Deze morgen is iedereen om 6 u wakker. Nadat we ontbeten hebben, vertrekken we. Ik ben de enige met de fiets en de rest zijn stappers. Vandaag ga ik de Pyreneeën over en het is wel lastig. Het is een zware klim, er is veel mist en je ziet bijna niet waar je fietst. Regelmatig stop ik even om op adem te komen. Door die mist is het heel gevaarlijk fietsen, want de auto's die naast je rijden, merken je niet op. Ik besluit om vroeg te stoppen en hopelijk is het morgen beter weer, want nu is het ook koud. Ik zie dat ik niet de enige ben die het lastig heeft tijdens de klims want zelfs de mannen stoppen regelmatig. Onderweg zie ik een Duitser die ik al verschillende keren onderweg tegengekomen ben. We nemen een foto van elkaar op het hoogste punt en nadien gaan we elk onze eigen weg. Rond de middag kom ik aan te Roncevalles en besluit om hier al te stoppen. Ik heb zin om de sfeer van Roncevalles op te snuiven en wil de plaats hier verkennen. Ik ga ook eens uitstippelen wat de stopplaatsen zullen zijn voor de volgende dagen. Hier in Roncevalles is een heel grote Albergue, waar je met veel pelgrims kan overnachten.Ik zal hier waarschijnlijk de mensen van gisteren terugzien, want 30 km is het tempo van de stappers. Deze avond heb ik gegeten in een heel chique restaurant,vlakbij de Albergue. Je kan een pelgrimsmaaltijd krijgen voor 9 euro en het heeft me goed gesmaakt. Nadien ben ik naar de pelgrimsmis geweest om 20 u. De kerk zat volledig vol met pelgrims.Er waren 3 priesters die de dienst verzorgden in het Spaans en nadien mochten we allen rond het altaar komen en wensten ons het beste en een voorspoedige reis. Dit geeft je wel een speciaal gevoel en het is leuk dat er zoveel mensen zijn die daarop afgekomen zijn. Ik denk dat ze dezelfde mening toegedaan waren als ik. Als je die route doet hoort dit alles er ook bij. Om 9 u gaan de meesten naar bed. Elkeen slaapt in een stapelbed die per 4 samen staan en een beetje afgescheiden zijn van de andere slaapplaatsen. Dit geeft een beetje meer intimiteit dan die oude slaapzalen, waar iedereen gewoon naast elkaar ligt. In totaal kunnen er 188 mensen overnachten. Dit is een luxe voor een pelgrimsplaats.Om 10 u gaan alle lichten uit en wordt er geacht om te slapen.
Deze morgen opgestaan om 6u15 samen met de stappers. Om 7 u krijgen we ontbijt en het gaat er zeer gezellig aan toe. Iedereen draagt zijn steentje bij in het afruimen en de vaat doen. Om 8u15 zit ik terug op de fiets. Vandaag zal het een korte, maar ook lastige rit zijn. Er zijn al serieuze klimmetjes bij en het is heel warm deze morgen. Ik kom onderweg veel stappers tegen en stilaan zal het nog meer worden, want in St.J.P De Port komende meeste routes samen. Een beetje voor ik arriveer kom ik een internetcafé tegen en besluit hier eventjes te stoppen . Vanaf nu zal ik volledig ondergedompeld zijn in het echte pelgrimsleven. Als je zo een tocht doet vind ik het leuk om het op die manier te beleven. Vandaag heb ik nog een laatste keer een overnachting geboekt in " accueil paroissial " in rue d'espagne . Nadien ,schijnt het,dat er zoveel pelgrimsrefuges zijn dat je niet op voorhand moet reserveren. Ik zie het wel. Ik ben om 14 u toegekomen ter bestemming. Het is een heel pittoresk plaatsje met 1700 inwoners Om daar binnen te fietsen is het heel steil, maar eens je door de Porte Notre dame bent daalt het erg. Nadat ik mij aangemeld heb bij het informatiebureau " les amis de St Jâcques" voor een stempel en een lijst gekregen heb van alle albergues op de Camino in Spanje ga ik naar mijn logeerplaats. Ze ontvangen mij daar heel hartelijk. Ik krijg een drankje , een rondleiding en de regels van het huis.Er is plaats voor 10 pelgrims. Wanneer ik mijn bagage afgezet en een goede douche heb genomen, verken ik het plaatsje. Ik vind het een heel mooie locatie en bezoek er " le prison des evêques " dat gratis is voor pelgrims en loop even door de winkelstraten. 