Even verpozen, thuis loop ik overal in de weg want de movers zijn daar. Zo maar eventjes met z’n vijven zijn ze, dus in die ruimte loop je mekaar voortdurend voor de voeten. Bibi weg dus en waar kan ik beter naartoe dan naar mijn vertrouwde koffiehuis, de Starbucks.

De verkoop van onze spullen nu.

Donderdag (kerstavond), we stonden klaar om te vertrekken, werd ik opgebeld door een meisje met een accentje. Ze had mijn advertentie gezien en begon volop details te vragen. Ik stelde voor dat ze eerst zou langskomen en alles eens bekijken. Jaja, als dat kon…, nu? Dat zag ik niet zitten en ze bleef vragen, of we ook een bed te koop hadden? En een matras? En een tafel? En…, en..., en...? En of ze ‘s anderendaags, op kerstdag, al mocht komen…? En of ze het dan meteen kon meenemen?

Een paar minuten later belde ze al terug, dat ze geen auto had, of we haar konden helpen om het naar huis te brengen…? Op de achtergrond hoorde ik een baby kirren. Ik dacht dadelijk aan een alleenstaande moeder, die misschien net weggelopen was en alles had moeten achterlaten. Je weet het natuurlijk nooit echt, maar ik had er wel een goed gevoel bij, of beter, ik voelde empathie voor dat meisje, keek even naar W en zei dat we haar wel konden helpen.

Op kerstdag stonden ze aan de deur, een jong Indisch gezinnetje. Ze waren naar Amerika gekomen voor de man zijn job, eerst in Detroit gewoond, firma verhuisd naar San Francisco, nu naar Irvine, ook al de 3^e keer verhuisd dus op korte tijd.  Ze kozen een aantal zaken en vroegen of ze het dadelijk konden hebben. W bracht alles naar hun appartementje, waar letterlijk niets stond. De hoogdringendheid werd ons rap duidelijk.

Toen we ’s avonds in ons bed lagen, voelde ik me goed te weten dat er een eindje verder 2 jonge mensen wat eigen spulletjes hadden en in een bed lagen, alles voor een zacht prijsje. Ik maakte me de bedenking dat W die dag toch een beetje Santa gespeeld had.

De laatste dagen was het voor ons dus weer kamperen, want heel veel bleef er niet over. Vanavond trekken we naar Huntington Beach, morgen wordt de rest opgehaald door Salvation Army en dan… een paar dagen platte rust want de voorbije dagen was het hectisch en... het bobijntje is volledig af.

Het doet raar, de gedachte dat het onze laatste week is hier in ons appartementje en dat we over minder dan een maand terug in Mechelen zullen zijn. Ik krijg er kriebels van. Dinsdag trekken we de deur hier voorgoed toe en gaan we dus nog voor een paar weken in Huntington Beach wonen. We doen al straffer dan de Amerikanen, in anderhalf jaar tijd verhuizen we zo maar eventjes 4 keer (Mechelen -> Middlebury lane -> The Village -> Huntington Beach -> Mechelen).

Deze week zijn we eindelijk echt begonnen met de verhuis, ik bedoel dan fysiek, alles sorteren, kleren plooien, brol weggooien…. Voordien was het vooral heel veel administratief gedoe, mailen, bellen….

Nu worden er zichtbare stapeltjes gemaakt: eentje met dikke truien, skivesten en skibotten…  om mee te nemen op skivakantie, eentje met zomerspullen voor de komende paar weken hier, een ander met winterkledij en laarzen voor de koffers die we zelf meenemen naar België.

2 grote dozen met ‘oude’ kleren staan ook al klaar voor Salvation Army. 2 andere dozen ook met (droge) etenswaren, keukenrollen, toiletgerief…, waar dinsdag nog de frigo-restjes in moeten om mee te nemen naar Huntington Beach.

Zondag hebben we open house, The Village heeft nl. zo’n rubriekje waarin je advertenties kan plaatsen, daar hebben we onze verhuis aangekondigd en de hele huisraad te koop aangeboden. Weet echt niet of er een kat zal komen, wel zijn er al een aantal reacties geweest met specifieke vragen over de inboedel. Ondertussen zijn er nog een paar zaken verkocht via Craigslist.

Morgen beginnen we prijzen te plakken op de meubelen en huisraad die we zondag te koop aanbieden.  Als dat voorbij is plakken we post-itjes op de spullen die richting Mechelen moeten en maandag opgeladen worden door de verhuisfirma. Wat dan nog rest gaat dinsdag naar Salvation Army.

Een heel gedoe dus. En nu moet ik nog snel op zoek naar een portier voor zondag, een kassier en een sterke vent met een camion die alles kan gaan leveren .  

http://www.ci.huntington-beach.ca.us/

Writer’s block? Inpakkoorts?

Nee, volop bezig een deel van de inboedel op Craigslist te zetten. Het is zo’n beetje te vergelijken met eBay, maar volledig gratis.

Een tijdje geleden zette ik mijn 2 deckchairs er te koop, in geen tijd liep mijn mailbox over. Ik kon het amper bijhouden om beleefd te antwoorden. Zijn tuinmeubelen nu zo gegeerd of is het toeval? Want nu reageert er nauwelijks een kat. Mijn winkeltje marcheert niet! Ik kijg reacties, ze vragen prijzen, proberen af te bieden, ze maken afspraken en... sturen hun kat.

Het enige dat ik kon verkopen tot nu toe was een elektrisch vuurtje voor een schamele 25$, dat ding was brand new, zat nog in de doos. Vorig jaar in januari kocht ik het voor de badkamer, het werd wat frisser maar niet koud genoeg om heel het huis te verwarmen. We hebben het ding nooit gebruikt, want tegen de tijd dat ik het in huis haalde waren de frisse dagen alweer voorbij.

Ik denk dat ik rond de rest van onze spullen grote rode strikken zal doen, want Californians zijn volop bezig met kerstshopping, maar niet in mijn boetiekje.

Enfin, dan geven we het aan een liefdadigheidsinstelling en hopelijk komt het dan op de goede plaats terecht en kan er straks een arm gezinnetje aan onze Ikea tafel kerstfeest vieren.

Niet dat ik vind dat ik verantwoording moet afleggen of zo, maar ik wil dit toch graag posten naar aanleiding van negatieve kritiek die ik privé kreeg over het feit dat W een beest geschoten had. Mogelijk zijn er wel meer bloglezers die hier niet op reageren, maar wel kritiek hebben of een oordeel gevormd hebben.

De vriendin in kwestie vroeg of ik het hypocriet vond dat een echte vleeseter zo reageerde. Hier mijn antwoord:

... Om over dat jagen iets te zeggen, inderdaad is het nogal hypocriet negatieve commentaar te geven als je een vleeseter bent. Begrijp me niet verkeerd, ik heb heel graag commentaar, zowel positieve als negatieve, enfin, eerlijke commentaar.

Eigenlijk goed dat je het even aanhaalde, want W is zeker geen jager of iemand die zomaar dieren doodt voor de lol. We hadden het er ook wat moeilijk mee, dankzij jou ben ik nu in het reine.

Als je nu weet dat de dieren die W doodde vrij in de natuur geboren en opgegroeid zijn, nooit opgefokt, in kleine hokken gezeten, slecht gevoed, hormoonspuiten kregen, nooit levend getransporteerd en opgestapeld in een beestenwagen…. Er werd ook niet op gejaagd, de jager zit gewoon ergens verdoken opgesteld, wacht tot het dier verschijnt en met 1 schot is het geveld, voor het wist wat hem overkwam was het morsdood, geen pijn gehad, niks.

Als je je bedenkt wat er allemaal met de dieren is gebeurd voor je biefstukje of koteletje op je bord kwam….  Wij eten max. 1 keertje per week vis of vlees, dus daar zitten we al goed.

Etenstijd nu, heb lekkere soep gemaakt, zonder vlees :)  ...

Ben ik nu hypocriet?

Ons verblijf in Texas heeft ons enorm veel deugd gedaan, we zijn er allebei in geslaagd gedurende de hele tijd niet te denken aan de rompslomp die ons te wachten staat. Ik kan jullie verzekeren dat het voor mij heel moeilijk is dat molentje niet te laten draaien. Dus, dit zegt alles over onze ‘vakantie’.

Sinds dinsdagavond terug thuis, edoch, nagenieten was er niet bij want woensdagochtend verloor ik al direct de pedalen, zag het allemaal even niet zitten en begon ik heen en weer te lopen als een kip zonder kop. Een beetje later kwamen er zowaar nog ‘waterlanders’ aan te pas.

Een paar weken geleden had ik al wel een to do lijstje gemaakt, maar er zaten nog teveel hiaten in. Dan maar onze hoofden bij mekaar gestoken en opnieuw een lijstje in elkaar gebokst en toen dat vorm kreeg, kwam het berichtje met onze vluchtgegevens voor de skivakantie. Wat nu? Had G zich vergist? Dit klopte niet! Een week vroeger dan voorzien. Bleek dat hij altijd al de verkeerde datum van vertrek had doorgegeven, ons schema werd dus ineens nóg een stuk strakker en de chaos hier was compleet.

Na een beetje overleg hebben we dan maar (wijselijk, vind ik) besloten de reis naar W’s broer te annuleren, om niet totaal het noorden kwijt te raken. We vinden dit heel vervelend, zowel voor hun als voor ons. Maar een andere oplossing konden we niet zo direct bedenken.

Dat maakt dat we ongeveer een week vroeger terug in België zullen zijn.

En vanavond krijgen we vrienden op bezoek en staat er wild op het menu. Dat wordt smullen voor de Amerikanen, want in tegenstelling tot in België, kan je dat hier niet zomaar kopen in de winkel. Een deel van W’s trofee brachten we mee op droog ijs in een koelbox.

Ondertussen zit ik hier te luisteren naar Toon Hermans, een paar links die een vriendin me stuurde ter gelegenheid van Sinterklaas. Ik had er helemaal niet aan gedacht dat we vanavond ons mandje moeten zetten, want hier komt de Santa (Santa Claus, de kerstman dus), en dat is nog even wachten. Thanks A voor de link! Hopelijk heb ik niet zoveel pech als Toon en moeten we zelf treintje spelen, hier met z'n tweetjes zou het zoniet nog triester zijn, amper 1 locomotief met zo een klein aanhangwagentje….

http://www.youtube.com/watch?v=IOxFTEwG2B8 

Onze daagjes hier zijn ook alweer geteld, morgen vertrekken we weer richting Irvine. Thanksgiving was een mooie avond, weer met veel lekker eten en vele lieve mensen om ons heen. ’s Avonds rond het haardvuur zongen we liedjes, het begon met liedjes van indertijd bij de scouts om daarna over te gaan in mooie ballades die door merg en been gingen, vooral het liedje dat L bracht, de dochter van onze gastheer J, was zo aangrijpend mooi. We vertelden verhalen, sommige ontroerend, andere hilarisch.

Herinneringen die we altijd zullen blijven koesteren.

Ondertussen is de rust hier weergekeerd en tussen de werkzaamheden in de keuken door genieten we van de natuur, gaan eens vissen of met de honden in de jeep op kwarteljacht, wandelen in de natuur…, zalig.

We lassen ook de nodige rust in, met de pootjes omhoog keken we gisteren naar… echt waar… ‘Van vlees en bloed’ en eerder deze week naar ‘Loft’. Mijn vriendin T, de zus van onze gastvrouw dus, stuurde die DVD’s naar hier als kerstgeschenk voor ons allemaal. De film Loft vond ik echt grandioos, ik ben wel fier dat we in Vlaanderen zo’n talenten hebben. En dan die serie, ik was zo benieuwd, had er al zoveel over gehoord en gelezen, schitterend is het. Het leven zoals het is in Vlaanderen, 30 keer uitvergroot uiteraard, maar gewoon subliem. Of genieten we er gewoon meer van omdat nu we zo ver van huis zijn? Is het nostalgie?

Straks maken we nog een grote pot soep van al de pompoenen die nu plaats moeten ruimen voor de kerstboom en daarna… kijken we verder naar ons laatste sneetje salami (laatste DVD’tje van de serie).

Beetje nieuws uit Texas, waar we het weer helemaal naar onze zin hebben. Ik doe het deze keer wat rustiger aan dan vorig jaar, want de tol was toen tamelijk hoog,  ’s ochtends wat langer in bed en in de namiddag nog een flinke siësta.

Vandaag is het Thankgiving, hét feest van het jaar voor de Amerikanen. Gisteren hebben we al heel wat voorbereidingen gedaan voor het diner van vandaag, want Thanksgiving betekent lots and lots of food on the table.

Gisteren leek het al ‘algemene repetitie’, want we zaten al met 8 aan tafel en het diner was niet mis. We wilden eigenlijk catfish eten. Rond 4u in de namiddag trokken we met z’n achten naar de vijver, maar de sloebers beten niet. Geen nood, in de andere vijver zaten er meer. Een half uurtje later, hadden we nog steeds niets gevangen, dus besloten we maar vis te gaan kopen. Terwijl we de vislijnen inlaadden kwam een reiger aangevlogen, dook even in het water en hebbes! beet!

Vis gaan kopen…, waarom zouden we? Die ochtend was W met J gaan jagen, voor W de allereerste keer in zijn leven. Om 5:30 waren ze al vertrokken en tegen de tijd dat ik beneden kwam waren de boys al bezig een hert in stukken te snijden. W had één enkel schot gelost, volgens J was het “right in the hart of the deer”, het arme beest viel en was morsdood. Ik hoor een aantal onder jullie al ‘griezelen’ bij de gedachte. Ik deed dat eigenlijk ook, maar het is hier zelfs bij wet verplicht op zo'n domein een zeker aantal dieren per jaar de doden.

De avond voordien hadden ze ook een val gezet, eerder een kooi, om een everzwijn te vangen. Ook dat was prijs en i.p.v. vis hebben we dan maar everzwijnribbekes gegeten, heerlijk.

Het was een fantastische avond, met zoveel ‘jong volk’ in huis is het altijd superfun. En eentje stak er direct met kop en schouders uit, een echte performer, gegierd van ’t lachen hebben we. Het toetje dat A ons voorzette (een chocoladesoufflé) was top en daarna kregen W en ikzelf nog een special treat  van de 2 meisjes, een voetmassage van meer dan een uur!!! Hebben jullie dat al eens meegemaakt? Klik maar even op de foto, dan kunnen jullie nog beter de deugd op ons gezicht lezen en de fun die de 2 lesbo's er zelf aan beleefden.

Vanavond zitten we met 14 aan tafel en terug allemaal jong volk, behalve W en ik dus en A en J. Enfin, in jaren zijn we ouder, maar voor de rest zijn we wel mee (of denken we toch). In gezelschap van zo’n allegaartje kan je niet anders dan je ook jong voelen.

Ik ga alvast nog even mijn voeten wassen voor we aan tafel gaan, wie weet…?

Eerst en vooral, dank voor al de deugddoende reacties op mijn blogje (en in mijn mailbox over mijn blogje). Geen idee hebben jullie wat opstekertjes dit zijn!

En ik beloofde de uitslag door te geven zodra ik kon, dus met deze:

   3. Het resultaat was niet teleurstellend.
       Dus nee, niet direct inpakken en richting België. Jipie!

   1. Ik sprong geen gat in de lucht. Jammer.

  2. De 3 tumormerkers stijgen nog steeds, maar niet dramatisch snel. Oef.

De oncoloog besluit hieruit dat de medicatie werkt, anders zouden de merkers echt wel de hoogte in vliegen, maar niet voldoende. Hij stelt voor om de volgende keer de dosis te verdubbelen en dus nog even door te gaan met deze behandeling vooraleer het grof geschut boven te halen.

Teleurgesteld met het resultaat? Bof, niet blij, maar zeker niet triest. Nog 2 keer hier bij dokter Alleschaatchoet en in februari ga ik naar mijn eigenste dokter in Jette en dan zien we wel weer.

No rush dus. 

Het spuitje zit ondertussen in mijn bil, onze valiezen staan klaar en binnen 10 minuutjes pikt  mijn vriendin Niloo ons op en rijden we richting luchthaven.
A & J , here we come!!!!

Deze week kreeg ik het droeve bericht van het overlijden van mijn lieve vriendin, Stans.  Ze was al heel lang ziek, maar verbaasde ondertussen de dokters en deed hun statistieken wankelen. Het bericht kwam niet onverwacht, want vorige vrijdag al stuurde haar partner een mailtje omdat ze gevraagd had me nog een dikke knuffel te geven, dat het bijna voorbij was, de lange lijdensweg, dat ze nu echt naar huis wou….

Ze is zondag thuis heel rustig ingeslapen. Helemaal zoals ze het zelf altijd wou en tot het einde heeft ze zelf alles in de hand gehouden.  

Ik ken haar amper 10 jaar, we leerden mekaar kennen via de gespreksgroep voor borstkankerpatiënten, onze ziekte liep een beetje gelijk en we hadden heel snel een heel speciale band die nooit meer stuk ging. Ik zal haar heel erg missen, ook al waren de contacten de laatste tijd sporadisch en verliep een telefoongesprek traag en moeizaam. Lieve Stanzepanze, je was super! Een eer je vriendin te zijn geweest!

Nu krijg ik vast weer een aantal reacties van mensen die vinden dat ik dat soort verdriet zelf zoek, omdat ik die contacten heb met lotgenoten. Als ze dat vinden is dat maar zo, voor mij is dat zeer waardevol, je ogen sluiten verandert de situatie toch niet. 

Ook de vraag waarom ik blijf modereren op een forum voor borstkankerpatiënten, komt regelmatig terug. Waarom ik me ook nog eens roer in het leed van anderen, dat het op die manier toch nog moeilijker moet zijn om te vergeten…. Vergeten! Alsof dat zomaar gaat. Trouwens, dit is mijn manier, mogelijk niet de goede, het zij zo. Ik denk altijd dat, al kan ik maar 1 iemand, een heel klein beetje helpen in een moeilijke situatie (vb. net diagnose kanker gekregen, bijwerkingen van de behandeling, bang weer een uitslag afwachten…), dan is dat voor mij de moeite meer dan waard.

En dan de deugddoende reacties, ze zijn er niet vaak, maar het zijn opstekertjes. Zo kreeg ik vorige week nog een mailtje toegestuurd van een bezoeker van het forum, ik haal er 1 zinnetje uit, ze deed een heel verhaal en besloot met: “Waarom schrijf ik je dit? Jij bent één van die mensen die goed doen in het leven van een ander (in ieder geval in dat van mij)“.  Is dat niet mooi? Ik hoop het nog zeer lang te kunnen doen, liever dan dat ikzelf aan de deur moet gaan kloppen. Maar ik weet dat er dan ook mensen voor me zullen zijn om het me een tikkeltje lichter te maken.

En nu sluit ik dit K-doosje weer voor een tijdje, want wat de uitslag maandag ook weze, diezelfde dag vertrekken we naar Texas. Een weekje weg uit busy California en genieten van de natuur en de rust op de ranch. Yeehaaaa!!!!!!!!!!


PS nu ik A gezegd heb zal ik ook B zeggen en jullie volgende week zeker de uitslag meedelen. Dank voor de steun!

Even wat duidelijkheid bij het * van vorige mail.

Met regelmaat van de klok krijg ik de vraag van een bloglezer(es) hoe het met me gaat. Hoewel ik probeer zo weinig mogelijk over mijn gezondheid te schrijven op het blog, doet het me toch wat dat mensen daar bezorgd om zijn. Wel, het gaat redelijk goed, maar toch niet helemaal zorgeloos.

Om diegenen die ondertussen de pedalen zijn kwijtgeraakt wat bij te sturen, som ik hier in ’t kort wat feiten op:

   o    In januari dit jaar ineens verhoging van de tumormerkers. Grote paniek bij mij, niet zo bij de oncoloog.

 o    Februari weer toegenomen waarden en allerlei onderzoeken volgen, geen verdachte tumoren gevonden.

o    De verhoging blijft zich doorzetten, maar gaat (gelukkig) niet pijlsnel. Oncoloog heeft geen haast om medicatie te veranderen. Ik blijf me zorgen maken.

o    Begin juni wordt toch overgeschakeld op een ander medicijn, mede op aanraden van mijn oncoloog in Jette, waar ik in mei op consultatie ging.

o    Euforie bij de volgende controle in juli toen bleek dat er voor de eerste keer geen stijging was.

o    Weer een teleurstelling in augustus, forse stijging van de merkers. Besluit: de nieuwe medicatie slaat niet aan.

o    Eind augustus wordt gestart met een andere behandeling, spuiten dit keer (eerst om de 2 weken, nu nog om de maand).

o    Eind oktober is er nog niet het verhoopte resultaat. De oncoloog verzekerde me dat er nog geen haast was om al met chemo te beginnen en wil nog een maand de kat uit de boom kijken, want sluit niet uit dat deze behandeling toch nog kan aanslaan. Hoop doet leven.

Volgende spuit en bloedresultaat krijg ik nu maandag 23 november. En dan zijn er 3 mogelijkheden:

1.     Ik spring een gat in de lucht!

2.     De stijging is niet dramatisch: alles blijft volgens schema verlopen zoals vermeld in vorig postje.

3.     Teleurstellend resultaat en een zwaardere behandeling is dringend: we stellen alles in het werk om asap richting België te komen.

Ik zit echt niet in zak en as, wil zeker niet dramatisch klinken of meelij wekken, dat is het laatste wat ik wil. 2 slechte kaartjes heb ik getrokken in mijn leven, 2 keer kanker, maar die andere kaarten? Dat waren vooral veel azen en jokers! En ik hoop er nog een paar te trekken!
(Dat is dan ook de reden waarom ik me nooit ofte nimmer afvroeg: 'waarom ik?').

Dit heeft te maken met een aantal beslissingen die W maakte in functie van zijn job. Daar ga ik het hier niet over hebben, dat hoort niet op mijn blog. De beslissing is in juli al gemaakt, maar heel bewust heb ik alles een trap voorwaarts gegeven en het tot november weggeschopt vooraleer er echt serieus aan te beginnen denken. Was niet altijd even makkelijk, want dit ‘regelteefje’ wil liefst alles zo lang mogelijk vooraf op een rijtje hebben. Gelukkig eigenlijk dat we zoveel bezoekers hadden en ik er willens nillens niet kón aan beginnen.

Het plan was oorspronkelijk om hier eind december de boeken toe te doen, maar het wordt uiteindelijk eind januari. Als er tenminste op 23 november geen vervelende aap uit de mouw komt*. We hebben ook nog een tijdje met de gedachte gespeeld een rondreis te maken door de US met een camper, maar dat plan is definitief afgeblazen.

Sinds begin dit jaar hadden we hier met vrienden een skivakantie vastgelegd voor de 3^e week van januari 2010. We kijken daar al zo lang naar uit dat we ons vertrek daarom met een maand uitstellen, eind januari dus i.p.v. eind december.

Ondertussen hebben we nog een heel programma af te werken. Zo vertrekken we over een 10-tal dagen naar Texas, net als vorig jaar, om er Thanksgiving te vieren op de ranch. Ik kijk vooral uit mijn vriendin terug te zien.

Begin december zijn we terug in Irvine en dan moeten we zien al onze spullen te verkopen, zowat alles wat we hier kochten, van onze Ikea-meubelen tot alle elektrische apparaten, hier 110watt en dus waardeloos in Europa. Hoe ik dat allemaal voor mekaar ga krijgen, pfwww, geen idee…, Craigslist waarschijnlijk, waar ik eerder vlotjes mijn tuinstoelen verkocht. Zo’n soort Ebay, maar gratis.

Al ons keukengerei, potten en pannen, bestekken, tassen en borden, tapijten, schilderijen, decoratiespulletjes, lakens, handdoeken, fietsen… worden terug verscheept naar ginder. Dat zou in de loop van december de deur uitgaan in de hoop dat het begin februari in Mechelen arriveert.

Onze huishuur laten we eind december  aflopen, want het heeft uiteraard geen zin een leeg appartement nog een maand langer te huren. Onze huisraad pas in januari laten verschepen is ook geen goed idee want dan wordt het daar in Mechelen een maand langer kamperen. En als Murphy er zich deze keer weer mee bemoeit, zoals vorig jaar toen de container meer dan 3 maand onderweg bleef…, ik zal daar maar niet aan denken….

Daarna vertrekken we voor een weekje naar Michigan, bij W’s broer, waar we oudejaarsavond vieren met de hele familie.

Ons laatste uitje hier wordt dus de skivakantie in Utah, ergens in de buurt van Salt Lake City, van 17 tot 24 januari en daarna zeggen we California echt vaarwel.

Hmmm, zien jullie de grote gaten in het verhaal?

Eerste gat: hoe doen we het eind december als alles hier verkocht is en onze andere spullen in de container zitten? Ongeveer een week in een leeg appartement…. Het volgende gat is wat groter, nl. van ergens begin januari tot de 17^e,  met helemaal niks meer, zelfs geen leeg appartement, alleen nog onze koffers gevuld met kleren en wat zaken die we zelf zullen meebrengen naar België….

Gelukkig hebben we een paar heel goede vrienden die ons logement aanbieden, we hebben de keuze tussen logeren bij onze vrienden in Texas of hier in Newport Beach in het appartement van een vriend die een LAT-relatie heeft en het geen probleem vindt een paar weken bij zijn vriendin in te trekken.  

Edoch, zucht, zucht. Diepe zucht. Heel diepe zucht. Zowel omwille van die gaten als over mijn zorg hoe die verkoop zal verlopen, alle rompslomp om abonnementen op te zeggen, adresverandering, telefoon, gas, water… en nog een hele hoop, teveel om op te noemen en voorzeker ook een hele hoop zaken waar we nog niet aan gedacht hebben en nog moeten gebeuren.

W blijft daar ‘cool’ bij, ziet het allemaal wél zitten, alleen heeft hij het wat moeilijker dan ik met de gedachte terug te keren naar een grijs landje.

Enfin, ik zal dit postje maar eindigen, maar eerst…, pfwww, nog maar even een diepe zucht.

*daar geef ik in mijn volgend postje meer uitleg over, deze boterham is voor vandaag al dik genoeg.

En over de gevoelens die ik heb bij dit vertrek zal ik het later ook nog wel eens hebben, want het doet je buik toch weer kriebelen….

We hebben nog zoveel meer gezien, teveel om te tonen en te vertellen. De foto’s van plaatsen die W en ikzelf al eerder bezochten heb ik deze keer niet gepost, jullie hebben dat uitgebreid kunnen zien voor Las Vegas in mijn postjes van 25, 26 en 27 februari en die van San Diego vorig jaar op 22 september.

