Gedurende 6 maanden zal ik als psychiatrisch verpleegkundige werkzaam zijn in Gefersa te Ethiopië.  Ik word gevraagd mee te werken om rehabilitatie van chronische psychiatrische patiënten gestalte te geven. Dit zal gebeuren op  beleidsniveau met de nodige steun en training van de plaatselijke verpleegkundigen en hulpverleners. 
Vanaf januari zullen 5 studenten van de KHLim, departement gezondheidszorg, mee dit project ondersteunen gedurende 3 maanden.  Samen met de studenten zal een bachlorproef geschreven worden over hoe, 'rehabilitatie' in het zuiden betekenis kan krijgen. 

Via deze blog zullen we jullie regelmatig op de hoogte houden over het leven in Gefersa. Dit zowel over ons dagelijks werk maar ook over de persoonlijke ervaringen van het leven in Ethiopië. 

Ik hoop dat jullie onze ervaringen geboeid mogen lezen. 

Reacties, opmerkingen, bedenkingen, ...  zijn meer dan welkom. 

                                                                                 

20-09-2013 om 00:00 geschreven door Gert Wouters  

Dag allemaal,

We zijn vandaag beland in onze laatste echte volle week stage.  Volgende week zijn we een weekje naar Gondar, Simien Mountains en Bahir Dar.  Gondar is een universiteitsstad en gekend om zijn prachtige kastelen.  Van daaruit zullen we een 2 daagse trekking doen in de Simien Mountains waar we hopelijk de Galada Baviaan zullen tegen komen.  Deze baviaansoort komt enkel in Ethiopië voor.   Hoewel, voor apen moeten we niet zo ver gaan… J Neen het is niet wat u denkt.  Maar vorige week zat er vlak aan ons verblijf een klein aapje…  Dat bracht wel wat vragen mee… Wat moet een mens met zo een aap in zijn hof?  Kousen van de draad halen? Niets laten buiten hangen?  Tot heden zijn we nog niets kwijt… En als die aap er al lang zat, had hij al lang kunnen toeslaan. Onze vakantieweek zullen we chillend eindigen in Bahir Dar.  De toeristische trekpleister van Ethiopië vlak aan het Tanameer, met een bezoek aan de Bleu Nile Waterfalls.

Maar zoals gezegd, eerst nog een volle week echte stage. De laatste week zal in het teken staan van ons afscheid.  We zijn vooral benieuwd wat van onze geïntroduceerde activiteiten overblijft  na een weekje vakantie.  Zullen ze het therapieprogramma per groep nog organiseren?  Zullen alle patiënten om 10 u samen buna drinken? Zal de apotheker de movienamiddag nog voorzien? …  Wat er vandaag gebeurde geeft ons wel goede hoop.  Vandaag zijn alle activiteiten zoals gepland doorgegaan.  De apotheker was op tijd om zijn sport te voorzien, de sociale dienst had een patiëntenvergadering met de juiste groep, de verpleegkundige van groep 2 verzamelde een groot deel  van de patiënten om een nursemeeting te organiseren.   Zou het dan toch allemaal aanslaan?  Volhouden… Volhouden met ons allen…   Tijdens de ergo komen er meer en meer patiënten deelnemen aan het papier-marché gebeuren.  Hun enthousiasme en lach geeft ons de moed om verder te doen.  En ja hoor, we maken een groot ‘Gefersa logo met ster’.  Deze ster staat in het midden van de Ethiopische vlag.  Ja, het is dus een ‘politiek gekleurd’ logo. Het was de vraag van het management om deze ster te includeren in het logo.  Dit is voor veel personeelsleden met een dubbel gevoel.  Maar dat zal voor de gemiddelde patiënt en ‘forengie’ een worst wezen.  We gaan hier op het eind van de week een mega logo posten, in de inkomhal van het centrum, iedereen zal het gezien hebben.  Met veel fierheid zullen de patiënten hun werk kunnen presenteren!

13-03-2014 om 16:40 geschreven door Gert Wouters  

De week is weer voorbij gevlogen, met alle activiteiten die onze dagen hier vullen realiseren wij ons soms niet hoe snel het weer zondag is. Ondertussen vergezellen wij Gert al exact 6 weken hier in Gefersa.

