vanmorgen kwam ik traag op gang het was dan ook laat geworden na een etentje met mijn schoonfamilie het maal had ook was overlast gezorgd heel de nacht had ik dorst ik ben zeker 10 x wakker geworden en voor de rest droomde ik over een nieuwe markt van mijn dochter die eigenlijk een oude markt van mij was want ik heb die zo'n 15 jaar geleden opgegeven wegens rugklachten
in ieder geval ben ik vrij snel na het ontbijt in huis begonnen want het was weer eens een beetje uit de hand gelopen nu de vorst voorbij is wordt alles weer sneller vuil ik heb me er uitstekend mee geamuseerd dat is ooit wel anders geweest dus alweer denk ik: 'het zit allemaal in ons kopke'
daarna witlof in de oven en gebakken aardappeltjes bereid
vervolgens een hele lange avond gewerkt voor de vereniging kalender-website-affiches-aanpassingen want vorige vrijdag was het vergadering en ik had de keer daarvoor forfait gegeven wegens de super drukke decembermaand de vergadering was overigens zeer bijzonder er werd zeer veel tijd uitgetrokken om persoonlijke stukken te delen om het een en ander verder uit te diepen om weer andere dingen uit te klaren en toch werd het niet te laat ik ben overigens wel blijven hangen :)) met een warm gevoel vertrok ik huiswaarts
die vrijdag en zaterdag heb ik ook een ongewoon goede verkoop gekend en dát in januari: nog nooit meegemaakt ik heb er voor morgen dan ook weer echt zin in
gisteren was ik weer als vanouds bij mijn ouders de laatste maand verliepen dit allemaal wat anders en ik voel me daar wat schuldig om uit zelfzorg ben ik er wat minder langs gegaan om niet kopje onder te gaan in het meerwerk van die nieuwe marktwagen in combinatie met de eindejaarsperiode een van mijn broers heeft dit dan weer opgevangen gelukkig maar maar dit wil zeggen dat ik ze wel bezocht maar minder betrokken was bij hun dagelijks leven dus zag ik ze alleen maar van hun opgedirkte blije kant
gisteren ben ik geconfronteerd met ouders die meer hulpbehoevend blijken te zijn dan ik veronderstelde mams wil nog verhuizen naar een soort bejaarden flatje maar ik kreeg plots het gevoel dat ze zelfs dat niet meer aankan daarnaast zijn er ook nog eigendommen en paperassen waar ik helemaal geen zicht op het en ook moeilijk kan krijgen omdat ik op dat vlak gewoon moet toegeven dat ik blokkeer op paperassen en formaliteiten en nog meer als iemand me dat allemaal tracht uit te leggen dan komt er een een mist over me heen en paniek slaat toe is altijd al zo geweest manlief kent dat al maar nu betreft het mijn ouders terwijl mijn broers blijkbaar ook niet in actie schieten
gelukkig heb ik ook nog een nicht die op het secretariaat van het bejaardenhuis heeft gewerkt ze is altijd al nauw betrokken geweest bij mijn ouders ook omdat mijn moeder er voor haar was toen haar moeder veel te vroeg stierf en is er nog altijd een boekhouder die mijn ouders al zo'n 30 jaar of meer ondersteunt en mijn schoonzuster werkt in de banksector dus ik denk dat ik al die mensen eens moet samen krijgen dan horen mijn broers ook meteen andere klokken luiden
ergens is er ook in mij een stem die zegt: laat ze gewoon thuis blijven en kijk of je kan samenwerken met de thuishulpdienst * die zegt me ook: wat denk je van de optie om een aantal dagen gewoon daar te zijn? * wat denk je van de optie om je dochter en aantal markten te laten overnemen? * wat denk je er van om er zelfs een aantal nachten te slapen? * zou je dat aankunnen? * wie weet hoe snel ze achteruit gaan * of wie weet hoe minder snel ze achteruit gaan als ze zich geborgen weten want angst en onmacht zijn energie zuigers
vannacht ben ik in paniek wakker geschoten en ik vraag me af hoe dikwijls zij dat ook doen
gisteren avond heb ik het er nog met manlief over gehad en verteld dat ik het even niet op een rijtje krijg dat ik even niet weet hoe te beginnen en op zo'n moment is hij mij steun en toeverlaat terwijl ik al in mijn bed dook heeft hij het een en ander uit getypt volledig voor verandering vatbaar maar toch een handvat waar ik mee verder kan
