Via Franky uit Libanon verkreeg ik deze tekst geschreven door een collega!!

Wat begon als een gewone dag, zoals je die in 1001 soorten hebt, veranderde abrupt rond 15u00 toen de CSM me kwam vragen om deel te nemen aan het detachement ter eerbetoon aan de gesneuvelde Spaanse militairen.
 
Geen haar op m’n hoofd (en zoveel heb ik er niet meer) dacht er aan om dit te weigeren. Zoiets moet je doen, dit mag je zelfs niet overwegen om te weigeren.
 
Uiteindelijk vertrokken we in onze gepantserde voertuigen richting de compound van het Spaanse leger, twee van het Medisch Component Filip (Van Nuffel) en ik (Bart De Mol), Die Dingo’s zien er zeer impressionant uit, en ik ben blij dat we met dit voertuig naar ginder rijden, helm op en kogelvrij vest aan, wapen bij de hand, you never know…….
 
Na een goed uur rijden komen we aan in het Spaanse kamp, we staan nog wat onwennig rond onze dingo’s te draaien, dan vlug naar de bar om iets fris te drinken.
Om 18u00 worden we in plaats gesteld voor de hangar.
 
De Kisten komen……. Eén voor één, zes in totaal, iedereen is stil, iedereen denkt na over de vraag "waarom toch", ook onze Spaanse vrienden. De kisten worden in een zeer trage pas naar de voorziene plaats gedragen. We blijven stokstijf staan, we zien de kisten voor ons passeren, de gezichten van de dragers zijn getekend door verdriet, we delen stilzwijgend mee in hun rouw.
De kisten worden door een haag van vlaggen van alle Spaanse eenheden neergezet, de schoonheid van dit is niet te beschrijven, wat zijn die Spanjaarden toch een fier en trots volk.
 
De pers, die alom vertegenwoordigd is verdringt elkaar om de mooiste foto’s te nemen, hebben zij dan geen verdriet!? Ze doen gewoon maar hun werk, maar toch is het moeilijk voor ons.
 
Hun nationaal volkslied wordt gestart, we groeten mee uit respect voor hen, de Spaanse minister van landsverdediging komt toe samen met nog een grote delegatie officieren.
Elk land dat hier is als blauwhelm, heeft een detachement gestuurd, wij staan tussen de Fransen en Indiërs.
Het speelt geen rol waar we staan, we zijn er, en dat is het belangrijkste, de minister geeft een toespraak en nadien is er een geestelijke die bid voor de gesneuvelden.
Nadien zingen alle aanwezige Spaanse militairen uit volle borst mee met een lied ter ere van hun kameraden, misschien ook wel onze kameraden.
 
We spreken wel niet dezelfde taal, maar door die blauwe muts en het kenteken voelen we ons dichter bij hun dan ooit, delen we dan niet dezelfde opdracht, rust en vrede brengen aan de Libanese bevolking.
De Spaanse militairen zijn nu ook onze collega’s, kameraden, makkers, we voelen met hun mee. Opeens ligt Spanje heel dichtbij, vlak naast ons, alle Spanjaarden staan vlak schuin tegenover ons
Via een klaroen worden de bevelen gegeven, we volgen steeds het voorbeeld van onze Spaanse maten.
Alle Spaanse militairen beginnen luidop gebeden op te zeggen, iedereen krijgt het moeilijk, ikzelf moet een traan wegpinken, dit is heeeeeel emotioneel, zo’n hechte kameraadschap zie je zelden.
De gebeden zijn prachtig, de liederen ook, ook al verstaan we er niet veel van, het raakt ons diep, heel diep…..
 
Terwijl vragen we ons weer af, waarom zij, we zijn hier om te helpen, om vrede en stabiliteit te brengen, toch is er iemand die het Libanese volk geen rust gunt.
Als we onze Spaanse collega’s zien, beloven we stil om hun en onze opdracht met volle moed voort te zetten, we moeten!!
 
De plechtigheid loopt op z’n einde, we staan nu al zo’n uur stil maar niemand die zucht of de pijn in zijn benen wil voelen, dit is, wat is dit, ik vind er de woorden niet voor, ’t is moeilijk om sterk te blijven bij het zien van al die emotie.
De kisten worden dan langzaam, voorbij ons, naar een helikopter gebracht, we groeten een laatste keer naar onze collega’s, we draaien langzaam mee en zien de kisten in de heli geschoven worden, de heli stijgt op en cirkelt nog een paar keer over ons hoofd, bij wijze van afscheid, jongens, jullie rust is jullie gegund het ga jullie goed.
 
 
Mensen, al lijkt die vier maand lang, we komen terug, die zes mannen, jonge kerels, keren nog één keer naar huis, maar kunnen niet meer bellen of sms’en naar hun geliefde, zij kunnen niet meer zeggen hoezeer ze iemand missen of van iemand houden.
Stop met piekeren hoe deze vier maanden zullen verlopen, als je elkaar hoort of ziet, zeg dan hoeveel je nog van elkaar houdt, nog eventjes en we kunnen elkaar weer in de armen sluiten en elkaar knuffelen, en voortgaan met ons leven, sta dan ook eventjes stil bij onze zes Spaanse vrienden, die dit niet meer kunnen, ze kunnen enkel nog over hun geliefden waken van boven ons……
 
Terwijl ik dit schrijf staan de tranen terug in mijn ogen en hoor ik de liederen en gebeden opnieuw, dit mag nooit vergeten worden, nooit!!!
 
