Gisteren en vandaag terug koud, regelmatig regen en het gelijkt een beetje op ons weer in België. Het spijt mij enorm dat ik de laatste week zo slecht weer heb, want het vakantiegevoel gaat er een beetje uit. 's Morgens moet ik om 9u30 uit de kamer, voor de schoonmaak en je mag pas terugkomen om 13u30. Ik ga de stad in en bezoek het pelgrimsmuseum , dat gratis is voor ons. In de namiddag, doordat het zo slecht weer is, heb ik zin om wat te lezen in het nieuwe boek dat ik gekocht heb . Het is zo spannend, dat ik niet kan stoppen en het helemaal uitlees. De volgende morgen ga ik naar de mis van 10 u in de hoop dat het even mooi is als vorige week. Nu is het een koor van 15 jonge meisjes die het ook wel goed doen. In de kerk kom ik 2 Duitse vrouwen tegen, waarmee ik tijdens de Camino wat gepraat heb en hun T- shirt mocht ondertekenen. Het was een blij weerzien, zowel voor hen als voor mij. Nadien heb ik een geleid bezoek van 45 min. naar het dak van de kathedraal en volledig rond het bovenste gedeelte. Je ziet van boven de mensen in de kerk zitten en het is eventjes een andere manier om te bezichtigen.Nadien keer ik terug naar binnen om een laatste keer de Butafumeiro te zien slingeren. Het blijft indrukwekkend en de mensen applaudisseren wanneer het gedaan is. Nu heb ik wel veel kerkdiensten bijgewoond, maar eens ik terug ben zal het zeker wel veel minder zijn. Hier heerst een bepaalde sfeer en ik hou ervan om dat mee te maken. Ik denk dat velen ook op dezelfde manier denken. Ik loop verder de stad in en plots hoor ik heel mooi zingen. Het zijn 2 straatzangers en tenoren die bekende aria's zingen. Het is muziek die je naar het hart grijpt, ook op de manier waarop het vertokt wordt. Ik zie verschillende mensen die bewogen worden door hun zang en het doet mijzelf ook iets. Ik blijf zo lang mogelijk luisteren en uiteindelijk koop ik een CD van hen. Het zijn zeker geschoolde mensen die misschien aan geen werk geraken. Iedereen is wel gul voor hen en je ziet dat ze blij zijn met al die aandacht.
Vandaag kan ik wat langer slapen, omdat ik geen plannen heb om ergens naartoe te gaan. Ik slenter wat door de stad en kom een Zuid-Koreaanse tegen die in dezelfde albergue verblijft. Ze heeft de Camino Primitivo gevolgd en zegt dat er weinig albergues zijn onderweg. Op een dag heeft ze 52 km gestapt en heeft er bijna 14 uren over gedaan. Dat moet wel heel zwaar geweest zijn. Vandaag schijnt de zon een beetje en ik ga naar het plein voor de kathedraal. Er zijn veel groepen toeristen die daar verzamelen en door een gids begeleid worden voor de nodige uitleg. Ik blijf het een indrukwekkend plein vinden en een echte ongedwongen ontmoetingsplaats voor pelgrims. Stilletjesaan komt het avontuur ten einde en ik begin er wel een beetje naar te verlangen om naar huis te gaan en terug in het vertrouwde wereldje te komen. Het feit dat het weer hier niet zo bijzonder is speelt ook wel een beetje mee. Ook alle mensen die je onderweg tegenkwam zijn al vertrokken. Er komen altijd wel nieuwe mensen waarmee je een praatje kan maken maar ik vind het nu stilletjesaan genoeg. Ik blijf nog 3 dagen want ik heb mijn terugkeer geboekt voor 12 Juni en dan zie ik mijn kinderen, de familie en vrienden terug. Wanneer ik mijn reis overloop, moet ik zeggen dat ik heel blij ben om die tocht alleen gedaan te hebben. In het dagelijkse leven ben ik soms wat onzeker, maar ik heb er op de reis niet veel van gemerkt. Je komt veel mensen tegen onderweg en iedereen is heel open en vlug bereid voor een gesprek. Soms moet je wel wat lef hebben en zelf het contact zoeken met anderen. Je hebt er mooie ontmoetingen die je wel bijblijven. Je komt er in contact met veel verschillende nationaliteiten en de meesten doen heel goed hun best om te converseren, al is het soms " met handen en voeten". Er is zoveel verscheidenheid onder de mensen en toch voel je dat de meesten toch naar hetzelfde op zoek zijn en dikwijls dezelfde redenen hebben om die tocht te doen ( veelal is het spiritueel , willen ze verandering of meer inzicht in bepaalde situaties ). Ook zijn er die de stress van het dagelijkse