En zoals verwacht kreeg ik vandaag pas te horen dat ik zaterdagochtend al heel vroeg smorgens terug vertrek. Ik zal zondagochtend dus terug in de koude zijn. Morgen zal mijn laatste dagen in de bloedhitte van Arizona zijn. Veel te vroeg natuurlijk en alles pakken voor klaar te zijn voor zaterdag ochtend, om het nog wat erger te maken begin ik dinsdag al direct terug met de school en waarschijnlijk woensdag al met mijn laatste paar vluchten in antwerpen. Het wordt nog een erg zware tijd in Antwerpen. Ondermeer omdat Belgie zo klein is en de verschillende luchtvaartklassen zo dicht op mekaar liggen verschillende de procedures erg veel met degenen hier. Ik heb slechts 7 vluchten in antwerpen en dan moet ik mijn 'cpl IFR' halen, wat mij dan volledig klaar maakt om te gaan solliciteren. Daarachter wachten nog 3-4 weken die meer bedoeld zijn om je volledig voor te bereiden voor alle interviews en klaar te stomen voor het echte werk. De arbeidsmarkt voor piloten is nog steeds niet goed (de aswolk heeft dan ook niet geholpen), om niet te zeggen erg slecht. Op dit moment is in europa ryanair de enige die aanneemt en ik hoef er niet bij te zeggen dat ryanair volop profiteert van de crisis, door jonge piloten als mij aan te nemen en dan weer een smak geld laat betalen om te 'mogen' vliegen voor hun. Anyway, mijn cv's zullen van hier tot in Honululu gestuurd worden, kwestie van geen enkele kans te missen.
We hebben op onze laatste avond een bbq gepland met al onze instructeurs en van iedereen van wie we nog afscheid willen nemen. Morgen zullen we waarschijnlijk ook nog 'drie gouden latten' gaan kopen, maw nieuwe epaulettes om op onze schouders te dragen. Dat mag nu, aangezien we allemaal beroepspiloot zijn én in america is er een wet dat van zodra je beroepspiloot bent ze je op elke vlucht waar er een plaats is in buisiness class je moeten upgraden.
Ik heb veel geleerd van het land waar ik nu bijna 7 maanden heb gezeten, en al zullen er veel zaken zijn die we als europeanen nooit zullen kunnen begrijpen (de wapens, religie, extreme vorm van kapitalisme om niet te beginnen over de nieuwe gezonheidszorg van Obama!) staat het land op veel zaken toch ook voor op europa. Van het weer heb ik quasi elke dag genoten. Ik ben blij dat ik deze kans heb kunnen krijgen, na australie heeft het met toch weer ongeluuflijk veel levensevaring gegeven. Het vliegen was natuurlijk het hoogtepunt, al heeft iedereen hier ups en downs gekend en hebben we daar allemaal ook mee moeten leren leven. Arizona is een schitterend landschap vooral vanuit de lucht. Nu dat het hier 37 graden is kan je nog steeds op een halfuurtje tijd naar de besneeuwde bergtoppen vliegen en nog een halfuurtje verder en je zit over de grand canyon!
Anyway, ik ga genieten van de laatste paar uren hier, in het gezelschap van die andere knappe pilote, die over een week of drie ook wel terug op belgische bodem staat, ze had vandaag haar eerste vlucht op de bi moteur. Onzen dakloze staat te koop (snik) en daarmee is zowat alles gezegd
Ik dank iedereen voor het ijverig volgen van mijn blog en van alle reacties, ik was altijd blij om alle commentaar te lezen uit het belgiekske en kijk er naar uit jullie allemaal terug te zien.
JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Geslaagd voor de allerlaatste final check, ik ben er net van terug en een gigantisch gevoel van pure opluchting gaat door mij. Ik ben officieel beroepspiloot in goede weercondities, maw ik mag geld verdienen met het mooiste beroep ter wereld: vliegen!
Gisteren kreeg ik na mijn laatste vlucht ineens te horen dat ik vandaag mijn CPL of Commercial Pilot License skill test moest afleggen. So be it dus, ik kreeg mijn route, en die zag er niet al te moeilijk uit. De cock, was de naam van de examinator (en lachen dat die amerikaanse instructeurs deden met dieje naam!) een captain 737 bij brussels airlines. Erg aangename man, die hier voor 3 dagen is voor maar liefst 9 examens (hij was dan ook uitgeput toen ik als laatste gedaan had) afneemt. De klasgenoot voor mij had het net niet gehaald, en dus ging mijn stress level exponentieel de hoogte in, want dat was een erg goede piloot! Bij mij ging het erg vlot, en dan gaat alles altijd wat gemakkelijker. Het ging zelfs zo goed, dat we terugvlogen na maar een uurtje gevlogen te hebben en we nog wat langer in de lucht bleven om toch maar de nodige anderhalf uur gevlogen te hebben. Wat was ik content achteraf! Examinator heel erg tevreden en ik uiteraard ook. Ik ben hier nu klaar in Arizona, maar net zoals mijn check zal ik pas weten wanneer ik naar huis kom 1 dag voor ik vertrek (ik vermoed maandag). Megan heeft als verrassing voor bronwater uit hoegaarden gezorgd. Dieter en ik zijn tot nog toe de enigen die het gehaald hebben en dus helemaal 'klaar' zijn. De felicitaties stromen van alle kanten toe, vooral van al mijn instructeurs die ik hier heb gehad hebben me via facebook al gefeliciteerd.
