Vandaag om 9u30 vertrokken vanuit de albergue richting busstation, alhoewel de bus maar om 11u 30 vertrekt. Ik heb nog de tijd om op het gemak een koffie te drinken. Nadien ga ik naar het perron, maar het is daar een beetje onoverzichtelijk. Er rijden voortdurend bussen aan en af op de plaats vanwaar wij ook moeten vertrekken. Daardoor zijn de mensen in de war en wat onzeker, want niemand wil de bus missen. Uiteindelijk , met 20 min vertraging komt de juiste bus aan en kunnen we vertrekken met de maatschappij ALSA. Onderweg stopt hij meermaals om andere reizigers op te pikken. Ik zit naast iemand van het Waalse gedeelte van België, Hélène genaamd. Het belet ons toch niet om een gezellig gesprek met elkaar te hebben. Ze kan ook wel Nederlands spreken, maar ik ben het die het gesprek in het Frans verderzet. Het is een heel sympathieke dame en ze vraagt om mijn blog te mogen lezen. Het is ook iemand met een verhaal, want ze is samen met haar broer vanuit België vertrokken voor een voettocht naar SDC. Na 10 dagen merk ze dat ze teveel pijn heeft aan haar voet om de tocht op die manier verder te zetten en besluit onderweg een fiets te kopen. Ondanks het feit dat ze daarvoor niet getraind was, heeft ze de tocht tot een goed einde gebracht. Ik vind het bewonderenswaardig en het toont, wanneer je iets wilt bereiken, dat het toch meestal wel lukt. Uiteindelijk moeten we in Burgos op verschillende bussen overstappen, volgens onze bestemmingsplaats. Het is wel spijtig om afscheid te moeten nemen van mijn landgenote, want blijkbaar moet ze een andere bus nemen dan ik. Dit is de enige keer dat we moeten overstappen. De chauffeur last regelmatig een stop in, maar doordat het al laat begint te worden is dat telkens als we bijna in slaap vallen. Ook worden er onderweg nog anderen meegenomen en hierdoor worden we ook gewekt.Aan de grens met Frankrijk, aan de payage, wacht ons een politiewagen op en opeens komen 3 politieagenten aan boord. Het is al na middernacht en ze vragen aan iedereen het paspoort. Een persoon die achteraan zit, kan niet de nodige papieren voorleggen en moet mee met de politieagent. Wij mogen verderrijden, maar ik heb wat medelijden met die man, die zo in het midden van de nacht op een verlaten plaats gedropt wordt.Ik weet niet wat ze met hem gaan doen. Het was wel geen pelgrim, maar iemand die later opgestapt is. Eigenlijk had ik wel een beetje een vermoeden, dat er nog meer aan de hand was. Ik had die persoon bij een busstop gezien en hij was in druk gesprek gewikkeld met iemand anders; Het had te maken, met wat er in zijn tas zat en ze stonden een beetje afzijdig van de rest. Ik heb eigenlijk maar een verband gelegd, op het moment dat de politie hem meenam. In totaal heb ik maar een uur of drie geslapen in de bus, ook doordat het niet de meest confortabele bus was. De chauffeurs reden wel heel vooorzichtig, ze wisselden elkaar regelmatig af en gingen eventjes rusten .Af en toe heb ik wel moeten denken aan het busongeval in Zwitserland, met al die jonge mensen als slachtoffer. Het kan eigenlijk iedereen overkomen bij een moment van onoplettendheid. Op de bus was er op een bepaald moment heel wat animatie. Een Spaanse vrouw en man maakten ruzie over het feit dat zijn zetel te ver achteruit geklapt stond, zodat ze te weinig ruimte had voor haar benen. Het was zo erg dat ik op een bepaald moment dacht dat ze met elkaar op de vuist zouden gaan. Gelukkig is het zonder verdere incidenten afgelopen. Om 14u30 arriveer ik in Brussel-Zuid en neem vandaar een trein naar Gent-St.Pieters .Bij het uitstappen kom ik een advocaat tegen die vraagt waar ik naartoe geweest ben en ik vertel hem in het kort het verhaal. Als hij hoort dat ik gestopt ben met werken stelt hij me voor om als vrijwilliger te werken voor een mensenrechtenorganisatie. Dit is zware kost voor mij en zo vlug kan ik daar niet over beslissen, ik denk zelfs dat het mij ook niet zou liggen. Het was toch een leuke ontmoeting en dan neem ik nog een laatste keer een bus die mij tot 500 m van mijn huis brengt. Mijn buurvrouw is enthousiast om mij terug te zien en ik ben blij dat ik thuis ben. Het eerste wat ik wil doen, is mijn auto nemen om wat boodschappen te doen, want ik heb niets meer ik huis. De auto laat het echter afweten, mijn batterij is volledig plat, zodat ik iemand moet inschakelen om met een speciaal apparaat deze terug op te laden. Vrijdagavond 15 Juni bellen ze van de firma Soetens, dat ze morgen mijn fiets gaan leveren. De doos met mijn fietszakken en de fiets worden zaterdagmorgen correct geleverd. Het fietsstuur staat wel volledig gedraaid en de trappers zijn van de fiets gehaald voor het vervoer. Ik denk dat ze alles wel terug gaan monteren, maar dat blijkt niet het geval. De Nederlander wil me wel helpen, maar je ziet dat hij er niet veel van kent. Hij rijdt waarschijnlijk zelf nooit met een fiets. Het blijkt ook niet de gewoonte te zijn dat ze alles terug monteren. Na wat zoekwerk kan ik het nadien zelf in orde brengen zodat mijn fiets terug vertrekkensklaar is. Ik ben al blij dat ik geen schade heb aan mijn fiets door het transport. 3 jaar geleden heb ik het met een Spaanse firma laten terugbrengen , had er een speciale verzekering voor genomen, maar bij aankomst bleek de doos beschadigd en ook mijn fiets;. Na een aangetekende brief en ook verschillende mails moet ik zeggen dat ik geen schadevergoeding gekregen heb. Ik wilde het nu met een andere firma doen en ik moet zeggen dat het nu bijna vlekkeloos verlopen is.
Vandaag is het mijn laatste dag in SDC. Voor "de verandering "regent het op dit moment weer. Het ene moment schijnt de zon en het andere regent het" pijpestelen".Volgens de krant zouden ze goede vooruitzichten geven voor de volgende dagen. Spijtig genoeg zal ik hier niet meer zijn om ervan te genieten. Ik heb zin om wat te shoppen en ga voor een keertje de richting uit van de winkelstraten. Er zijn heel wat afprijzingen en er is een winkel met originele geschenken, die zijn deuren binnenkort sluit en 40% korting geeft. Nadien ga ik richting plein voor de kathedraal en hoor mijn 2 tenoren niet meer zingen. Nu staat er iemand met een doedelzak, maar na een tijdje begint het eentonig te worden. Er komen nog altijd pelgrims aan op het plein, maar de fietsers zien eruit als zwarte pieten van het vuil en de modder onderweg. Ik beklaag hen dat ze in zo'n weer moeten fietsen hebben. Nadien doe ik nog wat mondvoorraad in voor op de bus. Ze zullen wel regelmatig stoppen, maar ik heb liever dat ikzelf ook wat eten bijheb. Overmorgen ben ik in Brussel en vandaar is het richting St.Pietersstation. Dan zal ik nog een laatste keer mijn blog aanvullen om te laten weten hoe de terugreis verlopen is.