leven wat willen ontlopen. Anderen doen het ook wel een beetje als avontuur en lopen de Camino maar een klein gedeelte. Sommige stappers,hebben blijkbaar hetzelfde ritme als fietsers en ik vroeg mij af of ik zo traag was, of zij zo vlug. Het blijkt dat er zijn die een deel met de taxi of bus doen. Het is wel zo dat veel stappers dikwijls last hebben van hun voeten die vol blaren staan. Je ziet ze dikwijls lopen al mankend en ik moet zeggen dat ik wel bewondering heb voor hen omdat ze het niet opgeven. Ik ben terug heel dankbaar dat mijn fiets het zo goed uitgehouden heeft, want af en toe heb ik van anderen gehoord dat ze problemen hadden. Ik heb geen enkele lekke band gehad, zoals ook niet de vorige keer. Ik weet niet of het met geluk te maken heeft, maar ik heb de banden van Schwalbe ( marathon plus ). Sommigen zijn ook te zwaar geladen en krijgen dikwijls een breuk met de spaken. De wegen zijn ook soms met veel putten, zodat je gemakkelijker een breuk hebt met je fiets als je niet goed uitkijkt. Ik heb dikwijls door bijna verlaten plaatsen gefietst en achteraf beschouwd ben ik blij dat ik nooit pech gekregen heb, want als je alleen bent is het niet zo eenvoudig als je problemen hebt. Fysisch is het wel terug zwaar geweest. Na enkele jaren ben je vergeten hoe lastig het was en dan ga je terug die uitdaging aan. Ze zouden mij morgen niet moeten vragen om terug te vertrekken. Maar binnen enkele jaren als alleen het positieve nog in mijn gedachten overblijft zou het misschien weer kunnen. In totaal heb ik ongeveer 2400 km gedaan. Mijn kilometerteller heeft mij wel eens in de steek gelaten, maar een beetje speeksel aan de contactpunten heeft de oplossing geboden. Ik moet zeggen dat ik verrast geweest ben door alle reacties die ik onderweg gekregen heb. Ik was heel blij dat er zoveel supporters waren en hiervoor wil ik hen allen danken. Eens ik thuis ben ga ik mijn blog aan een kritisch oog ondewerpen en er ook foto's aan toevoegen.
Gisterenavond en -nacht heeft het verschrikkelijk geregend. Het ziet er naar uit dat het zomerse weertje dat we een week geleden gehad hebben momenteel verdwenen is. Ik ben blij dat ik de beslissing genomen heb om met de bus terug naar Santiago te keren. Zo'n dag gelijk een paar dagen geleden wil ik niet meer meemaken. Iedereen sprak erover en was volledig uitgeregend op het moment dat ze toekwamen. Ik heb mijn ticket op voorhand gekocht . Je kan kiezen tussen 2 vervoersmaatschappijen. De ene doet er 2 u over en de andere 3u50. Ik neem de bus die er 2 u over doet en vertrekt om 7u50. Ik voel me een beetje verveeld met mijn fiets want die mag ook mee op de bus, maar ik weet niet waar ik hem juist moet leggen. Iedereen zet zijn rugzak in de laadruimte en er is geen plaats voor de fiets. Met behulp van een vriendelijke pelgrim, maken we wat plaats en stapelen de rugzakken wat, zodat mijn fiets er juist bijkan., want het is niet zo'n grote bus en hij zit volledig vol. Eens op de bus vertelt iemand mij dat we nog in Baio moeten overstappen op een andere bus. Ik dacht dat alles ok was en nu moet ik weer kijken of het op die andere bus zal lukken met de fiets. Ik heb wel geluk dat ik de enige ben die een fiets als bagage meeheeft. Alles komt uiteindelijk goed en ik kan vanaf het busstation in SDC met de fiets terug naar mijn overnachtingsplaats fietsen. Ik boek nog een paar dagen bij want ik vertrek pas op 12 Juni. Nadien sorteer ik mijn bagage en probeer zoveel mogelijk het onnodige in mijn fietszakken te steken omdat ik met fiets en bagage naar de firma Soetens ga om alles in te leveren. Daar heb ik dan ook geen zorgen meer over. Ik moet wel zien dat ik niet teveel meegeef, want ik blijf nog even in SDC. Nadien slenter ik wat door de winkelstraten en zie dat er al solden zijn. Ik koop in een boekhandel 3 Franse pockets, want door het slechte weer zou het kunnen dat ik meer binnen zit. Ik had mij toch voorgenomen om wat meer anderstalige lectuur te beginnen lezen om mijn talen wat bij te schaven. Ik moet zeggen dat ik het heel leuk gevonden heb om te converseren in een andere taal, maar soms mis je wat woordenschat.