's Avonds keer ik terug en zie dat er nu 10 pelgrims toegekomen zijn. Dus het is compleet en om 19 u worden we allen verwacht aan tafel voor het avondeten. Vooraleer we beginnen wordt er een gebed gezegd en ook een tekst gezongen op de melodie van "au claire de la lune" . De hospitaliero zijn heel vriendelijke mensen en je voelt dat ze het met hart en ziel doen. Het zijn vrijwilligers en om de 14 dagen komen er anderen om hen af te lossen. Je mag een vrije bijdrage geven voor het verblijf en het eten, maar er wordt toch verondersteld van 20 euro te geven. Het zijn 9 verschillende nationaliteiten, die daar logeren mn. Zweden, Usa, Italië, Zuid-Korea Frankrijk, België, Nederland, Brazilië, Groot-Brittannië. Ik vind de 2 Zuid-Koreaanse meisjes leuk, want ze verstaan bijna geen Engels, maar zijn toch voortdurend aan het lachen en doen hun best om ons te verstaan . Vandaag heb ik een Nederlands koppel gezien en de vrouw is een naamgenote van mij. Zij zag het precies niet meer zitten, door al die klimmetjes. Ze dacht erover na om terug te keren, maar misschien heeft haar man haar kunnen overhalen om toch verder te doen. Ik weet dat het echt niet te onderschatten is die reis en mevr. is al 67 jaar. Ik geef haar de raad om iets frequenter te stoppen en goed haar ademhaling te regelen. Om 21u30 gaat iedereen naar bed na een gezellige avond. We slapen allemaal in dezelfde kamer in stapelbedden. Er is een Amerikaan, die vlak boven mij slaapt en hij vraagt of ik oordopjes meeheb. Wanneer ik een negatief antwoord geef krijg ik er twee. Ik ben eens benieuwd voor deze avond, maar blijkbaar kan ik toch slapen ondanks het geronk. Het is voor mij één van de leukste locaties waar ik momenteel verbleven heb qua sfeer.
Gisterenavond zijn er nog verschillende pelgrims toegekomen in de pelgrimsrefuge, 2 Fransen en 2 Nederlanders. Jeannine, een stapper die er al eerder was en blijkbaar nog enkele dagen blijft wegens haar gezondheidtoestand is uitgenodigd door een priester (uit Guinée) van de parochie om bij zijn nichtje te gaan eten. Hij ziet dat ik alleen ben en nodigt mij dan ook uit. We gaan met een taxi naar de bestemming en een heel joviale en goedlachse vrouw opent de deur. Ze is blijkbaar blij dat ze wat volk ziet. Ze kookt voor ons, wel geen Afrikaans eten want dat zou te lang duren en ze is er niet op voorbereid.
We krijgen eerst een whisky en bij Jeannine gaat het blijkbaar vlotjes naar binnen, want nadien drinkt ze er nog 2. Er ontstaat een gesprek, maar het gaat er nogal luidruchtig aan toe. De priester ( 35 jaar oud ) heeft toch niet de ingetogenheid die wij kennen van geestelijken. Hij is heel luidruchtig en ik merk een beetje agressie in zijn manier van spreken. Hij draagt wel een kruisje , maar dat is dan ook het enige waaraan ik merk dat het een geestelijke is. Om 10 u keren we terug naar de refuge met de taxi. De andere pelgrims liggen al allemaal in hun bed en we zijn heel stil om hen niet wakker te maken. Kort nadat Jeannine in bed ligt begint ze nu toch erg te ronken ( waarschijnlijk van al dat drinken). De Nederlander moet oordopjes insteken en het helpt dan nog maar half.
