elke keer wanneer ik er blijkbaar klaar voor ben komen oude pijntjes en grote trauma's weer tevoorschijn en ik ik bekijk wat er in me gebeurt dan voel ik wat ik toen voelde en maak ik onderscheid tussen de toenmalige en de huidige gebeurtenis dan zie ik dat deze reactie niet meer van toepassing is en kom ik weer tot rust en laat het gebeurde eindelijk los na al die jaren ik schrijf er niet meer zoveel over in het openbaar het zijn zeer persoonlijke stukken
soms twijfel ik soms denk ik: "een ander kan er zich in herkennen" en misschien eindelijk zelf komaf maken met eigen stukjes die moeilijk liggen maar ik heb ondertussen geleerd dat alles op zijn tijd komt net als bij mezelf kan een mens pas iets leren wanneer die er werkelijk voor open staat wanneer de vraag rijst: "hoe komt het toch allemaal dat er gebeurt wat er gebeurt" wanneer alle voor de hand liggende redenen blijkbaar toch niet die enige echte verborgen redenen zijn een mens kan pas iets leren als hij ieder bezwaar laat varen alle "ja maars" terug inslikt en vervangt door "het zou misschien toch wel waar kunnen zijn" en vervolgens het verleden wél onder de loep neemt als een waarnemer die niets te verliezen heeft pas dan leest zo iemand andermans woorden die hoop aanwakkeren pas dan let zo iemand op allerlei signalen richting innerlijke wijsheid deze wijsheid is een archief van alle gebeurtenissen niet zoals waargenomen door de ogen van een kind of door een getraumatiseerde volwassene maar als een film die registreert pas als men bereid is om naar die film te kijken zonder vooroordeel lukt het om komaf te maken met gedragingen die een belemmering zijn voor een gelukkig en frustratieloos leven want iedere frustratie en elke psychische pijn komt voort uit onze interpretatie van een gebeurtenis en onze interpretatie is gekleurd door onverwerkte ervaringen uit het verleden pas als die begrepen worden kan men in het hier en nu aanwezig zijn en op een intuïtief correcte manier reageren.
Tijdens onze vrijwilligersvergadering
rees de vraag, hoe ver we stonden met de organisatie van de
Nieuwjaarsbrunch......... en ik had er geen antwoord op. Wat viel er te
organiseren? De affiche was toch gedrukt, de lijst voor de deelnemers lag toch
te wachten om ingevuld te worden? Ik was werkelijk nog niet aangekomen in De
Lichtbron, zoveel was duidelijk. Mijn laatst bijgewoonde vergadering vond
plaats in november, mijn contact met de andere Lichtbronners was miniem
geweest...
Ok, de brunch dus, ehm, wanneer de lijst
gewoonlijk op donderdagavond voor de brunch door ons wordt bekeken, zien we wat
er eventueel nog te kort is. Enkele vrijwilligers hebben nog niets genoteerd en
die overleggen dan wie wat van het ontbrekende voedsel meeneemt. Zo komt het
alle jaren in orde.
Maar ik was simpelweg vergeten om over de dag
zelf te overleggen. Hoe gaan we het aanpakken, kan de voorbereiding al een
dagje eerder, of zelfs vrijdag? Dit bleek niet het geval, dus moesten we wat
vroeger dan gewoonlijk arriveren om de tafels te dekken en alles wat er bij
komt kijken in goede banen te leiden. Eerlijk gezegd, ik heb en krijg daar
nooit zicht op en vroeger was dat zelfs een reden om minstens een nacht wakker
te liggen. Ondertussen heb ik een groot vertrouwen in de goede gang van zaken.
Misschien maak ik me het wat te gemakkelijk en reken ik te veel op de andere
vrijwilligers, maar ik herinner me de jaren dat ik verdronk in planning en
niet te doen was voor diegene met wie ik samen werkte. Dus we spraken af:
zondagmorgen 9 uur........
En daar liet ik een persoonlijke steek vallen,
maar ik heb er geen spijt van. Mijn agenda-gsm vertelde me dat ik om 8 uur
present moest zijn en ik heb nogal een uitgebreid ochtend ritueel, dus ging
diezelfde gsm s morgens om 6 uur af. Goed gezind stond ik op, maakte me een
warme kop honing/kaneel thee, stond wat te bekkentrekken voor de spiegel en
trok een osho-tarot-dagkaart die overvloed betekende. Hé, wat toevallig, de
brunch draait altijd om overvloed voor iedereen, tof.
