Ik vind het gewoon verschrikkelijk om nee te zeggen tegen mijn kinderen, ook al zien ze het niet maar mijn hart breekt gewoon in 2, het liefst van al zou ik gewoon ja zeggen op alles wat ze vragen, alles doen wat ze willen maar helaas zijn er ook momenten dat ik vind dat het er fel over gaat. Zo hebben ze nu alle 3 al een iphone, 2 van de 3 hebben een tablet, de 3 de wil dat niet en nu is het nog niet genoeg. Nu wil de jongste een laptop voor haar alleen en wil de oudste een PSP terwijl ze een X-box hebben... Ik weet niet of het aan mij ligt, maar ik vind dat er keuzes moeten gemaakt worden. We zijn wel niet arm, maar het is niet dat we ons elke maand zo van die dure aankopen kunnen permiteren. En mijn oudste mag dan wel zeggen dat hij zelf die PSP zal kopen. Toch heb ik iets van dat zoiets niet in huis mag komen zonder tegenprestatie. Mijn oudste is enorm koppig en behaalt niet al te denderende resultaten op school gewoon door die koppigheid, hij weigert zijn studiemethode te 'proberen' aanpassen... Daarom leek het mij ideaal om hem te zeggen 'weet je wat, jij probeert je studeertechniek aan te passen en als je eindexamens en de komende rapporten beter zijn dan zullen we nog eens over die PSP praten.' Want er verandert niks op dat vlak, ik betaal geen euro voor die PSP evenals zal hij zelf alle attributen en spelletjes moeten kopen ervoor, ik heb teveel geïnvesteerd in die X-box en aangezien ze er amper naar omkeken wil ik niet terug investeren in iets waar ze amper zullen naar omkijken... Oudste gisteren met tranen in zijn ogen en ultraboos op mij vertrokken naar zijn kamer... Maar ik blijf erbij dat het een goede beslissing was van mij. Hij moet leren dat niet alles zomaar in zijn schoot geworpen kan worden, dat hij soms er ook iets moet voor doen.
Is eigenlijk wel triestig hoe het met onze jeugd van tegenwoordig gesteld is, ze lopen van s'morgens vroeg tot s'avonds laat bezig met een laptop, tablet of hun gsm. die games zijn zo verslavend. Helaas ondervind ik dat ook, want ook ik speel regelmatig games en op sommige momenten lijken die dingen gewoon de controle over te nemen van alles. Vlug nog eens kijken naar daar, vlug nog wat om efkes daar te iets te doen,... Ik frustreer mezelf soms gewoon in mezelf. En ik had mezelf voorgenomen dit jaar op reis te gaan zonder iphone maar, wat als ik de weg ergens niet vind? Maar wat als ik dit of dat? Wat als ik problemen heb met mijn activity tracker? Hoe kan ik zonder iphone het probleem oplossen? Hoe hou ik mijn trainingen bij, wil ik toch een beetje nauwkeurig de afstanden en tijden kennen?
Het is gewoon een verslaving op zich zo'n dingen, ook al doe je er niks bij, je wilt het gewoon altijd bij je hebben, je voelt je gewoon naakt zonder, even naakt of je zonder ondergoed op straat zou lopen...
08-03-2015 om 07:52
geschreven door Girl on the move
13-02-2015
De kriebels...
Er zijn zo van die momenten dat ik soms heel diep in en uit moet ademen met mijn wederhelft. Zo ben ik iemand die graag pland en dingen organiseert, ik haat het in situaties te komen waar ik moet improviseren, zeker als het op eten aankomt. Ik loop niet graag met honger rond en ik beland evenmin graag in een frituur of mc donalds aan gebrek aan andere initiatieven.
Zo komt onze geliefde tuinarchitect voor de 3 de keer op een rij op onze vrije zaterdag waar we altijd gaan gaan eten, al 2 x niet kunnen gaan eten omdat hij een onmogelijk uur geeft... En nu een week voor onze vrije zaterdag weten we nog steeds geen uur en zal hij wellicht weer een onmogelijk uur geven.
Terwijl ik iets heb van ik mail hem efkes om te zeggen dat we plannen hebben die avond en dat hij zijn afspraak ietsjes vroeger moet leggen geeft mijn man iets van 'oh laat hem maar komen we zien wel en daarna gaan we ergens gaan eten en als er geen plaats is dan tja...' Hij vind het niet kunnen dat ik hem mail en hem een uur vraag...