Gisteren en vandaag terug koud, regelmatig regen en het gelijkt een beetje op ons weer in België. Het spijt mij enorm dat ik de laatste week zo slecht weer heb, want het vakantiegevoel gaat er een beetje uit. 's Morgens moet ik om 9u30 uit de kamer, voor de schoonmaak en je mag pas terugkomen om 13u30. Ik ga de stad in en bezoek het pelgrimsmuseum , dat gratis is voor ons. In de namiddag, doordat het zo slecht weer is, heb ik zin om wat te lezen in het nieuwe boek dat ik gekocht heb . Het is zo spannend, dat ik niet kan stoppen en het helemaal uitlees. De volgende morgen ga ik naar de mis van 10 u in de hoop dat het even mooi is als vorige week. Nu is het een koor van 15 jonge meisjes die het ook wel goed doen. In de kerk kom ik 2 Duitse vrouwen tegen, waarmee ik tijdens de Camino wat gepraat heb en hun T- shirt mocht ondertekenen. Het was een blij weerzien, zowel voor hen als voor mij. Nadien heb ik een geleid bezoek van 45 min. naar het dak van de kathedraal en volledig rond het bovenste gedeelte. Je ziet van boven de mensen in de kerk zitten en het is eventjes een andere manier om te bezichtigen.Nadien keer ik terug naar binnen om een laatste keer de Butafumeiro te zien slingeren. Het blijft indrukwekkend en de mensen applaudisseren wanneer het gedaan is. Nu heb ik wel veel kerkdiensten bijgewoond, maar eens ik terug ben zal het zeker wel veel minder zijn. Hier heerst een bepaalde sfeer en ik hou ervan om dat mee te maken. Ik denk dat velen ook op dezelfde manier denken. Ik loop verder de stad in en plots hoor ik heel mooi zingen. Het zijn 2 straatzangers en tenoren die bekende aria's zingen. Het is muziek die je naar het hart grijpt, ook op de manier waarop het vertokt wordt. Ik zie verschillende mensen die bewogen worden door hun zang en het doet mijzelf ook iets. Ik blijf zo lang mogelijk luisteren en uiteindelijk koop ik een CD van hen. Het zijn zeker geschoolde mensen die misschien aan geen werk geraken. Iedereen is wel gul voor hen en je ziet dat ze blij zijn met al die aandacht.
Vandaag kan ik wat langer slapen, omdat ik geen plannen heb om ergens naartoe te gaan. Ik slenter wat door de stad en kom een Zuid-Koreaanse tegen die in dezelfde albergue verblijft. Ze heeft de Camino Primitivo gevolgd en zegt dat er weinig albergues zijn onderweg. Op een dag heeft ze 52 km gestapt en heeft er bijna 14 uren over gedaan. Dat moet wel heel zwaar geweest zijn. Vandaag schijnt de zon een beetje en ik ga naar het plein voor de kathedraal. Er zijn veel groepen toeristen die daar verzamelen en door een gids begeleid worden voor de nodige uitleg. Ik blijf het een indrukwekkend plein vinden en een echte ongedwongen ontmoetingsplaats voor pelgrims. Stilletjesaan komt het avontuur ten einde en ik begin er wel een beetje naar te verlangen om naar huis te gaan en terug in het vertrouwde wereldje te komen. Het feit dat het weer hier niet zo bijzonder is speelt ook wel een beetje mee. Ook alle mensen die je onderweg tegenkwam zijn al vertrokken. Er komen altijd wel nieuwe mensen waarmee je een praatje kan maken maar ik vind het nu stilletjesaan genoeg. Ik blijf nog 3 dagen want ik heb mijn terugkeer geboekt voor 12 Juni en dan zie ik mijn kinderen, de familie en vrienden terug. Wanneer ik mijn reis overloop, moet ik zeggen dat ik heel blij ben om die tocht alleen gedaan te hebben. In het dagelijkse leven ben ik soms wat onzeker, maar ik heb er op de reis niet veel van gemerkt. Je komt veel mensen tegen onderweg en iedereen is heel open en vlug bereid voor een gesprek. Soms moet je wel wat lef hebben en zelf het contact zoeken met anderen. Je hebt er mooie ontmoetingen die je wel bijblijven. Je komt er in contact met veel verschillende nationaliteiten en de meesten doen heel goed hun best om te converseren, al is het soms " met handen en voeten". Er is zoveel verscheidenheid onder de mensen en toch voel je dat de meesten toch naar hetzelfde op zoek zijn en dikwijls dezelfde redenen hebben om die tocht te doen ( veelal is het spiritueel , willen ze verandering of meer inzicht in bepaalde situaties ). Ook zijn er die de stress van het dagelijkse leven wat willen ontlopen. Anderen doen het ook wel een beetje als avontuur en lopen de Camino maar een klein gedeelte. Sommige stappers,hebben blijkbaar hetzelfde ritme als fietsers en ik vroeg mij af of ik zo traag was, of zij zo vlug. Het blijkt dat er zijn die een deel met de taxi of bus doen. Het is wel zo dat veel stappers dikwijls last hebben van hun voeten die vol blaren staan. Je ziet ze dikwijls lopen al mankend en ik moet zeggen dat ik wel bewondering heb voor hen omdat ze het niet opgeven. Ik ben terug heel dankbaar dat mijn fiets het zo goed uitgehouden heeft, want af en toe heb ik van anderen gehoord dat ze problemen hadden. Ik heb geen enkele lekke band gehad, zoals ook niet de vorige keer. Ik weet niet of het met geluk te maken heeft, maar ik heb de banden van Schwalbe ( marathon plus ). Sommigen zijn ook te zwaar geladen en krijgen dikwijls een breuk met de spaken. De wegen zijn ook soms met veel putten, zodat je gemakkelijker een breuk hebt met je fiets als je niet goed uitkijkt. Ik heb dikwijls door bijna verlaten plaatsen gefietst en achteraf beschouwd ben ik blij dat ik nooit pech gekregen heb, want als je alleen bent is het niet zo eenvoudig als je problemen hebt. Fysisch is het wel terug zwaar geweest. Na enkele jaren ben je vergeten hoe lastig het was en dan ga je terug die uitdaging aan. Ze zouden mij morgen niet moeten vragen om terug te vertrekken. Maar binnen enkele jaren als alleen het positieve nog in mijn gedachten overblijft zou het misschien weer kunnen. In totaal heb ik ongeveer 2400 km gedaan. Mijn kilometerteller heeft mij wel eens in de steek gelaten, maar een beetje speeksel aan de contactpunten heeft de oplossing geboden. Ik moet zeggen dat ik verrast geweest ben door alle reacties die ik onderweg gekregen heb. Ik was heel blij dat er zoveel supporters waren en hiervoor wil ik hen allen danken. Eens ik thuis ben ga ik mijn blog aan een kritisch oog ondewerpen en er ook foto's aan toevoegen.
Gisterenavond en -nacht heeft het verschrikkelijk geregend. Het ziet er naar uit dat het zomerse weertje dat we een week geleden gehad hebben momenteel verdwenen is. Ik ben blij dat ik de beslissing genomen heb om met de bus terug naar Santiago te keren. Zo'n dag gelijk een paar dagen geleden wil ik niet meer meemaken. Iedereen sprak erover en was volledig uitgeregend op het moment dat ze toekwamen. Ik heb mijn ticket op voorhand gekocht . Je kan kiezen tussen 2 vervoersmaatschappijen. De ene doet er 2 u over en de andere 3u50. Ik neem de bus die er 2 u over doet en vertrekt om 7u50. Ik voel me een beetje verveeld met mijn fiets want die mag ook mee op de bus, maar ik weet niet waar ik hem juist moet leggen. Iedereen zet zijn rugzak in de laadruimte en er is geen plaats voor de fiets. Met behulp van een vriendelijke pelgrim, maken we wat plaats en stapelen de rugzakken wat, zodat mijn fiets er juist bijkan., want het is niet zo'n grote bus en hij zit volledig vol. Eens op de bus vertelt iemand mij dat we nog in Baio moeten overstappen op een andere bus. Ik dacht dat alles ok was en nu moet ik weer kijken of het op die andere bus zal lukken met de fiets. Ik heb wel geluk dat ik de enige ben die een fiets als bagage meeheeft. Alles komt uiteindelijk goed en ik kan vanaf het busstation in SDC met de fiets terug naar mijn overnachtingsplaats fietsen. Ik boek nog een paar dagen bij want ik vertrek pas op 12 Juni. Nadien sorteer ik mijn bagage en probeer zoveel mogelijk het onnodige in mijn fietszakken te steken omdat ik met fiets en bagage naar de firma Soetens ga om alles in te leveren. Daar heb ik dan ook geen zorgen meer over. Ik moet wel zien dat ik niet teveel meegeef, want ik blijf nog even in SDC. Nadien slenter ik wat door de winkelstraten en zie dat er al solden zijn. Ik koop in een boekhandel 3 Franse pockets, want door het slechte weer zou het kunnen dat ik meer binnen zit. Ik had mij toch voorgenomen om wat meer anderstalige lectuur te beginnen lezen om mijn talen wat bij te schaven. Ik moet zeggen dat ik het heel leuk gevonden heb om te converseren in een andere taal, maar soms mis je wat woordenschat.