Luitjes daar thuis, vergeet niet dat we hier belangrijk werk doen, misschien lijkt het voor sommigen nutteloos, dat is het niet, deze mensen willen zoals ons ook rust en vrede, en wij helpen hen daarmee, vertel dit aan iedereen die daar over twijfelt wat wij hier doen.
Laat ze ons niet vergeten daar in België.

Een vriend van ons is vertrokken naar Libanon! Geregeld probeert hij ons op de hoogte te houden. Zijn ervaringen en belevenissen plaats ik op onze blog en zo kunnen jullie allemaal een beetje het leven volgen van Franky!
 
Beste mensen,

Hier een beetje nieuws uit het verre Libachoco... Het is nu twee weken geleden dat ik afscheid heb moet nemen van mijn dierbaar gezinnetje. 's Morgens om 09u45 werden we in de bar van onze eenheid verwacht. Daar stond er koffie en cake op ons te wachten en de kleintjes mochten uitzondelijk zo vroeg op de dag eens genieten van een colaatje. Het was dan ook een speciale dag. We wisten allemaal dat het komende afscheid een emotioneel moment ging worden en dan mogen we ons best wel wat moed indrinken met deze zoete godendrank. Om 10u30 werd het dan tijd voor de korte pijn. Iedereen mocht nog een laatste knuffel geven, wat lieve woordjes fluisteren en dan vlug de bus op. Het doet me zelfs nu nog pijn als ik terugdenk aan het moment dat de bus mij wegreed van de meest dierbare personen in mijn leven...het zouden lange maanden worden. Aangekomen op de luchthaven konden we meteen beginnen aan het wegen en inchecken van de bagage. Eén kitbag van 20kg en één rugzak van hetzelfde gewicht was het maximum per persoon. Nu had het echt geen zin meer om na te denken of ik misschien nog iets vergeten was (later blijk ik toch nog mijn zonnebril vergeten te zijn). Uiteindelijk konden we het vliegtuig op om half drie om dan stipt om drie uur op te stijgen. Na een rustige vlucht, landen we vier uren later op de luchthaven van Beiroet. Rekening houdend met het tijdverschil was het daar al acht uur 's avonds dus de meeste warmte was gelukkig al vervlogen. Na een paspoortcontrole en een uitgebreide veiligheidsbriefing moesten we onze kogelvrije vesten gaan afhalen om vervolgens de bus op te stappen voor een drie uur durende rit naar ons kamp in Tibnine. Het zal rond één uur 's nachts geweest zijn toen we het in het donker binnenreden. Daar werden we vriendelijk opgevangen en naar de keuken begleid. Om een lang verhaal kort te maken, hebben we achtereenvolgens frieten met stoofvlees (of toch iets wat erop moest lijken) gegeten, een briefing + rondleiding gekregen, onze bagage gaan afhalen en een slaapplats in een tent toegwezen gekregen. Het was dan ook half drie voor ik mijn ogen kon sluiten met mijn liefste in gedachten. Een paar uur later mocht ik die ogen alweer openen om meteen bij het uitkomen van de tent om de oren geslagen te worden met de verstrengelende hitte die er hier hangt. We worden meteen in het werk gesmeten en dat is maar goed ook. Ik wil liefst niet teveel stilzitten en neem dan ook van elk vrij moment de gelegenheid om eens rond te neuzen in het kamp. Ik zie dat er gelukkig veel aandacht wordt besteed aan het contact met het thuisfront. Er staan zeker 20 computers tot ieders beschikking en een stuk of 15 telefoons. De omgeving is echt mooi en aan de keuken hebben ze een terras geinproviseerd met een adembenemend uitzicht op de bergen. Het eten is zeker om over naar huis te schrijven zoals de uitdrukking wel eens wil zeggen en dat ga ik dan ook doen. Men kan 's morgens kiezen uit wat boterhammen,drie soorten cornflakes,vijf soorten broodbeleg,drie soorten fruit (die niet al te vers oogt maar best goed van smaak is) en natuurlijk koffie of thee of melk. 's Middags is er een uitgebreid saladebuffet met een mix van thuisbereidingen en lokale delicatessen en 's avonds is het een gewone maar erg gewaardeerde boerenkostmaaltijd. Dit is voorlopig alles wat ik te vertellen heb en ik hoop dat jullie een beetje een beeld kunnen vormen van het leven in een kamp in Libachoco. Ik apprecieer het ten zeerste dat jullie allemaal mijn liefste schat willen opvangen en erop toezien dat ze zich zeker niet thuis opsluit maar onder de mensen komt en zich ten volle kan amuseen zodat de tijd voorbij vliegt. Ik zal jullie binnenkort zeker nog op de hoogte houden over het verdere verloop of antwoorden op eventuele mails. Houd jullie een goede gezondheid en ik hoop dat het een stralende zomer mag worden in ons dierbare thuisland. Veel liefs en de beste groeten from me to you...

