Gedurende 6 maanden zal ik als psychiatrisch verpleegkundige werkzaam zijn in Gefersa te Ethiopië. Ik word gevraagd mee te werken om rehabilitatie van chronische psychiatrische patiënten gestalte te geven. Dit zal gebeuren op beleidsniveau met de nodige steun en training van de plaatselijke verpleegkundigen en hulpverleners. Vanaf januari zullen 5 studenten van de KHLim, departement gezondheidszorg, mee dit project ondersteunen gedurende 3 maanden. Samen met de studenten zal een bachlorproef geschreven worden over hoe, 'rehabilitatie' in het zuiden betekenis kan krijgen.
Via deze blog zullen we jullie regelmatig op de hoogte houden over het leven in Gefersa. Dit zowel over ons dagelijks werk maar ook over de persoonlijke ervaringen van het leven in Ethiopië.
Ik hoop dat jullie onze ervaringen geboeid mogen lezen.
Reacties, opmerkingen, bedenkingen, ... zijn meer dan welkom.
We zijn vandaag beland in onze laatste echte volle week
stage.Volgende week zijn we een weekje
naar Gondar, Simien Mountains en Bahir Dar.Gondar is een universiteitsstad en gekend om zijn prachtige
kastelen.Van daaruit zullen we een 2
daagse trekking doen in de Simien Mountains waar we hopelijk de Galada Baviaan zullen
tegen komen.Deze baviaansoort komt
enkel in Ethiopië voor.Hoewel, voor apen moeten we niet zo ver gaan J Neen het is niet wat u
denkt.Maar vorige week zat er vlak aan
ons verblijf een klein aapje Dat bracht
wel wat vragen mee Wat moet een mens met zo een aap in zijn hof?Kousen van de draad halen? Niets laten buiten
hangen?Tot heden zijn we nog niets
kwijt En als die aap er al lang zat, had hij al lang kunnen toeslaan. Onze
vakantieweek zullen we chillend eindigen in Bahir Dar.De toeristische trekpleister van Ethiopië
vlak aan het Tanameer, met een bezoek aan de Bleu Nile Waterfalls.
Maar zoals gezegd, eerst nog een volle week echte stage. De
laatste week zal in het teken staan van ons afscheid.We zijn vooral benieuwd wat van onze
geïntroduceerde activiteiten overblijftna een weekje vakantie.Zullen ze
het therapieprogramma per groep nog organiseren?Zullen alle patiënten om 10 u samen buna drinken?
Zal de apotheker de movienamiddag nog voorzien? Wat er vandaag gebeurde geeft ons wel goede
hoop.Vandaag zijn alle activiteiten
zoals gepland doorgegaan.De apotheker
was op tijd om zijn sport te voorzien, de sociale dienst had een patiëntenvergadering
met de juiste groep, de verpleegkundige van groep 2 verzamelde een groot deelvan de patiënten om een nursemeeting te
organiseren.Zou het dan toch allemaal
aanslaan?Volhouden Volhouden met ons
allen Tijdens de ergo komen er meer en
meer patiënten deelnemen aan het papier-marché gebeuren.Hun enthousiasme en lach geeft ons de moed om
verder te doen.En ja hoor, we maken een
groot Gefersa logo met ster.Deze ster
staat in het midden van de Ethiopische vlag.Ja, het is dus een politiek gekleurd logo. Het was de vraag van het
management om deze ster te includeren in het logo.Dit is voor veel personeelsleden met een
dubbel gevoel.Maar dat zal voor de
gemiddelde patiënt en forengie een worst wezen.We gaan hier op het eind van de week een mega
logo posten, in de inkomhal van het centrum, iedereen zal het gezien
hebben.Met veel fierheid zullen de
patiënten hun werk kunnen presenteren!
De week is weer voorbij gevlogen,
met alle activiteiten die onze dagen hier vullen realiseren wij ons soms niet
hoe snel het weer zondag is. Ondertussen vergezellen wij Gert al exact 6 weken
hier in Gefersa.