Van Highway 1 heb ik ook al vaker gepost en foto's gestuurd (november 2008), maar het is zo'n onvoorstelbaar mooie weg en iedere keer zo anders, ik krijg er nooit genoeg van. Ik kon dus niet weerstaan om hier nogmaals uitgebreid fotoverslag van te geven.

Ik hoop dat jullie er ook nog eens van kunnen genieten!

Bijlagen:
2009-10-21 Highway 1.wmv (8 MB)   

Deze selectie was weer heel moeilijk, want behalve dikke bomen is er in Yosemite ook nog wat anders te zien. De natuur is er zo onwezenlijk mooi! En de lucht kan van het mooiste 'postkaartenblauw' in geen tijd veranderen in een dreigende onweerslucht, met dikke grijze wolken..., kijk maar hoe prachtig.
En dan als kers op de taart kregen we eindelijk een beer te zien!

Enjoy!

Bijlagen:
2009-10-19 Yosemite1.wmv (8 MB)   

Wij genieten dit weekend van een extra uurtje, deze nacht hebben we de klok ook een uurtje teruggedraaid.

De Haloweeners kunnen er maar plezier van hebben gehad, een uur extra lol. Wij kregen dit jaar geen ‘trick or treat’-ers over de vloer. Gisteren waren we naar een shopping mall geweest en daar kregen we ruimschoots onze portie verklede kinderen en volwassenen te zien. Ze liepen gewoon in 'kostuum' te winkelen, zelfs het winkelpersoneel was verkleed.
Echt te gek allemaal, niet aan mij besteed. Het is net Aalsterse carnaval zoals we het gisteren zagen op tv. Hét onderwerp was de Swine flu, dit jaar waren politieke personages in de minderheid. Geen Bush-karikaturen, maar massa's dokters gewapend met flu shots  of met stethoscopen om vrouwenborsten te controleren naar aanleiding van de campagne breast cancer awareness.

De Mexicanen, in Orange County in grote getale aanwezig, herdenken deze dagen hun doden, beetje vergelijkbaar met onze Allerheiligen dus. Op 1 november worden de dode kinderen herdacht, op 2 november de overleden volwassenen.

En ja, om af te kikken van al dat bezoek van de vorige maanden hebben we dit weekend nog maar eens een logee gehad. Op onze terugweg langs de kustweg een 10-tal dagen geleden, zagen we op de parking van een restaurant een LUDO fiets staan, met drinkbus van kantelpoorten Feryn. Uiteraard had dit direct mijn broers aandacht getrokken en ja, bij die Belgische fiets hoorde een heuse Belg. Hij vertelde dat hij in Vancouver met de fiets was vertrokken en helemaal langs de kustweg tot Mexico zou rijden. Met heel weinig bagage en helemaal in zijn dooie eentje. Meestal sliep hij in een tentje, dus nodigden we hem uit om te stoppen in Irvine en eens in een echt bed te komen slapen.

Hij liet het zich geen 2 keer zeggen en deze vrijdag stond hij aan de deur. Niet zonder hindernissen echter. Hij zou tussen 5 en 6 arriveren. Wij hadden een flesje koud gezet, een voorgerechtje stond klaar en alle voorbereiding was gedaan voor de pastaschotel, want dat was wat een fietser nodig had, een bord koolhydraten. Om 7u echter nog geen teken van de fietser. Zijn telefoon bleef onbeantwoord.  Mogelijke scenario’s:

·         hij is van de weg gereden

·         hij heeft geen manieren

·         platte batterij en fietspech

Het was gelukkig het laatste. Om 8u -we verwachtten hem ondertussen niet meer- net ons voorafje binnen en de eerste gulzige happen gezet in de pasta als de bel gaat. Y excuseerde zich honderduit,  hij was een paar keer platgereden, in het donker de weg kwijtgeraakt, wou geen tijd verliezen om ergens zijn batterij op te laden….

  
’s Ochtends van zijn vertrek heeft W hem nog een stevige pan eieren gebakken en wuifden we hem uit om 10:30 (en niet om 9u zoals hij gepland had). Met lood in de schoenen (of was het maar een indruk van ons?) zette hij zijn weg verder richting Mexico via San Diego.
‘Hoe sterk is de eenzame fietser…’.

Bonne route Y, we vonden je echt een fijne gast om in huis te hebben!

 
And now..., it's time to catch up with our American friends again!

We zijn nog steeds ‘on the road’.

We hebben net 2 dagen in Yosemite rondgetoerd en momenteel overnachten we in Carmel-by-the-Sea. Morgen rijden we langsheen de kustweg richting Irvine. Maar daar doen we zeker nog 2 dagen over, we plannen om vrijdag terug thuis te zijn.

Yosemite was werkelijk magnifiek! Wat een kleurenpracht! Even dreigden de weergoden weer roet in ’t eten te gooien toen het gisterenmiddag begon water te gieten. Gelukkig was het zonnetje vanochtend weer van de partij en rook alles zo heerlijk groen. Mijn broer kon eindelijk ‘zijn’ dikke bomen in real zien en wij waren blij de langgehoopte beer te kunnen spotten.

 
Ook ons bezoek aan San Diego, La Jolla en Del Mar vorige week vielen enorm in de smaak van onze reisgenoten. Totaal anders dan de parkbezoeken. Old Town San Diego was een schot in de roos. Mogelijk herinneren jullie nog mijn enthousiasme (zie mijn postje van 22-9-2008), dat was deze keer niet minder.

Uitgebreider verslag met foto’s volgt uiteraard nog, maar voorlopig laat ik het hierbij, mijn ogen vallen zowat dicht. Het onregelmatige leven van de laatste weken begint te wegen. Dus wordt het volgende week genieten van… rust.  

Maandag dus naar Las Vegas. Inderdaad J*, niets voor mijn broer! Terwijl C haar mond openviel van verwondering had F het over de immens grote kranen tussen de buildings, het asfalt dat van zo’n goede kwaliteit was…, we kregen er zowaar de slappe lach van. Echt geen city-boy. Na een uurtje of 4 hielden we het daar voor bekeken en reden richting Death Valley. We vonden een mooi hotel voor heel weinig geld in de volgende gokstad.

’s Avonds bereidden we onze reisgenoten voor op de tocht door Death Valley: lichte kleren, zowel qua materiaal als qua kleur, insmeren met crème met hoge protectiefactor, hoofdbescherming, veel water met massa’s ijs meenemen, enz. enz..

De zon scheen al heel vroeg onze kamer binnen, maar voor we vertrokken was ze ook al weer verdwenen. Eerste stop was Zabriski Point, prachtig zicht op de Badlands, maar dikke wolken in alle schakeringen van grijs hingen boven het landschap, er stond een strakke wind en we waren blij dat onze dikke sweatshirts binnen handbereik lagen om over onze witte T-shirts te trekken. Machtig mooi en voor ons totaal anders dan toen we in ’92 door deze woestijn reden. Toen moesten we onze airco in de auto uitzetten om de motor niet te oververhitten, ’s nachts sliepen we niet omdat het verzengend heet bleef in de kamer terwijl de airco luid op volle toeren draaide.

’s Middags haalden we onze picknick boven, onze boterhammekes waaiden bijna uit onze handen. Nadien deden we een wandelingetje in de duinen, eindelijk in T-shirt. Nog bij benadering geen woestijntemperaturen, maar toch aangenaam warm, edoch, nog steeds onder een prachtig donker hemeldek en… er vielen zowaar een paar minuscule druppeltjes regen die we snel op foto vastlegden. 

Daarna nog even een plasstop. In de toiletten sprak ik met een ‘Breton’, hij verstond geen gebenedijd woord Engels, maar vertelde me in ’t Frans dat het sneeuwde in Yosemite en er wegen waren afgesloten. Terug in de auto deed ik lachend het verhaal van die Fransman die waarschijnlijk geen jota verstaan had van wat de Park Rangers hem gezegd hadden.

We tikten Yosemite Park in, maar die verdomde GPS stuurde ons in een grote boog van meer dan 400 miles naar een andere ingang van het Park, terwijl we er op minder dan 100 km vandaan waren. Opnieuw geprobeerd, maar die GPS bleef het verdommen ons naar de juiste ingang te leiden. Ondertussen was het serieus beginnen regenen. We stopten in een Visitor Center en algauw bleek dat de Breton de rangers héél goed begrepen had en onze GPS niet zó verdomd was want de wegeninfo correct had opgepikt, de ingang van het park aan die kant was wel degelijk afgesloten wegens hevige sneeuwval.

We lieten ons door een beetje regen of sneeuw niet afschrikken en besloten eensgezind de grote omweg te maken. Het regende pijpenstelen en de wind blies ons bijna van de baan. Een 50-tal miles verder zagen we uit de andere richting een auto met minstens 10 cm sneeuw op het dak…, en nog één en… nog één…. We twijfelden toch even of we rechtsomkeer zouden maken, maar nee, we reden dapper verder want mijn broer zat al dagen te popelen om de sequoia’s te zien, tot… we een lichtsignalisatie zagen waarop stond: snow chains required within 14 miles.

Het was toen ongeveer 17u en beteuterd maakten we rechtsomkeer richting Irvine waar we rond 23u arriveerden en onszelf nog trakteerden op een lekkere mojito, die hadden we dubbel en dik verdiend na 6 uur rijden door regen en wind.

Morgen vertrekken we terug voor een paar dagen, zuidwaarts dit keer, Temecula, San Diego, La Jolla….  En als de weersvoorspellingen goed zijn wagen we het maandag weer om het laatste deel van onze geplande trip verder te zetten, Yosemite Park, Frisco en lang de kustweg terug.

Wordt vervolgd dus.

We zijn ondertussen al dag 4 van onze reis. Donderdag vertrokken we en reden in één ruk tot Williams, een plaatsje vlakbij de Grand Canyon. Veel meer dan even het toeristisch straatje op en af zat er niet meer in. Om 8u lagen we al te slapen.

Vrijdagochtend vroeg naar de Canyon, mijn broers adem stokte even toen we bij het eerste view point parkeerden. Echt waar, hij zat achter me en ik hoorde werkelijk dat hij even moest slikken. Het is dan ook wel letterlijk adembenemend mooi. Die avond weer om 8u op één oor en gisteren bezochten we Bryce Canyon. Totaal anders, maar zo niet nóg mooier. Het park op zich is minder groot en al rond 4u in de namiddag vonden we een schitterende plek, vlakbij Zion National Park, waar we nu logeren in… een heuse blokhut. Zion is ook niet zo groot en dat bezochten we deze ochtend.

Uitgebreid verslag ga ik (nog) niet uitbrengen, want we hebben zoveel te zien en te doen en… te rusten natuurlijk. Dat laatste doen we trouwens vandaag, want ik voelde gisteravond dat het niet snor meer zat, bobijntje af. Maar onze uiterst luxueuze blokhut, met prachtig zicht en heel rustig gelegen, leent zich daar uitstekend toe. Jammer genoeg heb ik hier geen internetverbinding, dus straks ga ik dit even doorsturen aan het onthaal.

Morgen rijden we richting Vegas en van daar naar Death Valley.

Tot…? Geen idee!!!

Het fotoverslag volgt uiteraard later.

Zondagnamiddag arriveerden onze bezoekers op LAX, luchthaven van Los Angeles dus. Het vliegtuig had een halfuurtje vertraging, maar voor de rest was alles perfect verlopen. Heel gelukkig om eindelijk hier te zijn en allebei zagen ze er zo fris als een jong hoentje uit (hmmm, nu ja...).

We hebben ze nog een korte ‘rondleiding’ gegeven in The Village, een glaasje bubbels gedronken, gegeten en nog heel veel verteld (op mijn broer staat geen UIT-knop). Daarna moe en voldaan in bed.

Gisteren, terwijl ik nog in de badkamer was en W naar de fitness, ging mijn broer al op stap en was de Starbucks al eens gaan uittesten. Een ervaring op zich, want –in tegenstelling tot bij ons, waar een koffie een koffie is- is dat hier even anders, warm of koud, espresso (1, 2 of 3 shots / short or long pulls), American coffee (3 maten), met of zonder cream (gewoon of opgeklopt / vol, lowfat of no-fat)… en ga zo nog maar even door. Hij was daar compleet de pedalen verloren. Een mens zou al van minder, maar wachten kon hij niet want hij is zo gretig om hier zoveel mogelijk te zien en te doen, geen houden aan.

In tegenstelling tot het ‘jong volk’ hebben ‘de oudjes’ helemaal geen last van jetlag. Gisteren zijn we dus al wat gaan shoppen, de omgeving wat verkennen en ’s avonds naar een Mexicaans restaurant hier aan de overkant. Nadien nog wat gaan snuisteren in de winkels en dan kregen ze (oef) eindelijk J hun klopje. Mijn broers UIT-knop echter bleef zoek. Nu zijn ze alweer de deur uit, mijn brood zit in de oven en deze namiddag gaan we mogelijk naar The Great Park, (klik om meer te zien) hier een 4-tal kilometer vandaan.

Tijdens de oorlog was het een legerluchthaven. Ondertussen, na een jarenlange politieke strijd en gehakketak, hebben ze prachtige plannen om het hele gebied (meer dan 2 X de grootte van Central Park in New York) aan te leggen als park, met plaats voor sportvelden, botanische tuinen, cultuurcentrum, podia, aanleg natuurgebied met herstel van de Canyon en wildlife en… natuurlijk een Veterans Memorial.

Momenteel is dat allemaal nog toekomstmuziek, slechts een heel klein stukje van al die plannen is al verwezenlijkt, maar je kan nu al dagelijks met een ballon de lucht in, wat we straks zullen uittesten. Zodoende krijgen we een mooi overzicht van de hele streek hier en is het meteen ook interessant voor onze bezoekers om zich sneller helemaal te kunnen oriënteren.

Met het weer hebben ze minder geluk, want het is hier al een paar dagen echt frisjes.

Waarschijnlijk vertrekken we donderdag op onze trip en post ik gedurende die tijd niet. Enfin, dat zie ik nog wel, want… beetje blogverslaafd als ik ben probeer ik mogelijk toch af en toe een teken van leven te geven.

Het leven kabbelt hier rustig verder, de seizoenen wisselen hier ook, we voelen dat de herfst stilaan een feit wordt. Vorige dagen waren redelijk fris, tussen de 22° en de 25°, met vandaag en morgen weer een paar uitschieters van boven de 30°. Toch voel je heel goed dat de zomer ook hier voorbij is.

Het water van het zwembad koelt ’s nachts af en het duurt tot de middag vooraleer het een beetje opgewarmd is, doordat de zon lager staat en de schaduwen dus veel groter. Een deken is nog niet nodig ’s nachts, maar tegen de ochtend trekken we de lakens toch wat hoger op en kruipen we wat dichter tegen elkaar.

Ik denk dat ik het al eerder gezegd heb, dat we weer in blijde verwachting zijn, dit keer van de komst van mijn broer en schoonzus a.s. zondag.
En van aankondigingen gesproken en ook omdat ik verder niet veel te schrijven heb, kopieer ik er hierbij een paar (geboorte, huwelijk…), zoals die hier in de krant verschijnen. Gewoon omdat ik het zelf zo ongelooflijk vind die ellenlange litanieën. Jullie hoeven dit echt niet helemaal te lezen (ik zou het ook niet doen), maar ik vond dit echt wel grappig en oh zo Amerikaans, dat ik dit even wou tonen.

En mogelijk bestaat het daar ook, net als ‘fake gras spuiten’, maar dan lees ik het wel in de reacties. Alleszins, ik heb het nooit gezien in België.

Birth Announcements

Natalie Alexis Zul

We prais God for Natalie Alexis Zul, born We. September 8, 2009 at Kaiser Permanente in Irvine, CA. Natalie was awakened at 11:28 a.m. weighing 9 lbs. 1 oz. and strectching to 19.68 inches. Her arrival is celebrated by her entire family and most especially her parents, Valerie an Sergio and het 4 year older brother Nicholas. We thank you Lord Jesus, for this precious child. May she and all her family honor you all her life.

Obituaries

Engagements

Mr. and Mrs. Peter Yost of Herndon and Mr. and Mrs. Eugene Rodgers of Midlothian, Va., announce the engagement of their children, Adam Yost and Catherine Rodgers.

The future groom, a graduate of Herndon High School, holds a Bachelor’s degree in English from James Madison University. He works as a video editor at Rhed Pixel in Falls Church and expects to graduate from the American University this spring with a Master’s degree in film and video studies.

The bride-to-be, a graduate of Midlothian High School in Midlothian, holds Bachelor’s degrees in French and international affairs from James Madison University. She works at the Center for Applied Linguistics in Washington, D.C., and expects to graduate from Georgetown University this spring with a Master’s degree in applied linguistics. The couple plans a May 2010 wedding in Richmond.

We vonden dat jammer, zo’n groot oppervlak met droge zandgrond, triest kleurtje. Ze hebben er wel een aantal heuveltjes aangelegd en iets dat lijkt op wegen, mogelijk om een beetje afwisseling in het landschap te creëren, maar het bleef een triest zicht. Tot gisteren…, we konden even onze ogen niet geloven, een groot deel van dat braakliggend stuk was ineens helemaal bedekt met gras!!! Tot we wat beter keken en een man zagen met een spuit die gewoon bezig was alles groen te spuiten!!! Give me a break dude, kan het nog faker? Wie weet, misschien spuiten ze er straks nog een koe en bloemetjes in. Enfin, voor mij niet gelaten, want zodoende is al het stof geblust en van hieruit is het echt wel een pak mooier. Ideetje misschien voor het dak van onze buur in Mechelen, nu bedekt met zwarte roofing…?

De vorige 3 dagen waren hot hotter hotst, Santa Ana blies weer haar hete adem uit. Telkens in de namiddag, schitterend in de voormiddag met aangename temperaturen en geen wind. Maar heel onaangenaam in de namiddag, als een haardroger die in je gezicht blaast. Vandaag eindelijk terug normaal en de komende dagen koelt het nog wat meer af.

Ik zag op mijn blog dat ik vorig jaar pas 14 oktober mijn eerste verslagje postte over Santana. Mogelijk was de wind er toen ook al eerder, maar had ik nog geen vermoeden dat het de rustige aankondigers waren van ‘ons Ana’ die vanaf dan regelmatig eens op bezoek zou komen. Voorlopig dus voorlopig nog geen red flag alarms.

foto van het internet

De kinders zijn vertrokken, deze ochtend om 4:30 bracht W hen naar Los Angeles. Ik had nog voorgesteld om de avond voordien al naar LA te rijden, samen daar nog wat leuks te doen en hun dan in een hotelletje af te zetten. ’s Ochtends konden ze dan met de hotelshuttle naar de luchthaven zodat zij wat langer konden slapen en –eerlijk- ook om te vermijden dat W op dat onchristelijk uur 2 keer over en weer het spitsuur van en naar LA moest trotseren.

Maar ze bleven liever hier nog een nacht, dus bracht W hen deze ochtend weg, terwijl ik nog lekker lag te slapen, hij is toch zo’n schat.

Hier is ondertussen alles al opgeruimd, ge-spic&span-d, geschrobd, lakens en handdoeken gewassen…. Onze B&B is terug zo goed als in orde voor onze volgende gasten die over een 10-tal dagen arriveren, mijn broer en schoonzus.

Aha, niet dat de jongelui het zo vuil maakten, maar tijdens de 3 weken van hun verblijf hebben we zelf eigenlijk maar heel oppervlakkig gekuist. Mijn vader zou gezegd hebben met het vel van een zwarte pens. Vandaag werd zowaar de tandenborstel nog eens bovengehaald. Ogenschijnlijk leek alles proper, maar oh wee, je mocht vooral niets van plaats verzetten…. Komt daarbij nog dat we hier toch extra wat stof hebben door de werkzaamheden aan de overkant. Daar komt het einde stilaan in zicht, want vandaag is alles van grijs ineens groen geworden, grote grasmatten werden uitgerold. Dit lost vast al een groot stofprobleem op en… het uitzicht wordt van langsom mooier.

Of het nu stiller en rustiger is in huis? Toch niet, veel babbelen deden ze niet en we waren heel verwonderd dat zo’n jonge mensen ’s avonds niet stonden te popelen om op stap te gaan. Vrienden hadden al voorgesteld om een beurtrol op te zetten, om hun laat of “vroeg” ergens te gaan ophalen, maar liefst van al hingen ze ’s avonds gewoon godzalig in de sofa, samen met ons naar TV te kijken. De uitstappen deden we samen en de dagen dat we hier bleven profiteerden ze van alle faciliteiten in het domein en zagen we ze enkel voor lunch en diner.

Nee hoor, het zijn geen Redbull kids, al zouden ze het drankje vandaag best kunnen gebruiken, want pas woensdagochtend 7:30 plaatselijke tijd, arriveren ze op Zaventem. Bon courage mes enfants!

Ik hoop dat ze aan hun verblijf hier goede herinneringen overhouden en dat ze zich goed geamuseerd hebben. Wij hebben alleszins alles gedaan wat we konden om het hun naar hun zin te maken. Hopelijk zijn we daar dan ook in geslaagd.

Ik had het er al eens eerder over, ANTS!!! Het wordt een ‘never ending story’.

In het huis was het vooral de tuin die geteisterd werd door hele invasies van mieren. We hebben ze wel eens een paar keer in de keuken gehad, waar ik ze met wat natuurlijke hulpmiddeltjes op afstand kon houden. Heel vervelend, maar alles beter dan muggen en vliegen die elke dag weer opnieuw opduiken.

Hier, op 4 hoog, meende ik niet met mieren te moeten afrekenen. Edoch, al na een paar weken doken de bezoekers op in de badkamer, even gespoten, mijn koperen staafje bovengehaald en tegen de plint gelegd… geen mier meer te bespeuren. Een aantal weken later, zelfde verhaal in de andere badkamer. Maar oef, geen mieren in de keuken…, tot een maand later er plots een hele colonne mieren boven op de keukenkastjes in grote getale hun weg naar beneden baanden. We betrapten de snoodaards gelukkig voor ze de eetwaren ontdekten, snel barricaderen met het koperen staafje en de massa’s citroendetergens was de boodschap.

Daar lieten ze zich duidelijk niet door afschrikken, gezwind stapten ze over de hindernissen. Dus even niet ’groen denken’ en de grove middelen bovengehaald, zo en van die stationnetjes geplaatst die gevuld zijn met gif dat ze meenemen naar hun nest. Op geen tijd hadden onze mieren ook de mieren van de buren op de hoogte gebracht dat we hier wat lekkers op de kast liggen hadden en de invasie was compleet, 2 brede snelwegen zwart van de mieren .

I completely freaked out, om het op z’n Amerikaans te zeggen. W ontzegde me de toegang tot de keuken en ik werd gevraagd geduld te oefenen tot ’s anderendaags vooraleer ze met de spuitbus te lijf te gaan. En gelukkig, ’s anderendaags was ‘operation ants accomplished’.  Nog een enkele moedige strijder strompelde over het slagveld, maar verder geen levende ziel (mier) meer te bespeuren.

Ze vonden later ook nog de weg op het terras naar het zoete stroopje van de kolibrietjes en met pijn in het hart haalde ik de feeders weg en daarmee meteen ook de vrolijke birdies.

Deze week zei mijn nichtje dat ze hier nog maar een paar hummingbirds gezien had in tegenstelling tot wat ik eerder op mijn blog schreef. Harde bewijzen wou ik leveren en haalde terug de feeders boven. Tegen de middag zat er al een eenzaam vogeltje van het suikerwater te slurpen. Binnen de kortste tijd zou het hier weer een vrolijke bedrijvigheid zijn van gulzige hummies.

En een bedrijvigheid werd het, zij het geen vrolijke. Toen ik even later op één oor lag voor mijn middagdutje hoorde ik: “…hebben inderdaad hun weg gevonden naar…”.  Helaas waren de mieren de hummies net een stapje voor.

Feeders terug opgeborgen en spuitbus weer in de aanslag. S#%&! Einde hummingbird story. J&W zullen het moeten doen met de fotootjes.

   
Ons kinders zijn nog steeds op rondreis en alles verloopt volgens hun schema. Ze hebben blijkbaar geen raad of advies nodig en ik heb me een tijdje zorgen gemaakt om niets.

Ik had hun een GSM meegegeven, zodat ze ons konden bellen als er iets was of om nine one one te bellen mocht er iets gebeuren of als ze zich bedreigd zouden voelen of zo. Dat is mijn overbezorgde ik, die ook altijd rekening houdt met ‘worst case scenario’. Onnozel natuurlijk, want zelf heb ik me nooit eerder ergens zo veilig gevoeld als hier.

Zondagavond kregen we J aan de lijn, een klein flauw stemmetje verzekerde ons dat het leuk was, dat alles vlot verliep, dat ze mooie dingen zagen, alles netjes op schema…. Maar ze voelde zich gewoon wat misselijk, zo zei ze.

We wensten hun nog veel plezier verder, sloot af en ik begon mezelf op te pieren: zou er meer aan de hand zijn? Toen ik haar terugbelde stond de GSM uit. De volgende dagen liet dat telefoontje me niet los en beeldde me vanalles in....

Gisteren belde ze terug, ze waren onderweg naar San Francisco en hadden net Yosemite Park verlaten, vonden het heel mooi en hadden zelfs een moeder beer met haar jongen gezien hadden…. Ze klonk heel vrolijk en enthousiast, Vegas, de Grand Canyon, Death Valley…, ze werkten hun lijstje keurig af.

Oef, zondag was dus maar een momentopname geweest van een meisje dat zich eventjes rot voelde nadat ze veel te vette donuts had gegeten.

Voor San Francisco heb ik dan gauw nog een hotel geboekt via het internet vermits ze geen laptop mee hebben. Maar eigenlijk hebben ze deze mère poule echt voor niks nodig en redden ze het helemaal zelf. Het is een stel volwassen jongeren die stevig in hun schoenen staan.

Ik maak me de bedenking dat de kinderen die ik niet heb van geluk mogen spreken, zo’n over-beschermende betuttelende moeder is geen cadeau. Als je daarbij bedenkt dat ik het zelf nooit nodig vond even een belletje te geven naar huis als ik op vakantie ging of zo…. Shame on me….

PS foto van het internet

Dinsdag is mijn nichtje dus aangekomen, samen met haar vriend. Ze zagen er doodmoe uit bij hun aankomst, maar zeer blij.

De bedoeling wat hier een kleine 3 weken te blijven, woensdag echter hebben ze al besloten hun verblijf met een weekje te verlengen. Het doet ons plezier natuurlijk, want dat bewijst dat het hun al direct enorm meeviel.

Gisteren hebben we samen Joshua Tree bezocht en deze ochtend zijn ze met een huurauto vertrokken voor een rondtrip van een week. Wij hebben hun de les gespeld als overbezorgde ouders aan kleine kinderen doen. De jetlag slaat nl. keihard toe, naarmate de dag vordert zie je hun oogjes steeds kleiner worden. Ik hoop dat ze tijdig stoppen en een break inlassen als dat manneke met zijn hamerke toeslaat.

