ik heb de laatste maand twee avonden achter de rug, waarbij we in groep, maar toch ieder afzonderlijk, gaan kijken naar onze geschiedenis, die bepaalt wat voor gezondheid problemen we hebben gelukkig is er altijd een lange tijd tussen twee avonden en we hebben nog 6 avonden te gaan
ik ben hier vol overtuiging in gestapt, ook al ben ik nog nooit zo bang geweest. en nog.... ik vind het verschrikkelijk, ook al is het dat eigenlijk theoretisch helemaal niet. ik kan tijdens die avonden bijna niet spreken, ik bedoel dan, dat ik mezelf helemaal afsluit.
ondertussen krijg ik inzichten, die in me naar boven borrelen. ze overweldigen me en regelmatig betrap ik me er op dat ik rondloop op de daarop volgende dagen met mijn hand op mijn mond, alsof ik geschrokken ben.... en dat is ook zo.
het klinkt erg, ik heb niet de indruk dat de anderen van de groep dit zo ervaren. maar misschien komt dit, omdat ze nog maar pas ergens in de bovenste lagen van 'inzicht' rondneuzen. ik heb het gevoel dat ik ergens in een kelder ben beland. in de oorsprong van alles. tranen prikken regelmatig en tegelijkertijd is er soms grote woede om wat ik in het verleden heb uitgespookt. gevolgd door vlagen van compassie, omdat ik niet beter wist hoe te handelen...
pfff, en dan heb ik nog niets geschreven over de details... eindelijk kan ik voelen wat ik nooit wilde voelen. maar dit houdt ook in dat ik nu inzie dat mijn lichaam er erger aan toe is dan ik ooit wilde inzien. en alles wat ik lichamelijk voel en nu benoem, krijgt een oorsprong. daar kom ik nu pas bij omdat ik een meer symbolische uitleg geef aan wat ik voel.
een voorbeeld: mijn lichaam voelt permanent aan als een lijf boordevol blauwe plekken. blauwe plekken doen geen pijn als je ze niet beroert. dus heb ik me al jaren onbewust ingespannen om toch maar vooral mijn lichaam niet te stoten, te laten aanraken. of indien dit wel gebeurde, heb ik me volledig afgesloten of gedissocieerd. eerlijk gezegd heb ik gewoon (onbewust) ontkend dat ik pijn voelde. het is nu tijd om te kijken wat dit wil zeggen en hoe ik dit kan veranderen.
daarnaast is er ook steeds het gevoel dat ik bezig ben met 'geboren' te worden. maar ik werk dit met zoveel paniek tegen, dat het lijkt alsof ik denk te zullen sterven. helaas duurde ook mijn werkelijke geboorte 4 dagen vanaf de eerste weeën... en men was er van overtuigd dat ik zou sterven. naar het schijnt hebben de gedachten van onze ouders een sterke invloed op ons gedurende de 18 maanden vóór en 18 maanden ná onze geboorte. Mijn geboorte heeft blijkbaar erg veel na effecten....
gelukkig functioneer ik vrij normaal, gelukkig verandert er ook het een en ander aan de oppervlakte. gelukkig ben ik meer en meer in staat om me ook meer open te stellen en anders naar de dingen te kijken. mijn relatie komt het zeker ten goede. ik ben ook minder geneigd om ondoordacht vanalles te ventileren. ik luister meer, k slik meer in, k denk meer na en ik vraag daarna of ik mijn gedachten mag verwoorden.
vroeger flapte ik er meer uit.... en durfde ik achteraf niet meer te zeggen wat ik werkelijk vond. ik kan dat nu niet zo goed uitleggen wat ik bedoel, maar ik zelf voel dat ik vooruitgang boek.
