Vandaag is het woensdag, over het algemeen niet mijn favoriete dag. Ten eerste vind ik het al niet echt leuk om een halve dag school te hebben, ofwel een hele ofwel geen school vind ik. Maar in de namiddag weet ik dan ook niet wat te doen, maar ik moet ook dingen doen die ik niet leuk vind. Maaaaar, vandaag is dus een uitzondering, omdat ik niks moet doen dat ik niet wil ! Hooray !
Alhoewel .. Eigenlijk zou ik nog eens met mijn lief moeten afspreken, da's al efkes geleden. Maar ik denk, dat de 'relatie' zowat uitgebloeid is. En ik ben er bijna zeker van dat ik niet meer verliefd ben. Van hem weet ik het niet, maar ik ben soms wel blij als we eens niet moeten afspreken of als ik of hij niet lang kan blijven (dan voel ik me wel schuldig). Ik heb zelfs al soms excuusjes gebruikt om te vertrekken. Ook, ik moet altijd mijn gelijk hebben, maar ik denk dat ik best iemand nodig heb die niet zwak is en niet direct toegeeft. Zo is hij wel, maar hij gebruikt steeds hetzelfde argument, dat dan nog eens op niks trekt. En hij beschuldigt mij er dus van dat mijn mening over iets (dat ga ik nu even niet zeggen) gevormd is door de maatschappij (zie een paar dagen terug), terwijl hij evengoed een meeloper is. Maar mijn argument daarvoor heb ik hier al eens uitgelegd (een paar dagen terug dus). Maar wat ik dan ook zeg, hij gebruikt steeds hetzelfde argument, ook al helpt dat niks. Da's enorm frustrerend. En dan nòg iets, soms doet hij kattig en ambetant for no reason. Ik doe dat ook, maar ik vind niet dat hij het recht heeft zo tegen mij te doen, en dan over van die banale en stomme dingen. En ik vind zijn vrienden niet leuk. Wel, ze vallen goed mee, maar wanneer hij bij hen is dan vind ik hem én hen/hun (daar kan ik nooit aan uit) echt kinderachtig, totaal niet grappig en zelf een beetje annoying. Dan komt er nog bij dat ik altijd naar hem toe moet, op feestjes of waar dan ook, hij komt nooit naar mij toe én komt nooit bij mij en mijn vriendinnen staan.
Anyway, ik weet dus dat ik het moet uit maken. Ik durf het alleen niet. Ik wil hem niet kwetsen, mezelf niet kwetsen en ik wil geen spijt hebben. Ik zeg zelf wel altijd dat je geen spijt moet hebben van je beslissingen, zelfs al zijn het niet de juiste, maar als het erop aan komt .. Ik weet dus totaal niet wat ik moet doen, en dat gevoel heb ik al wel een tijdje. Ik was van plan om nog te wachten tot wanneer ik terug was van vakantie, om te zien of ik hem gemist heb, maar uiteindelijk denk ik dat dat toch niet zo'n goed idee is. Of wel ?
Welja, I'll see what happens.
Ahja ! De titel even verklaren ; daar bedoel ik dus mee dat ik van het begin, toen ik hem leerde kennen al dacht dat hij geen 'boyfriend material' was, omwille van verschillende redenen, maar ik wou hem wel kussen. Maar daar moest ik nu terug aan denken, dat het in de eerste plaats al helemaal niet de bedoeling was om een relatie aan te gaan, maar niet dat ik daar spijt van heb. Maar als ik zo wat verder nadenk, besef ik dat ik zelf eigenlijk ook geen 'relationship material' ben. Ik wil geen serieuze relatie, ik wil nu alleen maar wat plezier. Maar, uiteindelijk ben ik eigenlijk ook nog te jong om mij zelfs maar zorgen te moeten maken over relaties. But then again, wie beslist er hoe oud je daarvoor moet zijn ?
Daarstraks hadden we een 8ste uur Latijn. Maar we hadden vorige keer het idee om een soort van 'feestje' te doen, iedereen mocht vanalles meebrengen om te eten en te drinken, maar we mochten niet aan elkaar zeggen wat, zodat het een verrassing is. Iedereen had echt veel bij, we hebben gegeten tot we erbij neervielen. Zo'n lessen moeten er ook af en toe zijn. Natuurlijk waren we daarna mega-actief, en toen ik thuiskwam was ik ineens depressief. Waarschijnlijk de rebound.
Ik heb op dit moment eigenlijk niet veel zin om iets te typen, ik maak het straks wel af (wanneer die rebound gedaan is).
Deze morgen is de mama van 1 van mijn beste vriendinnen begraven. Heavy. 't Was wel een mooie mis, alleen dat ik mij een beetje ergerde aan de pastoor die zeer overdreven God loofde (ik voel me een beetje schuldig, uiteindelijk is het een begrafenis en dan nog erger ik mij aan iets). Maar ik vind het raar dat wij dat over een paar maanden al vergeten (vergeten nu misschien niet, maar verwerkt toch wel) zijn, terwijl dat voor mijn vriendin heel haar leven nog zal meespelen, dat haar mama gestorven is. En ook die klik maken, we waren dan met leerkrachten mee mogen rijden naar de kerk, maar na de begrafenis moesten we mee terug naar school (vanzelfsprekend) en hadden we toets wiskunde, dat was wel een beetje moeilijk te vatten, ik bedoel, de ene moment zit je nog in de kerk te wenen wanneer de zus van je vriendin een, hartverscheurend zal ik maar zeggen, tekstje voorleest en de andere moment moet je je concentreren op zoiets banaal als de homothetie. Plezant vind ik dat niet, nee.