De dagen in het centrum beginnen steeds meer een bepaalde structuur te kennen. Alle groepen zijn volop met de occupational therapy (ergo) begonnen, en al mogen wij het zelf zeggen, er worden mooie en vooral nuttige dingen gecreëerd door de patiënten. Maar wat nog belangrijker is, de patiënten krijgen op deze manier een nieuwe, creatieve uitlaatklep tot hunner beschikking om hun talenten naar voor te brengen. Zo zijn we samen nieuwe opbergboxen aan het maken voor de patiëntendossiers, want tussen ons gezegd en gezwegen, er mag wel wat orde op zaken gesteld worden in deze paperassen. Met krantenpapier en colla (papier maché) wisten onze patiënten al snel raad en ondertussen staan de eerste gefabriceerde boxen al te drogen op de tafel in het ergo-lokaal.

Natuurlijk zijn we niet de hele dag bezig met de OT (occupational therapy); de andere programma’s als sport, nurse meeting en psychotherapie hebben hun beginnende implementatie gemaakt in de dagindeling. Hier kunnen we nog ontzettend veel over vertellen, maar het lijkt me beter om jullie meteen mee te nemen naar de high light van de week: het DJ Bula moment. Elke vrijdag namiddag worden onze patiënten getrakteerd op een dikke, kei nijge melkfuif onder begeleiding van onze eigen verpleegkundige Bula (aka DJ Bula). Deze eerste editie kende al meteen een spetterende start. Nadat onze patiënten de eerste minuten vanaf de zijlijn de kat uit de boom keken, waagde de eersten zich niet veel later daadwerkelijk op de dansvloer. Met een dikke pint melk in de hand (letterlijk een melkfuif) kon je gewoon het amusement van hun gezicht aflezen. Dit is waarvoor we het doen!

26 februari 2014, de Benjamin van de groep heeft eindelijk de kaap van 21 jaar bereikt! Proficiat Dieter! Natuurlijk konden we dit als groep niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Na onze vermoeiende werkdag (soms moet er op een feestdag ook gewerkt worden) zijn wij met de groep tegenover het centrum het weiland gaan verkennen. Gepakt en gezakt met een tonnetje rode wijn en wat knabbels hebben we de zonsondergang tegemoet geklonken en Dieter deze avond dubbel en dik gevierd.

’s Avonds ging het feest nog door tot in de vroege uurtjes, of toch zeker tot half 11. Dankzij Mama (de kokkin van de Broeders) kreeg onze Dieter nog een overheerlijke verjaardagscake voor zijn neus geschoteld. En zoals wij Dieter kennen houdt hij wel van iets zoets op z’n tijd. Een lekkerder cadeau had hij zich niet kunnen wensen. (Of misschien wel nog die pakken chocolade die hij van de mama gekregen heeft :) )

Ondertussen willen wij alle collega-studenten in België een toffe week vakantie wensen. Voor ons zal het nog even duren voordat wij een weekje vrij kunnen nemen, maar het komt steeds dichter bij. Ondertussen zijn wij al druk bezig met de planning om over twee weken een kleine rondreis doorheen Ethiopië te maken. Het plan staat nog niet helemaal vast, maar wij hebben ons proberen te laten informeren op het reisbureau voor enkele vliegtuigtickets. Nu waren wij wel minder aangenaam verrast door het feit dat wij de zogenaamde ‘blankentaks’ mogen betalen op deze vluchten waardoor de prijs al meteen met 300 procent de hoogte in schiet. Ik wist niet dat blank zijn zo duur was…

Maar soit. Ondertussen hadden wij ons al neergelegd bij deze prijsofferte en stonden wij op het punt te gaan betalen. Maar dit is dan ook weer makkelijker gezegd dan gedaan hier in Ethiopië. Oftewel hadden wij niet de juiste documenten in ons bezit,  of er was geen internet, … kortom we zijn zonder resultaat tot vier maal toe naar het reisbureau gereden (wat toch een dik uur van ons vandaag ligt) en toch hebben we de tickets nog steeds niet. Ethiopian style! Daarmee zijn we aan het prakkiseren of we überhaupt wel met het vliegtuig zullen gaan en misschien niet gewoon een road-trip doorheen het Ethiopische landschap maken. Maar dan moeten we eerst nog wel een chauffeur vinden om ons rond te cruisen. We shall see.