Deze morgen vertrek ik om 7u, maar nu zal het geen lange rit worden, want het grootste deel heb ik gisteren gefietst, Het is eventjes lastig, maar daarna volgt een heerlijke afdaling, Om 10 u ben ik al in Finisterra, Aanvankelijk zou ik slapen in de albergue municipal, maar het gaat maar om 14 u open. Ik besluit een privé albergue te nemen dat pas geopend, heel gezellig is en het kost mij maar 12 euro, Nadat ik gesetteld ben laat ik mijn bagage daar achter en fiets naar Cabo Fisterra ( 3,5 km verder) Dit is het eindpunt van de Camino waar de mijlpaal 0 km aanwijst, Het is een heel rustgevende plaats vooral als je blik naar de zee gericht is, Dan kan je de ganse reis nog eens in je gedachten laten passeren met de blik op oneindig. Vele pelgrims zetten zich neer op de rotsblokken en nemen wat foto's. Op een van die rotsen is een bronzen schoen vastgemaakt en het is mooi om dit te fotograferen, met als achtergrond de blauwe zee en de lucht. Wanneer ik terugkeer naar mijn fiets komt een groepje Belgen mij voorbij en zien achteraan op mijn fiets de sticker " weer een auto minder", Ze vragen mij of ik met een groep meegekomen ben, Wanneer ik zeg dat ik het volledig alleen doe, staan ze in bewondering, stellen mij allerhande vragen en ze verschieten ook van mijn leeftijd. Ikzelf vind het niet zo speciaal, want er zijn veel mensen die de tocht alleen doen, Ik moet wel zeggen dat er heel veel stappers alleen gaan, Bij de fietsers zijn het meestal mannen, koppels of in groep, maar heel weinig vrouwen alleen, Ik besluit vooraleer ik vertrek nog een foto te nemen van het groepje Belgen, vooral ook omdat er verschillende zijn uit de omgeving van Gent. Er is iemand die mij vraagt of hij voor de foto, mag poseren op mijn fiets. Ik vind het helemaal niet erg. Wanneer ik vertrek is er een vrouw die mij achterna loopt en vraagt of ze mijn naam mag hebben, voor eventueel later een getuigenis te geven in verband met mijn ervaringen langs de Camino. Ik vind mij verbaal niet zo sterk, zodat ik haar vriendelijk bedank daarvoor. Nadien ga ik mijn honger stillen met een goed menu en loop nog even langs de vissersplaats, Daar ontmoet ik een Belgische stapper die zijn hart verloren heeft aan Finisterra. Hij gaat er elke dag stappen en de omgeving verkennen. Hij is met pensioen zodat hij geen haast heeft om terug te keren. Het is een heel mooie omgeving, maar het is spijtig dat het redelijk fris is en onweerachtig, Ik twijfel nog of ik morgen terug fiets naar Santiago of de fiets op de bus zet en zo terug naar SDC ga. Wanneer het begint te regenen en ik de vooruitzichten voor morgen ken weet ik het nu zeker, " ik ga met de bus terug".
Vandaag vertrek ik om 7u met de fiets, want ik wil het centrum uit zijn voor de drukte. Het weer ziet er bewolkt uit en na een tijdje beginnen de druppels te vallen en het blijft het regenen .... tot ik mijn bestemmingsplaats bereikt heb. Ik heb geen zin om te schuilen, want het voelt niet zo koud aan. De route is behoorlijk zwaar, maar ik heb het gevoel, dat ik het nu goed aankan. De paar dagen rust zullen er zeker voor iets tussen zitten. Onderweg geen enkele pelgrim gezien die ook naar Finisterra fietste, maar wel een paar die ervan terugkomen. Ondanks de fijne regen ben ik drijfnat door het feit dat het voortdurend is blijven regenen. Ik voel het water in mijn schoenen staan. Aangekomen ter bestemming is de eerste albergue volgeboekt. Gelukkig dat er nog een andere vlakbij is, waar er wel plaats is. Het is altijd met een bang hartje dat je vraagt naar een overnachtingsplaats en hoopt dat je als fietser niet weggestuurd wordt. Zeker nu met dat slechte weer heb ik niet veel zin om nog verder te zoeken. Het eerste waar ik naar snak is een warme douche. Eens je niet meer fietst begint het koud te worden, vooral als je kledij druipnat is. Je kan zo alles uitwringen van de nattigheid. Iedereen moet zijn schoenen uitdoen als ze binnenkomen. Ik heb natuurlijk mijn sandalen in SDC gelaten (kwestie van minder gewicht te hebben) en mag nu binnen op mijn blote voeten rondlopen. Eigenlijk is het toch altijd handig om heel lichte slippers mee te hebben Ik ben wel geen stapper, maar op sommige plaatsen moet ik de schoenen toch uitdoen. Rond 17 u begint het terug op te klaren en het zonnetje schijnt zelfs. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn kledij buiten te hangen, want anders is die nooit droog tegen morgen en kan ik terug met natte kledij vertrekken. Hopelijk is het dan beter weer, want als het blijft regenen wil je alleen maar fietsen tot je zo vlug mogelijk ter bestemming bent en je ziet niets van de omgeving. Ik zou heel graag morgen aan de zee kunnen zitten op een rotsblok, zodat ik alles van mijn reis nog eens kan doorlopen . Dat geeft een speciaal gevoel daar te zijn, alleen de regen" kan roet in het eten gooien". Deze avond neem ik nog het avondmaal in een restaurant op 100 m van de albergue, Terwijl ik naar daar stap zie ik plots iemand vallen, Dichterbij gekomen zie ik dat het een lokale bewoner is, die verschrikkelijk zat is zodat hij ervan in zijn broek geplast heeft. Het is geen mooie aanblik en ik stel voor dat hij zich eventjes langs de kant van de weg zet om nog wat te bekomen van zijn uitspatting. Nadien ga ik het restaurant binnen en zie dat er iemand alleen zit te eten, Ik vraag of het niet stoort dat ik bij haar plaatsneem en ze blijkt enthousiast, Ze komt uit U:S:A ,is psycho-therapeute en vertelt wat over haar job, Ze stelt mij nadien de vraag welke inzichten ik bijgekregen heb door de Camino te doen, Ze doet mij eventjes nadenken, maar ik vind dat ze een goede vraag gesteld heeft. Ik moet zeggen dat de fietsreis fysisch soms zwaar was voor mij, vooral omdat ik eigenlijk niet zoveel aan sport gedaan heb ervoor. Ik heb me echter niet eenzaam gevoeld en heb genoten van alle ontmoetingen met andere pelgrims .
Deze morgen heb ik mij op het gemak klaargemaakt, de 2 grootste fietszakken volledig gevuld en in een beveiligde kast geplaatst. Het is de bedoeling dat ik morgen de tocht naar Finisterra met zo weinig mogelijk bagage doe. Het zal wel iets gemakkelijker fietsen zijn op die manier. Nadien ga ik naar mijn vaste koffieshop voor het ontbijt en dan naar het postkantoor om al mijn kaartjes te voorzien van een zegel en te versturen. Ik slenter ook wat door het centrum en kijk uit naar een mooi geschenk voor mijn 2 dochters. Ik verklap nog niet wat het is, want ze volgen mee wat ik schrijf. Terwijl ik verschillende straten doorkruis valt het me op hoeveel bedelaars er rondlopen. Ergens heb ik toch wel medelijden met hen en af en toe geef ik wel iets, maar je kan niet voortdurend blijven geven. Ze zitten meestal aan de ingang van kerken of soms zomaar op straat op hun knieën, met de blik neergeslagen. Soms worden ze dikwijls weggejaagd door de handelaars. Het is een droevige situatie, maar bij ons kennen we dat ook. Hier is het wel de lokale bevolking en bij ons veelal vreemdelingen die bedelen. Ik ga af en toe terug naar het grote plein voor de kathedraal en geniet van de sfeer die er heerst. Voortdurend arriveren er nieuwe mensen, die hun tocht hebben volbracht en dit is het eerste wat je moet doen, naar het plein komen. Er heerst dikwijls een uitgelaten stemming en regelmatig zie je mensen zomaar op de grond zitten of liggen. Die nonchalance vind ik leuk en ik geniet ervan. Ik ben deze namiddag Ruth en Theo, uit Nederland tegengekomen en ze trekken ook verder met de fiets naar Finisterra. We praten even over de belevenissen die we onderweg. gehad hebben. Zij zijn via Lourdes gepasseerd en dit bleek een unieke ervaring. Ik was dat ook van plan, maar ben het eigenlijk vergeten. Ik had mij ook voorgenomen om naar Bilbao te gaan, maar eigenlijk werd ik meegezogen om de St Jacobsroute verder te volgen. Uitgesteld is niet verloren en ik ga later even speciaal voor enkele dagen naar Bilbao en dan zal ik in een andere geestelijke toestand verkeren. Ruth vond de fietsreis zwaar en zei dat de moeilijkheidsgraad boven haar verwachting uitgestegen is. Ik kan dat beamen, want vele mensen onderschatten dit en het blijft zwaar tot het einde. Ze zijn wel blij dat ze de finish gehaald hebben en dat is waar het op aankomt. We verlaten elkaar met de mededeling dat we ons misschien morgen ergens terugzien op de route. Vandaag is het terug uitstekend weer en ik hoop dat het blijft tot ik terug moet vertrekken en dat het dan zal overwaaien tot België.