De dagen in het centrum beginnen
steeds meer een bepaalde structuur te kennen. Alle groepen zijn volop met de occupational therapy (ergo)
begonnen, en al mogen wij het zelf zeggen, er worden mooie en vooral nuttige
dingen gecreëerd door de patiënten. Maar wat nog belangrijker is, de patiënten
krijgen op deze manier een nieuwe, creatieve uitlaatklep tot hunner beschikking
om hun talenten naar voor te brengen. Zo zijn we samen nieuwe opbergboxen aan
het maken voor de patiëntendossiers, want tussen ons gezegd en gezwegen, er mag
wel wat orde op zaken gesteld worden in deze paperassen. Met krantenpapier en
colla (papier maché) wisten onze patiënten al snel raad en ondertussen staan de
eerste gefabriceerde boxen al te drogen op de tafel in het ergo-lokaal.
Natuurlijk zijn we niet de hele
dag bezig met de OT (occupational therapy); de andere programmas als sport,
nurse meeting en psychotherapie hebben hun beginnende implementatie gemaakt in
de dagindeling. Hier kunnen we nog ontzettend veel over vertellen, maar het
lijkt me beter om jullie meteen mee te nemen naar de high light van de week:
het DJ Bula moment. Elke vrijdag namiddag worden onze patiënten getrakteerd op
een dikke, kei nijge melkfuif onder begeleiding van onze eigen verpleegkundige
Bula (aka DJ Bula). Deze eerste editie kende al meteen een spetterende start.
Nadat onze patiënten de eerste minuten vanaf de zijlijn de kat uit de boom
keken, waagde de eersten zich niet veel later daadwerkelijk op de dansvloer.
Met een dikke pint melk in de hand (letterlijk een melkfuif) kon je gewoon het
amusement van hun gezicht aflezen. Dit is waarvoor we het doen!
26 februari 2014, de Benjamin van
de groep heeft eindelijk de kaap van 21 jaar bereikt! Proficiat Dieter!
Natuurlijk konden we dit als groep niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Na onze
vermoeiende werkdag (soms moet er op een feestdag ook gewerkt worden) zijn wij
met de groep tegenover het centrum het weiland gaan verkennen. Gepakt en gezakt
met een tonnetje rode wijn en wat knabbels hebben we de zonsondergang tegemoet
geklonken en Dieter deze avond dubbel en dik gevierd.
s Avonds ging het feest nog door
tot in de vroege uurtjes, of toch zeker tot half 11. Dankzij Mama (de kokkin
van de Broeders) kreeg onze Dieter nog een overheerlijke verjaardagscake voor zijn
neus geschoteld. En zoals wij Dieter kennen houdt hij wel van iets zoets op zn
tijd. Een lekkerder cadeau had hij zich niet kunnen wensen. (Of misschien wel
nog die pakken chocolade die hij van de mama gekregen heeft :) )
Ondertussen willen wij alle
collega-studenten in België een toffe week vakantie wensen. Voor ons zal het
nog even duren voordat wij een weekje vrij kunnen nemen, maar het komt steeds
dichter bij. Ondertussen zijn wij al druk bezig met de planning om over twee
weken een kleine rondreis doorheen Ethiopië te maken. Het plan staat nog niet helemaal
vast, maar wij hebben ons proberen te laten informeren op het reisbureau voor
enkele vliegtuigtickets. Nu waren wij wel minder aangenaam verrast door het
feit dat wij de zogenaamde blankentaks mogen betalen op deze vluchten
waardoor de prijs al meteen met 300 procent de hoogte in schiet. Ik wist niet
dat blank zijn zo duur was
Maar soit. Ondertussen hadden wij
ons al neergelegd bij deze prijsofferte en stonden wij op het punt te gaan
betalen. Maar dit is dan ook weer makkelijker gezegd dan gedaan hier in
Ethiopië. Oftewel hadden wij niet de juiste documenten in ons bezit, of er was geen internet, kortom we zijn zonder
resultaat tot vier maal toe naar het reisbureau gereden (wat toch een dik uur
van ons vandaag ligt) en toch hebben we de tickets nog steeds niet. Ethiopian
style! Daarmee zijn we aan het prakkiseren of we überhaupt wel met het
vliegtuig zullen gaan en misschien niet gewoon een road-trip doorheen het Ethiopische
landschap maken. Maar dan moeten we eerst nog wel een chauffeur vinden om ons
rond te cruisen. We shall see.
Wat nu uiteindelijk de beslissing
zal worden volgt later. Het enige wat we tot nu toe met zekerheid weten is dat
we op vakantie gaan, hoe en waar, dat zal nog de vraag zijn.