Wat nu uiteindelijk de beslissing zal worden volgt later. Het enige wat we tot nu toe met zekerheid weten is dat we op vakantie gaan, hoe en waar, dat zal nog de vraag zijn.

03-03-2014 om 06:23 geschreven door Gert Wouters  

Deze week begonnen we aan onze 6^e week in Ethiopië en ook aan de 2^e helft van ons verblijf. De tijd gaat hier snel. Het lijkt alsof het gisteren was dat we voor de eerst samen kwamen om deze stage voor te bereiden (nu ongeveer een jaar geleden). De 2^e helft van ons avontuur zal dan ook voorbij vliegen, net zoals het eerste deel en ons gehele voorbereidingstraject.

Hoe? Waarom? Waar? Wanneer? … Op deze vragen kennen jullie ondertussen het antwoord wel.

Maar wat we exact doen op een dag, weten jullie dat al?

Maar wat doen we zoal op een week?

Sinds een 4 tal weken is er in het center een weekprogramma (zie bijlage). Dit heeft, zoals elke verandering in een organisatie wat tijd nodig om de gewoonte, de routine te worden. Door de patiënten wordt dit met open armen ontvangen, zij hadden hiervoor niets te doen dus zijn blij met wat zinvol tijdverdrijf. De verpleegkundigen en ander personeel hadden wat meer tijd nodig. Maar wat wil je, wanneer na jaren de rust wordt verstoord door een programma dat wordt geïntroduceerd. Je opeens ervoor moet zorgen dat je patiënten op de activiteiten aanwezig zijn en dat je zelf activiteiten moet leiden of voorbereiden… Nu na 4 weken durven we toch wel zeggen dat het programma stap voor stap zijn plaats aan het veroveren is in het GMHRC.

Zoals jullie op het programma in bijlage kunnen zien worden er verschillende activiteiten voorzien per patiëntengroep. Zo is er sporttherapie, occupational therapie, psychotherapie, nurse meeting, social work, wandelen met patiënten, een filmnamiddag en zelfs een Music and dance uurtje.

De sporttherapie is het meest succesvolle bij de patiënten en natuurlijk ook bij het personeel. Je moet nog maar een bal boven halen of er staan al mensen te popelen om een matchke volleybal of voetbal te spelen. Ook tafeltennis is hier in trek, en ja na het lopen zijn de Ethiopiërs hier ook goed in. Ik heb nog niet kunnen winnen, maar misschien zegt dit meer over mijn tafeltennis kwaliteiten dan over de hunne J.

Tijdens de occupational therapie wordt er meer ingespeeld op de creativiteit en handigheid van de patiënt. Hier worden bijvoorbeeld tekeningen gemaakt (die we hopelijk op de muur kunnen schilderen), spelletjes zoals memory en dammen gespeeld, met papier marche gewerkt, … Geheimpje: we zijn stiekem bezig in het groot het logo van het center te maken uit papier marche om de inkomhal wat op te fleuren met een werk van en door patiënten.

Van psychotherapie heeft niemand hier kaas gegeten. Gelukkig lopen er een paar studenten psychologie rond die vorige week startte met groepssessies en in de toekomst ook een paar individuele sessies zullen doen met de patiënten.

De nurse meeting wordt door de verantwoordelijke verpleger van de groep georganiseerd. Hier is het de bedoeling dat de groepsverpleger gaat samenzitten met zijn groep patiënten en over de dingen des levens discuteert. Vorige week was er bijvoorbeeld een discussie over geld. Sommige patiënten vonden dat ze van het center zakgeld moesten krijgen. Niet zomaar om te krijgen maar om te leren met geld om te gaan. Zo kunnen ze kiezen om er koffie mee te drinken of hun zakgeld op te doen aan sigaretten, anderen zouden zo proberen te sparen of de gulden middenweg vinden tussen koffie, sigaretten en sparen. Andere patiënten vonden dit overbodig. We krijgen hier toch alles dat we nodig hebben zeiden ze: eten, drinken, kleding, douches, bedden, …  Zo zie je maar, het is niet omdat het psychiatrische patiënten zijn, ze geen goede inbreng hebben, niet meer logisch kunnen redeneren of niet gewoon mensen zijn zoals jij en ik…

Het is dan ook zalig om te zien dat zelfs de verpleegkundige hiervan verschieten en aangenaam verrast zijn.

