Vandaag om 9u30 vertrokken vanuit de albergue richting busstation, alhoewel de bus maar om 11u 30 vertrekt. Ik heb nog de tijd om op het gemak een koffie te drinken. Nadien ga ik naar het perron, maar het is daar een beetje onoverzichtelijk. Er rijden voortdurend bussen aan en af op de plaats vanwaar wij ook moeten vertrekken. Daardoor zijn de mensen in de war en wat onzeker, want niemand wil de bus missen. Uiteindelijk , met 20 min vertraging komt de juiste bus aan en kunnen we vertrekken met de maatschappij ALSA. Onderweg stopt hij meermaals om andere reizigers op te pikken. Ik zit naast iemand van het Waalse gedeelte van België, Hélène genaamd. Het belet ons toch niet om een gezellig gesprek met elkaar te hebben. Ze kan ook wel Nederlands spreken, maar ik ben het die het gesprek in het Frans verderzet. Het is een heel sympathieke dame en ze vraagt om mijn blog te mogen lezen. Het is ook iemand met een verhaal, want ze is samen met haar broer vanuit België vertrokken voor een voettocht naar SDC. Na 10 dagen merk ze dat ze teveel pijn heeft aan haar voet om de tocht op die manier verder te zetten en besluit onderweg een fiets te kopen. Ondanks het feit dat ze daarvoor niet getraind was, heeft ze de tocht tot een goed einde gebracht. Ik vind het bewonderenswaardig en het toont, wanneer je iets wilt bereiken, dat het toch meestal wel lukt. Uiteindelijk moeten we in Burgos op verschillende bussen overstappen, volgens onze bestemmingsplaats. Het is wel spijtig om afscheid te moeten nemen van mijn landgenote, want blijkbaar moet ze een andere bus nemen dan ik. Dit is de enige keer dat we moeten overstappen. De chauffeur last regelmatig een stop in, maar doordat het al laat begint te worden is dat telkens als we bijna in slaap vallen. Ook worden er onderweg nog anderen meegenomen en hierdoor worden we ook gewekt.Aan de grens met Frankrijk, aan de payage, wacht ons een politiewagen op en opeens komen 3 politieagenten aan boord. Het is al na middernacht en ze vragen aan iedereen het paspoort. Een persoon die achteraan zit, kan niet de nodige papieren voorleggen en moet mee met de politieagent. Wij mogen verderrijden, maar ik heb wat medelijden met die man, die zo in het midden van de nacht op een verlaten plaats gedropt wordt.Ik weet niet wat ze met hem gaan doen. Het was wel geen pelgrim, maar iemand die later opgestapt is. Eigenlijk had ik wel een beetje een vermoeden, dat er nog meer aan de hand was. Ik had die persoon bij een busstop gezien en hij was in druk gesprek gewikkeld met iemand anders; Het had te maken, met wat er in zijn tas zat en ze stonden een beetje afzijdig van de rest. Ik heb eigenlijk maar een verband gelegd, op het moment dat de politie hem meenam. In totaal heb ik maar een uur of drie geslapen in de bus, ook doordat het niet de meest confortabele bus was. De chauffeurs reden wel heel vooorzichtig, ze wisselden elkaar regelmatig af en gingen eventjes rusten .Af en toe heb ik wel moeten denken aan het busongeval in Zwitserland, met al die jonge mensen als slachtoffer. Het kan eigenlijk iedereen overkomen bij een moment van onoplettendheid. Op de bus was er op een bepaald moment heel wat animatie. Een Spaanse vrouw en man maakten ruzie over het feit dat zijn zetel te ver achteruit geklapt stond, zodat ze te weinig ruimte had voor haar benen. Het was zo erg dat ik op een bepaald moment dacht dat ze met elkaar op de vuist zouden gaan. Gelukkig is het zonder verdere incidenten afgelopen. Om 14u30 arriveer ik in Brussel-Zuid en neem vandaar een trein naar Gent-St.Pieters .Bij het uitstappen kom ik een advocaat tegen die vraagt waar ik naartoe geweest ben en ik vertel hem in het kort het verhaal. Als hij hoort dat ik gestopt ben met werken stelt hij me voor om als vrijwilliger te werken voor een mensenrechtenorganisatie. Dit is zware kost voor mij en zo vlug kan ik daar niet over beslissen, ik denk zelfs dat het mij ook niet zou liggen. Het was toch een leuke ontmoeting en dan neem ik nog een laatste keer een bus die mij tot 500 m van mijn huis brengt. Mijn buurvrouw is enthousiast om mij terug te zien en ik ben blij dat ik thuis ben. Het eerste wat ik wil doen, is mijn auto nemen om wat boodschappen te doen, want ik heb niets meer ik huis. De auto laat het echter afweten, mijn batterij is volledig plat, zodat ik iemand moet inschakelen om met een speciaal apparaat deze