Deze week begonnen we aan onze 6e week in
Ethiopië en ook aan de 2e helft van ons verblijf. De tijd gaat hier
snel. Het lijkt alsof het gisteren was dat we voor de eerst samen kwamen om
deze stage voor te bereiden (nu ongeveer een jaar geleden). De 2e
helft van ons avontuur zal dan ook voorbij vliegen, net zoals het eerste deel
en ons gehele voorbereidingstraject.
Hoe? Waarom? Waar? Wanneer? Op deze vragen kennen jullie
ondertussen het antwoord wel.
Maar wat we exact doen op een dag, weten jullie dat al?
Maar wat doen we zoal op een week?
Sinds een 4 tal weken is er in het center een weekprogramma
(zie bijlage). Dit heeft, zoals elke verandering in een organisatie wat tijd
nodig om de gewoonte, de routine te worden. Door de patiënten wordt dit met
open armen ontvangen, zij hadden hiervoor niets te doen dus zijn blij met wat
zinvol tijdverdrijf. De verpleegkundigen en ander personeel hadden wat meer
tijd nodig. Maar wat wil je, wanneer na jaren de rust wordt verstoord door een
programma dat wordt geïntroduceerd. Je opeens ervoor moet zorgen dat je
patiënten op de activiteiten aanwezig zijn en dat je zelf activiteiten moet
leiden of voorbereiden Nu na 4 weken durven we toch wel zeggen dat het
programma stap voor stap zijn plaats aan het veroveren is in het GMHRC.
Zoals jullie op het programma in bijlage kunnen zien worden
er verschillende activiteiten voorzien per patiëntengroep. Zo is er sporttherapie,
occupational therapie, psychotherapie, nurse meeting, social work, wandelen met
patiënten, een filmnamiddag en zelfs een Music and dance uurtje.
De sporttherapie
is het meest succesvolle bij de patiënten en natuurlijk ook bij het personeel.
Je moet nog maar een bal boven halen of er staan al mensen te popelen om een
matchke volleybal of voetbal te spelen. Ook tafeltennis is hier in trek, en ja
na het lopen zijn de Ethiopiërs hier ook goed in. Ik heb nog niet kunnen
winnen, maar misschien zegt dit meer over mijn tafeltennis kwaliteiten dan over
de hunne J.
Tijdens de occupational
therapie wordt er meer ingespeeld op de creativiteit en handigheid van de
patiënt. Hier worden bijvoorbeeld tekeningen gemaakt (die we hopelijk op de
muur kunnen schilderen), spelletjes zoals memory en dammen gespeeld, met papier
marche gewerkt, Geheimpje: we zijn stiekem bezig in het groot het logo van
het center te maken uit papier marche om de inkomhal wat op te fleuren met een
werk van en door patiënten.
Van psychotherapie
heeft niemand hier kaas gegeten. Gelukkig lopen er een paar studenten
psychologie rond die vorige week startte met groepssessies en in de toekomst
ook een paar individuele sessies zullen doen met de patiënten.
De nurse meeting wordt
door de verantwoordelijke verpleger van de groep georganiseerd. Hier is het de
bedoeling dat de groepsverpleger gaat samenzitten met zijn groep patiënten en
over de dingen des levens discuteert. Vorige week was er bijvoorbeeld een
discussie over geld. Sommige patiënten vonden dat ze van het center zakgeld
moesten krijgen. Niet zomaar om te krijgen maar om te leren met geld om te
gaan. Zo kunnen ze kiezen om er koffie mee te drinken of hun zakgeld op te doen
aan sigaretten, anderen zouden zo proberen te sparen of de gulden middenweg
vinden tussen koffie, sigaretten en sparen. Andere patiënten vonden dit overbodig.
We krijgen hier toch alles dat we nodig hebben zeiden ze: eten, drinken,
kleding, douches, bedden, Zo zie je
maar, het is niet omdat het psychiatrische patiënten zijn, ze geen goede
inbreng hebben, niet meer logisch kunnen redeneren of niet gewoon mensen zijn
zoals jij en ik
Het is dan ook zalig om te zien dat zelfs de verpleegkundige
hiervan verschieten en aangenaam verrast zijn.
