Alhoewel het niet onze eerste keer is in Bangkok, hebben we weer die cultuurschok bij het rondlopen in deze stad. Je weet niet waar eerst kijken naar al wat er in stalletjes en winkeltjes aangeboden wordt. Stijn laat zich naar ons toe brengen met een taxi-brommertje en vergezelt ons naar een oud koninklijk paleis dat we samen bezoeken. Het park is prachtig met vele bloeiende bloemen. Hij beweegt zich met een gemak door de drukke straten en loodst ons 's middags naar een ietwat groezelig Indisch restaurantje. Het eten is heerlijk.
Na de middag varen we tussen de locals met een taxiboot over een kanaal tot bij het nieuwe museum voor moderne kunst. Het is pas enkele maanden open en biedt een aantal boeiende installaties van Japanse en Thaïse kunstenaars. Met de sky train rijden we terug naar het guesthouse, waar we in de buurt Thaïs gaan eten. We sluiten de dag af op het gezellige terras van The beer house. Een wat kan je er drinken? Belgische bieren. Er is wel keuze tussen 15 verschillende Belgische bieren gaande van Kwak, over Hoegaarden naar Leffe en Rochefort. De Thaïs lusten het ook want wij zijn de enige buitenlanders op het terras.
Onze vlucht vanuit Christchurch naar Sydney gaat om 15.20 uur. We hebben bijna de hele voormiddag nodig om onze koffers te pakken, de camper weer in orde te brengen, wat schoon te maken en af te leveren bij het verhuurbedrijf. Het is zeer zonnig.
Van de chauffeur die ons naar de luchthaven brengt horen we dat het in België en Nederland bijzonder koud is.
Christchurch heeft een relatief kleine luchthaven, waar voornamelijk binnenlandse vluchten vertrekken. We vliegen dwars over de Nieuw Zeelandse Alpen en van hierboven zien we hem in al zijn glorie schitteren onder de zon..... de Mount Cook. De westkust ligt voor de verandering onder een dik wolkendek.
Na de tussenstop in Sydney, waar we wegens vertraging bijna moeten rennen voor de aansluiting te halen, landen we kort na 23 uur in Bangkok. Onze oudste, Stijn, staat ons gelukkig op te wachten, versiert een taxi, en vergezelt ons naar het guesthouse waar we twee nachten zullen verblijven.
De chauffeur heeft moeite om het adres te vinden en na een half uur over en weer rijden door straatjes en steegjes eindigen we in een achteraf steegje bij het mini guesthouse. Van buitenaf zit het er wat aftands uit maar de kamers zijn prima.
De zomer begint. We rijden naar het centrum van Christchurch en bezoeken er het hart van de stad. Dit is de meest Engelse stad van Nieuw Zeeland. Op het riviertje de Avon glijden bootjes met toeristen voorbij. Mannen in nette blazers met gestreepte das en strooien hoedje duwen ze met een lange stok voort over het water. We lopen naar de Cathedral Square. In de kathedraal speelt een plaatselijk 7-koppig blokfluitesemble mooie barokmuziek. Kinderen lopen af en aan om pakjes onder een reuze kerstboom te leggen. Op het plein voor de kerk is er een kunstmarkt en oudere mensen van het leger des heils komen er samen met hun instrumenten. De zomerkoopjes worden aangeprezen in etalages overladen met kerstversiering. Overal in de stad staan buskers kerstmuziek te spelen. Bloeiende bloemen, mensen in de zon en daartussen zilveren kerstbomen en met kerstslingers versierde trams. We blijven het vreemd vinden.
Na de middag rijden we over slingerende baantjes naar het Banks Peninsula. Dit schiereiland ontstond door uitbarstingen van twee vulkanen en was tot zo'n 25000 jaar geleden een eiland. We genieten voor een laatste keer van schitterende vergezichten. Al wat we wilden doen en zien is afgewerkt en wat niet lukte ligt nu toch te veraf om nog heen te rijden. We genieten van zon en ook van wind, want aan wind, soms heel veel en hele sterke, kan je hier maar best wennen. Geen wind is geen Nieuw Zeeland.