ieder jaar schenken wij de grote chocolade kerstman weg er plakt altijd een prijs op die erg hoog is (naar onze normen) want eigenlijk is het ons etalage stuk op de kerstmarkt een enkele keer koopt een bedrijf hem toch maar meestal gaat ie naar daklozen, opvangcentra of een vluchthuis maar dit jaar hadden we er twee want ik kon er ook eentje in mijn marktwagen plaatsen manlief had er deze keer een totaal andere bestemming voor: "de politie die ons een veilige kerstmarkt bezorgde" omdat er gewoonlijk ieder jaar wel pogingen tot inbraak of vandalisme zijn en dit jaar zijn we er van gespaard gebleven natuurlijk is het hun werk maar daarom kan er evengoed wel een bedankje van af
mijn kerstman kwam op een grappige manier bij Zonnebos terecht want in 's-Gravenwezel heb ik altijd contact met de leraren van deze school en hun kinderen die minderbegaafd zijn al zeer lang draag ik ze in mijn hart en sommige kinderen ken ik weer net ietsje beter dan andere één van de leraren zei voor de kerstvakantie voor de grap: "voor ons vijf van die kerstmannen!" en zo kwamen we in gesprek over het maken ervan en wat we er gewoonlijk mee doen als ie niet verkocht wordt terwijl ik hierover vertelde bedacht ik me dat ik hem dolgraag aan deze mensen wilde schenken maar aangezien de school in de vakantie dicht is en ik de kerstman niet schenk vóór Kerstmis werd hij deze woensdag door mezelf bij heb bezorgd
ik bleef immers thuis, omdat ik echt zeer bang was van de koude met handschoenen valt het allemaal wel mee maar die handschoenen moeten altijd uit als ik de mensen bedien en ik zag er lelijk tegenop
maar zodoende heb ik vandaag een prachtige belevenis gehad want de leraar nodigde me ook uit in de klas en toonde me de andere klassen met leraren en kinderen die ik kende ik was er door geroerd want even mogen deelnemen aan hun leefwereld vind ik echt bijzonder dit vond ik een prachtig kado in retour het was ook alsof de tijd even stil stond was overigens ook altijd gebeurt als ze mij bezoeken deze kinderen onder druk zetten in onze wereld van haast werkt averechts maar wanneer je er tijd voor maakt gebeuren er soms kleine wondertjes ook in mij
vanwege een simpel formuliertje dat ik nodig heb om een medicatie te krijgen voor een chronische slokdarmontsteking (waar ik in de toekomst hoop vanaf te geraken) heb ik drie en een half uur mogen aanschuiven in de wachtzaal van de dokter aangezien ik morgen toch niet naar de markt ging en omdat ik de rust zelve was heb ik me er niet druk in gemaakt ik kan niet op afspraak komen want de dagen en uren voor afspraken zijn net die uren dat ik op de markt sta of in Nederland ben voor mijn ouders gelukkig gaf mijn dokter me goed nieuws ze gaat in de toekomst altijd op afspraak werken en ook op maandag avond
voor de rest is deze dag een van-alles-en-nog-wat-dag geweest niet de moeite om te vermelden mijn marktwagen is eventjes terug naar de bouwer om het een en ander aan te passen en ik ben daar niet rouwig om vandaag niet door de sneeuw morgen niet in de extreme koude
oh ja kben al 7 kilo gewicht verloren nog niet echt aan me te zien maar wel duidelijk te voelen
de film 'Australia' heeft me diep geraakt een romantisch verhaal met daaronder nog een verhaal over aboriginals en de muziek en de beelden en de spanning
de topacteurs David Gulpilil en Brandon Walters blijven vanaf nu in mijn hoofd rondspoken evenals de beelden van het rode landschap ik heb dat echt gezien anders zou ik nu zeggen dat het gefaked is bij zonsopkomst en ondergang veranderen de kleuren
weer eens bijna een virus binnen gekregen via een messenger venster plots verscheen daar: photo?? http://www.myspacy.biz/photo.php?=(mijn email adres) het is nog maar pas actief want ik vind er nog zo goed als niet van op het internet maar wel hier: http://www.rctholland.nl/forum/viewtopic/23270/41
ondertussen heb ik wel gereageerd in het messenger venster maar de enige boodschap die ik terug kreeg was een herhaling
