soms kom je ze tegen: ze doen wat ze doen met hart en ziel ze gaan spontaan om met mensen ze stralen geluk uit die van diep komt ze hebben een bijzonder effect op hun omgeving ze trekken iedereen aan ze hebben ogenschijnlijk moeiteloos succes ze hebben oog voor het beste in iedere mens ze zien een opmerking als een uitdaging ze lopen rond alsof ze dansen ze zijn wie ze zijn
"soms word ik zo vervelend van die overgang en 's-nachts wordt ik wakker door zo'n kl... opvlieger, ik wou dat ik er door was, en ik vind het helemaal niet leuk dat ik 50 word......" hoorde ik naast me iemand zeggen en ik dacht "hé, dat heb ik ook, maar ik ervaar het helemaal anders" of hoe de manier om er allemaal tegenaan te kijken zo kan verschillen
ja, ik zit in de overgang mijn ene eierstok sputtert al stevig als die aan de beurt is is het bijna 3 dagen niets of 10 dagen alles en veel te laat ik kan er niet meer op rekenen
wil ik er vanaf? nee, eigenlijk denk ik er gewoon niet over het is een fase waar ik door ga en ik gebruik niet het woord 'moet' moeten roept weerstand op en aangezien ik die niet voel gebruik ik het woordje 'gaan' misschien dat ik gewoon minder last heb/krijg dat veel anderen misschien is het wel net als met de periode die stilaan voor bij gaat: ik heb de indruk dat ons periodiek systeem wel of niet lastig is al naar gelang we sowieso wel of niet goed in ons vel zitten zo lang ik me geestelijk ongelukkig voelde had ik verschrikkelijke pms bijwerkingen vanaf het moment dat ik me gelukkiger ging voelen namen die bijwerkingen af om zo'n 11 jaar geleden helemaal te verdwijnen toeval of niet net toen ik eindelijk mijn weg begon te vinden in het leven en wist wat ik wilde maar het nog niet kon verwoorden
de 50 ben ik al 2 jaar voorbij nog zo'n mijlpaal die voor velen onoverkomelijk of ondraaglijk lijkt mijn geluk neemt toe mijn inzichten ook mijn kwaliteiten komen meer en meer tot bloei mijn visualisaties komen tot leven mijn geloof in mezelf groeit mijn waarnemingen worden helderder ik geniet en als ik niet geniet krijg ik inzicht in verborgen 'oude' stukjes van mijn geschiedenis wat winst betekent omdat ze me daarna niet meer lastig vallen
en dan die andere opmerking over nachtelijke opvliegers ik heb ze ook en meer en meer zwetend word ik wakker en altijd spelen er dan ideeën door mijn hoofd dan wil ik iets realiseren of creëren of schrijven het maakt al niet uit wat of wacht even soms word ik er wel onrustig van en blijft die onrust daarna in mijn dromen hangen maar als ik er gewoon uit kom dat zijn die nachtelijke uren een bron van inspiratie dan lossen ze voor mij iets op waarmee ik ben gaan slapen
gisteren avond bijvoorbeeld voelde ik dat ik te weinig inspiratie had om iets tofs te arrangeren voor mijn petekindje die vandaag jarig is en ik voelde dat ik beter kon gaan slapen ik sloot mijn ogen met de volgende in mijn gedachten: "ik vertrouw er op dat mijn lichaam zeer vroeg wakker wordt en dat ik dan wel weet wat te doen én ik vertrouw erop dat ik dan ook een mooi stukje ga schrijven want ik heb me voorgenomen om dat iedere dag te doen" ik ben nog aan het voelen of ik 's-morgens of 's-avonds het meeste inspiratie heb
mijn intenties zijn verwezenlijkt: een enorme 'vapeur' wekte me om half 6 en alle ideeën borrelden op ik kon niet meer blijven liggen trachtte nog wat te treuzelen maar dat werkt niet
ik hoor de vogeltjes fluiten en ik ben gelukkig meer dan 50 jaar met vapeurekes en al ik ben gelukkig ik kan echter nog niet fluiten...........
onze'n haan is ineen gestort van de warmte natuurlijk gewoonlijk ga ik bij deze temperaturen niet naar mijn namiddagmarkt maar met de Pasen in't vooruitzicht kon ik eigenlijk niet anders dus had ik de wagen vooraf met d'n aico extra koud gekoeld en die ook op de markt zelf laten blazen ofschoon dat minder nut heeft want alles staat open verder hielden we gewoon alle lampen uit dat scheelt ook in warmte een bijkomend effect had ik dan weer niet voorzien op zulke warme dagen zoeken de mensen koelte op de donkerte van onze wagen gaf een psychologisch effect dus eigenlijk hebben we al bij al zelfs echt druk bezig geweest onverwacht, wel een beetje gehoopt
dus in de wagen leek alles vrij goed te gaan net voor de glastoog zag het er anders uit tegen 3 uur kregen sommige chocolade figuren een deukje door ze simpelweg vast te pakken dus de ene na de andere verdween naar achteren meestal preventief, de pure figuren mochten blijven staan
en net toen ik dacht dat het wel goed kwam stortte de haan achter me in in zijn val nam ie nog enkele andere figuren mee die dan weer wonder boven wonder heel uit de strijd kwamen de haan heeft het dus niet overleefd
na een late namiddag en avondje met paps en mams reed ik terug naar huis met een gevoel dat ik deze keer wat energie te kort had met een uur rijden voor de boeg voelde dat niet ok en ik vond ook dat het niet echt een fysiek probleem was gedachteloos reed ik via een andere weg dan gewoonlijk eigenlijk richting een cafeetje waar mijn ouders graag komen en ik realiseerde me dat er vanavond een life optreden plaats vond ging ik wel of niet eens langs.... ging ik voor de muziek of om wat te babbelen wilde ik babbelen of wilde ik diepgang in een gesprek ik reed er voorbij en hoorde de muziek en ik dacht dat ik waarschijnlijk toch niemand kon verstaan tot ik een bekende lach boven alles uit hoorde Een lach van iemand met wie ik nog nooit had gesproken maar bij wie ik meer diepgang vermoedde dan er ogenschijnlijk aanwezig was ik reed verder en besloot plots toch te stoppen daar aan gekomen was het gesprek er meteen ik kwam zelfs nog niet aan een drankje toe er werd een stoel bij geschoven en wonder boven wonder verstond ik alles (bij achtergrond geluid ben ik altijd toch zooo doof?) en inderdaad was er bij deze dame van oppervlakkigheid geen sprake ik was blij dat ik dat zo aangevoeld had daarnaast ontmoette ik vrijwel tegelijkertijd iemand, die mijn oom in Australië had bezocht onze families zijn altijd nauw verbonden geweest in mij vertelt me dat er ook in deze en volgende generatie iets is wat bindt dat het inzicht nog wel zou komen niets dringends, niets belangrijks.... of misschien wel maar alles op zijn tijd. toen het ene gesprek ten einde liep stapte ik in het volgende gesprek en weer ging dat vanzelf ook al was het eerste gesprek volledig spontaan en het tweede gesprek meer aftastend toch voelde het aan als een gesprek op ziele niveau iets zegt me dat het niet bij deze avond alleen blijft dat nog niet alles gezegd is maar ik reed in elk geval met meer energie weg, dan toen ik gekomen was.