Deze morgen vertrek ik om 7u, maar nu zal het geen lange rit worden, want het grootste deel heb ik gisteren gefietst, Het is eventjes lastig, maar daarna volgt een heerlijke afdaling, Om 10 u ben ik al in Finisterra, Aanvankelijk zou ik slapen in de albergue municipal, maar het gaat maar om 14 u open. Ik besluit een privé albergue te nemen dat pas geopend, heel gezellig is en het kost mij maar 12 euro, Nadat ik gesetteld ben laat ik mijn bagage daar achter en fiets naar Cabo Fisterra ( 3,5 km verder) Dit is het eindpunt van de Camino waar de mijlpaal 0 km aanwijst, Het is een heel rustgevende plaats vooral als je blik naar de zee gericht is, Dan kan je de ganse reis nog eens in je gedachten laten passeren met de blik op oneindig. Vele pelgrims zetten zich neer op de rotsblokken en nemen wat foto's. Op een van die rotsen is een bronzen schoen vastgemaakt en het is mooi om dit te fotograferen, met als achtergrond de blauwe zee en de lucht. Wanneer ik terugkeer naar mijn fiets komt een groepje Belgen mij voorbij en zien achteraan op mijn fiets de sticker " weer een auto minder", Ze vragen mij of ik met een groep meegekomen ben, Wanneer ik zeg dat ik het volledig alleen doe, staan ze in bewondering, stellen mij allerhande vragen en ze verschieten ook van mijn leeftijd. Ikzelf vind het niet zo speciaal, want er zijn veel mensen die de tocht alleen doen, Ik moet wel zeggen dat er heel veel stappers alleen gaan, Bij de fietsers zijn het meestal mannen, koppels of in groep, maar heel weinig vrouwen alleen, Ik besluit vooraleer ik vertrek nog een foto te nemen van het groepje Belgen, vooral ook omdat er verschillende zijn uit de omgeving van Gent. Er is iemand die mij vraagt of hij voor de foto, mag poseren op mijn fiets. Ik vind het helemaal niet erg. Wanneer ik vertrek is er een vrouw die mij achterna loopt en vraagt of ze mijn naam mag hebben, voor eventueel later een getuigenis te geven in verband met mijn ervaringen langs de Camino. Ik vind mij verbaal niet zo sterk, zodat ik haar vriendelijk bedank daarvoor. Nadien ga ik mijn honger stillen met een goed menu en loop nog even langs de vissersplaats, Daar ontmoet ik een Belgische stapper die zijn hart verloren heeft aan Finisterra. Hij gaat er elke dag stappen en de omgeving verkennen. Hij is met pensioen zodat hij geen haast heeft om terug te keren. Het is een heel mooie omgeving, maar het is spijtig dat het redelijk fris is en onweerachtig, Ik twijfel nog of ik morgen terug fiets naar Santiago of de fiets op de bus zet en zo terug naar SDC ga. Wanneer het begint te regenen en ik de vooruitzichten voor morgen ken weet ik het nu zeker, " ik ga met de bus terug".
