Een week zonder internet? Nee, dat gaaaat niet. Manlief constateerde dat zojuist ook. Maar de verleiding was wel erg groot. Ik zit nu boven in mijn eigen creatieve ruimte op verlof te wezen in plaats van op een Canarisch eilandje. Ben dus van de wereld, maar niet echt. Even terug getrokken in mijn hol om allerlei plannen vorm te geven en te genieten van wat er ontspruit. Mijn fantasie scheert hoge toppen. En veel daarvan heb ik al uit- of afgewerkt. Overal hangen 'post its' met ideeën, Een nieuwe agenda is al ingewijd met knipsels en one-liners. Allerlei oude tekeningen en schilderijen hebben weer een plaatsje aan de muur veroverd.
De pc heeft nu eindelijk een wireless internet aansluiting en van het een kwam het ander. En daar wringt het schoentje. Te lang en te ingespannen aan de pc en sommige kwaaltjes steken de kop weer op. Dus de 'boosdoener' is gevonden. Maar ik vergeef mezelf: mijn interesse naar is te groot en te breed. En dan ook nog die overstromingen in Queensland waar mijn oom woont. Als ik die beelden nu online zie, voel ik me zeer betrokken: ik ben daar overal bijna 4 jaar geleden geweest. Toen was het er droog, maar de tekens van geregelde overstromingen vielen in het oog. Nu weet ik waar het riskant is en ik denk ook aan het vele vee wat er zo goed als vrij ronddoolt in de natuur. En dan Carnarvon Gorge een Grand Canyon in het klein. Daar zag ik boomstammen zo'n 3 m hoog in ander bomen hangen. Ook vraag ik me af of die kleine mijnen in Sapphire en Rubyvale waar men (half)edelstenen delft nu ook onder water staan. En Bedford Garden, die droom van een camping. En of die dammen het nu wel houden in Mount Morgan... En de Riverview Lodge in Rockhampton, ocharme... En... Zorgen maken helpt niemand vooruit.... Maar mijn oom woont al enige tijd in Gladstone op zijn boot, dat is nu waarschijnlijk een ark van Noach geworden. Maar ook dat weet ik niet: geen reactie op mijn mailtjes...
dat dit jaar ieders hart verwarmd wordt bij het inzicht, dat 'samen' meer betekent dan 'wij' tegen 'zij'. Dat 'strijden tegen' mag omgezet worden in een 'zich inzetten voor het welzijn van elke mens op aarde'
Ergens ter wereld, het maakt niet uit waar het was, startte iemand
het initiatief om een ander 10 dollar te geven met de vraag om daar iets
mee te doen, wat een positieve gevoel gaf bij anderen. Ze hebben er
een reportage van gemaakt en ik vond het prachtig om dit te zien.
Een
moeder met kind besloten allerlei leuke hebbedingetjes te kopen in een
1-dollar-shop, daarmee wandelden ze naar een kinderziekenhuis en
lieten het aan de verpleegsters over, welke kinderen dit het hardste
nodig hadden.
Een ander kocht er stukken warme pizza voor
en deelde die hier een daar uit aan daklozen. De pizza leverancier
verdubbelde meteen de hoeveelheid pizza, omdat het voor een goed doel
was.
Een mevrouw kocht bloemen en deelde deze op straat uit aan
iedereen die er een beetje ongelukkig uit zag. (Ook de bloemenwinkel
verdubbelde gratis de hoeveelheid)
En dan was er nog die
mevrouw die het briefje omzette in klein muntgeld. Overal waar de
parkeermeter het einde van de parkeertijd aangaf, terwijl er wél een
auto stond, daar stopte zij een paar muntjes in. Wat haar sierde was,
dat ze niet op een afstandje bleef kijken naar de reacties van de
automobilisten.
Dit filmpje vond ik op internet en het
herinnerde me aan een boek wat ik ooit ergens in een winkel open sloeg.
Er stak een briefje van 5 euro in. Zoiets maakt blij, echt waar. Wat me
nog blijer maakte: ik heb het weer in een ander boek gestoken. Nu werd
er nóg iemand blij gemaakt.
Ik denk dat het niet altijd om het hebben gaat maar wel om het plezier van zomaar te geven of te krijgen.
Nu
ik toch schrijf over leuke dingen doen voor een ander en die het
verschil maken, ben ik nog eventjes verder gaan surfen op dat
wereldwijdeweb. Ik kwam iemand tegen die zichzelf Sterrendag noemde en
ze lanceerde echt leuke ideeën die me ook verbaasden, want wat ze
schreef was vroeger helemaal normaal, lees maar:
help die persoon in de supermarkt met boodschappen waar die overduidelijk moeite mee heeft.
glimlach en zeg gedag tegen mensen op straat die je tegen komt (vooral ouderen kunnen daar erg van gaan glunderen)
bied iemand die het overduidelijk kan gebruiken aan om te helpen met iets schoonmaken (invalideauto of zo)
laat ook gewoon allochtone pubers voor op een zebrapad (die kunnen soms erg verbaasd kijken dan)
geef een broodje aan die zwerver (geen geld!)
laat die dakloze die graag werkt voor zijn geld je autoraam eens wassen en geef hem die euro
koop een straatkrant en geef het geld voor de straatkrant en zeg laat het krantje maar zitten
in
de stromende regen laat je de mensen gewoon even oversteken zonder
zebrapad, al moeten daar 10 autos achter je daarvoor even wachten
stuur
elke week een kaartje naar een kinderziekenhuis (of iets
dergelijks) met daarbij de melding dat het ziekenhuis deze eerlijk
mag verdelen voor de kinderen
ga naar het bejaardentehuis en vraag of je daar 1 x per week 1 oudere mag voorlezen
houdt de deur open voor je buren als je ziet dat ze eraan komen
geef fooi op plekken waar dat niet standaard is (supermarkt bijvoorbeeld)
sta op voor minder valide/oudere in het openbaar vervoer indien nodig
als
iemand wat laat vallen, raap het op en geef het terug (erg ludiek
als dit een papiertje is wat in de prullenbak had gemoeten, met de
melding: u liet wat vallen :) )
geef iets weg, wat je ook had kunnen verkopen
stuur iemand die je kent gewoon een lief kaartje (je ouders, je kinderen) gewoon zomaar.
en soms kom je gewoon spontaan iets tegen, wat je goed kan doen voor je medemens en grijp je die gelijk aan.
Een nadenkertje, vind ik.
En
tegelijkertijd weet ik dat ieder van ons zelf genoeg ideeën heeft, maar
soms angst heeft voor de gevolgen van wat ze willen doen. Vooral het
idee dat we een vinger geven en vervolgens heel onze arm kwijt raken,
verlamt ons. Jammer, want de gevolgen zijn zelden zoals gevreesd. Ik
zelf merk elke keer weer dat ook mijn eigen dag met geluk gevuld wordt
telkens ik geluk breng voor een ander.
(ook gepubliceerd in De Lichtbundel van De Lichtbron vzw www.delichtbron.be)
nee, mijn kerstdagen zijn altijd weer anders soms vraag ik me af of dat bij iedereen zo is na ons kerst ontbijt vertrok manlief richting de kerstmarkt in't stad. deze madam legt de laatste hand aan een paar cadeautjes ik heb besloten om een 'spiegel'spel wat ik van de zomer heb ontwikkeld eens uit te proberen bij mensen uit verschillende leeftijd categorieën en met verschillende interesses dus deel ik ze hier en daar een beetje uit en vraag ik feedback indien ik het op punt krijg kan het misschien verkocht worden op de opendeurdag van onze vereniging
wat me gisteren al meteen opviel: het heeft het effect wat ik zelf voor ogen had het spel bestaat uit kaartjes met vragen de bijbehorende tekst is voorlopig als volgt:
SPIEGELTEKSTJES Deze tekstjes zijn geschikt om stil te staan bij wat er werkelijk in je om gaat. Wanneer alle gesprekken door elkaar lopen of wanneer je voelt dat je onrustig wordt of niet begrijpt wat er zich in een groep afspeelt. Iedereen die dat wil kan dan een kaartje trekken en mag (maar niet moet) wat vertellen. Je kan ze ook alleen voor jezelf trekken en je antwoord op schrijven.