En voilà, nu weten we ook eens hoe het voelt als je kinderen alleen op avontuur gaan…. Weer een ervaring rijker.

Ondertussen is het nog steeds bloedheet hier en het blijft zeker nog een paar dagen zo. Wij slapen al 3 nachten met de airco aan. Gisteren is de temperatuur hier tot bijna 40° gestegen, in het park was het vaak zelfs nog hoger. Klein bier is dat waarschijnlijk voor jullie daar, na die tropische Belgische zomer.

Ben benieuwd hoe ‘ons’ kids het zullen doen en kijk nu al uit naar de verhalen over hun rondtrip.

 
The Irvine Company zit niet stil ondanks de economische crisis, of tenminste toch niet voor lang. Toen we het appartement hier huurden waren ze hier aan de overkant een nieuw complex aan ’t zetten, The Park at Spectrum. Een beetje gelijkaardig met The Village at Spectrum, waar wij wonen. Edoch, behalve alle faciliteiten van de village, komt er ook nog een heus park en alles wordt nóg groter en grootser.

Wij vielen op het hoekappartement hier, we kozen speciaal voor een buitenkant om niet gehinderd te worden van eventueel lawaai aan het zwembad. Aan de overkant stond alles in de steigers, we vreesden voor lawaai, maar de lepe Ashley van het verhuurbureau verzekerde ons dat de bouwwerken stillagen voor een lange tijd en dat voorlopig enkel het park verder zou aangelegd worden, gezien de slechte economische tijd. Super dus, voor het mooie uitzicht op het park wilden we eerst wel even in stof en lawaai zitten.

Een paar weken nadat we hier introkken, om 5u30 in de ochtend schrikken we wakker van het gebulder van een zware truck, 5 minuten later nog een en 5 minuten later nog…. Raam toe en verder slapen. Volgende ochtend om 6u30, zelfde gebulder en bij het opstaan lijkt het aan de overkant wel een mierennest van werklieden, staan er 2 rijen van 6 toiletten en voilà, ons appartement met zicht op park is er eentje met zicht op een werf. Trouble in paradise baby...

De Irvine Company is dus terug in de startblokken geschoten en volop bezig met de afwerking van het complex. Nu moet ik zeggen dat het wel vooruit gaat en blijkbaar zouden de grote werken eind september afgerond zijn en blijft enkel de binnenafwerking. Oef.

Ze pakken het hier serieus aan, zoveel is zeker. Zo kregen we een 10-tal dagen geleden een berichtje dat ’s zaterdags de airco geleverd zou worden, met een helikopter alstublieft! En inderdaad, ’s ochtends werden eerst de straten en de werf natgespoten tegen het opwaaiend stof. Nadien kregen we een knap staaltje vliegkunst te zien, eentje om ‘U’ tegen te zeggen. We waren zinnens het huis uit te vluchten zodra de chopper er aankwam, maar waren zo onder de indruk van de efficiëntie van de piloot dat we eerst met open mond –het stof was toch geblust- bleven kijken en een paar fotootjes namen. In een minimum van tijd was de klus geklaard en stonden de AC’s netjes op de terrassen van de gebouwen.

Ondertussen begint the vue vorm te krijgen, het park is aangelegd, gras, palmbomen, bloemen... en ’s avonds branden de lichtjes al. Het einde van een ‘luide’ periode is eindelijk in zicht. Nog eens… oef!

Terug van een mooi tripje naar Frisco. De weg is lang en eentonig, ongeveer 680km via Highway 5. Je kan ook via Highway 101, zoals we deden in november vorig jaar (zie postjes van 25-11-2008), prachtige route, maar een stuk meer kilometers en vooral veel langer in tijd.

De lezertjes van het eerste uur weten waarom mijn blog Frisco noemt, maar dat bleek niet voor iedereen het geval. Oorspronkelijk zouden we inderdaad in de buurt van San Francisco gaan wonen, een van de redenen trouwens dat ik zo makkelijk gewonnen was voor de move. Later bleek Irvine om een aantal redenen praktischer te zijn. Teleurgesteld was ik, dat wel, maar toen zat terugkrabbelen er niet echt meer in.
Mijn Frisco-blog was ondertussen een feit, al leek het toen meer een soort dagboek voor mezelf. Vrienden en familie waren nog niet op de hoogte, de onderhandelingen verliepen met horten en stoten en ik zat in een emotionele rollercoaster, blij en toch ook triest, schuldgevoelens t.o.v. onze ouders, angst over mijn gezondheid en de zorgverstrekking in een ander ziekenhuis, mijn eigen vertrouwde oncoloog inruilen voor een Amerikaanse dokter….

Maar, genoeg over die spannende tijd.
We waren dus een paar dagen in San Francisco en hebben genoten, van de sfeer op de Cable Cars, de mooie winkels, leuke restaurantjes, Fisherman’s Warf waar het altijd bruist, een Irisch coffee in het World famous Buena Vista café *, een uitstapje naar Tiburon met onze vrienden, kuieren door drukke straten of in rustige buurten, maar altijd steil, zij het nu bergop of bergaf, sterke kuiten kweek je daar. De Golden Gate bridge die ons altijd zo goed gezind is, want meestal hangt er een dikke sluier mist over en is ze nauwelijks te zien. Het was ons 4e bezoekje en iedere keer kregen we haar te zien. De mist kregen we ook te zien, maar hing gelukkig niet laag.
En geloof het of niet, zelfs van de kou heb ik genoten (W minder), eindelijk terug eens echte kleren aan je lijf en gesloten schoenen, buiten komen en snel terug binnen om eerst een extra trui aantrekken…, heerlijk!
♪♪ If you’re going to San Francisco... ♪♪ Be sure to wear some flowers in your hair… ♪♪. Die flowers zijn niet echt een noodzaak, maar een warme sweater zeer zeker! Frisco is echt super!!! Staat in de top 5 van mijn favoriete steden.
Ik las ergens een quote van Marc Twain (Amerikaans schrijver en humorist): The coldest winter I ever  spent was a summer in San Francisco. Dan weet je het wel zeker?

Veel foto’s heb ik niet genomen deze keer, gewoon relax met mijn kleine toestelletje in mijn handtas op stap. Is ’t eraan te zien?

Hier is het ondertussen heet geworden, na de zachte zomermaanden van rond de 26° schommelt de temperatuur nu rond de 100° Farenheit, zo’n 38° Celsius. Veel te warm dus. Gelukkig hebben we overal airco, maar van mij mag het terug wat minder.

*dit ‘zalige’ geluid bij het openen van de Buena Vista website is dat van de Cable Cars en vermits ons hotel vlakbij de sporen lag konden we daar een hele nacht van ‘genieten” (zucht).

Ik zit met een microbe, al een tijdje eigenlijk, maar waar het een tijdlang eerder chronische verschijnselen waren zijn ze nu met dagen zeer acuut.

Dat acute heb ik vorige week opgeraapt in de bioscoop. Ik kreeg honger, reuzenhonger naar meer van dat Julie & Julia-gedoe.

Kranten en tijdschriften staan er (gelukkig) vol van en ik verslind elk artikel met evenveel smaak. De microbe heeft me gebeten. Ondertussen heb ik ook al het boek van mijn bloggenootje Julie Powell gekocht en ben ik niet meer uit de keuken weg te slaan. Aan het kookboek van Julia Child zelf, waag ik me niet, ik blijf het een beetje gecompliceerd vinden met dat andere metriekstelsel, ik wen niet aan die maten en gewichten hier.

Haar kookboek is een beetje vergelijkbaar met ons ‘boerinnenkookboek’, maar oubollig, want nooit herwerkt en heeft floor dayleez*  op de kaft. Zelf heb ik nog een exemplaartje van 'Ons kookboek' dat ongeveer zo oud moet zijn als ik, het hing al wat uiteen toen ik het kreeg. Het was ooit een hint, want ik kookte vroeger niet graag en kon het ook niet. In het begin heb ik het veel gebruikt en ondertussen zit er zoveel sleet op als op mezelf, ook vol vouwen en rimpels, vlekken..., de kaft ontbreekt en bij mij ontbreekt ook al e.e.a..

OK, genoeg over dat vettig boekje dat ik af en toe nog eens raadpleeg voor een klassiek gerechtje. Meestal haal ik mijn mosterd op het internet, of scheur ik ergens in een wachtzaal stiekem een blad uit een tijdschrift en nog vaker zuig ik receptjes gewoon uit mijn duim. Het hoeft allemaal niet ingewikkeld te zijn om een lekkere maaltijd op tafel te zetten, de meest eenvoudige gerechten met weinig, maar verse, ingrediënten zijn meestal het smakelijkst.

Om me even uit mijn keuken en boeken te houden heeft W een paar dagen San Francisco georganiseerd. We vertrekken dit weekend en komen woensdag pas terug. De parking heb ik gereserveerd, de trouwe lezers begrijpen waarom.
Maandag gaan we met Louise en Matt** naar Tiburon of Sausalito…, of nemen de ferry naar Angel Island…, allemaal al gedaan met hun, maar het blijft superfun.

Oh dude, I love Frisco! De steile straten, de baai, de Golden Gate, Pier 39, Girardelli’s, Fishermen’s Warf, de cable cars en… de winkels!!!

* Amerikaans voor fleur de lys
**Zie postjes van 11/04/2008 en 21/11/2008

Ik zou dit nog vergeten, wat ik wél gedaan heb met mijn vriendin is een film gaan kijken. Ik ben helemaal geen bioscoopganger, zij daarentegen…. Wat we wel gemeen hebben is onze liefde voor eten en koken, dus trokken we samen naar de film  ‘Julie & Julia’.

Echt een absolute aanrader voor de foodies onder ons, om van te smullen!!! Een keertje een film zonder geweld, gewoon relax en genieten van begin tot einde! De ultieme foodie film!

Zorg wel dat je er niet met een lege maag naartoe gaat!

Bekijk de trailer en spurt naar de bioscoop!

http://www.julieandjulia.com/

Of bekijk hier het recept en duik nu in de kookpotten om de Boef* Bourguignon uit te proberen: http://knopfdoubleday.com/marketing/cooking/BoeufBourguignon.pdf

*Zo spreken de Amerikanen het woord bœuf uit.

Eindelijk ben ik nog eens in m’n ouwe vertrouwde Peets’. Heb straks afspraak met mijn vriendin Niloo.

Het heeft toch wel iets hier, zo anders dan waar we nu wonen, waar het meer een va-et-vient is. Het lijkt wel een klein gehuchtje in het grote Irvine. Ik had mijn maatjes hier niet gezegd dat we verhuisden, maar toen Joshua, de barista, me zag binnenkomen was het direct het warme onthaal van altijd.

Hij wist ook al de reden van mijn lange afwezigheid, want hij had een praatje gemaakt met de eigenaar van ons huis. David vertelde dat ze een jaartje weggeweest waren met het hele gezin, hun huis ondertussen verhuurd hadden aan een 'nice' Belgisch echtpaar…. Waarop Joshua repliceerde dat hij een 'nice' Belgisch klantje had, maar haar al een tijdje niet gezien had…  en toen viel de puzzel in mekaar.

Ik vertel nog snel 2 leuke Amerikaanse anekdotes…

Vorige week zondag gingen we met vrienden een terrasje doen, het was die dag 31° geweest, om 7u toch zeker nog zo’n mooie 25°. Jullie weten ondertussen dat terrassen hier zeldzaam zijn, dat Californians liever binnen zitten, waar de airco hoog staat.
Aan het tafeltje naast ons zat een meisje met blote schouders sexy te wezen, haar boyfriend genoot duidelijk van de inkijk in haar decolleté. De ober werd geroepen, want ze vonden het wat ‘chilly’ en die kwam zowaar met een bus gas aandragen om de patio heater aan te steken.
Chilly!! my gosh…, do you believe this!!!??? Toch is het echt gebeurd, mijn broek zakte er van af… (dat laatste is niet echt gebeurd J).

De Costco winkels hier kan je vergelijken met Makro. Een vriend zou me er eens mee naartoe nemen. Hij begon op te sommen wat allemaal zo voordelig was en prees ook de versheid van de producten, brood bijvoorbeeld is er nooit ouder dan 2 dagen…. Americans….

En dit voorvalletje is helemaal niet leuk, maar spijtig genoeg wel waar:

Vorige week was ik bij de kapper, hij vertelde hoe zijn vriendin een paar weken geleden omver gereden was door een auto, niet erg allemaal, maar ze hadden haar toch naar het ziekenhuis gebracht waar ze een nachtje moest verblijven. Ondertussen kregen ze de rekening, het meisje heeft geen Health Insurance, de rekening kunnen ze niet betalen. Er wordt nu gewerkt aan een afbetalingsplan. De komende jaren wordt elke maand een deel van haar loon ingehouden om dat dure verblijfje van 1 nacht te betalen….

Dit is zo oneerlijk, zo onwaarschijnlijk…, het deed me meteen denken aan iets dat ik de week voordien in Newsweek las: How can we fight wars and send arms overseas and not care for our sick and poor?

Nu het superleuke:

Woensdag komt mijn vriendin uit Texas voor een paar dagen logeren, in september komt mijn nichtje met haar liefje en in oktober mijn broer en schoonzus!
Enneuh, wat lees ik in de Standaard vanochtend? Starbucks komt naar Antwerpen! Hopelijk wordt het een succes, zodat er in Mechelen ook eentje is tegen de tijd dat we terug komen. Tenminste als het om hetzelfde concept gaat als hier, ruime openingsuren, vriendelijke uitbaters, dat je rustig kan blijven zitten in comfortabele zetels om je krant te lezen, dat je er internet toegang hebt….
Om de koffie is het niet te doen, al is die wel lekker.

  
Terug voor mijn laptopje, ben hem een paar dagen ontrouw geweest, want we hadden namelijk bezoek van een vriend uit België, uitgerekend op de nationale feestdag nog wel! Ik vond het enorm attent van hem dat hij gewoon even vanuit San Francisco kwam overgevlogen, waar hij op zakenreis was.

Het was jaren geleden dat we mekaar nog zagen, ik vroeg me zelfs af of ik hem nog zou herkennen. Ik haalde hem op aan de luchthaven, hier 10 minuutjes vandaan en ja, ik herkende hem onmiddellijk.
Ik nam een omweg om huiswaarts te rijden van zowat 30 minuten helemaal door een natuurgebied, eerder dan langs de eentonige snelweg terug te rijden. Behalve brede straten met prachtig onderhouden groene bermen vol bloemen en bomen is er in Irvine zelf eigenlijk geen donder te zien of te beleven. Vermits ik helemaal niets voorzien had voor die paar dagen wou ik hem dat beetje sightseeing zeker niet ontzeggen. Ik reed, dus ik zag niets, J zat naast me en… zag ook niets, hij kletste en kletste….

Woensdag reden we naar Balboa Island, weer met een ommetje, weer niks gezien en na een wandelingetje –al kletsend uiteraard- vonden we zelfs onze auto niet meer terug! Het zoeken naar de auto duurde langer dan de wandeling op zich!
Dat was trouwens ook de reden dat ik niets gepland had, want wat ik me vooral van hem herinner is dat we uren en uren konden praten en al heel snel bleek dus dat er ondertussen niets veranderd was. De tijd vloog gewoon voorbij.

Ondertussen zijn we dus terug ‘alleen met ons tweetjes’. W ging vandaag niet naar kantoor. Deze ochtend zijn we gaan zwemmen en de rest van de dag duiken we in de tijdschriften die J meebracht. Heerlijk bladeren en lezen in Knack, Trends, Paris Match, le Figaro…. Het zijn van die dingen die je niet echt mist –dankzij het internet uiteraard- maar waar je zoveel plezier aan beleeft als de kans zich eens onverwacht voordoet.

En nu vragen jullie zich af waarom ik geen fotootje post, wel, gewoon niet aan gedacht. Ik pluk er dus maar eentje van het internet van Balboa Island.
Dankjewel voor je bezoekje, J!

Bah, ’t is weer zomer. Al een paar dagen is het hier echt heet, geen wolkje aan de lucht, de zon staat loodrecht en brandt door alles heen, het asfalt smelt.

Wit is zowat de enige kleur waar je hier nog mee buiten kan en laat dat nu een van de kleuren zijn waar ik een hekel aan heb. Terwijl het zo flatterend kan zijn voor mensen met een mooi mokkakleurtje, zo accentueert ze mijn bleke huidskleur nog eens extra.

We wonen met onze neus bij de kust, maar ik zit hier gewoon wat te tokkelen in de koelte, want uiteraard doe je dat niet in de zon. Met zo’n probleemhuid kan je maar beter schrijven dan een wandelingetje maken op het strand, want deze tijd van het jaar biedt zelfs je kledij niet genoeg bescherming. Zonnebaden is al helemaal uit den boze. Nochtans is het aan de kust altijd minstens zo’n 10 à 15º koeler dan hier, maar wat doe je daar als je niet gaat surfen, niet gaat zonnebaden, niet wandelen? Iemand een idee?

Nog een nadeel van dat wit, mijn wasmand puilt gewoon uit. Een druppeltje parfum, een spatje tandpasta…, vaak gaat mijn wit T-shirt al de linnenmand in nog voor ik de badkamer uit ben. Daarna naar de keuken, iedere dag eten we fruit als ontbijt en je voelt me al komen..., een spat van een pompelmoes, een te sappige perzik… daar gaat T-shirt nummer 2 de wasmand in. Ik kan nog even doorgaan, het is gewoon een kleur die tomatensaus, wijn, en alle mogelijke voedselspatjes aantrekt.  

Heb een tijdje geleden het boek van dr. Servan, Antikanker, gelezen. Hij zegt ondermeer dat de mens zelf een bijdrage kan leveren aan het voorkomen van kanker door zijn voeding aan te passen. Het zit gecompliceerder in mekaar dan dat en er zijn zoveel zaken die een rol spelen, maar ik ga er niet over uitweiden. Alleszins geloof ik in het nut van goede leefgewoontes (beweging, voeding, milieu…). In grote lijnen durf ik zeggen dat ik dat voedingspatroon al heel lang toepas, mits met regelmaat eens flink over de schreef te gaan. De geneugtes van het leven… nietwaar?

Een van die heilzame zaken is de combinatie van kurkuma met zwarte peper. Laat ik dat nu heel lekker vinden en dus strooi ik gezwind in heel wat bereidingen flink wat kurkuma.
Al eens vlekken van kurkuma gehad? Op een wit bloesje? Ik wel! Iemand een goed middeltje om de vlekken eruit te krijgen? Ik niet!
Lieve Tante Kaat, weet jij soms raad?

Bottom-line van het hele verhaal: summer sucks and I hate white! Ik tel af naar de herfst….
Waar is de tijd dat mijn kleerkast zwart kleurde, met hier en daar een grijs of donkerbruin accentje….
Nu is het allemaal wit, linnen en katoen.

Hier zit ik dan voor mijn laptopje….

 

En dit zie ik als ik opkijk:

De ruimte is groot, en open aan 3 kanten.

Als W meegaat zit hij hier te lezen.

Of hier, als het niet te warm is.

Soms neem ik tussendoor een duikje in dit zoutwater zwembad.

Net naar het zwembad geweest, maar niet blijven hangen op mijn plekje, want was het stroomkabeltje van mijn pc vergeten. Trouwens, het is echt heet vandaag, wat we hier ‘a cooker’ noemen. Straks trek ik met mijn laptop naar de bibliotheek, waar het heerlijk fris is, maar neem voor de zekerheid een boekje mee om regelmatig buiten op het terras wat op te warmen. Ze durven hier wel eens te overdrijven met de airco. 

Gisteren bij ‘Javier’ (klik) gaan eten. Het is een leuke Mexicaanse eettent op zo’n kleine 5 minuten wandelen van hier. Als je voor zessen geen tafeltje bemachtigd hebt, wordt het aanschuiven. Tot laat in de avond zie je mensen buiten geduldig wachten, zelfs voor de lunch staan ze in rij. Dat wachten vinden wij maar niks en proberen altijd een plaatsje aan de bar te vinden, waar altijd een superambiance hangt. Een van de barmannen lijkt trouwens op Antonio Banderas en heeft het mooiste kontje van heel California (vind ik).

En ja, ik weet het, ik had jullie een foto beloofd van mijn favoriete pc-plekje en echt, hij komt er heus wel, maar ben al een paar keer vergeten mijn fototoestel mee te nemen. Voor vandaag heb ik wat andere foto’s. Toen we bij Javier buiten kwamen zagen we rijen jongelui op de grond hangen, wachtend op de eerste voorstelling van de nieuwe Harry Potter film. Dit verschilt waarschijnlijk niet zo veel van ginder, maar ik vond het wel de moeite om dit eens op mijn blogje te zetten.

Het is rustig op mijn blogje, krijg her en der zowat reacties van bezorgde vrienden die al denken dat er wat fout loopt hier. Maar nee, gewoon, ik had het even gehad na die verhuis. Ik keek er nochtans helemaal  niet tegenop, maar nadien heel blij toen alles achter de rug was. Verder was ik serieus ‘doktoorsmoe’, ben eens aan het tellen geweest hoeveel bezoekjes ik al had afgelegd dit jaar, bloedafnames, onderzoeken, oogarts e.d. inbegrepen. Wel, dat waren er maar liefst 29 en we waren 26 weken ver… dus even time out nu!  

Ondertussen beginnen we volop te genieten van de faciliteiten die aangeboden worden, ik met mate, W eigenlijk volop. Hij gaat elke ochtend naar de fitness, meestal zo rond 6u. Hij begint zelfs een beetje op Schwarzenegger te lijken, alhoewel…. Hmmm, als hij dan ook nog governor wordt is het helemaal klaar J.

The End Zone is meer mijn ding …, een spelletje biljart of kicker…, ben er altijd voor te vinden. Is het misschien hunker naar mijn kroeg-verleden J?

 

Vandaag de eerste keer gaan zwemmen. Heb me deze voormiddag aan het zwembad geïnstalleerd, daarna wat baantjes getrokken, wat gelezen, een boterhammeke gegeten, een dutje gedaan, nog eens gezwommen en nu wat tokkelen op mijn pc-ke. De start van een nieuw ‘zwemseizoen’ is begonnen.

Een aantal leuke plekjes om te gaan zitten lezen had ik snel gevonden, een plekje om te ‘internetten’ daarentegen was moeilijker. Overal kan je wel op het net, maar heb een stopcontact nodig omdat de batterij van mijn laptop al na minder dan een uurtje helemaal plat is. Buiten zijn stopcontacten niet zo snel te vinden, tenzij dan in de buurt van een bbq of zo. Dat is dan ook meteen een van de redenen waarom het bloggen op een laag pitje staat (stond?). Zo in mijn eentje thuis vind ik er maar niks aan en nu ik niet meer naar Peets’ kan moest ik wel een alternatief zoeken en… eureka! Gevonden! Heel comfortabel plekje, met stopcontacten, overdekt, dus goed zicht op het scherm, maar toch langs alle kanten open én heel rustig, met een zacht muziekje op de achtergrond. Het is vlakbij het zwembad van Delrey, maar tot 4u in de namiddag blijft het altijd behoorlijk kalm rond de zwembaden. Zo was er deze voormiddag één jongetje even komen zwemmen, een jonge deerne die een uurtje kwam zonnen en een oudere dame die een paar baantjes trok. That’s all.
Ondertussen is het 2u in de namiddag en in het zwembad zelf is nog geen kat, in de ligstoelen ligt hooguit 10 man. Terwijl ik dit schrijf, hoor ik achter mij iemand die een rits opentrekt…, ik krijg inderdaad gezelschap van een internettende bewoner die ook zijn laptop bovenhaalt.
Ik zal bij gelegenheid mijn fototoestel eens meebrengen en een welwillende ziel vragen een fotootje te nemen van mij, dan hebben jullie meteen een beter beeld. 

De eerste maanden dat we hier waren kreeg ik vaak de vraag of ik hier iets mis, meestal wordt er dan ‘iets van eten’ bedoeld, maar behalve grijze garnaaltjes vind je hier zowat alles. Deze maand echter is er iets dat ik enorm hard mis, nl. de tour de France…. In de namiddag languit in de zetel beginnen kijken en dan stilaan dichter bij de tv schuiven tot helemaal aan het uiterste topje van de zetel tijdens de laatste kilometers. Nu is het gewoon bij het opstaan kijken op het internet hoever ze al zijn en dan volgen tot de aankomst. Ik mis de commentaren van Michel Wuyts, en Karl Van Nieuwkerke en het hele gedoe om en rond de tour…. Maar goed, een mens kan niet alles hebben….

Fijn weekend!

Vandaag hangen we wat rond, met of zonder boekje….

En echt, het is niet om te stoeffen of zo, want dit kost ons een pak minder dan ons vorig huisje. Faciliteiten als deze kosten hier minder dan een klein privétuintje. Ik heb geen moeite om die zaken te ‘delen’, zolang je een eigen rustig stekje hebt binnen de muren van je huis of appartement. Een stuk meer ecologisch is het ook en voor mij hoeft het echt niet, mijn eigen gazon, mijn eigen zwembad, mijn eigen…, ik kuier graag eens rond, in een rustige omgeving, of in een drukke stad, of ergens op een bankje gaan zitten, ik vind het best aangenaam als ik eens opkijk van mijn boek en wat mensen om me heen zie. Ieder diertje zijn pleziertje, zeg maar.

Al mis ik een klein kruidentuintje wel, maar met het surrogaat, wat plantjes op mijn terras, leer ik leven. Trouwens, dat bestaat hier ook al, communities met een kruidentuin, waar je je eigen stukje kan bewerken. Hebben er zo eentje gezien, maar daar waren dan weer een aantal andere cons...

OK, genoeg, vandaag is het dus luieren:

In de Starbucks, binnen of buiten…

Of in de bib, of op het terrasje voor de bib bij de bbq, of bij de fontein…

Of gewoon op een plekje dat je mooi vindt…

 
 

En deze lege bar is gewoon om even uit te puffen na de fitness.

Net op stap geweest en foto’s genomen, ik had nog geluk ook, want wolkjes aan de hemel, dat maakt het wat mooier.

Iemand maakte hier de opmerking dat het doet denken aan Club Med–toestanden, maar nee, helemaal niet. Geen donkerbruinverbrande monitors in tanga’s die je komen poken..., geen drukte…. Het is hier meestal overal heel rustig en kalm. Het kan wel eens wat drukker zijn als er iemand een feestje bouwt, maar daar hebben we geen last van. Ons appartement staat aan de buitenkant van de community, dus ‘geniet’ je niet mee van de bbq-luchtjes, de pret rond het zwembad, een optreden…. Nadeel is uiteraard dat we aan de straatkant zitten, maar zoals ik al zei, ’t is altijd wel wat, tenzij je Brad Pitt heet en je je die luxe helemaal privé kan veroorloven.