Dit gebeurde ook vorige week tijdens het wandelen met patiënten. Deze activiteit was wat op de achtergrond geraakt omdat het zo simpel is en niemand echt het nut ervan inzag. Tot vorige week donderdag…

Veel te vroeg in de ochtend werden we weer gewekt door het zalige gezang van een orthodoxe priester die zijn hemelse woorden verspreid via grote luidsprekers boven op de orthodoxe kerk. Toen we in de namiddag tijd was voor wandelactiviteit, wilde we deze kerk (die vlakbij is) wel eens van dichterbij inspecteren. Het plan was dus wat patiënten te verzamelen en naar de kerk te wandelen. We hadden er niet aan gedacht dat het hier niet de gewoonte is om met patiënten buiten de poorten van het ziekenhuis te komen en ondervonden dit dus redelijk snel. De wachters wilden ons niet buiten laten met de patiënten, de verpleegkundigen waren wantrouwig omdat er onder de patiënten enkele waren die in het verleden al wel eens waren weggelopen. Omdat iedereen rond ons zo wantrouwig was en ze vroegen of wij de verantwoordelijkheid wilde nemen, begonnen we ook al snel aan ons idee te twijfelen. Was het wel een goed idee om met deze ‘weglopers’ te gaan wandelen? Gelukkig kregen we de toestemming van de medical manager en de hoofdverpleegkundige. De hoofdverpleegkundige maakte een lijstje op van al de patiënten die mee gingen wandelen. Dit lijstje gaven we aan de bewakers bij de poort. De patiënten moesten op een rij gaan staan van klein naar groot en werden grondig geteld. We waren met 15. Hierna ging de poort open en konden we vertrekken. We wandelden naar de kerk, hier werd op orthodoxe wijze veelvuldig kruistekens gemaakt en gebogen bij elke afbeelding of elk beeld. We beleven even zitten in de schaduw van de torens en wandelde dan terug naar het center. Onze wandeling van ongeveer 30 minuten zat erop.

Het was ongelofelijk om te zien hoe blij iedereen was!!!

De bewakers waren blij dat we terugkwamen met 15 patiënten.

De verpleegkundigen en het management waren blij omdat er niets was gebeurd, hun wantrouwen was onterecht geweest.

De patiënten waren ongelofelijk blij en dankbaar. Dit was iets ongewoons, maar toch zo simpel. Gewoon wandelen buiten het center, hier hadden ze nog niet van durven dromen.  Ze waren heel even weg geweest van het center (waar sommige al meer dan 10 jaar zitten). Ze waren nog eens aan een kerk geweest, even ontsnapt aan de dagelijkse sleur, … Ze vonden het zo leuk dat we zelfs de volgende dag nog lachende gezichten zagen die ons kwamen vertellen hoe leuk ze de wandeling wel niet hadden gevonden.

Iedereen was dus blij. En dat … dat maakte ons blij. Dit was een moment dat heel je week goed maakt!

Buiten het volgen van het programma, zijn we ook bezig met het oppoetsen van de patiëntendossiers. We maakten een sjabloon voor een blad met algemene gegevens en eentje voor de observaties te noteren. Deze voegde we toe tot elk dossier, was er geen dossier van een patiënt, dan maakte we er een. Dit doen we allemaal in samenspraak met de verpleegkundigen. Ze zien er niet allemaal het nut van in, maar vinden het ook geen overbodige luxe.