daar woont ze dan, onze dochter alweer 2 weken vanuit Haarlem terug en dichterbij ons in een prachtig gebouw met onder haar een toffe vriend die ze al zo'n 7 jaar kent andere vrienden van vroeger hebben haar met gejuich onthaald en iedereen hielp haar mee verhuizen vandaag zijn we op jacht gegaan naar enkele extra meubelen en binnenkort haalt ze de laatste spulletjes hier weg en eigenlijk heb ik nu pas het gevoel dat ze het huis uit gaat alsof die anderhalf jaar daarvoor gewoon niet meetelde alsof ze toen ergens op kamers woonde vanwege een studie
ze is dus terug de laatste maanden werkte ze al dikwijls van huis uit bij ons voor zoiets is internet fantastisch en ondertussen zijn er flinke plannen gesmeed want ik heb nieuws: ze komt ook meteen bij ons in de zaak werken haar vroegere baan gaf haar te weinig uitdaging terwijl ze bij ons in de zaak een nieuwe richting kan uitbouwen ondertussen werkt ze ook in de bestaande onderdelen maar ze krijgt dus tijd om haar eigen stuk te ontwikkelen manlief is dolgelukkig ik ook voor mij voelt het wel anders ze zei nog tegen me van de week: ik voel me een beetje moederskindje toen ik van alles uit de kast en diepvries toverde om haar eigen dineetje voor de verhuis vrienden tot iets verrukkelijk te toveren ze wilde dat allemaal met de bus en tram vervoeren maar ik heb haar thuis gebracht kon ik in die anderhalf jaar voordien niet doen ik heb dat gemist
en oh ja, ze heeft ook nog een poes en dat is een schatje ik denk dat ze zich nu minder alleen voelt dan ginder diverse vrienden binnen 10 minuten loop- of fietsafstand en een poes die dol op haar is een auto ter beschikking indien nodig een camionette ook, indien nodig
zet me een paar uur op nieuwjaarsdag bij familie en ik voel m'n energie zakken zet me er maar een paar uur en ik geraak langzaam aan vervuld van tegenstrijdigheden ik kijk en luister en voel niets is in overeenstemming met elkaar en dan ook nog al die stemmen die elkaar willen overstemmen wie niet meespreekt wil eigenlijk weg ik wilde ook weg maar bleef
na die uren reden we naar huis ik voelde dat m'n energie weg was ik voelde me vervulde van een soort gif het leek donker als roet en even plakkerig gelukkig informeerde manlief naar hoe ik me voelde en kon ik het verwoorden daarna nam de donkerte weer af
en toch plakt het nog hier en daar ik denk dat ik toch iets moet vinden om mezelf te beschermen
wat ik dan weer wel fijn vind is de sfeer in mijn eigen gezin het positieve de levenslust de levenskunst en de liefde en vriendschap de toewijding de aanmoediging
dinsdag middag: ik wil deelnemen aan de namiddagmarkt van Sint Job die uitzonderlijk verzet wordt van woensdagmiddag naar nu iemand zegt me dat die markt niet doorgaat ik heb daar niets van gehoord maar wanneer ik arriveer ben ik helemaal alleen dus rij ik meteen naar huis waar manlief het plan opvatte om een middagje Brussel in te lassen kwestie van ideeën op te doen over de kerstmarkt die daar plaats vindt tot en met 1 januari ik dus mee de trein op en het werd een leuke namiddag en avond behalve dan die kerstmarkt want alle kramen waren gesloten
onze eindejaarsperiode was dit jaar anders dan anders nog nooit hebben we net daarvoor nog een paar dagen vrij genomen nog nooit hebben we kort voor oudjaar nog een dagje de toerist uitgehangen
eigenlijk kan ik niet zeggen dat we vast geroestte gewoonten hebben gelukkig
dochterlief heeft een bescherm engeltje op haar schouder zitten ze schuimt nogal wat metal concerten af en meestal staat ze daar dan als klein ukkie tussen van die grote zware mannen ergens vooraan vlakbij het podium druipnat van van't zweet en op haar gemorst bier
deze keer niet ze stond ergens boven de menigte te kijken naar wat er allemaal onder haar gebeurde uitgerekend deze keer liep er een gek rond met een mes die 3 mensen heeft gestoken
Deze keer een lap tekst waarvan ik zelf moe zou worden, indien ik het moest lezen.