ik realiseerde me dat ik nog kort daarvoor had gedacht, dat ik iets miste dat ik net naast de 'flow' zat dat het vandaag allemaal wel 'ging' maar 'hobbelig'
en omdat er weer eens een eigen column werd gesuggereerd en omdat ik beweerde dat ik 'zo'n werk druk' niet aan kan en omdat ik elders schreef dat het woordje 'nog' veel dingen in beweging kan zetten (dus denk ik nu 'ik kan het nog niet aan') wil ik toch nog eens proberen om elke dag een stukje te schrijven
hoe langer ik er over na denk hoe meer ik me verbaas over wat er deze week gebeurde ik had een 'lastige' klant tegenover me alles wat ze vroeg vroeg ze op een negatieve manier zoals bv: "U hebt zeker niet van die...." en "U hebt zeker geen andere verpakking" waar ik me nog het meeste druk in maakte was mijn eigen gedachte: "dat mens denkt dat ik hierachter me een groot magazijn heb staan zeker?" eerlijk is eerlijk, mijn energie zakte en zakte, want meestal moest ik alle vragen met 'nee' beantwoorden tot ik dan eindelijk een 'ja' had gevonden ja, ik had een doosje en ja, ik had inpakpapier ondertussen vlogen de blikken tussen haar en haar vriendin over en weer ze verwachtten er duidelijk niets van ..... ik pakte al wat ze wilde, stopte het keurig in het doosje en ik draaide me om voor het inpakwerk en toen schoot er een gedachte door me heen: "wacht, ik ga die mevrouw blij maken en het pakje zo mooi inpakken, dat ze me met een stralende glimlach verlaat, fier met haar cadeautje mijn energie steeg prompt dus ik kreeg er nog meer zin in ..... zo gezegd zo gedaan ik voegde nog een kleine versiering toe die ik gewoonlijk alleen maar gebruik voor mensen die het 'verdienen' en die madam was in de wolken ze keek me stralend aan en vertrok ikke blij ..... komt er even later een Amerikaanse vrouw "do you speak English?" "Oh yes, I like to speak English" nu gebeurde helemaal het tegen overgestelde van de vorige: ze had een lunch afspraak en ze wilde haar vriendin verrassen met een paas attentie ze zag dat ik allerlei lekkere dingen had ze keek me aan en zei: "I'm sure you'll make something special for my friend, no mather what, I'm sure it will be marvelous. please take a little box, leave it open, wrap some plastic around it I'm sure you'll have artistic inspiration" ik keek verbaasd zij maakte geen grapje ze keek me strak en toch met een vrolijke blik aan en ik maakte er iets prachtig van zoals ik nog nooit gemaakt had het ging om een klein cadeautje en toch werd het bijzonder op de weegschaal was het niet echt veel waard en toen ik het bedrag noemde gaf ze me 50% fooi wat beslist geen aalmoes was wél een blijk van erkenning en tevredenheid ik heb dat nog nooit meegemaakt .... wat ik me wel herinner is een klant van lang geleden die me altijd carte blanche gaf in de Paas periode ik mocht een aantal stuks maken en het mocht eender wat kosten ik had nog over haar verteld en over andere mensen die meer vertrouwen dan ik in mij hadden en ik herinnerde me dat ik nooit blokkeerde ook al wist in begot niet waar ik aan begon en hoe het er uit ging zien alles kwam altijd goed en dikwijls was ik zelf ook verrast zo ook deze keer
ik ben er echt van overtuigd dat dit voor veel mensen geldt dus ik nodig je uit om alles wat je doet, te doen met hart en ziel. ik hoor graag hoe het gaat
Experiment: Vandaag vind ik dé lamp die in onze woonkamer hoort. Dat was mijn intentie. Ik volg mijn intuïtie en haast me naar de kringwinkel op't Kiel in Antwerpen. Hoe dichterbij ik kom, hoe zekerder ik word. Door wegenwerken helemaal omgeleid. Niet verloren gereden, elke straat die ik kies is de juiste. Sluitingstijd nadert. Toch laat ik elke voetganger over steken, elke auto voor me in of uit rijden. Opgewonden maar zeker. In de Abdijstraat staat een auto vlakbij de winkel geparkeerd op 2 parkeer plaatsen. Er zit een grote familie in te wachten. Ik ga er naast staan en maak een teken dat hij achteruit kan. En dat doet hij dan ook braaf. Ondertussen stuurt iemand me een berichtje en ik geef antwoord. Terwijl ik naar de winkel wandel heb ik de tijd in het oog. Het is alsof die trager gaat dan anders...... Binnenin me groeit het vertrouwen tot een zekerheid. Ik ben hier niet voor niets. De winkel is een groot, diep en druk pand. Halverwege gaat mijn blik naar links. Ik speur opgewonden al die opgehangen lampen af. Yesssssss. twintig euro! Thuis gekomen ziet Manlief hem ook wel zitten. Hij hangt al op zijn plaats. En weer zijn we een stapje verder.