Plasje gepleegd, tandenpoetsen, gewassen,
beetje make-up, aankleden, haar geborsteld, regenboog-kleur accessoires aan en
naar beneden.
Weinig verkeer onderweg, oops, kben vergeten
te eten, schiet het door mijn hoofd, nou ja, dat haal ik vanmiddag wel in.
En daar sta ik dan in de villa om 8 uur en er
is nog niemand............ dan heb ik nog tijd om de auto weg te zetten.......
10 na 8 nog niemand.........eh........twas om 9 uur, slimmeke.
Ik maak een wandeling in het park, bekijk de
villa van alle kanten, hoor de vogeltjes fluiten en de eenden snateren en ik
sta boven op de heuvel te genieten. Kdoe mijn ogen dicht en begin mijn
favoriete meditatie. Ik stel me voor als een pop aan een touwtje, bewegend in
de lichte wind. Me bewust van elke beweging die mijn lichaam maakt. Het is al
lang geleden dat ik dit heb gedaan.
Tegen 9 uur ben ik terug en trek ik andere
schoenen aan (hoe kwam ik daar nou bij, om die in een opwelling mee te nemen?)
want de zwarte zitten onder de modder.
De anderen komen binnen stromen en we beginnen
er aan. Geleidelijk verandert de hal in een chique eetgelegenheid en alles is
klaar tegen half 11 wanneer de gezamenlijke meditatie begint. Tijdens de
viering steek ik een kaarsje op voor alle mensen die een lichtpuntje betekenen
voor anderen. Omdat ook ik al dikwijls mocht ervaren, dat wanneer ik het niet
meer weet hoe het verder moet, er altijd wel iemand is die het wél weet, door
een gebaar, door een luisterend oor, door de schouders er onder te zetten.
Wanneer we de laatste voorbereidingen treffen
voor het brunchmaal zien we weer, hoeveel we bijeen hebben gebracht. De grote
tafel staat vol met gerechten. Kleuren, geuren en smaken doen ons genieten. En
overal wordt bij gekletst, mensen zien elkaar soms na lang tijd terug, anderen
leren elkaar kennen. Het doel van deze brunch is weer bereikt. Wanneer we later
alles opruimen en de hal terug hal is geworden, zie ik hier en daar wel een
vermoeide blik in toch blinkende ogen. Dan ben ik dankbaar om een deel te zijn
van deze groep vrijwilligers, want samen kan je toch meer realiseren dan
alleen.
plots was het daar weer: 'schrijfkramp' figuurlijk bedoeld maar niet minder lastig en het viel deze keer samen met de al even beruchte kado-koop-kramp dat laatste heb vrij snel ik op gelost ik heb het nogal moeilijk met materiële wensen om altijd meer ook al lijk het vrij simpel om in die mallemolen mee rondjes te draaien gewoon vragen en geven ja toch......
op de namiddag voor kerst kreeg ik een ingeving die als het wat mee valt toch uit draait in iets anders ik heb mijn nichtjes en neefjes een wegwerp fototoestelletje gegeven ik heb hun gevraagd om foto's te trekken van alles wat hun dierbaar is 20 foto's in de eerste week van het nieuwe jaar en de laatste 7 foto's voor de rest van de maand te gebruiken voor alles waar ze later nog aan dachten ik gaf ze ook een papier om eventuele aantekeningen bij de foto's te maken over het waarom van de foto in februari verwacht ik de toestelletjes terug en dan is het aan mij om met de resultaten een gepersonaliseerd kado te maken wie het eerst komt is het eerst aan de beurt
ik weet het het is niet in 1-2-3 gebeurd maar ik leer hun wat beter kennen en voeg meteen een beetje mijn kijk op hun toe en zo hebben ze over 20 en meer jaar nog een fijn beeld van hun jeugd ik ben zelf zoveel vergeten dat komt wel gemakkelijk terug als ik zelf een foto zie of zoals eergisteren tijdens een oude film uit de jeugd van manlief tof, omdat we nogal wat gemeenschappelijke herinneringen hebben en ja hoor daaaaaaar verscheen ik weer als 17-18 jarige Miss Saeftinghe stralend én in bikini