Vannacht terug goed geslapen alhoewel je hier wel vroeg wakker bent. Er zijn veel pelgrims die besluiten verder te trekken naar Finisterra en dus zijn ze terug vroeg uit de veren. Ik heb nu eventjes kunnen uitrusten en voel dat de batterijen stilaan terug volledig opgeladen zijn. Ik besluit om dinsdag de tocht naar het ultieme eindpunt van de Camino te fietsen, want ik heb er nog mooie herinneringen aan van 3 jaar geleden. Deze morgen ga ik naar de kathedraal om wat te bezichtigen. Er blijkt juist een kerkdienst bezig te zijn. Ik zet me neer in de zijbeuk, aangetrokken door het wonderlijke gezang van een 25 koppig koor. Het is terug indrukwekkend om de dienst mee te maken. De bisschop, 10 priesters en wat misdienaars zijn aanwezig. Ik voel me opnieuw emotioneel worden door de mengeling van dat gezang en de sfeer die van deze omgeving uitgaat. Op het einde terug de Butafumeiro en ik heb spijt dat Hans en Rob dit niet gezien hebben, want het blijft indrukwekkend. Deze namiddag verken ik het adres waar ik mijn fiets zal meegeven met de firma Soetens en neem ook de bus 5 naar het busstation om een ticket te kopen van Eurolines. Op 12 Juni keer ik met die maatschappij terug naar België en het kost mij 131 euro. Nadien zit ik op de bus richting centrum en zie plots dat mijn rugzakje blijven staan is aan het station. Ik stap onmiddellijk uit en wanneer ik het terug heb ga ik te voet naar het centrum. Ondertussen zoek ik naar het pelgrimsbeeld van SDC. Een vrouw helpt me het te vinden en neemt me mee in haar auto. Ik ben op de route verschillende beelden tegengekomen en wil dat van Compostela er ook bijhebben. Nadien stap ik alleen verder en vraag voor alle zekerheid nog eens de weg aan een voorbijganger. Een jongeman wil mij vergezellen tot de kathedraal. Hij is een kop kleiner dan ik , maar hij stapt met de snelheid van een militair. Hij stelt zich voor als Alex en geeft mij een ganse uitleg in het Spaans Af en toe snap ik er iets van en dan zeg ik een paar keer " si, si " als blijk dat ik het versta. Toegekomen ter bestemming neem ik een foto van hem en hij poseert gewillig. Ik krijg 3 kussen als afscheid en dan is hij weg.
Deze morgen om 7 u wakker geworden en het is de eerste dag dat ik heerlijk wat in mijn bed kan blijven liggen. Ik heb goed geslapen ondanks het feit dat we met 60 mensen op een grote slaapzaal sliepen.( er zijn 3 verdiepingen) Nadien ga ik lekker ontbijten, drink een grote koffie en eet 2 croissants . Ik kijk ook wat rond in de stad en om 11 u ga ik de kathedraal binnen voor de pelgrimsmis van 12 u. Je moet goed op tijd komen want er komt altijd veel volk op af. Ik zie de Butafumeiro al hangen en waarschijnlijk zullen ze die laten slingeren. Dit is altijd een grote attractie, maar niet iedereen kan dit meemaken. Het schijnt dat er iemand 300 a 400 euro moet voor betalen om dit te doen. Ik heb zin om eens te vragen wat de juiste prijs is, maar ik vind niemand die mij dit antwoord kan geven, dus laat ik het maar zo. Het zal een goedbewaard geheim blijven en dus zullen de mensen blijven gissen. Hans en Rob hadden gisteren minder geluk, want hij deed het niet. De mis is volledig in het Spaans en ik versta er weinig van. Het blijft echter indrukwekkend om het mee te maken. Ze roepen ook de landen af van de mensen die gisteren toegekomen zijn. Een zuster zingt bijzonder mooi. Op het einde, wanneer iedereen de communie ontvangt, terwijl er ondertussen gezongen wordt, voel ik me wat emotioneel. Het blijft een bijzondere plaats en het feit dat al die pelgrims, die onderweg toch veel afgezien hebben, nu samen zijn om het geheel een beetje een religieus tintje te geven doet wel iets. Als slot wordt de "Butafumeiro" in de lucht geslingerd en dit blijft indrukwekkend om te zien. Iedereen fotografeert en er volgt een applaus als slot. De kerk is nokvol en ik besluit later terug te keren om de kathedraal nog eens te bekijken.Nadien slenter ik wat langs de winkelstraten en toevallig vind ik een restaurant waar je voor 9 euro een volledig buffet krijgt en zoveel mag eten als je wilt. Vandaag is het niet zo een mooie dag. Het regent wat en het is veel frisser dan gisteren. Ik schrijf wat kaartjes aan al mijn bekenden en hoop dat ze toekomen vooraleer ik thuis ben. Om 10 u ga ik slapen en om 10u30 gaan alle grote lichten in de slaapzalen uit. Er branden alleen nog kleine schemerlichtjes. Plots hoor ik alsof er iemand struikelt. Als ik beter kijk zie ik dat een oudere vrouw haar weg zoekt naar haar bed. Ze is "ladderzat", gooit met haar armen alsof ze crawl aan het zwemmen is en zwalpt van de ene naar de andere kant. Ik weet dat ze 2 plaatsen voorbij mij slaapt maar ze blijft verder stappen. Uiteindelijk keert ze op haar stappen terug en met veel zoek en tastwerk komt ze toch terecht bij haar bed. Ik moet lachen in mijzelf en vind het een grappig schouwspel. Enkele ogenblikken later komt haar vriendin ook de zaal binnen en die kan toch wat beter tussen de lijntjes lopen. Er ontstaat nog een luid gesprek tussen hen beiden en heel wat gelach, totdat iemand hen aanmaant om stil te zijn zodat iedereen kan slapen.
Vandaag is het terug een zware dag en ik vertrek om 6u30. In het begin is het wel even moeilijk om de aanwijzingen van mijn boekje te lezen, want het is nog redelijk donker. Ik heb me vandaag niet laten verleiden om de route van de stappers te nemen en ik zit onmiddellijk op de juiste weg. Het is, zoals ik eerder zei veel klimwerk. Gelukkig zitten er ook een paar goede afdalingen bij, zodat het toch redelijk vooruitgaat. Deze morgen regent het even en ik hoor donderslagen. Gelukkig waait het over en de rest van de dag is het mooi zomers weer. Rond de middag is het zelfs wat te heet om gemakkelijk te kunnen fietsen. Ik moet regelmatig mijn flesje water aanspreken. Ik zie langs de route geen enkele pelgrim en dat is verwonderlijk. Het is wel zo dat er veel mountainbikers de weg van de stappers nemen en anderen zullen misschien de hoofdweg nemen. In ons boekje is het wel de veiligste weg die aangeraden wordt. Om 14 u zie ik het bordje van COMPOSTELA en ik ben blij dat ik bijna aangekomen ben. Het is echter tot op het laatst hard geweest, want het binnenkomen in SDC is ook niet gemakkelijk . Je moet met de fiets een grote helling beklimmen en ik heb terug hard mogen duwen om boven te geraken. Zoals gebruikelijk is, ga ik onmiddellijk naar het plein voor de kathedraal en laat mij fotograferen. Dit is hier de gewoonte dat elkeen die alleen is gevraagd wordt of ze een foto van jou moeten nemen met je fototoestel. Ik heb ook een paar bekenden gezien van onderweg. Er is ook een Antwerpenaar, die mij langs de weg gezien had en nu een praatje met mij wil maken. Nadien ga ik kijken voor een logement en kom terecht in " Seminaire Menor Belvis". Het is ook wel terug een grote afdaling en nadien een grote stijging om er te komen. Het blijft tot het uiterste moment lastig. Het is een groot gebouw met 175 slaapplaatsen en je mag er blijven zolang je wilt. In albergues langs de Camino, moet je elke dag verder trekken. Dit is echter een eindpunt en daarom hebben ze hier andere regels. Je betaalt er 12 euro voor een overnachting en dat is niet veel. Het is terug een grote slaapzaal waar ik terechtkom en elkeen heeft een kast met sleutel, waar je persoonlijke spullen kan in opbergen. Eens ik mijn slaapplaats ken ga ik mij douchen en keer ik terug naar het centrum. Het is een tijdje aanschuiven om mijn Compostela af te halen. Hiervoor doen ze een controle in je stempelboekje of je alles volgens de regels doorlopen hebt. Nadien krijg je het ultieme bewijs dat je de tocht goed volbracht hebt ( een soort diploma). De meesten zijn fier, want het is een beetje gelijk een diplomauitreiking op school. Je hebt een bewijs dat je het goed gedaan hebt. Ik heb gisteren een sms gekregen van Hans en Rob. Ze hebben mij blijkbaar ook een beetje gevolgd op mijn blog en weten dat ik vandaag aangekomen ben. Zij zijn gisteren gearriveerd en vandaag hebben ze de bus naar Finisterra genomen. Deze avond , nadat ze teruggekeerd zijn van de uitstap drinken en eten we samen nog iets. Het is leuk dat ze mij nog niet vergeten zijn en het is een blij weerzien. Iedereen vertelt een beetje zijn wedervaren en we hebben ook goed gelachen. Rond 22 u nemen we afscheid van elkaar, want morgen vertrekken ze terug naar huis. We hebben afgesproken om de foto's, die we van elkaar uitgenomen hebben onderweg, door te mailen. Ik moet zeggen, dat ik op mijn tocht veel Nederlanders ben tegengekomen, waar ik leuke ervaringen mee gehad heb. Mij zal je dus nooit een kwaad woord over hen horen vertellen. Ik heb geen haast om terug te keren naar huis, want ik ben juist officieël met pensioen en dus boek ik nog 3 dagen bij in de albergue. Ondertussen ga ik nadenken of ik nog naar Finisterra ga fietsen of de fietsreis hier eindigt. Voor het ogenblik heb ik er een beetje mijn buik van vol van al dat klimwerk. Ik zie wel wat ik ga doen.