Jij schreef: Grappig ik kwam je niet toevallig tegen.
... opeens dook een forum-tekst van jou op op mijn facebook-scherm ... hoe is me een raadsel ... je schreef over oa.anti-gevoel ... je
"wijsheid" in ervaring raakt me in mijn "wijsheid" ... daarom stuurde ik
je een vriendschapsverzoek ... gewoon zo maar of toch niet?
Ik schreef: ... Grappig.... Woensdag heb ik je via mijn gsm snel aanvaard, ik zou later
wel uitzoeken wie ik had toegevoegd. Dat later is nu. En wat blijkt?
Deze week worstel ik een beetje met mijn manier van zijn. Voor wie
schrijf ik? Waarom doe ik dit of dat, waarom hecht ik zoveel waarde aan
synchroniciteit, ben ik bijgelovig? Soms voel ik me op de dool. Soms
voel ik me perfect op koers in de flow van't leven. Verder ben ik erg
hard op zoek naar een juiste manier om met mensen om te gaan, ik twijfel
namelijk aan mijn methode. Ben terug begonnen met de Celestijnse
Beloften van James Redfield te lezen, nu er net een nieuw boek uitkwam,
b leek dat een prachtige aansluiting op mijn zoektocht. En nu dus jouw
vriendschapsverzoek met een verwijzing naar een forum tekst van mij. Ik
heb even gegoogled en ja bij d'n Stef gevonden. http://www.facebook.com/topic.php?uid=150520562023&topic=10955 Een tekst van een jaar
geleden.... Ik las hem opnieuw en ik dacht: verdorie alles is hetzelfde
gebleven, behalve dat ik meer op facebook zit......... Maar nee, alles
is niet hetzelfde gebleven, alleen die woorden over die onderwerpen
wel....... mijn inzichten zijn wél toegenomen, mijn waarnemingen zijn
wel helderder, mijn verwoordingen over wat er gebeurt in mij beperken
zich niet meer tot teksten. Ik voel me authentieker, warmer naar
anderen, met meer mededogen en begrip. Ik val en sta op en heb weer wat
meer ontdekt. Ik heb wél zeer veel synchrone gebeurtenissen meegemaakt,
mijn gedachten creëren de wereld rondom me. Ik vraag en ik krijg
levenslessen, ze volgen sneller dan vroeger, ik sta steviger, mijn
relaties worden intenser. Energetisch verandert er zeer veel. Zo'n
mailtje van jou, gaf mij de kans om dit te schrijven. Woorden die ikzelf
op dit moment hard nodig had, net zoals die tekst van toen. Ik ben
dankbaar.
lang was ik in de veronderstelling dat ik het allemaal wel alleen af kon ik werkte lieve alleen dan met zn tweeën samen met mijn dochter ging wel fijn maar die ging na verloop van tijd haar eigen weg op de markt en daarna werkte ik dus nog harder dan daarvoor dat ging eigenlijk prima als ik maar niet stilstond bij alle kleine kwaaltjes tot die kwaaltjes groeiden tot grote kwaaltjes en ik af en toe serieuze pijn had soms in mijn zij, soms in mijn voeten, dan weer in mijn hand of arm soms acute spierkrampen en nooit echt lang durend, tenzij ja ik geef het toe, toch wat sluimerend op de achtergrond... op koude dagen erger dan anders en na drukke koude dagen gewoon direct kapot het bed in mijn lichaam protesteerde omdat ik het gewoon overbelastte en omdat ik ook geen energie meer overhad om nog iets anders te doen dan werken ondertussen was er zelfs al een afspraak gemaakt bij een specialist om na te gaan waar al die pijnen allemaal vandaan komen want na een jaar magnesium en vitamine B was er niets veranderd
binnen in mij groeide het inzicht, dat er iemand bij moest komen er moest gewoon iemand bij mij in de wagen komen werken en ik moest me niet bang maken om alles wat daarmee kon mis gaan ik moest alleen maar helder formuleren hoe ik het graag wél zou hebben ik wilde heel graag dat het iemand was die echt contact maakte met de klanten zoals ik dat gewoon ben om te doen ik wilde iemand hebben die de dingen helder kon verwoorden en ook iemand met een open en vrolijke geest iemand die even groot was als ik anders zou de wagen indeling een probleem geven iemand die zich durfde uiten en ook meedacht eigenlijk was dat nogal veel..... maar ik had in het verleden al gehoord en zelf meegemaakt dat dit werkt ik ben niet op zoek gegaan ik ben beginnen vertrouwen dat het wel goed kwam ..... een wonder werd in gang gebracht ik heb sinds een kleine maand een maatje en ik had verdorie al mijn wensen zelfs niet eens uitgesproken ik had ze alleen maar in gedachten
dat ik gelukkig ben komt zelfs niet alleen omdat ik nu met iemand samen werk ondertussen blijken we veel gemeen te hebben andere sluimerende wensen in mij worden stilletjes aan weer tot leven gewekt ik kom voorzichtig binnen in een wereld die daaraan voldoet alsof er een tijdperk overgaat in een volgende tijdperk het achtste tijdperk is dit ondertussen ondergaan spelen opstaan vluchten verkennen leren genieten delen niet dat er niets blijft hangen uit het verleden integendeel het is een korf vol ervaringen die me maken tot wie ik nu ben en van die ervaringen uit kan ik delen
ik ben dankbaar
vannacht had ik een droom:
men trachtte me wakker te maken om mee te gaan met de groep ik werd wel wakker maar mijn ogen wilden niet open gaan ik vroeg ze te wachten, het zou me wel lukken.... ik was er eigenlijk wel gerust in ook al vergde het zeer veel inspanning nadat ze eindelijk open waren besloot ik niet mee te gaan met de groep en ik ging mijn eigen weg......