Ik heb iets van 'weet je wat, je trekt je er niets meer van aan, vraagt er niet meer naar en hij kan zijn plan trekken met gaan eten, hij kan zelf reserveren en als hij niet reserveert dan is het maar zijn probleem als er geen plaats meer is.'
Maar 'zijn probleem' word 'mijn probleem' als ik ook niet kan gaan eten. En ik weet dat ik enorm slecht gezind ga zijn dan... En nee mc donalds, frituur of pizzahut zijn geen opties.
Ik krijg soms de kriebels van hem. Ik moet alles regelen maar hij vergeet soms dat ik ook een job heb en dat ik niet zomaar tussen de werkuren door kan liggen bellen, en zelf haat hij bellen... En wie neemt hij het kwalijk dan? Juist. Ik.
13-02-2015 om 19:27
geschreven door Girl on the move
Vorig weekend met de middelste naar switch geweest om 'eindelijk' zijn iphone te gaan kopen; het cadeautje dat hem beloofd is voor zijn verjaardag en tevens voor zijn goed rapport (dat hij nog niet gekregen geeft) en erna met dochterlief naar de juwelier een stad verder achter haar beloofde oorringen voor haar nieuwjaar...Dat nog 10 maanden veraf is... Een eeuwigheid te vroeg maar ze kon al maanden niet meer leven met het feit dat zij geen gaatjes had en haar vriendinnetje wel, en haar 'zomaar' gaatjes en oorringen geven, dat is onbespreekbaar, want als je nog 2 broers hebt dan moet alles een beetje fair blijven, en haar broers zijn helaas/gelukkig geen fan van gaatjes in hun oren.
En thuis gekomen eindelijk die blender besteld via het internet, ik leek precies het licht gezien te hebben, ik ergerde mij al maanden aan het feit dat ik elke morgen 3 of 4 potjes moest klaarmaken met elk een banaan en een potje griekse yoghurt in en het dan precies een eeuwigheid te moeten mixen om dan toch nog te eindigen met brokjes erin... Dacht ik plots 'hé als ik nu eens een blender koop, dan kap ik alles er gewoon in, mixt het ding gewoon alles zelf' en klaar zijn mijn porties en dat in één keer. Ik werd al blij bij het idee alleen al.
Zondag kwam ik tot de ontdekking dat mijn kookvuur nog steeds kuren had en ik ergens genoodzaakt was om toch tot de aankoop van een nieuw exemplaar over te gaan, een zware kost maar het was nu al maanden aan de gang het mankement van niet meer te willen uitgaan en aangaan wanneer het er zin in had dat het niet meer te catalogeren viel onder veilig.
Dus maandag is mijn wederhelft een nieuw vuur gaan bestellen, ditmaal een inductievuur. Maar... blijkbaar kan je daar niet alle pannen/potten op gebruiken, dus dat wil zeggen dat het overgrote deel van mijn collectie zal moeten vervangen worden. Direct al naar de winkel om eens te kijken, en de ontbrekende stukken bestel ik dan via internet. Lang leve het online shoppen.
Deze morgen de laatste handtekening gaan zetten voor onze lening bij de notaris en voor de eerste maal mijn nieuwe blender gebruikt. Is gewoon zaaaaaalig, voel mij zo gelukkig ermee. Ik denk dat het iets zal zijn dat ik veel ga gebruiken en niet enkel voor mijn ontbijt, heb toch al veel in mijn gedachten; milkshakes, smoothies, appelmoes maken, soep mixen,...
En zo doet het efkes 'mijn niet kunnen sporten' vergeten.
10-02-2015 om 13:54
geschreven door Girl on the move
09-02-2015
Zwaar op de maag...
Het valt mij op als de collega zich 'gepakt' voelt op iets dat ze altijd vergelding gaat zoeken, dan probeert ze mij gewoon te raken op een andere manier, net alsof ik express het rek zo vol gehangen heb. Ik had het inderdaad uitgetest of het niet kon vallen en het is niet gevallen bij mij, maar blijkbaar wel bij haar... En daarom moet ze zo dwars beginnen doen...
