Deze morgen ben ik om 7u15 vertrokken. Ik bekijk het Clemensboekje en zie dat er terug veel klimmen zijn. Het regent ook bij het vertrek en de wind is nog niet volledig gaan liggen. Ik bedenk bij mijzelf of het niet gemakkelijker zou zijn moest ik langs de N120 fietsen. Het eerste gedeelte staat ook zo in het boekje, maar verder nemen ze een andere weg. Ik besluit mijn GPS in te stellen op de bestemmingsplaats. Hij voert mij verder langs de N120. Ik moet zeggen dat het eigenlijk heel gevaarlijk is langs die baan Het is de richting naar Burgos en er zijn veel camions die mij voorbijzoeven en ze ontwikkelen een enorme luchtverplaatsing. Er is wel een fietspad , maar je moet wel opletten, dat je niet in de berm terechtkomt want die ligt op sommige plaatsen een meter lager. Ik heb deze morgen al een auto gezien , die in de berm beland was en hij stond volledig op zijn zijkant. Af en toe blijf ik even staan als ik camions zie aankomen Ik dacht dat die weg gemakkelijker was, maar niets is minder waar. Ik heb daar ook veel klimmetjes gehad en de weg was er nog gevaarlijk ook. Op een bepaald moment waarschuwt de GPS mij dat ik een onverharde weg moet inslaan. Eigenlijk ben ik blij dat ik niet meer langs die grote baan verder moet. Het lijkt of het een wegel is die de stappers gebruiken en sla die weg dan ook in. Eerst kan ik nog fietsen, maar verder begint het moeilijker te worden , staan er overal grote plassen en kasseien. Ik moet slalommen om in het droge te blijven. Langs weerszijden van die weg staan bomen, het is gelijk door een bos dat je moet. Verder wordt de weg nog slechter en ik ga precies dieper het bos in.Ik zie alleen maar bomen meer rond mij en weet niet meer van welke kant ik kom. Ik kan dus niet meer terug naar het beginpunt. Plots zie ik voor mij een heel groot deel dat onder water staat. Het is gelijk een meertje omdat het de laatste dagen zo erg geregend heeft en ik moet door dat water met de fiets. Ik sta 20 cm in het water en moet dan ook nog mijn fiets voortduwen. Ik moet ook opletten om niet uit te glijden, want het is er glad. Ik ga altijd maar verder het bos in , maar de GPS geeft mij nog altijd een richting aan. Gelukkig dat het nog geen avond is, want anders zou ik misschien toch wat ongerust worden.Na 30 minuten geraak ik toch uit het bos en een paar meter verder zie ik de albergue, waar ik wil overnachten. Als ik aankom vraagt ze mij of ik nog veel stappers gezien heb onderweg, en ik hoop dat ze mij niet zegt dat ik nog een paar uur moet wachten en dat eerst alle stappers binnenmogen. Uiteindelijk heb ik toch geluk en mag ik binnen. Mijn schoenen zitten volledig onder de modder en zijn verschrikkelijk nat en mijn fiets piept als ik rem. Er zal waarschijnlijk veel vuil tussen de remblokjes zitten. Ik ga eerst mijzelf eens goed wassen en dan mijn fiets eens bekijken. Deze avond is er een mis om 18 u en om 19 u kan je aan tafel in een klein restaurantje vlakbij de Albergue.Ik haast mij om goed op tijd te zijn, want er kunnen maar 20 personen eten en de pelgrims zijn met dubbel zoveel.De zon schijnt nu heerlijk en het is leuk om eventjes te verpozen op een bankje. Een Japanner komt naast mij zitten en we knopen een gesprek aan voor een uurtje - niet in het Japans, maar in het Engels-. Hij doet maar een weekje de Camino en ik vraag hem of zoiets in Japan ook bestaat. Hij zegt van wel, maar de voorzieningen daar zijn minder en het is ook veel duurder om te overnachten. Ik heb nu 5 euro betaald in het ref. Paroissial San Juan. Gelukkig dat je zo goedkoop kan overnachten, anders zou het een dure bedoening zijn. Je moet wel een beetje inboeten aan privacy en luxe voorzieningen, maar ik vind dat helemaal niet erg. Elke dag kan er gedoucht worden, je hebt een bed of matje om op te slapen en ik slaap meestal " gelijk een roosje". Je moet juist zien dat je een slaapzak meehebt. De meesten vinden het speciaal in die Albergues om samen te zijn met andere pelgrims van verschillende nationaliteiten. Het geeft een verbondenheid met elkaar. In SJPied De Port zijn er in 2011 93 verschillende nationaliteiten van pelgrims gepasseerd. Je staat ervan versteld dat mensen uit gans de wereld hier naartoe komen. Vandaag ga ik terug tamelijk vroeg slapen en maak mijzelf de bedenking dat het me een dagje was vandaag. Ik heb nu mijn lesje geleerd en ga niet meer afwijken van de Clemensroute Morgen zal het ook zwaar zijn , met veel klimmetjes, maar ik ga maar 30 km fietsen tot Burgos en ga de stad eens bezichtigen.