Deze morgen terug om 6u45 vertrokken. Wanneer ik buiten kom uit de albergue wijst een gele pijl de richting die pelgrims moeten nemen. Eigenlijk is het een aanwijzing voor stappers, maar ik ben nog niet goed wakker en denk dat dit ook de richting van de fietsers is. Ik kom terecht op een aardeweg en zie van ver het spoor. Dit staat in ons Cleemensboekje- kruis het spoor-dus ik denk dat het goed is. Plots begint het af te wijken van de spoorweg en ik moet over een brugje met de fiets en nadien begint het te stijgen.Ik denk bij mezelf " ik heb mij hier weer iets gelapt". Ik heb mij laten verleiden door die pijl, maar had beter gewoon mijn boekje gevolgd. Het is erg stijl en ik moet hard duwen om de fiets verder te krijgen in het zand. Een stapper ziet mij bezig en vraagt of hij wat kan helpen met duwen. Na een paar minuten parelt het zweet op zijn voorhoofd. Dan komt er nog een pelgrim en overziet het probleem. Hij vraagt mij of ik zijn stok wil vasthouden en de 2 mannen duwen de fiets naar boven . Dat is heel lief en ik maak een foto van hen terwijl ze zo hard aan het werken zijn voor mij. Nadien kom ik op een asfaltbaan terecht en vraag de juiste weg voor fietsers aan een inwoner. Deze morgen was er heel veel mist en het was gevaarlijk op de baan, omdat de zichtbaarheid heel slecht was. Ik heb mijn fluo-pull aangetrokken om goed gezien te worden. Ik heb vandaag 3 heerlijke afdalingen gehad, maar daarnaast ook wel goed afgezien in de klims. Vlak was het bijna niet, het was ofwel stijgen of dalen. Rond de middag was het heel heet en lastig om te fietsen. Ik had mij voorgenomen om tot Melide te gaan zodat ik morgen nog juist de helft moet doen om Compostela te bereiken. Morgen ziet het er ook lastig uit, want bijna op elk lijntje staan er klims bij. Als die klims voorbij zijn, heb ik er wel eventjes genoeg van want het is erg lastig. Vanavond slaap ik in een albergue dat een opgeknapt overheidsgebouw is en het is er heel proper.
Deze morgen, vertrek ik iets later dan gewoonlijk, want er worden nog veel foto's van elkaar genomen als aandenken . Ook het afscheid verloopt erg hartelijk. Vandaag is het weer uitstekend, in tegenstelling tot 3 jaar geleden. Toen was er veel mist, het was koud en het regende tijdens de overtocht van de Cebreiro. De klims gaan vrij goed, want ik klim gestaag zonder mij te haasten en ik blaas af en toe wel eens uit.Toegekomen bij de Cebreiro bezoek ik het kleine gezellige dorpje en vraag een stempel in het kerkje. De volgende hoogten zijn Alto San Roque en Alto De Poio. Wanneer ik de 3 hoogten verslaan heb begint de serieuze afdaling en het is heerlijk om niet hoeven te trappen. Ik vind het precies gemakkelijker dan vorige keer en de topsnelheid is 54 km/u. Nadien volgen er nog wat hoogteverschillen. Om 14u30 bereik ik Sarria en ga de eerste Albergue die ik zie binnen voor een slaapplaats.De man en de plaats staan mij niet zo erg aan, in tegenstelling tot gisteren, maar het is toch juist maar om te slapen. Ik zit nu terug op een terrasje mijn dagboek bij te houden. Naast mij zit een koppel die ook duchtig aan het schrijven is. Daaraan zie je dat dit geen gewone reis is, maar toch wat een reis in de innerlijke wereld. Ik moet nu nog 131 km fietsen alvorens ik aankom in SDC . Wanneer ik terugkeer naar de albergue, nadat ik mijn pergrimsmenu gaan eten ben, zie ik een Duitse mevrouw op de stoep voor de albergue zitten. Ze lacht heel lief naar mij en ik besluit om mij nog eventjes bij haar te zetten voor een babbel . Mijn Duits is wel niet zo vloeiend, maar het gelukt mij toch om ermee te converseren. Het blijkt dat we allebei op dezelfde slaapzaal liggen. Na ons gesprek vraagt ze mijn naam en land van herkomst te schrijven op een speciaal daarvoor voorziene T shirt met het Compostela-embleem. Ze is verpleegster en ik laat haar mijn schaafwonde aan de knie zien, want ik heb de indruk dat het een beetje ettert. Ze geeft me een ontsmettend doekje en zegt om er verder niets aan te doen.
Gisteren nog wat rondgewandeld in de stad, wat inkopen gedaan voor het avondeten en naar de kapper geweest. Bij de kapper was het geen gemakkelijke karwei om alles in gebarentaal uit te leggen. want hij sprak alleen maar Spaans. Uiteindelijk verstond hij toch wat ik wilde en het resultaat mocht er zijn. Bij de afrekening verschoot ik van de prijs, want ik moest maar 17 euro betalen. 's Avonds nog wat gezellig buiten gezeten in de tuin van de Albergue samen met een Nederlandse en een Spanjaard. Om 21 u ben ik naar bed gegaan en deze morgen om 6u45 terug vertrokken. Vandaag ga ik weinig kilometers doen want ik wil stoppen voor ik de Cebreiro over moet, zodat ik met veel energie de grote klim kan doen. Om 11u15 stop ik al in een "Albergue Brazilian". Ik moet wel nog wat wachten om binnen te gaan, want het gaat pas om 13 u open. Ondertussen praat ik wat met een Nederlandse en een Deense die ook toegekomen zijn. Het zonnetje schijnt heerlijk en ik doe een was zodat alles droog is tegen morgen. Ik heb al eens de kaart bestudeerd en 2 km nadat ik morgen vertrek beginnen de klims van 6 tot 10%. en dit zo een 20 km lang. Nadien volgt een spectaculaire afdaling van 12 km met veel haarspeldbochten. Het allerzwaarste van de reis zal er dan opzitten. Dit wil niet zeggen dat het nadien vlak is, want er volgen nog klims. In de Albergue is het heel gezellig. Ik zit heerlijk in de tuin met een boek en maak nadien een mooie wandeling . De uitbaatster is een Nederlandse en ze heeft een boontje voor de 3 mensen die eerst toegekomen zijn . We mogen in een aparte zaal liggen zodat we beter kunnen slapen Om 19u30 mag iedereen aan tafel ( ongeveer 26 personen ).De uitbater geeft een speech over " De Weg " en vraagt aan iedereen om zich voor te stellen en ook een woordje te zeggen dat typeert wat voor hem de Camino is. Iedereen geeft zijn eigen bedenkingen en het gaat over verandering, het hart helen, sportiviteit, mensen ontmoeten, zich openstellen voor anderen of spiritueel. Sommigen vragen zich af op welke manier ze het gevoel dat ze tijdens de Camino ontwikkeld hebben, kunnen overbrengen in hun dagelijkse leven, zodat de essentie ervan niet verloren gaat. Men vertelt ook het verhaal over een Nederlanse vrouw die 2 jaar geleden haar man verloor aan kanker.Nu doet ze de Camino en ze is te voet vertrokken vanuit Nederland. Op elke plaats waar ze overnacht strooit ze een beetje as uit van haar man, met de bedoeling het verdriet stilletjesaan los te laten en hem ook deelgenoot te maken van de spirituele tocht. Hier, samen met de andere pelgrims voel ik echt de positieve energie van het samenzijn. We hebben lekker Braziliaans gegeten en er heerste een opperbeste stemming. Iedereen voelde zich verbonden met elkaar.