Eerst wou ze mijn verlof inpikken en nu geeft ze het op het verlof van mijn andere collega gemunt... Een leuke collega met momenten...
Vandaag terug iemand om proef, maar terug geen hoogvlieger, ze geeft veel te veel zenuwen... Ik vermoed dat ze het niet zal worden.
09-02-2015 om 16:06
geschreven door Girl on the move
08-02-2015
O my...
Ik lijk de laatste jaren precies voor enorme uitdagingen te staan, de één al groter dan de andere... De volgende uitdaging; hoe ontlaad ik mijn batterij met negatieve energie zonder actief bezig te zijn? Tot eind deze maand geen sport... Ik word gewoon nuts als ik er nog maar aan denk, laat staan dat ik het dan nog moet ondergaan ook. één ding is een feit, er komt geen gram suiker in mijn lijf, en als er al suiker in komt dan zal ik er wel niet van geweten hebben.
Ik probeer voordelen te zien in mijn situatie, maar de voordelen vervagen sneller dan ze in mijn hoofd verschijnen.
Ik kan lekker lui zijn, alles op mijn gemak doen, maar dat geeft bij mij het effect dat ik niet vooruit kom. Oh, ik kan echt wel lui zijn, zo lui zelfs dat alles mij gewoon teveel gevraagd is, maar dat is de kant van mezelf die ik niet graag zie. Bij mij moet er altijd een beetje druk op de ketel zijn om goed te functioneren.
08-02-2015 om 09:26
geschreven door Girl on the move
06-02-2015
Uren aftellen...
Het minder sporten zorgt ervoor dat ik mijn batterij niet meer kan ontladen van negatieve energie en elke dag stapelt dat hem meer en meer op, wat uiteindelijk bijna leid tot ontploffingen.
Ik ben mega onverdraagzaam, erger mij dood aan dingen waar ik tot nu toe leerde mee leven. O.a. het feit dat klanten 'ik kom direct' niet begrijpen en direct je zitten opjagen en opjutten..., de meest idiote discussies over de vergelijking van onze prijzen met de Aldi..., het niet luisteren als je iets verteld, het dagelijks opnieuw stellen van dezelfde idiote vragen; klanten die blijven hameren op het feit dat 'je het prijsje toch wel afgetrokken hebt hé', (nee madam, ik werk al 9 jaar in een cadeautjeswinkel, ik doe niks anders dan cadeautjes maken en ik trek de prijzen er nog steeds niet spontaan af), het ongeduld bij het wachten op het bancontact die traag is en waar ik klant telkenmale voor verwittig. Het betalen van belachelijke bedragen met bancontact... (wie gaat er nu in godsnaam zonder ook maar 50 cent te hebben op stap? Wat als je naar het toilet moet en ze je 30 cent vragen??? Ik veronderstel dat wc dames niet echt bancontact of visa hebben...)
Ik dacht eventjes een eindje te gaan wandelen tijdens mijn pauze, wat frisse lucht zal mij deugd doen, maar toen dacht ik dat het vrijdag is, shoppingdag en dat ik wellicht heel veel volk zou moeten kruisen langst straat; mensen die mijn weg versperren, te traag gaan, mij ophouden, mij ambeteren op hun eigen manier... Daarom maar voor de veilige optie gekozen; pauze in mijn eigen, kleine hoekje, verstopt voor anderen.
Me, myself and I.
06-02-2015 om 16:59
geschreven door Girl on the move
05-02-2015
Moeilijk...
Ik wist dat er een dag zou komen zoals vandaag waarop ik niet de 'goed nieuws' verspreider zou zijn, maar de slechte, die iemand zijn hoop weg neemt... En ik vind het verschrikkelijk om te doen, maar als er maar 3 vacatures zijn en 5 personen die proef komen doen dan moeten er 2 afvallen... Maandag kon ik goed nieuws brengen want die sollicitant deed het zo goed dat er geen andere optie was dan ermee verder gaan. De sollicitant van gisteren was een speciaal iemand, maar ze deed haar werk goed, zonder twijfel. Maar de sollicitant van vandaag scoorde helaas op alle punten te laag om te beginnen. Ze zou wellicht geëvolueerd hebben maar daar de tegenpartij van gisteren die voor dezelfde vacature gesolliciteerd had op alle vlakken sterker was moesten we van haar afscheid nemen. Wat natuurlijk niet op het gewenste begrip kon rekenen maar ja...