ok terug naar de schrijfkramp in december is het nogal druk bij ons en dan komen alle kaartjes binnen en dient er druk geschreven te worden soms heb ik iets bijzonders te melden zoals die nieuwe marktwagen van vorig jaar of onze dochter die uit huis ging soms hebben we een leuke foto toe toepasselijk is maar dit jaar ging het hetzelfde als met de kadootjes ik wilde geen kaart maken die voor iedereen hetzelfde was ik wilde inhoud ik wilde schrijven in plaats van afdrukken ik wilde adressen schrijven in plaats van etiketten maken en bij een grote groep van mensen ging dat nog goed maar hoe nabijer of bijzonderder ze waren hoe moeilijker het me viel en ik ben dus helemaal stil gevallen op ongeveer 1/3e van het einde kramp en vooral een nood aan nog meer diepgang trouwens mailtjes heb ik helemaal niet meer beantwoord dus blijkbaar was dat al even erg wat nu
vanavond tijdens het schrijven van deze blog ging me er een groot licht aan want ook al heb ik dus velen niets gestuurd dan wil dat niet zeggen dat ik hun niets meer zal sturen de druk is er immers af het is sowieso te laat maar het is nooit te laat om een brief te schrijven eventueel opgeluisterd met een wat extra kleur of geur
ik krijg er terug zin in mijn eigen kamer is zo goed als helemaal heringericht daar had ik tijd voor want ik ben afgelopen week maar 1 dag naar de markt geweest bijna alles is door mijn handen gegaan en het meeste is opgeborgen nog een beetje doen en dan één brief per dag 's avonds als het gaat zoals deze blog dan rollen de woorden vanzelf uit mij terug gevonden vulpen
hé Sonja hier is weer een blogje geboren speciaal voor jou want door jou zag ik weer eens dat ik een beetje te veel reageerde in 'alles-of-niets' bij het maken van mijn plannetjes voor de toekomst dank je wel nu jij nog gooi 'nooit meer' overboord en maak er een prachtig jaar van ;)
Doen wat je doet voor jezelf en de anderen mogen mee genieten.
daar stond ik voor de spiegel ........ elke maand volg ik een avond bij "Het Zomerhuis" in de serie 'The Magic Ones" toen ik er over las dacht ik nog: "niets voor mij'" maar omdat ze vrouwen aanspraken die dachten: 'niets voor mij" ben ik toch gegaan vooral omdat ik Leen ken, die ons door deze avonden heen begeleidt de eerste avond had ik het vreselijk moeilijk maar elke avond vond ik leuker dan die daarvoor en nu heb ik me zelf ingeschreven voor de laatste avond hoewel die in december valt (een maand waarin ik gewoontegetrouw alleen maar tijd maak voor te werken, te eten en te slapen) waar gaan die avonden over? over jezelf goed voelen in je vel over dingen doen en wensen voor jezelf over jezelf te leren stralen voor jezelf en als de wereld rondom je mee geniet zoveel te beter
terug naar af ik stond vanavond voor de spiegel we gingen eten met manliefs familie ik had me zondagse werkplunje af geworpen ruimschoots op tijd kleren gepast, make up aangebracht, juwelen gekozen en daar stond ik kant en klaar en ik dacht 'wat zie ik je graag' meer moest dat niet zijn want ik heb genoten en ons gezelschap genoot mee ...... een avond om in te lijsten
ik ga Leen tijdens die laatste avond eens een dikke knuffel geven ze verdient het want het verschil tussen jezelf mooi maken om mee naar buiten te komen en jezelf mooi maken, omdat je dat zelf echt graag doet, ligt mijlen ver uit elkaar en zij heeft me daarop gewezen
Italiaanse stoofschotel met o.a. kalfsvlees en spitskool Benodigdheden:
500 g kalfsvlees in kleine blokjes gesneden
stoofvlees of goulash kruiden
2 gesnipperde uien
3 gesnipperde teentjes look
3 eetlepels olijfolie
3 blaadjes salie
500 g tomaten (of meer), ontveld en zonder zaadjes en klein gesneden
1 klein blikje dubbel geconcentreerde tomaten puree
pili pili
halve spitskool op dunne repeltjes gesneden
2 blokjes groentebouillon
300 g fusilli
origano
gorgonzola
