Er staat momenteel 465 euro op mijn bankrekening! Dat is leuk weekendje Parijs dus, tenminste als ik niet dringend de huur van mijn appartement moest betalen en nog een schuld aflossen. Er zit dus in feite een gat in mijn begroting en het bedraagt 160 euro.
Daarbovenop moet ik dringend naar Ikea, in de eerste plaats voor de onovertroffen grootkeukensmaak van de kötbullar die ze daar serveren, maar ook een beetje voor een nieuw bed. Supernoodzakelijk dat nieuwe bed, omdat mijn rug ondertussen al 44 is. Hij is gescheiden en heeft twee kinderen. Ja, mijn rug heeft nog met Gary Numan gedweept. En met Duran Duran, maar dat laatste houdt hij angstvallig stil in zijn vriendenkring. Mijn rug is zo snel zo oud geworden door mijn prille carrière als magazijnier en ondertussen is de rest van mijn lichaam nog altijd maar 25. Soit, mijn lever zal ook wel al op de beruchte 'tram 3' zitten. Mijn rug en ik zouden dus intens moeten rusten op een kwaliteitsbed, zo zacht alsof we samen aan het dobberen waren door Venetië in een gondel vol ganzendons. 8 uur per nacht tot we het zo saai en rustgevend was geworden dat we eruit wilden om te gaan werken. Geen koffie nodig zelfs. Maar de Sultan Hjelmas matras die daarvoor kan zorgen kost 469 euro en blijft dus nog even -drumroll please-... een ver-van-mijn bed-show!
Waarom ben ik dan op mijn 25e magazijnier? Omdat ik het soort persoon ben waar de arbeidsmarkt niet op zit te wachten, zelfs niet een heel klein beetje en omdat het dus magazijnier of doppen is. En omdat ik het soort persoon ben dat wel een hoop dromen durf proclameren laat op de avond zoals schrijven, muziek maken en de maatschappij ten goede veranderen, maar ook het soort nietsnut dat dan ik meestal niet veel verder komt dan sigaretten roken, bier drinken en de roes uitslapen. En ik ben lang niet de enige. Er is een overkill aan weekend warriors in mijn generatie.
Genoeg geklaagd. Hoe narcissistisch. Er zijn wel ergere dingen in deze wereld dan mijn slechte rug. Toch? Ik sla een willekeurige krant open en wat blijkt? Op dit eigenste moment wel tientallen Vlamingen keihard gecyberpest! Ze openen hun mails en die staan dan vol met woorden als 'sul', begeleid van een paar onaangename emicons.
George Orwell schreef in 1936 keep the aspidistra flying. 1984 en Animal Farm wekten bij mij al langer bewondering op, maar 'The Aspidistra' resoneert vandaag de dag een beetje harder met mijn eigen leven, omdat ik veeleer in een gevecht met de onderzijde van de middelmaat ben verwikkeld dan met een onderdrukkend staatsapparaat.
Een 'aspidistra' is een soort plant die in het Engeland van de jaren 1930 ietwat dezelfde bijklank had als de sanseveria vandaag voor ons: een duffig ouderwets plantje dat vooral in mistroostige decors wordt ingebeeld. Een volkse benaming in het nederlands voor de aspidistra is 'slagersplant' omdat het taaie ding zelfs naast een koeltoog vol samsonworst en paté kan gedijen. En ook nabij een grote kom champignons à la grecque trouwens.
Het plot van het boek stelt ons voor aan de jonge beloftevolle Gordon Comstock, die een ontluikende carrière afbreekt om op een tochtig kamertje aan zijn magnus opus te gaan werken: een gedicht getiteld 'London Pleasures', waarin hij een allesomvattend beeld van een dag in de Britse hoofdstad probeert te schetsen. Je voelt het misschien al komen... dat plan blijkt een beetje te ambitieus, waarna de jonge Comstock gefrustreerd geraakt door zijn geldgebrek en lage sociale status, tot op het punt dat hij zijn artistieke ambitie letterlijk in de riool kiepert om terug te keren naar een veiliger kleinburgerlijk leven, met alle bijhorend comfort. Als enige aandenken koopt hij voor zijn nieuwe comfortabele flat een aspidistraplant, dezelfde soort die hem in de jaren daarvoor gezelschap hielden op zijn rommelig achterkamertje.
Ik kijk nu even rond in mijn eigen kamertje en vraag mij af welk item ooit een relikwie van mijn pseudo-bohémien-dagen zal worden...
Zal ik die foto van Richard Kern ooit laten inkaderen en op een discrete plek in mijn toekomstig huis ophangen? Of zet ik binnen 10 jaar die cd van Lightning Bolt nog eens op, maar dan heel zachtjes omdat de kinderen al slapen? Misschien eet ik nog wel eens niets anders dan een halve kilo spinazie uit de diepvries?
Op een avond ooit, misschien, uit nostalgie naar vandaag.
