Sommige wedstrijden verlies je met glans en met opgeheven hoofd (cfr. voorgaande week in Genk), soms win je een match die je niet meer hoopt te winnen, en dit op karakter. De thuiszege tegen Charleroi was er zo eentje van het laatste "merk". Nochtans namen we een turbo-start : Maarten Houthoofd zette in de eerste seconden al drie Charleroi-spelers in de (nochtans nadrukkelijk aanwezige) wind, Emile Samyn vond het nog te vroeg in de match om de grote kans te benutten. Hoge pressing en korte balwisselingen maakten van de thuisploeg tijdens de eerste tien minuten duidelijk de betere ploeg. Een drietal corners, enkele halve kansen via Torbjorn Deckmyn en Emile Samyn waren toen ons deel. Na die openingsperiode kwam het fysiek sterke Charleroi echter opzetten : onder impuls van de boomlange diepe spits drukten ze ons dichter tegen eigen doel aan. Behalve enkele afstandsballen waren ze echter niet gevaarlijk, doch KSVR zocht te veel heil in lange ballen en verloor de greep op het spel. Ze waren ook wat onder de indruk van de harde duels van de bezoekende ploeg. Laurens Huysentruyt, Emile Deltombe en Maarten Houthoofd hadden elk op hun beurt verzorging nodig na een fel duel, en ook de Fair-Play'regels zijn nog niet in Charleroi gekend : een bal buitentrappen bij een geblesseerde speler zeker niet, en zelfs de bal teruggeven bij een scheidsrechterbal behoort niet tot hun vakjargon. Desalniettemin werd een 0-0 ruststand bereikt. Na rust was er hoop op beterschap, doch Stef Platteeuw moest al onmiddellijk in de voeten bij een bezoekende doorbraak. De herneming werd door een Charleroi'speler kurkdroog in de hoek geknald. In de beginnende herfsttemperaturen doet een koude douche nog minder deugd dan anders en deze 0-1 kwam hard aan. Doch na tien minuten kwamen we terug boven water : op een nochtans minder goed getrapte corner van Maarten Houthoofd kon Emile Samyn via binnenkant paal de 1-1 binnentrappen. En na een mooie actie van Robbe Janssens was Niels Van Craeyveld dicht bij de 2-1. De bezoekers kwamen nerveuzer en na een brutale fout van hun diepe spits kon de kort leidende scheidsrechter niet anders dan de rode kaart tonen. Zij waren hun beste speler kwijt, doch ook bij ons diende de sterkspelende Maarten Houthoofd gekwetst het strijdtoneel te verlaten. Het beste bewijs dat voetbal niet met 11 doch met 15 gespeeld wordt, leverde Niels Van Craeyveld. Als bankzitter gestart, speelde hij een enorm sterke en vinnige tweede helft, quasi betrokken in alle aanvallende acties. In de slotminuut, toen iedereen zich al verzoende met een billijk 1-1 gelijkpel, vond Emile Samyn nog de energie om achter een verloren bal te hollen. Tussen drie bezoekende verdedigers die de bal afschermden, slaagde hij er alsnog in de bal voor doel te brengen. De attente Niels Van Craeyveld was goed gevolgd en kon zijn sterke prestatie bekronen met een onverwachte winninggoal. In de slotseconde was er nog een reuzekans via Torbjorn Deckmyn doch de doelman hield de misschien overdreven 3-1 cijfers uit zijn doelvlak. Proficiat aan de jongens voor deze zege, puur behaald op karakter en na een moedig terugvechten na een 0-1 achterstand.