Maarja, nu zit ik rustig thuis, het is mooi weer, ik heb net een ijsje gegeten, ik zit op de computer, ik moet eigenlijk geen huiswerk doen want morgen hebben we 2 uur studie (we moeten het eerste uur wel nog komen want dan is het L.O. en dan 2 uur studie, frustrerend. Zo'n zielig vakje als L.O. en daardoor mag ik niet uitslapen. Wel, L.O. is wel leuk en niet zielig, maar nu vind ik dat eventjes wel).
Ik heb sinds gisteren ineens weer eens zin om de sims te spelen, da's echt lang geleden. En dat klinkt zo stom, "ik ga de sims spelen". Ik ben geen klein kind meer, maar toch. Soms is het wel leuk, zo'n spelletjes. En wie beslist er wat voor kleine kindjes is en wat wel aanvaard is op jouw leeftijd (niet dat het niet aanvaard is, da's een beetje extreem, maar toch). Net zoals de maatschappij. Goed, ik vind dat er sommige dingen niet kunnen, maar als je erover nadenkt, stel nu dat het wel sociaal aanvaard zou zijn door de maatschappij, dan had ik die dingen waarschijnlijk doodnormaal gevonden. Ik wil niet graag zeggen dat mijn mening gevormd is door de samenleving, maar ik denk dat geen enkele mens dat kan ontkennen, niemand kan zich compleet afsluiten van de gemeenschap en een individuele opinie vormen, zonder invloeden van buitenaf.
Hm, van de sims tot op de maatschappij, over afwijken van het onderwerp gesproken.
Het ging dus oorspronkelijk over vandaag, wat dus eigenlijk wel een aparte dag was. En nu moet ik nog een goede afsluiter vinden, dat is altijd wel moeilijk vind ik. Daag dan ?
Hoi. Hoe moet je nu beginnen aan zo'n blog ? Misschien eerst wat uitleg over de naam en van die dingen, ik kwam eigenlijk bij de naam 'great expectations' per toeval. Het is de titel van een liedje dat ik wel leuk vind, en toen ik erover nadacht beschrijven die 2 woorden mijn visie op de toekomst, dus dat ik hoge verwachtingen heb van mijn leven.
Anyway, ik dacht dat het wel leuk zou zijn om mijn dagelijkse frustraties, bedenkingen, activiteiten, ... met jullie (degenen die het eventueel interessant zouden vinden, ik verwacht niet dat er veel mensen zullen zijn, maar een paar is toch leuk) te delen.
Op dit moment zit ik lekker in de zetel, met de laptop voor mij (normaal zit ik gewoon op de computer, maar die is nu bezet door mijn broer, die zogezegd iets voor school moet doen, terwijl ik het logo van facebook vanaf hier kan herkennen) met youtube openstaan en een paaseitje aan het eten. Ik heb hiervoor al eens een poging ondernomen om te bloggen, en dat ging goed, voor een paar dagen. Ik vond het heel leuk, dus zat ik er wel meer dan 1 keer per dag op, maar toen vertrokken we op vakantie en had ik ook de behoefte niet om nog wat te schrijven, dus is mijn voornemen zowat verwaterd. Nu, volgende week gaan we wel op vakantie, maar ik denk dat ik deze keer wel wat meer moeite ga doen om mijn blog te onderhouden.
Dus, zoals ik al zei, volgende week vakantie. Paasvakantie. De eerste week gaan we skiën, zoals elk jaar. Niet elk jaar op dezelfde plaats of met de zelfde mensen, thank god. Maar wel elk jaar in de paasvakantie skiën, met ons vijf. Meestal zie ik er half tegenop, en ik kijk er half naar uit. Het negatieve eraan zijn de lessen, elke voormiddag in een groepje met een monitor gewoon wat op en af. Meestal zijn het zo van die verwende, kleine kindjes die elk jaar met dezelfde organisatie meegaan en die dus al hechte groepjes vormen met de anderen, en dan kom je daar zo als outsider bij. Maar dit jaar gaan er wel mensen mee die wij kennen, en ook nog nooit met die groep zijn meegeweest, dus dan zal er sowieso al een extra groepje zijn (wij dus). Bij mijn ouders is dat anders, volwassenen zijn vaak veel dramatischer, ingewikkelder en onbegrijpelijker, maar in dit opzicht zijn ze spontaner en verdraagzamer. Op zo'n moment zou ik liever volwassen zijn. Maar ik hoop dat de mensen dit jaar een beetje meevallen (waarschijnlijk wel).
Wauw, al zo'n lange tekst, dat gaat dus makkelijker dan verwacht. Maar misschien moet ik nu beter stoppen, want anders wordt het te langdradig.
Dus, au revoir en I'll keep you updated. (Dat klonk very Gossip Girl-ish, haha)
