Deze morgen om 7 u wakker geworden en het is de eerste dag dat ik heerlijk wat in mijn bed kan blijven liggen. Ik heb goed geslapen ondanks het feit dat we met 60 mensen op een grote slaapzaal sliepen.( er zijn 3 verdiepingen) Nadien ga ik lekker ontbijten, drink een grote koffie en eet 2 croissants . Ik kijk ook wat rond in de stad en om 11 u ga ik de kathedraal binnen voor de pelgrimsmis van 12 u. Je moet goed op tijd komen want er komt altijd veel volk op af. Ik zie de Butafumeiro al hangen en waarschijnlijk zullen ze die laten slingeren. Dit is altijd een grote attractie, maar niet iedereen kan dit meemaken. Het schijnt dat er iemand 300 a 400 euro moet voor betalen om dit te doen. Ik heb zin om eens te vragen wat de juiste prijs is, maar ik vind niemand die mij dit antwoord kan geven, dus laat ik het maar zo. Het zal een goedbewaard geheim blijven en dus zullen de mensen blijven gissen. Hans en Rob hadden gisteren minder geluk, want hij deed het niet. De mis is volledig in het Spaans en ik versta er weinig van. Het blijft echter indrukwekkend om het mee te maken. Ze roepen ook de landen af van de mensen die gisteren toegekomen zijn. Een zuster zingt bijzonder mooi. Op het einde, wanneer iedereen de communie ontvangt, terwijl er ondertussen gezongen wordt, voel ik me wat emotioneel. Het blijft een bijzondere plaats en het feit dat al die pelgrims, die onderweg toch veel afgezien hebben, nu samen zijn om het geheel een beetje een religieus tintje te geven doet wel iets. Als slot wordt de "Butafumeiro" in de lucht geslingerd en dit blijft indrukwekkend om te zien. Iedereen fotografeert en er volgt een applaus als slot. De kerk is nokvol en ik besluit later terug te keren om de kathedraal nog eens te bekijken.Nadien slenter ik wat langs de winkelstraten en toevallig vind ik een restaurant waar je voor 9 euro een volledig buffet krijgt en zoveel mag eten als je wilt. Vandaag is het niet zo een mooie dag. Het regent wat en het is veel frisser dan gisteren. Ik schrijf wat kaartjes aan al mijn bekenden en hoop dat ze toekomen vooraleer ik thuis ben. Om 10 u ga ik slapen en om 10u30 gaan alle grote lichten in de slaapzalen uit. Er branden alleen nog kleine schemerlichtjes. Plots hoor ik alsof er iemand struikelt. Als ik beter kijk zie ik dat een oudere vrouw haar weg zoekt naar haar bed. Ze is "ladderzat", gooit met haar armen alsof ze crawl aan het zwemmen is en zwalpt van de ene naar de andere kant. Ik weet dat ze 2 plaatsen voorbij mij slaapt maar ze blijft verder stappen. Uiteindelijk keert ze op haar stappen terug en met veel zoek en tastwerk komt ze toch terecht bij haar bed. Ik moet lachen in mijzelf en vind het een grappig schouwspel. Enkele ogenblikken later komt haar vriendin ook de zaal binnen en die kan toch wat beter tussen de lijntjes lopen. Er ontstaat nog een luid gesprek tussen hen beiden en heel wat gelach, totdat iemand hen aanmaant om stil te zijn zodat iedereen kan slapen.