Lees dit in een ruk
uit of in stukjes of helemaal niet, maakt niet uit, maar het wordt veel.....
Ik merk door reacties (ook via mail) alweer op dat er een verschil is tussen hoe ik iets schrijf en
hoe ik dat bedoel, of hoe dit wordt gelezen.
Eigenlijk is dit
een prachtige gelegenheid om de essentie van die link tussen gedachten en
ziekte uit te leggen.
Want niet iedereen
reageert op dezelfde manier op een gebeurtenis. Zoals ook niet iedereen woorden
op dezelfde manier interpreteert.
Er zijn
verscheidene mensen op een wetenschappelijke manier bezig geweest met
vergelijkend onderzoek. Zo bleek dat zo goed als elke mens met een identiek
gezondheidsprobleem, ook een identieke gebeurtenis had meegemaakt in het
verleden, of beter gezegd: op een identieke manier met een gebeurtenis uit het
verleden omging. Soms moest dat nog niet eens zo heel ver in het verleden liggen.
Daarnaast kan er
ook nog een andere oorzaak zijn, die ik nog niet heb uitgelegd,
namelijk problemen in een eerdere generatie en hoe men er toen mee omging.
Ofwel werd het gedachtegoed overgedragen, ofwel kreeg iemand een ziekte die
niet bij zijn/haar eigen geschiedenis hoorde, maar iets onverwerkt van een
voorouder als oorzaak had. Eens daar inzicht in verkregen werd, kon de knop ook
omgezet worden.
Zo was er
bijvoorbeeld in mijn geval ook een zeer duidelijk verband met vorige
generaties. Ik had dit in de loop van de cursus al blootgelegd en voelde me
behoorlijk verstrikt in mijn onmacht en angst. Ik kon er niet over spreken en
ik zat dus opgesloten in mezelf.
Maar door die angst
en onmacht werkelijk te benoemen tijdens de 3e avond, werden ze levensgroot en
liet ik de totale paniek toe (omdat ik het niet aan leek te kunnen dat er
zoveel getuigen ware). Op dat moment werd ik gelukkig goed begeleid en heb ik
zinnen gaan herhalen die me werden voorgezegd. Waarbij ik kon voelen of ze
werkelijk voor mij golden, ofwel dat ze door me werden aanzien als onwaar. Ook
waren de anderen aanwezigen, mensen bij wie ik me gelukkig wel goed voelde
(toen ik niet in dit proces verzeilde) dus kon ik mezelf tonen dat mijn
gigantisch onveiligheidsgevoel niet reëel was.
Verder kon ik me
helemaal in contact houden, terwijl ik vroeger zeker zou hebben gedissociëerd. Ook
dat gaf me kracht. Ik kon geloven dat dit me niet meer zomaar overkwam, maar
dat ik mezelf dapper genoeg kon maken om niet meer automatisch te dissociëren.
Wat ik wilde
zeggen:
Verantwoordelijkheid
gaat niet zover dat het 'eigen schuld' is. Verantwoordelijkheid geeft een idee
dat oorzaak en gevolg overduidelijk is, terwijl dat zelden voor iemand geldt
die een ziekte heeft. Het is de onwetendheid die maakt dat het soms van kwaad
naar erger gaat.