terug op te laden. Vrijdagavond 15 Juni bellen ze van de firma Soetens, dat ze morgen mijn fiets gaan leveren. De doos met mijn fietszakken en de fiets worden zaterdagmorgen correct geleverd. Het fietsstuur staat wel volledig gedraaid en de trappers zijn van de fiets gehaald voor het vervoer. Ik denk dat ze alles wel terug gaan monteren, maar dat blijkt niet het geval. De Nederlander wil me wel helpen, maar je ziet dat hij er niet veel van kent. Hij rijdt waarschijnlijk zelf nooit met een fiets. Het blijkt ook niet de gewoonte te zijn dat ze alles terug monteren. Na wat zoekwerk kan ik het nadien zelf in orde brengen zodat mijn fiets terug vertrekkensklaar is. Ik ben al blij dat ik geen schade heb aan mijn fiets door het transport. 3 jaar geleden heb ik het met een Spaanse firma laten terugbrengen , had er een speciale verzekering voor genomen, maar bij aankomst bleek de doos beschadigd en ook mijn fiets;. Na een aangetekende brief en ook verschillende mails moet ik zeggen dat ik geen schadevergoeding gekregen heb. Ik wilde het nu met een andere firma doen en ik moet zeggen dat het nu bijna vlekkeloos verlopen is.
Vandaag is het mijn laatste dag in SDC. Voor "de verandering "regent het op dit moment weer. Het ene moment schijnt de zon en het andere regent het" pijpestelen".Volgens de krant zouden ze goede vooruitzichten geven voor de volgende dagen. Spijtig genoeg zal ik hier niet meer zijn om ervan te genieten. Ik heb zin om wat te shoppen en ga voor een keertje de richting uit van de winkelstraten. Er zijn heel wat afprijzingen en er is een winkel met originele geschenken, die zijn deuren binnenkort sluit en 40% korting geeft. Nadien ga ik richting plein voor de kathedraal en hoor mijn 2 tenoren niet meer zingen. Nu staat er iemand met een doedelzak, maar na een tijdje begint het eentonig te worden. Er komen nog altijd pelgrims aan op het plein, maar de fietsers zien eruit als zwarte pieten van het vuil en de modder onderweg. Ik beklaag hen dat ze in zo'n weer moeten fietsen hebben. Nadien doe ik nog wat mondvoorraad in voor op de bus. Ze zullen wel regelmatig stoppen, maar ik heb liever dat ikzelf ook wat eten bijheb. Overmorgen ben ik in Brussel en vandaar is het richting St.Pietersstation. Dan zal ik nog een laatste keer mijn blog aanvullen om te laten weten hoe de terugreis verlopen is.
Gisteren en vandaag terug koud, regelmatig regen en het gelijkt een beetje op ons weer in België. Het spijt mij enorm dat ik de laatste week zo slecht weer heb, want het vakantiegevoel gaat er een beetje uit. 's Morgens moet ik om 9u30 uit de kamer, voor de schoonmaak en je mag pas terugkomen om 13u30. Ik ga de stad in en bezoek het pelgrimsmuseum , dat gratis is voor ons. In de namiddag, doordat het zo slecht weer is, heb ik zin om wat te lezen in het nieuwe boek dat ik gekocht heb . Het is zo spannend, dat ik niet kan stoppen en het helemaal uitlees. De volgende morgen ga ik naar de mis van 10 u in de hoop dat het even mooi is als vorige week. Nu is het een koor van 15 jonge meisjes die het ook wel goed doen. In de kerk kom ik 2 Duitse vrouwen tegen, waarmee ik tijdens de Camino wat gepraat heb en hun T- shirt mocht ondertekenen. Het was een blij weerzien, zowel voor hen als voor mij. Nadien heb ik een geleid bezoek van 45 min. naar het dak van de kathedraal en volledig rond het bovenste gedeelte. Je ziet van boven de mensen in de kerk zitten en het is eventjes een andere manier om te bezichtigen.Nadien keer ik terug naar binnen om een laatste keer de Butafumeiro te zien slingeren. Het blijft indrukwekkend en de mensen applaudisseren wanneer het gedaan is. Nu heb ik wel veel kerkdiensten bijgewoond, maar eens ik terug ben zal het zeker wel veel minder zijn. Hier heerst een bepaalde sfeer en ik hou ervan om dat mee te maken. Ik denk dat velen ook op dezelfde manier denken. Ik loop verder de stad in en plots hoor ik heel mooi zingen. Het zijn 2 straatzangers en tenoren die bekende aria's zingen. Het is muziek die je naar het hart grijpt, ook op de manier waarop het vertokt wordt. Ik zie verschillende mensen die bewogen worden door hun zang en het doet mijzelf ook iets. Ik blijf zo lang mogelijk luisteren en uiteindelijk koop ik een CD van hen. Het zijn zeker geschoolde mensen die misschien aan geen werk geraken. Iedereen is wel gul voor hen en je ziet dat ze blij zijn met al die aandacht.
