De kop is eraf. Borstnumer 339 was het eerste dat ik dit jaar opspeldde. Dit gebeurde afgelopen zondag in Oostende, bij de eerste wedstrijd van het Oostends Loopcriterium van 2010. Het was een wedstrijd over een goede 7km. Mijn kortste wedstrijd ooit, toch als je deze in een kerstmannen-kostuum buiten beschouwing laat.
Ik vertrok thuis rond 8u45'. Hoe korter ik bij 't zeetje kwam, hoe meer de lucht begon te overtrekken. Het was er koud en het begon zelfs een beetje te miezeren.
Het was plezant om een aantal bekende gezichten terug te zien.
Met ruim 400 lopers begonnen we eraan, zo rond 10u20'. Ik stond voor mijn doen redelijk vooraan, ergens op de derde rij. Na de start liet ik me toch eerst nog een beetje wegdrummen. Na een paar honderd meter, na de eerste bocht naar rechts, begon ik dan wat lopers voorbij te steken. Ik zag dan niet zo ver voor mij Johan Watthy en Dirk Luypaert lopen. Mijn conditie is momenteel nog niet top en ik was dan ook een beetje verbaasd dat ik zo dicht bij hen liep. Ik bleef dan een hele tijd op dezelfde afstand van het groepje voor mij lopen. Een beetje eenzaam.
Naar het einde van de eerste ronde toe kwamen er wat lopers terug, maar de meeste staken mij voorbij. Ik had me toch een beetje vergaloppeerd in het eerste wedstrijdgedeelte. Een paar lopers bleven wel in mijn buurt lopen, maar van een goede samenwerking was er geen sprake. Om beurten moesten we een gat laten vallen, en kwamen we weer terug.
In de tweede ronde denk ik dat er nog een 10-tal lopers voorbij gelopen kwamen. Een beetje frustrerend, maar ja. Beter indelen is de boodschap. Volgende keer toch in het begin wat meer de kat uit de boom kijken en de gezellige warmte van een groepje opzoeken.
Volgens mijn eigen chrono eindigde ik in 29'40'', de officiële tijd was 30' rond. Toch een gemiddelde van 14,8km/u. Veel beter moet ik momenteel niet verwachten. In het klassement van de heren werd ik hiermee 77ste (van de 287).
Naderhand nog wat nagekaart met een apertitiefje in het clubhuis van de plaatselijke roeiclub. Voor mijn weekendje Tabor kwam mijn tombola-prijs van 3 paar Noorse kousen net te laat... 