Nog 3 personen die op proef moeten komen volgende week en de week erna en dat voor één openstaande vacature... Dat worden nog 2 teleurstellingen en one happy face.
05-02-2015 om 22:28
geschreven door Girl on the move
Hasta la vista
En dan komt het moment dat je niet meer kan leven met een probleem. Zo zitten we al bijna van dag één hier met een electronisch apparaatje om geld te controleren die amper werkt; het werkt als je één biljet er minstens 30 keer erdoor haalt... En het is nu niet dat we hier één biljet per dag moeten controleren. 100 keer mogen horen 'is het geen echt toch', 100 keer mogen zeggen 'ne nee het machientje mankeert een beetje'. Op den duur heb je het gehad en laat je het apparaatje uit... Maar daarmee los je het probleem niet op. Al een paar keer aangehaald bij de directie dat het mankeert en dat we het niet meer gebruiken daardoor maar er word geen gehoor aan gegeven. Maar je ontvangt niet meer met een gerust hart geld, en grotere briefjes weiger je steevast want 'wat als'...
Deze morgen was het mij beu, ik heb het ding uit het stopcontact gehaald en het staat klaar om afgevoerd te worden, het maakt mij niet uit wat de directie ermee doet, al zetten ze het als postuur op hun kast of gebruiken ze het als nachtverlichting in hun slaapkamer. I don't care, maar hier is het niet welkom meer.
05-02-2015 om 08:54
geschreven door Girl on the move
04-02-2015
Waar is de tijd...
Dat je een blogsite afsurfte en dat je uren en uren kon lezen op verschillende blogs. Ik weet niet wat dat is, maar hier ga ik regelmatig gaan 'blogshoppen' maar ik kom van de ene waardeloze blog in de andere terecht. Je kan het zo idioot niet bedenken of er is een blog over. Zo kwam ik gisteren op een blog waar enkel de prijzen van de brandstoffen opstonden van één bepaald tankstation. Echt wel boeiend... Ik denk dat er veel eerst naar de blog zullen surfen om te zien of het goed is als ze nu gaan tanken of niet. NIET dus. Als je moet tanken dan tank je. Punt. (is bij mij toch zo... )
En dan de blogs die beginnen en al gestopt zijn voordat ze begonnen zijn; ik snap dat niet, zijn dat allemaal mensen die eens voor de lol eens gaan proberen of ze dat wel kunnen om dan meteen weer te stoppen? Of zijn dat gewoon mensen die allemaal in een cursus 'hoe maak ik een blog?' zitten...
Vroeger kon je nog vrienden maken via de blogs, zo heb ik ook in real vrienden gekregen erdoor, maar nu is het gewoon één grote kille ellende zonder enige vorm van feedback. En durf je al eens antwoorden op een blog dan valt de blog stil... Nu ja, als je geen lezers wil dan ga je toch naar een blogcommunity waar je blogs in meer privacy kan schrijven, nu ja privacy is een groot woord, want in de tijd van vandaag weet je nooit wie er allemaal meeleest. Misschien zit er nu wel iemand binnen te kijken in mijn slaapkamer en ziet hij mij nu op mijn bed liggen. lol
Op het internet zou je nét veel contacten moeten kunnen leggen, want we zitten er met zoveel op, maar 'normale' contacten zijn zoooo moeilijk ofwel vind ik de juiste kanalen niet. Als ik al eens denk op een 'normale' chatsite te komen, dan duurt het niet lang voor er iemand vraagt of je toevallig niets anders zoekt... NEE!
Lang leve de egoïstische me, myself and I mentaliteit!
04-02-2015 om 08:48
geschreven door Girl on the move
03-02-2015
Zwart...
Zit toch tamelijk diep in de put door het feit dat ik de komende tijd mijn sporten moet minderen. Ik voel mij er zo ellendig door. Ik weet niet hoe ik dit negatief punt kan omvormen naar een positief punt...
Vandaag mijn nieuwe zumbasticks gekregen, maar ze maakten mij er niet gelukkiger op, want mijn blessure blijft.
03-02-2015 om 22:09
geschreven door Girl on the move