Vandaag is het terug een zware dag en ik vertrek om 6u30. In het begin is het wel even moeilijk om de aanwijzingen van mijn boekje te lezen, want het is nog redelijk donker. Ik heb me vandaag niet laten verleiden om de route van de stappers te nemen en ik zit onmiddellijk op de juiste weg. Het is, zoals ik eerder zei veel klimwerk. Gelukkig zitten er ook een paar goede afdalingen bij, zodat het toch redelijk vooruitgaat. Deze morgen regent het even en ik hoor donderslagen. Gelukkig waait het over en de rest van de dag is het mooi zomers weer. Rond de middag is het zelfs wat te heet om gemakkelijk te kunnen fietsen. Ik moet regelmatig mijn flesje water aanspreken. Ik zie langs de route geen enkele pelgrim en dat is verwonderlijk. Het is wel zo dat er veel mountainbikers de weg van de stappers nemen en anderen zullen misschien de hoofdweg nemen. In ons boekje is het wel de veiligste weg die aangeraden wordt. Om 14 u zie ik het bordje van COMPOSTELA en ik ben blij dat ik bijna aangekomen ben. Het is echter tot op het laatst hard geweest, want het binnenkomen in SDC is ook niet gemakkelijk . Je moet met de fiets een grote helling beklimmen en ik heb terug hard mogen duwen om boven te geraken. Zoals gebruikelijk is, ga ik onmiddellijk naar het plein voor de kathedraal en laat mij fotograferen. Dit is hier de gewoonte dat elkeen die alleen is gevraagd wordt of ze een foto van jou moeten nemen met je fototoestel. Ik heb ook een paar bekenden gezien van onderweg. Er is ook een Antwerpenaar, die mij langs de weg gezien had en nu een praatje met mij wil maken. Nadien ga ik kijken voor een logement en kom terecht in " Seminaire Menor Belvis". Het is ook wel terug een grote afdaling en nadien een grote stijging om er te komen. Het blijft tot het uiterste moment lastig. Het is een groot gebouw met 175 slaapplaatsen en je mag er blijven zolang je wilt. In albergues langs de Camino, moet je elke dag verder trekken. Dit is echter een eindpunt en daarom hebben ze hier andere regels. Je betaalt er 12 euro voor een overnachting en dat is niet veel. Het is terug een grote slaapzaal waar ik terechtkom en elkeen heeft een kast met sleutel, waar je persoonlijke spullen kan in opbergen. Eens ik mijn slaapplaats ken ga ik mij douchen en keer ik terug naar het centrum. Het is een tijdje aanschuiven om mijn Compostela af te halen. Hiervoor doen ze een controle in je stempelboekje of je alles volgens de regels doorlopen hebt. Nadien krijg je het ultieme bewijs dat je de tocht goed volbracht hebt ( een soort diploma). De meesten zijn fier, want het is een beetje gelijk een diplomauitreiking op school. Je hebt een bewijs dat je het goed gedaan hebt. Ik heb gisteren een sms gekregen van Hans en Rob. Ze hebben mij blijkbaar ook een beetje gevolgd op mijn blog en weten dat ik vandaag aangekomen ben. Zij zijn gisteren gearriveerd en vandaag hebben ze de bus naar Finisterra genomen. Deze avond , nadat ze teruggekeerd zijn van de uitstap drinken en eten we samen nog iets. Het is leuk dat ze mij nog niet vergeten zijn en het is een blij weerzien. Iedereen vertelt een beetje zijn wedervaren en we hebben ook goed gelachen. Rond 22 u nemen we afscheid van elkaar, want morgen vertrekken ze terug naar huis. We hebben afgesproken om de foto's, die we van elkaar uitgenomen hebben onderweg, door te mailen. Ik moet zeggen, dat ik op mijn tocht veel Nederlanders ben tegengekomen, waar ik leuke ervaringen mee gehad heb. Mij zal je dus nooit een kwaad woord over hen horen vertellen. Ik heb geen haast om terug te keren naar huis, want ik ben juist officieël met pensioen en dus boek ik nog 3 dagen bij in de albergue. Ondertussen ga ik nadenken of ik nog naar Finisterra ga fietsen of de fietsreis hier eindigt. Voor het ogenblik heb ik er een beetje mijn buik van vol van al dat klimwerk. Ik zie wel wat ik ga doen.