ik kan me misschien vergissen, maar in mijn eigen onrustige zelf (op zulke dagen is het verschrikkelijk) kwam een rust, een goed gevoel de reacties van anderen waren gevarieerd soms juist onrustig, soms zeer gefocust, soms volledig tegengesteld zo leek de minimum leeftijd ergens rond 18 te liggen maar diezelfde avond was een 12 jarige dan weer enthousiast. ik wacht nog wat af
vannacht waren we laat thuis na een fijn verjaardagfeestje een beetje dronken viel ik direct in slaap maar onder de vroege morgen was ik klaar wakker boordevol ideeën, bijna rusteloos over wat er naar de kringloopwinkel kon over de herindeling van kamers en kasten over kleuren en wanden over mijn jacht op enkele 2e hands boekenkasten en een klein laptopje (notebook) over chaos ompolen naar vormgeving er is beweging 2011 wordt een bijzonder jaar en ik heb er zin in ben dus maar al begonnen met de uitvoering zo gauw manlief weer naar 't stad vertrok
Het leven is mooi. Want ik ging net vóór 5 uur nog snel om een kerstboom bij vrienden van ons. Ik hoopte op een kleine blauwspar. Wat staat daar nog op mij te wachten? Een laatste ongelukkige gewone dennenboom..... met daar achter, jawel, een kleine blauwspar! Gemakkelijk op te tillen en prachtig van vorm. Alleen dat al zette me in gang om te stofzuigen en dweilen. (nee, niet met de kraan open)
Straks komt manlief thuis van de Kerstmarkt in Antwerpen, erg moe en deze keer hopelijk niet gedesillusioneerd.... Sinds 't Stad sleutelt aan de locatie, gaat de opbrengst in vrije val naar beneden. Nee, mensen, dit ligt niet aan het weer. Wij staan al 27 jaar op die Kerstmarkt en we hebben al meer jaren slecht weer gehad. Nee de volle verantwoordelijkheid van deze financiële strop ligt helemaal bij een onnozel ambtenaartje, wat vond dat het allemaal anders moest. Terwijl we werkelijk in al die jaren zeer actief betrokken zijn geweest bij de brainstorming voor en na elke kerstmarkt. Elk jaar weer wat beter, elk jaar weer wat mooier. Dat ambetantenareke vond dat hij het beter wist. Natuurlijk ligt zijn 13e maand er toch die van ons ligt in de put. Geen 13e maand, geen bijzondere kadookes, geen feeststemming. Alleen al de stommiteit om dit evenement te verlengen tot de 2e januari. Dat hebben we vorig jaar in Brussel eens bekeken: Geen volk! Miserie! De helft van alle kramen waren gewoon al weg. Ook van de miserie.
Maar ok, de kerstboom staat de vloer en het sanitair is proper. 't vrouwke staat liefdevol te wachten. Een dik foute kerstmarkt is nog geen fout leven. Volgend jaar ander en beter. Want zo'n prutser van een evenementen ambtenaar blijft meestal niet lang op post. Dat zoekt andere projecten om te 'verkloten'.
En dan is ook dat weer voorbij en vergeten.
Mooi, die sneeuw. Toen ik vanmorgen naar de markt reed, heb ik genoten van het uitzicht ook al was het nog donker. Als je 30 km rijdt, dan kan dat :) Op de autostrade reed ik zigzaggend 60 km: daar was het opletten voor de putten. Het heeft ook zijn charme. Het houdt een mens wakker en dankbaar omdat hier in dit land zoiets hersteld wordt. Jawel, er zijn ook geweldige goede ambtenaren. Die wens ik dus een Gelukkig Nieuwjaar.
Na een kleine week durfde ik weer die aardappelschiller te gebruiken.
Gewoonlijk heb ik er 2 in mijn schuif liggen en onlangs vroeg mijn dochter of ze er eentje mocht hebben vanwege een ik-weet-niet-meer-welke goede reden. Nu kan ik aan dochterlief zo goed als niets misvragen, dus de aardappelschiller verhuisde naar een andere locatie.
Kort daarop kocht ik me een ogenschijnlijk dezelfde aardappelschiller, want ik weet dat ik geregeld naar een lege plek grijp als het afwasmachine nog niet heeft gewerkt. En toen ik die een keertje gebruikte wist ik meteen wat 'mindfullness' in het huishouden betekent: mijn duim had twee schaafwonden en de muis van mijn hand was ook een beetje minder dik.
