De volgende keer is niet altijd beter... Ik heb enkele vriendinnen die daarover mee kunnen praten.

Y. Bijvoorbeeld. Zij ontmoet online zoveel mensen. Van tijd tot tijd spreekt ze er ook mee af irl (in real life). Het enige probleem daarmee is dat Y. niet zo snel onder de indruk is van mannen. Ze staat ook nogal op haar vrijheid. Maar je raadt het al... de mannen raken één voor één betoverd door Y. Het begint zelfs zulke proporties aan te nemen dat we er al grapjes over maken zoals "Ik heb er weer één betoverd!" Of dat ik vraag "En hij is zeker helemaal weg van je?"... Gevolgd door een diepe zucht van Y. (waardoor ik natuurlijk al genoeg weet, dit is niet wederzijds....) Y. Wil op dit moment alleen maar plezier beleven, zo weinig mogelijk verantwoordelijkheden hebben op gebied van relaties. 

En toch ontmoet ze tussendoor ook mensen waarmee het waarschijnlijk wel iets kan worden, maar die zijn meestal bezet... probleempje dus... Hoe ga je met zoiets om? Y. vindt dat zij niks verkeerd doet, zij is tenslotte vrijgezel...Eigenlijk wil zij zeggen dat dit voor haar de ideale relatie is (op dit moment). Die mannen kunnen niet zomaar weg, ze kunnen haar niet zomaar lastig vallen via sms, als ze die mannen ziet is het enkel plezier... het brengt geen verantwoordelijkheid met zich mee... maar ja dat loopt allemaal goed... totdat er gevoelens aan te pas komen... Dan stopt ze ermee, zegt ze... maar gaat dat dan nog makkelijk zijn? Ik heb geen idee. Ik laat haar mooi haar eigen leven leiden. Ze komt er zelf wel achter wat goed en niet goed is.

Ik heb nog een vriendin. E. Zij is getrouwd. Maar de relatie met haar man is eigenlijk geen relatie meer. Dat beweert zij. Van seks is er weinig sprake en als het dan toch gebeurt, is het steeds hetzelfde. E. zegt dat ze te vroeg getrouwd is en nu zit ze gevangen. Ik heb haar veel keren gezegd, dat ze ook kan weggaan in de hoop op een beter leven... maar dat durft ze niet. Zo klonk jaartje geleden. Nu klinkt ze al heel anders. Als T. (haar "minnaar" en grote liefde) nu eens zijn vrouw in de steek liet, dan zou ze onmiddellijk haar koffers pakken en met T. gaan samenwonen. Maar dit zijn allemaal veronderstellingen. Als dit en als dat, dan... maar maken wij ons daar niet allemaal schuldig aan? Nu een jaar later is ze nog steeds getrouwd, nog steeds niet gelukkig met haar man, maar... T. heeft zijn vrouw ook nog niet verlaten. Want dat is gecompliceerder dan het lijkt. Ze zijn al zolang getrouwd, vrouw is ziek, heeft twee volwassen kinderen al... Wat moet je dan doen? Je hart volgen of je verstand?

En iedereen weet wat er gebeurt als je je hart volgt. Schande wordt er gesproken. Je zal in iemands ogen toch altijd de slechte zijn... Maar maakt het eigenlijk uit wat andere mensen denken? Als dat de enige weg naar geluk is? Voor anderen mensen zijn de dingen toch nooit goed, wat je ook doet. Dus soms is het beter je hart te volgen en go with the flow... Er zijn slechts maar weinigen die dit durven... liever zitten we vastgeroest in ons veilige leventje, vol met bepaalde gewoontes, waar we liever niet van afstappen.

E. Zit vaak helemaal in zak en as omdat T. eerst heeft afgesproken en dan gaat dat niet door, omdat zijn vrouw hem niet laat weggaan...Veel troost kan je niet bieden, behalve een luisterend oor. Toch vind ik het allemaal lang aanslepen... en heb haar op het hart gedrukt dat ze dringend een gesprek moet aangaan met T. Voordat zij eraan kapot gaat.

Is liefde altijd waard om op te blijven wachten? Zou het toch waar zijn wat ze zeggen, dat liefde alleen niet altijd genoeg is....?

20-08-2010, 11:49 geschreven door Sweet Dreams  

10-08-2010, 00:00 geschreven door Sweet Dreams