt. Ze duurt minder dan een uur en brengt ons zuidoostwaarts tegen de grens met Indië. Bij aankomst hebben we nog een rit van ca 2u. Hopelijk is Tine beter tegen die tijd. Lumbini is de geboorteplaats van Sidharta Gauthama dus morgen gaan we verkennen wat dat betekent.
Zo, dat was het weer. Of we morgen Internet hebben is afwachten.
Gisteren verliep redelijk gelijkaardig aan de vorige dagen.
Na rustig opstaan ('t is licht vanaf 5.30 u en ontbijt tussen 9 en 9.30 u: vandaar tijd voor de blog) waren er noedels als ontbijt met gekookte groentjes ertussen en een dikke witte boterham met heeeel zoete rode confituur. rare combinatie, maar het smaakt wel als je honger hebt.
Hetzelfde kleine taxietje pikte ons op, en reed weer (noodgedwongen) in 2 keer het laatste steile stuk op.
Er was dan tijd voor een mooie wandeling voor Stefaan en mij, en tijd voor bezinning voor Lode en Tine.
De wandeling bracht ons bij de hele plaatselijke kleine huisjes waar wat landbouwactiviteiten rond gebeuren: de koe staat mee onder de blauwe golfplaten die beschermen tegen regen en zon, en de honden houden ons er vanaf om nog dichterbij te gaan. We kijken van bovenuit neer op rondcirkelende arenden, en de soorten bloemetjes en vlinders zijn ontelbaar.
Om 12 u is er dan weer rijst met dahl samen met de monnikjes, en de harde appel-peer erna.
Van 13 tot 15 en van 15.30 tot 16.30 u proberen we weer wat basic Engels te "repeteren" want dat is het soms wel: als aapjes brullen ze zinnetjes achterna (of woorden, of zelfs letters....)
Na die tijd hebben we een babbel met de verantwoordelijke voor de kinderen, die boeddhist is in hart en nieren, en ons hun levensfilosofie uitlegt, en ook hoe dat repercuteert op de aanpak naar de kinderen toe. De kinderen zijn hier sinds 2 jaar, en de meesten komen uit een ruraal gebied waar geen educatie is en wiens ouders ook niet kunnen betalen voor een school. Hier worden ze gratis opgevangen. Ze zijn volledig vrij zolang of kort te blijven als ze zelf willen. De klusjesman bij voorbeeld leeft hier al 20 jaar. Ook is elke mens vrij in doen en laten en gaat een boeddhist ervan uit dat alles wat iemand doet, voor de persoon zelf "goed" is. Er bestaat met andere woorden geen kwaad. Dit leidt er wel toe dat niemand anderen kan corrigeren, ook kan je kinderen niet corrigeren, en dus een vechtpartij zoals de dag voorheen in de klas van Tine en Stefaan zijn normaal en moet je laten gebeuren. Gisteren morgen vroeg moet er trouwens weer zoiets gebeurd zijn waardoor een jongen met gebroken arm/pols naar het ziekenhuis is gevoerd. Normaal???
We worden ook door de monnik die Tibetaanse leraar is (en leerling van Lode) rond geleid in de boeddhistische tempel, die ze volop aan het restaureren zijn. Er staan 3 grote gouden boeddhabeelden binnen, en een 10-tal rechtopstaande beelden van "goede leerlingen" die nog moeten hersteld en verguld worden en terug hun plaats moeten krijgen. Aan de buitenzijde zijn er minutieuze tekeningen van Tibet en omgeving, en ook mythische taferelen waar de hindoe-invloed niet is weg te denken.
Na de uitgebreide babbel begint de Tibetaanse les. De kinderen reciteren lange teksten, samen luidop vanuit hun "misboekje', de oudste heeft een soort voorgangersfunctie, en de leraar is niet te zien. Tegen 19 u gaan ze weer eten en vertrekken wij naar huis, waar ons eten ook staat te wachten: we vroegen gisteren of ze ooit vlees aten, en prompt staat er vanavond rijst met stukjes kip en dahl met noten op het menu. Uiteraard yoghourt erna.
Na nog een frisse douche gaan we weer moe naar bed
Hoe vandaag zal verlopen weten we nog niet precies, want zoals gewoonlijk "zullen we wel zien" wanneer we hier vertrekken terug naar het volunteershouse bij Salve.
Dat is dus weer voor het volgende bericht. Tot zolang
net zoals gisteren maken we ons rustig klaar en wachten tot we geroepen worden voor ontbijt, normaal voorzien tussen 9 en 9.30 u.
Het ontbijt gisteren was rijst, komkommer, pannekoekenbrood en geroerd ei met thee met melk. Dus daarna konden we er weer tegen.
Om 10 u was de chauffeur er om ons naar de "Gumba" te brengen met zijn klein taxietje, waar we deze keer maar met ons 4 in moesten zonder Indira. We kennen nu immers de weg wel alleen.
Bij de laatste klim naar de Gumba vraagt hij prompt dat 2 mensen zouden uitstappen want anders geraakt hij niet boven. Verstandig gezien: hij rijdt het laatste stukje gewoon 2 keer.
Omdat de eerste Engelse les vandaag pas om 13 u begint, proberen we nog even met de Nepalese ochtend-teacher te praten over het programma Engels en het niveau van de 2 klassen, maar ze begrijpt onze vragen niet, nochtans zijn ze in redelijk Engels gesteld....
We beslissen dan maar om er niet meer tijd aan te spenderen en de prachtige omgeving van de Gumba, op de top van de heuvel, te gaan verkennen. (Tine zoekt een rustig plekje onder een boom om wat te liggen lezen..... nadien blijkt ze verbrand te zijn van de zon)
Onze wandeling brengt ons bij de volgende Gumba, de white Gumba, waar wat oudere monniken buiten komen, met een iets ander "uniform", bruine speciale petten op hun hoofd. De toegangspoort van deze Gumba is duidelijk ineen gezakt bij de aardbeving en zo blijven staan sindsdien.