Een week zonder internet? Nee, dat gaaaat niet. Manlief constateerde dat zojuist ook. Maar de verleiding was wel erg groot. Ik zit nu boven in mijn eigen creatieve ruimte op verlof te wezen in plaats van op een Canarisch eilandje. Ben dus van de wereld, maar niet echt. Even terug getrokken in mijn hol om allerlei plannen vorm te geven en te genieten van wat er ontspruit. Mijn fantasie scheert hoge toppen. En veel daarvan heb ik al uit- of afgewerkt. Overal hangen 'post its' met ideeën, Een nieuwe agenda is al ingewijd met knipsels en one-liners. Allerlei oude tekeningen en schilderijen hebben weer een plaatsje aan de muur veroverd.
De pc heeft nu eindelijk een wireless internet aansluiting en van het een kwam het ander. En daar wringt het schoentje. Te lang en te ingespannen aan de pc en sommige kwaaltjes steken de kop weer op. Dus de 'boosdoener' is gevonden. Maar ik vergeef mezelf: mijn interesse naar is te groot en te breed. En dan ook nog die overstromingen in Queensland waar mijn oom woont. Als ik die beelden nu online zie, voel ik me zeer betrokken: ik ben daar overal bijna 4 jaar geleden geweest. Toen was het er droog, maar de tekens van geregelde overstromingen vielen in het oog. Nu weet ik waar het riskant is en ik denk ook aan het vele vee wat er zo goed als vrij ronddoolt in de natuur. En dan Carnarvon Gorge een Grand Canyon in het klein. Daar zag ik boomstammen zo'n 3 m hoog in ander bomen hangen. Ook vraag ik me af of die kleine mijnen in Sapphire en Rubyvale waar men (half)edelstenen delft nu ook onder water staan. En Bedford Garden, die droom van een camping. En of die dammen het nu wel houden in Mount Morgan... En de Riverview Lodge in Rockhampton, ocharme... En... Zorgen maken helpt niemand vooruit.... Maar mijn oom woont al enige tijd in Gladstone op zijn boot, dat is nu waarschijnlijk een ark van Noach geworden. Maar ook dat weet ik niet: geen reactie op mijn mailtjes...
dat dit jaar ieders hart verwarmd wordt bij het inzicht, dat 'samen' meer betekent dan 'wij' tegen 'zij'. Dat 'strijden tegen' mag omgezet worden in een 'zich inzetten voor het welzijn van elke mens op aarde'
Ergens ter wereld, het maakt niet uit waar het was, startte iemand
het initiatief om een ander 10 dollar te geven met de vraag om daar iets
mee te doen, wat een positieve gevoel gaf bij anderen. Ze hebben er
een reportage van gemaakt en ik vond het prachtig om dit te zien.
Een
moeder met kind besloten allerlei leuke hebbedingetjes te kopen in een
1-dollar-shop, daarmee wandelden ze naar een kinderziekenhuis en
lieten het aan de verpleegsters over, welke kinderen dit het hardste
nodig hadden.
Een ander kocht er stukken warme pizza voor
en deelde die hier een daar uit aan daklozen. De pizza leverancier
verdubbelde meteen de hoeveelheid pizza, omdat het voor een goed doel
was.
Een mevrouw kocht bloemen en deelde deze op straat uit aan
iedereen die er een beetje ongelukkig uit zag. (Ook de bloemenwinkel
verdubbelde gratis de hoeveelheid)
En dan was er nog die
mevrouw die het briefje omzette in klein muntgeld. Overal waar de
parkeermeter het einde van de parkeertijd aangaf, terwijl er wél een
auto stond, daar stopte zij een paar muntjes in. Wat haar sierde was,
dat ze niet op een afstandje bleef kijken naar de reacties van de
automobilisten.
Dit filmpje vond ik op internet en het
herinnerde me aan een boek wat ik ooit ergens in een winkel open sloeg.
Er stak een briefje van 5 euro in. Zoiets maakt blij, echt waar. Wat me
nog blijer maakte: ik heb het weer in een ander boek gestoken. Nu werd
er nóg iemand blij gemaakt.
Ik denk dat het niet altijd om het hebben gaat maar wel om het plezier van zomaar te geven of te krijgen.