Zwaar was het, deze tocht van 33km door het land van Herve. Zwaar maar absoluut de moeite.
Om 7u begon mijn zondag 8 november. Ik trok onmiddellijk mijn loopkleren aan en zette al snel een bord spaghetti in de microgolf-oven. Het is niet mijn gewoonte om op zondagochtend zo stevig te eten, maar vandaag zou ik het wel kunnen gebruiken.
Rond 7u50' was ik in Bavikhove. Van daaruit zouden Nick Rosseel en ik meerijden met Dominiek Bekaert richting Battice. Een autorit van ruim 2u om deel te nemen aan een loopwedstrijd over 33km: 'Les quatre cimes du pays de Herve'.
We kwamen ter plaatse aan om 10u. Het was daar al behoorlijk druk en dus moeilijk om een parkeerplaats te vinden. Maar we waren ruimschoots op tijd om startnummer af te halen en ons om te kleden. Daar was het nog even afwegen over de kledij die we zouden aantrekken. Je zag zowel lopers met muts en handschoenen als lopers in short en singletje. Ik hield het bij een 3 kwartsbroek, t-shirt en toch daaronder een shirt met lange mouwen. Voor de start zei een Nederlandse deelnemer nog even dat hij deze wedstrijd zwaarder vond dan een marathon. Bemoedigende woorden, zo vlak voor de start. Terugkeren was echter geen optie meer...
Rond 11u15 werd de meute van 800 deelnemers losgelaten. Het begon direct met een forse afdaling (10%) van ruim een halve kilometer. Deze zouden we over een 32-tal km opnieuw nemen, maar dan in omgekeerde richting. Ik schat dat wij ongeveer in de helft van het pak startten. Niemand van ons had een uitgeproken doel vooropgesteld. Zonder problemen uitlopen en ondertussen genieten van de prachtige omgeving was het devies.
De menigte bleef de eerste kilometers mooi in het gareel lopen. We liepen aan een tempo van ongeveer 5min/km. Voorbij steken was in de beginfase moeilijk wegesn de smalle, maar wal verharde weggetjes. Het was echter ook niet nodig aangezien het tempo ook datgene was dat voor mij comfortabel aanvoelde.
Op de hellingen voelde ik wel dat ik redelijk goed bergop liep. Daar stak ik steevast een aantal lopers voorbij. Ik had dit eigenlijk niet verwacht aangezien ik toch vrij zwaar ben in vergelijking met mijn lengte (BMI van 22-23).
Dominiek, Nick en ik bleven in mekaars buurt. Aan km 10 liepen we nog steeds mooi aan het tempo van 12 km/u. Dominiek en Nick liepen in een lange afdaling een tijdje serieus door (ongeveer 19 km/u). Ik liet hen begaan en liet ze een paar honderd meter weglopen. Op de volgende helling zou ik er wel weer naartoe lopen.
Om krampen zo lang mogelijk uit te stellen, zorgde ik ervoor dat ik goed dronk aan iedere bevoorrading: overal dronk ik twee à drie bekers water of AA-drink. Deze was overigens veel te koud, zodat ik na iedere bevoorrading eventjes oorlog voelde in mijn maag en darmen. De te koude drank was overigens de enige opmerking bij de organisatie. Voor de rest was ze perfect:
- elke kilometer werd aangeduid
- bevoorrading met water, AA-drink en rozijnen
- elke van de '4 cimes' werd met een informatiebordje aangekondigd: lengte, stijging,...
Ik denk dat Nick ons ergens rond km 15 liet gaan. Dominiek en ik bleven verdergaan in mekaars buurt zonder echt op mekaar te wachten. Ik denk dat ik ietsje sterker was en dat hij me vooral op karakter volgde.
De kilometers volgden mekaar op, steeds weer stijgen en dalen. In de beklimmingen doken steeds meer wandelaars op. De afstand en de hoogtemeters begonnen hun tol te eisen. Leedvermaak was er niet. De man met de hamer kon immers op de volgende klim op mij staan te wachten.
Vanaf km 25 begon ik af te tellen. Dat was een teken dat ik de eindstreep binnen bereik zag. Ik zag in Dominieks blik dat bij hem het beste eraf was. Ik was de enige van ons drie die een energie-gel meehad en ik denk dat dit zeker geen overbodige luxe was.
In de laatste kilometers putte ik nog moed uit het bijhalen van stervende zwanen. Ik denk dat Dominiek me liet gaan rond km 30.
Op ongeveer anderhalve kilometer van het einde zat er nog een steile afdaling waar het moeilijk was om voldoende af te stoppen. Alles deed zeer nu. En vrij kort na deze afdaling kwam dan de laatste bocht naar rechts en de muur naar de aankomst toe. Man man man. Twee keer voelde ik mijn kuiten samentrekken. Het scheelde geen haar of de krampen schoten erin. Ik kon toch blijven lopen tot aan de finishlijn. Ik overschreed deze na 2u50'. Hiermee haalde ik de 244ste plaats. Plaats en tijd waren echter niet belangrijk vandaag.
Direct na het overschrijden van de finish verstijfden mijn benen. Ook mijn rug begon op te spelen. Ik had in het begin van de week wat gesukkeld met mijn rug, nu tijdens de wedstrijd haast geen last, maar achteraf blijkt dan toch dat er nog iets niet helemaal in orde is.
Achteraf genoten we nog na van een 'Val-Dieu'-ke en een 'cassecroute'. Ik moest wel nog even naar buiten gaan omdat ik binnen wat draaiierig werd. Ik was toch redelijk diep gegaan blijkbaar.
Rond 16u30 begonnen we dan aan de 200km terug richting West-Vlaanderen.
Onmiddellijk na de aankomst zeiden we tegen mekaar dat we dit nooit meer zouden doen, zo zwaar... Maar nu denk ik er al een beetje anders over...