De tegenstander van onze shadows vandaag was een degelijke opponent, gezegend met enkele "ferme posturen" in hun ploeg. De doelman en hun twee donkere aanvallers waren duidelijk geen smurfen en bepaalden het wedstrijdverloop. Onze bende speelde nochtans een verdienstelijke partij, doch kwam onmiddellijk na de aftrap op achterstand op een stilliggende fase. Niet getreurd echter, onder impuls van een sterke Miras Zangeneh begonnen we beetje bij beetje wat kansen bij elkaar te krijgen. Het centrale verdedigingsduo Lowie & Lowie bgon steeds meer greep te krijgen op de Lierse-aanvaller en ook Lemmy Danneels liet op zijn rechterflank weinig door. Op een counter kwam Tibo Gereels alleen voor de doelman, die zijn poging in eerste instantie nog afblokte, doch in de herneming trof de goedgevolgde Robbe Tyvaert raak en de meer dan verdiende 1-1 was er. Op een corner van Miras Zangeneh miste Robbe op een (blond) haar na de voorsprongstreffer, meer zelfs ... op de daaropvolgende Lierse'corner werd een eigen doelpunt ons fataal en het stond 1-2. Na rust waren er omzeggens geen bezoekende kansen meer, doch ook de thuisploeg speelde iets minder fris. Toch waren er nog kansen voldoende om zeker een verdiend gelijkspel te behalen, doch pech en overhaasting stonden dit in de weg. De shadows moeten zeker niet wanhopen na deze 0 op 6. Gewoon in het achterhoofd houden dat de twee tegenstanders (Geel/Meerhout en SK Lierse) zeker geen doetjes waren, en dat in eigen rangen voldoende talent schuilt om volgende week SK Lierse B te kloppen ...
Bij de U13A haakt Simon Vandewiele dus af voor de wedstrijd van zaterdag wegens een heupblessure. Hij herneemt maandag. Lennert Cornette en Stijn Specenier blijven eveneens gekwetst "out". Bij U13'shadow is Jasper Cafmeyer lichtjes twijfelachtig wegens ziekte.
Een wedstrijd op het mooie grasveld van Racing Genk is altijd iets om naar uit te kijken. De thuisploeg en het voetbal dat ze prediken is altijd al een voorbeeld van hoe voetbal bij de jeugd dient gespeeld te worden : knap terend op vlotte balcirculatie, rappe vinnige acties, totaal niet gebaseerd op kracht en gestalte, doch wel met verzorgd voetbal van achteruit. Nu ook deze wedstrijd, al mogen onze jongens zeggen dat ze "mee" speelden. We speelden immers zeker geen onaardige wedstrijd en waren lange tijd in de running om iets te halen op Limburgse bodem. Getuige hiervan zijn de in totaal elf (11) corners die we afdwongen in 60 minuten tijd : een bewijs dat we ruimschoots aanwezig waren op de andere helft. Op één van deze corners kon Gaethan Lannoo de score openen na 8 minuten : hij kopte een klassecorner van Maarten Houthoofd koel binnen. En ondanks het duidelijk veldoverwicht van de thuisploeg was de volgende kans terug voor de bezoekers : Emile Samyn legde knap af voor Maarten Houthoofd, diens draaibal werd knap door de Genkse keeper gepareerd. Doch diep in de eerste helft kregen we steeds meer moeilijkheden met het Genkse tik-tak-voetbal. Op één van de vele doorbraken kwam de onvermijdbare 1-1 op het bord, al viel deze tegengoal wel zeer gemakkelijk. Na rust kwamen onze jongens met nieuwe "spirit" uit de kleedkamers en zowaar het eerste (dubbel) gevaar kwam van onze voeten. Op doorsteek van Arthur Declercq kwam Emile Samyn alleen voor doel, doch de sterke thuiskeeper redde en de daaropvolgende minuut werd een afstandspoging van Simon Vandewiele afgeblokt. En op een zoveelste corner van Maarten Houthoofd kopte Laurens Huysentruyt op de paal. Maar in plaats van een op dat moment logische nieuwe voorsprong, viel de goal aan de andere kant. Een verre terugspeelbal werd door het natte gras afgeremd en vond een sluwe Genkspeler die Stef Platteeuw net te rap af was. Jammer dat we op die manier een tegengoal incasseerden, maar fouten maken hoort nu eenmaal bij het leerproces van elke jonge voetballer. Zo ook bij het takenpakket van de scheidsrechter. Pas op : deze keer geen slecht woord over de globale prestatie van deze jonge kerel. Over de ganse wedstrijd leidde hij correct en onopvallend de debatten, doch twee fouten van hem waren cruciaal bij de eindafrekening. Eerst liet hij bij de fatale derde thuisgoal na om te fluiten voor een duidelijke voet-vooruit-fout op Emile Deltombe. En vervolgens ontnam hij de bezoekers de laatste kans op een slotoffensief door een doelpunt van Emile Samyn (met het hoofd nota bene) na corner van Maarten Houthoofd niet toe te kennen, nadat de bal duidelijk de doellijn had overschreden. Maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we ons kunnen verzoenen met een nederlaag op Limburgse bodem, in een wedstrijd waarin we veel konden leren.