Nu
ik toch schrijf over leuke dingen doen voor een ander en die het
verschil maken, ben ik nog eventjes verder gaan surfen op dat
wereldwijdeweb. Ik kwam iemand tegen die zichzelf Sterrendag noemde en
ze lanceerde echt leuke ideeën die me ook verbaasden, want wat ze
schreef was vroeger helemaal normaal, lees maar:
help die persoon in de supermarkt met boodschappen waar die overduidelijk moeite mee heeft.
glimlach en zeg gedag tegen mensen op straat die je tegen komt (vooral ouderen kunnen daar erg van gaan glunderen)
bied iemand die het overduidelijk kan gebruiken aan om te helpen met iets schoonmaken (invalideauto of zo)
laat ook gewoon allochtone pubers voor op een zebrapad (die kunnen soms erg verbaasd kijken dan)
geef een broodje aan die zwerver (geen geld!)
laat die dakloze die graag werkt voor zijn geld je autoraam eens wassen en geef hem die euro
koop een straatkrant en geef het geld voor de straatkrant en zeg laat het krantje maar zitten
in
de stromende regen laat je de mensen gewoon even oversteken zonder
zebrapad, al moeten daar 10 autos achter je daarvoor even wachten
stuur
elke week een kaartje naar een kinderziekenhuis (of iets
dergelijks) met daarbij de melding dat het ziekenhuis deze eerlijk
mag verdelen voor de kinderen
ga naar het bejaardentehuis en vraag of je daar 1 x per week 1 oudere mag voorlezen
houdt de deur open voor je buren als je ziet dat ze eraan komen
geef fooi op plekken waar dat niet standaard is (supermarkt bijvoorbeeld)
sta op voor minder valide/oudere in het openbaar vervoer indien nodig
als
iemand wat laat vallen, raap het op en geef het terug (erg ludiek
als dit een papiertje is wat in de prullenbak had gemoeten, met de
melding: u liet wat vallen :) )
geef iets weg, wat je ook had kunnen verkopen
stuur iemand die je kent gewoon een lief kaartje (je ouders, je kinderen) gewoon zomaar.
en soms kom je gewoon spontaan iets tegen, wat je goed kan doen voor je medemens en grijp je die gelijk aan.
Een nadenkertje, vind ik.
En
tegelijkertijd weet ik dat ieder van ons zelf genoeg ideeën heeft, maar
soms angst heeft voor de gevolgen van wat ze willen doen. Vooral het
idee dat we een vinger geven en vervolgens heel onze arm kwijt raken,
verlamt ons. Jammer, want de gevolgen zijn zelden zoals gevreesd. Ik
zelf merk elke keer weer dat ook mijn eigen dag met geluk gevuld wordt
telkens ik geluk breng voor een ander.
(ook gepubliceerd in De Lichtbundel van De Lichtbron vzw www.delichtbron.be)
nee, mijn kerstdagen zijn altijd weer anders soms vraag ik me af of dat bij iedereen zo is na ons kerst ontbijt vertrok manlief richting de kerstmarkt in't stad. deze madam legt de laatste hand aan een paar cadeautjes ik heb besloten om een 'spiegel'spel wat ik van de zomer heb ontwikkeld eens uit te proberen bij mensen uit verschillende leeftijd categorieën en met verschillende interesses dus deel ik ze hier en daar een beetje uit en vraag ik feedback indien ik het op punt krijg kan het misschien verkocht worden op de opendeurdag van onze vereniging
wat me gisteren al meteen opviel: het heeft het effect wat ik zelf voor ogen had het spel bestaat uit kaartjes met vragen de bijbehorende tekst is voorlopig als volgt:
SPIEGELTEKSTJES Deze tekstjes zijn geschikt om stil te staan bij wat er werkelijk in je om gaat. Wanneer alle gesprekken door elkaar lopen of wanneer je voelt dat je onrustig wordt of niet begrijpt wat er zich in een groep afspeelt. Iedereen die dat wil kan dan een kaartje trekken en mag (maar niet moet) wat vertellen. Je kan ze ook alleen voor jezelf trekken en je antwoord op schrijven.
ik kan me misschien vergissen, maar in mijn eigen onrustige zelf (op zulke dagen is het verschrikkelijk) kwam een rust, een goed gevoel de reacties van anderen waren gevarieerd soms juist onrustig, soms zeer gefocust, soms volledig tegengesteld zo leek de minimum leeftijd ergens rond 18 te liggen maar diezelfde avond was een 12 jarige dan weer enthousiast. ik wacht nog wat af
vannacht waren we laat thuis na een fijn verjaardagfeestje een beetje dronken viel ik direct in slaap maar onder de vroege morgen was ik klaar wakker boordevol ideeën, bijna rusteloos over wat er naar de kringloopwinkel kon over de herindeling van kamers en kasten over kleuren en wanden over mijn jacht op enkele 2e hands boekenkasten en een klein laptopje (notebook) over chaos ompolen naar vormgeving er is beweging 2011 wordt een bijzonder jaar en ik heb er zin in ben dus maar al begonnen met de uitvoering zo gauw manlief weer naar 't stad vertrok
Het leven is mooi. Want ik ging net vóór 5 uur nog snel om een kerstboom bij vrienden van ons. Ik hoopte op een kleine blauwspar. Wat staat daar nog op mij te wachten? Een laatste ongelukkige gewone dennenboom..... met daar achter, jawel, een kleine blauwspar! Gemakkelijk op te tillen en prachtig van vorm. Alleen dat al zette me in gang om te stofzuigen en dweilen. (nee, niet met de kraan open)
Straks komt manlief thuis van de Kerstmarkt in Antwerpen, erg moe en deze keer hopelijk niet gedesillusioneerd.... Sinds 't Stad sleutelt aan de locatie, gaat de opbrengst in vrije val naar beneden. Nee, mensen, dit ligt niet aan het weer. Wij staan al 27 jaar op die Kerstmarkt en we hebben al meer jaren slecht weer gehad. Nee de volle verantwoordelijkheid van deze financiële strop ligt helemaal bij een onnozel ambtenaartje, wat vond dat het allemaal anders moest. Terwijl we werkelijk in al die jaren zeer actief betrokken zijn geweest bij de brainstorming voor en na elke kerstmarkt. Elk jaar weer wat beter, elk jaar weer wat mooier. Dat ambetantenareke vond dat hij het beter wist. Natuurlijk ligt zijn 13e maand er toch die van ons ligt in de put. Geen 13e maand, geen bijzondere kadookes, geen feeststemming. Alleen al de stommiteit om dit evenement te verlengen tot de 2e januari. Dat hebben we vorig jaar in Brussel eens bekeken: Geen volk! Miserie! De helft van alle kramen waren gewoon al weg. Ook van de miserie.