Terwijl ik dit allemaal schrijf, beluister ik opnieuw interview van Brandon Bays en het doet me deugd haar stem en haar boodschap... ze ondersteunt me, nu, alweer...
het is de eerste keer dat ik iets kan neerschrijven over dit proces. ik heb me tot nu toe onmachtig gevoeld. dank zij een mailtje is het me nu toch gelukt
ja ik geniet ondertussen iedere dag maar ik heb er even geen behoefte aan om over alles te schrijven soms blijft de computer zelfs uit soms zeil ik langs andermans blog maar ik reageer niet zo dikwijls
ja er is leven in mij in alle lagen die aan de oppervlakte en die aan mijn wortels
ik tracht nu slechts iedere laag zich te laten oplossen in één geheel ik zoek inzicht en evenwicht ik wil verder zonder ballast ik wil bewust zijn en niet geleefd worden door mijn onderbewuste
tot die tijd ben ik af en toe sprakeloos iets wat ik ook nog niet echt kende
3 dagen uitgewaaid op Schiermonnikoog met z'n drietjes te samen voor het eerst in 19 jaar alle batterijtjes zijn terug opgeladen onze buikjes zijn gastronomisch gevuld onze kuiten laten zich voelen en ik wil Maryan en Plato bedanken om dit eiland onder mijn ogen te brengen en wonder boven wonder is er niets tussen gekomen tot 3 weken terug had ik niet durven dromen, dat we in deze periode van het jaar dit mochten meemaken onze gastvrouwe verwende ons ook nog met een super lekker ontbijt na telkens een lekker lange nachtrust (we lagen er immers iedere dag zeer vroeg in)
en ook al waren we doornat toch hebben we veel gelachen
ik ben misbaar of zo niet, dan ben ik druk bezig met me misbaar te maken en dat geeft me een enorme vrijheid dat maakt dat de verhoudingen tussen mij en anderen prettiger zijn en af en toe meld ik me dus af en de wereld rondom me draait gewoon door niemand komt om van de honger niemand sterft van verdriet niemand hunkert naar mijn wederkeren
dit wil niet zeggen dat ik geen ogen zie oplichten als ik er wel ben dit wil ook niet zeggen dat ik geen sociaal leven heb en dat wil zeker niet zeggen dat ik er niet ben voor anderen
dat wil wel zeggen dat ik bereikbaar ben maar niet hoop op een 'help' vraag
verdorie, ik kom van ver..... hoe ben ik toch ooit zo diep kunnen zinken gelukkig is dat achter de rug of toch zo goed als...
vandaag keek ik terug naar allerlei constructies die mij onmisbaar moesten maken ik heb ondertussen wel door waar dat vandaan is gekomen dus de tweede helft van mijn leven wordt een feest van vrijheid
wie graag onmisbaar is slooft zich uit tot uitputting wie zich onmisbaar maakt wordt een slaaf van de ander wie zich onmisbaar denkt is zijn eigen slaaf
wie de ander niet kan missen (omdat die ander zich onmisbaar heeft gemaakt) sterft van duizenden angsten ... dwalende in de mist
enkele gedachtenkronkelingen van vandaag ze zijn nog niet af .. denk ik
er was eens een ridder die de wereld wilde verbeteren dag in dag uit was hij daar mee bezig tijdens zijn werk en vrije tijd hij droomde er zelfs van zijn vrouw was trots op hem en liet hem de vrije teugel want zo'n man kan je niet binden de ene dag was hij al later en verder weg dan de andere maar altijd vond hij de weg terug naar huis kon ook de volgende dag zijn niemand die zich daar druk om maakte
op een dag kwam hij in een land wat hij nog nooit bezocht had daarin bevond zich een rivier die niet al te diep leek midden in die rivier lag een klein eilandje met daarop een kasteel de jonkvrouwe was alleen thuis ze volgde haar man met de verrekijker want die was op jacht aan de overkant
de dappere ridder op zijn (witte?) paard babbelde een tijdje met de kasteelvrouwe over de mooie wereld aan deze en gene zijde van het kleine eilandje maar de kasteelvrouwe leek niet te luisteren toen de ridder vroeg of ze die werelden aan de overzijde kende ontkende ze dit ze wilde ze zelfs niet kennen de ridder reageerde verbaasd dus vertelde ze hem dat ze de rivier niet durfde oversteken vandaar haar desinteresse