Om deze week af te sluiten gingen we op zaterdag naar de maandelijkse NGO-bazaar. Hier kochten we allemaal een hoop souvenirs. Sjaals, aardewerk, beeldjes, kaartjes, sleutelhangers, matten, … Whoehoeeeeeeeeeeeeeeeeeew, voor elk wat wils. Namiddag waren we uitgenodigd op een graduation party van vers afgestudeerde architect die we hier leerde kennen. Dit traditioneel feest begon naar goede Ethiopische gewoonten met het boefen van injera met alles op een aan. Lekker lekker lekker. Er waren ook 2 ethopische drankjes, beide op basis van honing en gist. Het zwarte smaakte volgens de meerderheid naar assenbak J. Het gele was smaakte beter, toch moesten de meeste van ons hun beste acteer talent boven halen om geen raar gezicht te trekken na elke slok. J

Ons weekend sloten we af met een stevige wandeling en het maken van kaas. Van 20l verse melk van onze Gefersa koeien maakte we 2 mooie bollen kaas. Een bol waste we in St. George, een lekker lokaal bier. We zijn benieuwd hoe het gaat smaken, het zal geen Achelse blauwe worden, maar slecht gaat het zeker niet zijn! Dit zal onze laatste portie kaas zijn, de kaas moet immers minimum 1 maand rijpen en binnen een dikke maand zijn we waarschijnlijk onze valiezen al aan het pakken om terug naar het blijkbaar warme België terug te keren.

We gaan allemaal eens stilletjes ons bed in kruipen want morgen is het terug werkendag. Hopelijk hebben we deze nacht geen last van de hyena’s. Elke Ethiopiër gelooft dat ze hier zitten, maar slechts weinigen hebben ze al gezien. Maak jullie dus maar geen zorgen J.

Heel veel groetjes aan iedereen!!!

(zo 23/02/2014 of 16/06/2006 Ethiopian Calander)

Bijlagen:
Draft 1 OT progam.xlsx (24.1 KB)   

Hallo iedereen!

De werkweek bleek een korte week te zijn. Het programma begint her en der vorm te krijgen maar het vraagt nog enkele persweeën. Er zijn enkele zaken die deze week eruit springen nl.: één van onze HIV patiënten is overleden in het algemeen ziekenhuis (nl.: Alert hospital). Weliswaar vreemd om dit van een patiënt te horen, zonder dat alle andere verpleegkundigen/personeel hiervan weten en dat 5 dagen na de gebeurtenis. Het lijkt geen belangrijk nieuws te zijn of wordt hier anders met het ‘leven’ omgegaan?

De nieuwe studenten psychologie van de AAU zijn deze week gestart. Gaat dit ons weekschema meer vorm geven?! Ook zijn we gestart met activiteiten in de OT –hopelijk komen de patiënten steeds meer volgens programma per groep.

Wat maakt onze dagen in Gefersa mooi –kjongo in het Amhaars? Een personeelslid die verrast is omdat hij niet wist dat zijn cliënten konden tekenen. Hetzelfde voor de activiteit ‘nursemeeting’ waarbij onze oudste verpleegkundige verrast was van de patiënten hun logisch redeneervermogen.

Wist je dat we deze week eens zelf een stel kazen hebben gemaakt. Het zijn nu nog maar 3 weken wachten tot we ervan kunnen genieten. Kaas, maar ook andere producten buiten Injera, kost hier dan ook meer dan in België. De kaas is ongeveer 600ETB/kg dwz 23€, om jullie een idee te geven.