Vandaag vertrek ik om 7u met de fiets, want ik wil het centrum uit zijn voor de drukte. Het weer ziet er bewolkt uit en na een tijdje beginnen de druppels te vallen en het blijft het regenen .... tot ik mijn bestemmingsplaats bereikt heb. Ik heb geen zin om te schuilen, want het voelt niet zo koud aan. De route is behoorlijk zwaar, maar ik heb het gevoel, dat ik het nu goed aankan. De paar dagen rust zullen er zeker voor iets tussen zitten. Onderweg geen enkele pelgrim gezien die ook naar Finisterra fietste, maar wel een paar die ervan terugkomen. Ondanks de fijne regen ben ik drijfnat door het feit dat het voortdurend is blijven regenen. Ik voel het water in mijn schoenen staan. Aangekomen ter bestemming is de eerste albergue volgeboekt. Gelukkig dat er nog een andere vlakbij is, waar er wel plaats is. Het is altijd met een bang hartje dat je vraagt naar een overnachtingsplaats en hoopt dat je als fietser niet weggestuurd wordt. Zeker nu met dat slechte weer heb ik niet veel zin om nog verder te zoeken. Het eerste waar ik naar snak is een warme douche. Eens je niet meer fietst begint het koud te worden, vooral als je kledij druipnat is. Je kan zo alles uitwringen van de nattigheid. Iedereen moet zijn schoenen uitdoen als ze binnenkomen. Ik heb natuurlijk mijn sandalen in SDC gelaten (kwestie van minder gewicht te hebben) en mag nu binnen op mijn blote voeten rondlopen. Eigenlijk is het toch altijd handig om heel lichte slippers mee te hebben Ik ben wel geen stapper, maar op sommige plaatsen moet ik de schoenen toch uitdoen. Rond 17 u begint het terug op te klaren en het zonnetje schijnt zelfs. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn kledij buiten te hangen, want anders is die nooit droog tegen morgen en kan ik terug met natte kledij vertrekken. Hopelijk is het dan beter weer, want als het blijft regenen wil je alleen maar fietsen tot je zo vlug mogelijk ter bestemming bent en je ziet niets van de omgeving. Ik zou heel graag morgen aan de zee kunnen zitten op een rotsblok, zodat ik alles van mijn reis nog eens kan doorlopen . Dat geeft een speciaal gevoel daar te zijn, alleen de regen" kan roet in het eten gooien". Deze avond neem ik nog het avondmaal in een restaurant op 100 m van de albergue, Terwijl ik naar daar stap zie ik plots iemand vallen, Dichterbij gekomen zie ik dat het een lokale bewoner is, die verschrikkelijk zat is zodat hij ervan in zijn broek geplast heeft. Het is geen mooie aanblik en ik stel voor dat hij zich eventjes langs de kant van de weg zet om nog wat te bekomen van zijn uitspatting. Nadien ga ik het restaurant binnen en zie dat er iemand alleen zit te eten, Ik vraag of het niet stoort dat ik bij haar plaatsneem en ze blijkt enthousiast, Ze komt uit U:S:A ,is psycho-therapeute en vertelt wat over haar job, Ze stelt mij nadien de vraag welke inzichten ik bijgekregen heb door de Camino te doen, Ze doet mij eventjes nadenken, maar ik vind dat ze een goede vraag gesteld heeft. Ik moet zeggen dat de fietsreis fysisch soms zwaar was voor mij, vooral omdat ik eigenlijk niet zoveel aan sport gedaan heb ervoor. Ik heb me echter niet eenzaam gevoeld en heb genoten van alle ontmoetingen met andere pelgrims .