De vlucht zelf liep zoals ik al zei vlot, ik moest al snel uitwijken naar coolidge, een vliegveldje waar al tientallen keren was geweest, en daar een paar verschillende soorten landing uitvoeren en al dan niet met 1 of met 2 motors. Later meer, nu uitgeput mijn bedje in, want groot feest is het hier nog niet aangezien de andere van mijn kotgenoten hun check respectievelijk morgen en overmorgen hebben is het dus niet de tijd om hier veel lawaai te maken!
Niet veel nieuws de laatste paar dagen (daarmee de late blog update). Gelukkige hebben we onze auto terug en is die gemaakt zonder al te veel tra la la. We hebben de laatste tijd erg veel tijd gehad met de promotie, omdat we toch geen 'deadline' hadden vlogen we amper 2 tot 3 keer per week. Het ziet er naar uit dat onze examinator volgende week dan toch zou aankomen en we in principe binnen een week of 2 thuis zijn. Dit is zoals altijd een voorlopige planning en zal ik het niet voor eind volgende week zeker weten. Nu dat ik mijn auto terug heb vind ik het helemaal niet erg om hier een maandje extra te hebben gebleven. Nog beter is dat het baseball seizoen net terug begonnen is en dus kan ik zaterdag nog naar de 'arizona diamondbacks' gaan kijken.
Dit weekend moest heel uitzonderlijk niemand van de promotie vliegen en besloten we om met z'n allen te gaan paintballen. Niet zo speciaals, iedereen heeft het wel is een keertje gedaan met luchtdrukgeweren kogels met verf naar mekaar schieten. Al moet ik er geen tekening bij maken dat dat in gun crazy america een erg populaire sport is heeft het toch heb ik weer maar een keertje iets van america geleerd. Via via hadden we gehoord dat er op 20 minuten rijden van ons een arena was, en eens aangekomen dachten we dat we verloren gereden waren, we stonden voor een kerk! Bleek dat achter de kerk een arena lag, en dat iedereen na 'churchschool' daar ging paintballen. En inderdaad in de schaduw van de kerk waren ze met 130 man aan het paintballen. De paintballers hadden zelfs speciale paintball t-shirts aan met inscripties als: 'the jezus christ paintball team'. Het geld dat we betaalden ging uiteraard rechtstreeks in de kerkkas. Compleet maft die amerikanen! Eventjes raad gevraagd aan de pastoor in mijn familie en blijkt dat dat hier normaal is: In de 'bible belt' (die dwars door arizona loopt) is de kerk alles, en is het hele sociale leven min of meer bepaald door de kerk. Anyway, ze waren erg vriendelijk en lieten 'our friends from belgium' zonder problemen meespelen. Om toch niet onder te doen voor de america achteraf met zijn allen ne goeie vettigen hamburger gaan eten. We hadden ons materiaal gehuurd en omdat niet al onze kogels op de vrienden van jezus christus waren afgeschoten besloten we de dag erop de woestijn in te trekken om er onze laatste kogels af te schieten. Zo geschied zo gedaan, waar we uiteindelijk terecht kwamen zou volgens mij de ideale plek zijn om een lijk te dumpen (en het zou me echt niet verbaast hebben moesten er onder onze voeten gelegen hebben). De fun was echter snel over toen iemand van ons een ratelslang had zien en horen ratelen. Het enige wat ik had gevonden was een erg groot slangenvel. Het gebeurd wel vaker dat je een ratelslang hier tegenkomt , zo waren mijn roommates een paar dagen terug gaan mountainbiken en hadden ze er ook eentje tegengekomen. De kans dat je door die beestjes gebeten word is echter erg klein. In AZ is er meer kans om geraakt te worden door een blikseminslag dan om gebeten te worden door een diamondback rattler.
Met het vliegen gaat het erg goed, en die check zou eigenlijk geen probleem mogen zijn al kan er altijd wel iets fout lopen... Zoals ik al zei word nu de perfectie verwacht. Het is hier wel bloedheet nu en dat is echt heerlijk, behalve tijdens het vliegen uiteraard. 10 u smorgens is het hier nu en het is al 29 graden. Helaas staat de airco in de winkels hier veel te hard voor de gemiddelde europeaan. Als Megan en ik naar de cinema, winkel, of shoppingcentre gaan hebben we altijd een pullover mee omdat de airconditioning hier vreselijk hard staat.