Ons weekend dan! Dat begon vrijdagmorgen met alweer een stevig ontbijt waarna BRO Dawson ons richting bus zou brengen! Maaaaaar zoals wij kennen: zondag – vlaaidag kan je hier naar hartenlust spreken van vrijdag – filedag! De rit tot in de hoofdstad die normaal drie kwartier duurt liep al gauw uit tot 2 uur auto zitten! We moesten ook nog langs de bank om onze huur te betalen wat maakte dat we maar net op tijd waren voor onze bus! 13u – eten jelem – het ontbijt van 7u deze morgen zou tot aankomst van de bus in Awassa om 20u het laatste zijn wat we aten. De bus was volgens de broeders onvoorstelbaar luxueus en het comfort zou er vanaf druipen! Ik kan jullie zeggen: bij ons rijden ze met zo een bus nog van school naar het zwembad en terug. De rit van 6uur over amper 300km leek eindeloos. Airco adelem – tv auw. Amhaarse humor, lachen op 3! Maar goed wat slapen, wat muziek luisteren EN dan eens uit je raampje kijken! Mannekes, die rit was prachtig! Gelijk ze Afrika afbeelden op elk cliché beeld; Savanne, vlaktes vol dor gras met beesten, hier en daar een lemen hutje waar mensen woonden en probeerde een geit te houden, her en der die typische Afrikaanse boom gelijk in de Leeuwenkoning, … Pure natuur gelijk op de fotookes zoals ik dacht dat het nooit zou bestaan. Bedankt buschauffeur. Toen we in het drukke Awassa aankwamen was het donker maar nog steeds warm! Dit gebied is blijkbaar zéér warm en verbrande armen en neuzen zouden het gevolg zijn. We werden omsingeld door bajaj-chauffeurs die een centje bij wouden verdienen maar de  broeders van Awassa stonden ons al gouw op te wachten. We reden in hun bajaj naar het hotel: dat ding heeft echt geen deuren, Wesley moest zelfs half staan met een been buiten en wegwerkzaamheden maakte dat we af en toe zelfs moesten uitstappen! Geen getreur, de hotelkamer was geboekt, de menukaart zag er heerlijk uit en het eerste pintje kwam snel! Wij hebben daar lekker gegeten seg! Zowel de lekkerste pizza met groenten, pasta, noodles, wraps, wok, noem maar op! Ons bed wachtte en de wifi zorgde ervoor dat we even met thuis konden skypen! Het doet wel even raar een uurtje na het afleggen maar ozo tof!

Na een stevig ontbijt zaterdag met groenten, injera, zowel roerei als omelet, … gingen we op verkenning! Het puffen op de slaapkamer ’s nachts zette zich doorheen de dag verder! We maakte een mooi toertje door de stad, zochten naar een bank die visa aanvaard en deden een terrasje hier en daar. Toen zochten we, met google maps in ons achterhoofd de weg naar het grote meer dat hier ergens in de buurt zou zijn. Jawel we kwamen uit bij een keimooi pad overkoepeld met mooie bomen. Het meer aan de ene kant – terrasjes aan de andere kant.

Zondag misdag – vandaag eens niet! Wij gingen eens lekker uitslapen en op ons gemakske ontbijten. We bezochten later andere delen van de stad en botste weeral op de fantastische manier van bouwen hier! Die mannen deinzen voor niets terug! Ze lopen, klimmen hierop en bakstenen naar boven krijgen is geen enkel probleem! Nadat we de zondagswinkeltjes voorbijliepen brachten we een brachten aan de plaatselijke brouwerij. Ook weken we even van de grote wegen af, zoals we dat wel eens graag doen, en kwamen we ook nu weer door de zandweggetjes uit op een plaatselijke markt.

Maandag was onze laatste dag en deze hadden we gereserveerd om het natuurpark te bezoeken en de grote berg waarop we al dagen uitkeken te beklimmen. Na heel wat vijven en zessen over ons busticket terug huiswaarts konden we eindelijk vertrekken. We wandelde al een heel stuk en besloten om dan nog maar eerst iets te gaan eten in een resort dat we tegenkwamen. Er was ook een buffet aan de gang op het grote terras waar wij niet mochten gaan zitten. Wij moesten plaatsnemen op het balkon. Met uitzicht op het grote buffet bestelde we onze stevige maaltijd! Het wachten duurde wel even tot… we deze mannen in de mot kregen! Ongelofelijk! Die apen zaten dus in de bomen alles uit te kienen om ook maar het eten van de gasten te pikken! We hebben ons een deuk gelachen! Als iemand even niet aan het opletten was sprong er zo een aap uit de boom – sloop naar de uitgezochte tafel – sprong er razendsnel op en ripte zo snel als ie kon 1 of liefst twee bananen! Entertainment verzekerd! De grote Balu op het dak werd door de bewaker gevoederd met wel 10 bananen zodat deze nonchalant kon blijven zitten… Stel je voor! Moest je dit ooit zelf meemaken: gooi er geen appelsien naar in plaats van een banaan want die gooit ie je gewoon terug naar je hoofd! Na het lekker eten trokken we het park in. Het was prachtig! Echt waar genieten! Zeker toen we boven op de berg stonden en beneden de wilde paarden in het meer zagen lopen, miljoenen vogels zagen en de natuur ons gewoonweg stil maakte! Gelijk wij naar het bos wandelen komen zij hier aan het einde van de straat uit aan dit stuk natuur. Apen, gieren, … volgden ons pad. De weg naar huis was wel even spannend nadat we bedelende kinderen moesten weigeren om geld te geven. Vanop de berg begonnen ze stoer stenen naar beneden te gooien. Al goed waren hun armpjes nog klein.