Wanneer ik gisterenavond al in mijn bed lag, was er een Japanse die mij vroeg om een fles wijn samen uit te drinken. Ik heb vriendelijk bedankt, want ik had geen zin om met hoofdpijn op te staan. Vandaag om 6u45 vertrokken met mooi weer.I k heb eerst een lekkere croissant en een koffie gedronken in een café. Vele pelgrims komen daar terecht voordat ze vertrekken, want in de albergue kan je niet ontbijten. Vandaag is de route in stijgende lijn, met veel kleine en grote klimmetjes. Het hoogtepunt is " de Cruz de Ferro", waar iedereen een steen of iets anders achterlaat. Symbolisch is het een last die je daar achterlaat door een steen op een grote hoop te leggen. Sommigen schrijven er iets op .Het doet je wel iets, al die mensen bij dat kruis. Het is daar tevens een rustpunt na een zware inspanning. Verder gaat het terug in dalende lijn met steile afdalingen. Gelukkig had ik mijn remblokje een paar dagen geleden al vervangen, want ik moet dikwijls in de remmen knijpen om niet uit de bocht te vliegen. Het is leuk die afdaling, maar je moet toch goed geconcentreerd zijn. Uiteindelijk kom ik terecht in een heel mooi gebouw van de parochie met 220 slaapplaatsen. Ik slaap in een zaaltje met 6 vrouwen. De hospitaliero zijn heel vriendelijk en behulpzaam en ik krijg onmiddellijk een heerlijk glas frisse drank aangeboden. In de tuin staat een paal met daarop 202,50 km tot Santiago. Het begint dus goed te korten. Ik heb al meer dan 2000 km op mijn kilometerteller staan. Nu ga ik nog eens de stad in om wat te bezichtigen. Ik vind het leuk om elke morgen vroeg te vertrekken, zo heb ik de ganse namiddag vrij om van alles te doen.
Vandaag om 5u30 opgestaan en om 6u30 vertrokken na het ontbijt. Het is nog heel rustig op straat, en ik ben blij, want om uit zo een drukke stad te geraken is het niet gemakkelijk. Er zijn heel veel eenrichtingswijzers, maar omdat er nog geen verkeer is durf ik die straten wel in te rijden . Onderweg is het vrij vlak, met af en toe een klimmetje maar het gaat vlot vooruit. Vandaag ben ik geen enkele fietser tegengekomen, alleen stappers. Het weer is goed, maar niet te warm en ideaal om te fietsen. Om 13u15 kom ik aan op mijn bestemming. Er is wel nog een heel steile korte klim ( ik denk wel 14% ) en besluit toch de fiets aan de hand te houden. Zelfs dan heb ik het moeilijk om de fiets naar boven te krijgen en moet er met mijn volledige gewicht tegenaan duwen. Ik kom terecht in het Albergue Municipal en het komt me bekend voor, want 3 jaar geleden heb ik daar ook geslapen. Ik krijg een kamer van 12 personen op het gelijkvloers en ik ben blij, want meestal moet ik met die fietszakken naar het eerste of tweede verdiep gaan en het weegt toch een beetje. Op een bepaald moment zegt iemand van het personeel dat ik achteraan mijn bil een grote rode vlek heb. Hij denkt dat het vlooien zijn, maar ik zeg dat ik mij gestoten heb aan mijn fiets. Uiteindelijk laten ze het zo, want anders moet al mijn kledij en mijn slaapzak gewassen worden. Af en toe stoot ik me wel aan mijn fiets en mij benen staan vol blauwe plekken. Nadat ik gedoucht heb verken ik nog eens de stad. Spijtig genoeg is de kathedraal en het paleis van Gaudi gesloten op zondagnamiddag. Ik ben vroeger al eens in het paleis geweest en het was prachtig, vooral ook met zijn glasramen Ik denk dat er in Astorga een revalidatiecentrum is, want ik zie ontzettend veel mensen die zich voortbewegen via een rolstoel. Morgen zal het wel zwaarder worden op de fiets en ik moet zien dat ik goed uitgerust ben voor de klims, dus ga ik vroeg slapen.
Vandaag om 6u 45 vertrokken, samen met de stappers. Het is nog koud en bewolkt, maar het regent niet. De weg is vlak, dus het fietsen vlot goed. Onderweg is het heel desolaat, weinig verkeer, geen fietsers te zien en overal velden. Om 10u30 kom ik aan te Leon. Het is een drukke stad en ik gebruik mijn GPS om op mijn juiste bestemming te komen. Hij wijst mij, straat in, straat uit en dikwijls is er eenrichtingsverkeer. Ik heb de indruk, dat ik in rondjes aan het rijden ben en besluit gewoon de weg te vragen naar de kathedraal en vandaaruit verder te zoeken. Meestal liggen die slaapplaatsen daar toch dichtbij. Eens aan de kathedraal, vraag ik de weg en een man is zo vriendelijk om mij te begeleiden naar het klooster Santa Maria de Carajol. Om 11 u staan er al heel wat pelgrims te wachten om binnen te gaan in het klooster. Er kunnen wel 150 mensen slapen, dus ik zal er ook wel bijzijn. Het is de eerste keer dat mannen en vrouwen gescheiden slapen, meestal is het een mix van de twee. Na het middageten bezichtig ik het centrum en de kathedraal. Per toeval kom ik nadien Anna tegen, een Duitse die ik in Roncevalles ook gezien heb. We maken een praatje en ik bied haar iets te drinken aan. Ze eet ook een taartje en een toevallige voorbijganger vraagt ons wat geld. Wanneer hij merkt dat we niets geven, kijkt hij naar het taartje en vraagt of hij dat krijgt. Ze geeft hem de helft en zo is hij ook gelukkig. We blijven de ganse namiddag bij elkaar en nuttigen samen het avondeten is een Italiaans restaurant.We hebben een boeiend gesprek gehad en verlaten elkaar om 8u30. Misschien zien we elkaar morgen terug want ze vertrekt met de bus naar dezelfde stad. Zij is een stapper en heeft momenteel wat problemen met haar voeten. Ze reist wat met de bus, totdat de wonde geheeld is en dan stapt ze verder. Ik denk dat stappers het veel moeilijker hebben dan fietsers, want ik zie er veel die mank lopen van de pijn.