de ridder dacht even na en vroeg of ze eens mee wilde rijden op zijn paard naar de overzijde richting haar man na wat uitvluchten en drogredenen gaf ze zich gewonnen en voorzichtig steeg ze op de ridder liep naast het paard de rivier in en samen bereikten ze zonder problemen de overkant
daar wachtte haar man met zijn geweer op de ridder gericht overtuigd dat hij een rivaal voor zich had de ridder lachte om zoveel onbegrip hij vertelde dat de kasteelvrouwe ook wel eens naar de overkant had gewild dus wat kon haar man daar op tegen hebben hij kon haar toch weer terug meenemen
de man richtte zijn geweer op het paard van de ridder en schoot het dood voor diens ogen de vrouw viel er af en bleef liggen haar man gaf haar een pak rammel terwijl de ridder er op stond te kijken niet in staat om iets te doen want het geweer was nog steeds op hem gericht voorzichtig week hij achteruit en hij moest er op toezien dat de het koppel door het water terug waadde richting het kasteel zij riep hem nog toe "je kan me nu toch niet in de steek laten, ik kan niet op eigen benen staan"
de ridder keerde ook huiswaarts een beetje trager dan gewoonlijk te voet en in gedachten verzonken bereikte hij eindelijk zijn thuis vertelde wat hem was overkomen en hij meende dat die kasteelvrouwe waarschijnlijk ook op het laatst het een en ander verzweeg want wie hield wie gevangen? ......
dit verhaaltje ontsproot vandaag in mijn gedachten naar aanleiding van een waar gebeurd verhaal wat me nogal bezig houdt eerlijk gezegd: ik ben boos omdat sommige mensen er blijkbaar altijd in slagen om iemand goede bedoelingen te verdraaien of uit te buiten ze maken anderen moedeloos situaties lijken uitzichtloos en ze beweren ook nog dat ze reddeloos verloren zijn
manlief had enige dagen geleden pijn in de flank en dacht dat er iets met zijn nieren was dochterlief had enige dagen geleden op zij in haar onderrug zo'n pijn alsof er iemand een trap tegen had gegeven beiden zijn geveld door griep
ik heb sinds vannacht pijn in mijn flank onder mijn ribben net iets meer naar mijn rug zijde alsof ik daar een ferme mokerslag heb gekregen vandaag heb ik tijdens de markt vrij veel pijn gehad en diep ademen is ook geen lolletje
manlief is er van overtuigd dat ik ook griep krijg zo goed in mijn vel voel ik me nu ook weer niet maar zou dit een voorteken zijn? ik heb het wél koud ook al is het hier 21°C door slaapgebrek kan dit niet want ook gisteren lag ik er al vroeg in eerlijk gezegd het klinkt onwaarschijnlijk maar ik ben al moe en het is nog maar half 7 ofwel ben ik een hypochonder ofwel zit de griep me op de hielen
sinds gisteren heerst de griep hier in huis manlief werd het eerste geveld dochterlief nam het virus mee naar Haarlem en ligt daar nu ziek te wezen als dat morgen niet beter is ga ik haar met de auto halen (heb ik gezegd of zij dat toestaat weet ik nog niet) maar terug naar manlief tjonge wat kan die toch ziek zijn en eigenlijk is er niets aan te doen behalve drinken en slapen denk ik
en hard hopen dat ik ervan gespaard blijf meestal gaat het allemaal aan mij voorbij of ben ik er in één dagje doorheen
ondertussen verandert Laika zoals ik nog nooit een hondje heb zien veranderen ze slankt af springt op en af de bank is vrolijk naar iedereen die binnen komt en toen ik daarstraks met haar ging wandelen (mijn ouders waren moe van de drukke dag) holde ze vooruit als ik dit vergelijk met de dag dat we ze haar uit het asiel haalden toen kon ze niet rapper lopen dan mijn vader en toen was ze wel lief maar ze had niet echt veel pit alsof ze alles wel best vond dat is dus helemaal veranderd wat ze leuk vindt zal ze voluit laten merken wat ze niet leuk vind overigens ook de kat vindt ze nog steeds niet leuk maar het gaat...