Onze hersenen
krijgen van ons een stress signaal, waarin wij vertellen: dit is onhoudbaar,dit
overleef ik niet. Dit gevaar om te 'sterven' hoeft niet reëel te zijn, maar het
wordt zo wel ervaren. (Het kon dus ook een reactie zijn van onze generationeel
geheugen, dus van een voorouder die zo zou gereageerd hebben) De hersenen
sturen dan een signaal naar onze cellen op bepaalde plaatsen in ons lichaam. Dit
signaal kan slechts één van de vier zijn:
blokkeren
deblokkeren
massa aanmaken
massa wegnemen
de cellen reageren
dus op één van de vier manieren met als gevolg er een ziekte optreedt.
Stel dat de
situatie snel opklaart, dan kan dit proces gestopt worden, maar de haard blijft
bestaan. Het blijft sluimeren tot er zich opnieuw een soortgelijke situatie
voor doet. Daarom kan en ziekte zo veel later uitbreken. En zo lang men niet
echt aan de basis werkt, blijft de ziekte in ons lichaam, soms stabiliseert die
zich, soms sluimert ie op de achtergrond omdat de symptomen bestreden worden,
soms breekt ie door en wordt ie fataal.
Pfff, ik hoop dat
ik niets vergeet... ik denk eigenlijk van wel... sorry daarvoor.
Natuurlijk is het
gecompliceerder, ik heb dan ook geen opleiding als therapeut gevolgd.
Maar toch is dit de
grote lijn van het verhaal.
Even terug naar
mijn proces: Ik kwam in een soortgelijke paniek situatie als vroeger
(proefwerken en spreekbeurten bij een vreselijke leraar op de lagere
school, deze man heeft me altijd gekleineerd en dom genoemd) die ik heb
doorvoeld, zonder dat ik 'stierf'. Mijn hersenen, hebben dus van mij nu een
ander signaal gekregen, namelijk: ik kan dit wél hanteren, ik kan er anders mee
om gaan, ik overleef dit. Niet alleen mijn gedachtencirkel werd doorbroken,
maar ook mijn automatische onbewuste handelingen.
Ik hang dus niet
meer vast in planning, ik vreet mijn spanning niet meer weg.
Ik kreeg in de
loop der jaren steeds meer spanning als een handeling zich
verder opschoof in de toekomst.
Wanneer ik direct
moest handelen, was ik altijd vol zelfvertrouwen.
Maar bij iets in de
toekomst, vergrootte mijn onbewuste angst met de dag. Dus maakte ik lijstjes,
schema's, werd ik gillend wakker, omdat ik 'controle' verloor, enz enz.
Met als resultaat:
ik haakte af voor
het zover was
ik werd op het
bewuste moment ziek
ik werd ergens aan
verslaafd en dus was het te laat...
ik vergat het...
dat was het ergste, ik dissocieerde gewoon.
ik maakte mijn
positie onmogelijk, zodat een ander het overnam.
Kortom genoeg
redenen om steeds minder in mezelf te gaan geloven en vooral: dit gedrag
bevestigde mijn onkunde.
Dit is dus met een
beetje sjans veranderd.
Ik weet niet of je
hier wat aan hebt, wat ik wel weet is dat het mij helpt om zelfbewuster en
anders in het leven te staan.
Ik heb nu 5 avonden
bijgewoond en de volgende reeks begint op 5 februari. Ondertussen kan ik zien
of een aantal pijnen misschien minderen, nu ik gewicht verlies. Het
zou straf zijn als dit alles was, maar wie weet.
Wat betreft angst om te mislukken wanneer je jezelf wil helen, dit kende ik heel goed.
Ik heb die avond
gewerkt met een mix van diverse zelfhelingsmethodes. En het stomme was, dat ik
die theoretisch allemaal al lang kende. Sommige heb ik volledig bestudeerd en
raadde ik iedereen aan omdat ik overtuigd was dat ze werkten. Zelf paste ik ze niet of onzorgvuldig toe, omdat ik zo erg bang
was dat het bij mij niet zou lukken.
De methodes
draaiden stuk voor stuk rond het werkelijk 'emotioneel' mogen voelen wat ik
niet wilde voelen. Ik was doodsbang voor die emoties en hoe langer ik er over
studeerde, hoe banger ik werd.