Dit gebeurde ook vorige week tijdens het wandelen met
patiënten. Deze activiteit was wat op de achtergrond geraakt omdat het zo
simpel is en niemand echt het nut ervan inzag. Tot vorige week donderdag
Veel te vroeg in de ochtend werden we weer gewekt door het
zalige gezang van een orthodoxe priester die zijn hemelse woorden verspreid via
grote luidsprekers boven op de orthodoxe kerk. Toen we in de namiddag tijd was
voor wandelactiviteit, wilde we deze kerk (die vlakbij is) wel eens van
dichterbij inspecteren. Het plan was dus wat patiënten te verzamelen en naar de
kerk te wandelen. We hadden er niet aan gedacht dat het hier niet de gewoonte
is om met patiënten buiten de poorten van het ziekenhuis te komen en
ondervonden dit dus redelijk snel. De wachters wilden ons niet buiten laten met
de patiënten, de verpleegkundigen waren wantrouwig omdat er onder de patiënten
enkele waren die in het verleden al wel eens waren weggelopen. Omdat iedereen
rond ons zo wantrouwig was en ze vroegen of wij de verantwoordelijkheid wilde
nemen, begonnen we ook al snel aan ons idee te twijfelen. Was het wel een goed
idee om met deze weglopers te gaan wandelen? Gelukkig kregen we de toestemming
van de medical manager en de hoofdverpleegkundige. De hoofdverpleegkundige
maakte een lijstje op van al de patiënten die mee gingen wandelen. Dit lijstje
gaven we aan de bewakers bij de poort. De patiënten moesten op een rij gaan
staan van klein naar groot en werden grondig geteld. We waren met 15. Hierna
ging de poort open en konden we vertrekken. We wandelden naar de kerk, hier
werd op orthodoxe wijze veelvuldig kruistekens gemaakt en gebogen bij elke
afbeelding of elk beeld. We beleven even zitten in de schaduw van de torens en
wandelde dan terug naar het center. Onze wandeling van ongeveer 30 minuten zat
erop.
Het was ongelofelijk om te zien hoe blij iedereen was!!!
De bewakers waren blij dat we terugkwamen met 15 patiënten.
De verpleegkundigen en het management waren blij omdat er niets
was gebeurd, hun wantrouwen was onterecht geweest.
De patiënten waren ongelofelijk blij en dankbaar. Dit was
iets ongewoons, maar toch zo simpel. Gewoon wandelen buiten het center, hier
hadden ze nog niet van durven dromen. Ze
waren heel even weg geweest van het center (waar sommige al meer dan 10 jaar
zitten). Ze waren nog eens aan een kerk geweest, even ontsnapt aan de
dagelijkse sleur, Ze vonden het zo leuk dat we zelfs de volgende dag nog
lachende gezichten zagen die ons kwamen vertellen hoe leuk ze de wandeling wel
niet hadden gevonden.
Iedereen was dus blij. En dat dat maakte ons blij. Dit was
een moment dat heel je week goed maakt!
Buiten het volgen van het programma, zijn we ook bezig met
het oppoetsen van de patiëntendossiers. We maakten een sjabloon voor een blad
met algemene gegevens en eentje voor de observaties te noteren. Deze voegde we
toe tot elk dossier, was er geen dossier van een patiënt, dan maakte we er een.
Dit doen we allemaal in samenspraak met de verpleegkundigen. Ze zien er niet
allemaal het nut van in, maar vinden het ook geen overbodige luxe.
Om deze week af te sluiten gingen we op zaterdag naar de
maandelijkse NGO-bazaar. Hier kochten we allemaal een hoop souvenirs. Sjaals,
aardewerk, beeldjes, kaartjes, sleutelhangers, matten,
Whoehoeeeeeeeeeeeeeeeeeew, voor elk wat wils. Namiddag waren we uitgenodigd op
een graduation party van vers afgestudeerde architect die we hier leerde
kennen. Dit traditioneel feest begon naar goede Ethiopische gewoonten met het
boefen van injera met alles op een aan. Lekker lekker lekker. Er waren ook 2
ethopische drankjes, beide op basis van honing en gist. Het zwarte smaakte
volgens de meerderheid naar assenbak J.
Het gele was smaakte beter, toch moesten de meeste van ons hun beste acteer
talent boven halen om geen raar gezicht te trekken na elke slok. J
Ons weekend sloten we af met een stevige wandeling en het
maken van kaas. Van 20l verse melk van onze Gefersa koeien maakte we 2 mooie
bollen kaas. Een bol waste we in St. George, een lekker lokaal bier. We zijn
benieuwd hoe het gaat smaken, het zal geen Achelse blauwe worden, maar slecht
gaat het zeker niet zijn! Dit zal onze laatste portie kaas zijn, de kaas moet
immers minimum 1 maand rijpen en binnen een dikke maand zijn we waarschijnlijk
onze valiezen al aan het pakken om terug naar het blijkbaar warme België terug
te keren.
We gaan allemaal eens stilletjes ons bed in kruipen want
morgen is het terug werkendag. Hopelijk hebben we deze nacht geen last van de
hyenas. Elke Ethiopiër gelooft dat ze hier zitten, maar slechts weinigen
hebben ze al gezien. Maak jullie dus maar geen zorgen J.
De
werkweek bleek een korte week te zijn. Het programma begint her en der vorm te
krijgen maar het vraagt nog enkele persweeën. Er zijn enkele zaken die deze
week eruit springen nl.: één van onze HIV patiënten is overleden in het
algemeen ziekenhuis (nl.: Alert hospital). Weliswaar vreemd om dit van een
patiënt te horen, zonder dat alle andere verpleegkundigen/personeel hiervan
weten en dat 5 dagen na de gebeurtenis. Het lijkt geen belangrijk nieuws te
zijn of wordt hier anders met het leven omgegaan?
De
nieuwe studenten psychologie van de AAU zijn deze week gestart. Gaat dit ons
weekschema meer vorm geven?! Ook zijn we gestart met activiteiten in de OT
hopelijk komen de patiënten steeds meer volgens programma per groep.
Wat
maakt onze dagen in Gefersa mooi kjongo in het Amhaars? Een personeelslid die
verrast is omdat hij niet wist dat zijn cliënten konden tekenen. Hetzelfde voor
de activiteit nursemeeting waarbij onze oudste verpleegkundige verrast was
van de patiënten hun logisch redeneervermogen.
Wist
je dat we deze week eens zelf een stel kazen hebben gemaakt. Het zijn nu nog maar
3 weken wachten tot we ervan kunnen genieten. Kaas, maar ook andere producten
buiten Injera, kost hier dan ook meer dan in België. De kaas is ongeveer
600ETB/kg dwz 23, om jullie een idee te geven.
Ons
weekend dan! Dat begon vrijdagmorgen met alweer een stevig ontbijt waarna BRO
Dawson ons richting bus zou brengen! Maaaaaar zoals wij kennen: zondag
vlaaidag kan je hier naar hartenlust spreken van vrijdag filedag! De rit tot
in de hoofdstad die normaal drie kwartier duurt liep al gauw uit tot 2 uur auto
zitten! We moesten ook nog langs de bank om onze huur te betalen wat maakte dat
we maar net op tijd waren voor onze bus! 13u eten jelem het ontbijt van 7u
deze morgen zou tot aankomst van de bus in Awassa om 20u het laatste zijn wat
we aten. De bus was volgens de broeders onvoorstelbaar luxueus en het comfort
zou er vanaf druipen! Ik kan jullie zeggen: bij ons rijden ze met zo een bus
nog van school naar het zwembad en terug. De rit van 6uur over amper 300km leek
eindeloos. Airco adelem tv auw. Amhaarse humor, lachen op 3! Maar goed wat
slapen, wat muziek luisteren EN dan eens uit je raampje kijken! Mannekes, die
rit was prachtig! Gelijk ze Afrika afbeelden op elk cliché beeld; Savanne,
vlaktes vol dor gras met beesten, hier en daar een lemen hutje waar mensen
woonden en probeerde een geit te houden, her en der die typische Afrikaanse
boom gelijk in de Leeuwenkoning, Pure natuur gelijk op de fotookes zoals ik
dacht dat het nooit zou bestaan. Bedankt buschauffeur. Toen we in het drukke
Awassa aankwamen was het donker maar nog steeds warm! Dit gebied is blijkbaar
zéér warm en verbrande armen en neuzen zouden het gevolg zijn. We werden
omsingeld door bajaj-chauffeurs die een centje bij wouden verdienen maar
debroeders van Awassa stonden ons al
gouw op te wachten. We reden in hun bajaj naar het hotel: dat ding heeft echt geen
deuren, Wesley moest zelfs half staan met een been buiten en wegwerkzaamheden
maakte dat we af en toe zelfs moesten uitstappen! Geen getreur, de hotelkamer
was geboekt, de menukaart zag er heerlijk uit en het eerste pintje kwam snel!
