|
Santiago
Vandaag kan ik wat langer slapen, omdat ik geen plannen heb om ergens naartoe te gaan. Ik slenter wat door de stad en kom een Zuid-Koreaanse tegen die in dezelfde albergue verblijft. Ze heeft de Camino Primitivo gevolgd en zegt dat er weinig albergues zijn onderweg. Op een dag heeft ze 52 km gestapt en heeft er bijna 14 uren over gedaan. Dat moet wel heel zwaar geweest zijn.
Vandaag schijnt de zon een beetje en ik ga naar het plein voor de kathedraal. Er zijn veel groepen toeristen die daar verzamelen en door een gids begeleid worden voor de nodige uitleg. Ik blijf het een indrukwekkend plein vinden en een echte ongedwongen ontmoetingsplaats voor pelgrims.
Stilletjesaan komt het avontuur ten einde en ik begin er wel een beetje naar te verlangen om naar huis te gaan en terug in het vertrouwde wereldje te komen. Het feit dat het weer hier niet zo bijzonder is speelt ook wel een beetje mee. Ook alle mensen die je onderweg tegenkwam zijn al vertrokken. Er komen altijd wel nieuwe mensen waarmee je een praatje kan maken maar ik vind het nu stilletjesaan genoeg. Ik blijf nog 3 dagen want ik heb mijn terugkeer geboekt voor 12 Juni en dan zie ik mijn kinderen, de familie en vrienden terug.
Wanneer ik mijn reis overloop, moet ik zeggen dat ik heel blij ben om die tocht alleen gedaan te hebben. In het dagelijkse leven ben ik soms wat onzeker, maar ik heb er op de reis niet veel van gemerkt. Je komt veel mensen tegen onderweg en iedereen is heel open en vlug bereid voor een gesprek. Soms moet je wel wat lef hebben en zelf het contact zoeken met anderen. Je hebt er mooie ontmoetingen die je wel bijblijven. Je komt er in contact met veel verschillende nationaliteiten en de meesten doen heel goed hun best om te converseren, al is het soms " met handen en voeten". Er is zoveel verscheidenheid onder de mensen en toch voel je dat de meesten toch naar hetzelfde op zoek zijn en dikwijls dezelfde redenen hebben om die tocht te doen ( veelal is het spiritueel , willen ze verandering of meer inzicht in bepaalde situaties ). Ook zijn er die de stress van het dagelijkse leven wat willen ontlopen. Anderen doen het ook wel een beetje als avontuur en lopen de Camino maar een klein gedeelte.
Sommige stappers,hebben blijkbaar hetzelfde ritme als fietsers en ik vroeg mij af of ik zo traag was, of zij zo vlug. Het blijkt dat er zijn die een deel met de taxi of bus doen. Het is wel zo dat veel stappers dikwijls last hebben van hun voeten die vol blaren staan. Je ziet ze dikwijls lopen al mankend en ik moet zeggen dat ik wel bewondering heb voor hen omdat ze het niet opgeven. Ik ben terug heel dankbaar dat mijn fiets het zo goed uitgehouden heeft, want af en toe heb ik van anderen gehoord dat ze problemen hadden. Ik heb geen enkele lekke band gehad, zoals ook niet de vorige keer. Ik weet niet of het met geluk te maken heeft, maar ik heb de banden van Schwalbe ( marathon plus ). Sommigen zijn ook te zwaar geladen en krijgen dikwijls een breuk met de spaken. De wegen zijn ook soms met veel putten, zodat je gemakkelijker een breuk hebt met je fiets als je niet goed uitkijkt.
Ik heb dikwijls door bijna verlaten plaatsen gefietst en achteraf beschouwd ben ik blij dat ik nooit pech gekregen heb, want als je alleen bent is het niet zo eenvoudig als je problemen hebt.
Fysisch is het wel terug zwaar geweest. Na enkele jaren ben je vergeten hoe lastig het was en dan ga je terug die uitdaging aan. Ze zouden mij morgen niet moeten vragen om terug te vertrekken. Maar binnen enkele jaren als alleen het positieve nog in mijn gedachten overblijft zou het misschien weer kunnen.
In totaal heb ik ongeveer 2400 km gedaan. Mijn kilometerteller heeft mij wel eens in de steek gelaten, maar een beetje speeksel aan de contactpunten heeft de oplossing geboden.
Ik moet zeggen dat ik verrast geweest ben door alle reacties die ik onderweg gekregen heb. Ik was heel blij dat er zoveel supporters waren en hiervoor wil ik hen allen danken. Eens ik thuis ben ga ik mijn blog aan een kritisch oog ondewerpen en er ook foto's aan toevoegen.
|