Deze morgen terug om 6u45 vertrokken. Wanneer ik buiten kom uit de albergue wijst een gele pijl de richting die pelgrims moeten nemen. Eigenlijk is het een aanwijzing voor stappers, maar ik ben nog niet goed wakker en denk dat dit ook de richting van de fietsers is. Ik kom terecht op een aardeweg en zie van ver het spoor. Dit staat in ons Cleemensboekje- kruis het spoor-dus ik denk dat het goed is. Plots begint het af te wijken van de spoorweg en ik moet over een brugje met de fiets en nadien begint het te stijgen.Ik denk bij mezelf " ik heb mij hier weer iets gelapt". Ik heb mij laten verleiden door die pijl, maar had beter gewoon mijn boekje gevolgd. Het is erg stijl en ik moet hard duwen om de fiets verder te krijgen in het zand. Een stapper ziet mij bezig en vraagt of hij wat kan helpen met duwen. Na een paar minuten parelt het zweet op zijn voorhoofd. Dan komt er nog een pelgrim en overziet het probleem. Hij vraagt mij of ik zijn stok wil vasthouden en de 2 mannen duwen de fiets naar boven . Dat is heel lief en ik maak een foto van hen terwijl ze zo hard aan het werken zijn voor mij. Nadien kom ik op een asfaltbaan terecht en vraag de juiste weg voor fietsers aan een inwoner. Deze morgen was er heel veel mist en het was gevaarlijk op de baan, omdat de zichtbaarheid heel slecht was. Ik heb mijn fluo-pull aangetrokken om goed gezien te worden. Ik heb vandaag 3 heerlijke afdalingen gehad, maar daarnaast ook wel goed afgezien in de klims. Vlak was het bijna niet, het was ofwel stijgen of dalen. Rond de middag was het heel heet en lastig om te fietsen. Ik had mij voorgenomen om tot Melide te gaan zodat ik morgen nog juist de helft moet doen om Compostela te bereiken. Morgen ziet het er ook lastig uit, want bijna op elk lijntje staan er klims bij. Als die klims voorbij zijn, heb ik er wel eventjes genoeg van want het is erg lastig. Vanavond slaap ik in een albergue dat een opgeknapt overheidsgebouw is en het is er heel proper.
Deze morgen, vertrek ik iets later dan gewoonlijk, want er worden nog veel foto's van elkaar genomen als aandenken . Ook het afscheid verloopt erg hartelijk. Vandaag is het weer uitstekend, in tegenstelling tot 3 jaar geleden. Toen was er veel mist, het was koud en het regende tijdens de overtocht van de Cebreiro. De klims gaan vrij goed, want ik klim gestaag zonder mij te haasten en ik blaas af en toe wel eens uit.Toegekomen bij de Cebreiro bezoek ik het kleine gezellige dorpje en vraag een stempel in het kerkje. De volgende hoogten zijn Alto San Roque en Alto De Poio. Wanneer ik de 3 hoogten verslaan heb begint de serieuze afdaling en het is heerlijk om niet hoeven te trappen. Ik vind het precies gemakkelijker dan vorige keer en de topsnelheid is 54 km/u. Nadien volgen er nog wat hoogteverschillen. Om 14u30 bereik ik Sarria en ga de eerste Albergue die ik zie binnen voor een slaapplaats.De man en de plaats staan mij niet zo erg aan, in tegenstelling tot gisteren, maar het is toch juist maar om te slapen. Ik zit nu terug op een terrasje mijn dagboek bij te houden. Naast mij zit een koppel die ook duchtig aan het schrijven is. Daaraan zie je dat dit geen gewone reis is, maar toch wat een reis in de innerlijke wereld. Ik moet nu nog 131 km fietsen alvorens ik aankom in SDC . Wanneer ik terugkeer naar de albergue, nadat ik mijn pergrimsmenu gaan eten ben, zie ik een Duitse mevrouw op de stoep voor de albergue zitten. Ze lacht heel lief naar mij en ik besluit om mij nog eventjes bij haar te zetten voor een babbel . Mijn Duits is wel niet zo vloeiend, maar het gelukt mij toch om ermee te converseren. Het blijkt dat we allebei op dezelfde slaapzaal liggen. Na ons gesprek vraagt ze mijn naam en land van herkomst te schrijven op een speciaal daarvoor voorziene T shirt met het Compostela-embleem. Ze is verpleegster en ik laat haar mijn schaafwonde aan de knie zien, want ik heb de indruk dat het een beetje ettert. Ze geeft me een ontsmettend doekje en zegt om er verder niets aan te doen.