en die thuishulp die indertijd zo mopperde wordt binnenkort vervangen door een andere ziezo wie moest er vertrekken? Laika was dat zeker niet!
vandaag nog een dagje vrij genomen om met mijn ouders op bezoek te gaan dit wilde wel zeggen dat ik mezelf een beetje terzijde schoof mijn mond meerdere malen heb moeten verzegelen mijn ogen meermaals heb moeten sluiten mijn grenzen grandioos heb moeten verleggen maar ok zelfs dan nog was het een waardevolle dag hoe dikwijls hebben zij hetzelfde voor mij gedaan toen ik nog een kind was een omgekeerde wereld
een dagje vrij:
niet van 's morgens vroeg naar de markt
dus eventjes langer slapen
een goeie babbel op het bed van onze dochter
een langer badkamer ritueel dan gewoonlijk
een uitgebreider ontbijt dan gewoonlijk
in één ruk alle wasjes nog dezelfde dag weg werken
wat extra aandacht voor huishoudelijke karweitjes
wat extra aandacht voor andere opdrachtjes die bleven liggen
wat extra aandacht voor het avondmaal
vanavond:
manlief en dochterlief lijken een beetje grieperig en ik leef me uit op een affiche voor een winterwandeling
ondertussen is er wat onrust in mij ik ben een belangrijk document kwijt al een hele week en telkens denk ik weer dat ik weet waar het ligt niet dus...
een vriendin heeft me gisteren een boek getoond van Andy Goldsworth deze man gebruikt wat de natuur ons biedt om vergankelijke kunst te maken die hij vervolgens vast legt op foto eigenlijk niet echt spectaculair maar mij boeit het omdat ik mezelf ook echt graag bezig hou met zulke creaties verdorie, waarom trok ik er nooit een foto van :) maar nu even terug naar het creeren van zo iets ik heb er zelf veel deugd mijn gedachtenkronkelingen komen dan tot rust het 'doen' primeert boven het resultaat ooit maakte ik een zo goed als perfecte cirkel van kleine takjes op de bosgrond naast ons huis ook gebruikte ik kiezeltjes en blaadjes ik was er uren mee bezig die dag had ik dat stukje grond uitgezocht het lag aan de voet van een boom die zich splitste in vijf takken welke allemaal dezelfde kant op groeiden ik heb toen een volledige dag op die plek doorgebracht nadat de cirkel af was heb ik er een stoel in gezet ik heb er gemediteerd geschreven getekend gerust genoten en dat allemaal in die zelf gecreëerde cirkel hoe ik me 's avonds voelde valt niet te beschrijven gelukkig-vredig-dankbaar....
ik vraag me af of die kunstenaar dat ook kan voelen
via Maryans blog ben ik virtueel op Schiermonnikoog verzeild we zijn aan het fantaseren over een blogger/bezoekers meeting en daarover vertelde ik eergisteren aan tafel manlief is niet altijd aandachtig op wat ik vertel maar deze keer keek hij op en vroeg of ik daar naar toe wilde niet zo maar een vraag maar eentje met een flinke voorgeschiedenis:
we waren van de zomer 25 jaar getrouwd en wilden er een lang weekend tussen uit zo'n aantal dagen samen doorbrengen is op zich al een event de laatste keer naar Enkhuizen omstreeks de dag dat de Enschede vuur vatte of nee een paar jaar later zijn we nog eens naar Parijs geweest
al de andere keren waren manliefs verloven duikvakanties en de mijne soms vreemde 'zoektocht-naar-mijn-innerlijke-zelf' vakanties
en er is meer met onze enige dochter erbij is het al 19 jaar geleden wel zijn we beiden afzonderlijk met haar op reis geweest en nu mag/wil/gaat ze mee
als het doorgaat natuurlijk want sinds we ons plan opvatten op eens weg te gaan was er steeds weer een schijnbeweging van die nieuwe marktwagen die er aan zit te komen we durfden niets te reserveren en nu een jaar later na de beloofde leveringsdatum is dat nog steeds zo ook deze keer lijkt er beweging te komen in de papieren oorlog wij zijn er zelf ondertussen van overtuigd dat er sabotage gebeurt en we hebben ook een sterk vermoeden van de dader én de aanstoker ach, het komt wel goed we zijn dus van plan om een aantal dagen in een hotel op Schiermonnikoog te verblijven maar ik boek nog niet tot enkele dagen ervoor en indien die wagen nu toch komt dan hebben gaan we in januari