De gym, de ene al wat groter dan de andere, maar ruimte genoeg in alle 4.

 

De bibliotheek met tafels om te schaken, dammen, kaarten, dobbelstenen…

 

Zwemmen uiteraard, eventueel aansluitend een bbq..., je hoeft de roosters niet zelf schoon te maken!

 

The End Zone, mijn favoriet…

 
 Een spelletje petanque?
 

of een balletje kloppen?
  

En voor de kleintjes...



Wordt gauw vervolgd, heb nog luieren enz. in petto!

Gisteren mocht ik nogmaals op bezoek bij dr. Allechaatchoet. Ik heb het eindelijk voor mekaar gekregen dat ik 2 dagen vooraf bloed laat prikken, hier vlakbij, dus dinsdag tot daar gefietst voor dat prikje en gisteren voor het resultaat.

Altijd vraag ik een kopie van het vorig verslag, houd mooi een grafiekje bij voor mezelf en heb dat ook meestal bij als ik op doktersbezoek ga. Deze keer was ik het vergeten, maar meende me de cijfertjes goed te herinneren. Ik stapte hoopvol en boordevol vertrouwen binnen, verwachtte geen spectaculaire daling,  want nog geen 3 weken geswitcht van medicatie, een lichte stijging was al goed of in het beste geval een status quo.

De dokter komt binnen en ik krijg daar direct een koude vod in mijn gezicht: tumormerkers fel gestegen, dus medicatie werkt niet. Punt. Helemaal van mijn melk vraag ik of dat niet wat snel is om die conclusie te trekken, ben nog geen 3 weken geswitcht. Hij maakt ineens een bocht van 180º en zegt: ‘Heu, ja natuurlijk, het kan wel 3 maanden duren vooraleer je resultaat krijgt, maar ik bedoelde dat die vorige pillen niet meer werken…’. En toen zei hij hoeveel de merkers stonden, ik nog wat verward, maar meende dat dit ongeveer even hoog was dan vorige maal, maar hij zei dat ik me vergiste, dat ze weer met 1/3 gestegen waren.

Goed, ik zal me dus vergist hebben en trok teleurgesteld buiten. Ben een uurtje gaan wandelen op het strand en nadien met een hoofd vol twijfels huiswaarts gereden om daar mijn oplopend grafiekje te vervolledigen. En wat zie ik? Die klojo heeft niet naar de vorige resultaten gekeken, maar die van de keer daarvoor, dus… yeehaaaaa!!!!! Merkers niet gestegen dus, zelfde waarde (nu ja, 2 tientjes hoger, dus te verwaarlozen) dan 3 weken geleden!!! Euforie alom hier in huisje weltevree.

En nu duik ik gauw weer mijn keuken in, maar wou jullie dit rappekes vertellen. Straks ga ik ‘entertainen’. Entertainen! Ik moet altijd lachen dat ze dit woord hier gebruiken gewoon als je mensen op bezoek krijgt. Maar dankzij dat fantastische nieuws van gisteren kan ik misschien straks wel een paar apensprongen maken voor mijn gasten, een mens zou al voor minder gek beginnen doen, toch?

Gesetteld en wel, alles begint een beetje in de plooi te vallen, maar mijn meest tijdrovende bezigheid momenteel is… zoeken! Batterij fototoestel leeg… waar is de lader? Koekjes bakken… waar is die ene beslagkom? Waar is dat sleuteltje? Waar is…? Iedere keer een zoektocht die in tijd varieert van een paar minuten tot meer dan een half uur.

De huizen in The Village zijn gebouwd op een groot vierkant oppervlak, onderverdeeld in nog eens 4 vierkanten, waar alle huizen (appartementen, maximum 3 hoog) gebouwd zijn rond een zwembad. Wij wonen in Serena, er is nog Cambria, Delrey en Mirador, ieder deel heeft een fitnesscenter, een postkantoor, een infocenter, een zwembad…. Gemeenschappelijk zijn er tennisbanen, volley- en basketballterreinen, petanque baan, speelzaal met biljarten en sjoelbakken, atletiekpiste, een bibliotheek, clubhouse ….

Verder worden hier heel wat activiteiten georganiseerd, sommige zijn gratis, andere betalend. Het programma van deze maand:

Nu weet ik niet of al deze activiteiten wel aan mij besteed zijn, ik denk dat ik meestal te vinden zal zijn ergens in een zetel of aan een tafeltje met mijn laptop of een boekje in een van de vele mooie rustige hoekjes in het domein, of gewoon thuis in mijn Ikea-zetel voor het raam waar palmbomen me altijd vrolijk toewuiven, of in de bibliotheek, of in mijn eentje eens gaan zwemmen, of in de Starbucks….
Zondag hebben we wel die brunch meegenomen en was heel gezellig, pero muchas calorías.
Gisteren even met de fiets de buurt gaan verkennen en ondanks het feit dat we hier bij een drukke verkeersader wonen zijn er toch weer heel wat prachtig aangelegde (off road) paden, waar het zalig fietsen is. In de toekomst wel best voor waarheid nemen wat er op de verkeersborden staat, want ik negeerde het bord waarop stond dat het pad verder nog onder constructie was en je er daar af moest…, maar ik zag een beetje verder de daken van the Village en  reed rustig verder tot… het fietspad een eindje verder wel écht stopte en ik de keuze had, terugkeren of over een hoge zandberm naar boven klauteren…. Heb voor dat laatste gekozen, gelukkig was niemand in de buurt, want dat ging niet echt gezwind.

En hierbij ook al ‘a sneak peak’ van ons (t)huisje, maar daarna… was de batterij af… en moest ik... juist, zoeken!!! 
 
 

Vorige week vrijdagnamiddag had ik de MRI van mijn koppie. Ik had gevreesd dat het me niet los zou laten tot ik het resultaat kreeg, maar niets was minder waar. Dinsdag belde ik zelf naar nurse Denise, maar ze had nog niets gezien, ze zou het voor me uitvissen, want normaal duurt het maar een dag vooraleer zij de resultaten krijgen. Woensdag, net voor we naar de graduation ceremony zouden vertrekken dacht ik er weer aan…, rap nog een telefoontje, maar ‘Denise was not available’, ze zou me later terugbellen, want bibi wou op de rits…, ik zei dat ze dan maar bericht kon laten op het antwoordapparaat en wij weg.

Zoals ik in mijn vorig postje al meldde hebben we wat problemen gehad met het internet, ook TV en telefoon werkte niet naar behoren.

Hierdoor hebben we 2 dagen geen e-mail kunnen ontvangen, maar wat erger is, alle e-mails die toen verstuurd werden zweven ergens in cyberspace. Mag ik daarom vragen aan iedereen die de voorbije dagen een e-mail stuurde om die nog eens door te sturen.

Straks gaan we naar de graduation ceremony van onze buurjongen. Big deal hier in de States! Hopelijk mag ik wat fotootjes nemen. Hierbij alvast een foto van de graduation van mijn neef S, zoon van W’s broer die in Michigan woont.

Ik ben er nog steeds hoor, helemaal verhuisd zelfs en het vorige bijna opgekuist! Maar heb problemen met het internet, ik zit nu voor ’t eerst even te relaxen in de koffieshop, W is naar kantoor.

Heel mooi is het hier in de bar, echt prachtig ingericht, mooi groot terras…, maar ik mis Peets’ nu al! Zoveel gezelliger, meer verscheiden publiek, veel vriendelijker ook…. Rondom mij zitten allemaal mannen, of nee, het tafeltje achter mij zit een meisje voor haar laptop, de dames zitten buiten, zie geen kinderen…, is het te snel om te oordelen? Moet ik nog even wennen?

En om op een paar mensen hun vraag te antwoorden, het is echt wel een beetje ver om even bij Peets’ een koffietje te gaan drinken. Het kan natuurlijk, maar het zou een beetje gek zijn om de auto te nemen terwijl hier op loopafstand verschillende leuke zaken zijn. Geduld, eerst wat acclimatiseren, dan oordelen!

Fotootjes heb ik nog niet genomen (nu ja, een paar wel), maar mijn eerste broodje is al gebakken!
Home sweet home!

Als het een klein beetje meezit knalt deze kurk vanavond tegen ons nieuw plafond! Nee, voor de fles hebben we zelf gezorgd, maar het kaartje stond er wel.

Het grootste deel is ondertussen verhuisd, maar een aantal zaken (matras, tuintafel, sofa) kunnen we niet met eigen auto vervoeren. Een vriend die momenteel nog met verlof is zou maandag komen met de truck van zijn pa, maar gisteren stelden onze buren voor om het eventueel morgen met hun auto te vervoeren. Mocht dat lukken blijft vanaf maandag alleen nog de opkuis hier en uiteraard moet ginder dan alles nog een plaatsje krijgen. We zullen zien of het er in kan.

Bij nader toezien ontbraken er toch nog een aantal zaken voor dat 'thuisgevoel': wat fotootjes, mijn espressomachine en... mijn hele voorraad kookspullen!!!

En nu duik ik weer de dozen in….

Fijn weekend iedereen!

Ik had beloofd nog wat jacaranda’s te kieken, maar waarmee ben ik bezig? Inpakken!!! Ik doe het echt op mijn dooie gemakje, wat betekent dat er veel tijd in kruipt maar dat het leuk blijft en niet te vermoeiend is. Zaterdagavond auto volgeladen, de sleutel afgehaald en de lading gedropt, zondag nog eens 2 afgeladen volle ladingen weggebracht, maandag en dinsdag idem dito.

Nog wat meubeltjes gehaald bij Ikea en geïnstalleerd, alle vijsjes en bouten waren weer netjes geteld en de puzzel paste. Het is hier trouwens de enige winkel waar je je thuis voelt…, aha, echt waar, alles is er identiek hetzelfde als ginder (maar had dat al eens gezegd, zeker?).

In 77 Middlebury lane raken de kasten en schappen stilaan leeg, de bovenste keukenkastjes zijn al uitgewassen en een badkamer is al helemaal ge-spick-en-span-d. Heb hier net mijn laatste strijkje gedaan en als straks het strijkijzer in de doos gaat verhuist ook mijn thuis. ‘Thuis is waar mijn Stella strijkijzer staat!’.

Ik hou het kort deze keer, maar het verhuisverhaal wordt zeker vervolgd en… gedocumenteerd!

Dit fotootje heb ik daarnet al gemaakt terwijl W de dozen uitlaadde en ik onderussen onze post ging ophalen, want nee, geen brievenbus aan de deur, beneden is er een ruimte waar de postbussen staan. Maar, geen saai wandelingetje, toch? Alleen jammer van de 'June gloom', maar binnekort meer onder een blauwe hemel.

Toen ik woensdagavond thuiskwam vond ik een boodschap op mijn antwoordapparaat van nurse Denise, dr. Alleschaatchoet wou me ’s anderendaags zien. Dus waarschijnlijk had hij ‘nietzoongoed’ nieuws. Het resultaat van de bonescan had ik al, behalve wat sleet op het gebinte was alles in orde. Eigenlijk…, dit klinkt vast raar, was ik een beetje teleurgesteld. Als ik goed geïnformeerd ben geven botmeta’s de beste overlevingskansen, vandaar dus mijn ‘simpele’ redenering.

Opnieuw bloedprikken was zijn advies. Dat was dinsdag gebeurd, dus kon het maar 1 ding zijn eigenlijk, namelijk dat de merkers terug gestegen waren (maar dat weet mijn kleine teen ondertussen ook).

Ik maakte me dus niet al teveel zorgen, maar W was er niks gerust in en besloot mee te gaan.

In het ziekenhuis verliep alles volgens het scenario dat ik zelf geschreven kon hebben. Merkers stijgen, een MRI van de hersenen hebben we nog niet gehad, dus dat staat volgende week op het programma. Op mijn vraag of het misschien goed was over te schakelen op andere medicatie (Aromasin) antwoordde hij ‘we can do that’ en dook prompt in zijn stalenassortiment.

Zonder wereldschokkend nieuws dus stapten we het ziekenhuis uit en hebben meteen van de nood een deugd gemaakt. We staken de straat over en een mooie lange wandeling gemaakt op een bijna verlaten strand. Alle muizenissen uit het hoofd gewaaid en we kunnen er weer tegen.

Mijn eerste pilletje heb ik ondertussen binnen en nu maar hopen dat het weet waar het naartoe moet en wat het daar moet doen.

Tot nu toe heb ik mijn ‘cool’ goed kunnen bewaren, maar straks dat wachten op het resultaat van de MRI.., bah bah, ik krijg er nu al rillingen van, ik permitteer me dus nog een keer het zielenpietje uit te hangen, want als er al iets is dat me écht op mijn grondvesten kan doen daveren dan is het dat wel.

Gelukkig is er de verhuis volgende week en dus niet veel tijd om ermee bezig te zijn en ik laat jullie even meegenieten van onze wandeling…, de jacaranda’s zal voor een volgende keer zijn.

De letters boven het ziekenhuis heb ik er uiteraard zelf bij gezet voor de duidelijkheid.

*Z & Z ziekenhuis en zee...

 Not me!

Jullie hebben maartse buien en aprilse grillen, wij hebben May grey en June gloom. Jullie zijn ervan af, wij zitten er middenin. Niet dat ik het erg vind, mij kan het niet deren, wat minder uren zon en toch warm, het mag nog even blijven zo.

May gray hebben we gehad, maar niet veel van gemerkt. Soms was het wel wat overdekt ’s ochtends, een uurtje later weer volop zon.
June gloom nu. Al een aantal keer kregen we ‘s nachts wat miezelregen en ’s ochtends hangt een grijze wolkensluier over de hemel, die gelukkig in de loop van de voormiddag helemaal wegtrekt. Vorig jaar waren we hier in juni op huizenjacht, niet veel gemerkt van die gloom toen, wat ik me herinner is dat het schroeiend heet was. Deze grijze periode varieert een beetje van jaar tot jaar, afhankelijk van La Niña, die koudere oceaanstromen dichterbij de kust brengt.

Dit verschijnsel wordt veroorzaakt wanneer warme landlucht over het koele oceaanwater blaast en zo vochtige wolkensluiers vormt. Door het feit dat we zo kort bij de kust wonen 'genieten' we van dit weerfenomeen. Een paar kilometer verder het binnenland in is hier niets van te merken.
Zo hebben de Californiens dus ook hun variant van voorjaarsdepressie, nl. seasonal affective disorder. Believe it or not.
Hierbij een grafiek van het percentage uren zonneschijn.

Wat brengt juni nog? De Jacaranda’s die in volle bloei staan. Wondermooi. Deze foto’s heb ik van het internet gehaald, maar moet dadelijk eens op stap met mijn fototoestel, want het is werkelijk de moeite waard. Hele straten kleuren paars met deze prachtige bloemen en onder de bomen ligt een heus bloementapijt.

 
Hoogtijd dus om wat plaatjes te kieken, vooraleer al dat mooie paars straks vies bruin wordt. Alhoewel ik denk dat hier nog niet zo snel zal gebeuren, straten en tuinen worden hier altijd perfect onderhouden, aan Mexicaanse tuinmannen geen gebrek.

Niets af te keuren op die mannen in hun rode plunjes, maar eerlijk, ik had gehoopt op een exemplaar zoals de tuinman van desperate housewife Gabrielle in Wisteria Lane. Kies zelf maar...
                 


Dit weekend halen we de sleutel op van onze nieuwe woonst. Momenteel is het bellen naar alle mogelijke toeleveranciers, water, gas, elektriciteit, bank, verzekering…. Wij hebben hier niet zo’n ‘Do my move’ van De Post, dus is het uren aan telefoon hangen, want dat is hier jammer genoeg net zo tijdrovend als daar, van het kastje naar de muur, alle mogelijke gegevens -die ze uiteraard hebben- nog maar eens doorgeven en… wachten en doorverbonden worden en wachten en doorverbonden worden en….

Op naar het volgende telefoontje… zucht….

 

Deze nacht werd ik even wakker, helemaal slaapdronken duurde het een tijdje voor ik tot het besef kwam waar ik was. Even dacht ik dat ik in Mechelen in mijn bed lag, maar droomde gauw weer weg. Om 7u werd ik pas echt wakker en herkende het geluid van regen die gezapig druppelt. Het was vast dat vertrouwde geluid dat uren eerder mijn onderbewustzijn helemaal naar Europa vervoerde.

Om 9u had ik afspraak met…, aha, nee, geen dokter of ziekenhuis deze keer, met Niloo. Eerst de kleerkast ingedoken, op zoek naar een regenjasje. Eens wat anders, met jas en kap de fiets op, alles rook zo heerlijk, zo anders dan anders.

Niemand dus op het grote terras toen ik aankwam bij Peets’ en binnen was geen plekje meer vrij. Ann* zag me en stelde dadelijk voor een tafeltje van het terras binnen te zetten en vroeg Nick* een handje toe te steken, waarop deze argumenteerde dat ze dat niet kon maken. Klanten stonden namelijk al even lusteloos te wachten op een stoel, beker in de hand. Dat kon haar er niet van weerhouden en in geen tijd was ik geïnstalleerd, ‘because you’re special’, zei ze.

En mochten ze dat niet echt menen, wel dan spelen ze hun spel fantastisch en geniet ik er wel van. Zo ook zondagochtend toen we hartelijk verwelkomd werden door Jay en Erin*, die net op het terras stonden toen we eraan kwamen:
-‘Where have you guys been last week?’, klonk luid de bariton-stem van de kleurrijke Jay.
-'We were in Belgium!’, antwoordde ik spontaan, even enthousiast, met ook een paar decibels teveel.
-‘And you didn’t bring me any chocolates?’
-‘I’m so sorry Jay…’
-‘Oh, that’s OK, I love you guys anyway…!’
Als er nog een paar vaste klanten waren die niet wisten dat we geen Amerikanen zijn, voilà met deze waren die ineens ook op de hoogte!
Wat zal ik de hele Peets’ staff straks missen als we verhuizen….

Maar vandaag dus om 9u wandelde Niloo binnen, om 10u zouden we naar de Pilates les gaan.  Eerst een koffietje en wat bijkletsen..., om 11:45 keken we op de klok en… zaten nog steeds te tateren bij een lege kop koffie. Toen we luidop vaststelden dat we echte babbeltrienen zijn, repliceerde de dame die naast ons was komen zitten –maar uiteraard niet opgemerkt hadden- dat mensen die veel praten langer leven.
Wij –Niloo en ik- besloten daaruit: ‘if that is true, we both will live forever’.


*personeel bij Peets'
En ja, de foto is echt wel hier genomen, niet in Irvine, maar in Laguna Beach.

Ik vind het hier op mijn blogje de laatste tijd wat saai, hopelijk binnenkort weer wat pittiger verhalen. Waarschijnlijk writer’s block ofwel mijn woordenschat die hier wat aan ’t verloederen is. Dit postje wordt trouwens weer zo’n allegaartje van alles en nog wat, weer saai dus.

De vrijdag voor ons vertrek hadden we nog afspraak om een appartement te gaan bekijken in The Village (klik) en waren vastbesloten geen weken dubbele huishuur aan ons broek te laten smeren. We kenden de praatjes en kneepjes ondertussen wel, iedere keer hadden ze net hét ideale appartement op dé ideale locatie, een superpromotie, uiteraard op voorwaarde dat we direct toehapten.
Ashley had al een paar keer botgevangen bij deze Belgskes die dachten bij de pinken te zijn. Die vrijdag werden we verwacht en was ze gewapend voor de strijd. Ze had -denk ik- haar hele cursus verkoopstechnieken nog eens flink doorgenomen. We hadden wéér geluk! Er was net een appartement leeggekomen met prachtig grondplan en haar manager was gul die dag en kon ons een extra korting geven. Het was te pakken of te laten, voor zo'n aanbod stonden ze als het ware in de rij. En het was nu of nooit want vanaf half juni is het altijd superdruk en is er veel meer vraag dan aanbod…. Zo'n buitenkansje konden we toch niet links laten liggen? Enneuh... bingo! Even later ondertekenden we ons huurcontract, ingang op 7 juni, 3 weken overlapping! Goed zo Ashley, jij schopt het vast nog ver.

Geen spijt toch achteraf bekeken, want het is echt wat we willen en het geeft ons extra ruimte om de verhuis te spreiden. Zodoende kan deze stresser het allemaal rustig voorbereiden.

 
Gisteren was het hier Memorial Day, herdenking van de Amerikaanse militairen die tijdens hun dienstperiode de dood vonden. We waren uitgenodigd op een ‘Memorialday-waardige BBQ' met vette hamburgers op een sponsen broodje, daarbij aardappelsla en een heel rare bonenbereiding, blijkbaar typisch voor deze gelegenheid.

Laatste onderwerp vandaag is het beloofde relaas van mijn bezoek aan dr. F in Jette. Ze is het helemaal eens met de aanpak van dr. Alleschaatgoet, tot dusver toch. Maar vindt dat het ondertussen duidelijk genoeg is dat er terug tumoractiviteit is en zelfs al wordt de dader niet gevonden, er nodig moet worden overgeschakeld op andere (nog steeds 'milde') medicatie, nl. Faslodex of Aromasin (voor de insiders). Dat is exact wat ik voorzichtig voorstelde aan de oncoloog hier bij mijn vorig bezoek. Als ik er nu aan denk vrees ik dat het misschien net daardoor was dat hij over een mogelijke daling begon te raaskallen, omdat hij een beetje in zijn gat gebeten was dat ik zelf iets voorstelde, tja, doktoren en hun status…. Ik heb enorm veel respect voor wat ze doen en onderschat hun kennis absoluut niet, maar er zitten toch een groot aantal egotrippers bij, dat weet ik ondertussen wel.

Morgen nieuwe onderzoeken en dan benieuwd afwachten wat hij voorstelt….

 

Blij weerzien was het zondagavond, mijn broer F wachtte ons op in Zaventem en nadien kraakten we samen met mijn schoonzus C een flesje champagne. Koffers werden daar al deels uitgeladen en we waren snel een grote ballast kwijt want voor C hadden we een fototoestel meegebracht, maar F had zo maar eventjes 2 Stetson hoeden besteld (♪Eentje voor de regen en eentje voor de zon pardon...♪), afmetingen van zo’n hoedendoos hoeven er niet bij zeker? Een ruwe schatting volstaat, een doos van een goeie halve meter op nog eens een goeie halve meter en zo’n 30cm hoog. Vooraleer richting Mechelen te rijden nog even bij mijn moeder langs en dan stikkapot ons nestje in, een beetje teleurgesteld omdat ik mijn petekindje niet gezien had.

Als een blok vielen we in slaap, maar 2 uur later lagen we allebei weer klaarwakker en dat tot de ochtend. Jammer dat we ’s nachts ons schema niet konden beginnen afwerken en tot 8 uur moesten wachten vooraleer we naar het stadhuis onze nieuwe identiteitskaarten konden gaan ophalen, bezoekje aan de bank, wat boodschappen en dan met een lunchpakket richting mijn moeder, maar… de vogel was gaan vliegen!

In de namiddag naar UZ Jette. Jammer genoeg had dr. F ook geen toverstokje, maar daarover later meer. Die dag ook nog naar mijn schoonouders geweest waar we al snel gezelschap kregen van W’s broer en zijn gezinnetje en de fameuze doos Lego en de Super8-ball dankbaar in ontvangst werden genomen door M & T.

Dinsdag zag ik eindelijk B-je, mijn kleinste petekindje, amper 2 jaar maar een flink baasje dat al serieus zijn mondje roert (van wie zou hij dat hebben?). Het verantwoord speelgoed (diertjes gekocht in het Rainforest cafe, autootjes zonder batterijen…) werd in geen tijd opzij geschoven, maar die ‘mikjo’ (mikro, wel op batterijen) was een schot in de roos en algauw kregen we zijn heel liedjesrepertorium te horen, ondertussen vrolijk trappelend, schuddend en waggelend (zelf dacht hij dat het dansen was).

’s Anderendaags, mocht hij met meter en oom W op stap en toen we hem ophaalden kon hij amper wachten om met ons mee te gaan naar ‘Amejika’. Behalve dan dat het met de auto en niet met het vliegtuig was bleek hij niet echt teleurgesteld te zijn van zijn dagje Amejika, want we gingen met hem naar M & T, met wie hij het heel goed kon vinden en dat kleine hummeltje sprong als een grote mee op de ‘pjampoline’.
Leuk dagje, maar toen we daarna nog even met hem bij moeke (mijn moeder, zijn overgrootmoeder) langsgingen bleek die vogel alwéér niet thuis.

Het communiefeest van M & T –dé reden van ons bezoek- was donderdag. Het was een mooie zonnige dag, met veel lekker eten en drinken, vrolijke kinderen en allemaal gelukkige mensen…, een dagje waarop alles gewoon perfect verliep.

Vrijdag brachten we eindelijk het beloofde bezoekje aan onze buren, waar we warm onthaald werden. In de namiddag nog even langs bij de familie, wat nakaarten over het feest en dan… afscheid nemen en dat deed weer even pijn.  

Eigenlijk kwam ik deze keer niet graag naar België, ik zag er als een huis tegenop, bang van de emotie…. Er was op korte tijd zoveel veranderd, het ouderlijk huis dat leeg staat, mijn vader die er niet meer is, mijn moeder die nu in een serviceflat woont en ondertussen een witte stok heeft….
Maar hoe stralend zag ze eruit! En hoe herleeft ze helemaal! En haar flatje voelt helemaal als thuis, met vele spulletjes uit hun huis. 5 keer zijn we langs geweest, 2 keer was ze niet thuis, 1 keer hadden we gebeld, maar was ze eigenlijk double booked en 2 keer hadden we een toevalstreffer, nl. haar thuis te vinden. Het is duidelijk dat ze daar haar draai gevonden heeft, ze laat haar eten brengen, gaat op stap met vriendinnen, luistert naar audio boeken. Ze lijkt heel gelukkig en dit heeft ze echt wel verdiend na alle zorg voor mijn vader de voorbije jaren.

‘Partir c’est mourir un peu’…, maar deze keer kon dat met een heel goed gevoel.

Ik loop hier de laatste tijd zo’n beetje rond als een kip zonder kop. De dagen gaan voorbij zonder dat ik goed besef dat ze begonnen zijn. Niet dat ik zit te niksen, nee, ik heb de indruk dat ik net zo bezig ben als altijd, maar aan het einde van de dag realiseer ik me dat ik bijna niets gedaan heb. Ik heb zelfs een hele resem mails staan die nog niet beantwoord zijn, absoluut niet mijn gewoonte. Zou het misschien een ‘housewife burnout’ zijn? Of komt het door dat voorval met W dat me veel meer heeft aangegrepen dan ik eerst vermoedde en me vooral serieus aan het nadenken heeft gezet.