Toen bekeek ik dat ding eens goed en het bleek voorzien van kleine venijnige tandjes. Ik vroeg me meteen af of zoiets wel verkocht mag worden...... Maar omdat ik nogal eens denk, dat mensen nogal rap vragen om een verbod, terwijl ze toch gewoon zelf wat beter mogen oppassen, heb ik mijn hand laten genezen. Vandaag zat dat ander schillertje weer in de afwasmachine en dapper nam ik deze weer in mijn handen. Er zéker dat ik déze keer beter zou opletten....
Dat ding zat alweer in mijn handen, maar deze keer stopte ik op tijd. Daarna ging ik nog meer in aandacht te werk en ja hoor, géén bloed, wél een pak zweet, maar géén tranen.
Die vraag rees in me op nadat ik dit snel deelde op facebook.
Het gevoel is sinds woensdag nogal overweldigend.
En daarvoor was het al een dikke week groeiende.
Een soort vermoeidheid werd telkens onderbroken,
wanneer iemand me vroeg iets te doen,
dus werkelijke vermoeidheid bleek het niet te zijn.
Ja, ik heb ook veel geslapen,
en, ja, ik heb tussendoor ook hard gewerkt.
Dus vandaag stond dan toch eindelijk gaan stil bij dit gevoel.
Het sloeg toe als ik tijd had om mijn huishouden op orde te krijgen.
Dat zie ik nu pas in.
En het had niets te maken met de hoeveelheid werk dat daar bij komt kijken.
Het is nu eenmaal een beetje rommeliger in deze drukke tijden.
Dat komt elk jaar terug, daar worstel ik niet mee.
Ik ben er achter gekomen,
dat ik wanneer ik deze keer begin te poetsen
alle restsporen van ons Aura zal verwijderen. Rationeel is dit blijkbaar geen probleem, maar gevoelsmatig ben ik blijkbaar in een rouwperiode.
Er zit een groot verdriet
en het komt nu pas ten volle naar boven.
Ik heb nooit gedacht of verwacht dat dit me zo aangreep.
Misschien helpt het me terug op de sporen,
nu ik het weet.
En toch is er ook iets wat me zegt,
dat ik mezelf heb te respecteren.
Dat ik dit gevoel niet opzij hoef te schuiven.
Dat ik tijd nodig hebt.
Dat ik eigenlijk verdorie een gevoelige en kwetsbare ziel ben.
het is nu toch wel een bewezen feit: ik ben bijgelovig en nog niet zon klein beetje wat ook een feit is ik zie alleen maar positieve tekens
telkens als ik even twijfels heb of ik wel op goede weg ben of ik juist heb gehandeld of wanneer ik denk, is dit wel een goed idee dan zijn er tegenwoordig 3 tekens die me zeggen jawel, je doet het prima of maak je maar geen zorgen of je zit op de juiste golflengte
het eerste teken had ik al een tijdje door dat teken vertelt me dat mijn intuïtie op 100% werkt tijdens mijn verkoop zelfs wanneer alles ogenschijnlijk niet gesmeerd gaat zoals bij teveel aanvulwerk terwijl de verkoop al volop bezig is of wanneer ik me eigenlijk wat zorgen maak over iets compleet anders en daardoor vrees dat ik te weinig aandachtig ben (ik schrijf vrees, want wie zegt me dat een ander dat zo ervaart) dit teken is zo grappig en ik heb het al dikwijls getracht te testen: als ik dus lekker intuïtief aan het werk ben en zakjes of doosjes met snoep vul tijdens mijn verkoop dan zet ik die op de weegschaal en het gewicht is perfect het gevraagde gewicht dan voel ik me vrolijk worden want ik zit in de flow in het begin wilde ik aan mezelf en die klant bewijzen dat ik dat nog kon en dan mislukte het dan was ik niet intuïtief dan zat ik in mijn hoofd wilde ik me forceren ik heb dit zo dikwijls uitgeprobeerd dat ik op de duur zelfs dacht dit is allemaal puur eigen fantasie
maar de laatste weken ben ik niet meer bezig met mezelf te willen bewijzen ik ben nog meer dan vroeger in volle aandacht voor elke klant en wanneer ik bijvoorbeeld een wrevel voel opkomen kijk ik direct naar mijn eigen aandeel daarin en tracht ik het beste te ontdekken in de ander dan stel ik een spontane vraag en kijk ik in de ogen en ik krijg wonderbaarlijk mooie reacties en prachtige verhalen en dan is dus elk gewicht juist en de wereld staat eventjes stil.......