Wij hebben daar lekker gegeten seg! Zowel de lekkerste pizza met groenten,
pasta, noodles, wraps, wok, noem maar op! Ons bed wachtte en de wifi zorgde
ervoor dat we even met thuis konden skypen! Het doet wel even raar een uurtje
na het afleggen maar ozo tof!
Na
een stevig ontbijt zaterdag met groenten, injera, zowel roerei als omelet,
gingen we op verkenning! Het puffen op de slaapkamer s nachts zette zich doorheen
de dag verder! We maakte een mooi toertje door de stad, zochten naar een bank
die visa aanvaard en deden een terrasje hier en daar. Toen zochten we, met
google maps in ons achterhoofd de weg naar het grote meer dat hier ergens in de
buurt zou zijn. Jawel we kwamen uit bij een keimooi pad overkoepeld met mooie
bomen. Het meer aan de ene kant terrasjes aan de andere kant.
Zondag
misdag vandaag eens niet! Wij gingen eens lekker uitslapen en op ons gemakske
ontbijten. We bezochten later andere delen van de stad en botste weeral op de
fantastische manier van bouwen hier! Die mannen deinzen voor niets terug! Ze lopen,
klimmen hierop en bakstenen naar boven krijgen is geen enkel probleem! Nadat we
de zondagswinkeltjes voorbijliepen brachten we een brachten aan de plaatselijke
brouwerij. Ook weken we even van de grote wegen af, zoals we dat wel eens graag
doen, en kwamen we ook nu weer door de zandweggetjes uit op een plaatselijke
markt.
Maandag
was onze laatste dag en deze hadden we gereserveerd om het natuurpark te
bezoeken en de grote berg waarop we al dagen uitkeken te beklimmen. Na heel wat
vijven en zessen over ons busticket terug huiswaarts konden we eindelijk
vertrekken. We wandelde al een heel stuk en besloten om dan nog maar eerst iets
te gaan eten in een resort dat we tegenkwamen. Er was ook een buffet aan de
gang op het grote terras waar wij niet mochten gaan zitten. Wij moesten
plaatsnemen op het balkon. Met uitzicht op het grote buffet bestelde we onze
stevige maaltijd! Het wachten duurde wel even tot we deze mannen in de mot
kregen! Ongelofelijk! Die apen zaten dus in de bomen alles uit te kienen om ook
maar het eten van de gasten te pikken! We hebben ons een deuk gelachen! Als
iemand even niet aan het opletten was sprong er zo een aap uit de boom sloop
naar de uitgezochte tafel sprong er razendsnel op en ripte zo snel als ie kon
1 of liefst twee bananen! Entertainment verzekerd! De grote Balu op het dak
werd door de bewaker gevoederd met wel 10 bananen zodat deze nonchalant kon
blijven zitten Stel je voor! Moest je dit ooit zelf meemaken: gooi er geen
appelsien naar in plaats van een banaan want die gooit ie je gewoon terug naar
je hoofd! Na het lekker eten trokken we het park in. Het was prachtig! Echt
waar genieten! Zeker toen we boven op de berg stonden en beneden de wilde
paarden in het meer zagen lopen, miljoenen vogels zagen en de natuur ons gewoonweg
stil maakte! Gelijk wij naar het bos wandelen komen zij hier aan het einde van
de straat uit aan dit stuk natuur. Apen, gieren, volgden ons pad. De weg naar
huis was wel even spannend nadat we bedelende kinderen moesten weigeren om geld
te geven. Vanop de berg begonnen ze stoer stenen naar beneden te gooien. Al goed waren hun armpjes nog klein.
Gisteren, zaterdag vertrokken we richting Addis Ababa.De studenten laten kennismaken met de nieuwe
bloem van Ethiopia, de hoofdstad.We
hadden afgesproken met Tesfa, student architectuur, die ik hier heb leren
kennen bij het maken van zijn thesis over psychiatrie en architectuur. We hadden geluk want een van de Broeders moest
naar Addis, dus hadden we een gratis lift. Bij zijn aankomst verraste Tesfa ons op een
gebakje van een lokale patisserie. De
dag kon niet beter beginnen.We
bezochten de winkelstraatjes van Piazza.Vervolgens namen we de taxi bus tot aan de souvenirwinkeltjes nabij het
Black Lion Hospital waar we enkele weken geleden een nachtje hadden doorgebracht.Na onze souvenirtocht was het zoeken naar een
leuk restaurantje.Tijdens het wandelen
werden we vaak aangesproken door bedelende jongeren en kinderen.Soms gemakkelijk te negeren, soms pijnlijk
te beseffen dat hun leven uit deze activiteit bestond.Op een bepaald moment was er verwarring alom
een passerende auto riep naar Tesfa.Wij
verstonden niets, we zagen niets tot Tesfa vroeg of er iemand zijn
portefeuille of gsm kwijt was.Voor de
studenten door hadden wat er gebeurde, besefte ik dat mijn gsm uit mijn broekzak
was verdween. Dit maakte ik Tesfa duidelijk en we zette het op een loopje
achter 3 jonge gasten.Of deze gasten er
iets mee te maken hadden, wist ik op dat moment niet.Ik had niets gevoeld, ik had niets gemerkt
en had geen herkenningsteken van de mogelijke dader(s).Maar ik zette het op een spurt De studenten stonden er radeloos bij wat
gebeurd hier? Maar daar was geen tijd voor om die vraag rustig te
beantwoorden.Ik liep samen met Tesfa
een sloppenwijk in straatje in, straatje uit ondertussen gevolgd door Ethiopiërs
met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en enkele politieagenten.De chauffeur die ons verwittigde, kwam met
gierende banden aangereden straatje in, straatje uit En yes!Met behulp van de bewoners van deze triestige, bouwvallige wijk konden
we een van de daders vatten Man . man,
kreeg die gast klop en slaag van de politie.De jonge kerel werd hardhandig aangepakt op de grond gegooid hij kroop aan mijn been
op Ik kreeg al spijt dat ze hem te
pakken hadden.Dit moest niet voor mij
mijn GSM terug in mijn bezit was al meer dan genoeg.Ma bon, dan de Ethiopische procedures volgen
wat resulteerde in een namiddag politiebureau in en politiebureau uit.
Mijn excuses, ik ben laat en de regel: geen nieuws, goed
nieuws is wel echt van tel.Sinds de
aankomst van de studenten heb ik terug een vlaamse babbel en is de nood om te
bloggen minder groot. Dit betekent niet dat er niets gebeurd. Integendeel!Vorige week hebben we een acute interventie
moeten doen.Een patiënt was van een
muur gevallen. Op het eerste zicht had hij niets gebroken, maar het niet
reageren op pijnprikkels verontruste ons.Er werd dus besloten om de patiënt naar het ziekenhuis te brengen.
Met man en macht, andere patiënten van kracht, werd hij al
dragend zonder halskraag in de ambulance gebracht. Met haast en spoed
arriveerden 2 studenten in het eerste ziekenhuis. Een Rx later en vele
wachturen later werd dan toch beslist te transigeren richting een universitair
ziekenhuis. Daar waar meer testen uitgevoerd konden worden zoals opnieuw een
Rx, een CT en een MRI weliswaar pas de dag nadien. Gezien er geen familie van
de patiënt aanwezig was of wist wat er gebeurd was, moesten verpleegkundigen in
het ziekenhuis blijven voor de nacht (waken over de patiënt, want niemand
anders kijkt er anders naar om). Ondertussen waren alle studenten in het
laatste ziekenhuis, de ene student met nog een andere patiënt die besmet is met
HIV en uitdrogingsverschijnselen vertoonde en dan ook mee moest omdat er nog
maar 1 voertuig ter beschikking was vanuit het andere ziekenhuis, de andere
student omdat hij de andere studenten wou helpen en dan ook de nacht ging
doorbrengen bij de patiënt samen met de medical manager Gert en een Ethiopische
verpleegkundige -woohoo. De anderen gingen eindelijk rusten.
Dit is niet het enige wat gebeurde. Dagelijks wandelen we
meermaals op stenen en bergen naar het centra. Daar proberen we de andere
verpleegkundigen te leren kennen, Amhaars te leren, buna drinken en ergens
structuur brengen in de werking. Dit verloopt, laten we zeggen, op slakkentempo
of nee schildpadtempo (zie foto). Dossiers zijn onvolledig of zelfs afwezig,
vergaderen zonder verslagen en soms zelfs zonder personeel, luisteren naar
patiënten en hopen er zonder woorden eraan uit te kunnen. Oh en elke avond
vergaderen we onder de naam BPS (lees: Bio-psycho-sociaal gesprek) en eindigen
we hier en dan eens samen met de broeders met een DPP. Dit allemaal kan
negatief klinken, maar integendeel het is leerrijk en het vraagt wat tijd maar
we zien er een toekomst in. De mensen zijn vriendelijk, nemen je vast als ze
met je praten, geven je een schouder tegen schouder begroeting, toeteren op de
weg met een glimlach en willen je zelfs trakteren op buna of zelfs een rit naar
huis.
Na twee weken hard labeur was het tijd voor wat pauze buiten
de omheining van Gefersa. Gert kwam met het leuke idee om een weekendje weg te
gaan met de groep richting Debre zeit hij was zelf nog niet weg geweest
voordat wij er waren buiten zijn verplichte Kenia trip. Via een connectie
vanuit de chiro wisten we het viewpoint lodge te bezichtigen. Dit was een mooie
lodge met zicht op lake Babogaya met veel vogels en s morgens een schildpad op je
pad. Na het bezichtigen van de gabia in Debre Zeit was het jammer genoeg voor Jan de uitbater niet duidelijk dat we twee nachten bleven. We moesten nacht twee
een nieuw verblijf zoeken, minder luxueus maar wel vriendelijk personeel. Ze
maakten zelfs een kampvuur voor ons om zo onze nacht in te duiken met weer te dromen over de komende weken die volgen.
Reden is de hernieuwing van mijn visum. Blijkbaar lukt het niet om mijn visum te verlengen IN het land en sturen ze me UIT het land. Nu zal ik vanavond een nieuw visum kunnen komen (hopelijk) al ik terug IN het land aankom. Begrijpen wie begrijpen kan. Maar bon, dan heb ik maar genoten van het zalige Kenia. Mooi en lekker warm weer... en gezellige beestjes.
2 weken lang weigerde mijn pc om internet explorer te openen. Geen kat die weet wat de aanleiding is, hoewel het mogelijks een “tegendraads Ethiopisch virus” zou kunnen zijn. Hoe dan ook, tijdens een Skype gesprek met de studenten, wisten ze me een goede actie uit de doeken te doen om deze Ethiopische worm te verwijderen. En daar ben ik heel blij om! Merci.Dit geeft me de gelegenheid om jullie toch nog een prettige kerst te wensen en vooral en voorspoedig nieuwjaar.Mijn kerst startte in mineur. De Broeders in Gefersa kochten een geit en schaap. Deze zouden het leven laten om ons en dat van de Broeders in Mekanisa, een rijkelijk feestmaal te geven. Toen we allen thuiskwamen en de boom bekeken waaraan madam geit en miss schaap gebonden waren… was er geen sprake meer van enig leven. Niet dat ze al naar schapen of geitenhemel waren… neen, de beestjes hadden de benen genomen naar een beter en voor hun levendig kerstfeest.Er werd een groot opgezette zoektocht georganiseerd… Heel het Gefersa bos werd doorkamt, het ziekenhuis werd van binnen en buiten onderzocht, slaapzalen van patiënten werden aan een grondige inspectie onderworpen…. Elke patiënt of hulpverlener werd ondervraagd over de mogelijke herkenning van de viervoeters. Maar helaas… niemand had ook maar iets gezien. Zouden ze gestolen zijn? Nadat Bro. Dawson alle moed had verzameld om zijn mede broeders in Mekanisa te informeren over de onrustwekkende verdwijning, krijg hij te horen dat een andere broeder dit triestige schaap en deze troosteloze geit had zien staan. Hij vond het best dat hij deze beesten al naar Mekanisa vervoerde. Hij laadde ze in zijn land cruiser om hen te laten kennismaken met het slachtmes van Mekanisa. En zo geraakte ze gisteren toch nog netjes gekruid op ons bord. Eind goed, al goed… voor ons toch…