Deze morgen ben ik al vroeg wakker en ik eet samen met de anderen . Om 8u 30 vertrek ik, want het zal niet zo'n lange rit zijn. Het begint nu terug lastiger te worden en er zijn klimmetjes bij van 9%. Stilaan zal het nog erger worden, maar ik weet al wat ik mag verwachten.
Het weer is vandaag terug goed. Vanmorgen scheen de zon al, maar het was wel nog frisjes. Deze namiddag is de zon volledig doorgebroken en werd het echt warm. .
In St Palais staan er veel grote en goedverzorgde huizen . Het is een heel andere aanblik dan sommige dorpen waar ik doorgefietst ben, waar alles wat vervallen is. Vandaag rond 15 u toegekomen in St Palais. Eerst ga ik naar het gemeentehuis omdat er daar gratis internet is. Ik mag mijn fiets ook binnen in het gebouw brengen. Nadat ik mijn blog aangevuld heb en mijn mails bekeken , vertrek ik naar de pelgrimsrefuge "maison Franciscaine" av de gibraltar 1 ( vlak aan de route ) .Het is een verzorgd en mooi gebouw, dat vroeger eigendom was van de paters, maar nu in handen is van de gemeente. Ze kunnen er 40 pelgrims herbergen in slaapzalen. Er zijn ook enkele kamers van 2 personen. Ik leg mij in een slaapzaal van 10 personen en moet slechts 7 euro betalen, ontbijt inbegrepen. s'Avonds kan je daar zelf je potje koken of een pelgrimsmenu eten op restaurant. Ik kies vandaag voor het menu samen met een Nederlans koppel en we hebben het gezellig samen. Nadat we gegeten hebben keren we terug naar de refuge, want we zijn allen moe. Het duurt nog geen 5 minuten vooraleer ik in dromenland ben en ik heb heel goed geslapen. Om 5 u eventjes opgestaan om naar het toilet te gaan. Je moet wel heel stil zijn en het is nog heel donker. Ik moet heel voorzichtig zijn, dat ik bij het terugkeren niet in een verkeerd bed terechtkom, maar gelukkig komt alles in orde. .
Vannacht goed geslapen en nadat ik samen met de andere pelgrims gegeten en de vaat gedaan heb, vertrek ik om 8 u . Het weer is minder goed dan gisteren, wat bewolkt en frisser, maar het regent niet. Het is gemakkelijk fietsen vandaag want het landschap is vlak maar desolaat. Tussen 2 dorpjes moet je telkens 10 km fietsen , maar het is een rechte weg en je moet niet veel nadenken. Langs de weg staan er veel naaldbomen. Ik heb wel zin in het fietsen en fluit af en toe een deuntje of ik zing een liedje. Gelukkig hoort er mij niemand. Nu kan ik dat nog, maar eens ik aan het gebergte kom, zal ik wel een toontje lager zingen want dan begint het zware werk. Onderweg kom ik een paar stappers tegen en ik stop altijd om een praatje en een foto te maken. De eerste fietsers van vandaag heb ik ook gezien en we eten samen ons boterhammetjes op een bankje. Het is leuk en iedereen vertelt een beetje wat hij al tegengekomen is. Nadien vertrekken we elk op ons tempo. Om 15 u kom ik aan in de pelgrimsrefuge en er logeert blijkbaar maar één dame. Ze is blij om me te zien en schenkt me een kopje koffie. Nadien ga ik naar het gemeentehuis om te internetten. Gisteren heb ik mij moeten haasten, want ik had maar 10 minuutjes om mijn blog aan te vullen. Wanneer ik terug thuis ben ga ik alles herlezen, herwerken en foto`s bijvoegen. Nu ben ik al blij als ik even een computer mag gebruiken. Ik lees wel alle reacties die op mijn blog komen en dank al mijn supporters om mij zo goed te volgen.