Of misschien ben ik toch niet zo ‘busy doing nothing’? Want terwijl ik het hier neerpen kom ik tot het besef dat er vorige week toch wat bedrijvigheid was en er een aantal zaken geweest zijn die me aan de waggel hielden en dat we daarbovenop ook een goed gevuld weekendje achter de rug hebben met o.a. een wijnproeverij.

Momenteel zit ik bij Peets’, dat was ook al 2 weken geleden. Enfin, toch op weekdagen, want een terrasje op zaterdag- en/of zondagochtend pikken we altijd mee. Een vriendin vroeg me een tijdje geleden of ik de Belgische terrasjes niet mis. Je kan uiteraard geen appelen met citroenen vergelijken, ook niet de terrassen daar met die van hier, maar als ik moet kiezen…, ik denk dat ik ondertussen meer gewonnen ben voor deze hier.

Vermits ik een ochtendmens ben, ergerde ik me ginds vaak aan het feit dat de meeste zaken in Mechelen zo laat open gaan. Ik schreef er vorig jaar zelfs een frustrerend postje (25-04) over. Hier is het ’s ochtends al heel vroeg een drukke bedoening, zowel op weekdagen als tijdens de weekends. De koffieshops openen hun deuren al rond 4 of 5 uur ’s ochtends. Op een zaterdag- of zondagochtend rond 8u begint de bedrijvigheid op de terrasjes, geen drukte, niet zoals we de overvolle terrasjes daar kennen, waar het bij mooi weer zoeken is voor een stoel, lang wachten om bediend te worden, een harmonicaspeler die vreselijke muziek speelt en zijn kleine die om een cent komt bedelen….

Maar…, je kan hier geen glaasje wijn of fris pintje bestellen, toch niet op een open terras. Geen nood, wij drinken nu met evenveel deugd ons koffietje. Het is gewoon een totaal ander concept. Je vindt hier terrassen waar je alcohol kan krijgen, maar die zijn afgesloten. Alleszins is dit ons favoriete plekje en zo vlakbij, waar we genieten met grote ‘G’. Kijk zelf maar wat je er van vindt!*
 

En ja, overal hangen vuurtjes, want ’s ochtends kan het hier in wintertijd frisjes zijn.
De eerste bezoekers die arriveren kopen een krant, ze laten die liggen en wordt nadien door de volgende gelezen, mensen zitten te ontbijten, iedereen praat met iedereen, kinderen lopen vrolijk rond, fietsers of joggers komen even uitblazen, anderen zitten daar al grote schotels Mexicaanse ‘brol’ te eten…. De niet afgesloten terrassen zijn ‘gemeenschappelijk’, je kan dus kiezen in welke zaak je bestelt of je gaat gewoon wat halen in de supermarkt.  

Verdomd, heb net iets fout gedaan in Picasa, was al mijn foto’s kwijt, heb meer dan een uur zitten knoeien om alles terug te zetten en daarna tot de slotsom gekomen dat ik maar beter gewoon alles kon deleten en opnieuw opladen.
Oh ja, en heb deze week mijn eerste echt geslaagde pizzabodem gemaakt en nu zal ik eens koekjes beginnen bakken…, en dan vraagt een mens zich af waarmee hij zijn tijd mee vult   . 

*2 fotootjes ook van de wijnproeverij. Nog nooit in mijn leven zag ik een wijnwinkel zo groot en met zo’n ruim assortiment.

Dacht niets te schrijven deze week omdat het gewoon een rustig weekje was, geen capriolen gemaakt of zo en over mijn leven van alledag hier moet ik jullie niets meer vertellen, daar weten jullie nu meer over dan ooit het geval was toen ik nog dichtbij woonde.

Ben blij dat het weekend voor de deur staat. Niet dat we veel plannen hebben, gewoon blij dat we samen wat leuke dingen kunnen doen. Nu hoor ik jullie tot hier denken dat het voor mij altijd weekend is, omdat ik niet meer werk…. En dat is zo, ik geef toe dat dit luxe is, maar eigenlijk kijk ik er nu meer naar uit dan toen ik nog werkte, al van bij het begin dat ik thuisbleef was dat zo. Vreemd, maar waar.

Eind volgende week komen we naar België voor een klein weekje. Dit weekend kunnen  we dus al een en ander beginnen klaarleggen, weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet meebrengen van kledij. Vorige keer was het volop winter toen we daar waren,  onze meeste winterspullen waren sowieso daar gebleven en de switch van warm naar kou was zo gemaakt. Maar nu? De Belgische lente? Wat kunnen we verwachten? Zon? Regen? Warm? Koud?

Ben ook bezig wat voorbereidingen te treffen in de tuin. Heb vandaag al een paar keer een koude douche over mij gekregen (deed deugd bij 27°), want ben volop bezig het sprinklersysteem aan te passen, zodat alle plantjes van water voorzien blijven tijdens onze afwezigheid. Normaal gezien zou dat zo moeten zijn, maar een aantal van die ‘drippers’ en ‘sprinklers’ zijn helemaal ondergegraven en verstopt. Dus ik vandaag op handen en voeten in de tuin op zoek naar die verstopte dingen en als ik er eindelijk eentje vond en vrijmaakte spoot het water er gegarandeerd uit in mijn richting. Ik vrees dat W er zich eens zal moeten mee bemoeien dit weekend, want er blijven nog teveel planten zonder toevoer. Lukt het niet dan komt D ondertussen de boel wel in ’t oog houden, dat beloofde ze daarnet.

Dat deed me er trouwens aan denken dat we binnenkort maar wéér eens afscheid moeten nemen van onze buren en weer moeten afwachten of we nóg eens zoveel geluk kunnen hebben als de vorige keren. Oh ja, onze verhuis, het staat ondertussen vast dat we naar een appartement gaan (geen gedoe meer met sprinklersystemen), zijn ook bijna (voor 95%) zeker van de locatie, het blijft nog even afwachten welk appartement ons zal worden toegewezen. We azen op een hoekappartement met zicht op de bergen….

Een paar weken geleden deed D, mijn buurvrouw, volgende uitspraak: diegenen die werken worden ziek van de werkdruk en diegenen die bezig zijn met solliciteren worden ziek van frustratie omdat er geen werk is…. Haar man is een aantal maanden geleden ontlagen.

Eigenlijk is die veel te hoge werkdruk niet nieuw en zeker niet typisch Amerikaans, ik kan me eigenlijk de tijd niet meer voorstellen toen die er (nog) niet was. Eén van de redenen trouwens dat we besloten naar hier te komen, niet dat we dachten dat het hier meer relax zou zijn, nee, daar hadden we ons geen illusies over gemaakt. Maar het dagdagelijkse leven zelf is hier wel een stuk makkelijker en minder stresserend, daar genieten we met volle teugen van.

W had al een aantal keer gezegd dat zijn hart ‘raar’ deed en toen hij vorige week ook nog eens pijn kreeg vond ik dat het tijd werd om een dokter te raadplegen. Wonder boven wonder nam hij de daad bij het woord. Bleek dat de bloeddruk te hoog was, wat verschillende redenen kan hebben. Eentje is zeker zijn ongerustheid over het feit dat het met mij weer de verkeerde kant opgaat (zelfs al kwam dit niet echt onverwacht) en uiteraard ook de problemen op het werk. Een stresscardiogram werd aangeraden en hij kreeg nog wat pilletjes mee ook.

W donderdag dus naar de cardioloog, ik ondertussen naar de kapper. Mijn laatste ‘haircut’ dateert van een jaar geleden, heb er ondertussen zelf al een paar keer de schaar in gezet, ik kan het me niet laten, want ga zeer tegen mijn zin naar een kapper. Ik zou W eens verrassen met mijn nieuw kopje….
En van een verrassingseffect gesproken…. Echter niet ik, maar hij zorgde daar voor, toen ik thuiskwam en een telefoontje kreeg zeggende dat ze hem in allerijl naar het Hoag Hospital in Newport Beach zouden brengen met een ambulance.  

K, de overbuurvrouw, bracht me met haar Funky Monkey Mobiel* naar de parking van de cardioloog, waar ik onze auto nam en naar Hoag raasde. Van gierende adrenaline gesproken…. Ik arriveerde 15 minuten later op de spoedafdeling, maar van patiënt WP hadden ze geen weet. Een zeer lange 10 minuten later kon ik binnen, W lag met een wirwar van draden en buisjes aan een monitor, maar zag er verder stralend uit.  

Wat was er gebeurd? Toen ze het vooronderzoek deden voor de stresstest bleek het hart zeer onregelmatig te slaan en volgens de procedures moet de patiënt dan zo snel mogelijk naar een ziekenhuis. En procedures zijn procedures bij de Amerikanen, daar kan je van op aan!  Ze mogen/durven geen enkel risico nemen, dus kreeg hij dadelijk zuurstof toegediend, werd aan een infuus gelegd en met ziekenwagen, begeleid door 5 paramedics in een grote brandweerwagen, naar het ziekenhuis gebracht. Ik vernam nadien dat zijn hart dan pas echt tekeer ging, het zou al van minder….

In het ziekenhuis bleef hij de hele namiddag aan een monitor gekoppeld, werden er nog een aantal tests gedaan en om 19u stapten we opgelucht buiten, nadat een cardioloog ons verzekerd had dat er geen reden is tot ongerustheid, dat zijn leidingen er nog heel properkes uitzien en hij zijn pilletjes in de vuilbak mocht gooien. Oef.

Bewogen dagje met toch een happy end.

*K geeft wiskunde aan hoogbegaafde kinderen, bij Math Monkey. Waar ze in België vooral minder begaafde kinderen bijles geven, doen ze dat hier voor de meer begaafde.
K heeft haar zoontje ‘Matt’ één keer met haar nieuwe firmawagen naar school gebracht, waar o.a. op staat ‘Grab Math by the tail’, ik kan me de hilariteit aan de schoolpoort zo voorstellen…. Matt rijdt sindsdien met de fiets.

 
Ik heb hier al eerder stories verteld over ‘mijn fiets en ik’, mijn roekeloos rijgedrag, dat ik overal tussen en door manoeuvreer, het feit dat ik vaak veel te veel meesleur in plaats van de auto te nemen…, maar dit verhaaltje kan er nog bij.

‘s Ochtends had ik nog een complimentje gekregen van een man die zelf elke dag fietst, maar steevast zijn koffietje gaat drinken met de auto. Hij vond dat de Californiens best, hijzelf incluis,  een voorbeeldje kunnen nemen aan het feit dat ik mijn fiets gebruik als ‘utility vehicle’.

Zo echter dacht the Irvine Police er later die dag niét over. Ik geef toe dat mijn rijgedrag er hier niet echt op verbeterd is, ik steek al eens makkelijk diagonaal een kruispunt over, of slalom kriskras tussen de auto’s op de veel te grote parkeerterreinen van winkelcentra, neem hier en daar een shortcut….

Dus moest het er eens van komen aangezien de politie in de ‘safest city’ niet veel meer te doen heeft dan wat patrouilleren om tickets te kunnen uitdelen voor te snel rijden. Je ziet ze ook wel eens verdoken opgesteld staan achter een of andere hoek. En net toen ik weer eens diagonaal het kruispunt overstak werd ik van mijn fiets gefloten en kreeg een serieuze berisping voor ‘reckless driving behaviour’.

En eigenlijk hadden ze best wat strenger kunnen zijn, want….
Ik reed verder naar ‘Toys R Us’, met het verlanglijstje van mijn 2 neefjes die in mei hun communie doen. De Lego bouwdoos was veel te groot voor mijn fietsmand, dus met die doos in een grote plastiek tas aan de hand de fiets op. Niet echt makkelijk!
Toen ik een beetje verder het licht op groen zag springen om de drukke 7-baansvak Jamboree Road over te steken ging ik wat harder op de pedalen staan, niet hard genoeg, want tegen de tijd dat ik aan de lichten kwam stonden die al terug op oranje, maar kon niet remmen want had de doos in mijn rechterhand en enkel de voorrem trekken bij hoge snelheid in een straat die bergaf gaat zou niet slim zijn.
Ook niet slim was volle gas Jamboree oversteken, waar automobilisten er niet aan denken dat een of andere fietsende weirdo hier met pak en zak de straat over rijdt…, wat voor hun telt is zo vlug mogelijk vertrekken bij groen…, en dat deden ze..., ik had op dat moment nog 2 baanvakken te gaan en zag in een flits van een seconde alle auto’s in beweging gaan, ik ben beginnen roepen en met het pak zwieren..., gelukkig kon iedereen terug stoppen…, al scheelde het maar een haar..., veel getoeter en vuisten en ik ribbes met de adrenaline gierend in mijn aderen!

Toen ik mijn verhaal ’s avonds aan W verteld was mijn tikkertje nog niet helemaal op normaal tempo…, maar kon ik vooral niet vermoeden dat dit klein bier was vergeleken met wat me de volgende dag te wachten stond.

Maar dat is een nieuw verhaal….
Aan iedereen daar een mooie feestdag (avond) gewenst en een mooi zonnig weekend, maar dat schijnt te lukken want ik zie dat de socialistische militanten daar bij 20° hun rode vlaggen konden laten waaien. 

Zondag en maandag was het hier heet, bloedheet. Gisteren was het gewoon heel heet, vandaag is het warm en deze ochtend was het zelfs een beetje ‘chilly in the house’.
De voorbije dagen gaf de zon hier van katoen. Het feestje zondag was aan de kust, waar het ‘s zomers altijd een stuk frisser is, dus realiseerden we ons niet goed hoe heet het wel was. Dat het een pak scheelt was pas duidelijk toen we ’s avonds huiswaarts reden en de thermometer iedere mijl met een graad (Fahrenheit) de hoogte in ging. 
  
Maandagochtend bleek dat Lora hier flink haar stempel gedrukt had, een aantal planten waren gewoon zwart verschroeid, van andere waren de bladeren helemaal verdord, ze kraakten als (verse) chips. Mijn kapucientjes zijn helemaal verwelkt, bloemen en bladeren. 
 
Het is uitzonderlijk ineens die grote hitte, gelukkig is het vandaag weer normaal en morgen wordt het nog wat koeler. Als  het weerbericht juist is zou het zo maar eventjes 30° F verschil zijn tussen maandag en donderdag. Dat hoeft nu ook weer niet zo nodig.

Plantjes hangen flagada, de mieren daarentegen zijn dolgelukkig in het zonnetje. Alles heb ik al geprobeerd: koffiedik, witte peper, knoflook, kruidnagel…, niets baat. Op de planten die zogezegd mieren op afstand houden (lavendel, tomaten, afrikaantjes, rozemarijn) floreren die lieve diertjes op en af dat het een lieve lust is.

Nu hoop ik dat er niemand van Gaia meeleest, want heb zelfs al geprobeerd met een mengsel van suiker en gist, daarvan zouden ze nadien in hun nest ontploffen. Heb nog geen knalletjes gehoord en de mieren blijven hoogtij vieren.
Heb die bezoekers vorig jaar eens in de keuken gehad, gelukkig was dat euvel rap opgelost. Nadat ik een paar keer een dikke streep afwas detergent met citroen aan de vensterrand gesmeerd had, bleven ze weg. Nu houdt een dikke koperdraad ze buiten, denk ik toch, ze zijn alleszins niet meer te zien.

Al deze truckjes had ik van een Belgische site geplukt en ben nu net even gaan neuzen op een .com site. Ander land, andere mieren? Want, niks witte peper of knoflook, maar: azijn, zwarte peper, munt, chilipoeder, kaneel…, of boorzuur vermengd met suiker voor het knaleffect. Zal daarmee dus eens aan de slag gaan ofwel laat ik ze gewoon hun gangetje gaan, zolang ze maar buiten het huis blijven, want ik lees net dat het niet de mieren zijn die de planten opvreten, dat ze zelfs de grond luchtig houden door die om te woelen….

Blijft de vraag: who’s eating my plants??? Tips welkom.

Om 3u gisterenmiddag werden we opgehaald om in Newport Beach het paasfeest te gaan vieren. We hadden absoluut geen idee wat we konden verwachten, we kenden de mensen niet (de ouders van George H), we wisten niet wie er kwam en met hoeveel we zouden zijn…, alleen dat er aan eten, drinken en gezelligheid geen gebrek zou zijn. Dat had G ons verzekerd en afgaande op alles wat we reeds over zijn ouders wisten, twijfelden we daar ook niet aan.

Kaló Pás’ha! Het huis rook al heerlijk toen we binnenkwamen. Na een warm onthaal dook onze gastvrouw weer de keuken in. We namen eerst een kijkje in de tuin en bij het apero deden we ons tegoed aan allerlei Griekse dipsausjes, uiteraard ontbraken ook de keftedes (Griekse vleesballetjes) niet. Onze gastheer verwende ons met interessante weetjes. Hij is nl. een chemicus en heeft ooit schoonheidsproducten en shampoos ontworpen en op de markt gebracht. We wisten al heel snel waarom een shampoo voor lang haar anders is van samenstelling dan eentje voor kort haar, waarom we geen fortuinen moeten geven aan antirimpel crèmes… en nog zoveel meer. In zijn garage brouwt hij nog steeds voor eigen gebruik.   

Tijd om aan tafel te gaan, waar in het midden een schaal stond met rood geverfde eieren, de kokkina. Al heel snel kwam de gastvrouw haar verteltalent boven en kregen we het hele verhaal over de eieren te horen.
La grande bouffe kon nu beginnen. Eerst kregen we een zeer rijke dikke soep met citroensmaak, magiritsa, wat meteen de aanzet was voor het volgende verhaal, over de soep dus, die oorspronkelijk bereid werd met orgaanvlees en waarom zij dat niet doet en en en….
Daarna aten we pastitio (pastaschotel met vlees en kaassaus), groenten en melklam, gebakken patatjes en tsoureki (paasbrood). Alles nog eens rijkelijk overgoten met heerlijke verhalen, over Grieks eten, cultuur en gewoonten.

Naarmate de maaltijd vorderde bleek dat deze dame, naast een passie voor koken en eten, ook een grote honger heeft naar alle mogelijke geschiedenisboeken, die ze naar eigen zeggen verslint. In een Engels met pittig Grieks accent vertelde ze honderduit verhalen die teruggingen tot voor JC.. Iedereen, oh ja, we aren met 9, hing aan haar lippen. Bij de koffie waren er nog een aantal huisbereide zoetigheden, baklava, halvah, bezedes….  

Toen de eerste gasten wilden vertrekken en G aan zijn ma’s mouw trok om het overgebleven eten te verdelen onder de gasten, merkte ik pas hoe laat het al was. In de keuken werd alles netjes ge-Ziploc-ked, dat is het woord dat ze hier gebruiken om kliekjes te verpakken in folie of plastiek zakjes. I ziploc, you ziploc, we all ziploc…. Ziploc, hier de plastiek zakjes, onze ‘tupperwarepottekes’ zeg maar.

Vanochtend heb ik tsoureki gegeten met een kopje thee, vanavond staat er pastitio op het menu.
Ik vraag me af, van wie zou G zijn verteltalent nu eigenlijk geërfd hebben…?

…wat nu weer? Wel, de verhuiskoorts! Nu al? Of we al iets gevonden hebben? Wel nee (of toch?), maar één ding is zeker, het wordt een appartement.

Ik woon hier graag en absoluut geen spijt dat ik het nog eens ‘geprobeerd’ heb, maar ik weet het nu echt wel, ik ben geen huisjesmens. Misschien een beetje nillens willens, ik heb namelijk een paar Hyacinth Bucket trekjes, wil het graag een beetje netjes en doe het liefst alles zelf. Vermits er ondertussen flink wat sleet zit op de scharnieren, trekt ‘the lady of the house’ met veel plezier terug naar een appartement.

Het tuintje zal ik wel wat missen, niet al te erg, want had gehoopt volop kruiden te kweken en dat valt dik tegen in deze dorre grond die ook nog eens vol mieren en andere kruipend ongedierte zit. Die gasten vieren hier hoogtij, wat wil je, droog en warm. Muggen daarentegen hebben  we helemaal niet, wegens te droog. Op je terras zitten dus zonder een laag anti muggensmeersels en stinkende citronelle-kaarsen en lekker slapen met deuren en ramen wagenwijd open, zonder getergd te worden door die vervelende zoemende creaturen..., gewoon zàààlig!

De verhuis nu…. Ik heb dus een aantal verwoede pogingen gedaan om kruiden te kweken, de eerste scheutjes die fris groen uit de grond kwamen werden helemaal opgevreten door die kleine beestjes en toen ik er eindelijk in geslaagd was die jongens wat op afstand te houden kwam het wasbeertje amok maken.

Nu er eindelijk wat schot in de zaak is gekomen en ik takjes munt kan knippen, tijm, rozemarijn..., of een kapucientje voor de sla..., ga ik niet alles achterlaten zoals vorig jaar (zie postje van 9 april). Nee, niet deze keer. Duuuuus ben ik deze morgen volop begonnen al mijn kweeksels in potten te verplanten, eerste stap van de verhuis. Ze laten momenteel hun oren nog wat hangen, vooral de raketsla en basilicum die sowieso al een ramp zijn. Echt gelukkig lijken ze niet met wat ik hun heb aangedaan. Ik zal er de komende dagen regelmatig eens een klapke moeten mee doen, vrees ik.

En voilà, het weekend staat weer voor de deur en dankzij een paar reacties op mijn vorig postje, in mijn mailbox en op de blog, zie ik het weer helemaal zitten. Want ik heb geen reden om al zo in paniek te slaan, ik ben eigenlijk een echte geluksvogel dat de kankercellen zich al zo lang gedeisd houden met medicatie die een normaal (rustig) leven toelaten. Dit is geen primaire kanker, waar zo snel mogelijk moet worden ingegrepen, dit is een uitzaaiing en daarvoor gelden andere regels, ik wéét dat, toch moest ik er weer even door een paar lotgenootjes aan herinnerd worden. Dus eigenlijk, hoe langer we een nieuwe behandeling kunnen uitstellen hoe beter.

Ondertussen luister ik weer naar dat engeltje op mijn andere schouder dat daar al zoveel langer zit, maar zich blijkbaar even liet intimideren door dat lastig kwelduiveltje.

Hier zit het paasweekend erop, 2^e paasdag is geen verlofdag. W is deze morgen vertrokken met pak en zak, want deze namiddag vliegt hij naar Houston, tot donderdag. Ik was graag meegegaan, maar het was weer eens een beslissing van de laatste minuut, te laat dus om mee te gaan.

Over de huizenjacht zal ik het even niet meer hebben, wordt stilaan wat afgezaagd. Gelukkig kon W me overhalen om zondag eens wat anders doen. Dat lukte hem makkelijk omdat we zaterdag iets gezien hadden dat ons allebei supergoed aanstaat.

7 uur zondagochtend, ik kom beneden, W zit al aan de PC gekluisterd voor het live verslag van Paris – Roubaix. Het is eens wat anders, ’s ochtends de koers volgen. Ik mis die zondagnamiddagen wel, languit voor TV en naar de voorjaarsklassiekers kijken. Straks zal ik ook heimwee hebben als de Ronde van Frankrijk begint…, maar ja, een mens kan niet alles hebben.
Nadat Tommeke zijn schitterende overwinning behaalde (ik ben geen fan), vertrokken we naar Malibu, naar de Getty Villa, die al even bovenaan ons verlanglijstje prijkte. 

Bezoek in één woord samengevat: schitterend! Totaal anders dan het Getty Center, maar ook hier waren we helemaal onder de indruk. De Villa is Romeins geïnspireerd met prachtige collecties van kunstvoorwerpen en beeldhouwwerken, cultuur en geschiedenis van de oude Grieken, Rome en de Etrusken. Grote en kleine beelden, torso's en bustes, vazen en potten, thema’s rond de goden, verhalen over de Trojaanse oorlog… en nog zoveel meer is permanent tentoongesteld in 23 verschillende galerijen. 
Waarschijnlijk weten de meesten onder jullie dat ik van kleine beeldjes en doosjes (met dekseltje) hou, het kon dus niet op. Ik had er graag een paar meegenomen voor mijn collectie(tje)
Daarna kwam nog de kers op de taart: de prachtige kruidentuin! Ik voelde me als een kind in Disneyland. Wat kan een mens op een zondag nog zoal meer verlangen?

Als afsluitertje genoten we op het prachtig terras nog van een slechte pizza en lasagne bij een heerlijk glaasje rode wijn. Dat laatste eiste nadien zijn tol toen we in de file onder de hete zon terug richting Irvine reden. Ja, goed gelezen, genieten + slecht ging voor één keer echt samen.

Foto’s volgen…, of wat had je gedacht?

http://www.getty.edu/visit/index.html

Ik denk dat het nog maar eens een weekendje ‘huizenjagen’ wordt, al hadden we een bezoek aan de Getty Villa beter zien zitten. Deze planner wil toch eerst graag een beetje meer zekerheid ook al kan ik afleiden uit mijn ontmoetingen met realtors dat we nog tijd zat hebben.

De grote euforie van de eerste bezoekjes is een beetje getemperd, ben terug met beide voeten op de grond. Weet al dat hét perfecte appartement op dé perfecte locatie niet bestaat, het is altijd wat van het één en wat van het ander en altijd moet je een paar toegevingen doen.

Deze week ben ik  geluiden gaan spotten op de plekken waar we onze gading vonden. We waren een beetje gevallen voor een prachtig appartement, Baypointe in  Newport Beach. Klinkt al niet slecht hé? Het is aan de kust, maar niet echt vlakbij de zee, want willen liever niet middenin het drukke gedoe wonen van dagjestoeristen, surfers en zonnekloppers. Dit ligt zo’n beetje op de grens met Irvine en minder dan 15 minuten van W’s kantoor. Alles op en aan, maar… tamelijk kort bij de luchthaven. Het geluid viel wel mee, buiten kon je de vliegtuigen horen, in de auto met open raam hoorde je nauwelijks iets.
Een ander, dat ons bekoord had wegens het uitzicht op een uitgestrekt natuurgebied, grenst dan weer aan één kant aan een drukke straat. Als je een stekje krijgt aan de overkant is dat natuurlijk schitterend….
Tja, en zo is het altijd wel wat. Jim en Steve’s huis hebben we ondertussen afgeschreven, onze voorkeur gaat nog steeds naar een appartement. Dus, we keep on hunting….

Ik wens jullie allemaal een heel plezant en zonnig paasweekend!

Het hele weekend zijn we op huizenjacht geweest! Ik was al een paar dagen eerder begonnen en had al e.e.a. geëlimineerd. Zoals ik al zei, keuze zat! We hebben hoofdzakelijk appartementen bezocht van de Irvine Company, jullie begrijpen zeer zeker waarom.