21-02-2014 om 06:15 geschreven door Gert Wouters  

Gisteren, zaterdag vertrokken we richting Addis Ababa.  De studenten laten kennismaken met de ‘nieuwe bloem’ van Ethiopia, de hoofdstad.  We hadden afgesproken met Tesfa, student architectuur, die ik hier heb leren kennen bij het maken van zijn thesis over psychiatrie en architectuur.  We hadden geluk want een van de Broeders moest naar Addis, dus hadden we een gratis lift.  Bij zijn aankomst verraste Tesfa ons op een gebakje van een lokale patisserie.  De dag kon niet beter beginnen.  We bezochten de winkelstraatjes van Piazza.  Vervolgens namen we de taxi bus tot aan de souvenirwinkeltjes nabij het Black Lion Hospital waar we enkele weken geleden een nachtje hadden doorgebracht.  Na onze souvenirtocht was het zoeken naar een leuk restaurantje.  Tijdens het wandelen werden we vaak aangesproken door bedelende jongeren en kinderen.   Soms gemakkelijk te negeren, soms pijnlijk te beseffen dat hun leven uit deze activiteit bestond.  Op een bepaald moment was er verwarring alom… een passerende auto riep naar Tesfa.  Wij verstonden niets, we zagen niets… tot Tesfa vroeg of er iemand zijn portefeuille of gsm kwijt was.  Voor de studenten door hadden wat er gebeurde, besefte ik dat mijn gsm uit mijn broekzak was verdween. Dit maakte ik Tesfa duidelijk en we zette het op een loopje achter 3 jonge gasten.  Of deze gasten er iets mee te maken hadden, wist ik op dat moment niet.  Ik had niets gevoeld, ik had niets gemerkt… en had geen herkenningsteken van de mogelijke dader(s).  Maar ik zette het op een spurt …  De studenten stonden er radeloos bij… ‘wat gebeurd hier?’ … Maar daar was geen tijd voor om die vraag rustig te beantwoorden.  Ik liep samen met Tesfa een sloppenwijk in… straatje in, straatje uit… ondertussen gevolgd door Ethiopiërs met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en enkele politieagenten.  De chauffeur die ons verwittigde, kwam met gierende banden aangereden… straatje in, straatje uit…  En yes!  Met behulp van de bewoners van deze triestige, bouwvallige wijk konden we een van de daders vatten…  Man…. man, kreeg die gast klop en slaag van de politie.  De jonge kerel werd hardhandig aangepakt  op de grond gegooid… hij kroop aan mijn been op…   Ik kreeg al spijt dat ze hem te pakken hadden.  Dit moest niet voor mij… mijn GSM terug in mijn bezit was al meer dan genoeg.  Ma bon, dan de Ethiopische procedures volgen wat resulteerde in een namiddag politiebureau in en politiebureau uit.   

09-02-2014 om 19:30 geschreven door Gert Wouters  

Beste lezer,

Mijn excuses, ik ben laat… en de regel: ‘geen nieuws, goed nieuws’ is wel echt van tel.  Sinds de aankomst van de studenten heb ik terug een ‘vlaamse babbel’ en is de nood om te bloggen minder groot. Dit betekent niet dat er niets gebeurd. Integendeel!  Vorige week hebben we een acute interventie moeten doen.  Een patiënt was van een muur gevallen. Op het eerste zicht had hij niets gebroken, maar het niet reageren op pijnprikkels verontruste ons.  Er werd dus besloten om de patiënt naar het ziekenhuis te brengen.