Deze morgen terug om 6 u opgestaan en om 7u15 vertrokken. Ik zeg altijd tot ziens tegen Karin en Henk want ik weet niet of ik hen nog zal terugzien.We spreken nooit af en het is het toeval dat beslist of we elkaar nog tegenkomen. Ik mag terug vertrekken met mijn regenkledij aan en ik merk ook dat het serieus begint te waaien. Vandaag is het erg lastig om te fietsen want er zijn verschillende klims en er is enorme tegenwind. Zelfs bij het afdalen moet ik nog meepedaleren. Ook op plaatsen, waar het vlak is kom ik moeilijk vooruit. Het wekt enorm op mijn zenuwen dat het zo verschrikkelijk lastig is en af en toe als de klims mij te steil zijn neem ik de fiets aan de hand. Dit is niet van mijn gewoonte maar vandaag is het ook dubbel zo lastig door de tegenwind. Gisteren heeft een Italiaan mij gezegd dat hij niet denkt dat ik het tot het einde zal uithouden. Waarschijnlijk omdat hij ziet dat ik niet zo vlug kan fietsen. Dan heeft hij het wel verkeerd voor , want ik ben "een die hard " en opgeven staat niet in mijn woordenboek. Rond 15 u toegekomen ter bestemming waar ik onmiddellijk een slaapplaats vind in " het Casa del Santo " vlak aan de kathedraal . Het is een nieuw gebouw dat ze in gebruik hebben en in totaal kunnen er 220 pelgrims overnachten. Het is heel modern en ook zijn er terug kamers met stapelbedden.Ik ben blij dat ik het tot een goed einde gebracht heb vandaag. Hopelijk gaat het morgen beter. Nu ga ik nog even de stad in om te bezichtigen. Het eerste wat ik doe is de kathedraal bezoeken. Je verschiet hoeveel kunst en bladgoud er in die kerken aanwezig zijn. Ik zoek ook naar de levende kippen die daar ergens gehuisvest zijn. Uiteindelijk moet ik het vragen, want ze zitten ergens op een grote hoogte. Er is een gans verhaal aan verbonden dus wilde ik niet vertrekken zonder ze gezien te hebben. Ik heb mij bij het buitenkomen ook laten fotograferen achter een groot bord waar een pelgrim met een kip in zijn hand opstaat. Het hoofd is uitgesneden, zodat je zelf je hoofd er kan doorsteken en het precies is of ik die pelgrim ben die er staat. Het is een leuk aandenken. Vandaag is er niemand die ik ken, dus ga ik alleen een menu eten. Ik zit aan een tafeltje en de ober vraagt of er eventueel anderen bij mij aan tafel mogen zitten. Ik heb er niets op tegen en al vlug komt een Italiaan en 2 Walen mij vervoegen. We converseren in het Frans en moeten geen drempel overwinnen om met elkaar in gesprek te komen. Het zijn allemaal pelgrims die aan tafel zitten en het voelt aan of je één grote familie bent. Om 21 u ga ik terug naar de slaapplaats en heb nog een gesprek met de persoon die aan de balie zit. Het is een Amerikaan die al de Camino gelopen heeft en nu als vrijwilliger 14 dagen komt meehelpen om de pelgrims op te vangen. Nadien gaat hij zelf verder de Camino lopen.
Deze morgen zijn de pelgrims al vroeg uit de veren. Om 5 u zie je al de eerste beweging want ze willen vroeg vertrekken en rond het middaguur stoppen. Ze stappen tussen de 20 en 30 km per dag. De een na de andere komt wakker. In het begin zijn ze heel stil, maar naarmate er meer opstaan, klinkt er meer lawaai. Op de duur steken ze het licht aan zodat iedereen wakker is. Om 6 u sta ik op en nadat ik gegeten heb, vertrek ik. Het is nog rustig op de weg en het regent een beetje. Van bij het begin zijn er al behoorlijke klimmetjes en dat is niet plezant zo vroeg in de morgen. Het blijft bijna de ganse dag regenen en er komt ook wind opzetten. Onderweg kom ik regelmatig reeds gekende fietsers tegen. Soms zijn ze eens achter mij en een paar uur nadien steken ze mij voorbij. Karin en Henk, waar ik gisteren mee gegeten heb kom ik ook terug tegen. Ze hadden onderweg al gevraagd of ze ergens konden slapen, maar die plaats bleek al volzet. Ze besluiten ook verder te fietsen tot Logroño. Om 15 u kom ik ter bestemming aan en het eerste wat ik doe is een slaapplaats zoeken. Het eerste adres is al volzet. Ik fiets vlug verder naar "het maison Paroissial", waar een priester de pelgrims opwacht. Gelukkig kan ik hier terecht en Karen en Henk ook. Ze hebben een plaats met stapelbedden, waar 18 mensen kunnen slapen.Boven hebben ze nog 2 zalen, waar matjes op de grond liggen. De fietsers slapen in een apart lokaal omdat wij veel bagage meehebben. Nadat wij ons gedoucht hebben is het tijd om het dagboek aan te vullen.Om 19u30 nodigt de priester ons uit voor een misviering en om 20u30 mogen we allen rond de tafel aanschuiven voor een warme maaltijd. Het is heel gezellig aan tafel en terug zijn er vele nationaliteiten aanwezig. De hospitaliero zit ook mee aan tafel en het is leuk om wat verhalen te horen over pelgrims. Na het avondmaal keren we allen terug naar de kerk via een speciale ondergrondse weg. Nadien nemen we allen plaats in de kerk waar door pelgrims teksten in verschillende talen voorgelezen worden. Er is een pelgrim die haar gitaar meeheeft en ze mag als afsluiter een lied zingen . Het is een breekbaar nummer en het past in de kerkelijke sfeer. Nadien schuiven we aan voor een stempel in ons boekje.We mogen vrij een donativo geven voor onze overnaching en het eten. Het geld dat ze vandaag ophalen is om morgen het eten te betalen van de volgende pelgrims die komen. Ze doen altijd beroep op vrijwilligers om elke dag het eten voor ons klaar te maken en blijkbaar vinden ze die ook gemakkelijk. Ik vind het prachtig , de manier hoe ze ons opvangen. Als we toekwamen kregen we allen een warme drank aangeboden. Door het feit dat het redelijk koud was en regende was het zeker welkom. Ik vind het één van de bijzonderste plaatsen waar ik overnacht heb tot nu toe. Het slapen is overal een beetje hetzelfde, maar de manier hoe ze met de pelgrims omgaan en wat ze ervoor doe is hier bijzonder.Vandaag zijn er 42 pelgrims, maar ze hebben er al eens 140 gehad en dan lieten ze de mensen in de kerk slapen. Ze willen niemand weigeren.We slapen vandaag met 6 in een kamer en er zit geen enkele snurker bij. Iedereen heeft dan ook goed geslapen.