Deze morgen spreekt de man , die onder mij slaapt, mij aan en vertelt al lachend dat ik goed heb liggen snurken. Ik ben een beetje gegeneerd en zeg dat ik gisteren wat had gedronken en dat dit de oorzaak is. Normaal gezien doe ik dat niet. Ik moet een bijzonder diepe slaap gehad hebben, want ik heb niemand horen opstaan deze morgen. De buur heeft met zijn benen hard tegen mijn matras geduwd om me te doen ophouden. Nadien eet ik mijn ontbijt en er is een Duitser die mij vertelt dat hij gisteren 37 km gestapt heeft . Hij loopt niet graag samen met anderen omdat hij stilte rondom zich wil . In groep wordt er dikwijls veel nietszeggende praat verkocht en hier , op de camino , wil hij dat niet horen. Hij vertelt ook over een waargebeurde film " the Way " - de Weg- . Het gaat over een zoon die de Camino doet en onderweg sterft. Nadien wil de vader begrijpen , waarom de zoon dit wilde doen en hij gaat zelf ook op weg. Het schijnt een heel ontroerend verhaal te zijn. Dit doet me denken aan een verhaal dat ik onlangs vernam. Een Pool en zijn vrouw vertrokken een paar maanden geleden voor een tocht door verschillende landen, om te eindigen in SDC en nadien Fatima. De terugtocht gingen ze ook te voet doen. In Spanje is de vrouw verongelukt De man was in shock, maar heeft toch de tocht verder gezet. Nu was hij op de terugtocht en ik moet hem waarschijnlijk gekruist hebben. Ik was ontroerd door dat verhaal. Het fietsen gaat vandaag erg vlot, weinig klims maar wel een grindweg van 9 km. Het is een weg die zowel door stappers als door fietsers gebruikt wordt, maar eigenlijk niet ideaal is voor de banden Er liggen wel maar kleine steentjes in tegenstelling tot 3 jaar geleden. Toen had ik schrik dat ik een lekke band ging krijgen, maar toch blijf ik nu ook voorzichtig en kijk goed uit waar ik fiets. Langs die weg zie ik zeker 300 stappers en soms is het een beetje slalommen om voorbij hen te komen. Deze middag gestopt in een heel mooie Albergue om er mijn boterhammen te eten. Het is Albergue Viatoris en de voorgevel is volledig beschilderd. Wanneer je verder naar binnen gaat staan er 4 grote beeldhouwwerken met pelgrims en ik neem wat foto's Nadien fiets ik verder en kom om 14 u ter bestemming aan . De eerste Albergue is volzet en ik ga naar de volgende enkele straten verder. Daar blijkt er nog 1 plaats te zijn in een stapelbed. Ik heb geluk, want na mij komen er nog binnen. Ik voel me een beetje verveeld omdat die anderen verder moeten trekken. Ze kunnen wel slapen in een blokhut, maar dat kost 40 euro voor 2 en het stapelbed is maar 8 euro. Deze avond slaap ik terug bovenaan. Ik ga vandaag niet drinken, want ik heb geen zin om terug in de lucht te vliegen. Nu zit ik in de tuin van de Albergue onder een parasol en het is heerlijk om daar uit te rusten op het grasveld en mijn dagboek bij te houden.
Vanmorgen terug vroeg uit bed, want ik heb mij voorgenomen om tot Fromista te fietsen, indien het niet te zwaar is. Het is mooi weer en eens ik Burgos buitenrijd beginnen de klims. Ik begin het al vlug warm te krijgen en na een paar minuten mag ik al een deel van mijn kledij uitlaten. Het blijft toch zo een 40 km met tamelijke klims, nadien is het een ganse tijd vlak en eens ik langs de dorpjes moet begint het terug te stijgen. Onderweg zie je heel weinig voertuigen en fietsers. Na 50 km bemerk ik een eerste pelgrim uit Nederland en we rijden eventjes samen nadat we een foto van elkaar genomen hebben. Nadien rijden we elk verder op ons eigen ritme. Onderweg ben ik eventjes gevallen toen ik bijna stilstond. Mijn sandaal bleef haken in de pedaal en plots kon ik mijn evenwicht niet meer houden. Gelukkig heb ik 2 goede buffers aan mijn fietszakken, want daardoor val je wat zachter. Door het feit dat mijn schoenen zo nat waren heb ik tijdelijk met mijn sandalen gefietst, maar na dit voorval doe ik toch terug de schoenen aan alhoewel ze nog niet volledig droog zijn. Ik heb me wel niet pijn gedaan, alleen een schaafwond aan mijn knie. Om 13u45 kom ik aan ter bestemming en het eerste wat ik doe is een douche nemen en mijn was doen. Er is zojuist een dame uitgegleden in de douche en moet nu naar de dokter. Ik zet mij ook even in de tuin en geniet van de zon. . Ik heb nog niets gezegd op mijn blog over de prestaties van Rene en Guy. Ongeveer een week geleden hebben ze Santiago bereikt ondanks het feit dat ze op hetzelfde tijdstip vertrokken zijn als ik. Ze hebben het prachtig gedaan en zelfs voor mensen met een goede conditie is het toch moeilijk en zwaar. Zij fietsen wel met de snelheid van "een TGV" en ik met die van " een boemeltrein". Maar ik zal er ook wel komen. Ik doe deze namiddag wat inkopen voor onderweg en wanneer ik aan de winkelbediende vraag om het stuk kaas dat ik koop in stukken te snijden, weigert ze dat. Mijn mond valt open van verbazing en ik blijf haar aanstaren.Ik denk bij mijzelf, ik leg alle koopwaar terug en ze mag haar kaas houden. Uiteindelijk doet ze met " een lang gezicht" toch wat ik vraag. Het is verschrikkelijk warm vandaag en ik zie iedereen op het terras zitten met een grote pint bier (1/2 liter ).Ik heb er ook zin in en bestel het bier. Nadien eet ik een pelgrimsmenu en plots krijg ik precies " een klop van de hamer". Mijn ogen vallen bijna dicht en ik haast me om af te rekenen, want ik heb het gevoel dat ik terstond in slaap ga vallen. Om 20u lig ik al te bed en val bijna onmiddellijk in een heel diepe slaap. Meestal slaap ik onderaan in een stapelbed, maar vandaag heb ik geen geluk. ' s Nachts word ik wel eventjes wakker en heb precies het gevoel dat ik even naar boven vlieg. Ik hoor het bed onder mij piepen en denk dat mijn onderbuur wat " gymnastiek" aan het doen is. Hij heeft misschien ergens krampen en ik slaap gerust verder.
Deze morgen terug om 7u15 op de fiets. Het is nog fris, maar het regent niet en het zonnetje begint al te schijnen. Het is heerlijk om te fietsen. Ik heb eerst een grote afdaling en nadien is het een ganse tijd vlak en ik begin er terug van te fluiten. Er is slechts één zware klim vam 8 tot 14%. Nadien volgen er ook nog enkele kleintjes, maar het is te doen. Om 10 u kom ik al aan te Burgos en het eerste wat ik doe is naar een infobureau fietsen. Daar geven ze mij een plattegrond om de weg te vinden naar een Albergue (ref.Mun. Casa del Cuba). Het is een groot gebouw, er kunnen 140 mensen in overnachten en het ligt vlakbij de kathedraal. Het gaat wel maar om 12 u open en ik besluit dan maar om een tijdje te wachten want ik wil zeker zijn van een plaatsje.Terwijl ik wacht bedenk ik dat het goed zou zijn om ondertussen mijn remblokjes te vervangen. Het nieuwe blokje schuift niet tot het einde en ik moet de hulp inroepen van iemand anders. Hij blijkt het er ook lastig mee te hebben, maar uiteindelijk lukt het toch. Ik heb er wel 4 te vervangen maar besluit de rest verder op de dag te doen. Wanneer ik mijn slaapplaats gekregen heb, besluit ik de andere blokjes ook te vervangen, want het is belangrijk, zeker in de afdalingen en er komen er nog hevige. Ik krijg het volgende blokje erin, maar besluit toch naar een fietsenmaker te gaan voor alle veiligheid. Het lukt hem ook niet onmiddellijk, maar uiteindelijk komt alles goed en is de fiets terug vertrekkensklaar. Nu kan ik met een veilig gevoel vertrekken. Vandaag moest ik op een bepaald moment naar het toilet in de Albergue. Wanneer ik terug buiten wil komen zie ik dat de klink eraf is en juist een klein stukje metaal steekt door dat gat. Ik probeer eraan te draaien, maar het lukt mij niet om de deur open te krijgen. Ik begin hard te kloppen op de deur en zeg in het Engels, dat ik opgesloten zit en er niet meer uit kan. Een mevrouw die dat hoort zegt dat er ook geen klink aan de buitenkant zit. Plots krijg ik een ingeving en probeer de deur open te schuiven en dan ..........gaat de deur open. Ik ben niet gewoon aan schuifdeuren, maar kon er nadien hartelijk om lachen. Nadien verken ik de stad, die er prachtig uitziet. Er is veel groenvoorziening, mooi aangelegde parken en af en toe een mooi kunswerk dat geïntegreerd is in de omgeving Alles ziet er heel verzorgd uit. Wanneer ik de kathedraal bezoek, sta ik versteld van de immense rijkdom aan kunst. Het is ook volledig gerestaureerd en je bent overdonderd door de grootsheid en het indrukwekkende van het gebouw. Het lokt veel toeristen en pelgrims. Burgos is ook vriendelijk voor fietsers, want er zijn mooie fietspaden aangelegd. Om 6 u eet ik op het plein een pelgrimsmenu en het is de eerste keer dat ik alleen aan een tafeltje zit zonder gezelschap. Hoe groter de locatie, hoe meer verspreid de pelgrims zitten om te eten. Nadien ga ik mijn blog aanvullen en dan is het bedtijd voor mij, want ik ben moe. Vandaag heeft het zonnetje heerlijk geschenen en hopelijk blijft het weer een beetje stabiel.