Vandaag zal ik goed kunnen doorfietsen in "Les Landes". Het is een vlak stuk, maar met weinig voorzieningen. Het is dus raadzaam om voldoende eten mee te doen. Als ik mijn fietsreis overloop, moet ik zeggen dat ik naast het afzien ( de klimmetjes) toch erg genoten heb van mijn avontuur. De woorden " de weg is het doel" heb ik toch al kunnen omzetten in daden. Ik zie wel dat er velen gefocust zijn om dagelijks grote afstanden af te leggen. Ik heb nu wel de luxe dat ik niet verplicht ben om op een bepaalde datum terug te zijn. Dit geeft een ontspannen gevoel. Ik heb ook geen last van de eenzaamheid en vind dat ik onderweg met genoeg met mensen kan praten en neem zelf hiervoor dikwijls het initiatief. Ook met de lokale bevolking praat ik graag. Ze zijn heel bereidwillig om je de weg te tonen en soms kunnen ze er heel wat moeite voor doen. Onlangs vroeg ik aan iemand of ik de straat links of rechts moest nemen. Hij was met een bromfiets en wilde persé dat ik achter hem aan reed. Ik liet me niet van de wijs brengen en bleef hem vragen, links of rechts. Op de duur werd hij gelijk een beetje kwaad omdat ik niet wilde meegaan. Ik weet echter dat de Clemensroute niet dezelfde is als de gewone en daardoor wilde ik mij niet van de wijs laten brengen. De wielertoeristen hebben " een boontje " voor de pelgrims. Ze laten niet na je te groeten en dikwijls als ze dezelfde richting uitmoeten, vergezellen ze je een tijdje. Ze zijn nieuwsgierig vanwaar je komt en waar je naartoe gaat. Sommigen praten soms zoveel dat ik moet opletten om de juiste afslag te nemen. Vandaag is het dus terug een stralende dag. Ik vertrek om 6u15 om zeker op tijd te komen in Labouheyre. Het gaat eigenlijk heel vlot. In het begin zijn er een paar hellingen, maar dan is het vlak. Je fietst door bijna verlaten plaatsen en ziet alleen maar gestapelde boomstammen langs de weg, die klaar liggen om vervoerd te worden. Na Moustey beginnen er terug wat meer klimmetjes te komen, maar het zijn korte. In Moustey staat er een mijlpaal met 1000 km tot Compostela. Ik laat mij daar fotograferen en bedenk dat ik er zeker nog niet ben. Onderweg zie ik een Nederlands pelgrimskoppel die met hun hond onderweg is . Elkeen heeft een rugzak en zelfs de hond moet zijn steentje bijdragen. Hij heeft ook 2 zakjes langs zijn flanken hangen met wat gerief in . Ik vind het leuk en spreek hen aan. Ik maak ook een paar foto's van hen en ze hebben er niets op tegen. Ze zijn wel erg vermoeid en de vrouw zegt dat ze toch behoefte heeft aan wat rust omdat ze al lang onderweg zijn. Ik kom om 2u30 aan en verblijf in een gastgezin . Het kost 15 euro ,slapen en ontbijt inbegrepen. Het kan zijn dat er nog andere pelgrims komen, die dezelfde kamer delen en ik vind dat niet erg. De vrouw is heel vriendelijk, maar heeft bepaalde huisregeltjes waar wij ons moeten aan houden. Het is een deel van haar huis dat ze ter beschikking stelt voor pelgrims. Zelf doet ze ook regelmatig een deel van de pelgrimsroute samen met haar man. Alles in het huis straalt Compostela uit. Er hangt een mooie tekst aan de muur:
SUR LES SENTIERS OU TU MARCHES IL N'Y A PAS D'ETRANGERS SEULEMENT DES AMIS QUE TU NE CONNAIS PAS ENCORE
proverbe amérindien
De vrouw werkt nog en komt elke namiddag om 15 u thuis. Vanaf dat uur mogen de pelgrims komen en ik kan me voorstellen dat het een ganse opgave is. De regeltjes zijn , de vaat doe , tafels afkuisen , als je weg gaat het laken in de wasmand doen, alle afval selecteren en in de juiste afvalbak gooien. Nadien komt er een Frans koppel toe en wanneer elkeen zijn avondeten klaargemaakt heeft komt plots het Nederlands koppel met de hond ook aan. De uitbater wil hen daar geen onderdak geven omdat de hond erbij is, maar ze mogen weg op een nabijgelegen camping logeren. De Ned. vrouw vertelt dat ze verschrikkelijk moe is en misschien morgen niet gaat verdertrekken. Een dagje rust zal hen goed doen. Vandaag heb ik een internetadres gevonden dat een gratis dienst van de gemeente is.