Deze morgen, om 6 u , gaan alle lichten aan op de slaapzalen en er speelt muziek door de gangen. Bij het ontbijt zie ik plots de 2 Zuid-Koreaanse meisjes terug vanuit SJP De Port. Het is een blij weerzien en we zetten ons samen aan één tafel De conversatie is terug wat moeilijk door de taalbarrière maar ze glimlachen voortdurend naar mij. Ze hebben kleine gedroogde visjes bij en nog andere specialiteiten als ontbijt. Ze stellen me voor om ook eens te proeven. Ik mag de visjes dippen in een soort pikante saus en het smaakt wel goed. Als tegenprestatie geef ik hun " een madeleintje" en ze vinden het ook lekker. Iedereen moet om 8 u vertrokken zijn, want ze kuisen de slaapzalen. Dit is voor mij geen probleem, want ik ben al om 7 u weg. De laatste tijd heb ik ook het ritme van de stappers overgenomen Ik vertrek vroeg en stop redelijk vroeg in de namiddag. Dit bevalt mij wel want het is niet zo druk om te vertrekken en het gaat gemakkelijker om een slaapplaats te vinden. Het regent eventjes bij het vertrek, maar al vlug kan ik mijn regenkledij uitlaten. Er zijn vandaag een paar redelijke klims en ook een grote afdaling met haarspeldbochten. Het vraagt heel wat concentratie, maar ik vind het best leuk om je eventjes te laten gaan in een afdaling. De rest van de tijd is het behoorlijk vlak. Nu zou het vlug vooruit moeten gaan, als daar niet een grote wind opsteekt die mij hard doet duwen op de pedalen, om vooruit te geraken.. Om 13 u kom ik aan in een gemeentelijke albergue. Het kost 4 euro en je slaapt in slaapzalen van 12 personen. Het is er wel proper en je kan je ook douchen, maar eten daar moet je zelf voor zorgen. Ondertussen is het hard beginnen regenen en de pelgrims te voet blijven maar binnenstromen. Ik denk dat ze ongeveer 100 personen kunnen te slapen leggen. Ze nemen niet zo vlug fietsers aan, want de anderen hebben meestal voorrang. Ik ben blij dat ik samen met een Nederlands echtpaar, Henk en Karin, toch een overnachting daar gekregen heb. We verkennen wat de omgeving en gaan ook samen naar een restaurant voor een pelgrimsmaaltijd dat ons slechts 10 euro kost, voorgerecht, hoofdgerecht en dessert inbegrepen. Daar komt nog een ander Nederlands koppen binnen en we zetten ons allen gezellig aan één tafel. Om 21u30 gaan we slapen en het duurt niet lang voor ik in dromenland ben. Ik heb niets meer gereserveerd voor de volgende dagen. Ik zal wel zien hoe het zal verlopen. .