Maar ok, de kerstboom staat de vloer en het sanitair is proper. 't vrouwke staat liefdevol te wachten. Een dik foute kerstmarkt is nog geen fout leven. Volgend jaar ander en beter. Want zo'n prutser van een evenementen ambtenaar blijft meestal niet lang op post. Dat zoekt andere projecten om te 'verkloten'.
En dan is ook dat weer voorbij en vergeten.
Mooi, die sneeuw. Toen ik vanmorgen naar de markt reed, heb ik genoten van het uitzicht ook al was het nog donker. Als je 30 km rijdt, dan kan dat :) Op de autostrade reed ik zigzaggend 60 km: daar was het opletten voor de putten. Het heeft ook zijn charme. Het houdt een mens wakker en dankbaar omdat hier in dit land zoiets hersteld wordt. Jawel, er zijn ook geweldige goede ambtenaren. Die wens ik dus een Gelukkig Nieuwjaar.
Na een kleine week durfde ik weer die aardappelschiller te gebruiken.
Gewoonlijk heb ik er 2 in mijn schuif liggen en onlangs vroeg mijn dochter of ze er eentje mocht hebben vanwege een ik-weet-niet-meer-welke goede reden. Nu kan ik aan dochterlief zo goed als niets misvragen, dus de aardappelschiller verhuisde naar een andere locatie.
Kort daarop kocht ik me een ogenschijnlijk dezelfde aardappelschiller, want ik weet dat ik geregeld naar een lege plek grijp als het afwasmachine nog niet heeft gewerkt. En toen ik die een keertje gebruikte wist ik meteen wat 'mindfullness' in het huishouden betekent: mijn duim had twee schaafwonden en de muis van mijn hand was ook een beetje minder dik.
Toen bekeek ik dat ding eens goed en het bleek voorzien van kleine venijnige tandjes. Ik vroeg me meteen af of zoiets wel verkocht mag worden...... Maar omdat ik nogal eens denk, dat mensen nogal rap vragen om een verbod, terwijl ze toch gewoon zelf wat beter mogen oppassen, heb ik mijn hand laten genezen. Vandaag zat dat ander schillertje weer in de afwasmachine en dapper nam ik deze weer in mijn handen. Er zéker dat ik déze keer beter zou opletten....
Dat ding zat alweer in mijn handen, maar deze keer stopte ik op tijd. Daarna ging ik nog meer in aandacht te werk en ja hoor, géén bloed, wél een pak zweet, maar géén tranen.
Die vraag rees in me op nadat ik dit snel deelde op facebook.
Het gevoel is sinds woensdag nogal overweldigend.
En daarvoor was het al een dikke week groeiende.
Een soort vermoeidheid werd telkens onderbroken,
wanneer iemand me vroeg iets te doen,
dus werkelijke vermoeidheid bleek het niet te zijn.
Ja, ik heb ook veel geslapen,
en, ja, ik heb tussendoor ook hard gewerkt.
Dus vandaag stond dan toch eindelijk gaan stil bij dit gevoel.
Het sloeg toe als ik tijd had om mijn huishouden op orde te krijgen.
Dat zie ik nu pas in.
En het had niets te maken met de hoeveelheid werk dat daar bij komt kijken.
Het is nu eenmaal een beetje rommeliger in deze drukke tijden.
Dat komt elk jaar terug, daar worstel ik niet mee.
Ik ben er achter gekomen,
dat ik wanneer ik deze keer begin te poetsen
alle restsporen van ons Aura zal verwijderen. Rationeel is dit blijkbaar geen probleem, maar gevoelsmatig ben ik blijkbaar in een rouwperiode.
Er zit een groot verdriet
en het komt nu pas ten volle naar boven.
Ik heb nooit gedacht of verwacht dat dit me zo aangreep.
Misschien helpt het me terug op de sporen,
nu ik het weet.
En toch is er ook iets wat me zegt,
dat ik mezelf heb te respecteren.
Dat ik dit gevoel niet opzij hoef te schuiven.
Dat ik tijd nodig hebt.
Dat ik eigenlijk verdorie een gevoelige en kwetsbare ziel ben.
het is nu toch wel een bewezen feit: ik ben bijgelovig en nog niet zon klein beetje wat ook een feit is ik zie alleen maar positieve tekens
telkens als ik even twijfels heb of ik wel op goede weg ben of ik juist heb gehandeld of wanneer ik denk, is dit wel een goed idee dan zijn er tegenwoordig 3 tekens die me zeggen jawel, je doet het prima of maak je maar geen zorgen of je zit op de juiste golflengte
het eerste teken had ik al een tijdje door dat teken vertelt me dat mijn intuïtie op 100% werkt tijdens mijn verkoop zelfs wanneer alles ogenschijnlijk niet gesmeerd gaat zoals bij teveel aanvulwerk terwijl de verkoop al volop bezig is of wanneer ik me eigenlijk wat zorgen maak over iets compleet anders en daardoor vrees dat ik te weinig aandachtig ben (ik schrijf vrees, want wie zegt me dat een ander dat zo ervaart) dit teken is zo grappig en ik heb het al dikwijls getracht te testen: als ik dus lekker intuïtief aan het werk ben en zakjes of doosjes met snoep vul tijdens mijn verkoop dan zet ik die op de weegschaal en het gewicht is perfect het gevraagde gewicht dan voel ik me vrolijk worden want ik zit in de flow in het begin wilde ik aan mezelf en die klant bewijzen dat ik dat nog kon en dan mislukte het dan was ik niet intuïtief dan zat ik in mijn hoofd wilde ik me forceren ik heb dit zo dikwijls uitgeprobeerd dat ik op de duur zelfs dacht dit is allemaal puur eigen fantasie
maar de laatste weken ben ik niet meer bezig met mezelf te willen bewijzen ik ben nog meer dan vroeger in volle aandacht voor elke klant en wanneer ik bijvoorbeeld een wrevel voel opkomen kijk ik direct naar mijn eigen aandeel daarin en tracht ik het beste te ontdekken in de ander dan stel ik een spontane vraag en kijk ik in de ogen en ik krijg wonderbaarlijk mooie reacties en prachtige verhalen en dan is dus elk gewicht juist en de wereld staat eventjes stil.......