Deze morgen heb ik mij op het gemak klaargemaakt, de 2 grootste fietszakken volledig gevuld en in een beveiligde kast geplaatst. Het is de bedoeling dat ik morgen de tocht naar Finisterra met zo weinig mogelijk bagage doe. Het zal wel iets gemakkelijker fietsen zijn op die manier. Nadien ga ik naar mijn vaste koffieshop voor het ontbijt en dan naar het postkantoor om al mijn kaartjes te voorzien van een zegel en te versturen. Ik slenter ook wat door het centrum en kijk uit naar een mooi geschenk voor mijn 2 dochters. Ik verklap nog niet wat het is, want ze volgen mee wat ik schrijf. Terwijl ik verschillende straten doorkruis valt het me op hoeveel bedelaars er rondlopen. Ergens heb ik toch wel medelijden met hen en af en toe geef ik wel iets, maar je kan niet voortdurend blijven geven. Ze zitten meestal aan de ingang van kerken of soms zomaar op straat op hun knieën, met de blik neergeslagen. Soms worden ze dikwijls weggejaagd door de handelaars. Het is een droevige situatie, maar bij ons kennen we dat ook. Hier is het wel de lokale bevolking en bij ons veelal vreemdelingen die bedelen. Ik ga af en toe terug naar het grote plein voor de kathedraal en geniet van de sfeer die er heerst. Voortdurend arriveren er nieuwe mensen, die hun tocht hebben volbracht en dit is het eerste wat je moet doen, naar het plein komen. Er heerst dikwijls een uitgelaten stemming en regelmatig zie je mensen zomaar op de grond zitten of liggen. Die nonchalance vind ik leuk en ik geniet ervan. Ik ben deze namiddag Ruth en Theo, uit Nederland tegengekomen en ze trekken ook verder met de fiets naar Finisterra. We praten even over de belevenissen die we onderweg. gehad hebben. Zij zijn via Lourdes gepasseerd en dit bleek een unieke ervaring. Ik was dat ook van plan, maar ben het eigenlijk vergeten. Ik had mij ook voorgenomen om naar Bilbao te gaan, maar eigenlijk werd ik meegezogen om de St Jacobsroute verder te volgen. Uitgesteld is niet verloren en ik ga later even speciaal voor enkele dagen naar Bilbao en dan zal ik in een andere geestelijke toestand verkeren. Ruth vond de fietsreis zwaar en zei dat de moeilijkheidsgraad boven haar verwachting uitgestegen is. Ik kan dat beamen, want vele mensen onderschatten dit en het blijft zwaar tot het einde. Ze zijn wel blij dat ze de finish gehaald hebben en dat is waar het op aankomt. We verlaten elkaar met de mededeling dat we ons misschien morgen ergens terugzien op de route. Vandaag is het terug uitstekend weer en ik hoop dat het blijft tot ik terug moet vertrekken en dat het dan zal overwaaien tot België.
Vannacht terug goed geslapen alhoewel je hier wel vroeg wakker bent. Er zijn veel pelgrims die besluiten verder te trekken naar Finisterra en dus zijn ze terug vroeg uit de veren. Ik heb nu eventjes kunnen uitrusten en voel dat de batterijen stilaan terug volledig opgeladen zijn. Ik besluit om dinsdag de tocht naar het ultieme eindpunt van de Camino te fietsen, want ik heb er nog mooie herinneringen aan van 3 jaar geleden. Deze morgen ga ik naar de kathedraal om wat te bezichtigen. Er blijkt juist een kerkdienst bezig te zijn. Ik zet me neer in de zijbeuk, aangetrokken door het wonderlijke gezang van een 25 koppig koor. Het is terug indrukwekkend om de dienst mee te maken. De bisschop, 10 priesters en wat misdienaars zijn aanwezig. Ik voel me opnieuw emotioneel worden door de mengeling van dat gezang en de sfeer die van deze omgeving uitgaat. Op het einde terug de Butafumeiro en ik heb spijt dat Hans en Rob dit niet gezien hebben, want het blijft indrukwekkend. Deze namiddag verken ik het adres waar ik mijn fiets zal meegeven met de firma Soetens en neem ook de bus 5 naar het busstation om een ticket te kopen van Eurolines. Op 12 Juni keer ik met die maatschappij terug naar België en het kost mij 131 euro. Nadien zit ik op de bus richting centrum en zie plots dat mijn rugzakje blijven staan is aan het station. Ik stap onmiddellijk uit en wanneer ik het terug heb ga ik te voet naar het centrum. Ondertussen zoek ik naar het pelgrimsbeeld van SDC. Een vrouw helpt me het te vinden en neemt me mee in haar auto. Ik ben op de route verschillende beelden tegengekomen en wil dat van Compostela er ook bijhebben. Nadien stap ik alleen verder en vraag voor alle zekerheid nog eens de weg aan een voorbijganger. Een jongeman wil mij vergezellen tot de kathedraal. Hij is een kop kleiner dan ik , maar hij stapt met de snelheid van een militair. Hij stelt zich voor als Alex en geeft mij een ganse uitleg in het Spaans Af en toe snap ik er iets van en dan zeg ik een paar keer " si, si " als blijk dat ik het versta. Toegekomen ter bestemming neem ik een foto van hem en hij poseert gewillig. Ik krijg 3 kussen als afscheid en dan is hij weg.