Vandaag kan ik wat langer slapen, omdat ik geen plannen heb om ergens naartoe te gaan. Ik slenter wat door de stad en kom een Zuid-Koreaanse tegen die in dezelfde albergue verblijft. Ze heeft de Camino Primitivo gevolgd en zegt dat er weinig albergues zijn onderweg. Op een dag heeft ze 52 km gestapt en heeft er bijna 14 uren over gedaan. Dat moet wel heel zwaar geweest zijn. Vandaag schijnt de zon een beetje en ik ga naar het plein voor de kathedraal. Er zijn veel groepen toeristen die daar verzamelen en door een gids begeleid worden voor de nodige uitleg. Ik blijf het een indrukwekkend plein vinden en een echte ongedwongen ontmoetingsplaats voor pelgrims. Stilletjesaan komt het avontuur ten einde en ik begin er wel een beetje naar te verlangen om naar huis te gaan en terug in het vertrouwde wereldje te komen. Het feit dat het weer hier niet zo bijzonder is speelt ook wel een beetje mee. Ook alle mensen die je onderweg tegenkwam zijn al vertrokken. Er komen altijd wel nieuwe mensen waarmee je een praatje kan maken maar ik vind het nu stilletjesaan genoeg. Ik blijf nog 3 dagen want ik heb mijn terugkeer geboekt voor 12 Juni en dan zie ik mijn kinderen, de familie en vrienden terug. Wanneer ik mijn reis overloop, moet ik zeggen dat ik heel blij ben om die tocht alleen gedaan te hebben. In het dagelijkse leven ben ik soms wat onzeker, maar ik heb er op de reis niet veel van gemerkt. Je komt veel mensen tegen onderweg en iedereen is heel open en vlug bereid voor een gesprek. Soms moet je wel wat lef hebben en zelf het contact zoeken met anderen. Je hebt er mooie ontmoetingen die je wel bijblijven. Je komt er in contact met veel verschillende nationaliteiten en de meesten doen heel goed hun best om te converseren, al is het soms " met handen en voeten". Er is zoveel verscheidenheid onder de mensen en toch voel je dat de meesten toch naar hetzelfde op zoek zijn en dikwijls dezelfde redenen hebben om die tocht te doen ( veelal is het spiritueel , willen ze verandering of meer inzicht in bepaalde situaties ). Ook zijn er die de stress van het dagelijkse leven wat willen ontlopen. Anderen doen het ook wel een beetje als avontuur en lopen de Camino maar een klein gedeelte. Sommige stappers,hebben blijkbaar hetzelfde ritme als fietsers en ik vroeg mij af of ik zo traag was, of zij zo vlug. Het blijkt dat er zijn die een deel met de taxi of bus doen. Het is wel zo dat veel stappers dikwijls last hebben van hun voeten die vol blaren staan. Je ziet ze dikwijls lopen al mankend en ik moet zeggen dat ik wel bewondering heb voor hen omdat ze het niet opgeven. Ik ben terug heel dankbaar dat mijn fiets het zo goed uitgehouden heeft, want af en toe heb ik van anderen gehoord dat ze problemen hadden. Ik heb geen enkele lekke band gehad, zoals ook niet de vorige keer. Ik weet niet of het met geluk te maken heeft, maar ik heb de banden van Schwalbe ( marathon plus ). Sommigen zijn ook te zwaar geladen en krijgen dikwijls een breuk met de spaken. De wegen zijn ook soms met veel putten, zodat je gemakkelijker een breuk hebt met je fiets als je niet goed uitkijkt. Ik heb dikwijls door bijna verlaten plaatsen gefietst en achteraf beschouwd ben ik blij dat ik nooit pech gekregen heb, want als je alleen bent is het niet zo eenvoudig als je problemen hebt. Fysisch is het wel terug zwaar geweest. Na enkele jaren ben je vergeten hoe lastig het was en dan ga je terug die uitdaging aan. Ze zouden mij morgen niet moeten vragen om terug te vertrekken. Maar binnen enkele jaren als alleen het positieve nog in mijn gedachten overblijft zou het misschien weer kunnen. In totaal heb ik ongeveer 2400 km gedaan. Mijn kilometerteller heeft mij wel eens in de steek gelaten, maar een beetje speeksel aan de contactpunten heeft de oplossing geboden. Ik moet zeggen dat ik verrast geweest ben door alle reacties die ik onderweg gekregen heb. Ik was heel blij dat er zoveel supporters waren en hiervoor wil ik hen allen danken. Eens ik thuis ben ga ik mijn blog aan een kritisch oog ondewerpen en er ook foto's aan toevoegen.