Onze shadows leden een eerste seizoensnederlaag in het verre Geel. De treffer viel er via Jasper Cafmeyer. Een uitgebreider verslag volgt, tenminste als dit me bezorgd wordt door "reporters ter plaatse" ...
Een schitterende dag, een lange busrit naar het verre Geel en genoeg supporters om onze shadow-boys naar een overwinning te schreeuwen...kortom alle ingrediënten waren aanwezig om een mooi spektakel te beleven. Geel had nog niet verloren en was supergemotiveerd om de partij op thuisbodem te winnen.
De wedstrijd begon gelijkoplopend maar we zagen direkt dat het geen makkie zou worden. De Geelse jongens tikten snel en vlot de bal rond. We kwamen vrijwel direct onder druk.
Toch viel het eerste doelpunt in ons voordeel. Jasper zag de keeper vrij ver voor zijn doel en knalde de bal over de keeper heen tegen de netten. Schitterende goal!
Werden we overmoedig na dit doelpunt? Vergaten we dat voetbal samen moet gespeeld worden? Wat er gebeurde was niet direct duidelijk maar na het doelpunt kwamen we er niet meer aan te pas. Het moet gezegd dat de Geelse jongens er een eigenaardige filosofie op na hielden. Het kon even goed de ploeg van de vallende ziekte genoemd worden. De jongens gingen voor het minste tikje liggen en bij momenten volstond ook de aanwezigheid van een Roeselaarse voetballer binnen de meter om zich dodelijk gewond op de grasmat te krullen. Volgens mij heeft de verzorger van Geel meer gelopen dan alle spelertjes samen. Na deze veelvuldige onderbrekingen speelden de Geelse jongens met snel en efficiënt voetbal verder en op die manier kwam Roeselare meer en meer onder druk. De tegengoal bleef niet uit. Een mooi uitgetikte Geelse aktie eindigde tegen onze netten. Thomas deed wat hij moest doen maar was kansloos. Aangemoedigd door een verbaal sterk supporterslegioen werden ook de duels feller en de ref mocht een paar keer gele kaartjes uit de zak halen waaronder één voor onze witten. Op 2 stilstaande fases werden we koud gepakt en stond het plots1-3. We wilden wel maar steeds werd nerveuzer en slordiger gespeeld. In ons middenveld werd het een beetje een soep en er werd ongecontroleerd naar voor getrapt. De lange afstandsknallers misten hun effect. De goalie van Geel had in de eerste minuten zijn lesje geleerd en zou dat gedurende de ganse verdere partij onthouden. Op de flanken wilde het ook niet echt lukken. De aanval van op de flank werd telkens goed door de Geelse verdedigers naar buiten gewerkt.
Geel vierde het einde van een goeie partij met een mooi uitgespeelde kans. Van op de rechtsmidden werd een mooie pass richting linksvoor uitgevoerd en die tikte beheerst en mooi binnen. Een mooi doelpunt, het moet gezegd. Harde eindcijfers 1-4. Zeker verdiend voor Geel!
Wat hebben we nu geleerd? We moeten blijven ruimte zoeken en vlot de bal laten circuleren. Snel spelen is de boodschap. Zich laten opjutten door de tegenstander heeft geen zin want je wordt er alleen maar nerveuzer door en dat komt het voetbalniveau zeker niet ten goede.
Onze eerste nederlaag is een feit. Opladen voor Lierse volgende week zaterdag is de boodschap. Laat ons iets rechtzetten!! Weet dat we Geel thuis wel aankunnen maar dan moeten we vanaf minuut één geconcentreerd en samen goed voetballen!! Blijven geloven in jullie kunnen, jongens. Jullie zijn stuk voor stuk goede voetballers en het is niet verboden om dit te laten zien op het veld!! Nu eerst Lierse aanpakken en met Geel staat de rekening open!! Succes!!