Deze morgen is iedereen om 6 u wakker. Nadat we ontbeten hebben, vertrekken we. Ik ben de enige met de fiets en de rest zijn stappers. Vandaag ga ik de Pyreneeën over en het is wel lastig. Het is een zware klim, er is veel mist en je ziet bijna niet waar je fietst. Regelmatig stop ik even om op adem te komen. Door die mist is het heel gevaarlijk fietsen, want de auto's die naast je rijden, merken je niet op. Ik besluit om vroeg te stoppen en hopelijk is het morgen beter weer, want nu is het ook koud. Ik zie dat ik niet de enige ben die het lastig heeft tijdens de klims want zelfs de mannen stoppen regelmatig. Onderweg zie ik een Duitser die ik al verschillende keren onderweg tegengekomen ben. We nemen een foto van elkaar op het hoogste punt en nadien gaan we elk onze eigen weg. Rond de middag kom ik aan te Roncevalles en besluit om hier al te stoppen. Ik heb zin om de sfeer van Roncevalles op te snuiven en wil de plaats hier verkennen. Ik ga ook eens uitstippelen wat de stopplaatsen zullen zijn voor de volgende dagen. Hier in Roncevalles is een heel grote Albergue, waar je met veel pelgrims kan overnachten.Ik zal hier waarschijnlijk de mensen van gisteren terugzien, want 30 km is het tempo van de stappers. Deze avond heb ik gegeten in een heel chique restaurant,vlakbij de Albergue. Je kan een pelgrimsmaaltijd krijgen voor 9 euro en het heeft me goed gesmaakt. Nadien ben ik naar de pelgrimsmis geweest om 20 u. De kerk zat volledig vol met pelgrims.Er waren 3 priesters die de dienst verzorgden in het Spaans en nadien mochten we allen rond het altaar komen en wensten ons het beste en een voorspoedige reis. Dit geeft je wel een speciaal gevoel en het is leuk dat er zoveel mensen zijn die daarop afgekomen zijn. Ik denk dat ze dezelfde mening toegedaan waren als ik. Als je die route doet hoort dit alles er ook bij. Om 9 u gaan de meesten naar bed. Elkeen slaapt in een stapelbed die per 4 samen staan en een beetje afgescheiden zijn van de andere slaapplaatsen. Dit geeft een beetje meer intimiteit dan die oude slaapzalen, waar iedereen gewoon naast elkaar ligt. In totaal kunnen er 188 mensen overnachten. Dit is een luxe voor een pelgrimsplaats.Om 10 u gaan alle lichten uit en wordt er geacht om te slapen.
Deze morgen opgestaan om 6u15 samen met de stappers. Om 7 u krijgen we ontbijt en het gaat er zeer gezellig aan toe. Iedereen draagt zijn steentje bij in het afruimen en de vaat doen. Om 8u15 zit ik terug op de fiets. Vandaag zal het een korte, maar ook lastige rit zijn. Er zijn al serieuze klimmetjes bij en het is heel warm deze morgen. Ik kom onderweg veel stappers tegen en stilaan zal het nog meer worden, want in St.J.P De Port komende meeste routes samen. Een beetje voor ik arriveer kom ik een internetcafé tegen en besluit hier eventjes te stoppen . Vanaf nu zal ik volledig ondergedompeld zijn in het echte pelgrimsleven. Als je zo een tocht doet vind ik het leuk om het op die manier te beleven. Vandaag heb ik nog een laatste keer een overnachting geboekt in " accueil paroissial " in rue d'espagne . Nadien ,schijnt het,dat er zoveel pelgrimsrefuges zijn dat je niet op voorhand moet reserveren. Ik zie het wel. Ik ben om 14 u toegekomen ter bestemming. Het is een heel pittoresk plaatsje met 1700 inwoners Om daar binnen te fietsen is het heel steil, maar eens je door de Porte Notre dame bent daalt het erg. Nadat ik mij aangemeld heb bij het informatiebureau " les amis de St Jâcques" voor een stempel en een lijst gekregen heb van alle albergues op de Camino in Spanje ga ik naar mijn logeerplaats. Ze ontvangen mij daar heel hartelijk. Ik krijg een drankje , een rondleiding en de regels van het huis.Er is plaats voor 10 pelgrims. Wanneer ik mijn bagage afgezet en een goede douche heb genomen, verken ik het plaatsje. Ik vind het een heel mooie locatie en bezoek er " le prison des evêques " dat gratis is voor pelgrims en loop even door de winkelstraten. 