Deze morgen om 7 u wakker geworden en het is de eerste dag dat ik heerlijk wat in mijn bed kan blijven liggen. Ik heb goed geslapen ondanks het feit dat we met 60 mensen op een grote slaapzaal sliepen.( er zijn 3 verdiepingen) Nadien ga ik lekker ontbijten, drink een grote koffie en eet 2 croissants . Ik kijk ook wat rond in de stad en om 11 u ga ik de kathedraal binnen voor de pelgrimsmis van 12 u. Je moet goed op tijd komen want er komt altijd veel volk op af. Ik zie de Butafumeiro al hangen en waarschijnlijk zullen ze die laten slingeren. Dit is altijd een grote attractie, maar niet iedereen kan dit meemaken. Het schijnt dat er iemand 300 a 400 euro moet voor betalen om dit te doen. Ik heb zin om eens te vragen wat de juiste prijs is, maar ik vind niemand die mij dit antwoord kan geven, dus laat ik het maar zo. Het zal een goedbewaard geheim blijven en dus zullen de mensen blijven gissen. Hans en Rob hadden gisteren minder geluk, want hij deed het niet. De mis is volledig in het Spaans en ik versta er weinig van. Het blijft echter indrukwekkend om het mee te maken. Ze roepen ook de landen af van de mensen die gisteren toegekomen zijn. Een zuster zingt bijzonder mooi. Op het einde, wanneer iedereen de communie ontvangt, terwijl er ondertussen gezongen wordt, voel ik me wat emotioneel. Het blijft een bijzondere plaats en het feit dat al die pelgrims, die onderweg toch veel afgezien hebben, nu samen zijn om het geheel een beetje een religieus tintje te geven doet wel iets. Als slot wordt de "Butafumeiro" in de lucht geslingerd en dit blijft indrukwekkend om te zien. Iedereen fotografeert en er volgt een applaus als slot. De kerk is nokvol en ik besluit later terug te keren om de kathedraal nog eens te bekijken.Nadien slenter ik wat langs de winkelstraten en toevallig vind ik een restaurant waar je voor 9 euro een volledig buffet krijgt en zoveel mag eten als je wilt. Vandaag is het niet zo een mooie dag. Het regent wat en het is veel frisser dan gisteren. Ik schrijf wat kaartjes aan al mijn bekenden en hoop dat ze toekomen vooraleer ik thuis ben. Om 10 u ga ik slapen en om 10u30 gaan alle grote lichten in de slaapzalen uit. Er branden alleen nog kleine schemerlichtjes. Plots hoor ik alsof er iemand struikelt. Als ik beter kijk zie ik dat een oudere vrouw haar weg zoekt naar haar bed. Ze is "ladderzat", gooit met haar armen alsof ze crawl aan het zwemmen is en zwalpt van de ene naar de andere kant. Ik weet dat ze 2 plaatsen voorbij mij slaapt maar ze blijft verder stappen. Uiteindelijk keert ze op haar stappen terug en met veel zoek en tastwerk komt ze toch terecht bij haar bed. Ik moet lachen in mijzelf en vind het een grappig schouwspel. Enkele ogenblikken later komt haar vriendin ook de zaal binnen en die kan toch wat beter tussen de lijntjes lopen. Er ontstaat nog een luid gesprek tussen hen beiden en heel wat gelach, totdat iemand hen aanmaant om stil te zijn zodat iedereen kan slapen.