en ik glimlach na zon morgen nog meer dan anders naar mijn gevoel waren alle zakjes perfect (misschien schat ik dat een 5% mis, weet ik veel, ik ben daar niet mee bezig) ik rij zeer voldaan en met een mooi bedrag naar huis
een tweede teken want ik weeg geen 24 uren aan een stuk is de pluim ik heb eigenlijk altijd al wat met veren en pluimen gehad dus dat is me niet vreemd maar ze komen in mijn zicht telkens als ik even twijfel over een genomen beslissing en op het punt sta om die uit te voeren dat gaat over het juiste cadeautje of over hoe ik het ga aanpakken of over een route die ik ga volgen noem het maar de veer is daar gewoon hartstikke leuk hij ligt er alleen maar als ik bevestiging nodig heb ik vraag dat echt niet heel de dag door en ik vraag dat ook niet bewust in de verwachting dat ik een pluim ga vinden het is eerder en plotse twijfel die op komt en daar is de pluim, tadaaaaaa! een woord wat vanmorgen in me opkwam en ik schreef het op een zelfgemaakt geboortewenskaartje wat ik vastmaakte aan een cadeau waarover ik plots begon te twijfelen zal ik nog iets aanpassen? zal ik doen wat ik graag wil doen? durf ik dat idee wel uit te voeren? wat als ik het verknal? de pluim lag op mijn stoplicht van mijn marktwagen waar ie net was neergestreken ik was net aangekomen alles was open gezet, de stekker in het stopcontact en ik wilde het cadeautje nog gauw inpakken in mijn regenboogpapier plotse twijfel toen ik de deur open deed net naast de pluim nog meer inspiratie kwam in me op en het cadeautje werd nog snel omgetoverd tot iets origineler
ik heb al vele pluimen gekregen en ik ben daar heel blij mee mijn (zelf)vertrouwen neemt dan plots toe alles komt dan goed
het laatste teken is van een ander kaliber en ik merk dat ik dat pas sinds kort door heb we hebben in het lapje bos naast ons een of meer uilen zitten en elke keer als ik denk: wat er vandaag gebeurd is inspireert me enorm en als ik voel dat ik daar iets mee moet doen maar nog niet weet wat dat hoor ik een uil met een indringende kreet maakt ie zich kenbaar in schrijf indringend omdat de inspiratie ook echt indringend is alsof het een cruciaal moment is in mijn leven en achteraf bekeken klopt dat helemaal zo ook vanavond ik zag diverse mensen een betoog doen over wereld verbeterende ideeën waar ze hun leven aan wijden dit raakt me eigenlijk altijd die bevlogenheid nog meer dan het onderwerp en ik dacht aan mijn schrijven en dat ik vandaag nog niets geschreven had en dat ik nog meer heb te leren vertrouwen dat dit wel goed komt ik heb gewoon het Word te openen ......... ik twijfelde: ging ik slapen of niet ......... ......... waarover eigenlijk......... ik liet mijn hond buiten en die uil liet zich weer zeer indringend horen zon kreet die zegt NUUUUUUUUU hij klinkt wel anders maar er zit iets dwingends in dus ben ik weer naar binnen gegaan ik opende het blanco Word document en mijn titel stond en bijna vanzelf Bijgeloof
ik ben ondertussen al aan bladzijde 4 dus de tekst is langer dan anders ik glimlach want die tekens zijn best wel voor iedereen zichtbaar of hoorbaar en ik denk dat een ander er niets uit opmaakt maar bij mij verschijnen ze telkens als ik me innerlijk bevraag en ze verschijnen ook elke keer zomaar zonder dat ik er naar op zoek ben moest ik op zoek gaan dan was het gedaan of is dat ook een bijgeloof? ....
na een bijzonder fijn avondje uit stapten we beiden moe en voldaan het bed in ik sliep direct in en ergens rond 5 uur werd ik klaar wakker mijn geest was volop aan het filosoferen over het waarom der conflicten het ene inzicht volgde het andere op ik begon te draaien en te keren te hoesten, hoofdpijn te krijgen ik dacht: als ik er nu niet uit kom dan gaat dit verloren hier moest ik iets mee doen ......