We bezoeken in de Canterbury Plains nog een Wild reserve waar ook een Maori show wordt opgevoerd. Een mooie afsluiter voor onze laatste namiddag die vooral bestond uit genieten..
Bij het Lake Tekapo ontwaken we alweer onder een stralende zon. We wandelen langs het prachtige meer tot aan de Church of the good Shepherd die aan de oever staat. A church with a view kan je wel zeggen. Het raam vooraan in de kerk met het kruisbeeld op het altaar precies in het midden, vormt de lijst voor het natuurlijke schilderij dat het meer met de achterliggende rij bergen vormt. Een mooie afsluiter voor onze tweede tocht door de bergen. Zou de Mount Cook nu eveneens in de zon liggen? We betwijfelen het.
Het leven met z'n drieën in ons appartementje van 6 m op 2.50 m bracht zo z'n praktische probleempjes mee. Vooral Mieke was een kei in het bedenken van creatieve oplossingen. Ondertussen zijn we professionele campervanbewoners geworden.
Waar is de Tui gebleven? De tui is een zwarte vogel, ongeveer 't formaat van een merel, waarbij het mannetje op de borst een wit veertje heeft. Reeds vanaf de eerste dag hoorden we van bij het krieken van de dag z'n speciale liedje. Het klinkt wat elektronisch, alsof er computergeluiden in verwerkt zitten en ook tijdens onze wandelingen, of ze nu bij de kust of in de heuvels, op het Noorder- of Zuidereiland plaatsvonden, was hij er steeds bij. Wat graag zouden we er eentje meenemen zodat we z'n zang ook in onze tuin kunnen horen. Maar sinds gisteren horen we hem niet meer.
De rest van de dag hebben we nodig voor de rit naar Christchurch, ons laatste doel op Nieuw-Zeelandse bodem.
Ons eerste werk vandaag, een kaartje naar Chris mailen voor z'n pensioen. We zijn er in gedachten bij en wensen hem nog een jarenlange grote vakantie toe. Ook hier begint vandaag de grote vakantie. De laatste twee dagen lijkt het erg rustig in de scholen die we voorbijrijden. Reeds een tiental dagen geleden zagen we kiwi's (zo noemen Nieuw Zeelanders zichzelf reeds een aantal jaar) met een grote caravan en hun schoolgaande kinderen bij een stop. Toen ik de moeder vroeg of ze niet meer naar school hoefden zei ze dat er de laatste weken toch niet veel meer gebeurt, enkel wat kerstliedjes zingen. Niets nieuws onder de zon dus.
Aangezien ons bezoek aan de Alps maar gedeeltelijk lukte doen we een tweede poging, nu vanaf de Oostkant. Vooraleer we echt de bergen intrekken, bezoeken we nog de Clay cliffs, steile, hoge toppen, gescheiden door diepe smalle ravijnen. Hoewel ze niet zo uitgestrekt zijn, doen ze ons erg denken aan Arches National Park in Utah en vinden we ze erg mooi.
In het Mount Cook national park liggen de gletsjers en hoge bergen opgestapeld alsof het geen toeval is maar een goed doordachte ingreep van een verwoed schepper. We volgen het meer dan 50 km lange Pukakimeer tot op het einde van het dal in een poging om de Mount Cook, met z'n 3764 m de hoogste berg van Nieuw Zeeland, te zien.
Tijdens de rit erheen passeren we de Mount Cook salmon farm. Voor slechts 4 euro kopen we er een ferme verse zalmstaart waarvan we later op de dag met z'n drieën lekker zullen smullen.