Gisteren nog wat rondgewandeld in de stad, wat inkopen gedaan voor het avondeten en naar de kapper geweest. Bij de kapper was het geen gemakkelijke karwei om alles in gebarentaal uit te leggen. want hij sprak alleen maar Spaans. Uiteindelijk verstond hij toch wat ik wilde en het resultaat mocht er zijn. Bij de afrekening verschoot ik van de prijs, want ik moest maar 17 euro betalen. 's Avonds nog wat gezellig buiten gezeten in de tuin van de Albergue samen met een Nederlandse en een Spanjaard. Om 21 u ben ik naar bed gegaan en deze morgen om 6u45 terug vertrokken. Vandaag ga ik weinig kilometers doen want ik wil stoppen voor ik de Cebreiro over moet, zodat ik met veel energie de grote klim kan doen. Om 11u15 stop ik al in een "Albergue Brazilian". Ik moet wel nog wat wachten om binnen te gaan, want het gaat pas om 13 u open. Ondertussen praat ik wat met een Nederlandse en een Deense die ook toegekomen zijn. Het zonnetje schijnt heerlijk en ik doe een was zodat alles droog is tegen morgen. Ik heb al eens de kaart bestudeerd en 2 km nadat ik morgen vertrek beginnen de klims van 6 tot 10%. en dit zo een 20 km lang. Nadien volgt een spectaculaire afdaling van 12 km met veel haarspeldbochten. Het allerzwaarste van de reis zal er dan opzitten. Dit wil niet zeggen dat het nadien vlak is, want er volgen nog klims. In de Albergue is het heel gezellig. Ik zit heerlijk in de tuin met een boek en maak nadien een mooie wandeling . De uitbaatster is een Nederlandse en ze heeft een boontje voor de 3 mensen die eerst toegekomen zijn . We mogen in een aparte zaal liggen zodat we beter kunnen slapen Om 19u30 mag iedereen aan tafel ( ongeveer 26 personen ).De uitbater geeft een speech over " De Weg " en vraagt aan iedereen om zich voor te stellen en ook een woordje te zeggen dat typeert wat voor hem de Camino is. Iedereen geeft zijn eigen bedenkingen en het gaat over verandering, het hart helen, sportiviteit, mensen ontmoeten, zich openstellen voor anderen of spiritueel. Sommigen vragen zich af op welke manier ze het gevoel dat ze tijdens de Camino ontwikkeld hebben, kunnen overbrengen in hun dagelijkse leven, zodat de essentie ervan niet verloren gaat. Men vertelt ook het verhaal over een Nederlanse vrouw die 2 jaar geleden haar man verloor aan kanker.Nu doet ze de Camino en ze is te voet vertrokken vanuit Nederland. Op elke plaats waar ze overnacht strooit ze een beetje as uit van haar man, met de bedoeling het verdriet stilletjesaan los te laten en hem ook deelgenoot te maken van de spirituele tocht. Hier, samen met de andere pelgrims voel ik echt de positieve energie van het samenzijn. We hebben lekker Braziliaans gegeten en er heerste een opperbeste stemming. Iedereen voelde zich verbonden met elkaar.