's Avonds keer ik terug en zie dat er nu 10 pelgrims toegekomen zijn. Dus het is compleet en om 19 u worden we allen verwacht aan tafel voor het avondeten. Vooraleer we beginnen wordt er een gebed gezegd en ook een tekst gezongen op de melodie van "au claire de la lune" . De hospitaliero zijn heel vriendelijke mensen en je voelt dat ze het met hart en ziel doen. Het zijn vrijwilligers en om de 14 dagen komen er anderen om hen af te lossen. Je mag een vrije bijdrage geven voor het verblijf en het eten, maar er wordt toch verondersteld van 20 euro te geven. Het zijn 9 verschillende nationaliteiten, die daar logeren mn. Zweden, Usa, Italië, Zuid-Korea Frankrijk, België, Nederland, Brazilië, Groot-Brittannië. Ik vind de 2 Zuid-Koreaanse meisjes leuk, want ze verstaan bijna geen Engels, maar zijn toch voortdurend aan het lachen en doen hun best om ons te verstaan . Vandaag heb ik een Nederlands koppel gezien en de vrouw is een naamgenote van mij. Zij zag het precies niet meer zitten, door al die klimmetjes. Ze dacht erover na om terug te keren, maar misschien heeft haar man haar kunnen overhalen om toch verder te doen. Ik weet dat het echt niet te onderschatten is die reis en mevr. is al 67 jaar. Ik geef haar de raad om iets frequenter te stoppen en goed haar ademhaling te regelen. Om 21u30 gaat iedereen naar bed na een gezellige avond. We slapen allemaal in dezelfde kamer in stapelbedden. Er is een Amerikaan, die vlak boven mij slaapt en hij vraagt of ik oordopjes meeheb. Wanneer ik een negatief antwoord geef krijg ik er twee. Ik ben eens benieuwd voor deze avond, maar blijkbaar kan ik toch slapen ondanks het geronk. Het is voor mij één van de leukste locaties waar ik momenteel verbleven heb qua sfeer.
Gisterenavond zijn er nog verschillende pelgrims toegekomen in de pelgrimsrefuge, 2 Fransen en 2 Nederlanders. Jeannine, een stapper die er al eerder was en blijkbaar nog enkele dagen blijft wegens haar gezondheidtoestand is uitgenodigd door een priester (uit Guinée) van de parochie om bij zijn nichtje te gaan eten. Hij ziet dat ik alleen ben en nodigt mij dan ook uit. We gaan met een taxi naar de bestemming en een heel joviale en goedlachse vrouw opent de deur. Ze is blijkbaar blij dat ze wat volk ziet. Ze kookt voor ons, wel geen Afrikaans eten want dat zou te lang duren en ze is er niet op voorbereid.
We krijgen eerst een whisky en bij Jeannine gaat het blijkbaar vlotjes naar binnen, want nadien drinkt ze er nog 2. Er ontstaat een gesprek, maar het gaat er nogal luidruchtig aan toe. De priester ( 35 jaar oud ) heeft toch niet de ingetogenheid die wij kennen van geestelijken. Hij is heel luidruchtig en ik merk een beetje agressie in zijn manier van spreken. Hij draagt wel een kruisje , maar dat is dan ook het enige waaraan ik merk dat het een geestelijke is. Om 10 u keren we terug naar de refuge met de taxi. De andere pelgrims liggen al allemaal in hun bed en we zijn heel stil om hen niet wakker te maken. Kort nadat Jeannine in bed ligt begint ze nu toch erg te ronken ( waarschijnlijk van al dat drinken). De Nederlander moet oordopjes insteken en het helpt dan nog maar half.
Deze morgen ben ik al vroeg wakker en ik eet samen met de anderen . Om 8u 30 vertrek ik, want het zal niet zo'n lange rit zijn. Het begint nu terug lastiger te worden en er zijn klimmetjes bij van 9%. Stilaan zal het nog erger worden, maar ik weet al wat ik mag verwachten.
Het weer is vandaag terug goed. Vanmorgen scheen de zon al, maar het was wel nog frisjes. Deze namiddag is de zon volledig doorgebroken en werd het echt warm. .