en ik glimlach na zon morgen nog meer dan anders naar mijn gevoel waren alle zakjes perfect (misschien schat ik dat een 5% mis, weet ik veel, ik ben daar niet mee bezig) ik rij zeer voldaan en met een mooi bedrag naar huis
een tweede teken want ik weeg geen 24 uren aan een stuk is de pluim ik heb eigenlijk altijd al wat met veren en pluimen gehad dus dat is me niet vreemd maar ze komen in mijn zicht telkens als ik even twijfel over een genomen beslissing en op het punt sta om die uit te voeren dat gaat over het juiste cadeautje of over hoe ik het ga aanpakken of over een route die ik ga volgen noem het maar de veer is daar gewoon hartstikke leuk hij ligt er alleen maar als ik bevestiging nodig heb ik vraag dat echt niet heel de dag door en ik vraag dat ook niet bewust in de verwachting dat ik een pluim ga vinden het is eerder en plotse twijfel die op komt en daar is de pluim, tadaaaaaa! een woord wat vanmorgen in me opkwam en ik schreef het op een zelfgemaakt geboortewenskaartje wat ik vastmaakte aan een cadeau waarover ik plots begon te twijfelen zal ik nog iets aanpassen? zal ik doen wat ik graag wil doen? durf ik dat idee wel uit te voeren? wat als ik het verknal? de pluim lag op mijn stoplicht van mijn marktwagen waar ie net was neergestreken ik was net aangekomen alles was open gezet, de stekker in het stopcontact en ik wilde het cadeautje nog gauw inpakken in mijn regenboogpapier plotse twijfel toen ik de deur open deed net naast de pluim nog meer inspiratie kwam in me op en het cadeautje werd nog snel omgetoverd tot iets origineler
ik heb al vele pluimen gekregen en ik ben daar heel blij mee mijn (zelf)vertrouwen neemt dan plots toe alles komt dan goed
het laatste teken is van een ander kaliber en ik merk dat ik dat pas sinds kort door heb we hebben in het lapje bos naast ons een of meer uilen zitten en elke keer als ik denk: wat er vandaag gebeurd is inspireert me enorm en als ik voel dat ik daar iets mee moet doen maar nog niet weet wat dat hoor ik een uil met een indringende kreet maakt ie zich kenbaar in schrijf indringend omdat de inspiratie ook echt indringend is alsof het een cruciaal moment is in mijn leven en achteraf bekeken klopt dat helemaal zo ook vanavond ik zag diverse mensen een betoog doen over wereld verbeterende ideeën waar ze hun leven aan wijden dit raakt me eigenlijk altijd die bevlogenheid nog meer dan het onderwerp en ik dacht aan mijn schrijven en dat ik vandaag nog niets geschreven had en dat ik nog meer heb te leren vertrouwen dat dit wel goed komt ik heb gewoon het Word te openen ......... ik twijfelde: ging ik slapen of niet ......... ......... waarover eigenlijk......... ik liet mijn hond buiten en die uil liet zich weer zeer indringend horen zon kreet die zegt NUUUUUUUUU hij klinkt wel anders maar er zit iets dwingends in dus ben ik weer naar binnen gegaan ik opende het blanco Word document en mijn titel stond en bijna vanzelf Bijgeloof
ik ben ondertussen al aan bladzijde 4 dus de tekst is langer dan anders ik glimlach want die tekens zijn best wel voor iedereen zichtbaar of hoorbaar en ik denk dat een ander er niets uit opmaakt maar bij mij verschijnen ze telkens als ik me innerlijk bevraag en ze verschijnen ook elke keer zomaar zonder dat ik er naar op zoek ben moest ik op zoek gaan dan was het gedaan of is dat ook een bijgeloof? ....
na een bijzonder fijn avondje uit stapten we beiden moe en voldaan het bed in ik sliep direct in en ergens rond 5 uur werd ik klaar wakker mijn geest was volop aan het filosoferen over het waarom der conflicten het ene inzicht volgde het andere op ik begon te draaien en te keren te hoesten, hoofdpijn te krijgen ik dacht: als ik er nu niet uit kom dan gaat dit verloren hier moest ik iets mee doen ......