allerlei vragen van mijn tafelgenote galmden na ondertussen had ik soorten relaties voor mijn geest zien passeren allerlei drogredenen waarop conflicten gebaseerd zijn waarom de een iets verschrikkelijk vindt en waarom de ander dat van tafel veegt het waarom van wij tegen zij wat gebeurt er binnenin ons bij een verschil van mening
gisteren avond verzeilde we even in een patstelling waarbij we beiden ons gelijk wilden bewijzen en we zijn er toen niet uit gekomen en ik denk zelfs dat we ons beiden ongemakkelijk voelden liever wilden begrijpen waarom de ander zo dacht dan uiteengedreven te worden door ons verschillend gedachtegoed
er vond een soort time out plaats even luisterden we naar het gesprek tussen onze partners en vervolgens kwamen er andere onderwerpen aan bod ogenschijnlijk in niets verwant met het voorgaande en alweer ging ons gesprek de diepte in kortom de avond was te kort we vertrokken te vroeg naar huis supervoldaan en............. er bleef ook iets hangen
ik geloof absoluut niet dat ik het warm water heb uit gevonden ik denk zelfs dat hierover al boeken zijn geschreven en lezingen zijn gegeven ik denk dat ik dit zelf ook al eerder heb gehoord maar dat ik dit toen nog te eng heb gezien te veel als een eigen persoonlijk stuk waarmee ik in mijn leven heb geworsteld
alles wat wij allemaal doen (dus wat elke mens op aarde doet) heeft als enige reden: overleven dit betekent dat we alles zullen doen om te voorkomen dat we uitgestoten/verstoten worden want alleen overleven we nooit dit zit in onze genen ingebakken wat we doen verschilt van mens tot mens zelfs van groep tot groep of van land tot land
er zijn twee bewegingen die we kunnen maken om dit te bereiken een wij tegen zij of een ik boven de ander beweging en een één voor allen, allen voor één beweging dus zonder uitsluiting de meeste mensen bevinden zich nog in die eerste beweging die zich uit in allerlei vormen en er zijn er gelukkig ook al veel die zich die andere mogelijkheid realiseren en zich bewust worden van de winst dat dit op termijn betekent
iets in mij zegt me dat dit thema inhoudt zal geven aan de rest van mijn leven en ik voel me vannacht (of deze morgen) dankbaar om die gesprekken van gisterenavond omdat ik klaarwakker werd en om deze woorden die vanzelf naar boven komen
om het inzicht dat het niet om een strijd gaat maar dat elke mens van belang is voor onze wereld niet omdat een ander dat zegt niet omdat hij succesvol is niet omdat hij veel geld verdient maar hij dit zelf besluit te geloven en voor geen enkele andere reden
iemand die echt gelooft dat zijn aanwezigheid het verschil maakt heeft geen angst om uitgesloten te worden en zal ook anderen niet uitsluiten
daarom is het zo van belang dat elke mens zijn kwaliteit leert kennen en die ook toont daarom is het ook zo belangrijk dat iedereen op zoek gaat naar de meerwaarde van de ander in plaats van de ander te pakken op tekortkomingen
eenheid door verscheidenheid is onze universele waarheid
na twee dagen buikgriep begint er een lichtje te branden de eerste dag vroeg ik me al af wat de griep me te vertellen had
gewoonlijk gaat het om broodnodige rust maar ik had niet echt het gevoel dat ik het in die richting moest zoeken ook al hoeft dat niet altijd fysiek te zijn
vandaag ben ik opnieuw in vraag gegaan ik wilde wel gaan werken maar net voor ik vertrok bleef ik weer hangen op het toilet met diaree en mijn buik stond op springen, alles lapte op ik bleef dus thuis wat rondhangen niet ziek genoeg, niet beter genoeg en dan die hoofdpijn......... uiteindelijk de was gesorteerd, wat gestofzuigd en terug het bed in met de vraag: wat heeft die griep me te vertellen ben ik in slaap gevallen
en toen ik wakker werd ging er een lichtje branden het is niet de griep in zijn totaliteit maar alle symptomen maken de puzzel compleet
alles wat ik eet of drink smaakt me wél lekker maar lijkt niet te verteren mijn buik zwelt op en wil alles terug zenden
alles wat al in mijn buik zat wordt geloosd nog voor er ook maar iets wordt opgenomen sterk verdund maar zonder nut voor mijn lichaam
en dan die hoofdpijn
alles te samen vertelt mijn lichaam me iets wat ik al lang weet maar wat ik negeer:
ik verzamel enorm veel knutselmateriaal ik verzamel ook veel kennis van anderen door te lezen, door te kijken, door weg te leggen voor later maar ik verteer dit allemaal niet de massa wordt groter en zwaarder
daarnaast heb ik ook nog veel teksten die ik moet verwerken tot promotie materiaal om hier en daar te plaatsen op websites dit is een deel van mijn vrijwilligers werk het ging tot nu toe vrij redelijk maar nog niet zo lang geleden heb ik meer werk gekregen en ik zie daar als een berg tegenop slikken dus, maar niet te verteren....