Het meer dat gevoed wordt door de rivier de Tasman, die van de Tasman gletsjer stroomt, ligt heerlijk blauw en turkoois te wezen onder een stralende zon. Op amper 1 km van het Mount Cook visitor centre slaat het weer opnieuw om. Eigenlijk hadden we de wolken in de verte al lang zien hangen. We treuzelen nog een hele tijd maar helaas de zware wolken blijven hardnekkig ter plaatse. Uiteindelijk besluiten we een stukje terug te rijden en de 8 km lange gravel road naar de Tasman Glacier te nemen. Vanaf de parking moeten we nog een stukje klimmen over een steil bergpad en naast de 29 km lange en 1,6 km brede gletsjer krijgen we toch nog een mistige glimp van de top van de Mount Cook te zien.
Door het samenspel van zon en regen krijgen we bij de terugrit de ene na de andere regenboog te zien met zulke uitzonderlijk intense kleuren zoals we ze nooit eerder zagen.
Voor de vierde dag op rij hebben we stralend mooi weer.
Op naar Dunedin, het Edinburgh van Nieuw Zeeland. Als we al hadden gedacht om niet aan Lucs werk te moeten denken, dan kunnen we dat hier wel vergeten. Inderdaad, Schotser kan het niet. Je merkt het aan alles, de straatnamen, de namen van de inwoners, de winkels, pubs en gebruiken, de monumenten.
We bezoeken er het oude station, één van de mooiste oude gebouwen van Nieuw Zeeland en meteen een goed voorbeeld van spoorwegarchitectuur op het zuidelijk halfrond.
Volgens de reisgidsen bevindt de steilste straat ter wereld,, de Baldwin Street zich hier. We kunnen het niet laten ze helemaal tot boven te beklimmen. De hellingsgraad moeten we nog berekenen,
1 m stijgen per 2,86m..... iets voor Johan misschien??
Vanuit Dunedin (spreek uit Deniedin, met doffe e en klemtoon op de middelste lettergreep en niet als Dune van het Engelse duin zoals wij steeds dachten..), gaat het noordwaarts nu. Tot Moeraki. De Moeraki Boulders zijn vrijwel perfect ronde keien die over een afstand van 50 m langs het strand verspreid liggen. Toen kalkzouten zich geleidelijk ophoopten rond een harde kern, zijn ze zo'n 60 miljoen jaren geleden op de zeebodem ontstaan. Na een wandeling van een half uur, beukend tegen de wind kunnen we dit alweer uitzonderlijke fenomeen bewonderen.
Het Otago Peninsula brengt ons nog meer moois. We nemen er een kijkje in het Larnach castle, het enige kasteel in Nieuw Zeeland, waar vooral de bijzonder mooie tuin ons zeer kan boeien. We zien er gekende bloemen en planten van bij ons die hier veel groter uitvallen. De vetplantjes die in ons schaaltje thuis 10 cm worden zien we hier tot twee meter hoog.
Een prachtige rit rakelings langs het water eindigt bij het Royal Albatross centre. Een jonge Japanse bioloog, die reeds twee jaar onderzoek verrichtte naar albatrossen op Hawaï, neemt ons mee naar een uitkijkpost waar we de vogels kunnen zien broeden. Dit is de enige kolonie koningsalbatrossen op het vasteland ter wereld.
Niet ver daarvandaan bezoeken we nog de Penguin Place. Via een stelsel van loopgraafachtige gangen waarin we ons muisstil moeten verplaatsen, kunnen we de dieren observeren. Alles komt nogal kunstmatig over, vooral de nesten die men onder planken heeft aangelegd. Wel kunnen we de vogels van heel dichtbij fotograferen. Maar de observatie op het Nugget Point gisterenavond, niettegenstaande het lange wachten en de koude wind, gaf ons veel meer voldoening.
Een tocht door de Catlins brengt ons verder langsheen de zuidkust. Het wordt een mooie rit langs uitgestrekte landschappen niet ver van de kust waar je aan de begroeiing merkt dat er steeds een stevige wind staat.