Gisterenavond en -nacht heeft het verschrikkelijk geregend. Het ziet er naar uit dat het zomerse weertje dat we een week geleden gehad hebben momenteel verdwenen is. Ik ben blij dat ik de beslissing genomen heb om met de bus terug naar Santiago te keren. Zo'n dag gelijk een paar dagen geleden wil ik niet meer meemaken. Iedereen sprak erover en was volledig uitgeregend op het moment dat ze toekwamen. Ik heb mijn ticket op voorhand gekocht . Je kan kiezen tussen 2 vervoersmaatschappijen. De ene doet er 2 u over en de andere 3u50. Ik neem de bus die er 2 u over doet en vertrekt om 7u50. Ik voel me een beetje verveeld met mijn fiets want die mag ook mee op de bus, maar ik weet niet waar ik hem juist moet leggen. Iedereen zet zijn rugzak in de laadruimte en er is geen plaats voor de fiets. Met behulp van een vriendelijke pelgrim, maken we wat plaats en stapelen de rugzakken wat, zodat mijn fiets er juist bijkan., want het is niet zo'n grote bus en hij zit volledig vol. Eens op de bus vertelt iemand mij dat we nog in Baio moeten overstappen op een andere bus. Ik dacht dat alles ok was en nu moet ik weer kijken of het op die andere bus zal lukken met de fiets. Ik heb wel geluk dat ik de enige ben die een fiets als bagage meeheeft. Alles komt uiteindelijk goed en ik kan vanaf het busstation in SDC met de fiets terug naar mijn overnachtingsplaats fietsen. Ik boek nog een paar dagen bij want ik vertrek pas op 12 Juni. Nadien sorteer ik mijn bagage en probeer zoveel mogelijk het onnodige in mijn fietszakken te steken omdat ik met fiets en bagage naar de firma Soetens ga om alles in te leveren. Daar heb ik dan ook geen zorgen meer over. Ik moet wel zien dat ik niet teveel meegeef, want ik blijf nog even in SDC. Nadien slenter ik wat door de winkelstraten en zie dat er al solden zijn. Ik koop in een boekhandel 3 Franse pockets, want door het slechte weer zou het kunnen dat ik meer binnen zit. Ik had mij toch voorgenomen om wat meer anderstalige lectuur te beginnen lezen om mijn talen wat bij te schaven. Ik moet zeggen dat ik het heel leuk gevonden heb om te converseren in een andere taal, maar soms mis je wat woordenschat.