allerlei vragen van mijn tafelgenote galmden na ondertussen had ik soorten relaties voor mijn geest zien passeren allerlei drogredenen waarop conflicten gebaseerd zijn waarom de een iets verschrikkelijk vindt en waarom de ander dat van tafel veegt het waarom van wij tegen zij wat gebeurt er binnenin ons bij een verschil van mening
gisteren avond verzeilde we even in een patstelling waarbij we beiden ons gelijk wilden bewijzen en we zijn er toen niet uit gekomen en ik denk zelfs dat we ons beiden ongemakkelijk voelden liever wilden begrijpen waarom de ander zo dacht dan uiteengedreven te worden door ons verschillend gedachtegoed
er vond een soort time out plaats even luisterden we naar het gesprek tussen onze partners en vervolgens kwamen er andere onderwerpen aan bod ogenschijnlijk in niets verwant met het voorgaande en alweer ging ons gesprek de diepte in kortom de avond was te kort we vertrokken te vroeg naar huis supervoldaan en............. er bleef ook iets hangen
ik geloof absoluut niet dat ik het warm water heb uit gevonden ik denk zelfs dat hierover al boeken zijn geschreven en lezingen zijn gegeven ik denk dat ik dit zelf ook al eerder heb gehoord maar dat ik dit toen nog te eng heb gezien te veel als een eigen persoonlijk stuk waarmee ik in mijn leven heb geworsteld
alles wat wij allemaal doen (dus wat elke mens op aarde doet) heeft als enige reden: overleven dit betekent dat we alles zullen doen om te voorkomen dat we uitgestoten/verstoten worden want alleen overleven we nooit dit zit in onze genen ingebakken wat we doen verschilt van mens tot mens zelfs van groep tot groep of van land tot land
er zijn twee bewegingen die we kunnen maken om dit te bereiken een wij tegen zij of een ik boven de ander beweging en een één voor allen, allen voor één beweging dus zonder uitsluiting de meeste mensen bevinden zich nog in die eerste beweging die zich uit in allerlei vormen en er zijn er gelukkig ook al veel die zich die andere mogelijkheid realiseren en zich bewust worden van de winst dat dit op termijn betekent
iets in mij zegt me dat dit thema inhoudt zal geven aan de rest van mijn leven en ik voel me vannacht (of deze morgen) dankbaar om die gesprekken van gisterenavond omdat ik klaarwakker werd en om deze woorden die vanzelf naar boven komen
om het inzicht dat het niet om een strijd gaat maar dat elke mens van belang is voor onze wereld niet omdat een ander dat zegt niet omdat hij succesvol is niet omdat hij veel geld verdient maar hij dit zelf besluit te geloven en voor geen enkele andere reden
iemand die echt gelooft dat zijn aanwezigheid het verschil maakt heeft geen angst om uitgesloten te worden en zal ook anderen niet uitsluiten
daarom is het zo van belang dat elke mens zijn kwaliteit leert kennen en die ook toont daarom is het ook zo belangrijk dat iedereen op zoek gaat naar de meerwaarde van de ander in plaats van de ander te pakken op tekortkomingen
eenheid door verscheidenheid is onze universele waarheid
na twee dagen buikgriep begint er een lichtje te branden de eerste dag vroeg ik me al af wat de griep me te vertellen had
gewoonlijk gaat het om broodnodige rust maar ik had niet echt het gevoel dat ik het in die richting moest zoeken ook al hoeft dat niet altijd fysiek te zijn
vandaag ben ik opnieuw in vraag gegaan ik wilde wel gaan werken maar net voor ik vertrok bleef ik weer hangen op het toilet met diaree en mijn buik stond op springen, alles lapte op ik bleef dus thuis wat rondhangen niet ziek genoeg, niet beter genoeg en dan die hoofdpijn......... uiteindelijk de was gesorteerd, wat gestofzuigd en terug het bed in met de vraag: wat heeft die griep me te vertellen ben ik in slaap gevallen
en toen ik wakker werd ging er een lichtje branden het is niet de griep in zijn totaliteit maar alle symptomen maken de puzzel compleet
alles wat ik eet of drink smaakt me wél lekker maar lijkt niet te verteren mijn buik zwelt op en wil alles terug zenden
alles wat al in mijn buik zat wordt geloosd nog voor er ook maar iets wordt opgenomen sterk verdund maar zonder nut voor mijn lichaam
en dan die hoofdpijn
alles te samen vertelt mijn lichaam me iets wat ik al lang weet maar wat ik negeer:
ik verzamel enorm veel knutselmateriaal ik verzamel ook veel kennis van anderen door te lezen, door te kijken, door weg te leggen voor later maar ik verteer dit allemaal niet de massa wordt groter en zwaarder
daarnaast heb ik ook nog veel teksten die ik moet verwerken tot promotie materiaal om hier en daar te plaatsen op websites dit is een deel van mijn vrijwilligers werk het ging tot nu toe vrij redelijk maar nog niet zo lang geleden heb ik meer werk gekregen en ik zie daar als een berg tegenop slikken dus, maar niet te verteren....
wat betreft de vertering ik zie zelf dat het resultaat van mijn werk aan de magere kant is dunnetjes over komt dat ik er niet genoeg uithaal wat er in zit of dit werkelijk zo is dat weet ik niet maar ik beleef dat zelf zo
en dan die hoofdpijn dat is nogal logisch met al die informatiestromen ik ben hier en daar op geabonneerd via mail, facebook, weblogs, tijdschriften het is allemaal wat te veel aan het worden mijn hoofd staat op ontploffen
ik hoorde vandaag nog een interessant betoog op ted.com over het beter niet vertellen van je plannen dit ging er niet om dat een ander er mee weg kon zijn maar wel om het vele enthousiasme dat er in het verhaal ligt door er over te vertellen beleef je het al in geuren en kleuren en daardoor krijgt het lichaam signalen dat het al zo ver is daarom zul je na het vertellen niet meer zo aangespoord worden door allerlei hormonen want het is reeds volbracht met als resultaat dat je stil valt nog voor de eindstreep bereikt is ik denk dat dit er van af hangt of het alleen maar wordt mee gedeeld zoals een krantenkop vermeldt of dat je jezelf inderdaad al helemaal inleeft tijdens het vertellen dat laatste is wel iets wat op mij slaat bij eender welke actie die in het verschiet ligt bij eender welke plannetjes die ik smeed maakt het een groot verschil of ik dit op voorhand heb aangekondigd
dus er zijn vandaag 2 lichtjes gaan branden
wat ik nu ga doen...... ..........dat vertel ik niet
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame