Ik ben Deborah, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Debsie.
Ik ben een vrouw en woon in Zwolle (Nederland) en mijn beroep is Student, Stagaire, Moeder.
Ik ben geboren op 29/09/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, fietsen, gedichten verzamelen en schrijven, verhalen schrijven, .
Spontane huismama van 31 jaar uit Zwolle. Voor de rest zou ik zeggen vraag maar raak. Vragen staat vrij... maar antwoord
Gastenboek
Altijd leuk als je komt kijken, maar nog leuker voor mij als je een berichtje achterlaat.
Groetjes xjes van mij
http://gedichtenblogvandebsie.bloggen.be Welkom op mijn gedichtenblog. Ik hoop dat je veel plezier zal beleven aan het bekijken ervan.
27-07-2009
Een mens is nooit te (f)out om te leren
Wat heb ik mezelf aangedaan en al die anderen om mij heen? Ik zit nu in de gevangenis en ik voel me zo alleen door een hele stomme fout, ik kon de wereld aan Hoe heb ik kunnen denken dat het niet fout zou gaan Met eurotekens in mijn hoofd, ik dacht dat lukt me wel Het risico is toch minimaal en het geld verdien ik snel Het bewijst dat ik ecth blond ben Mijn brein laat me in de steek Ik zou beter moeten weten, dus ik ben dommer dan ik leek Nu zit ik hier mijn tijd uit en denk een heleboel Ik vraag me heel erg af hoe ik me over twee maanden voel Ik speelde met mijn leven Ik dacht dat ik het gemaakt had, helaas duurde dat maar even
Waarom zijn er zoveel vragen in een wanhopig mensenhart? Waarom moet ik zoveel dragen? Waarom trof juist mij die smart? Waarom ga ik niet net als anderen zonder strijd door het leven heen? Waarom werd aan mij ontnomen dat wat ik het liefste had? En waarom moest ik juist missen wat ik zo nodig had? Waarom steeds weer nieuwe zorgen? Waarom steeds weer nieuwe strijd? Waarom hebben anderen alles? Waarom raak ik zoveel kwijt?
4 Weken verder nog steeds in de cel Maar over het algemeen red ik het wel Er zijn dagen met tranen en dagen met pijn Maar er zijn ook momenten dat ik gelukkig kan zijn Bezoel van mijn vrouw en moeder Mijn dagelijkse post en even ben ik dan van al mijn ellende verlost Het zonnetje schijnt, een vogel fluit Dan toch weer de gedachte: ik wil eruit Maar ik moet hier nog blijven, zeker tot mijn rechtzaak Ik leer hier een hoop en vooral over mij En al die zelfkennis maakt me een klein beetje blij Alleen met mezelf, ik moet het doen Maar ik denk nog steeds: Wat was ik een oen! Nog zeker zes maanden moet ik overleven Maar ach...
Geluk is het licht waar ieder naar smacht Hoe rijk je ook bent Geluk geeft je kracht Hoe lang ik ook zocht En waar ik ook keek Ik kon niets vinden Wat op mijn lichtje leek NU kan ik weer lachen En voel me weer vrij Want ik heb het gevonden Dat lichtje ben jij toch is geluk iets Waar je beiden aan werken moet Met heel je hart en ziel En dat is wat ieder van ons doet Daarom geef ik heel mijn hart aan jou En wil ik je hiermee zeggen Hoeveel ik van je hou
Ook al valt het leven wel eens tegen en gaat soms alles verkeerd probeer dan uit die tegenvallers iets positiefs te halen dan heb je toch iets belangrijks geleerd
Mijn raam staat open Ik ruik de geur van de pasgevallen regen Net als toen Ik verlang naar jou en naar het gevoel dat ik had toen ik zeker wist dat je van me hield Kon ik je dit maar vertellen Kon ik je alles maar vertellen In gedachte ben je weer zo dichtbij Maar in het echt ben je onbereikbaar
Vannacht doe ik weer geen oog dicht Want ik zie je steeds voor me, jouw gezicht Maar jij wil me niet Dus ligt er voor ons niets in het verschiet Ik moet je vergeten We gaan dus niet daten Jij wil alleen maar plezier En dat weerhoud me ervan je uit te nodigen hier Ik wil liefde en aandacht, niet andersom Ik weet niet wat jou onder mijn aandacht bracht Maar je sloeg in als een bom Ach, hier kom ik ook wel overheen Net als de andere mannen die ik leerde kennen... Voorheen...
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Gedichten die ik zelf geschreven heb Tags:Liefde, Slapen, Gevoelens, Daten
20-07-2009
Rillingen door mijn lichaam heen
Kippenvel overal En dat alleen al door aan je te denken Mijn lippen verlangen naar jou Zweetdruppeltjes die langzaam langs mijn lichaam naar beneden glijden Als ik jou mond op de mijne voel Jouw adem op mijn lichaam maakt me gek Je streelt me langzaam door mijn haar door mijn haar, dan naar beneden Het is zo warm en jij voelt zo goed Jouw geur doet mijn hart sneller kloppen Ik heb mijn adem niet meer onder controle Dit gevoel voor altijd, dat is hemels.
De leukste Valentijnskaarten zijn de anonieme. Eindeloos kun je fantaseren over de man/vrouw die verliefd op je is. Je zult maar een kaart ontvangen met:
Ik zie je lopen, 's ochtends, 's middags, iedere dag Ik zou je willen beminnen Maar ik weet dat dat niet mag Ik had dit graag willen zeggen Maar dat durf ik niet zo goed Vandaar deze anonieme Valentijnsgroet
Ik dacht dat met jou het leven zou gloeien de avonden zouden te kort zijn onze gesprekken uitputtend en ik zou van je houden zonder eisen
Nu praten we uren we zijn doodmoe jij wilt het anders, ik wil het anders, maar we weten niet hoe We houden van elkaar, dat lijdt geen twijfel Maar mijn ogen gloeien
Als jij niet bij me bent, zijn mijn dagen lang, de nachten oneindig lang, alles donker om me heen. Er is geen warmte meer, ik kan niet meer vrolijk zijn, zonder jou liefde kan ik niet leven. Jij verwarmt me, verlicht mijn bestaan Mijn hart klopt alleen voor jou, zonder jou aanwezigheid ben ik verloren Laat jou liefde mijn hart verwarmen Laat mij nooit eenzaam zijn, blijf mijn licht in de duisternis Jou liefde is alles wat ik nodig heb om gelukkig te zijn
We zien elkaar, want we hebben gestreden Uren gesproken en elkaar niet gemeden Samen gehuild, elkaars pijnen geleden Geen loze woorden, de leegte gevuld De strijd aangebonden en elkaar toen gevonden
Je hebt iemand nodig, stil en oprecht. Die als het er op aan komt voor je bidt en voor je vecht Pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient Dan pas kun je zeggen:
Moeder, ik heb je dikwijls onrecht aangedaan. Ik zag alleen de buitenzijde van je leven de binnenkant was door een muur omgeven Hoe vaak liep ik daar als kind tegenaan? Wat wist ik van de harde strijd om het bestaan? En van de wereld van niet uitgekomen dromen? Maar vaak ben ik je zonder groet voorbij gegaan.
Nu ben ik ouder en God heeft me veel gegeven, geloof en hoop en van liefde nog het allermeest. Nu weet ik pas hoe hard mijn oordeel is geweest Als iemand die ontroerd vergeelde brieven leest en dan bemerkt hoe tijd een oude wond geneest.
De leegte zonder jou, is met geen pen te beschrijven. de leegte zonder jou, zal altijd bij ons blijven. Maar veel fijne herinneringen, verzachten onze smart. voorgoed uit ons midden, maar voor altijd in ons hart.
Tot het laatst toe wilde je vechten, door je sterke wil hiertoe gedreven. Je geest nog op volle kracht, maar over je lichaam had je geen macht.
Verdriet om wat niet meer is en nooit meer zal zijn. Dankbaar voor wat was en altijd zal blijven.
De trein naar het hiernamaals, die heeft coupés genoeg. Die trein heeft nooit vertraging, die is altijd te vroeg.
Het levenspad is afgelopen, De grens bereikt met laatste kracht De hemel gaat nu voor hem open Hij is voor immer thuisgebracht.
Vraag me van je te houden maar niet of ik blijf. Vraag nooit wanneer het eeuwig is want sterfelijk is mijn lijf.
Wanneer je oud wordt en de jaren verstrijken dan merk je pas goed dat de krachten wijken. Je wilde nog zo graag maar je kon niet meer en juist dat niet meer kunnen dat deed jou vaak zo zeer.
Een goede raad van Piet aan Sint, als u uw zak wilt vullen, ga naar de Assendorperstraat, daar hebben ze veel spullen. Een ruime keus en kwaliteit, voor ieder met een lange baard een stalling is ook geen probleem, kom heel gerust te paard.
voor bloemen en boeketten sta je haast voor 't Blok, een tijdschrift of een strip Boek, de Halte voor een gok, en wil je een lege cartridge vullen, er is een World to win in Zwolle. voor frisse kleuren of behang, ga je naar Boer, geen Schimmel op de muur, hoewel die andere De Boer er meer is voor de maag- en niet alleen voor knollen, want dat bekomt je -zuur, dat is een Super- manje wordt nog Fit, als je bij City lopen gaat en dus niet op je krentje zit. ga je Op Reis, dan moet je oversteken, voor Nordick wandelen of tegen vreemde muggenbeten. Dan komt het Vast en Goed en blijf je thuis, achter de beamer of de televisie-buis op avontuur, met Entertainment en veel video in de verhuur. En toch is het veel beter voor je geest als je nog doorloopt, en dan bij goedhart heel verantwoord Boeken koopt. Wat trainen op een fiets van Gerrits, zo'n Tweewieler doet dan teniet, wat je daarvoor bij Celles aan Delicaats geniet. Dat is geknipt voor Willem op z'n frans Salon coiffure, blijf je te lang, want scheert hij je te veel, dan rest er niets dan wat je noemt een Kale pronkjuweel. Dat is niet Goed, je roept geen Joeppie, weet wat er Speelt. Een paard verliest niet graag zijn manen, da's niet wat hij begeert, maar Haver komt hij ook niet graag te Kort, hij prote - steert. Zo maakt men er een Potje van door ieder beest te roemen, dat sinter Klaas Verlicht, die Boer loopt naast z'n schoenen. Een Jak is dus geen schimmel, zelfs Ma klimt in de Pen, er is geen beest, geen Kameleon, geen Ka Yak in 't Cafe, die zich het Paard van Sinterklaas mag noemen. Dat weet ook Krisman al te goed, z'n buurman zet het Mes gekocht bij Novy op de tafel en eist gerechtigheid, een goede les voor iedereen met bodywear van Qinn, cq Sport ief gekleed door Reuvers of zelf genaaid met Rits er In, een feest kleed van Van Zon een sieraad van een juwelier, dat Stutvoet leveren kon. Het brengt voor ieder heel veel voordeel, u Shopt er met gemak in Assendorp staan voor u klaar de winkeliers als hier voornoemd.
En zo wordt ook het paard van Sint als pakjesdrager op het dak in Zwolle en in heel het land, als Schimmel heel beroemd. Hij staat al voor zijn meester klaar, bij Meinesz en Bennesz, da's zonneklaar.
Ik zie je in de bloemen, Ik zie je in de zon. Al ben je niet meer zichtbaar, Ik speur je warmtebron. Steeds voel ik jou nabijheid, Steeds ben je om me heen. Door wat wij samen hadden voel ik me niet alleen.
Ach, lieve Heer, hoe moet dat nou: ik ben toch al een oude vrouw, en ik begrijp het zelf niet goed dat ik opeens van iemand hou,
en half bedroefd, half in mijn schrik me illusies maak. En dat ik schrik van blijdschap, als ik hem ontmoet Wat een merkwaardig mens ben ik
Hoe krijg ik die gevoelens klein? Is ouderdom geen medicijn tegen dit soort opstandigheid? Moet ik er soms blij mee zijn?
Hoe zou het gaan als ik vandaag nog naar hem toe ga, en hem vraag? Want misschien is hij zelf te bang en wil hij graag. Het is wel raar, maar heus niet slecht, dus ik vertel hem nou maar echt; 'Ik blijf je trouw. Mijn leven lang.' Da's dit keer niks te veel gezegd.