dus dit jaar een Nederlands eiland ipv een Canarisch
vanmorgen lag ik nog lekker wat te soezen na een turbulente nacht van allerlei dromen over een marktwagen die er eindelijk zat aan te komen (dromen zijn toch bedrog.....) op vrijdag morgen moet ik er zo vroeg niet uit dan vertrek ik pas om 11 uur of wat later richting mijn namiddagmarkt langs de Desquinlei in Antwerpen-zuid dus ik lag nog wat te soezen en te luisteren naar radio 1 en plots was ik klaar wakker want een enthousiasteling vertelde dat het vandaag 'De Vlaamse knuffeldag' was en een andere anti-knuffeldag-meneer mocht alle argumenten ventileren tegen die knuffels waar hij beslist niet van gediend was ik denk dat die laatste ofwel een karikatuur was ofwel een ventje was vies van alles is maar allée vooruit ik vond het een leuk initiatief ofschoon ik daar zelf een persoonlijk invulling aan heb gegeven:
vandaag regende het en samen met het steeds weer negatieve nieuws liepen er over de markt alleen nog maar mensen met donkere boze gezichten dus heb ik tegen iedereen gezegd "héla vandaag is het knuffeldag, heb je dat ook gehoord? dus geef ik je een dikke klapzoen zomaar gratis, want ik kan niet aan je omdat mijn toog er tussen staat en bovendien, denk ik dat je dan zowiezo zou schrikken van zoveel intimiteit"
geloof het of niet maar de ergste zuurpruim begon te lachen en ieder vertrok vanaf mijn kraam met een vrolijke blik de een maakte er al meer woorden aan vuil dan de andere maar dat maakte voor mij geen verschil ik heb me geamuseerd tot die laatste klant die mijn snoepzoen resoluut terug smeet alsof het vergif was die man is trouwens nooit vriendelijk wél zo zeer gefrustreerd dat hij zichzelf verschrikkelijk kwelt en deze man verzocht me na aankoop en betaling van zijn waar om 3 oranjeschijven te wegen terwijl er met koeieletters op mijn venster staat: 'minimum 100 g' ik wees hem er nogmaals op en vertelde, dat mijn weegschaal onder de 100 g niet nauwkeurig weegt hoeveel zitten er dan in honderd gram? ik zei dat dit van de grootte afhing en hij wilde toch hebben dat ik er 3 woog dan zou hij zelf wel bepalen of hij ze wel of niet 100 g kocht ik heb hem vriendelijk verteld dat ik met dit spelletje niet mee deed want eens ik de waar ter hand heb genomen leg ik die niet meer terug "fuck you" zei hij, "hier koop ik nooit meer" in antwoordde dat dit een goed idee vind, want en meneer met zulke streken wens ik niet te bedienen .... mijn dag verdorie naar de knoppen door zo'n kl..... toen ik daarna begon in te pakken vind ik zijn identiteitskaart en buspas en bankkaart geen politie in de buurt en ik was niet van plan om langs het politie bureau te rijden tijdens de spits, waar zou ik immers mijn wagen kwijt kunnen? dus nam ik alles mee naar huis en ik geef het morgen wel aan de politie in Kontich af dan kan hij daar naar toe komen oei, wat is deze wraak zoet
maar er is meer deze meneer heeft een tijd geleden een pakje gevulde speculaas van mijn plank vooraan weg geschoven toen dit op de grond viel gaf hij dit een trap zodat het ver naast de wagen terecht kwam toen raapte hij dit op en was er mee weg ik zou het niet geweten hebben maar een andere klant had het uit de verte zien gebeuren en zij bracht me op de hoogte die vent was natuurlijk al lang weg met zijn fiets maar ik wist hoe hij er uit zag
ik kon vandaag natuurlijk niets meer bewijzen ik ben zelfs niet wrokkig geweest omdat ik me zulke dingen zelden fixeer maar toen hij vandaag zo reageerde herinnerde ik me dat andere voorval dus mijn wraak is zeer zoet laat hem maar helemaal naar Kontich komen en vooral: laat hem vannacht maar eens goed zweten soms ben ik echt wel eens een stout mens of echt nog niet de slechtste anders had ik alles gewoon laten verdwijnen dan kon ie alles opnieuw aanvragen nee, dat doe ik niet, maar ergens voel ik de neiging om er een briefje in te steken en te zeggen dat ik hem nooit meer wil zien omdat ie gevulde speculaas pikt (dan leest de politie dat ook) zou ik????