Deze morgen vertrek ik om 7u, maar nu zal het geen lange rit worden, want het grootste deel heb ik gisteren gefietst, Het is eventjes lastig, maar daarna volgt een heerlijke afdaling, Om 10 u ben ik al in Finisterra, Aanvankelijk zou ik slapen in de albergue municipal, maar het gaat maar om 14 u open. Ik besluit een privé albergue te nemen dat pas geopend, heel gezellig is en het kost mij maar 12 euro, Nadat ik gesetteld ben laat ik mijn bagage daar achter en fiets naar Cabo Fisterra ( 3,5 km verder) Dit is het eindpunt van de Camino waar de mijlpaal 0 km aanwijst, Het is een heel rustgevende plaats vooral als je blik naar de zee gericht is, Dan kan je de ganse reis nog eens in je gedachten laten passeren met de blik op oneindig. Vele pelgrims zetten zich neer op de rotsblokken en nemen wat foto's. Op een van die rotsen is een bronzen schoen vastgemaakt en het is mooi om dit te fotograferen, met als achtergrond de blauwe zee en de lucht. Wanneer ik terugkeer naar mijn fiets komt een groepje Belgen mij voorbij en zien achteraan op mijn fiets de sticker " weer een auto minder", Ze vragen mij of ik met een groep meegekomen ben, Wanneer ik zeg dat ik het volledig alleen doe, staan ze in bewondering, stellen mij allerhande vragen en ze verschieten ook van mijn leeftijd. Ikzelf vind het niet zo speciaal, want er zijn veel mensen die de tocht alleen doen, Ik moet wel zeggen dat er heel veel stappers alleen gaan, Bij de fietsers zijn het meestal mannen, koppels of in groep, maar heel weinig vrouwen alleen, Ik besluit vooraleer ik vertrek nog een foto te nemen van het groepje Belgen, vooral ook omdat er verschillende zijn uit de omgeving van Gent. Er is iemand die mij vraagt of hij voor de foto, mag poseren op mijn fiets. Ik vind het helemaal niet erg. Wanneer ik vertrek is er een vrouw die mij achterna loopt en vraagt of ze mijn naam mag hebben, voor eventueel later een getuigenis te geven in verband met mijn ervaringen langs de Camino. Ik vind mij verbaal niet zo sterk, zodat ik haar vriendelijk bedank daarvoor. Nadien ga ik mijn honger stillen met een goed menu en loop nog even langs de vissersplaats, Daar ontmoet ik een Belgische stapper die zijn hart verloren heeft aan Finisterra. Hij gaat er elke dag stappen en de omgeving verkennen. Hij is met pensioen zodat hij geen haast heeft om terug te keren. Het is een heel mooie omgeving, maar het is spijtig dat het redelijk fris is en onweerachtig, Ik twijfel nog of ik morgen terug fiets naar Santiago of de fiets op de bus zet en zo terug naar SDC ga. Wanneer het begint te regenen en ik de vooruitzichten voor morgen ken weet ik het nu zeker, " ik ga met de bus terug".
Vandaag vertrek ik om 7u met de fiets, want ik wil het centrum uit zijn voor de drukte. Het weer ziet er bewolkt uit en na een tijdje beginnen de druppels te vallen en het blijft het regenen .... tot ik mijn bestemmingsplaats bereikt heb. Ik heb geen zin om te schuilen, want het voelt niet zo koud aan. De route is behoorlijk zwaar, maar ik heb het gevoel, dat ik het nu goed aankan. De paar dagen rust zullen er zeker voor iets tussen zitten. Onderweg geen enkele pelgrim gezien die ook naar Finisterra fietste, maar wel een paar die ervan terugkomen. Ondanks de fijne regen ben ik drijfnat door het feit dat het voortdurend is blijven regenen. Ik voel het water in mijn schoenen staan. Aangekomen ter bestemming is de eerste albergue volgeboekt. Gelukkig dat er nog een andere vlakbij is, waar er wel plaats is. Het is altijd met een bang hartje dat je vraagt naar een overnachtingsplaats en hoopt dat je als fietser niet weggestuurd wordt. Zeker nu met dat slechte weer heb ik niet veel zin om nog verder te zoeken. Het eerste waar ik naar snak is een warme douche. Eens je niet meer fietst begint het koud te worden, vooral als je kledij druipnat is. Je kan zo alles uitwringen van de nattigheid. Iedereen moet zijn schoenen uitdoen als ze binnenkomen. Ik heb natuurlijk mijn sandalen in SDC gelaten (kwestie van minder gewicht te hebben) en mag nu binnen op mijn blote voeten rondlopen. Eigenlijk is het toch altijd handig om heel lichte slippers mee te hebben Ik ben wel geen stapper, maar op sommige plaatsen moet ik de schoenen toch uitdoen. Rond 17 u begint het terug op te klaren en het zonnetje schijnt zelfs. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn kledij buiten te hangen, want anders is die nooit droog tegen morgen en kan ik terug met natte kledij vertrekken. Hopelijk is het dan beter weer, want als het blijft regenen wil je alleen maar fietsen tot je zo vlug mogelijk ter bestemming bent en je ziet niets van de omgeving. Ik zou heel graag morgen aan de zee kunnen zitten op een rotsblok, zodat ik alles van mijn reis nog eens kan doorlopen . Dat geeft een speciaal gevoel daar te zijn, alleen de regen" kan roet in het eten gooien". Deze avond neem ik nog het avondmaal in een restaurant op 100 m van de albergue, Terwijl ik naar daar stap zie ik plots iemand vallen, Dichterbij gekomen zie ik dat het een lokale bewoner is, die verschrikkelijk zat is zodat hij ervan in zijn broek geplast heeft. Het is geen mooie aanblik en ik stel voor dat hij zich eventjes langs de kant van de weg zet om nog wat te bekomen van zijn uitspatting. Nadien ga ik het restaurant binnen en zie dat er iemand alleen zit te eten, Ik vraag of het niet stoort dat ik bij haar plaatsneem en ze blijkt enthousiast, Ze komt uit U:S:A ,is psycho-therapeute en vertelt wat over haar job, Ze stelt mij nadien de vraag welke inzichten ik bijgekregen heb door de Camino te doen, Ze doet mij eventjes nadenken, maar ik vind dat ze een goede vraag gesteld heeft. Ik moet zeggen dat de fietsreis fysisch soms zwaar was voor mij, vooral omdat ik eigenlijk niet zoveel aan sport gedaan heb ervoor. Ik heb me echter niet eenzaam gevoeld en heb genoten van alle ontmoetingen met andere pelgrims .
Deze morgen heb ik mij op het gemak klaargemaakt, de 2 grootste fietszakken volledig gevuld en in een beveiligde kast geplaatst. Het is de bedoeling dat ik morgen de tocht naar Finisterra met zo weinig mogelijk bagage doe. Het zal wel iets gemakkelijker fietsen zijn op die manier. Nadien ga ik naar mijn vaste koffieshop voor het ontbijt en dan naar het postkantoor om al mijn kaartjes te voorzien van een zegel en te versturen. Ik slenter ook wat door het centrum en kijk uit naar een mooi geschenk voor mijn 2 dochters. Ik verklap nog niet wat het is, want ze volgen mee wat ik schrijf. Terwijl ik verschillende straten doorkruis valt het me op hoeveel bedelaars er rondlopen. Ergens heb ik toch wel medelijden met hen en af en toe geef ik wel iets, maar je kan niet voortdurend blijven geven. Ze zitten meestal aan de ingang van kerken of soms zomaar op straat op hun knieën, met de blik neergeslagen. Soms worden ze dikwijls weggejaagd door de handelaars. Het is een droevige situatie, maar bij ons kennen we dat ook. Hier is het wel de lokale bevolking en bij ons veelal vreemdelingen die bedelen. Ik ga af en toe terug naar het grote plein voor de kathedraal en geniet van de sfeer die er heerst. Voortdurend arriveren er nieuwe mensen, die hun tocht hebben volbracht en dit is het eerste wat je moet doen, naar het plein komen. Er heerst dikwijls een uitgelaten stemming en regelmatig zie je mensen zomaar op de grond zitten of liggen. Die nonchalance vind ik leuk en ik geniet ervan. Ik ben deze namiddag Ruth en Theo, uit Nederland tegengekomen en ze trekken ook verder met de fiets naar Finisterra. We praten even over de belevenissen die we onderweg. gehad hebben. Zij zijn via Lourdes gepasseerd en dit bleek een unieke ervaring. Ik was dat ook van plan, maar ben het eigenlijk vergeten. Ik had mij ook voorgenomen om naar Bilbao te gaan, maar eigenlijk werd ik meegezogen om de St Jacobsroute verder te volgen. Uitgesteld is niet verloren en ik ga later even speciaal voor enkele dagen naar Bilbao en dan zal ik in een andere geestelijke toestand verkeren. Ruth vond de fietsreis zwaar en zei dat de moeilijkheidsgraad boven haar verwachting uitgestegen is. Ik kan dat beamen, want vele mensen onderschatten dit en het blijft zwaar tot het einde. Ze zijn wel blij dat ze de finish gehaald hebben en dat is waar het op aankomt. We verlaten elkaar met de mededeling dat we ons misschien morgen ergens terugzien op de route. Vandaag is het terug uitstekend weer en ik hoop dat het blijft tot ik terug moet vertrekken en dat het dan zal overwaaien tot België.
dag 38