Wanneer ik gisterenavond al in mijn bed lag, was er een Japanse die mij vroeg om een fles wijn samen uit te drinken. Ik heb vriendelijk bedankt, want ik had geen zin om met hoofdpijn op te staan. Vandaag om 6u45 vertrokken met mooi weer.I k heb eerst een lekkere croissant en een koffie gedronken in een café. Vele pelgrims komen daar terecht voordat ze vertrekken, want in de albergue kan je niet ontbijten. Vandaag is de route in stijgende lijn, met veel kleine en grote klimmetjes. Het hoogtepunt is " de Cruz de Ferro", waar iedereen een steen of iets anders achterlaat. Symbolisch is het een last die je daar achterlaat door een steen op een grote hoop te leggen. Sommigen schrijven er iets op .Het doet je wel iets, al die mensen bij dat kruis. Het is daar tevens een rustpunt na een zware inspanning. Verder gaat het terug in dalende lijn met steile afdalingen. Gelukkig had ik mijn remblokje een paar dagen geleden al vervangen, want ik moet dikwijls in de remmen knijpen om niet uit de bocht te vliegen. Het is leuk die afdaling, maar je moet toch goed geconcentreerd zijn. Uiteindelijk kom ik terecht in een heel mooi gebouw van de parochie met 220 slaapplaatsen. Ik slaap in een zaaltje met 6 vrouwen. De hospitaliero zijn heel vriendelijk en behulpzaam en ik krijg onmiddellijk een heerlijk glas frisse drank aangeboden. In de tuin staat een paal met daarop 202,50 km tot Santiago. Het begint dus goed te korten. Ik heb al meer dan 2000 km op mijn kilometerteller staan. Nu ga ik nog eens de stad in om wat te bezichtigen. Ik vind het leuk om elke morgen vroeg te vertrekken, zo heb ik de ganse namiddag vrij om van alles te doen.
Vandaag om 5u30 opgestaan en om 6u30 vertrokken na het ontbijt. Het is nog heel rustig op straat, en ik ben blij, want om uit zo een drukke stad te geraken is het niet gemakkelijk. Er zijn heel veel eenrichtingswijzers, maar omdat er nog geen verkeer is durf ik die straten wel in te rijden . Onderweg is het vrij vlak, met af en toe een klimmetje maar het gaat vlot vooruit. Vandaag ben ik geen enkele fietser tegengekomen, alleen stappers. Het weer is goed, maar niet te warm en ideaal om te fietsen. Om 13u15 kom ik aan op mijn bestemming. Er is wel nog een heel steile korte klim ( ik denk wel 14% ) en besluit toch de fiets aan de hand te houden. Zelfs dan heb ik het moeilijk om de fiets naar boven te krijgen en moet er met mijn volledige gewicht tegenaan duwen. Ik kom terecht in het Albergue Municipal en het komt me bekend voor, want 3 jaar geleden heb ik daar ook geslapen. Ik krijg een kamer van 12 personen op het gelijkvloers en ik ben blij, want meestal moet ik met die fietszakken naar het eerste of tweede verdiep gaan en het weegt toch een beetje. Op een bepaald moment zegt iemand van het personeel dat ik achteraan mijn bil een grote rode vlek heb. Hij denkt dat het vlooien zijn, maar ik zeg dat ik mij gestoten heb aan mijn fiets. Uiteindelijk laten ze het zo, want anders moet al mijn kledij en mijn slaapzak gewassen worden. Af en toe stoot ik me wel aan mijn fiets en mij benen staan vol blauwe plekken. Nadat ik gedoucht heb verken ik nog eens de stad. Spijtig genoeg is de kathedraal en het paleis van Gaudi gesloten op zondagnamiddag. Ik ben vroeger al eens in het paleis geweest en het was prachtig, vooral ook met zijn glasramen Ik denk dat er in Astorga een revalidatiecentrum is, want ik zie ontzettend veel mensen die zich voortbewegen via een rolstoel. Morgen zal het wel zwaarder worden op de fiets en ik moet zien dat ik goed uitgerust ben voor de klims, dus ga ik vroeg slapen.