Met man en macht, andere patiënten van kracht, werd hij al dragend zonder halskraag in de ambulance gebracht. Met haast en spoed arriveerden 2 studenten in het eerste ziekenhuis. Een Rx later en vele wachturen later werd dan toch beslist te transigeren richting een universitair ziekenhuis. Daar waar meer testen uitgevoerd konden worden zoals opnieuw een Rx, een CT en een MRI –weliswaar pas de dag nadien. Gezien er geen familie van de patiënt aanwezig was of wist wat er gebeurd was, moesten verpleegkundigen in het ziekenhuis blijven voor de nacht (waken over de patiënt, want niemand anders kijkt er anders naar om). Ondertussen waren alle studenten in het laatste ziekenhuis, de ene student met nog een andere patiënt die besmet is met HIV en uitdrogingsverschijnselen vertoonde en dan ook mee moest omdat er nog maar 1 voertuig ter beschikking was vanuit het andere ziekenhuis, de andere student omdat hij de andere studenten wou helpen en dan ook de nacht ging doorbrengen bij de patiënt samen met de medical manager Gert en een Ethiopische verpleegkundige -woohoo. De anderen gingen eindelijk rusten.

Dit is niet het enige wat gebeurde. Dagelijks wandelen we meermaals op stenen en bergen naar het centra. Daar proberen we de andere verpleegkundigen te leren kennen, Amhaars te leren, ‘buna’ drinken en ergens structuur brengen in de werking. Dit verloopt, laten we zeggen, op slakkentempo of nee schildpadtempo (zie foto). Dossiers zijn onvolledig of zelfs afwezig, vergaderen zonder verslagen en soms zelfs zonder personeel, luisteren naar patiënten en hopen er zonder woorden eraan uit te kunnen. Oh en elke avond vergaderen we onder de naam BPS (lees: Bio-psycho-sociaal gesprek) en eindigen we hier en dan eens samen met de broeders met een DPP. Dit allemaal kan negatief klinken, maar integendeel het is leerrijk en het vraagt wat tijd maar we zien er een toekomst in. De mensen zijn vriendelijk, nemen je vast als ze met je praten, geven je een schouder tegen schouder begroeting, toeteren op de weg met een glimlach en willen je zelfs trakteren op buna of zelfs een rit naar huis.

Na twee weken hard labeur was het tijd voor wat pauze buiten de omheining van Gefersa. Gert kwam met het leuke idee om een weekendje weg te gaan met de groep richting Debre zeit – hij was zelf nog niet weg geweest voordat wij er waren buiten zijn verplichte Kenia trip. Via een connectie vanuit de chiro wisten we het viewpoint lodge te bezichtigen. Dit was een mooie lodge met zicht op lake Babogaya met veel vogels en ’s morgens een schildpad op je pad. Na het bezichtigen van de ‘gabia’ in Debre Zeit was het jammer genoeg voor Jan de uitbater niet duidelijk dat we twee nachten bleven.  We moesten nacht twee een nieuw verblijf zoeken, minder luxueus maar wel vriendelijk personeel. Ze maakten zelfs een kampvuur voor ons om zo onze nacht in te duiken met weer te dromen over de komende weken die volgen.

02-02-2014 om 19:53 geschreven door Gert Wouters  

Goede morgen allemaal,

Even ter informatie,  alle studenten zijn goed en wel toegekomen.  Momenteel genieten zie nog van hun nachtrust... want reizen is vermoeiend.

Hun eerste indrukken zullen in de volgende dagen hier te lezen zijn... tot dan!

20-01-2014 om 09:12 geschreven door Gert Wouters  

Hoi allemaal, weer even geleden....

Reden is de hernieuwing van mijn visum.  Blijkbaar lukt het niet om mijn visum te verlengen IN het land en sturen ze me UIT het land.  Nu zal ik vanavond een nieuw visum kunnen komen (hopelijk) al ik terug IN het land aankom.  Begrijpen wie begrijpen kan.  Maar bon, dan heb ik maar genoten van het zalige Kenia.   Mooi en lekker warm weer... en gezellige beestjes.

11-01-2014 om 10:33 geschreven door Gert Wouters  

27-12-2013 om 15:23 geschreven door