Deze morgen ben ik om 7u15 vertrokken. Ik bekijk het Clemensboekje en zie dat er terug veel klimmen zijn. Het regent ook bij het vertrek en de wind is nog niet volledig gaan liggen. Ik bedenk bij mijzelf of het niet gemakkelijker zou zijn moest ik langs de N120 fietsen. Het eerste gedeelte staat ook zo in het boekje, maar verder nemen ze een andere weg. Ik besluit mijn GPS in te stellen op de bestemmingsplaats. Hij voert mij verder langs de N120. Ik moet zeggen dat het eigenlijk heel gevaarlijk is langs die baan Het is de richting naar Burgos en er zijn veel camions die mij voorbijzoeven en ze ontwikkelen een enorme luchtverplaatsing. Er is wel een fietspad , maar je moet wel opletten, dat je niet in de berm terechtkomt want die ligt op sommige plaatsen een meter lager. Ik heb deze morgen al een auto gezien , die in de berm beland was en hij stond volledig op zijn zijkant. Af en toe blijf ik even staan als ik camions zie aankomen Ik dacht dat die weg gemakkelijker was, maar niets is minder waar. Ik heb daar ook veel klimmetjes gehad en de weg was er nog gevaarlijk ook. Op een bepaald moment waarschuwt de GPS mij dat ik een onverharde weg moet inslaan. Eigenlijk ben ik blij dat ik niet meer langs die grote baan verder moet. Het lijkt of het een wegel is die de stappers gebruiken en sla die weg dan ook in. Eerst kan ik nog fietsen, maar verder begint het moeilijker te worden , staan er overal grote plassen en kasseien. Ik moet slalommen om in het droge te blijven. Langs weerszijden van die weg staan bomen, het is gelijk door een bos dat je moet. Verder wordt de weg nog slechter en ik ga precies dieper het bos in.Ik zie alleen maar bomen meer rond mij en weet niet meer van welke kant ik kom. Ik kan dus niet meer terug naar het beginpunt. Plots zie ik voor mij een heel groot deel dat onder water staat. Het is gelijk een meertje omdat het de laatste dagen zo erg geregend heeft en ik moet door dat water met de fiets. Ik sta 20 cm in het water en moet dan ook nog mijn fiets voortduwen. Ik moet ook opletten om niet uit te glijden, want het is er glad. Ik ga altijd maar verder het bos in , maar de GPS geeft mij nog altijd een richting aan. Gelukkig dat het nog geen avond is, want anders zou ik misschien toch wat ongerust worden.Na 30 minuten geraak ik toch uit het bos en een paar meter verder zie ik de albergue, waar ik wil overnachten. Als ik aankom vraagt ze mij of ik nog veel stappers gezien heb onderweg, en ik hoop dat ze mij niet zegt dat ik nog een paar uur moet wachten en dat eerst alle stappers binnenmogen. Uiteindelijk heb ik toch geluk en mag ik binnen. Mijn schoenen zitten volledig onder de modder en zijn verschrikkelijk nat en mijn fiets piept als ik rem. Er zal waarschijnlijk veel vuil tussen de remblokjes zitten. Ik ga eerst mijzelf eens goed wassen en dan mijn fiets eens bekijken. Deze avond is er een mis om 18 u en om 19 u kan je aan tafel in een klein restaurantje vlakbij de Albergue.Ik haast mij om goed op tijd te zijn, want er kunnen maar 20 personen eten en de pelgrims zijn met dubbel zoveel.De zon schijnt nu heerlijk en het is leuk om eventjes te verpozen op een bankje. Een Japanner komt naast mij zitten en we knopen een gesprek aan voor een uurtje - niet in het Japans, maar in het Engels-. Hij doet maar een weekje de Camino en ik vraag hem of zoiets in Japan ook bestaat. Hij zegt van wel, maar de voorzieningen daar zijn minder en het is ook veel duurder om te overnachten. Ik heb nu 5 euro betaald in het ref. Paroissial San Juan. Gelukkig dat je zo goedkoop kan overnachten, anders zou het een dure bedoening zijn. Je moet wel een beetje inboeten aan privacy en luxe voorzieningen, maar ik vind dat helemaal niet erg. Elke dag kan er gedoucht worden, je hebt een bed of matje om op te slapen en ik slaap meestal " gelijk een roosje". Je moet juist zien dat je een slaapzak meehebt. De meesten vinden het speciaal in die Albergues om samen te zijn met andere pelgrims van verschillende nationaliteiten. Het geeft een verbondenheid met elkaar. In SJPied De Port zijn er in 2011 93 verschillende nationaliteiten van pelgrims gepasseerd. Je staat ervan versteld dat mensen uit gans de wereld hier naartoe komen. Vandaag ga ik terug tamelijk vroeg slapen en maak mijzelf de bedenking dat het me een dagje was vandaag. Ik heb nu mijn lesje geleerd en ga niet meer afwijken van de Clemensroute Morgen zal het ook zwaar zijn , met veel klimmetjes, maar ik ga maar 30 km fietsen tot Burgos en ga de stad eens bezichtigen.
Deze morgen terug om 6 u opgestaan en om 7u15 vertrokken. Ik zeg altijd tot ziens tegen Karin en Henk want ik weet niet of ik hen nog zal terugzien.We spreken nooit af en het is het toeval dat beslist of we elkaar nog tegenkomen. Ik mag terug vertrekken met mijn regenkledij aan en ik merk ook dat het serieus begint te waaien. Vandaag is het erg lastig om te fietsen want er zijn verschillende klims en er is enorme tegenwind. Zelfs bij het afdalen moet ik nog meepedaleren. Ook op plaatsen, waar het vlak is kom ik moeilijk vooruit. Het wekt enorm op mijn zenuwen dat het zo verschrikkelijk lastig is en af en toe als de klims mij te steil zijn neem ik de fiets aan de hand. Dit is niet van mijn gewoonte maar vandaag is het ook dubbel zo lastig door de tegenwind. Gisteren heeft een Italiaan mij gezegd dat hij niet denkt dat ik het tot het einde zal uithouden. Waarschijnlijk omdat hij ziet dat ik niet zo vlug kan fietsen. Dan heeft hij het wel verkeerd voor , want ik ben "een die hard " en opgeven staat niet in mijn woordenboek. Rond 15 u toegekomen ter bestemming waar ik onmiddellijk een slaapplaats vind in " het Casa del Santo " vlak aan de kathedraal . Het is een nieuw gebouw dat ze in gebruik hebben en in totaal kunnen er 220 pelgrims overnachten. Het is heel modern en ook zijn er terug kamers met stapelbedden.Ik ben blij dat ik het tot een goed einde gebracht heb vandaag. Hopelijk gaat het morgen beter. Nu ga ik nog even de stad in om te bezichtigen. Het eerste wat ik doe is de kathedraal bezoeken. Je verschiet hoeveel kunst en bladgoud er in die kerken aanwezig zijn. Ik zoek ook naar de levende kippen die daar ergens gehuisvest zijn. Uiteindelijk moet ik het vragen, want ze zitten ergens op een grote hoogte. Er is een gans verhaal aan verbonden dus wilde ik niet vertrekken zonder ze gezien te hebben. Ik heb mij bij het buitenkomen ook laten fotograferen achter een groot bord waar een pelgrim met een kip in zijn hand opstaat. Het hoofd is uitgesneden, zodat je zelf je hoofd er kan doorsteken en het precies is of ik die pelgrim ben die er staat. Het is een leuk aandenken. Vandaag is er niemand die ik ken, dus ga ik alleen een menu eten. Ik zit aan een tafeltje en de ober vraagt of er eventueel anderen bij mij aan tafel mogen zitten. Ik heb er niets op tegen en al vlug komt een Italiaan en 2 Walen mij vervoegen. We converseren in het Frans en moeten geen drempel overwinnen om met elkaar in gesprek te komen. Het zijn allemaal pelgrims die aan tafel zitten en het voelt aan of je één grote familie bent. Om 21 u ga ik terug naar de slaapplaats en heb nog een gesprek met de persoon die aan de balie zit. Het is een Amerikaan die al de Camino gelopen heeft en nu als vrijwilliger 14 dagen komt meehelpen om de pelgrims op te vangen. Nadien gaat hij zelf verder de Camino lopen.
dag 38