Vorig jaar was ik ingeschreven, maar moest ik deze wedstrijd toch links laten liggen omwille van onze verbouwingswerken. Dit jaar was ik opnieuw van de partij op Limburgse bodem. Zo'n anderhalf uur voor de start trokken de hemelsluizen volledig open viel er een serieuze stortbui naar beneden. Tegen 14u30, het startuur van de 10km-wedstrijd, stopte het met regenen. Het zou nu de rest van de namiddag droog blijven.
Rond 15u15 begaf ik me naar het startvak. Het was nog wel een kwartiertje voor de start van de 15km, maar er begonnen steeds meer lopers zich aan te melden in de startzone. Ik wou ook niet te ver achteraan starten.
Toen het startschot gegeven werd, denk ik dat er toch nog zo'n 500 lopers voor mij opgesteld stonden. De eerste anderhalve kilometer was het dan ook vrij druk. Ik liep lange stukken over het smalle borduurtje net naast de opgestelde nadar-hekken.
De eerste kilometer kwam ik door in 4'10''. Toch nog vrij snel gezien de drukte. Ik hoopte op een schema van rond de 4'00''/km en dat zat dus wel goed.
Het bordje van de 2km passeerde ik na 7'40''. Ik begon nu een beetje te vrezen voor een te snelle start.
Na ongeveer 2,5 km begonnen we aan de eerste passage parallel met het Albertkanaal. Nu kon je pas echt goed in je ritme komen. Ik liep nu lange tijd in de buurt van Dirk Vlekken. Hij liep van het ene groepje naar het andere, maar aan een vrij onregelmatig tempo. Ik moest hem steeds laten gaan, maar kwam wat later steeds weer terug bij hem.
Na 6km kwam er een klimmetje. Hier moest ik terug een gaatje laten en dacht dat het verval eraan zat te komen. Maar terug op het vlakke kon ik weer mijn tempo vinden en ook terug aansluiten met de lopers voor mij.
Tot aan kilometer 10 had ik het nochtans lastig. De kilometertijden gingen omhoog en ik zat ondertussen opnieuw boven mijn schema van 4min/km. In deze zone werd ik ook voorbij gestoken door iemand die zei dat hij af en toe mijn blog leest (Steven Coeckelberghs, als mijn speurwerk in de foto's correct was...)
Na 10 km begonnen we opnieuw aan een lange strook naast het kanaal. Hier vond ik mijn tweede adem. Dergelijke lange stroken liggen me wel. Op deze strook kwam ik bij een aantal lopers waar het beste vanaf was. Dat gaf weer extra moed.
Op een bepaald moment kwam ik bij Bert Schaekers (nr 2853 op onderstaande foto). Ik wou hem ook voorbijsteken maar zag dat ik eigenlijk niet sneller liep dan hem. Ik heb me dan opnieuw achter hem gezet en een heel stuk in zijn zog gebleven. Aan km 12 heb ik dan overgenomen omdat ik voelde dat ik weer wat hersteld was. Zo kon ik helpen om de bres te dichten naar de lopers voor ons.  



De laatste twee kilometers waren dan via de Hasseltse binnenstad. Veel draaien en keren. Ook veel klinkers en stoepranden. Deze zijn extra gevaarlijk als je al op je tandvlees zit. Ik hoorde een paar keer mensen tellen en hierdoor wist ik dat ik rond de 240ste positie liep.



Op het einde was ik vooral gefocust op mijn uurwerk. Ik had de stille hoop van binnen het uur binnen te zijn en ik besefte nu dat dit er in kon zitten. Ik spurtte naar het aankomstpodium en klokt af na 59'57''. Heel content dus!
Officieel werd dit nog gecorrigeerd naar 59'56'' en bleek ik zelfs 188ste (netto-tijd) te zijn op ongeveer 3.000 deelnemers. Volgend jaar zal ik dus waarschijnlijk een laag startnummer krijgen en wat meer vooraan mogen starten. Ik kijk er al naar uit.

Het afgelopen weekend heb ik vooral veel over lopen gelezen. Over 'Rapper dan een ezel' in Kuurne, over de 'Hermesloop' in Oostende en dan ook nog over een wedstrijdje in Brussel. Berichtjes op Facebook en wat langere verhalen op de verschillende blog-sites. Ook de stijgende koorts in de aanloop naar de marathon van Eindhoven hangt in de lucht.
Mijn schoenen bleven aan de haak. Spreekwoordelijk dan, want meestal slingeren ze ergens rond. Vandaag of morgen plan ik nog een duurloop van een kilometer of 20 en dan rustig uitbollen naar 'Dwars door Hasselt'. Mijn laatste kans om Rik Ceulemans te kloppen