Vandaag om 6u 45 vertrokken, samen met de stappers. Het is nog koud en bewolkt, maar het regent niet. De weg is vlak, dus het fietsen vlot goed. Onderweg is het heel desolaat, weinig verkeer, geen fietsers te zien en overal velden. Om 10u30 kom ik aan te Leon. Het is een drukke stad en ik gebruik mijn GPS om op mijn juiste bestemming te komen. Hij wijst mij, straat in, straat uit en dikwijls is er eenrichtingsverkeer. Ik heb de indruk, dat ik in rondjes aan het rijden ben en besluit gewoon de weg te vragen naar de kathedraal en vandaaruit verder te zoeken. Meestal liggen die slaapplaatsen daar toch dichtbij. Eens aan de kathedraal, vraag ik de weg en een man is zo vriendelijk om mij te begeleiden naar het klooster Santa Maria de Carajol. Om 11 u staan er al heel wat pelgrims te wachten om binnen te gaan in het klooster. Er kunnen wel 150 mensen slapen, dus ik zal er ook wel bijzijn. Het is de eerste keer dat mannen en vrouwen gescheiden slapen, meestal is het een mix van de twee. Na het middageten bezichtig ik het centrum en de kathedraal. Per toeval kom ik nadien Anna tegen, een Duitse die ik in Roncevalles ook gezien heb. We maken een praatje en ik bied haar iets te drinken aan. Ze eet ook een taartje en een toevallige voorbijganger vraagt ons wat geld. Wanneer hij merkt dat we niets geven, kijkt hij naar het taartje en vraagt of hij dat krijgt. Ze geeft hem de helft en zo is hij ook gelukkig. We blijven de ganse namiddag bij elkaar en nuttigen samen het avondeten is een Italiaans restaurant.We hebben een boeiend gesprek gehad en verlaten elkaar om 8u30. Misschien zien we elkaar morgen terug want ze vertrekt met de bus naar dezelfde stad. Zij is een stapper en heeft momenteel wat problemen met haar voeten. Ze reist wat met de bus, totdat de wonde geheeld is en dan stapt ze verder. Ik denk dat stappers het veel moeilijker hebben dan fietsers, want ik zie er veel die mank lopen van de pijn.
Deze morgen spreekt de man , die onder mij slaapt, mij aan en vertelt al lachend dat ik goed heb liggen snurken. Ik ben een beetje gegeneerd en zeg dat ik gisteren wat had gedronken en dat dit de oorzaak is. Normaal gezien doe ik dat niet. Ik moet een bijzonder diepe slaap gehad hebben, want ik heb niemand horen opstaan deze morgen. De buur heeft met zijn benen hard tegen mijn matras geduwd om me te doen ophouden. Nadien eet ik mijn ontbijt en er is een Duitser die mij vertelt dat hij gisteren 37 km gestapt heeft . Hij loopt niet graag samen met anderen omdat hij stilte rondom zich wil . In groep wordt er dikwijls veel nietszeggende praat verkocht en hier , op de camino , wil hij dat niet horen. Hij vertelt ook over een waargebeurde film " the Way " - de Weg- . Het gaat over een zoon die de Camino doet en onderweg sterft. Nadien wil de vader begrijpen , waarom de zoon dit wilde doen en hij gaat zelf ook op weg. Het schijnt een heel ontroerend verhaal te zijn. Dit doet me denken aan een verhaal dat ik onlangs vernam. Een Pool en zijn vrouw vertrokken een paar maanden geleden voor een tocht door verschillende landen, om te eindigen in SDC en nadien Fatima. De terugtocht gingen ze ook te voet doen. In Spanje is de vrouw verongelukt De man was in shock, maar heeft toch de tocht verder gezet. Nu was hij op de terugtocht en ik moet hem waarschijnlijk gekruist hebben. Ik was ontroerd door dat verhaal. Het fietsen gaat vandaag erg vlot, weinig klims maar wel een grindweg van 9 km. Het is een weg die zowel door stappers als door fietsers gebruikt wordt, maar eigenlijk niet ideaal is voor de banden Er liggen wel maar kleine steentjes in tegenstelling tot 3 jaar geleden. Toen had ik schrik dat ik een lekke band ging krijgen, maar toch blijf ik nu ook voorzichtig en kijk goed uit waar ik fiets. Langs die weg zie ik zeker 300 stappers en soms is het een beetje slalommen om voorbij hen te komen. Deze middag gestopt in een heel mooie Albergue om er mijn boterhammen te eten. Het is Albergue Viatoris en de voorgevel is volledig beschilderd. Wanneer je verder naar binnen gaat staan er 4 grote beeldhouwwerken met pelgrims en ik neem wat foto's Nadien fiets ik verder en kom om 14 u ter bestemming aan . De eerste Albergue is volzet en ik ga naar de volgende enkele straten verder. Daar blijkt er nog 1 plaats te zijn in een stapelbed. Ik heb geluk, want na mij komen er nog binnen. Ik voel me een beetje verveeld omdat die anderen verder moeten trekken. Ze kunnen wel slapen in een blokhut, maar dat kost 40 euro voor 2 en het stapelbed is maar 8 euro. Deze avond slaap ik terug bovenaan. Ik ga vandaag niet drinken, want ik heb geen zin om terug in de lucht te vliegen. Nu zit ik in de tuin van de Albergue onder een parasol en het is heerlijk om daar uit te rusten op het grasveld en mijn dagboek bij te houden.