Schapen, schapen en nog eens schapen.
Kleine schapen, grote schapen, schapen in de bergen, schapen tussen het raapzaad, in de vlakte, in de wachtrij aan de stal, in alle maten en soorten, met een dikke vacht of in hun blootje....ze zijn er alom.
Bij Waipapa Point één van de uitkijkposten langs de kust hebben we opnieuw prijs. Een zeeleeuw, de nummer twee van de big five van Nieuw Zeeland, tracht ons duidelijk te maken dat dit zijn/haar domein is door heen en weer over het strand te lopen. Meteen hebben we ze waarschijnlijk alle vijf gezien: de potvis, zeeleeuw, hector-, dusky en bottlenose dolfijn. Ook zwarte steltkluten laten ons met luid en agressief gekwetter weten dat we beter niet te dichtbij komen. Onze picknick nemen we bij Purpoise Bay. Vanop een hoogte zien we hoe hector dolfijnen de surfers en dolfijnen in de baai komen opzoeken en er heel dichtbij rondzwemmen. Twee Duitse meisjes die naast ons geparkeerd staan en het meemaakten komen al springend en dansend terug naar hun wagen, zo enthousiast zijn ze. Op onze verdere tocht bezoeken we nog een paar watervallen, maar voor de Cathedral Caves moeten we omwille van het hoogtij passen.
Vooraleer we een kampeerplaats zoeken rijden we nog even naar Nugget Point. Eén vogel hebben we nog niet gezien. Gewapend met verrekijker en fototoestel vatten we post in een kijkhut. Na 20 minuten wordt ons geduld beloond en zien we hem op z'n koddige manier de zee uit waggelen, de yellow eyed penguin. Gedurende anderhalf uur zien we, met tussenpozen van 10 tot 15 minuten, zeven exemplaren één voor één uit zee opduiken en zich over het strand en de keien naar hun nest tussen de struiken begeven. Leuk is het als eentje op een rots belandt waar ie niet meer vanaf raakt. Een andere die na hem uit zee komt snelt hem blijkbaar te hulp met raad, want uiteindelijk durft hij het toch aan om van de rots af te glijden waarna ze samen hun weg verder zetten.
Nooit zoveel medicatie tegen zeeziekte genomen als de laatste weken. Vandaag staat er als vervanginn het bezoek aan Doubtful Sound alweer een boottocht op het programma. Tja, wat wil je .. als je op een eiland zit hoort dat erbij. Als in de Maori legende het Noordereiland de vis is die vanaf het Zuidereiland (de kano) wordt gevangen, dan is het kleine Stewart Island het anker. Vanuit Bluff nemen we dus de ferry naar dat kleinere Stewart Island. Zuidelijker gaan zit er voor ons niet in want dan kom je aan op de Zuidpool. Al vlug varen we de 32 km ondiepe Foveaux Strait over. De boot slingert zo erg van links naar rechts en van voor naar achter dat we het gevoel hebben op een kermisattractie te zitten, we krijgen er zowaar de slappe lach van. Helemaal hilarisch wordt het als ons oog valt op een Aziatische dame, die verwoede pogingen doet om de inhoud van haar kop koffie nochtans gesloten en van een drinktuit voorzien niet over zich heen te krijgen. Minutenlang blijft ze deze hoog op en neer bewegen tot ze verlost wordt door één van de bemanningsleden. De reis blijft de hele tijd erg turbulent, het is onmogelijk om je, zonder blauwe plekken op te lopen, te verplaatsen. Na een uur kunnen we van boord in Oban, het enige dorp op het eiland dat 390 inwoners telt. Aangezien er maar 11 km weg ligt waarover een toerbus een rondrit van 2 uur doet, kiezen we alweer voor een boottocht. Het blijkt dezelfde catamaran te zijn als deze van de overtocht. We bevaren de 16 km lange Paterson Inlet die diep het achterland inloopt.
