Volgens eensluidende bronnen zorgen de zeelucht en de afwezigheid van toppoliticus der toppolitici Yves Leterme ervoor dat onze onderhandelaars eindelijk op bescheiden schaal vooruitgang boeken. Het GAC juicht deze ontwikkeling uiteraard toe en heeft daarom besloten, om de druk niet verder op te voeren dan strikt noodzakelijk is, het eens niet over politiek te hebben.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dat biedt ons meteen een mooie gelegenheid om ook eens de niet-politieke activiteiten van het GAC in de verf te zetten. Zo ontving onze dienst ‘conflictbemiddeling’ deze week een wanhopige smeekbede van de 45-jarige Brit Hofkens uit Rillaar, die niet langer kan aanzien hoe haar ooit zo knusse gezin wordt verscheurd door een banale twist over … een zolderkamer.

Omdat het GAC ook waakt over het mentale evenwicht van haar gewaardeerde sympathisanten, stuurde het onmiddellijk een medewerkster uit om ter plekke op verkenning te gaan. Wanneer zij aanbelt bij de keurige woning die de Hofkensen al 16 jaar als hun thuis beschouwen, kan zij moeilijk geloven dat er achter zo’n perfecte façade een gezinsdrama schuilgaat. Tot zij even daarna het gekibbel van Floris (15) en Ward (14) hoort…

Brit Hofkens, een kleinburgerlijke imagotrut met overdreven gevoel voor drama, is op van de zenuwen wanneer zij haar verhaal doet. Alles begon toen de pas 18 jaar geworden Eva Hofkens eind vorige week het huis verliet om in Leuven kunstgeschiedenis te gaan studeren, en haar zolderkamer half ontruimd achterliet. “Toen onze Ward vrijdagavond vroeg of hij wat bloemen te drogen mocht leggen in Eva’s kamer, omdat de luchtvochtigheid daar volgens hem ideaal is, zag ik daar uiteraard geen kwaad in. Zijn herbarium is Wards lust en leven, moet u weten.”

“Als gij niet maakt dat uw bloemekes daar buiten zijn hé stuk jeannet, dan smijt ik ze door de venster!” klinkt het ondertussen van op de eerste verdieping.

De zaken namen een eerste dramatische wending tijdens het traditionele familiale ontbijt op zaterdagmorgen. Vader Arie Hofkens, in het psychologische verslag van onze medewerkster beschreven als “een man die prat gaat op zijn ‘ruime geest’, maar hiermee enkel zijn totaal gebrek aan ruggengraat wil camoufleren”, kondigde aan dat het best zou zijn als een van de twee broers Eva’s kamer zou betrekken. “Aangezien Eva’s kamer zonder twijfel de mooiste van het huis is, zou het zonde zijn ze de hele week leeg te laten staan”, zo zei deze vaatdoek van een vent toen plechtig.

Oudste zoon Floris begon al meteen zijn Playstation, zijn would-be stoere hiphopbroeken en zijn collectie pornobladen waarvan hij ten onrechte denkt dat niemand het bestaan ervan vermoedt, te pakken voor de verhuis. Maar toen hij zaterdagnamiddag aan Ward vroeg om zijn planten daar weg te halen, barstte de bom.

“Die kleine onnozelaar zei gewoon ‘nee’,” zegt een razende Floris, “ik zei ‘hoe nee’? Hij zei: ‘awel, gewoon nee’. Ik dacht dat ik iets kreeg, maat!”

Ward, een pedant eikeltje met een ronde bril, is nochtans niet van zijn stuk te brengen. “Kijk, ik heb er op zich niks op tegen als Floris die kamer zou nemen en ik heb er zeker niet meer recht op dan hij. Alleen lijkt het mij dan ook niet meer dan normaal dat ik daarvoor iets in de plaats zou krijgen.  Zijn Playstation bijvoorbeeld, maar hij mag ook zelf iets voorstellen.”

“Ik slaag hem op zijn bakkes maat, ik zweer het, dat ik hem op zijn bakkes slaag!” zo zegt Floris wild gesticulerend, “waarom zou ik hem iets in ruil moeten geven? Eva had die kamer omdat ze de oudste was, en nu krijg ik ze dus automatisch omdat ik de oudste ben.  Onze Pa heeft het daarbij zelf gezegd!”

“Dat klopt niet helemaal,” doceert Ward met perfect gemanicuurde opgestoken wijsvinger, “onze Pa heeft letterlijk gezegd dat die kamer niet leeg mag blijven staan. Dat Floris erin trekt is één oplossing, maar er zijn er andere. Zo zouden we kunnen beslissen dat we elke week afwisselen, of we zouden er samen in kunnen gaan wonen.”

“Zijde gij nu helemaal op uwe kop gevallen maat?” roept Floris, “ik peins er nog niet aan om met u in die kamer te gaan zitten. En ik zal u nog eens iets zeggen hè brillekaske, ik heb er zelfs genoeg van om met u onder hetzelfde dak te wonen. Als gij zo blijft doen, dan bol ik het af!”

Het zijn dit soort uitspraken die mama Brit de daver op het lijf jagen: “dat is nu zo al vier dagen bezig, en ik hou dat gewoon niet uit. Iedereen is daar ook constant mee bezig en ik krijg niks meer gedaan. We eten al heel de week frieten, pizza’s en chinees, de strijk blijft liggen, het huis is niet gekuist.  Wat gaat ons Eva zeggen als die morgen thuiskomt?”

Papa Arie, die nog steeds weigert een standpunt in te nemen, blijft er echter een stuk geruster onder: “ge moet uw kinderen ook een beetje kennen. Onze Floris heeft altijd wel een grote klep opstaan, maar als puntje bij paaltje komt haalt zijn gezond verstand het altijd wel.  En onze Ward zal uiteindelijk al wel content zijn als hij van Floris zijn lavalamp krijgt of zoiets, die heeft hij zelf ooit van een vriendinneke gekregen en vindt hij toch niet schoon. Laat ze maar wat doen onder elkaar, zo worden ze volwassen.”

Het GAC wenst dit sympathieke gezin in elk geval veel sterkte toe.