Vanmorgen terug vroeg uit bed, want ik heb mij voorgenomen om tot Fromista te fietsen, indien het niet te zwaar is. Het is mooi weer en eens ik Burgos buitenrijd beginnen de klims. Ik begin het al vlug warm te krijgen en na een paar minuten mag ik al een deel van mijn kledij uitlaten. Het blijft toch zo een 40 km met tamelijke klims, nadien is het een ganse tijd vlak en eens ik langs de dorpjes moet begint het terug te stijgen. Onderweg zie je heel weinig voertuigen en fietsers. Na 50 km bemerk ik een eerste pelgrim uit Nederland en we rijden eventjes samen nadat we een foto van elkaar genomen hebben. Nadien rijden we elk verder op ons eigen ritme. Onderweg ben ik eventjes gevallen toen ik bijna stilstond. Mijn sandaal bleef haken in de pedaal en plots kon ik mijn evenwicht niet meer houden. Gelukkig heb ik 2 goede buffers aan mijn fietszakken, want daardoor val je wat zachter. Door het feit dat mijn schoenen zo nat waren heb ik tijdelijk met mijn sandalen gefietst, maar na dit voorval doe ik toch terug de schoenen aan alhoewel ze nog niet volledig droog zijn. Ik heb me wel niet pijn gedaan, alleen een schaafwond aan mijn knie. Om 13u45 kom ik aan ter bestemming en het eerste wat ik doe is een douche nemen en mijn was doen. Er is zojuist een dame uitgegleden in de douche en moet nu naar de dokter. Ik zet mij ook even in de tuin en geniet van de zon. . Ik heb nog niets gezegd op mijn blog over de prestaties van Rene en Guy. Ongeveer een week geleden hebben ze Santiago bereikt ondanks het feit dat ze op hetzelfde tijdstip vertrokken zijn als ik. Ze hebben het prachtig gedaan en zelfs voor mensen met een goede conditie is het toch moeilijk en zwaar. Zij fietsen wel met de snelheid van "een TGV" en ik met die van " een boemeltrein". Maar ik zal er ook wel komen. Ik doe deze namiddag wat inkopen voor onderweg en wanneer ik aan de winkelbediende vraag om het stuk kaas dat ik koop in stukken te snijden, weigert ze dat. Mijn mond valt open van verbazing en ik blijf haar aanstaren.Ik denk bij mijzelf, ik leg alle koopwaar terug en ze mag haar kaas houden. Uiteindelijk doet ze met " een lang gezicht" toch wat ik vraag. Het is verschrikkelijk warm vandaag en ik zie iedereen op het terras zitten met een grote pint bier (1/2 liter ).Ik heb er ook zin in en bestel het bier. Nadien eet ik een pelgrimsmenu en plots krijg ik precies " een klop van de hamer". Mijn ogen vallen bijna dicht en ik haast me om af te rekenen, want ik heb het gevoel dat ik terstond in slaap ga vallen. Om 20u lig ik al te bed en val bijna onmiddellijk in een heel diepe slaap. Meestal slaap ik onderaan in een stapelbed, maar vandaag heb ik geen geluk. ' s Nachts word ik wel eventjes wakker en heb precies het gevoel dat ik even naar boven vlieg. Ik hoor het bed onder mij piepen en denk dat mijn onderbuur wat " gymnastiek" aan het doen is. Hij heeft misschien ergens krampen en ik slaap gerust verder.