De zichten rondom rond zijn prachtig, het wolken- en zonspel tussen alle heuvels rond Kathmandu is een bijzonder schouwspel, en verklaren het grillige weer: van hevige regenbuien die alles in een modderpoel omtoveren tot zonovergoten bergen met prachtige blauwe lucht. Verder is het landschap heel gevarieerd van echte dennenbossen op de heuvels tot mais- en rijstvelden, serres, huisjes en veldweggetjes tussendoor, veel verschillende soorten bloemen en planten, en arenden in de lucht (die heel dichtbij komen gevlogen trouwens).
Tegen 12 u zijn we terug in de Gumba en eten we samen met de monniken rijst, dahl en groene groenten, en we krijgen er een stuk fruit bij, iets dat het midden houdt tussen een appel en een harde peer. Mesjes om te schillen zijn zeldzaam, maar met een soort kapmes lukt het ook.
Dan is het les van 13 tot 15 u. Eenvoudige zinnetjes maken, de klok en dagen van de week, maanden enz. Tussen 15.30 en 16.30 u leren we gezamenlijk met de 2 klassen een liedje over "the wheels from the bus go round and round....." met de nodige gebaren. Gelukkig was het einde van het liedje dat de "mums say sssstttt" en kunnen we ze daarmee wat kalm krijgen om te stoppen.
In de klas van Tine en Stefaan is trouwens een incidentje gebeurd tussen 2 jongens (monnikjes): op een gegeven moment blijkt één van de jongens achteraan zijn hoofd te bloeden. Nadien blijkt dat een andere er met een pen heeft in gestoken. Bij de ruzie/strubbeling die daarop volgt tussen de 2 krijgt hij bovendien een ferme boks in zijn gezicht waardoor hij ook op zijn gezicht bloedt, en beiden uit de klas moeten gehaald worden voor verzorging, en -wellicht- straf. Het vervolg kennen we niet.
(Later vernemen we dat het "slachtoffer" naar het ziekenhuis is gegaan en daar 1 dag is moeten blijven)
Onze chauffeur is er stipt om 16.30 u en op de terugweg naar beneden krijgen we een fantastische dubbele regenboog te zien, enorm breed en helder!
Thuis hebben we afspraak om naar de "water garden" te gaan, en naar het "werk" van Indira's echtgenoot (naam vergeten). Het park waar waterpartijen en vijvers in liggen is echter een vergane glorie (door de aardbeving is het watervoedingssysteem kapot, en er zijn wellicht andere prioriteiten naar herstellingen toe). Vroeger moet het wel mooi geweest zijn. Er is ook een klein tempeltje van een "liggende Shiva" waar jongeren muziek aan het oefenen zijn. De dochter van Indira's broer is erbij en geeft ons wat uitleg. Bij het buitenlopen uit het waterparkje staan we schuin voor het ouderlijk huis van Indira en nodigt ze ons uit even kennis te maken met haar ouders (mama is 65 en papa 74). Via een donkere betonnen trap in een smalle gang gaan we naar de eerste verdieping waar we in een "betonnen" vertrek komen met wat kussens tegen de muren en een rieten mat in het midden. In de hoek op een kastje staat een TV. We krijgen thee aangeboden, het dochtertje van haar broer dat in hetzelfde huis woont doet een praatje met ons (ze is 10 jaar en we hebben haar gisteren al bij Indira gezien toe ze naar school vertrok) Ze legt in behoorlijk Engels uit dat ze een week examens voor de boeg heeft en zingt het liedje dat wij in het Kopila home hebben geleerd.
Dan gaat de wandeling verder naar de studio voor "digital music recording" van Indira's echtgenoot. Met 2 broers en nog 2 andere collega's maken ze typisch Nepalese muziek die ze aan de radio "verkopen". Alles is gehuisvest in een 3-tal kleine lokaaltjes en tegen dat we terug naar huis gaan is het donker, wat wel een beetje lastig is om alle putten en stenen goed te onderscheiden. Maar eigenlijk zijn we al bijna terug thuis, 't is helemaal niet ver.
We gaan met Zahara (architectje, dochter des huizes) Kathmandu by night bekijken op het dak. Er volgt wel wat uitleg over de gevaarlijke dieren in het bos, die 's nachts tot bij de huizen komen en huisdieren aanvallen. Achter het bos zien we lichtjes waar de voormalige koning zijn verblijfplaats blijkt te hebben, ver weg van de gewone bevolking.
Na een douche krijgen we dan weer avondeten: rijst, dahl, komkommer, 7 frietjes en prinsessenboontjes: alles op 1 bord. Ook een kommetje yoghourt erna.
Dan is het weer bedtijd, en stellen we elke avond vast hoe vermoeiend dit eigenlijk is (zoveel kinderen in toom houden waar je eigenlijk amper mee kan communiceren). We stellen ook vast dat de Gumba ook een sociaal opvangcentrum voor jongens is, van hogere kwaliteit als Kopila's home, maar wat onderwijs betreft bijzonder laag niveau. Dat hadden we wel anders verwacht.
Een andere vraag is wie dit financiert: voor zover we het juist begrijpen leven ze van donaties van boeddhisten. Maar hoe dan de keuze valt op welke kinderen hier mogen verblijven, is ons nog niet duidelijk.
Vanavond proberen we eens wat langer te blijven om het mediteren bij te wonen en de zonsondergang boven de stad te zien (als het niet bewolkt is of regent uiteraard). Vannacht heeft het trouwens weer veel geregend, maar nu is alles wel nat, maar de zon is in aantocht.