Verdomme zeg, het is allemaal nog ‘bigger’ dan ik me had kunnen voorstellen, zo maar eventjes 70 van die communities zijn er hier, de kleintjes hebben zo tussen de 200 en 500 woonunits, de hele grote een 1000-tal. Vermits er hier nog genoeg ruimte is liggen ze mooi verspreid, je hebt nergens het gevoel dat er veel mensen wonen, het is er zeer rustig.

En natuurlijk, hoe meer je er ziet hoe moeilijker het wordt en hoe kieskeuriger je wordt. Zo val ik nu al over de verkeerde kleur waarin de gebouwen geschilderd zijn, of dat het geen zoutwater zwembad is, of de graniet in de keuken niet de juiste kleur heeft…. Allemaal belachelijke details, maar dat komt omdat de keuze zo groot is. De modelappartementen hebben uiteraard allemaal een zeer mooie ligging in het domein en zijn allemaal pareltjes op zich, niet ingericht door de eerste de beste. We beseffen uiteraard zeer goed dat dit een verkoopstactiek is.

Deze week heb ik ook nog afspraak met een realtor, die me een paar andere eigendommen laat zien, van privé eigenaars. Wij proberen alleszins volgend weekend een beslissing te nemen.

Eind deze week staat ook nog een bezoekje aan de oncoloog op het agenda. Spannend is het niet, want ondertussen zijn er geen verdere onderzoeken meer geweest. Ik hoop dat hij me meer kan zeggen dan ‘afwachten tot er meer duidelijke symptomen zijn’ of tenminste: ‘we zullen eens andere medicatie proberen’  en liefst van al: ‘de tumormerkers zijn helemaal gedaald, het was allemaal heisa om niets’ ….

Maar, wat is wél waar?

Dat we moeten verhuizen en de overbuur zijn huis heeft aangeboden, niét dat we bij hem intrekken, heb ik waarschijnlijk verkeerd geformuleerd, maar gewoon dat we zijn huis kunnen huren. Ze wonen namelijk in Reno en komen vaak in de weekends of vakantie naar hier. Onzekere tijden voor iedereen, ook voor Jim, dus probeert hij dit huis te verhuren en zo extra inkomsten te hebben. Ook Steve bood zijn huis aan, zij gaan vermoedelijk verhuizen.

Wáár is ook dat we logees hadden die we niet kenden, maar dat deed ik om een pleziertje te doen aan mijn buurvrouw. Ze zijn ondertussen terug het huis uit en hebben vooral het poetsgerief (detergent, spons, doek, trekkertje…) netjes onaangeroerd achtergelaten in de badkamer, de badkamer zelf was iets minder. Maar ze waren best wel discreet en heel vriendelijk.

Ondertussen zit ik niet op Jim’s of Steve’s huis te wachten en ben deze week met volle overgave op huizenjacht gegaan. Jim heeft net zijn prijs en voorwaarden doorgegeven, het zou super handig zijn qua verhuis, maar ik heb deze week een aantal appartementen gezien die me helemaal konden bekoren. Vermits er hier keuze genoeg is kijken we nog even de kat uit de boom.

Even iets over appartementen hier. Bijna altijd zijn dat ‘rental properties’, staan in een -meestal ‘gated’- community en behoren aan de Irvine Company. Heel zelden worden ze gezet om te verkopen. Iedere community heeft zijn eigen verhuurbureau en modelappartement.

In zo’n community is alle accommodatie tot in de kleinste details verzorgd en inbegrepen in de huurprijs. Altijd zijn er 1 of meer zwembaden (zoutwater) en jacuzzi’s, met de nodige ligstoelen en parasols…, patio’s met zetels en haardvuur of met tafels en bbq’s, die elke dag schoongeschrobd  worden…, een ‘business center’ open dag en nacht, waar verschillende PC’s ter beschikking staan, printers, kopieermachine, faxtoestel…. Verder is er een fitnessruimte met alle mogelijke toestellen en (this is America) boven elk toestel een TV. Het clubhouse heeft een volledig ingerichte keuken, grote flatscreen TV, salons, grote eettafel, vaak een bibliotheek, er liggen tijdschriften en kranten…. Dit is altijd open, je kan daar gaan lezen of TV kijken of gaan zitten niksen, maar je kan het ook huren voor 100$ per dag als je een groot feest wil geven of zo. De schoonmaak is in die prijs inbegrepen en op dat moment is de ruimte uiteraard niet toegankelijk voor andere gasten. Op de meeste plaatsen is ook een speelzaal, met flipper, biljart, sjoelbak, pokertafel…, ik vrees dat ik nog een aantal zaken vergeet op te noemen.  

Elk appartement is volledig ingericht, niet bemeubeld. Is voorzien van een een wasmachine en droogkast, in de de keuken is er een vaatwasser, microgolfoven, kookvuur met oven, koelkast… en 24u/24u kan je beroep doen op de technische dienst, mocht er een defect zijn of een lampje stuk of…. Daarenboven is dit zeker niet duurder dan huis …, dus…, toch terug naar een appartement…???

PS slechte foto's, ik weet het, heb ze gewoon uit de folder gehaald.

 
Dit weekend hebben we eindelijk onze logeerkamer in orde gebracht, onze eerste gasten zijn een feit. Jammer genoeg is het niet voor eigen vrienden of familie. Het zijn Dorien en haar dochter Lindsay, ze wonen in Dubai, maar zijn hier voor een paar dagen om een ‘private school’ te zoeken voor Lindsay.

De grote toeloop van Belgskes is tot nu toe uitgebleven. Toen we onze verhuisplannen aankondigden, ongeveer een jaar geleden, kon het niet op…, iedereen wou komen. Ik zat al direct met een probleem, ik die zo graag in een appartement woon zou nu een huis moeten voorzien, want als je constant met gasten zit is dat toch meer aangewezen, liefst met 3 slaapkamers, want hele families zouden komen. 
8 volle maanden verder en we hebben nog geen kat gezien.

Zoals ik al eerder vertelde, vroeg onze buurvrouw me een paar weken geleden of ik haar gasten een slaapplaats kon bieden, maandag zouden ze arriveren. Het (Ikea)bed stond nog in de verpakking in de garage, de matrassen en donsdeken onuitgepakt…. Hoog tijd dus om met de inrichting te beginnen. Zaterdag eerst nog even naar Ikea, een exacte kopie trouwens van de winkels zoals we die in België kennen, compleet met de lintmetertjes, potloden, de gangen die je nillens willens doorheen de hele winkel leiden, restaurant met zalm en balletjes, kinderopvang…, de hele reutemeteut.
Feeling homesick? Go to Ikea!

We kochten een matrasbeschermer, nachtkastjes, lampjes, extra lakens en gingen aan de slag. ’s Avonds was de B&B een feit. De buurvrouw zat vermoedelijk op de loer, want toen ik buiten de plantjes ging water geven, vroeg ze of ze even mocht komen kijken… Great!!!! Kinda nice, but it would look gorgeous (leg hier de klemtoon) with her real antique cabinet (lees ‘crap’ uit haar garage waar ze niks mee aankan en me al een tijdje probeert te verlappen). Deze anti-oude-rommelliefhebber niet gezien natuurlijk!

Nu iets anders, maar straks brei ik de 2 stukken wel aan mekaar….

Toen we hier op huizenjacht waren viel ik dadelijk voor dit huis, of eerder voor het tuintje. De eigenaars (David, Maala en 2 kleine koters) verhuisden naar Alabama. David is Luitenant Colonel bij de luchtmacht en zou daar een jaar lang een bijkomende opleiding krijgen, nadien terug naar California, maar zouden hier dan een groter huis kopen en dit blijven verhuren. Nu de economie helemaal op z’n gat ligt, hebben ze besloten nog even de kat uit de boom te kijken en toch maar terug in hun (ons) huis te trekken.

Het verband nu? Wel, nu eindelijk alles, echt alles is uitgepakt en geïnstalleerd, kunnen we weer beginnen inpakken….

We hebben daar wel altijd rekening mee gehouden, dus vinden we het niet zo erg. Ondertussen zal het ook veel makkelijker zijn om iets te zoeken, omdat we in de buurt zijn en die ook al goed kennen. Eigenlijk moeten we zelfs niet op zoek, want de tamtam doet het hier goed. Al voor we van David en Maala vernamen dat ze effectief terug in hun huis kwamen, was onze overbuur Jim zijn huis komen aanbieden, hij is de hele boel al aan ’t schilderen en zal ons zelfs helpen verhuizen. Hele scenario’s zijn al uitgewerkt, zelfs dat David met zijn gezin eventueel in Jim’s huis zou gaan wonen en wij hier kunnen blijven... Een andere buur, Steve, bood zaterdag ook zijn huis aan.

Kortom, we komen niet op straat te staan, keuze genoeg in de buurt, wij wonen hier graag en they like us here.

Deze morgen belde mijn moeder, niet uitzonderlijk, dat doet ze vaak. Eigenlijk praten we nu veel vaker met mekaar dan vroeger, nu ik in het verre Amerika zit. Ze zei dat het gesneeuwd had en net gisteren had ik mijn postje van 24 april vorig jaar bekeken waar ik een foto had gezet van een ondergesneeuwd Mechelen (nu ja…) op 24 maart 2008 en eentje van Mechelen onder de zon op 24 april.

Voor degenen die niet gaan terugkijken, hier nog eens de 2 fotootjes.

 
En hier op 24 maart? Volle zon, maar ’s ochtends nog lekker fris.

Ondanks de muizenissen in het hoofd hebben we een prachtig weekend gehad. Zaterdag gewoon wat rondgelummeld en zondag –volgens plan dus- naar het Getty Center. Ik tril nog na als ik eraan denk.

Als de weerman er hier al eens naast zit, deze keer was zijn voorspelling goed raak. Zondagochtend rond 6u hoorden we getik buiten, tegen de tijd dat we opstonden was alles nat en de lucht helemaal grijs. Onder een dicht wolkendek vertrokken we, regenjasje voor de gelegenheid uitgehaald en hop, richting LA.

Een klein uurtje later parkeerden we onze auto voor 10$ in de grote ondergrondse parkeergarage van het Getty Center, verdere toegang is gratis. Een treintje bracht ons helemaal naar de top waar onze mond al dadelijk openviel: uitzicht op de Stille Oceaan, Los Angeles, de San Gabriel Mountains…, om van de prachtige architectuur van de gebouwen, helemaal in glas en travertijn, nog te zwijgen. Vanaf nu kon het al geen teleurstelling meer zijn, alleen dit al loonde de trip en de 10$..., en het was nog maar het begin.

Het was nog wat druilerig, dus begonnen we aan de tentoonstellingen http://www.getty.edu/visit/exhibitions/ . Ik ga er niet over uitweiden, een bezoekje aan de site zal veel duidelijk maken. Naast een aantal permanente, zijn er ook steeds verschillende tijdelijke tentoonstellingen. Zelfs iemand met een paar ‘a-culturele’ trekjes kan dit héérlijk smaken.

Bijna alle ruimtes zijn natuurlijk verlicht, dankzij de glazen buitenmuren. Een computergestuurd systeem voor de raambekleding zorgt voor de juiste lichteffecten binnen. Geen duf donker museum, maar verschillende paviljoenen met overal prachtige terrassen, zodat je steeds in en uit kan. Daar hebben we gretig gebruik van gemaakt, ik ben absoluut geen museumbezoeker, maar de grote variëteit van exposities en de mogelijkheid telkens tussenin op de terrassen even te genieten van die prachtige uitzichten maakte het gewoon top.

Toen onze culturele honger helemaal gestild was, knorde de maag. De regen was  al even opgedroogd, maar er stond nog een pittig fris windje. Tijd voor een snel hapje op een terras en nadien een wandeling in de ‘tuin’. Daar voelde ik me als een kind in een snoepwinkel! Zóóóóó mooi!  Binnen mochten we geen foto’s nemen, buiten lieten we ons helemaal gaan. Een kleine reportage hebben jullie dus nog tegoed.

Het was genieten op hoog niveau, letterlijk én figuurlijk. De ideale combinatie van cultuur en natuur! Een bezoek aan de Getty Villa in Malibu staat nu al aan de top van ons ‘to do’-lijstje!

Het weekend staat voor de deur en het zonnetje schijnt. Voor zondag staat er onweer aangekondigd, maar daar trekken we ons hier niets van aan, want dat weerbericht hier trekt nergens op, dus nog geen paniek voor de komende dagen! Zo stond er voor vandaag een grijze dag aangekondigd en er is geen wolkje te bespeuren, niet eens zo’n mooi wit schapenwolkje.

In ieder geval wilden we nog eens naar LA, het Getty Center bezoeken, dus voorlopig staat dat op het agenda voor zondag. Morgen wordt het wat flaneren en genieten en nergens aan denken, of toch proberen, na het hoopvolle telefoontje van donderdagavond.

Dokters bellen met slecht nieuws, nurses brengen het goede…. Gisteren belde nurse Denise: op de petscan was niets anders te zien behalve wat ze ook al op de CT zagen. Goed nieuws? Ja zeker, maar ik kraai geen victorie (dat is weer mijn strategisch twijfelaar gehalte), want we staan terug zo'n beetje bij ‘AF’ en alles blijft verwarrend en onduidelijk. Volgende week terug bloed laten prikken was het advies. Naast dat bloedonderzoek staat nog een darmonderzoek op het schema en wacht nog 1 resultaat af. Het blijft allemaal een beetje ‘weird’.
Want betreffende het ‘iets’ op de pancreas konden ze ook geen uitsluitsel geven, ze denken nog steeds dat het meer dan waarschijnlijk een goedaardige cyste is, maar sluiten een tumor niet uit, dus moet worden opgevolgd. Weet niet goed wat dat inhoudt, maar zal dat volgende keer aan de dokter vragen.
En voilà, dat is het zowat, toch een beetje minder beladen dan eerder deze week. Ik hoop echt dat ik het hier de komende tijd terug wat plezanter kan houden.

Hierbij wat informatie, waar de meesten onder jullie –gelukkig maar- niets aan hebben, dus ‘skip!’.
Maar mogelijk toch interessant voor de –minder gelukkige- ‘insiders’.

Ik heb echt een déjà-vu, heb dit allemaal al eens meegemaakt in Jette, toen mijn merkers een aantal jaar geleden ook zo stegen. Eigenlijk zijn er toen nóg meer onderzoeken gedaan, heb ik zelfs een hersenscan en een lumbaal punctie gehad. Ze vonden uiteindelijk 2 foci op het borstvlies, maar dat kon niet die grote stijging veroorzaakt hebben. Besluit was toen dat er elders ook tumoractiviteit was, maar wisten niet waar. Ik herinner me heel goed de woorden van de oncoloog, dat dit af en toe gebeurt en zeer ‘ambetant’ is. Net doordat ze dat woordje gebruikte heb ik het zeer goed onthouden. Meestal wordt er in zo’n geval nog even afgewacht vooraleer te beginnen behandelen, tot er meer symptomen opduiken. Raar? Voor een primaire tumor zeer zeker en zouden ze nooit afwachten, maar als het een uitzaaiing betreft is het blijkbaar minder urgent.

Vermits op dat moment de behandeling met herceptine begon zijn opmars te maken, met zeer goede resultaten, hebben ze de oude tumor opnieuw onderzocht op HER2-receptoren (de laatste jaren is dit standaard, maar toen nog niet) om te zien of ik in aanmerking kwam. Dat was niet het geval maar bij datzelfde onderzoek bleek dat indertijd een verkeerde diagnose was gesteld, nl. niet hormoongevoelig, terwijl deze analyse uitwees dat ik hoog hormoongevoelig was. Het is toen dat de antihormoonbehandeling gestart is met groot succes en onmiddellijke daling van de merkers. Blijkbaar is die ‘joker’ nu uitgewerkt.

Dus cross fingers en hopelijk vinden ze volgende week een of andere banale infectie of kronkel in mijn systeem dat gezorgd heeft voor deze verhoging of… wordt het bang afwachten tot er meer symptomen zijn en dat is... ‘ambetant’.

‘Onze’ president is op bezoek in de buurt, had mijn tuintje wat opgekrabd en wafels gebakken, maar hij liet weten dat hij dan toch niet naar Irvine komt, wel naar Costa Mesa, een 15-tal kilometer hier vandaan. Al een paar dagen voor zijn komst kampeerden honderden mensen voor de Town Hall om tickets te bemachtigen voor zijn speech. Sommigen waren goed geëquipeerd en hadden tenten bij, anderen enkel een ligstoel, of gewoon een boek en warme trui. Het deed me wat denken aan de ouders die in Vlaanderen voor de schoolpoort kamperen om hun kinderen in te schrijven.

Ik heb deugd gehad de reacties van mijn vorig postje te lezen, blij met de tekenen van herkenning. En inderdaad, FW, het was te donker in de tuin, mijn licht was uit J, hebben binnen gegeten.

Maar niet gisteravond, ben W al om 16:30 gaan ophalen en hebben een leuk terrasje uitgezocht voor een vroeg aperootje, wat gekletst en nadien iets gegeten. De dagen worden stilaan langer en vorige week zijn we overgeschakeld op zomeruur, dat maakt dat het ineens veel langer licht is, tot ongeveer 20u.
Toen we op onze terugweg aan een verkeerslicht stonden hoorde ik een ‘kedoeng kedoeng kedoeng’ geluid naast mij. Ik kijk naar rechts, zie zo’n laag bij de grond omgebouwde auto, draai mijn hoofd beleefd terug naar voor maar mijn ogen 70º naar rechts, zie een arm nonchalant uit het raampje hangen, als ik nog tot 90º naar rechts draai zie ik zijn gouden halsketting…, grappig vond ik het, ze hebben hier dus ook Johnny’s, ze zijn blijkbaar van alle tijden en alle continenten.

Vandaag geen onderzoeken! Jipieee!
...ook geen uitslagen, want belde net naar de oncoloog en kreeg een antwoordapparaat met de boodschap dat er daar vandaag niet gewerkt wordt, straks toch nog maar eens terug proberen, mogelijk is de receptioniste haar antwoordapparaat vergeten uit te zetten na de lunch...

Voilà, vandaag weer een paar onderzoeken afgerond, uiteraard nog geen resultaat. Dus mogen jullie allemaal nog wat verder duimen.

Ondertussen probeer ik positief te blijven, dat moet wel, in dit land dat optimisme predikt! Cheer up! Be happy! I had a dream! Yes, we can!  Nu denk ik van mezelf niet dat ik een pessimist ben, ook niet echt een optimist, eerder zo’n beetje een ‘defensieve pessimist’. Is het glas halfvol of halfleeg?

Door dat defensief pessimisme bereid ik mezelf voor op ‘mogelijke’ situaties en koester ik  nooit al te hoge verwachtingen, zo bescherm ik mezelf voor ‘áls het mis gaat…’. Noem het ‘positieve kracht putten uit negatief denken’.  

Uiteraard is dit vaak tot grote wanhoop van mijn omgeving. Ik maakte me deze week de bedenking dat het er al ingebakken zat van toen ik nog een kind was. Ik kon de ganse familie op stelten zetten, bijvoorbeeld door te zeggen dat ik slechte examens had afgelegd, wat ik dan ook echt dacht, om dan al fluitend met goed resultaten thuis te komen. En dat is wel eens vaker gebeurd. Uiteraard was dat ook de aanzet om te proberen het nog beter te doen.

Naast Plan A graag ook nog een Plan B en een Plan C mag ook als het even kan. En zo zit ik nu alle mogelijke situaties op een rijtje te zetten, nog voor ik één resultaat heb. De aard van beestje, zeker? En ik heb nog meer rare kronkels...

Nu ik nog een beetje licht geef van al dat venijnig radioactieve spul dat ze ingespoten hebben, denk ik dat we vanavond in de tuin kunnen eten, want hebben daar nog steeds geen verlichting.

Iene miene mutte
tien pond grutte
tien pond kaas…

... waar begin ik mee? Het plezante gedeelte of het ‘andere’?

Donderdag werd er nog maar eens bloed geprikt, het was amper een week geleden, dus dacht ik er het mijne van: onnodig en dikke geldklopperij! Ik schrok me dan ook een hoedje toen de oncoloog me vrijdagnamiddag opbelde, een dokter belt je namelijk niet met goed nieuws. De fameuze tumormarker was op die paar dagen tijd nog maar eens serieus gestegen, een petscan moet dus sowieso gebeuren, ongeacht het resultaat van de Ultra Sound. Mijn ‘onderzoekschema’ voor volgende week raakt ondertussen dus nog wat voller.

Ik 'probeer' mezelf wijs te maken dat het nog wat snel is om te beginnen panikeren, maar het blijft bij wanhopig proberen....

Ik had graag forfait gegeven voor het verjaardagsfeestje zaterdagavond, hoewel ik best weet dat het geen zin heeft te zitten kniezen, maar wat doe je eraan? Dat kwelduiveltje zit me constant te poken. Met tegenzin dus kleedden we ons op en vertrokken voor de party in black and white outfit.

Nu weten we ondertussen dat de feestjes ten huize J & D niet saai zijn en tot in de puntjes verzorgd, en zo was ook dit Monte Carlo feestje weer helemaal top.

Bij onze aankomst kregen we naast een warm onthaal ook een (nep)cheque van 500$, die we konden inwisselen voor casino chips. De huis was omgetoverd in een casino, compleet met een heuse Black Jack table en croupier.

Het aperitief kregen we in black & white gestippelde glazen en in de keuken stond een koud en warm buffet klaar. Geen hamburgers, maar fijne hapjes. De party kon beginnen en ik verzeker jullie dat Dena, de gastvrouw, knows how to party, baby! Ze is een echte lachebek, in the mood of niet, het werkt gewoon aanstekelijk, een echt showbeest is ze. Al gauw hoorde ik dat kwelduiveltje niet meer en was het genieten met volle teugen.

W had geluk in het spel en won een restaurantcheque van 50$, niet nep!

Vandaag is het weer stilletjes ten huize W & R, lekker uitrusten en nog wat nagenieten, terwijl ik mijn sombere gedachten probeer te verdringen en helemaal niet uitkijk naar de spannende week die voor de deur staat.

Eigenlijk ben ik zeer slecht gezind, ik fiets deze morgen naar Peets’ en zie dat ze bezig zijn de bomen* met de grond gelijk te maken, hier in onze wijk! Vorige week had de postbode het me gezegd, maar geloofde het niet echt, waarom zouden ze die bomen nu slopen? Had gezien dat er een container gezet was en zo’n gedrocht van een ‘draagbaar toilet’, maar volgens een buurvrouw zouden ze deze week alle houten hekken beginnen schilderen. Dat geloofde ik liever.

Ik begrijp echt niet waarom ze dat doen, vraag me af of het nu is om die mooie papegaaien te verjagen? Dat zou wel straf zijn, ik heb geen enkel probleem met die kleurrijke bezoekers, zelfs al maken ze lawaai. Trouwens, die bessen zijn ook zeer gegeerd bij andere vogels. Of is het omdat hun hondjes zich erin verslikken? Ik hoor ze hier vaak klagen dat het ‘dirty trees’ zijn omdat de bessen op de stoep vallen, maar so what? Daar zijn bezems voor. Ik zie alleszins geen enkele goede reden voor deze drastische ingreep.
Een paar maanden geleden hebben ze voor mijn deur de mooie eucalyptusboom gesloopt, omdat hij het voetpad zou beschadigen met zijn wortels… bah, ik begrijp er niks van en ben boos!

Wat anders, gisteren de uitslag gekregen van de CT. Behalve een vlekje op de lever (wist ik en is gewoon een goedaardig dingetje) en ‘iets’ op de pancreas, was er niets te vinden. Dat ‘iets’ moet nu met ultra sound onderzocht worden, het kan een tumor zijn, maar meer dan waarschijnlijk is het gewoon een goedaardige cyste. In dat laatste geval moet ik daarna ook nog eens onder de petscan, want de reden voor de verhoging van de markers moét gevonden worden, aldus dokter ‘Allesgaatchoed’.

Oh ja, zou het nog vergeten, misschien heb ik me wat onduidelijk uitgedrukt, ik beweer zeker niet dat ze hier op medisch vlak beter werken, of efficiënter zijn, wel op ‘logistiek’ vlak.
En meer onderzoeken? Overconsumptie? Mogelijk, maar in België zijn ze indertijd ook blijven graven en kreeg ik het ene onderzoek na het andere omdat de reden van de stijging niet gevonden werd. Soms denk ik inderdaad dat de dokters behalve hun patiënten ook hun apparatuur aan de waggel willen houden. Dat gevoel had ik daar en heb dat nu hier. Maar, wat doe je ertegen?

Bottom line, ik blijf nog even bezig, want ondertussen sta ik behalve voor die ultra sound ook nog gepland voor een darmonderzoek en een afspraak bij de dermatoloog, want in een van de 2 biopsies blijken weer kwaadaardige celletjes te zitten. Mijn vermoeden dat het daar een mijnenveld is blijkt te kloppen…, zucht.

Maar het weekend staat voor de deur en dat belooft mooi te worden en ik heb er al een terrasje opzitten deze morgen!

* Volgens een van mijn blog-vriendinnen zou het de Amerikaanse vogelkers zijn, the Prunus Serotina http://en.wikipedia.org/wiki/Prunus_serotina

Jullie complimentjes en gelukwensen hebben me enorm veel plezier gedaan. Dat extra duwtje in de rug zet me aan om er zeker mee door te gaan. Ik vind het fijn jullie reacties te lezen, het is altijd het eerste wat ik doe als ik mijn PC opstart. Maar echt veel heb ik niet nodig, want vrees dat ik ondertussen al serieus ‘blogverslaafd’ ben en niet direct zin heb om te beginnen afkicken.

Ik vertel nog rap een klein voorvalletje van gisteren. Bij de buren krijgen ze binnenkort familie op bezoek en hebben niet genoeg slaapkamers…, dus kreeg ik doodleuk de vraag of er misschien een paar bij ons konden slapen….

Morgen verjaart Frisco, 1 jaar wordt mijn blogje! Voor mij tijd om even terug te blikken naar een jaar geleden toen ik mijn blog startte.

Het begon eigenlijk gewoon als een dagboek voor mezelf, toen W supercool kwam aandragen met het voorstel naar de US te verhuizen. Het was niet echt de bedoeling om het blogadres aan iemand door te geven, eerder om wat 'blog-kunde' op te doen, wat te oefenen en zien hoe het werkt, mocht dit onwaarschijnlijk avontuur ooit doorgaan.