een titel verzin ik later wel want ik weet totaal niet waarover ik vandaag wil schrijven dat komt er van: ik heb te lang gewacht en toch voel ik me eigenlijk dankbaar om die adempauze voor mezelf ook al betekende dat geen rust er is een vreemde beweging voelbaar in mijn me allerlei onbewuste automatische gedragingen beginnen op te houden dus niet direct die pc aan wanneer ik thuis kom niet dat snoepje in mijn mond wat daar verkeerd lag niet direct antwoord geven op een overvloed van vragen niet impulsief reageren zoveel nietjes en toch betekent het iets positiefs ik heb me geoefend in het in vraag stellen van deze gebeurtenissen 'moet dat nu echt?' 'wil ik dit echt?'
een voorbeeld: deze week stond ik op ontploffen toen ik voor de zoveelste keer voor een rood licht stond omdat diegene voor me weer eens 'zijn gas' niet vond ik erger me zowat iedere dag aan een heleboel getreuzel deze keer vroeg ik mezelf: komt dit dan nooit bij mij voor? nou.... ja.... zo'n één keertje per jaar of zelfs minder.... en met hoeveel auto's rijden wij hier rond? weet ik veel, maar wel héél veel! en als iedereen nu misschien één keertje te laat reageert bij groen licht dan is het toch wel waarschijnlijk dat dit mij regelmatig ophoudt ja, zo heb ik het nog niet bekeken daar gaat het nu net wel om, Annemiek je hebt de neiging om de andere weggebruikers als één geheel te bekijken terwijl dit net als jij individuen zijn dus het is niet jij en de anderen maar jij en hij en zij en.......
en denk je dat een ander dan nooit zorgen aan zijn hoofd heeft? dat ie slechts rekening moet houden met jou? dat ie alleen maar regeltjes in zijn hoofd moet proppen en perfect als een robot moet rijden
nou... met dit gegeven ben ik voor de rest van de week de weg op gegaan en ik heb me niet meer druk gemaakt ziezo de titel van deze blog heb ik nu wél gevonden en het is meteen genoeg voor vandaag
ik heb nog ander huiswerk om de veertien dagen volg ik nu soort cursus die de relatie bloot legt tussen mijn beleving van gebeurtenissen in mijn leven en mijn gezondheid hiertoe ben ik opgehouden met te doen alsof er niets aan de hand is met dit lijf maar ik heb de waslijst eens overlopen en ik denk dat het 5 voor twaalf is/was dit aan mezelf toegeven is al heel wat maar om daarover te schrijven in mijn blog is het nog te vroeg
in de morgen magazine zag ik een grote foto van een pelikaan toen ik zulke vogels in het echt zag was ik verwonderd en nu nog meer: die grote vogels wegen maar ongeveer 11 kilo en ze kunnen op de oceaan wind zweven zonder een vleugelslag en als die vogel water hapt kan zijn bek 13 kilo water dragen met hopelijk daarin wat vis kortom: het is niet altijd wat het lijkt want ze lijken zwaar en wat onhandig als ze aan de kant zitten als je ze zit op stijgen denk: "die haalt het niet" 11 kilo en zwevend in de wind met een opslagcapaciteit van 13 kilo water in zijn bek daaruit haalt ie wat ie nodig heeft ... in mijn leven lijk ik soms te vliegen raak ik kant nog wal geen tijd om neer te strijken geen tijd om te bloggen en als ik dan wel neerstrijk neem ik veel in me op filter ik wat ik nodig heb om te overleven lijk ik wat onhandig
een plompe (soms grappige) vogel met een grote bek zweeft door blogland