Bereiding: Gekruid kalfsvlees bakken in olijfolie Ui en look toevoegen en na 10 minuutjes de tomaten, salie, pili pili en tomatenconcentraat 45 minuten laten sudderen, eventueel wat water toevoegen spitskool en de groentebouillon toevoegen, deksel op de pan 45 minuten laten sudderen, regelmatig omroeren 300 g fusilli toevoegen en deze goed onder het vocht duwen 15 minuten laten koken en wellen. Opdienen in verschillende éénpersoons ovenschoteltjes en een plak gorgonzola er bovenop leggen Garneren met origano
ondanks een drukke werk periode heb ik tijd om wat fantasie op tafel te brengen juist daardoor kan ik me tussendoor heerlijk ontspannen
benodigdheden voor een verrukkelijke pompoensoep:
3 eetlepels olijfolie
1 ui
2 teentjes look
een kalebas (een gele pompoen die je met schil en al kan gebruiken)
een halve pastinaak
3 paprika's in verschillende kleuren
2 blokjes groenten bouillon
1 gebraden kip
1 potje kruiden kaas
peterselie
kerriepoeder
snij de ui en look fijn, de kalebas en pastinaak in blokjes en de paprika's halveren en zaad verwijderen verwijder alle beentjes en vel van de kip en snij zo nodig het vlees klein. verhit de olie en bak dit alles een beetje aan en voeg daarna water toe. voeg zodra alles kookt de 6 halve paprika's toe en kook die 15 minuten mee. haal de paprika's er dan uit en verwijder de schil. voeg de kruiden bouillon blokjes toe en mix de soep. voeg vervolgens het kippenvlees, de kruidenkaas, kerrie en de peterselie toe.
De soep is klaar en heeft een bijzondere kleur en smaak.
50 een leeftijd waar ik nooit tegenop heb gezien maar direct de dag erna viel er al een envelop in de bus met voorlichtingsfolders en waarschuwingen over alle risico's die op deze leeftijd en hoger met zich mee brengt
ik heb die brief weg gesmeten als ik meer info wil over het een en ander zoek ik het wel op als de situatie op treedt ik hou mezelf echt wel op de hoogte maar om me nu dagelijks bezig te houden met bang te zijn voor dit en rekening te houden met dat.......
nu ben ik een half jaar verder een uitnodiging voor deelname aan het landelijk borstkankeronderzoek was de volgende zet ok, het is beter dat er referentie materiaal voor handen is indien er ooit wat voordoet dus met een zucht gaf ik me over aan een verpleegster die overigens echt zorgzaam met me omging en daarvoor dan ook een pluim kreeg ...... de week erna volgde een brief: waarschijnlijk niets ernstig, maar of ik toch maar eens een echo wilde laten nemen deze keer niet gratis wél 60 euro voor een weinig respectvol onderzoek door een arts die geen woord te veel zei en alleen maar een duw gaf als ik me wat moest draaien loos alarm, maar ondertussen even in de administratieve mallemolen verstrikt geraakt te moeilijk om te verwoorden
wat nog......... een afgebroken kies een verwijdering van de wortel in het ziekenhuis alle oude trauma's kwamen aangewaaid ik herinner me enkel de doodsangst welke ik doorstond als kind maar ik mis elk beeld en elk geluid behalve de stem van die laatste beul: "als je last hebt kom je maar terug dan trek ik ze wel uit" ......... ik heb gehuild om elk bezoek aan de tandarts vanaf mijn 21 jaar werd het minder omdat ik eindelijk een zorgzame mens had gevonden die dan weer op pensioen ging dus weer op zoek naar zo iemand en gevonden bij deze man ga ik nog steeds en ik kan me zelfs ontspannen tijdens een behandeling maar in het ziekenhuis begon bijna alles van voor af aan alleen heb ik me deze keer niet laten kleineren of afpoeieren ook al leek alles en iedereen tegen te zitten het is voorbij, kheb het overleefd en de pijn achteraf valt ook nog mee
een blog die een beetje pffff uitstraalt en dan ben ik nog niet eens klaar want ja 50 jaar betekent ook, dat ik in de buurt van de overgang verkeer was ik eigenlijk totaal niet mee bezig en toen ik dan ook een week over tijd was dacht ik dat ik de datum gewoon verkeerd in mijn agenda had geplaatst want ik ben zo regelmatig (28 dagen) en ik heb er zo weinig last van dat dat de meest logische verklaring was tot ik eens echt ging na rekenen en het ziet er naar uit dat het zo ver is wanneer ik er echt bij stil sta is het dus niet zo verwonderlijk, dat ik het soms plots warm had en rood aan liep en dacht dat mijn bloeddruk wat hoog was nope "8,5 op 13", zegt de dokter
.........overgang......... ..........stemmingswisselingen.......... ik denk dat deze blog op een laag pitje blijft staan kwestie van later geen rode kaken te hebben
deze week was het zover eindelijk na 20 jaar we hadden het te druk om dit speciale moment samen te vieren ik ging, hij kwam en visa versa soms te moe, soms te laat maar gisteren avond keken we elkaar aan: morgen! morgen maken we er iets speciaals van morgen halen we bij de bakker allerlei lekkere dingen morgen staan we wat langer stil bij het verleden morgen herdenken we diegene aan wie we dit ook te danken hebben morgen kijken we vooruit en gaan we plannen maken morgen starten we met champagne en kijken we elkaar in de ogen .... vanmorgen hebben we het gevierd en ook al hebben we vandaag werk voor de zaak en ook al poets ik gedurende de gehele dag toch staan we ook gedurende heel de dag even stil bij deze gebeurtenis en drinken we nog een glaasje (ja, er is nog over :) )
het huis is nu van ons het huis is eindelijk van ons alsof we nu pas echt durven te veranderen (behalve wat noodzakelijk was) ik weet dat dit voor sommigen vreemd lijkt ik weet dat dit slechts het idee van mij is maar pas dit jaar heb ik het gevoel gekregen dat dit eigenlijk ons huis is pas nu kan ik me inbeelden hoe ik het wil veranderen hoe ik thuis kom/wil komen hoe ik mijn plek hier in neem als vanzelf
Zelden kom ik kijken in facebook, voor de tv hang ik niet en energie geven aan hetgeen ik frustrerend vind, vind ik verloren energie. Een uitnodiging van Stef richting zijn facebook groep over positief gedrag zette me aldaar aan het schrijven en die reactie wil ik ook hier wel kwijt.
Daar waar ik zelf frustratie voel, tracht ik te kijken naar het waarom ik me daarover precies gefrustreerd voel. Om vervolgens te ontdekken dat niet het feit zelf negatief bedoeld is geweest, maar dat mijn reactie wél negatief en afbrekend is geweest. Dat ík dus in een anti gevoel ben verzeild, dat ík dus energie verlies en ík energie bij een ander weg haal.
Anti gevoelens zuigen dus overal energie weg. Anti gevoelens uiten, maken dat er een mini oorlog wordt gestart. Anti gevoelens uiten in groep geeft een 'wij tegen zij' gevoel.
Daarom is het zo belangrijk om eerst op zoek te gaan bij je eigen frustratie. Vervolgens zoek ik naar de gemeenschappelijke goede bedoelingen. Daarna maak ik de keuze of ik hierover wil communiceren ofwel dit alles wil laten evolueren. Omdat ik zelf het soms goed vond om van iemand te leren, maar soms kon ik alleen maar door schade en schande wijzer worden..... Het grote verschil tussen theorie en praktijk. Soms kan ik ook vertellen over mijn eigen 'schade en schande' verhalen, zodat ik via die weg contact kan maken en de ander kan voeden door herkenning.
Dit tot zover als inleiding. Denk ik........ Nee, nog wat. Ik merk op dat er velen op internet over anderen schrijven, het liefst van al over anderen die ze niet persoonlijk kennen.... over de ver van ons bed show, waarmee men niet akkoord is. Dit creëert een vals veilig gevoel, omdat het gemakkelijker is en directie confrontatie uit blijft. Hieruit kan je niet leren van elkaar en hierdoor kan je niet evolueren tot een vreedzamere, vreugdevollere mens. Hierdoor creëer je wel een veilig gevoel tussen gelijkgezinden en getrouwen. Via internet gebeurt dit zelfs nog sneller dan bij 'oog in oog' contact.