Vandaag terug vertrokken met een stralend zonnetje en het is nu niet de bedoeling om ver te fietsen. Ik zou graag overnachten in " de cel" van het Psychiatrisch ziekenhuis te Cadillac. Het is een eeuwenoude traditie dat ze gratis onderdak verlenen aan 2 pelgrims. 3 jaar geleden heb ik daar ook geslapen en wil die ervaring nog eens opnieuw beleven; Het wegrijden uit St Emilion is zalig. Al die uitgestrekte wijnvelden geven iets speciaals en de weg is ook niet zo lastig, want er zijn niet veel klimmetjes. Onderweg kom ik een ganse kolonne oldtimers tegen . Iedereen zwaait naar mij en het is voor beiden wel een belevenis; Om 12 uur kom ik aan ter bestemming en hopelijk kan ik er overnachten, want je kan niet op voorhand reserveren. Gelukkig is het geen probleem en bij aankomst moet ik een papier ondertekenen, met de regels van het huis. Nadien komt de bewaker mee naar de cel en toont mij waar een koude maaltijd voor mij ligt. Ik heb wel de indruk dat het al een tijdje geleden is dat er nog iemand geslapen heeft, want het ruikt er erg muf. Het is een piepklein plaatsje, met een bed, een klein nachtkastje en nog juist genoeg plaats om de fiets erbij te zetten. Nadien vertrek ik op verkenning in het stadje. Mijn hoofdbekommernis is een computer ergens vinden, want het is al een paar dagen niet gelukt en nu is het zondag dus dat gaat ook moeilijk worden.Ik spreek een mevrouw aan van een restaurant en die is zo vriendelijk om mij haar persoonlijke computer te laten gebruiken; Ik ben heel blij dat ze al die moeite wil doen en zeg dan ook dat ik nadien wel zal blijven eten. Ik heb veel werk om die blog van verschillende dagen op punt te zetten, maar het stoort haar niet. Nadat ik gegeten heb ga ik nog eventjes rondwandelen in het historisch stadje want de kerk, het kasteel en de 2 toegangspoorten zijn het bezichtigen waard. De zon heeft nog niets van haar intensiteit ingeboet en dus is het zalig om er rond te wandelen. Op een bepaald moment, wanneer ik bijna aan de hoek van een straat ben, zie ik een man die mij opgemerkt heeft. Plots steekt hij zich weg achter een muur en hij staat er werkelijk bijna tegengeplakt. Het is alsof hij mij wil aanvallen of beroven. Ik verschiet enorm en heb de reflex om mij onmiddellijk om te draaien en terug te keren in de richting vanwaar ik gekomen ben. Het voorval blijft echter nazinderen en regelmatig kijk ik eens achterom of ik hem niet meer zie. Gelukkig blijkt hij verdwenen te zijn. Ik bedenk dat er toch altijd iets kan gebeuren onderweg. Wanneer ik bijna terug ben zie ik hem opnieuw gaan richting kliniek, maar hij blijkt geen oog meer te hebben voor mij. Ik besluit om deze avond mijn deur goed op slot te doen en vraag aan de bewaker waar het alarm staat in de kamer. Hij toont mij waar het is, maar zegt dat ik geen schrik moet hebben, want dat er mij niets kan gebeuren. Ik heb hem wel niets verteld over het voorval. Deze avond ga ik vroeg slapen en morgen fiets ik tot Labouheyre want ik moet voor een bepaald uur daar toekomen. Ik heb reeds verschillende dagen vastgelegd tot St Jean Pied De Port. Het zijn wel allemaal slaapzalen. Nu duik ik onder in het echte pelgrimsleven . Dit zal een hele ervaring zijn , maar ik zal er ook veel pelgrims ontmoeten en daar doe ik het voor.