wanneer ik iets niet concreet kan uitwerken neem ik afstand ga ik iets helemaal anders doen soms gaan er dagen over soms vergeet ik het zelfs tot iets of iemand me wakker schudt en dan begin ik er aan met een fris gemoed zomaar, zonder plan dan ben ik op mijn beste
wanneer ik iets niet concreet kan uitwerken komt dat meestal omdat ik nogal wat tegenwind krijg omdat ik het gevoel dat ik een beetje alleen kom te staan dan zinkt de energie tot op een laag niveau dan laat ik mijn idee zijn beloop
zoals vandaag de marktkramers op sommige markten zijn nogal doem denkers ze weren elk initiatief omdat het verloren geld en energie zou zijn ik liep al lang met het idee om een affiche te ontwerpen
om deze markten te promoten maar ik liep vast op het verwachtte gezever ik wilde een foto gebruiken doch iedereen wordt dan al snel boos want 'wie mocht er wel of juist niet op staan' en ik moest op passen voor gezichten van klanten en de laatste keer was er dan weer een madam die mijn actie affiche fijntjes helemaal afbrak (ook al geeft zij zelf een negatief beeld van de markt, toch heeft het me geraakt)
maar vandaag dus hoorde ik dat er een marktvergadering komt en ik moest tegen morgen die affiche af hebben (van mezelf) geen idee over het hoe-wie-wat-waar maar mijn fototoestel had ik bij dus begon ik in het wilde weg foto's te trekken ik zou later wel zien wat ik kon gebruiken
thuis aangekomen kan ik dan niet meer wachten direct ben ik er aan begonnen natuurlijk is dit niet de definitieve versie ik moet nog een scherpere afbeelding van een logo hebben en ik verwacht zeker nog aanpassingen maar ik ben zelf tot nu toe wel tevreden
wat ik eigenlijk nog het leukste vind: het proces van het creëren telt voor mij meer dan wat men er mee doet misschien hang ik die affiche alleen maar in mijn eigen wagen
al een week leefde ik naar 'het andere boek' toe en toch heb ik vanmorgen besloten om lekker thuis te blijven een marktweek in kouder weer eist zijn tol ik heb mijn zijdezachte plunje aangetrokken en dit wil zeggen: 'ik blijf binnen' ook met een andere reden: deze week heb ik mijn centen voor iets anders nodig en een boekenbeurs belopen zonder geld op zak gaat me moeilijker af dan winkelen in een toffe winkelstraat zonder iets uit te geven
dus vandaag ga ik lekker rommelen in huis de boel wat aan kant brengen en poetsen en het is tijd voor een lekker verse soep en hutsepot
dochterlief is alweer naar hier afgezakt ze heeft dit warme nest blijkbaar meer nodig dan verwacht en wie zijn wij om daar iets tegen te hebben
op mijn nachtkastje ligt nu 'Mijn verloren zoon' van Wafi A. el de moeder van de 'twintigste kaper' een ingrijpend autobiografisch verhaal wat een schokkend inzicht biedt in de Marokkaanse leefwereld
nog maar pas heb ik dat boek uit van die Iraanse studente die haar verblijf in de gevangenis aldaar heeft overleefd
altijd weer autobiografische boeken altijd weer over mensen die verschrikkingen hebben meegemaakt en toch in staat zijn om zich staande te houden dit boeit me en sterkt me om weerwoord te bieden aan iedereen die snel van oordeel is over handelingen van een ander die ooit met zijn rug tegen de muur heeft gestaan
ik vraag me af of zulke boeken ook op school besproken worden
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