Ik worstelde met mijn geweten… konden we onze familie zomaar achterlaten, onze ouders die ouder worden, mijn vader in een verzorgingstehuis…, alles in de nek gooien van ons beider broers…. En dan voor mezelf, mijn onstabiele gezondheid, was dit wel verantwoord…?

Dus begon ik alles op te schrijven wat er door mijn hoofd ging. Het was allemaal zo onwezenlijk en veraf, en tegelijk ook zo dichtbij..., de ene dag was het een njet, de andere dag leek het weer heel reëel…. Ik vertelde er niets over in mijn omgeving, omdat we bij onze ouders geen -mogelijk onnodige- paniek wilden zaaien. Het was pas toen de beslissing echt gevallen was dat ik mijn blogje bekend maakte.

Ik had er eerst wel wat moeite mee, vond het een beetje freaky dat iedereen kon meelezen. Algauw kreeg ik fijne reacties en dat zette me aan ermee door te gaan en ik begon erop los te schrijven, kreeg er zowaar nog plezier in ook. Alleszins uitstekend goeie therapie.

Sinds ik vorige week de dagteller op mijn blog in 't oog kreeg en besefte dat ik al een jaar lang mijn leven op het world wide web gooi, of beter gezegd, datgene wat ik kwijt wil, heb ik wat herlezen van toen, om te zien wat er allemaal door mijn hoofd raasde op dat moment, waar ik mee bezig was….
Nu ben ik niet zo’n terugblik-persoontje, ben zeer zeker niet blijven hangen in hoe-het-vroeger-beter-was…, maar ik geniet er nu toch van, van mijn eigen schrijfsels nog wel, denk terug aan de mooie momenten van toen met vrienden en familie, maar huiver ook weer even als ik lees hoe ik in die rollercoaster van onzekerheden mijn kas zat op te vreten, gekatapulteerd werd van een ‘go’ naar een ‘no-go’….

Hoe wankel dit avontuur ook blijft, hoe het ook verloopt of afloopt…, dit is fun en de hele rompslomp van verhuis en de problemen daaromtrent allemaal meer dan waard.
♪ Living in America... ♪

Maandagnamiddag hoor ik buiten een verschrikkelijk lawaai, ik kan het niet thuisbrengen, maar het is uiterst onaangenaam. Ik had het al eerder gehoord, maar nu leek het zo dichtbij en zo intens, eerder een mechanisch dan een natuurlijk geluid, zo dacht ik. Omdat het blijft aanduren en ik (wat) curieus ben ga ik eens kijken… een hele resem papegaaien, groen met rode kop, vliegen luid kwetterend weg.

Ik loop snel de straat op, ondertussen zitten ze in een andere boom, ga wat dichter… oeps, vogels vliegen weg, had ze hier nooit eerder gezien.

In de ganse wijk staan bomen langsheen de straat, ik ken niks van bomen, weet alleen dat ze groen blijven en vol zwarte bessen hangen. Die dag lag het onder ‘onze’ boom vol takken met bladeren en bessen over het hele voetpad, een ware ravage. Ik dacht dat de vuilniskar er met de vorklift had ingezeten, is al eerder gebeurd.

’s Anderendaags, ongeveer hetzelfde uur in de namiddag, weer dat lelijke gekrijs, ik had mijn fototoestel klaargelegd in de kamer aan de voorkant van het huis, met zicht op onze boom. Weer vliegen ze weg als ze me zien.

Woensdag zet ik een trapladdertje voor het raam, doe de luiken toe, die alleen het onderste gedeelte van het raam afsluiten, en wacht op het gekwetter. Om 5u in de namiddag zijn ze daar weer, deze vogelverschrikker kruipt het laddertje op, neem een foto en plots vliegen ze weer weg…??? Een dame met een hondje komt voorbij, en dan verslikt dat mormel zich in zo’n besje, baasje houdt halt en tegen de tijd dat het honkie het bolletje heeft uitgespuwd zijn er geen vogels meer te bespeuren.

Ondertussen hoor ik dagelijks hun gekwetter, zie ze overvliegen, maar heb ze niet meer in mijn boom gezien… tot gisteren… gekwetter aan de voorkant, ik kruip met fototoestel het laddertje op en krijg enkel een bezemsteel in het vizier die in het gebladerte heftig tekeer gaat, hoor luid gekrijs van de vluchtende vogels en... van mijn buurvrouw.

Ik verbouwereerd naar buiten om wat uitleg, D ziet nog rood van colère. Ze vertelt dat het de Mexican Red-crowned parrot, is. Ze verblijven hier de hele zomer, houden van onze buurt, maar de buurt duidelijk niet van hun, want ze vernietigen de bomen, jagen andere vogels weg, maken veel lawaai en elk jaar stijgt hun aantal…. Ik vind ze alleszins heel mooi en zolang ze ’s nachts niet beginnen kwetteren mogen ze rustig in mijn boompje zitten.

Op het internet lees ik nu dat er in California een heel project is opgezet rond deze beestjes, http://www.californiaparrotproject.org/index.html , interessant om lezen, ze besluiten met: They are here, for better or worse, and continue to pose interesting biological questions.

Vrijdagochtend laten we ons met een taxi naar de Venetian* voeren, een stuk verder op de Strip, thema Venetië, uiteraard. We ontbijten onder de fake altijd blauwe hemel, op een fake terras, onder een fake olijfboom en worden bediend door fake Italiaanse obers. Gondels (op elektriciteit?) varen af en aan op de kanalen. Dit is er allemaal zo over dat het eigenlijk wel best funny is, want je raakt niet uitgekeken, noch uitgepraat over hoe het allemaal in mekaar zit en hoe dit toch mogelijk is, hoeveel poen dat gekost heeft, wie dat allemaal bedenkt….
Als we voorbij één van de Italiaanse schoenwinkels flaneren voel ik aan mijn kleine teen dat ik de foute schoenen draag, dus van de nood een deugd gemaakt en een paar nieuwe gekocht (made in China).
Op het San Marcoplein staan de tafeltjes al gedekt voor de lunch, wij trekken naar de volgende bezienswaardigheid, lees hotel. Buiten passeren we nog het Dogenpaleis, de Brug der Zuchten en de Rialto Brug, en -kan het er nog ‘overer’ zijn?- hier loopt een heuse loopband op in de 2 richtingen!!!

Hop naar de Bellagio nu, misschien vangen we een glimp op van George Clooney? Of Andy Garcia, of Brad Pitt…, want mijn verbeelding slaat op hol en ik waan me even op de filmset van Ocean’s Eleven. We drinken een Illy koffietje op een gezellig terrasje, geserveerd in een echt kopje, óp een schoteltje én met koekje. Helaas geen Clooney te bespeuren, uiteraard zit die in een koffiebar van... ‘Nespresso, what else?’.
 

We zetten onze weg verder en even later staan we zowaar onder de Eiffeltoren aan het terras van Paris Casino en genieten vandaar van de fenomenale fonteinenshow van de Bellagio, wat een prachtig spektakel! 
Als we wat later de Diablo bar passeren wordt er net met het rad gedraaid, Happy Hour kan beginnen! Wij schuiven aan aan de bar, bestellen een pot guacomole met tortilla chips en  laten de margerita’s aanrukken! Het is er een drukte en ambiance van jewelste! Een stel chicas die de vrijgezellenavond vieren van het meisje met de bruidssluier brengen de ganse bar in zwoeng, iedereen gaat uit de bol om 3u in de namiddag!

Om 18u staan we weer gewassen en geschoren klaar en vertrekken naar het MGM voor Ka. De show begint om 19u, onderweg nemen we een klein hapje. In een megagroot theater met comfortabele zitjes (wat in zo’n tent in België niet altijd het geval is), biedt Cirque du Soleil weer prachtig spektakel, entertainment ten top, verrassende effecten en kleuren in deze groots opgezette show. Qua ‘cirque’ blijven we een beetje op onze honger zitten, pas in het laatste deel komt er een knap staaltje circus aan te pas. Alleszins geen spijt van onze keuze.

Op onze terugweg moeten we nog NY NY passeren, tequila time baby! Dat had ik nog tegoed. Ze worden hier geserveerd zoals ik het graag heb, single shot met zout en limoen! Het is de bedoeling dat je eerst de limoen, dan het zout en tenslotte de tequila in 1 keer naar binnen giet. De barman knikt bevredigend als hij mijn grimas ziet (al deed ik het in 2 keer) en als ik nog een tweede shot bestel krijg ik helemaal zijn goedkeuring en zijn we helemaal in ‘the mood’. Overal klinkt muziek, lawaai van lachende en zingende mensen, de rollercoaster die voorbij giert….

Ondertussen vallen de oogjes bijna toe en is het tijd om de nodige rust te gaan opzoeken in onze piramide, want morgen komt er nog een (halve) dag….

Zaterdag doen we het heel rustig, rijden met onze auto tot bij het Wynn en Encore resort, helemaal noord op de Strip. Deze 2 hotels zijn ‘brand new and top of the bill’!  Echt ‘hors catégorie’! We verpozen er even op een terrasje met zicht op een grote waterval.

Voor we naar huis rijden zoeken we een hamburgertent op waar we een dikke burger eten met frieten en een biertje, want tegen die tijd hebben we het wel gehad. Er stond nog veel meer op ons lijstje (o.a. de geluid- en lichtshow in Fremont street), niet kunnen doen doordat mijn bobijntje altijd zo snel af is, maar geen nood, zodoende hebben we redenen genoeg om nog eens terug te gaan. Om het met de legendarische woorden van J. Cruyff te zeggen, ‘elk nadeel heb z’n voordeel’.

Zeer zeker is het er allemaal ‘over the top’ en 'té', zó fake dat er geen woorden voor zijn, maar ik vond het wel reuze fun in deze enorme grote speeltuin!

*alle foto's van de Venetian zijn dus echt wel binnen genomen!

Verslagje en foto's van Vegas volgen, maar moest eerst nog even naar Los Angeles, voor de Oscars...
Klik op foto

Ik vertelde al eerder over George, hij is de man van de ‘lots and lots of food’ (zie postje van 1 januari). Hij weet en kent echt álles over voeding, al moet het voor hem zeker niet bio, of mager, of wholeweat, of… zijn, nee, eerder hoe (calorie)rijker hoe beter.

We zijn al verschillende keren met hem en zijn eega Tammy op stap geweest, maar dit hadden we nog tegoed. Hij stond al lang te springen om met ons een alles-omtrent-eten-verkenningstoertje te maken in en rond Irvine.

Uiteraard kennen we ondertussen de meeste winkels en eetgelegenheden wel, maar hij had nog wat speciallekes waarvan hij zeker wist dat we er  nog niet geweest waren. Inderdaad, zo bracht hij ons naar een heuse bakkerij met echte koffiekoeken, ik verzeker je, die zijn hier zeldzaam. We bezochten een Japanse supermarkt, alles netjes en verzorgd…, een Chinese, waar het allemaal niet zo nauw komt qua hygiëne, een Duitse winkel met een rijke keuze aan charcuterie….

Kijk maar naar de foto’s, dat zegt waarschijnlijk meer dan woorden. De foto van onze afsluiter, een rijk gevulde tafel, had ik er misschien beter niet bijgezet na mijn vorig postje over healthy food???

En vanavond vertrekken we voor een weekendje naar Las Vegas!!!

Vorige week ging ik winkelen bij Wholesome Choice, een Perzische supermarkt die zijn naam alle eer aandoet, althans wat betreft de enorme keuze aan groenten, fruit en specerijen. Iraniërs staan er in de rij voor versgebakken Sangak bread, zo lekker dat je er niet kan afblijven, geen enkel brood passeert de kassa heel. Heb het ook eens gekocht, maar veel te groot (60cm lang) en je moet het echt kakelvers eten.

Aan de afdeling groenten & fruit laad ik mijn karretje al bijna halfvol, dat is altijd mijn eerste stop, daarna in de afdeling droge voeding gooi ik er nog een zakje linzen en mung beans in, een doos walnoten en een doos cashew noten, bij de zuivel 6 flessen ‘lowfat organic kefir’. Een gang verder neem ik een grote strooibus kurkuma uit het rek…, een rondborstige Amerikaanse dame bekijkt me en vraagt waar ik die specerij voor gebruik, want zo’n ‘huge container’! Ik noem een paar gerechten op waar ik het in gooi en geef terloops mee dat het een krachtige ontstekingsremmer is in combinatie met zwarte peper, dus heel gezond, dat ik het dagelijks gebruik….

Aan de andere kant van dezelfde gang staat de bloem, ik neem 2 pakken van elk 5lb en leg ze in mijn kar. De dame staart me met grote ogen aan en vraagt wat ik doe met zoveel bloem, en dan nog wel wholeweat…!?? Ik zeg dat ik mijn brood zelf bak, omdat ik vind dat Amerikaans brood te zoet is en maak daarmee duidelijk indruk, want dat vindt ze iets, zelf brood bakken. Ondertussen zie ik haar ogen steeds groter worden, terwijl ze zonder een zweempje van schroom noch discretie in mijn kar staart en met een bijna meelijwekkende blik zegt: but…, all you buy is healthy stuff….

Deze keer lag er wel echt veel van wat je onder de noemer ‘geitenwollensokken-voeding’ klasseert in mijn kar, maar vond het een plezant voorvalletje. Ik probeer –mits het lekker en genietbaar te houden - zoveel mogelijk gezonde spullen op tafel te zetten. Ik weet best dat er zoveel factoren zijn waar we niets (wat we meekregen op onze genen) of nauwelijks iets (o.a. milieu) aan kunnen doen, maar dat ietsepietsie waar we wel een beetje de hand in hebben, doe ik met graagte, zonder ons daarbij alle geneugtes van het leven te ontzeggen, of wat dacht je?

Anderzijds ben ik ‘tamelijk’ roekeloos, zoals eerder deze week ook weer. Ik gebruik een transformator voor mijn (uit België meegebrachte) elektrische tandenborstel, die is enkel geschikt voor apparaten van minder dan 50 watt. Nu had ik hem zonder erbij na te denken gebruikt voor een verwarmingsapparaat…, rook, stank, hitte en een kapotte transformator waren het gevolg. Nadat hij was afgekoeld, vond ik het lekker niet nodig hem weg te gooien, maar stak hem rustig terug in het stopcontact met de tandenborstel….

Een paar uur later, gedaan met eten, ruim de keuken op, maar voel me rot, mijn maag doet raar, kuch, heb hoofdpijn en ben suf…, als ik plots opgeschrikt word door een luid alarmsignaal. Ik ren naar boven want direct denk ik aan brand ten gevolge van die kapotte transformator, gooi de deur van de slaapkamer open, alarm stopt, badkamerdeur open..., maar niets te zien. Terug in de keuken, de adrenaline giert nog door mijn lijf, zie ik dat er een van de gasbekkens helemaal open staat en pas dan ruik ik de gaslucht, dadelijk ramen en deuren open gezet en naar buiten, de frisse lucht in…, ik vermoed dat ik toch zeker meer dan 2 uur dat gasluchtje inademde….

Het feest van Valentijn gaat hier natuurlijk ook niet ongemerkt voorbij. Na de pompoenen en de candy canes kleuren de etalages knalrood met de meest absurde hartvormige prullen, van knuffels en kussentjes tot juwelen en parfum, pralines, lingerie…, aan mij echt niet besteed, ik koop niks en wil ook niks krijgen. Niet dat ik vies ben van een zweempje romantiek, integendeel, die dag kraken we waarschijnlijk een flesje bubbels bij een speciaal gerechtje en kijken mekaar eens diep in de ogen, terwijl we mekaars handje vasthouden (…). Maar ‘en-masse’ in een restaurant, nee, liever een andere keer, merci!

Ik ben duidelijk niet alleen van dat principe, want lees net op de site van Radio1 dat slechts 17% een Valentijnsgeschenk geeft uit liefde, 4% doet dat uit gewoonte, 8% omdat de partner het belangrijk vindt en 71% lapt z’n laars aan het hele gedoe.

Al surfend kwam ik deze week op een site terecht, de International Star Registry (ISR), waar je een ster kan kopen, in dit geval als Valentijnscadeau. Jullie kennen het waarschijnlijk, zo’n soort burgerlijke stand van de sterren, bestaat al 20 jaar. ‘Een uniek coördinaat’ wordt gekoppeld aan de naam van je geliefde aan wie je de ster wil geven. Dikke lulkoek natuurlijk, het enige wat je koopt is dat stukje papier, excusez le mot, ‘het Certificaat’ met grote C, verkrijgbaar in verschillende uitvoeringen, beetje afhankelijk van hoe groot je liefde is, lees, hoeveel je er wil voor neertellen. Mocht je interesse hebben en je geliefde heet Tom, wel, Nicole Kidman heeft er nog eentje in de aanbieding met ‘Forever Tom’.

En ach, misschien wel leuk als Valentijnscadeau, het verschilt niet zoveel van de andere –voor mij- onzinnige geschenken, maar dat het ook uitgebuit wordt om mensen die een pijnlijk verlies leden het geld uit de zakken te halen en die dit écht geloven…. Dit is werkelijk dwaasheid ten top en  niet meer zo lachwekkend tenzij dan voor de ISR* zelf die astronomische winsten opstrijkt, want ondertussen zijn er al een miljoen exemplaren verkocht! Big business dus, bedenkend dat er tussen de 400 biljoen en 1 triljoen sterren zijn, kunnen die gasten nog even doorgaan met ‘dollarbiljetten printen’, er is nog veel plaats in het heelal….

Mijn raad, koop een telescoop en ontdek er zelf eentje, dan ben je alvast zeker dat die ster bestaat en heb je een telescoop die van jou is! En dit gezegd zijnde, maak ik me de bedenking dat ik ook niet onderuit gekomen ben aan Valentijn... met dit postje.

*De enige officiële instantie die een naam mag toekennen aan sterrren, planeten... is http://www.iau.org/

Het regent vandaag, we gaan boodschappen doen en stoppen eerst bij Starbucks. W gaat ‘in line’ staan voor de koffietjes, ja, hier is het niet queuing zoals in de UK, nee, in de US staan ze gewoon ‘in line’, en dat doen ze vaak, hier wordt wat af ‘ge-line-d’, ze hebben me hier een paar keer met grote ogen bekeken toen ik vroeg of dit ‘the queue’ was, het is ‘the line’. Punt.

Bon, ik zoek ondertussen een krant en een tafeltje groot genoeg om makkelijk de krant open te leggen. In de meeste Starbucks zijn maar weinig zitplaatsen, men kijkt er dan ook niet van op als je bij iemand aan tafel gaat zitten. Ik vond een plekje aan een van de grote tafels die voorzien zijn van stopcontacten, handig  om je laptop aan te sluiten.

Aan de andere kant van de tafel zit een man voor zijn laptop, met GSM aan zijn oor en voor hem ligt een opengeslagen krant, advertenties ‘Rental Properties’ zijn met fluo omcirkeld, hij knikt me vriendelijk toe en praat verder in zijn mobieltje, ik sla ook mijn krant open.

Chris, zo heet hij, heeft al snel een afspraak vastgelegd om een woonst te gaan bezoeken, in de  namiddag om 14:30, want om 13:30 heeft hij al een afspraak en dat zal vermoedelijk niet lang duren. Chris heeft geen GPS, want Chris vraagt aanwijzingen hoe hij er moet geraken. Hij zit in ‘sales and advertising’ weet te vertellen dat hij een harde werker is want heeft ook nog een job bij ‘a division of Verizon’…. Verizon is de tegenhanger van onze Mobistar of Base of….

Bij het volgende telefoontje verneem ik dat Chris alleenstaande is en ‘a neat person, who can be trusted’, hij rookt niet, heeft zin voor verantwoordelijkheid…. Een roomie is geen bezwaar, aparte slaapkamer en de rest gemeenschappelijk is geen probleem, want Chris is vaak op verplaatsing en werkt veel met zijn laptop, zijn laptop is zijn ‘office’. Ondertussen heeft hij daar ook een afspraak, nog een uurtje later.

Nog een cirkeltje en gesprekje verder verneem ik dat Chris ergens midden in de vijftig is, ergens komen er ook nog 2 kids opduiken, een tweede slaapkamer is echter niet nodig… en dan draait hij even zijn hoofd en mis ik een stukje… ik vul het dan maar zelf in, ze zijn het huis al uit of slapen bij Ex-Mrs-Chris….

En op die manier gaat het nog een tijdje door, hij verkoopt zijn kwaliteiten als ‘an excellent potential tenant’ zeer goed, al heb ik de indruk dat de advertenties en Verizon-abonnementen minder vlotjes verkopen en hij met moeite de eindjes aan mekaar kan knopen.

Zo vang ik vaak gesprekken op, of soms flarden van gesprekken en dan laat ik mijn fantasie de vrije loop en soms speel ik met de gedachte om er cursiefjes over te schrijven, een mapje of blogje aan te leggen met de titel ‘Luistervinken in de koffieshop’ of iets in die aard…, maar ach, ik zal het maar bij de scharrels op ‘Frisco’ houden nu het nog leuk toeven is zo’n paar keer per week in de koffiebar, voor het een obsessie wordt en me er helemaal in vastbijt. Dus, houden zo.

Ik zit voor TV en vraag me af waar Chris nu is...

Het weekend staat voor de deur, jullie zijn er uiteraard op dit moment al aan begonnen.
Vanavond gaan we met collega’s van W naar ‘the best place in town for sushi’. I love sushi!!! Sushi is hier zeer populair en dat ligt waarschijnlijk niet zo voor de hand, het is niet direct wat je als lievelingseten van de ‘doorsnee’ Amerikaan in de top 5 zou zetten, want ‘Amerikanen zijn allemaal dik en eten alleen hamburgers en sushi is caloriearm en voer voor magere Aziaten…’.

Dit zijn niet mijn woorden, want wat ik hier zie strookt helemaal niet met het beeld dat ik van dé Amerikaan had. Ik heb al wat bijgestuurd. Uiteraard weet ik wel dat California niet representatief is om dé Amerikaan te typeren, als die al zou bestaan… evenmin als dé Vlaming, of dé Waal, of dé Hollander….

Gisteren kreeg ik een complimentje, dat ik altijd zo smaakvol gekleed ga, dat je kan zien dat ik een Europese ben…. Wel, mijn complimentjesmaker moest dan maar eens op een warme zomerdag een blik werpen op de terrasjes van de Mechelse markt of ergens in een doorsnee winkelstraat… smaakvol???!!! Een kakofonie ja, zij het dan niet van klanken maar van beelden.
Wat je hiér wel vaker ziet zijn mensen in sport outfit en dan bedoel ik niet de in trainingbroek met witte sokken en sandalen  mensen ’s zondagsochtends bij de Belgische bakker….

Ben ik nu eenzijdige commentaar aan ’t geven? Echt niet, want dit moet ik ook even kwijt, soms geloof ik echt mijn ogen niet, zo zie je hier regelmatig in het banaalste fastfood restaurant een groepje opgetutte meisjes zitten die een feestje bouwen. Opgetut is niet het juiste woord, maar dat is er eigenlijk niet om hun ‘kledingsstijl’’ te omschrijven, manman, mocht ik het ooit durven daar een fotootje van te nemen…J. De eerste keer dat ik het zag dacht ik –echt waar- dat ze ‘verkleed’ waren, of in een of andere satirische komedie te zijn beland, een paar gradaties te overdreven om het serieus te kunnen nemen.

Er bestaan dus uiteraard wel stereotypes, maar nee, dé  bestaat niet, zoveel is zeker… en dat we vanavond sushi gaan eten is ook zeker! Stop, ander onderwerp nu!

W moet volgende week weer weg, ik was eerst zinnens om mee te gaan, bij nader inzicht blijf ik toch maar liever thuis. Hij zegt dat ik al mijn ‘besonjekes’ niet zo lang kan missen en hij heeft natuurlijk een punt, huisduif die ik ben. Ook kan ik mijn zaaisels toch niet zomaar alleen laten, want die klein mannekes moeten drinken! Nu hebben we hier wel zo’n automatisch sprinkler systeem voor de tuin, maar  daar zijn ze nog te fragiel voor, ze zouden verzuipen. En dan tenslotte, mijn gesnotter en gehoest heb ik bovengehaald als reden nummer drie, al is dat ondertussen veel beter, vallingske loopt op laatste pootjes en nu het eindelijk regent en de pollen zijn weggespoeld zit ik straks weer helemaal op de rails.

Ik wens jullie allemaal een mooi weekend!

Deze mail kreeg ik van een ex-collega. Marie was Amerikaanse, maar expat in Frankrijk toen ik daar woonde en werkte. Hoewel we mekaar al heel lang uit het oog verloren waren, doet dit ontzettend veel pijn. Zij was indertijd niet alleen een collega, maar een vriendin die vaak bij ons over de vloer kwam en met wie we veel weekends samen optrokken.

All,

A dear friend, Marie Ragonese passed away this weekend after a long battle with cancer.
If you knew her, you will know what a friend she was. Marie was one of the first Diasonics new hires and a terrific applications specialist.
 Please pass this along to all Diasonics folks you know that you think knew Marie.
 Don 
 
To Marie's Friends of past and present,
To begin, I want to thank  you all for your support the past half year,  as Marie's battle intensified.  And she was a battler. I know, I was there.  But she's at peace now, and it is our turn to start the battle.
My sadness comes in the loss of a creative, loving person, at such an early age.  And I was fortunate to know her as my sister.  My sadness does not come from today's end to the battle.  I only wish for her sake it could have been sooner.  But as the nurses told me, she had a healthy heart.  I corrected them, it was a big heart.  She gave for all and asked nothing in return, a trick her mother taught her well. Today, she was incredible, as she waited for me to return, this morning.  About 9:40 the nurse asked for me to leave to place the suppository.  Although in a coma, since Friday a.m., Marie eyed my movement out, then Fran's.  Melissa ! lay by her side, and she gave that last puff, Melissa said, as if  to say, "it's about time!"   Last night, we were told it might not happen with loved ones in the room, and she may wait for the right moment, as if to say "gotcha!" and she did.
Although loved by many of  you, she did ask to not have a room full of people at the time.  She waited for her siblings to leave to spare us that memory, and to have the last  laugh on us, "gotcha!"  (I thought leaving me with Fran was going to be the last laugh!)
 
Presently, I'm at Yardely, Marie's place, and will back and forth to deal with some of the legal "stuff" that I love. Can't wait. May have to visit WM, but would like to stay this way to deal with banks, county seats, lawyers, etc.  to keep from missing more work, (which will be needed to help straighten me out somewhat).

She asked for a minimum of flowers for her services.  She expressed a wish for donations to the cancer society of "their choice."  She did participate in the Susan Koeman society, but I still  give to  Karen Quinlin Hospice for my Uncle Ben, and there is a site at Mt. Siani for my cousin Joyce's battle with ovarian cancer, (Joyce and Marie were like sisters, and both were diagnosed, went to remission, out of remission and battled to the end, only months apart). Enough to choose from.
 Plus your own choice. 