De uitbater heeft ons deze ochtend verwend met eitjes en wat kaas. Je voelt dat hij graag contact heeft met ons en hij blijft nog een beetje praten. Hij werkt niet meer en verhuurt alleen nog kamers aan pelgrims. Ook heeft hij een groot kampeerterrein, waar mensen met hun karavaan , mobilhome of tentje kunnen staan. Alle pelgrims Daan , Jan , Maria en ik zitten gezellig aan tafel. De Nederlanders vertrekken eerst en nadien vertrekken Maria en ik. Ze kan wel vlugger fietsen dan ik en heeft al verschillende fietsreizen ondernomen. Op de hellingen raak ik toch iets achterop, maar ze wacht wel op mij. Ze is wel heel erg gefocust om haar slaapgelegenheid te bereiken en neemt weing pauze. Onderweg laat ze wel zaken aan haar voorbijgaan en neemt bijna geen foto's; We hebben allebei van tevoren een slaapplaats geboekt op een andere locatie. Ik zal in St Emilion overnachten en zij een 12 km verder; Om 13u30 komen wij aan op mijn eindbestemming en ik stel voor om nog iets samen te drinken. Ze zegt dat ze verder wil fietsen, alhoewel het echt terrasjesweer is en het ook een prachtige en pittoreske omgeving is. Dit toont duidelijk dat ze een andere ingesteldheid heeft en het is beter om elkaar los te laten. Ik ga dan onmiddellijk alleen naar mij bestemmingsadres. Nadat ik de bagage afgeleverd heb en een douche genomen heb keer ik met de fiets terug naar het centrum. Vandaag blijkt er uitzonderlijk veel volk op de been en het doet me op bepaalde ogenblikken denken aan " de Gentse feesten". Er is een 3 daags filosofisch congres bezig en mensen van verschillende nationaliteiten komen er naartoe. Nadat ik wat rondgekeken heb zet ik me neer op een terrasje op " de Place du Clocher", waar ik mijzelf eventjes in de watten leg met een heerlijke maaltijd , een typisch St Emilionwijntje en een lekker ijsje. Het is de tweede keer dat ik geen pelgrimsmenu zal eten, maar wil eventjes vieren dat ik al 1000 km afgelegd heb. Naast mij zit een man alleen en ik probeer een gesprek aan te knopen. In het begin dat ik in Frankrijk was, vlotte de taal nog niet zo goed, maar nu moet ik niet meer nadenken om mijn woorden te vinden. Als hij weet dat ik naar SDC fiets, ontstaat er een dynamisch en interessant gesprek. Hij komt uit Dax en is gekomen voor het congres. Hiermee wil hij zijn geest voeden en zegt dat mensen soms veel te materialistisch zijn.