In St Palais staan er veel grote en goedverzorgde huizen . Het is een heel andere aanblik dan sommige dorpen waar ik doorgefietst ben, waar alles wat vervallen is. Vandaag rond 15 u toegekomen in St Palais. Eerst ga ik naar het gemeentehuis omdat er daar gratis internet is. Ik mag mijn fiets ook binnen in het gebouw brengen. Nadat ik mijn blog aangevuld heb en mijn mails bekeken , vertrek ik naar de pelgrimsrefuge "maison Franciscaine" av de gibraltar 1 ( vlak aan de route ) .Het is een verzorgd en mooi gebouw, dat vroeger eigendom was van de paters, maar nu in handen is van de gemeente. Ze kunnen er 40 pelgrims herbergen in slaapzalen. Er zijn ook enkele kamers van 2 personen. Ik leg mij in een slaapzaal van 10 personen en moet slechts 7 euro betalen, ontbijt inbegrepen. s'Avonds kan je daar zelf je potje koken of een pelgrimsmenu eten op restaurant. Ik kies vandaag voor het menu samen met een Nederlans koppel en we hebben het gezellig samen. Nadat we gegeten hebben keren we terug naar de refuge, want we zijn allen moe. Het duurt nog geen 5 minuten vooraleer ik in dromenland ben en ik heb heel goed geslapen. Om 5 u eventjes opgestaan om naar het toilet te gaan. Je moet wel heel stil zijn en het is nog heel donker. Ik moet heel voorzichtig zijn, dat ik bij het terugkeren niet in een verkeerd bed terechtkom, maar gelukkig komt alles in orde. .
Vannacht goed geslapen en nadat ik samen met de andere pelgrims gegeten en de vaat gedaan heb, vertrek ik om 8 u . Het weer is minder goed dan gisteren, wat bewolkt en frisser, maar het regent niet. Het is gemakkelijk fietsen vandaag want het landschap is vlak maar desolaat. Tussen 2 dorpjes moet je telkens 10 km fietsen , maar het is een rechte weg en je moet niet veel nadenken. Langs de weg staan er veel naaldbomen. Ik heb wel zin in het fietsen en fluit af en toe een deuntje of ik zing een liedje. Gelukkig hoort er mij niemand. Nu kan ik dat nog, maar eens ik aan het gebergte kom, zal ik wel een toontje lager zingen want dan begint het zware werk. Onderweg kom ik een paar stappers tegen en ik stop altijd om een praatje en een foto te maken. De eerste fietsers van vandaag heb ik ook gezien en we eten samen ons boterhammetjes op een bankje. Het is leuk en iedereen vertelt een beetje wat hij al tegengekomen is. Nadien vertrekken we elk op ons tempo. Om 15 u kom ik aan in de pelgrimsrefuge en er logeert blijkbaar maar één dame. Ze is blij om me te zien en schenkt me een kopje koffie. Nadien ga ik naar het gemeentehuis om te internetten. Gisteren heb ik mij moeten haasten, want ik had maar 10 minuutjes om mijn blog aan te vullen. Wanneer ik terug thuis ben ga ik alles herlezen, herwerken en foto`s bijvoegen. Nu ben ik al blij als ik even een computer mag gebruiken. Ik lees wel alle reacties die op mijn blog komen en dank al mijn supporters om mij zo goed te volgen.