Onze uitdaging van deze tijd is het contact maken met andersdenkenden. Met mensen die ons gevoelens niet (schijnen te) delen. Oog contact maken, ook al is dit in het begin moeilijk. Vertellen dat je tracht te begrijpen, wat je nu nog niet begrijpt en vragen of de ander je daar bij kan helpen. Ik noem dit een uitdaging, maar ik vind dit vooral spannend. Veel spannender dan tot een soort krachtmeting over te gaan in de veronderstelling dat de ander te overtuigen is. Ook ik oefen hierin. Ik boek resultaat én ik ga regelmatig onderuit. Van beide gevolgen kan ik leren en dus is ook dat weer positief.
Ik wil zeker toegeven, dat ik net als jij soms weg loop of net als jij mens zie weg lopen, dat ik net als jij soms ruzie (met een ander of met mijzelf) maak of me machteloos in mijn schelp terug trek. Met jij bedoel ik ieder die dit leest. Ondertussen was mijn eigen blog al eventjes stil gevallen, omdat ik dacht dat ik nog weinig te vertellen had. Ook vond ik dat ik me tot nu toe te veel wilde bewijzen. Maar na nu (alweer een paar maanden) lijkt er toch wat te veranderen
Voor de rest verkies ik eerder positief te wezen dan er over te schrijven. Het eerste bereikt naar mijn gevoel meer mensen, van het laatste ben ik op dat vlak niet zo overtuigd. Mijn energiebalans vertelt me wat anders.
veiligheid
jezelf indekken
tegen aanvallen
tegen diefstallen
tegen misbegrepen worden
tegen vandalen
wanneer ik terug kijk naar wat ik heb geplaatst in deze blog
schrik ik
'het' had me plots te pakken
afbeeldingen plaatsen die niet door anderen gebruikt konden worden
linken plaatsen die weinig persoonlijk waren
interesses tonen die weinig reacties vroegen
vreemd zoals dat binnen sluipt
dit is niet wat ik wil
zo ben ik toch niet?
zat ik dan diep binnenin mezelf toch bang te wezen?
ik vermoed van wel mijn zorgeloosheid was ver te zoeken
dus ben ik blij dat ik hier nu even bij stil sta
om vervolgens te kiezen voor die andere manier van zijn
zacht, kwetsbaar, zorgeloos, open, koesterend
deze eigenschappen ontmoet ik momenteel in nogal wat mensen rondom me
mensen die ik vroeger vermeed als de pest
ondertussen zie ik in dat ik gelijk had....
ik ben besmet
alleen is de pest dodend
en deze eigenschappen in die mensen zijn levengevend
zij zijn zorgzaam voor zich zelf
en toch ontvankelijk voor de ander
zij stralen zonder zich te willen bewijzen
hun handelingen zijn spontaan en brengen warmte in ieders hart onlangs zei een van deze mensen 'be a magic one' voel de magie in jou wezen koester dit wezen verzorg jezelf versier jezelf doe alles voor jezelf wat je graag zou willen doen stel dit niet uit tot morgen zie jezelf stralen en geniet ervan en op die manier ben je een geschenk voor alle anderen
nee, het gaat niet over dé crisis maar wel over een voor mij onoplosbaar vraagstuk hoe reageer ik op een portret, wat iemand van mij heeft geschilderd nadat ie een foto heeft getrokken? ik kreeg het deze week in mijn handen van iemand, waarover men lovend spreekt iemand die enorm veel schildert portretten, stillevens, vergezichten en ik wist niet hoe te reageren voorzichtig..............verrast en ook in shock "zie iemand mij zo?" en vervolgens vroeg ik me af: "waarom is dit zo'n groot verschil met wie ik in de spiegel zie?" daarna vroeg ik aan een aantal mensen of ze mij hierin herkenden wat ze beaamden en ik vroeg nog eens zie ik er zo uit? en weer kreeg ik een positief antwoord ik voelde me helemaal verkrampen en nam het portret mee naar huis toonde het aan manlief die in shock uit riep: doe dat weg en laat het nooit meer zien ik was opgelucht het portret leek toch niet op mij zelfs voor een karikatuur was het niet gelijkend .... maar na enkele dagen komt er nu een andere twijfel boven drijven want ik hem me niet durven uit spreken tegen de schilder dus denk ik: "durven mensen me wel eerlijk de waarheid zeggen?" en hoe zou ik reageren, als ik me eigenlijk fier voel over wat ik heb gepresteerd? en wie kan ik geloven op zijn/haar oordeel en wie niet? er heerst dus momenteel een crisis in dit kopke .....
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