Vandaag is het terug een zware dag en ik vertrek om 6u30. In het begin is het wel even moeilijk om de aanwijzingen van mijn boekje te lezen, want het is nog redelijk donker. Ik heb me vandaag niet laten verleiden om de route van de stappers te nemen en ik zit onmiddellijk op de juiste weg. Het is, zoals ik eerder zei veel klimwerk. Gelukkig zitten er ook een paar goede afdalingen bij, zodat het toch redelijk vooruitgaat. Deze morgen regent het even en ik hoor donderslagen. Gelukkig waait het over en de rest van de dag is het mooi zomers weer. Rond de middag is het zelfs wat te heet om gemakkelijk te kunnen fietsen. Ik moet regelmatig mijn flesje water aanspreken. Ik zie langs de route geen enkele pelgrim en dat is verwonderlijk. Het is wel zo dat er veel mountainbikers de weg van de stappers nemen en anderen zullen misschien de hoofdweg nemen. In ons boekje is het wel de veiligste weg die aangeraden wordt. Om 14 u zie ik het bordje van COMPOSTELA en ik ben blij dat ik bijna aangekomen ben. Het is echter tot op het laatst hard geweest, want het binnenkomen in SDC is ook niet gemakkelijk . Je moet met de fiets een grote helling beklimmen en ik heb terug hard mogen duwen om boven te geraken. Zoals gebruikelijk is, ga ik onmiddellijk naar het plein voor de kathedraal en laat mij fotograferen. Dit is hier de gewoonte dat elkeen die alleen is gevraagd wordt of ze een foto van jou moeten nemen met je fototoestel. Ik heb ook een paar bekenden gezien van onderweg. Er is ook een Antwerpenaar, die mij langs de weg gezien had en nu een praatje met mij wil maken. Nadien ga ik kijken voor een logement en kom terecht in " Seminaire Menor Belvis". Het is ook wel terug een grote afdaling en nadien een grote stijging om er te komen. Het blijft tot het uiterste moment lastig. Het is een groot gebouw met 175 slaapplaatsen en je mag er blijven zolang je wilt. In albergues langs de Camino, moet je elke dag verder trekken. Dit is echter een eindpunt en daarom hebben ze hier andere regels. Je betaalt er 12 euro voor een overnachting en dat is niet veel. Het is terug een grote slaapzaal waar ik terechtkom en elkeen heeft een kast met sleutel, waar je persoonlijke spullen kan in opbergen. Eens ik mijn slaapplaats ken ga ik mij douchen en keer ik terug naar het centrum. Het is een tijdje aanschuiven om mijn Compostela af te halen. Hiervoor doen ze een controle in je stempelboekje of je alles volgens de regels doorlopen hebt. Nadien krijg je het ultieme bewijs dat je de tocht goed volbracht hebt ( een soort diploma). De meesten zijn fier, want het is een beetje gelijk een diplomauitreiking op school. Je hebt een bewijs dat je het goed gedaan hebt. Ik heb gisteren een sms gekregen van Hans en Rob. Ze hebben mij blijkbaar ook een beetje gevolgd op mijn blog en weten dat ik vandaag aangekomen ben. Zij zijn gisteren gearriveerd en vandaag hebben ze de bus naar Finisterra genomen. Deze avond , nadat ze teruggekeerd zijn van de uitstap drinken en eten we samen nog iets. Het is leuk dat ze mij nog niet vergeten zijn en het is een blij weerzien. Iedereen vertelt een beetje zijn wedervaren en we hebben ook goed gelachen. Rond 22 u nemen we afscheid van elkaar, want morgen vertrekken ze terug naar huis. We hebben afgesproken om de foto's, die we van elkaar uitgenomen hebben onderweg, door te mailen. Ik moet zeggen, dat ik op mijn tocht veel Nederlanders ben tegengekomen, waar ik leuke ervaringen mee gehad heb. Mij zal je dus nooit een kwaad woord over hen horen vertellen. Ik heb geen haast om terug te keren naar huis, want ik ben juist officieël met pensioen en dus boek ik nog 3 dagen bij in de albergue. Ondertussen ga ik nadenken of ik nog naar Finisterra ga fietsen of de fietsreis hier eindigt. Voor het ogenblik heb ik er een beetje mijn buik van vol van al dat klimwerk. Ik zie wel wat ik ga doen.
dag 38