Relatief onverwacht voegde ik gisteren marathon nr 5 toe aan mijn palmares. Eigenlijk was ik van plan om als toeschouwer te gaan en de marathon deelnemers een beetje te gaan aanmoedigen. Maar zoals Koen al reageerde op een vorig artikel, kon ik net zo goed mijn loopschoenen meenemen...
Vrijdag stuurde ik dan een e-mail naar de organisatie om te vragen of ter plekke inschrijven ook nog mogelijk was. Indien het antwoord 'nee' was geweest, dan was de kous af en zou het een rustig zondagje worden. Maar het antwoord was 'ja'. Nog een volledige zaterdag om erover na te denken. Een zaterdag waar ik naar een trouwreceptie mocht in Moerbeke-Waas en naar een verjaardagsfuif t.e.v. een 40-jarige in Boutersem bij Leuven. Niet echt een rustdag dus. En ook geen dag van gezonde voeding en drank.
Op de receptie heb ik - tegen mijn natuur - de cava'tjes afgewisseld met fruitsap. Hapjes liet ik niet passeren.
Op de fuif hield ik het bij één pintje en twee blonde Leffes... en voor de rest frisdrank. In mijn achterhoofd stond mijn besluit al vast. Maar ik zou pas zondagochtend effectief beslissen. Om 1u30 belandde ik in mijn nest.
Zondagochtend heeft het me dan nog een beetje tijd gekost om Chris te overtuigen dat het toch geen absurd idee was om te starten. Maar ze weet ondertussen ook wel, dat als ik het in mijn kop heb, dat het moeilijk is om me ervan af te brengen. Eerst wou ik nog op zoek gaan naar energie-gellekes voor onderweg. Maar aangezien het plan was van er een rustige duurloop van te maken en er op de website aangegeven werd dat er om de 5km energiedrank en voeding was, werd het winkelbezoek geschrapt.
Rond 10u45 arriveerde ik in Deinze. Helemaal geen zenuwen, want ook heel weinig ambities. De praatjes met het toch wel groot aantal bekende lopers aan de start, zorgde ervoor dat het startuur van 12u snel dichterbij kwam.
In tegenstelling met de meeste wedstrijden, stond ik nu niet vrij ver achteraan. Deze keer stond ik helemaal vanachter
Ik stond tussen de 'die hards' die elk weekendje een marathon van om en bij de 4u lopen. In de eerste 4km liep ik in het gezelschap van Jan Deschacht, Joeri Schepers, Koen Vansteenkiste en Peter De Decker, die voor de gezelligheid de eerste 4km meeliep.
Na deze 4km lag ik plots een stuk vooruit op mijn collega-bloggers en besliste dan maar om mijn eigen tempo te zoeken. Ik liep nu van het ene groepje naar het andere. Ik voelde dat het wel goed zat. Alleen zat ik precies met een volle blaas, maar stelde een stop toch zo lang mogelijk uit.
Veel spectaculairs gebeurde er dan niet. Ik zette mijn solo-tocht verder van loper tot loper, af en toe enkele woorden wisselend met iemand die ik inhaalde. De meeste waar ik bijkwam, zaten op een schema van 3u45'. Zelf zou ik hier ook tevreden mee zijn.
Halverwege kwam ik door in 1u50'. Als ik mijn tempo kon houden, zou een tijd van 3u40' er dus inzitten. Ik begon wel een beetje te vrezen om zonder brandstof te vallen. Bij de eerste bevoorradingen was er immers alleen water te krijgen. Bij de bevoorrading aan 20km was de eerste energiedrank ter beschikking en ook banaan-sinaasappel. Meer dan welkom allemaal.
Net voorbij halverwege heb ik me dan ook even aan de kant gezet om de blaas te legen. Dat was het enige moment dat er iemand me voorbijstak. Maar dit waren ook de enige lopers die ikzelf twee keer voorbij stak
Ondertussen was het serieus warm geworden. Bij de doorkomst in Kortrijk was het precies of de warmte uit het beton omhoog steeg. Nu stak ik ook van tijd tot tijd een concurrent voorbij die aan het stappen was. Voorbij de 30 kilometer werden er dit steeds meer en meer. Ik hoopte maar dat ik met niet vergaloppeerde en over een paar km hetzelfde zou meemaken. Maar het gevoel bleef goed en ik putte ook steeds meer moed uit het feit dat ik anderen kon bijhalen. Ik stopte aan iedere bevoorrading om een stuk banaan te eten, één of twee bekers energiedrank te drinken en nam dan een flesje water voor onderweg.
Aan 35km had ik een tussentijd van 2u56'. Nu wist ik dat een tijd in de buurt van 3u30' er nog in zat. Ik moest het wel nog ruim een half uur kunnen volhouden dan.
In deze laatste kilometers stonden er terug verschillende lopers geparkeerd. Ik heb het vorig jaar bij In Flanders Fields zelf meegemaakt en dacht dat ik toen één van de enige was. Nu waren het er opvallend veel.
Het wegdraaien van de Leie in Wevelgem vormde nog een laatste lastige hindernis. Er liepen in de laatste rechte lijn nog enkele lopers binnen inhaalbereik, maar ik zag er het nut niet van in om ze effectief proberen in te halen. Op mijn klok was de 3u30' toch al gepasseerd, dus wat maakte het uit. Maar enkele toeschouwers riepen me toe dat ik nog een paar plaatsen kon winnen. En ja, enkele sonden later zette ik dan toch een eindspurt in en stak ze voorbij.
Ik klokte af na 3u31'11''.
In de recovery zone begon ik na een 10-tal minuten een beetje draaiierig te worden en dan werd het tijd om toch een stoel op te zoeken en een cola of 5 naar binnen te gieten. Er was door voor de rest voldoende drank en eten voorzien om terug nieuwe krachten op te doen. De massage liet ik aan mij voorbijgaan wegens veel te veel wachtenden voor mij.
Merci nog aan Philippe, Veerle, Nathalie, Katrien, Dominiek... voor de aanmoedigen onderweg. Ook de applaudisserende toeschouwers op de bruggen en t.h.v. de bevoorradingszones zorgden voor een welgesmaakt ruggesteuntje.