wat betreft de vertering ik zie zelf dat het resultaat van mijn werk aan de magere kant is dunnetjes over komt dat ik er niet genoeg uithaal wat er in zit of dit werkelijk zo is dat weet ik niet maar ik beleef dat zelf zo
en dan die hoofdpijn dat is nogal logisch met al die informatiestromen ik ben hier en daar op geabonneerd via mail, facebook, weblogs, tijdschriften het is allemaal wat te veel aan het worden mijn hoofd staat op ontploffen
ik hoorde vandaag nog een interessant betoog op ted.com over het beter niet vertellen van je plannen dit ging er niet om dat een ander er mee weg kon zijn maar wel om het vele enthousiasme dat er in het verhaal ligt door er over te vertellen beleef je het al in geuren en kleuren en daardoor krijgt het lichaam signalen dat het al zo ver is daarom zul je na het vertellen niet meer zo aangespoord worden door allerlei hormonen want het is reeds volbracht met als resultaat dat je stil valt nog voor de eindstreep bereikt is ik denk dat dit er van af hangt of het alleen maar wordt mee gedeeld zoals een krantenkop vermeldt of dat je jezelf inderdaad al helemaal inleeft tijdens het vertellen dat laatste is wel iets wat op mij slaat bij eender welke actie die in het verschiet ligt bij eender welke plannetjes die ik smeed maakt het een groot verschil of ik dit op voorhand heb aangekondigd
dus er zijn vandaag 2 lichtjes gaan branden
wat ik nu ga doen...... ..........dat vertel ik niet
wat geef je aan je vader als ie 81 jaar wordt? het thema spookte regelmatig door mijn hoofd en toch brak ik er mijn hoofd niet over alsof de tijd wel raad zou brengen
de dag zelf wist ik het gekochte kado's zeggen me al bijna niets meer ik geef liever iets vanuit het hart en deze keer kwam het zelfs niet allen van mij ik heb een mooi doosje gevuld met pluimen en ik had ook plakstrookjes die je kan gebruiken als bladwijzer op die strookjes heb ik iedereen die op paps zijn verjaardag diner aanwezig was een warm compliment laten schrijven over wat mijn vader voor hun betekent daarna werden ze telkens aan een door hun gekozen pluim bevestigd toen alles ingezameld was heb ik het doosje mee gegeven want die avond zelf was paps te moe om nog attent te zijn voor al die mooie woorden
de volgende morgen wilde mams eens kijken en dat mocht niet van paps ik moest er bij zijn.... en laat dit nu juist voor mij een mooi teken zijn voor een keertje was Paps' wil eens 'wet'
deze complimenten heb ik ingezameld omdat mijn vader nooit een pluim heeft gehad niet van zijn vader ((ik dacht, ook niet van zijn moeder ook al zag zij hem graag) niet van zijn broers en zus pas veel later hoorde hij via iemand anders dat zijn vader wel trots op hem was dus vond ik dat zijn huidige naasten dit op tijd moesten doen en niet als het (bijna) te laat is
een man die een bijzonder goede invloed op mij heeft gehad die me godsdienstles heeft gegeven gedurende mijn middelbare school heb ik vandaag eindelijk terug gevonden via internet: Frans de Koning misschien is het wel fijn om hem nog eens op te zoeken
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