  
  

Eindelijk weer weekend! Gelukkig is er meer zon dan voorspeld en  zo heb ik vandaag toch een beetje in de tuin kunnen werken. Tweehonderd preiplanten gezet bij mijn grootmoeder en onkruid uitgedaan. Thuis enkele plantjes sla en rode kool gezet en eveneens het onkruid een beetje uitgetrokken. Alles is weer netjes!! Vanavond naar een BBQ te Brasschaat. Tja, niet echt bij de deur. Het is een grote BBQ van Century 21 en Mireille werkt als bediende bij een kantoor te Ronse. Dus, vanavond gaan we feesten, veel eten, drinken,...en misschien een dansje ....wie weet! Ik heb geluk want ik moet niet rijden, we worden opgehaald aan de deur. Morgen zal het dan wel een rustige dag worden, een beetje luieren,... en dan maandag er terug tegenaan.!!

Ik dacht bij mezelf, nog enkele weken en de rust zal voorbij zijn! "Nen bleiter" in huis! Mireille haar buikje wordt steeds ronder en geregeld zit hij/zij in de weg. Het wordt moeilijk om haar kousen aan te doen, samen in bad begint ook al spannend te worden, in bed krijg ik ook al eens een stuk buik in mijn rug, .... Je ziet ook het leven van een man kan lastig zijn met een zwangere vrouw. (oesje, ik zal hierop wel reactie krijgen zeker).
Gelukkig is alles ok, klein sprot ligt wel nog altijd verkeerd. Elke dag zeg ik dat hij/zij moet draaien, maar blijkbaar een koppig klein sprot! Op 2 juli nog eens een echografie en dan zullen we misschien al meer weten.

Dagen en weken snellen voorbij! Glenn zit volop in de examens. Nog enkele weken en het is al vakantie....nu ja, vakantie voor de klein mannen in ieder geval. Wij zullen nog een beetje geduld moeten hebben en ik moet tevens verlof opsparen voor het einde van het jaar. Dan moeten we werken aan ons nieuw huisje. Het zal me nogal een drukte worden. Begin augustus is "klein sprot" daar en enkele maanden later volop in verhuistoestanden en werken.... Het zal snel nieuwjaar zijn .... weeral een jaartje ouder. Pff...tijd gaat veel te snel!

Wij mochten de voorbije dagen heel veel reacties ontvangen en we danken jullie daarvoor! Ik probeer de volgende dagen ook nog eens op bloggenbezoek te gaan, maar heb het nogal druk de laaste weken en zo komt het er niet altijd van! Toch bedankt voor de vele reacties en tot binnenkort....

Ik diende vandaag niet te werken daar ik samen met mijn vrouwtje naar de gynecoloog ging. Na 31 à 32 weken zwangerschap is alles in orde! Enkel nog stuitligging maar dat kan nog veranderen. " Klein sprot" weegt genoeg en de lengt is eveneens normaal. Goed bezig dus! (de foto is niet van onze baby)
Onze "kwaak" daarentegen  (zie foto's van de voorbije dagen) had minder geluk want hij is overleden deze middag. De goede zorgen waren niet goed genoeg, of waren toch niet opgewassen tegen de grillen van de natuur. Jammer, maar niets aan te doen.

Kwaak was deze morgen heel slecht! Hij had veel te koud en lag op zijn rug. Met de nodige zorgen zit er terug meer leven in. Hopelijk zal hij het halen, we doen in ieder geval ons best!!

Het is redelijk warm en mijn vrouwtje krijgt het ietwat lastig. Haar rug doet pijn en de warmte zorgt voor kleine ongemakken. Nog twee maanden en het is zover! Vandaag bracht ik een kort bezoekje aan het centrum voor morele dienstverlening. Wij zoeken enkele ideeën om ons kindje een vrijzinnig geboortefeest te geven. Als er iemand een leuk idee heeft, je mag het altijd laten weten. Je kan mailen of een berichtje achterlaten op de blog.
Zo, ik wens iedereen een gezellig en zonnig weekend en tot blogs..................

Het weekend is weeral eens voorbij en gelukkig mochten we niet klagen van het weer. Zonnig weekendje en blijkbaar de volgende dagen ook nog leuk weer. Met Mireille is alles terug veel beter en "klein sprot" springt en schopt in haar buikje. Zelf grootmoeder kon het al eens voelen. De laatste schoolmaand is ook aangevangen en aldus mogen de studenten terug examens afleggen. Glenn kijkt al uit naar de vakantie, maar moet eerst proberen zijn weddenschap te winnen. Als hij 85% haalt krijgt hij een nieuwe fiets en kan zo volgend jaar naar zijn nieuwe school fietsen.
Iedereen een leuke week gewenst en tot blogs....