Vandaag om 8u15 vertrokken vergezeld door een heerlijk zonnetje. Het weer ziet er terug veelbelovend uit. Bij het wegrijden uit Angoulême is er veel verkeer op de "route de Bordeaux". Het is spitsuur en er is geen fietspad. De weg loopt steil omhoog en door het feit dat ik maar heel langzaam kan fietsen, hinder ik de automobilisten. Hoe trager je fietst, hoe minder controle je hebt over het stuur, zodat je soms wat zou beginnen zwalpen. Ik besluit dan maar wijselijk om de fiets aan de hand te nemen, totdat ik een minder drukke straat tegenkom.Ik gebruik mijn GPS om terug aansluiting te vinden op de Clemensroute, want door die overnachting ben ik even afgeweken van de route. De GPS heeft mij al goed geholpen, in geval ik een overnachtingsplaats moet vinden, of als je eventjes verkeerd bent gefietst. Vandaag gaat het beter om te fietsen omdat je veel golvingen hebt maar je de snelheid van de afdalingen kan gebruiken om een heel deel op de helling te komen zonder veel moeite; Vandaag aangekomen om 15u30 in La Petite Grange te Bonnes. Ik mag beschikken over een volledig huis voor mij alleen. Omdat het zo goed weer is en ik 2 andere pelgrims gezien heb op de camping, besluit ik om hen eventjes goededag te zeggen. Ik mag onmiddellijk plaatsnemen en krijg een wijntje aangeboden. Na ongeveer een uur ga ik terug om mijn avondeten te nuttigen. Ondertussen is er nog iemand toegekomen, Maria uit Kalmthout, die ook alleen fietst. Ze is 66 jaar en heeft een maand vrij genomen om die tocht te doen, maar werkt nog als kapster. Tot op heden heeft ze wel wat pech gehad met haar fiets.Na haar bandenpech, is het wiel niet op de juiste manier teruggeplaatst. Dit had als gevolg dat ze ook problemen kreeg met haar ketting. Ze had vele bereidwilligen, maar die er niet veel van kenden. Uiteidelijk is ze toch terug kunnen vertrekken, maar heeft het gevoel dat er toch nog iets verkeerd is met haar fiets. Ze vertelt mij dat ze het wel zou zien zitten om samen met mij te fietsen, maar ik zeg haar dat ik niet zo'n vlugge fietser ben en dat ik zoek om op een eenvoudige manier te overnachten. Het is wel de eerste vrouwelijke fietser die ik tegenkom, die de reis alleen doet. Haar man is enkele jaren geleden overleden en ze heeft zich aangesloten bij een wielerclub.Voor haar zal de reis wel minder zwaar zijn dan voor mij, want ik heb veel minder fietservaring. Haar dochter heeft de ganse route op GPS gezet, maar Maria is niet zo vertrouwd hiermee en ze moet af en toe eens naar haar dochter bellen als ze iets niet weet.
Deze nacht heb ik niet zo goed geslapen. Regelmatig schiet ik wakker van de kou. Het is een historisch pand waar weinig licht binnenkomt en het is er killig. Het heeft ook iets mysterieus en spookachtigs. Het feit dat ik daar volledig alleen verblijf accentueert dat gevoel nog. Ik maak mijzelf de bedenking of er nog spoken ronddwarrelen, maar probeer dit zo vlug mogelijk uit mijn gedachten te bannen. Je slaapt beneden, maar de keuken en de living zijn boven. Er hangen 2 pelgrimspijen op grote kleerhangers en wanneer het schemerig wordt, is het precies of er daar echte mensen staan. Ik zie in het pelgrimsboek dat gisteren Kathleen en Jonathan daar ook gelogeerd hebben. Ik ben blij wanneer ik terug mag vertrekken, want die plaats geeft niet zo'n veilig gevoel. Deze morgen is het al heel warm. Ik kan al in mijn bloes fietsen van bij het vertrek. Het is wel lastig, want het is een golvend landschap met veel klimmetjes. Ook door het feit dat het zo warm is ( ik denk dat het rond de 30 graden is ) is het nog zwaarder. Rond 18u u kom ik aan in een soort klooster en krijg er een avondmaal. Het is wel iets dat ze op voorhand klaargemaakt hebben en nu staat het in de ijskast al op een bord . Ik ben wel de enige die op dat moment daar eet. Ik zou het wel leuker gevonden hebben, moest ik samen met anderen aan tafel gezeten hebben .Daar verblijven niet alleen pelgrims, maar ook internationale studenten, die ergens in de buurt een opleiding volgen .Ik ga het zeker vanavond niet laat maken, want ik ben vermoeid en heb last om al mijn fietszakken boven te krijgen. Het is een hele zware dag geweest vandaag en ik ben blij dat ik alleen gefietst heb, want ze zouden dikwijls op mij moeten wachten.