Vandaag zal ik goed kunnen doorfietsen in "Les Landes". Het is een vlak stuk, maar met weinig voorzieningen. Het is dus raadzaam om voldoende eten mee te doen. Als ik mijn fietsreis overloop, moet ik zeggen dat ik naast het afzien ( de klimmetjes) toch erg genoten heb van mijn avontuur. De woorden " de weg is het doel" heb ik toch al kunnen omzetten in daden. Ik zie wel dat er velen gefocust zijn om dagelijks grote afstanden af te leggen. Ik heb nu wel de luxe dat ik niet verplicht ben om op een bepaalde datum terug te zijn. Dit geeft een ontspannen gevoel. Ik heb ook geen last van de eenzaamheid en vind dat ik onderweg met genoeg met mensen kan praten en neem zelf hiervoor dikwijls het initiatief. Ook met de lokale bevolking praat ik graag. Ze zijn heel bereidwillig om je de weg te tonen en soms kunnen ze er heel wat moeite voor doen. Onlangs vroeg ik aan iemand of ik de straat links of rechts moest nemen. Hij was met een bromfiets en wilde persé dat ik achter hem aan reed. Ik liet me niet van de wijs brengen en bleef hem vragen, links of rechts. Op de duur werd hij gelijk een beetje kwaad omdat ik niet wilde meegaan. Ik weet echter dat de Clemensroute niet dezelfde is als de gewone en daardoor wilde ik mij niet van de wijs laten brengen. De wielertoeristen hebben " een boontje " voor de pelgrims. Ze laten niet na je te groeten en dikwijls als ze dezelfde richting uitmoeten, vergezellen ze je een tijdje. Ze zijn nieuwsgierig vanwaar je komt en waar je naartoe gaat. Sommigen praten soms zoveel dat ik moet opletten om de juiste afslag te nemen. Vandaag is het dus terug een stralende dag. Ik vertrek om 6u15 om zeker op tijd te komen in Labouheyre. Het gaat eigenlijk heel vlot. In het begin zijn er een paar hellingen, maar dan is het vlak. Je fietst door bijna verlaten plaatsen en ziet alleen maar gestapelde boomstammen langs de weg, die klaar liggen om vervoerd te worden. Na Moustey beginnen er terug wat meer klimmetjes te komen, maar het zijn korte. In Moustey staat er een mijlpaal met 1000 km tot Compostela. Ik laat mij daar fotograferen en bedenk dat ik er zeker nog niet ben. Onderweg zie ik een Nederlands pelgrimskoppel die met hun hond onderweg is . Elkeen heeft een rugzak en zelfs de hond moet zijn steentje bijdragen. Hij heeft ook 2 zakjes langs zijn flanken hangen met wat gerief in . Ik vind het leuk en spreek hen aan. Ik maak ook een paar foto's van hen en ze hebben er niets op tegen. Ze zijn wel erg vermoeid en de vrouw zegt dat ze toch behoefte heeft aan wat rust omdat ze al lang onderweg zijn. Ik kom om 2u30 aan en verblijf in een gastgezin . Het kost 15 euro ,slapen en ontbijt inbegrepen. Het kan zijn dat er nog andere pelgrims komen, die dezelfde kamer delen en ik vind dat niet erg. De vrouw is heel vriendelijk, maar heeft bepaalde huisregeltjes waar wij ons moeten aan houden. Het is een deel van haar huis dat ze ter beschikking stelt voor pelgrims. Zelf doet ze ook regelmatig een deel van de pelgrimsroute samen met haar man. Alles in het huis straalt Compostela uit. Er hangt een mooie tekst aan de muur:
SUR LES SENTIERS OU TU MARCHES IL N'Y A PAS D'ETRANGERS SEULEMENT DES AMIS QUE TU NE CONNAIS PAS ENCORE
proverbe amérindien
De vrouw werkt nog en komt elke namiddag om 15 u thuis. Vanaf dat uur mogen de pelgrims komen en ik kan me voorstellen dat het een ganse opgave is. De regeltjes zijn , de vaat doe , tafels afkuisen , als je weg gaat het laken in de wasmand doen, alle afval selecteren en in de juiste afvalbak gooien. Nadien komt er een Frans koppel toe en wanneer elkeen zijn avondeten klaargemaakt heeft komt plots het Nederlands koppel met de hond ook aan. De uitbater wil hen daar geen onderdak geven omdat de hond erbij is, maar ze mogen weg op een nabijgelegen camping logeren. De Ned. vrouw vertelt dat ze verschrikkelijk moe is en misschien morgen niet gaat verdertrekken. Een dagje rust zal hen goed doen. Vandaag heb ik een internetadres gevonden dat een gratis dienst van de gemeente is.