Ik ben dus minstens
5 jaar vooraf heel bang geweest, terwijl de werkelijke proces ongeveer 24 uur
heeft geduurd. Waarbij ik dit helemaal wilde doorvoelen ook al huilde ik alle
tranen die ik nooit heb willen/kunnen huilen. Waar ben ik eigenlijk bang voor
geweest? Voor mijn angst en emoties en vooral voor controle verlies. Ik heb me
nooit zo kwetsbaar gevoeld, maar ook nog nooit zo gedragen. Gedragen door
mezelf, bedoel ik, want ik mocht dit van mezelf. Ik mocht dit, omdat ik meer dan
ooit tevoren van mezelf hield. En ik had vertrouwen in mijn innerlijk 'weten' dat dit
de weg was.
Dit is veel tekst en uitleg, misschien te veel. Of juist verhelderend....
Ik ben blij dat ik eindelijk de woorden heb gevonden om dit alles te beschrijven
ik open mijn blog en zie niets meer staan geen nieuwe berichten sinds 14 december en ik denk: - dat ik van mijn computer verslaving af ben - dat ik mijn gedachtenkronkelingen geminderd heb - dat ik ze niet meer zo belangrijk vind om ze nog te publiceren - dat ik een bijzondere maand achter de rug heb - dat ik barst van energie - dat ik niets meer plan - dat ik niet meer in het plannen blijf hangen - dat mijn leven vanzelf op wieltjes verder rolt - dat dit de goede kant uit gaat -dat ik zó goed in mijn vel zit - en dat ik eindelijk naar mijn lichaam luister - dat ik nauwelijks meer snoep en verder ook weinig eet - dat de kilo's er af vliegen - dat die kilo's er eindelijk afvliegen - dat er toch een fijn eenvoudig kerstmaal op tafel verscheen, wat op een of andere manier vrijwel vanzelf tot stand kwam - dat manlief daardoor voor het eerst in lange tijd ontspannen in slaap viel
er zit een motortje diep in mij iedereen is het huis uit en al vanaf gisteren avond ben ik hyperactief het huishouden geraakt terug aan kant de koelkast is uitgemest de kerstboom binnen gehaald (die versier ik subiet of vanavond) de marktwagen en twingo staan weer te blinken in het atelier komt er ook weer zicht op zaken (dit is nog niet helemaal af) mijn marktwagen is al geladen
ik moet nog wel om winter schoenen misschien bezoek ik mijn ouders nog enkele toekomstige activiteiten van de vereniging moeten nog hier en daar op sites geplaatst worden en ik moet nog een aantal belangrijke documenten tevoorschijn toveren ik ben ze al lang kwijt en het wordt dringend ook omdat ik het steeds vooruit schuif
en ik wil nog een kerstpostkaart ontwerpen en misschien ook een kalender om kado te doen
gauw verder zoeven want het ijzer moet ik nu smeden dat is duidelijk
ofschoon mijn leven momenteel lijkt te bestaan uit eten-werken-slapen en ik dus weer eens enigszins verslaafd lijk voelt het deze keer wel anders dan zo'n 15 jaar geleden want toen leek ook mijn geest afgestompt dat kan ik nu nauwelijks zeggen
nog steeds komen allerlei andere prikkels binnen nog steeds ben ik sociaal (denk ik toch....) nog steeds geniet ik iedere dag en nog steeds ben ik in de schaarse minuten die me resten op de achtergrond bezig als vrijwilliger en ook dat gaat me goed af
voor de rest is de sfeer in huis optimaal dochterlief hangt hier ook veel rond en ze ziet feilloos waarin ze ons kan ondersteunen ons engeltje heeft vanmiddag overactief het magazijn opgeruimd en gisteren bracht ze snel hier in huis de boel aan kant toch op het eerste gezicht en dat gaf een fijn gevoel bij thuiskomst ondertussen is ze op apartementenjacht in Antwerpen zondag weet ze meer in ieder geval blijkt dat ze na anderhalf jaar weg hier een vriendenkring te hebben die haar met open armen terug opneemt ze straalt er van
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame