Een nieuw jaar kan heel wat met zich meebrengen... Daarbij denk ik meteen aan kleding - schoenen - handtassen - beautyspullen - ... maar nu denk ik gelijk ook aan trainen - trainingspakken - hartslagmeters en de rest van de sportieve uitrusting.
U leest het goed. Hier volgt een ellenlange bekentenis.
Ik waag me in 2009 opnieuw aan een sportieve uitdaging. Een uitdaging die ik jaren geleden beoefende, met veel plezier, maar vaak ook doelloos en ongetraind.
Cross...
Wie ervan kan meespreken, al is het op de motor of quad, zal me vast gelijk geven. Die microbe verhelp je niet even met een uurtje platte rust of een doos bruistabletten. You hate it or you love it. Ik kies voor het laatste. De jaren tikken steeds verder op de teller, ik ging steeds vaker nadenken over een mogelijke terugkeer naar het amateursporten. Vaak dacht ik "men verklaart me gek", "dit past toch niet meer in mijn huidige leefwijze"... Verkeerde gedachten dus.
Op een zonnige lentedag floepte ik het eruit (zo ben ik dan wel): IK WIL CROSSEN. Right here, right now. Eén en al impulsiviteit, zo dachten m'n omstaanders. Totdat ik het dagen, weken en zelfs maanden later nog herhaalde: IK WIL -nog steeds- CROSSEN.
Vader, de grootvaders en vriendlief begonnen meteen aan hun zoektocht naar het geknipte materiaal voor oogappel.
Moeders en grootmoeders slaakten een zucht. "Waarom toch cross?" en vooral "Waarom als meisje?". De vragen stapelden zich op. Ik dacht na over een goed antwoord. De formuleringen flitsten door m'n hoofd. Mijn eerste gedachte was "Waarom toch ook niét?". Nu ik nog gezond ben. Nu ik nog maar weinig verantwoordelijkheden draag. Ja, dàt zou ik hen antwoorden, dacht ik bij mezelf. Zo gezegd, zo gedaan. Ze staan achter me, welke sport ik ook zou beoefenen. Eventually!
Met die goedkeuring in het achterhoofd, een gerepareerde schouder en een frisse geest, begon ik de verdere opties te overwegen. Gelukkig hoef ik me bitter weinig aan te trekken naar materiaalkeuzes toe: ik ben zo blessed als maar zijn kan met een handige harry (mijn vriend) en een goede denker (papa) in mijn omgeving.
Over dan naar de kledingkeuze, een zéér fijne, maar ook ingewikkelde bezigheid. Zal die helm wel bij die broek passen? Of erger nog: vloekt het kleur van mijn pakje niet met de kaderkleur? Enfin, het is gelukt. Ik ging niet over één nacht ijs, maar Xavier bestelde de outfits en nu wacht ik met spanning af om ze voor het eerst te gaan dragen.
Wat ik liefst zo lang mogelijk uitstelde: het trainingsschema. Mijn zwakke kant keek me recht in de ogen. Afzien = Freya? Hmm... Vroeger niet. Helemaal niet. Beelden van parelend zweet en gutsende oksels, ik zou er een dégout van gekregen hebben. U lees het opnieuw goed: "ik zou". Een kleine mentaliteitswijziging drong zich stilaan op. Als ik nog wilde crossen, dan zou ik de voorbereiding "te goei" aanpakken, zo had mama gezegd. Ze meent het. Papa sleurde me mee naar de sportdokter, die op zijn beurt een schema opstelde. Haalbaar, combineerbaar. Het uur van de waarheid was aangebroken. De knop werd omgedraaid. Ik trek nu tot 5x per week de sportschoenen aan voor een sportsessie. Fier als een hoentje ben ik, als ik de voordeur binnenstrompel met een zweetspoor achter me aan.
Om het samen te vatten... Ik ga er nog enkele jaartjes bij doen. Voor de fun, voor de sport en ook voor de voldoening die beweging me geeft. Alvast bedankt aan zij die me de power gever om er nog 'ne keer' voor te gaan. Bedankt aan m'n àllerliefste wederhelft Xavier, ouders, grootouders en last but not least, m'n broer(tje) Jens.
Hierbij verklaar ik mijn blogje officieel voor geopend! Tot later... Freya *
15-01-2009 om 14:26
geschreven door freya
|