Thank you all for  being my sister's work family! 
 Love Always,
 Marie's brother, Al Ragonese
46 Stoney Hill Road
Jamesburg, NJ  08831-1167
 

‘k Weet het, ’t is stilletjes op Frisco, ik word van alle kanten gepookt om terug te schrijven en heb er wel zin in, maar er gebeurt momenteel niet echt veel dat ik de moeite waard vind om neer te pennen. Niet dat ik het niet naar mijn zin heb, integendeel…, een koffietje gaan drinken, eens getrakteerd worden door de barista, op de terugweg een praatje maken met de buurjongen… meer moet dat niet zijn, maar niet echt spannend om lezen. Ik schrijf trouwens wel, over van alles en nog wat, maar na het gelezen te hebben en me de bedenking te hebben gemaakt dat toch niemand wat heeft aan dat geleuter, zet ik het in mijn mapje ‘niet geschikt voor blog’ , en verschijnt er dus geen postje.

Maar vandaag wil ik wel even meegeven dat het hier volop lente is!

Net voor we in december naar België vertrokken was het hier behoorlijk koud en veel winterspullen hadden we niet mee verhuisd. Dus, nadat in belgenlandje de cadeautjes waren uitgedeeld, vulden we onze halfvolle (halflege?) koffers met sjaals, jassen, laarzen en truien.

Helaas is dit echt overbodig gebleken, want het is sindsdien niet koud meer geweest en sinds deze week is het helemaal voorbij, hetgeen ze hier winter noemen, overal schieten er nieuwe scheutjes uit, de bomen staan in volle bloei en ook mijn zaaisels (rucolla, basilicum, peterselie…) doen het goed. De natuurlijke jaarlijkse traditie van vermenigvuldigen heeft zich aangekondigd: de lentekriebels hebben duidelijk op de hormonenspiegel van de hummings gewerkt want gisteren hoorde ik zo’n raar geluid in de tuin…, rrrrrrr… rrrrrrrrrr…, een vrijend kolibriepaartje! Luttele seconden later, met camera in de aanslag, stelde ik -zeer teleurgesteld- vast dat het verliefde stelletje een beter plekje gevonden had om te stoeien.

Het is hier echt van dat ‘voormijmaghetzoblijven-weer’, hoewel een beetje regen een zegen zou zijn voor de natuur, want het is hier uitzonderlijk droog. Op de foto (klik om te vergroten), vorige week genomen, stonden er nog en paar plasjes in de kanalen, nu… geen druppeltje meer.

Weet nog niet hoe ons weekend er zal uitzien. Vorige week zijn we tenslotte niet naar Big Bear geweest. Volgens de site was er niet echt veel sneeuw, kwam daarbij dat ik wat hinder had van mijn oor en dat was genoeg om thuis te blijven.

Nu hapert er weer wat aan de scharnieren, dus mogelijk weer een rustig weekendje. Mijn lichaam sputtert wat tegen, heb zelf een diagnose gesteld, een BBO, een body burnout zeg maar, niet in mijn hoofd maar in mijn lijf dus. Bart Peeters zingt over zijn burnout ‘waar eens mijn hersens zaten, zit nu goulash en steak hach酒, bij mij is het eerder van ‘♪♪ waar eens mijn spieren zaten, zit nu goulash en steak haché, het zit hier duidelijk niet meer ♪♪ mee-ee-ee-ee-eeeee!!!! ♪♪.

Omdat het vandaag regent en niet ga fietsen, dook ik in mijn fotoalbums en vond fotootjes van een van de klassieke fietstochtjes die ik in Mechelen wel eens maakte. Zal er een dezer eens maken van mijn fietstochtje hier, dan kunnen jullie straks zelf oordelen waar het mooier is.

Zelf zou ik het niet weten, ben blij eens totaal iets anders te zien en geniet hier enorm van de brede, rustige, geasfalteerde fietspaden, meestal weg van het verkeer. Ik weet dat dit uitzonderlijk is voor de US, waar op de meeste plaatsen niet eens voetpaden zijn. Hier in onze cocon zijn we op dat gebied verwend, daarentegen missen we dan weer de charme van een stads- of dorpskern.

In Mechelen, op de prachtig aangelegde fiets- en wandelpaden buiten de stadskern, langsheen de Dijle en het kanaal is het leuk fietsen en dat alles zo vlakbij, terwijl je tenslotte toch in een stad(je) woont. De kasseien in de straten, de modder en putten in de Kruidtuin, vind ik maar niks met die pijnlijke armen van mij. Maar alles toe gieten met asfalt en beton… dat zou pas ramp zijn, edoch, een ietsje fietsvriendelijker zou niet misstaan in een stad met zoveel fietsers.

Ga nu even surfen en kijken of er in Big Bear kan geskied worden dit weekend….

Het is hier weer stilletjes en heb daar wat redenen voor: weinig inspiratie, zeer mooi weer, moet mijn nieuw fototoestel wat uittesten en eigenlijk ook ‘zeer bezig’ een en ander op een rijtje te zetten na de gebeurtenissen van vorige week….

Vandaag is de inauguratie van de nieuwe president, zat deze ochtend al om 7u voor TV. Ik hoor jullie denken, oei, die is totally americanised, maar nee hoor, want een uurtje later zette ik het toestel alweer uit, dacht, W wil vast vanavond kijken en de hele speech beluisteren, en omdat alles leuker is wat je samen doet ben ik dan maar op mijn fietsje naar Peete’s gereden.
En wie kwam ik tegen op straat, den Barack en zijn madame, uitbundig wuivend... heb mijn nieuw speeltje bovengehaald en voilà, dit is het resultaat… (hmmm, toch maar uit De Standaard gehaald!).

Ik moet zeggen, hier in Irvine is er weinig om die inauguratie te doen, toch voor zover ik zien kan. Heeft het te maken met het feit dat we achter het ‘Orange Curtain’ wonen, waar de meerderheid Republikein is, of is het op een ander stekkie te doen…? Ik dacht dat ik hier helemaal alleen in de coffeeshop zou zitten, dat iedereen aan zijn TV-scherm zou gekluisterd zijn, maar het is hier net zo’n ‘rustige drukte’ als altijd.
De klanten lopen in en uit, hier wordt trouwens veel meer koffie ‘to go’ getapt dan dat er ter plekke wordt geconsumeerd. De weinige mensen die hier hun koffie drinken blijven dan meestal wel uren hangen, ze lezen hun krant, hebben hier een afspraak, komen even uitblazen na het sporten, zitten voor hun laptop..., op de achtergrond speelt een mooi klassiek muziekje, gezellig is deze plaats, echt waar.  

Een kleine anekdote:

Ik zit hier zo’n beetje de kranten te bekijken op het internet, val ik op een gegeven moment op het beeld van Bush die in de helikopter stapt en het Witte Huis verlaat en zie op datzelfde moment dat mijn scherm helemaal onder stof zit… ik blaas er heel hard op en achter me zegt iemand: you must be very happy today…. Ik euh…? With our new president… I see that you blow Bush away….

Ha, Niloo komt net binnen… een Iraans meisje dat ik hier heb leren kennen, ze is schrijfster en altijd in voor een leuke babbel… ik blog op een andere keer wel verder….

Ondertussen lukt het me absoluut niet meer om te doen alsof het winter is, want hebben hier net een ware hittegolf achter de rug. Temperaturen boven de 30º! Alstublieft! Dus absoluut niét mijn weer! De week voordien dacht ik dat de Californian winter ingetreden was en wenste dat die zou blijven duren, maar het was blijkbaar ijdele hoop en van zeer korte duur.

Vorige week vrijdag zijn de Santa Ana Winds er op los beginnen blazen, ietsje rustiger zaterdag, maar sindsdien alsmaar harder en dat betekent heel hoge temperaturen, dag en nacht giert een warme föhn door ramen en deuren. Beikes, echt onaangenaam. Sinds gisteren is hij gelukkig geluwd, het is nu zo’n 25º en vannacht ook frisser. Oef.

10 dagen geleden nog een elektrisch vuurtje gaan kopen om wat bij te warmen op de badkamer, 2 keer gebruikt… zal het op Ebay moeten zetten, in België dan J.

Hier staat een lang weekend voor de deur, maandag is het Martin Luther King Day. Jammer dat W nog zoveel moet voorbereiden voor dinsdag, anders hadden we nog een uitstapje kunnen maken.

‘k Zal dus in mijn eentje nog wat trappen, het fietsen gaat nog steeds moeizaam, na een halfuurtje ben ik bekaf.  ‘Omafiets’ is een zelfstandig naamwoord, voor mij is het een werkwoord, ik omafiets namelijk. Mijn benen willen niet mee, heb een paar nieuwe wisselstukken nodig, vrees ik.

Moet ook dringend terug in de tuin beginnen snoeien, maar dat staat laag op mijn prioriteitenlijstje,

Jullie houden het waarschijnlijk niet voor mogelijk, maar mijn dagen zijn goed gevuld, hoewel ik de indruk heb dat ik niet veel uitsteek dan wat omafietsen, bloggen en rondhangen bij Peete’s.

Ik ga vroeg slapen en las overdag ook nog eens een rustperiode in, anders gaan mijn meters in het rood en crash ik, zoals een paar weken geleden. OK, ik verslaap een groot deel van mijn tijd, voor de meesten onder jullie een ongekende luxe, maar voel dat ik het nodig heb.  

Ik ben aan ’t zagen zeker…?

Zal misschien nog even op mijn fiets stappen en al ‘omafietsend’ een nieuw fototoestel gaan kopen, want het mijne is schielijk overleden, heeft zijn val tussen de cactussen niet overleefd, zo dood als een pier! En een nieuwe muis heb ik ook nodig, ook dood, maar die is thuis gestorven, in mijn handen...

Het afsluitertje bij onze thuiskomst zaterdagavond had ik er niet bij verteld, wou jullie eerst trakteren op een happy end van de prachtige dag in Joshua Tree Park.

Vorige week werd er bloed geprikt, de bedoeling is vooral om de (r)evolutie van de tumormarkers* in ’t oog te houden. Bij mij blijken die namelijk een goede parameter te zijn en dat is handig, dan hoef je niet zoveel ingewikkelde onderzoeken te ondergaan.

Zaterdagavond zat de brief van het lab in de bus en het resultaat was niet goed, meer dan een verdubbeling vergeleken met vorige keer. Beetje nader bekeken, bleek dat ze niet de CA 15.3 onderzocht hadden, wel de CA 27.29.

Bij mijn eerste afspraak hier in de US had ik een spreadsheet bij van de hele historiek van de CA 15.3 merkers met zelfs een grafiekje erbij, ik houd dat al bij sinds 2001. Dokters houden van statistieken, ik kreeg een pluim, want ook heel handig voor hen.

Waarom ze vorige keer wel, nu niet, de CA 15.3 onderzochten is me een raadsel, onoplettendheid, slordigheid…?  Het internet maakte me niet veel wijzer, volgens één site zouden de 2 vergelijkbaar zijn, volgens een andere niet.

Ik weet natuurlijk wel dat dit boven m’n hoofd hangt, mijn mooi verhaal kan niet eeuwig blijven duren. Ik ben te rationeel om te geloven in een wonderbaarlijke genezing, dat is voor ‘de boekskes’, maar blij dat ik de statistieken helemaal in de war kan brengen, in positieve zin dan. Toch was ik serieus van de kaart.

De nurse, Denise, vertelde me maandag dat die 2 merkers inderdaad vergelijkbaar zijn, maar dat het mogelijk om een ‘slecht staal’ ging en de uitslag mogelijk 'vals positief' was...???? Ze gaf me meteen een nieuwe afspraak en dan zouden ook de CA 15.3 onderzocht worden. Slecht staal??? Vals positief??? Larie natuurlijk, maar goed, opnieuw bloed prikken dus.

Woensdag (mijn verjaardag) rond 10u mocht ik het resultaat verwachten. Om 12u, nog steeds geen telefoontje, dan maar zelf gebeld… Denise zou me terugbellen, was bezig met een patiënt… Tot 16u bleef de telefoon stil, terug zelf gebeld, Denise was in meeting… Om 16:30 belt ze met het ‘heuglijke’ nieuws dat de CA 27.29 met 11 punten gezakt zijn en de waarden zodoende nog net binnen de normen vallen… de CA 15.3 zijn echter gestegen met 10 punten vergeleken met 4 maand geleden.

W had een half dagje verlof genomen om me wat op te beuren, maar als ik hem zo bekeek zag hij er zo niet nog belabberder uit dan ikzelf. Vanaf Denise’s eerste zinnetje gebaarde ik naar hem met mijn duim de lucht in…, maar na dat (zeer korte) euforisch gevoel bleef ik zeer verward achter. Dit resultaat was veel beter dan ik had durven hopen, maar victorie kraaien kon ik toch niet echt.
Waarom zou dit resultaat nu eigenlijk meer betrouwbaar zijn dan het vorige? Bad sample, false positive…. Bah, wat is dat nu voor onzin…? Het lab heeft in België ook een keertje een serieuze kemel geschoten (die ik nog steeds niet verteerd heb), maar hier leek het wel normaal. Nou moe!!?? Waarom blijft zo’n groot hospitaal dan in ’s hemelsnaam met dat labo werken?

Buttom line, geen reden om in paniek te slaan, maar aangezien mijn merkertjes zo snel reageren is dit een duidelijk signaal, zoveel is zeker, zonder negatief te zijn. Ik ga nu niet halsoverkop extra onderzoeken laten doen, maar wacht gewoon het resultaat af van de volgende bloedtest in april. Hopelijk dan meer duidelijkheid.

En wees gerust, ik gooi de handdoek nog lang niet in de ring en ben zinnens om nog heel lang hun statistieken in de war te sturen!

Oh ja, dit dagje had wel echt een happy end. We stapten na het verwarrend telefoontje de auto in en belandden in een gezellige bar, nadien heel lekker gegeten in een leuk restaurant, een superafsluiter toch nog van een rot(verjaar)dag!

*tumormarkers worden gemeten om de evolutie van de ziekte op te volgen, niet om een diagnose te stellen.

We vonden zo dat het tijd werd om onze neus nog eens buiten Irvine te steken en vertrokken zaterdagochtend naar Joshua Tree Park, voor ons eerder uitgesteld tripje van 15-11.

Het is deze keer ook weer even onzeker geweest want –net toen ik vrijdagnamiddag onze picknick begon klaar te maken- begonnen de Santa Ana Winds hard te blazen, Red Flag Alarm werd afgekondigd tot zondagmiddag.

’s Avonds pikte ik W op aan de luchthaven, hij was een weekje in Atlanta geweest. We besloten het er toch op te wagen en zaterdag om 6u vertrokken we, voorzien van eten en drinken, want we zouden het in 1 dagje doen en in het park is er nergens eten of drinken te krijgen, zelfs geen hamburger!!!

Het was een mooie rit (ongeveer 2u, koffiestop inbegrepen) naar het park. We waren heel verrast van het totaal andere landschap dat we al na een aantal mijlen oostwaarts te zien kregen en dat steeds wisselde naarmate we dichter bij het park kwamen. Op een bepaalde plaats reden we door een groot windmolengebied, heel imposant. Langs weerskanten van de autobaan stond het opgepakt vol van die turbines, zover we zien konden en dat gedurende verscheidene kilometers.

Na een bezoekje aan het visitor center, waar we wat uitleg kregen en nog gauw een plasje maakten, trokken we het park in, dat deels in de Mojave Desert, deels in de Colorado Desert ligt. We kregen een verrassend landschap te zien, het is woestijn, dus dor en droog maar toch heel divers, met rotsen en ontzettend veel bergen met stenen, die wel leken opgestapeld te zijn. En uiteraard met Joshua Trees bij de vleet.

Eerst reden we naar Keys View, op zo’n 1600m hoogte. Vandaar heb je een schitterend panorama op Coachella Valley, het glanzende wateroppervlak van de Salton Sea (ligt onder de zeespiegel), de Santa Rosa Mountains en de met sneeuw bedekte bergtop van de 3.500m hoge San Gorgonio Mountain. Bij helder weer, en dat was het geval, zie je zelfs de Signal Mountain in Mexico.

We hadden gepland om daar een mooie wandeling te maken en te picknicken, maar het waaide zo verschrikkelijk hard en het was er ijzig koud.  Foto’s nemen lukte amper, want je kon het toestel onmogelijk stil houden, het waaide zowat uit je handen! Na een 5-tal minuutjes zaten we al terug in de auto rillend van de kou.

Later maakten we een voettochtje naar Barker Dam, de enige plek waar er water te vinden is, ooit gebouwd door early cattle ranchers. Daar was het een heel stuk warmer, want veel lager gelegen.

Na onze picknick en een kleine siësta in de auto zetten we onze weg verder om later langs de zuidkant het park weer uit te rijden, we hadden toen nog zo’n 35km voor de boeg. Onderweg stopten we nog op een plek waar het vol cactussen stond. Eindelijk wat kleur in het dorre kleurloze landschap, hier zouden we nog wat mooie foto’s kunnen maken.

Tot dan had ik met het fototoestel gezeuld, nu zou W zich erover ontfermen. Om een beter overzicht te krijgen over de grootsheid van de plek en om een beter idee te kunnen weergeven op foto van hoeveel cactussen er wel stonden ging hij op een rotsblok staan, klaar voor de ultieme shot! Een seconde later zie ik hem voor me over de grond rollen, met zijn hoofd ‘bijna’ rakelings in een cactus… bijna, want zijn T-shirt en één kant van zijn hoofd zat vol venijnig pinnetjes, met heuse weerhaken. Verder no harm, zo dachten we, tot we verder foto’s wilden nemen en bleek dat het toestel helemaal geblokkeerd zat.

We hebben het niet meer aan de praat gekregen.

Voor de wildflower viewing en spring birding waren we kennelijk wat vroeg op het seizoen, niet echt veel kleur of beweging gezien, behalve dan die ene coyote. Maar indianen!!! Heb echt veel indianen gezien, zij het dan in mijn verbeelding, ik zag ze achter iedere rots opdagen… ik wist niet dat er nog zoveel overgebleven waren! Hmm, te veel naar westerns gekeken in mijn jeugd waarschijnlijk….

Heel voldaan en blij terug huiswaarts, zeker geen spijt van dit plezierige uitje.

Hoe het dokterssecretariaat het hier klaarspeelt om afspraken zo goed te plannen dat je niet moet wachten, weet ik niet, maar het kan geen toeval meer zijn, want heb hier willens nillens al heel wat doktersbezoekjes afgelegd en nog nooit moeten wachten. Maar hoe ze er in België telkens weer in slagen je bij elke afspraak heel lang te laten wachten… is me nog een groter raadsel.

Deze ochtend was ik nog eens bij dr. Alleskomtchoed (zie ook mijn postje van 12-09-2008), gewoon voor een routine onderzoek en bloedcontrole. Als altijd was ik weer veel te vroeg op de afspraak. En zie, een kwartiertje voor tijd werd ik al binnen geroepen, ik had nog niet eens de tijd gehad wat interessante nieuwe tijdschriften te lezen die er lagen.

In december in UZ Jette was het even anders, anderhalf uur wachten vooraleer ik aan de beurt kwam, gelukkig was ik gewapend met boek en Nintendo, want de meest recente Flair in de wachtruimte dateerde van december 2004, Thomas Siffer zat nog op volle zee!

Maar ik had het er wel voor over want mijn eigenste doktertje F is toch ‘the best’.

Deze namiddag weer even gaan fietsen, het is momenteel echt zalig weer, overdag zo’n 20° en ’s ochtends schijnt het zonnetje al om 7u de kamer in. Alleen jammer dat het zo snel donker is, rond 17u15. Van mij mag het hier eigenlijk altijd winter blijven, dit is echt ‘mijn weer’. De echte winter van ginder mis ik wel ‘n beetje, overal gezellig warm binnen terwijl het hier net omgekeerd is, binnen is het frisjes, ik moet ramen en deuren open zwieren om de warmte binnen te laten.

Ik doe dan maar alsof het winter is en heb een grote kasserol dampende Vlaamse erwtensoep gemaakt om een beetje in winterstemming te raken (maar dan zonder worst, spek en korstjes). Het recept heb ik uit het gouwe ouwe kookboek van ‘den boerinnenbond’, een uitgave van 1952 alstublieft!

Eindelijk heb ik hem terug te pakken gekregen, die goeie zalige slaap, na 2 weken van schaapjes tellen, piekeren, wachten tot het ochtend werd…. Een jetlag van hier tot ginder!!! Nooit heb ik er zoveel last van gehad, komt dat door het ouder worden? Dan zullen we dat maar aanvaarden zeker, want daar heb ik geen moeite mee, voorlopig toch niet. Volgende week komt er weer een jaartje bij en ik ben blij met elke verjaardag.

Ik voel me weer rustig, alles heeft weer zijn plaatsje gevonden. Kreeg vandaag een mailtje van een vriend, wat jonger nog dan ik, waarin stond ‘hoe ouder ik word, hoe eenvoudiger het voor me mag worden’. Wel, dat mag van mij ook.  

De ruimte om in je gedachten rond te dwalen wordt groter, je kan beter omgaan met de tristesse, de melancholie, de erosie in jezelf koesteren,  genieten van kleine dingen, geen gespeelde joligheid…. Ben ik aan ’t vervellen? Dompel ik me in nostalgie van hoe het vroeger beter was? Bof nee, want dat was het zeker niet, gewoon even mijmeren.

Een hele bocht maak ik weer, gewoon om te zeggen dat ik me terug veel beter voel -en 't is nog maar een begin-  maar het lijkt er op dat mijn goede voornemen geen ‘voornemen’ zal blijven, want ben al 3 keer gaan fietsen deze week. Niet de moeite om mee uit te pakken, het is ook absoluut niet de bedoeling om het onderste uit de kan te gaan halen, trappend met een hoofdband rond mijn grijze haren, druppend van ’t zweet in een blits en hip outfitje... helemaal niet, want daar word je toch geen dag jonger van en zie je er al gauw een beetje potsierlijk uit. Ik doe het wat eleganter, op mijn eigen tempo, heel rustig en gewoontjes, volhouden en conditie verbeteren is de boodschap!

♪♪ ‘k voel me goed, ik voel me goed, ‘k heb de kriebels in het bloed…♪♪ (Johan Verminnen)

Ik was dit weekend nog helemaal in kookstemming, wou mijn appeltaart nog eens uitproberen, had zin om wat mensen te zien… dus nodigde ik uit voor zaterdagavond.

Mijn gasten brachten een boeketje bloemen mee, in een vaas, want zo doen ze dat hier. Het is wel de bedoeling dat je nadien de vaas teruggeeft. Ook hadden ze een scrabble mee.
Dat niet alle Amerikanen even aangenaam gezelschap zijn bleek al snel, en toen ze ook nog eens veel te lang bleven plakken had ik het helemaal gehad. ‘Madame’ hield niet op de loftrompet over zichzelf te steken, waar ze allemaal zo goed in was, hoe verliefd haar man nog steeds was ondanks het feit dat hij zoveel jonger was, het hele verhaal over de reis waar ze mekaar leerden kennen, weer thuisgekomen dat de buren haar zagen stralen en zeiden: ‘B glows’ .... Ik kon nog net mijn reactie onderdrukken dat bij ons de buren eerder zouden zeggen: ‘als een oude schuur eenmaal vuur vat…’, heb toch maar wijselijk gezwegen en op mijn tong gebeten (niet mijn sterkste punt).

Hadden we toch maar gescrabbeld… zucht….

Ondertussen is het maandagvoormiddag, W terug aan ’t werk, ik zit bij Peete’s…. alles gaat weer zijn normale gangetje na een paar vermoeiende weken.

Heb voor 2009 alvast één goed voornemen gemaakt, nl. een beetje aan mijn conditie te werken, wat fietsen, terug beginnen zwemmen, stappen…. Zwemmen heb ik sinds begin november niet meer gedaan door al die problemen met mijn huid en mijn fiets gebruik ik eigenlijk alleen om 10 minuten verderop boodschappen te gaan doen, ondertussen raak ik nog amper een trap op! 5 na 12 is het!
Nochtans wordt hier heel wat gestapt, gejogd en gefietst, de vrouwen van Orange County zouden zelfs de fitste zijn van de US. Genoeg dus om me aan te zetten en zeker niet onder te doen! 
Ja, sporten doen ze hier wel, maar een boodschapje doen 5 minuten verderop te voet of met de fiets? Oh maar! Misschien kan ik hun daartoe wel aanzetten? Alhoewel, daar moet je echt een weirdo voor zijn (of van Europa komen).

Zo, ook hier hebben we het oude jaar afgesloten!

Dinsdag voelde ik me stukken beter en we konden dus ons oudejaarsavond feestje laten doorgaan. Gisteren de hele dag in de kookpotten geroerd, want we kregen G & T op bezoek. G is van Griekse origine en kent alles van lekker eten en drinken. Dankbare gasten, want ik kook graag, dus dat zat snor.

Onze gasten waren keurig op tijd en ik werd verwend met het juiste cadeau: een groot blik Griekse olijfolie! En, al heb ik geen Zuiderse roots, ik kap overal olijfolie in, dus dat deed me meer plezier dan het mooiste bos bloemen, die ik trouwens liever in de natuur zie staan! W kreeg een paar lekkere flesjes uit hun wijnkelder, ook een schot in de roos, of wat dacht je?

We zijn om 7u begonnen met de appetizers (home made humus, yoghurtdipje met spinazie, salsa…) overgoten met bubbels, dan kon ‘la grande bouffe’ beginnen. Eerst tomatensoep met zelf gedraaide balletjes (nostalgie?), nadien sushi en sashimi en als hoofdschotel eend met gebakken patatjes, linzen, veenbessen en knolselderpuree. En omdat G altijd spreekt over lots and lots of food  had ik nog voor een kaasschotel gezorgd om de overgebleven gaatjes op te vullen J, ook een groot succes, zo bleek.

Er was zelfs een première gisteravond, huisgebakken Normandische appeltaart! Want, hoewel ik zo graag kook, nog nooit heb ik me gewaagd aan patisserie. Met die microbe heeft mijn vriendin A me vorige maand in Texas besmet, ik kreeg het recept van haar. Thanks A! Het was overheerlijk!

En, als het waar is dat scherven geluk brengen, dan belooft het alvast voor 2009, want bij het apéro heb ik een glas gebroken en nadien bij het afruimen nog een tweede…. Voor we gingen slapen hebben we onze ouders gebeld om hun een gelukkig jaar toe te wensen, want daar was het ondertussen al 10u in de ochtend.

Nu zijn we net begonnen aan de leftovers onder een stralend zonnetje….