Het kan verkeren. Om 16u zat ik nog in Antwerpen, ervan overtuigd dat ik 's avonds nog wat kilomtertjes zou doen aan de Finse pist in Waregem. Eigenlijk was dat al een plan B, want in eerste instantie zou ik 's middags op het werk gaan lopen. Daar wou echter niemand meegaan en stelde ik dus uit naar later. In de late namiddag kreeg ik dan het idee om op internet te kijken of er nergens een wedstrijdje georganiseerd werd op deze woensdagavond. Zo kwam ik terecht bij 'Rond de Nieuwe Koerswijk', een wedstrijd die deel uitmaakt van het Oostends Loopcriterium. Ik weet dat er een aantal van mijn blog-connecties deelnemen aan dit criterium en zag het direct zitten om daar naartoe te trekken.

Zowat een uur voor het voorziene startuur van 19u30 was ik ter plaatse. Ik stopte nog snel bij de lokale Delhaize voor drank en wat koeken. Mijn broodje van 12u was immers al lang verteerd.

Voor de start sprak ik kort met Francis, Johan, Dirk en Wim. Ze waren allen een beetje verwonderd dat ik hier opdook. Ik had ondertussen ook al links en rechts horen vertellen dat dit niet direct de mooiste wedstrijd van het OLC is.
Ik liep nog eventjes los samen met Wim en stelde me ook in zijn buurt op aan de start, vrij ver achteraan. Na het startschot baande ik me een weg naar voor. Enfin, wat meer naar voor.
Na een halve ronde kwam ik bij Chris Peeters. Zij verloor net de voeling met een groepje olifanten. Ik liep haar voorbij en spoorde haar aan om me te volgen. We sloten aan en ik nam de kop over van het groepje. Op dat moment was ik iets te sterk en ze lieten me lopen.
Wat later kwam er een andere olifant bij mij. Een grote jongeling die door een aantal toeschouwers 'Benny' werd genoemd. Benny Bleyen blijkt achteraf volgens de uitslag / foto's. Dit was nog steeds in de eerste ronde. We bleven bij mekaar tot in de derde ronde. Op een aantal plaatsen stond de wind fors in het nadeel en deed het deugd als je even kon schuilen. Ik zag ook steeds Martin Rogier een 30-tal meter voor ons lopen. Soms leek het of we erbij gingen komen, wat later werd het gat weer een stukje groter.



Vlak voor het eind van de tweede ronde kwam Alexander Vanwalleghem bij mij en Benny. In het begin bleef hij een tijdje achter ons lopen. Wat later kwam hij op kop en voerde een versnelling door. Hij keek wel achterom om te zien of we meewaren. Olifant Benny moest eraf en ik kon volgen. Een paar honderd meter toch en dan moest ik er ook af.
Alexander liep zo'n 20 meter van me weg, maar dan werd het gat niet meer groter. De posities lagen nu definitief vast.
Ik bereikte de finish na 37'25''. Als ik uitga van een afstand van 9,2 km, haalde ik een gemiddelde van 14,7 km/u. Het was toch een 3-tal maanden geleden dat ik zo dicht in de buurt van de 15 km/u zat voor een wedstrijd met vergelijkbare lengte. Ik werd 50ste op 150 aankomsten.
De laatste dagen liep ik veel (11 keer op 12 dagen); echt uitgerust kwam ik dus niet aan de start. Ik mag dus tevreden zijn met dit loopavondje.
Achteraf nog wat nagepraat met Dirk, Francis, Clint Lenaers en Frederik Fiers. Over achillespezen, marathons, voetbal, mazoutjes...