Al vlug spotten we de eerste albatrossen White capped albatrosses vernemen we later die het gewoon zijn om achter de vissersboten aan te vliegen. Als de bemanning wat vis in het water gooit vechten ze bijna om de beste hapjes. Nog een hele tijd blijven de koningen onder de vogels de boot volgen. Verderop bemerken we langs de oever jonge aalscholvers, Spotted Shag om precies te zijn. Onderdeel van de tocht is een wandeling onder leiding van een natuurgids op het Ulva Island, een piepklein eiland waar men alle possums en ratten heeft verbannen zodat er een vogelreservaat is ontstaan. De kiwi, die zich elders heeft aangepast om als nachtdier te leven en zo te ontkomen aan de niet-natuurlijke vijanden, leeft hier opnieuw overdag. De gids vertelt ons buitengewoon interessante weetjes over typische bomen en planten. We spotten er de Saddleback en een Red Crowned Parakeet vogels die nergens anders ter wereld dan op het Zuidereiland voorkomen. Vader, moeder en zoon of dochter Stewart Island Robin (roodborstje, maar hier hebben ze een witte borst) komen zelfs gewoon voor onze voeten naar insecten zoeken. Als er op de terugvaart naar Oban nog een aantal blauwe pinguïns langs de boot komen zwemmen kan ook deze dag niet meer stuk.
In de namiddag combineren we de Fuchsia en Beech wandelingen tot een mooie tocht waarbij we omwille van het wisselvallige weer telkens de regenjas moeten omruilen voor de zonnebril of omgekeerd. Regenbuitjes duren nooit langer dan een paar minuten.
Voor de terugtocht met de ferry zijn we met z'n negenen, 3 bemanningsleden en 6 passagiers. Volgens de kapitein is de zee erg rustig maar wij vinden de terugreis even wild. Veilig bereiken we het Zuidereiland.
De wekker loopt al vroeg af . het regent. We lopen naar de cruise terminal en kiezen voor de vroegste en kleinste boot. Om kwart voor negen, lang voor de bussen met horden toeristen aankomen, varen we nog steeds in de regen als eersten langs de linkerkant de fjord af richting zee. Indrukwekkend hoe watervallen van de bergen in de fjord eindigen. We vonden een plekje op de voorplecht en trotseren er als enigen regen en wind. Dat heeft als voordeel dat we op de eerste rij staan als we een uurtje later de open Tasman Sea bereiken. Ondertussen is de zon van de partij en als de boot oversteekt naar de andere kant en terug richting vertrekpunt vaart ligt de fjord in al zijn koninklijke pracht voor ons. We varen rakelings langs de steile oever en voelen aan den lijve hoe de watervallen met volle kracht van de bergwand kletteren. Als de boot aanlegt om bij het drijvende sea observatory enkele mensen van boord te laten, beslissen we op het laatste nippertje om het eveneens te bezoeken. We dalen af in een 8 m diepe koker waar we door het raam de zeefauna en flora bewonderen. Dit keer zijn het de voorbijzwemmende vissen die ons in het aquarium komen bekijken. Een volgende boot komt ons oppikken, deze keer één van de grotere cruiseschepen, om ons het laatste eindje terug naar de haven te brengen. Door het koudere weer van de laatste dagen hebben we amper last van de zandvliegjes. Deze maken je normaal langs de hele westkust het leven zuur. Wekenlang blijf je je gevlekte huid nog krabben. Volgens een mooie Maori-legende loste één van de goden de vliegjes in Fjordland om te verhinderen dat mensen er te lang zouden blijven. Alleen op die manier kan de natuurlijke pracht van het Fjordland bewaard blijven. Ik denk dat God groot gelijk heeft.
Na deze adembenemende ervaring zouden we graag ook de vergelijkbare Doubtful Sound bezoeken. Na overleg met onze medepassagier Mieke rijden we echter verder naar de uiterste zuidkust.