Anyway ik ga nog wat studeren voor volgende week! Vanavond een nieuwe lading fotos beloofd!
Veel te vertellen en niet goed wetende waar ik moet beginnen. Zal het dan maar chronologisch doen.
Ons citytripje naar Los Angeles en San Diego waren super. We waren allebij al eens in het pretpark 'Universal Studios' geweest maar net daarom wouden we er zo graag teruggaan. Toen ik 12 jaar was zag ik het als het paradijs op aarde en een pretpark in de VS hadden we tenslotte nog niet gedaan (de Mr. Bean in mij kwam weer maar eens boven). Om 'flinnekkes' te vermijden hadden we toch maar niet de 20 dollar all-you-can-eat ticket gekocht waarmee je bij all eetstandjes zoveel je maar wou kon eten (en ik moet er geen tekening bij maken dat er aan eetstandjes in een americaans pretpark geen tekort is). Het was ongelooflijk, schitterend net zoals ik het mij had herinnerd. De 'studios tour' blijft een topper van een attractie: Je bezoekt alle studios waar ze de meeste van al hun films opnemen en ziet hoe ze special effects creeren, zo zagen we onder andere 'wisteria lane': De straat van desperate housewives, en de plek waar jaws was opgenomen. De fotos staan al een tijdje op facebook. Van Los Angeles reden we via de schitterend mooie ocean drive naar San Diego. Ook San Diego was dik de moeite, en werkelijk iedere piloot die San Diego gaat bezoeken gaat naar de 'USS midway'. De USS midway is een oud vliegdekschip van de US Navy. Dat was de meest leerzame uitstap dat ik tot nu toe hier in America gedaan heb. Zo'n vliegdekschip is gigantisch groot en als het operationeel is is het een stad op zijn eigen: 4500 man werken dag en nacht op het schip. Toen ik zag hoe de meeste mariniers moesten slapen viel ik bijna achterover. Een gigantische slaapzaal Drie bedden boveneen en iedereen had onder zijn bed zijn enigste kast. Toen het vliegdekschip operationeel was waren er constant 4 chirurgen aan boord 2 tandartsen en werd er ber dag 5000 ton vlees klaargemaakt. Als een vliegdekschip uitvoer was dat altijd minstens voor 2 maanden, maar de mariniers wisten nooit hoe lang en soms kon dat tot 15 maanden op zee betekenen! Er stonden natuurlijk ook erg fraaie vliegtuigen op het schip. Op een vliegtuigschip landen dat is weggelegd voor de absolute elite. Er zijn meer dokters die hersenchrirurgie mogen uitvoeren dan piloten die op een vliegdekschip kunnen landen. Ongeluuflijk zonder meer, maar weet toch niet meer zo of het top gun leven wel iets is voor mij!
1000 mijl hadden we gereden, en dan is het niet verwonderlijk dat de dag erop en route naar scottsdale we in panne stonden met onze auto. Toen we hem naar de dichtsbijzijnde garage duwden kregen we de reparatieprijs te horen dat meer was dan dat onze auto waard was! Megan en ik hadden het zo goed als geaccepteerd: Tenslotte hadden we met onzen dakloze meer dan 8000 mijl gereden en was dit de enige panne die we ooit hadden gehad. Toen ik echter voor een tweede advies bij onze garage ging bleek het nog maar de helft van de prijs te zijn! Eind goed al goed dus en tegen het eind van volgende week hebben we onze auto normaal gezien terug. De dag erop vertrokken Megans ouders helaas konden we ze dus niet escorteren naar de luchthaven.
De volgende dag lag ik nog in mijn bed toen mijn roommate Dieter binnenstromde: Hij had groot nieuws en riep heel het appartement samen. Normaal gezien zaten we hier nog 2 weken, en waren we zo goed als klaar maaaar: zoals ik al zei is onze volgende check een van de meest belangrijke en moet er een examinator van Belgie worden overgevlogen... In Belgie zijn er een stuk of 10 examinators, maar geen enkele kon vrij zijn voor eind mei. Niet verwonderlijk want de meeste zijn profesionele piloten en na de aswolk zal het overuren kloppen zijn. Dit betekend dat ik waarschijnlijk pas eind juni thuis ben. Ik heb deze week maar 1 keer gevlogen en dat is bitter weinig voor deze periode. Zoals gewoonlijk is de communicatie met de school niet al te best en weten we die uit 2-3e hand en merken we alleen maar dat we allemaal amper vliegen. Niet zo erg denkt iedereen nu natuurlijk. Ik heb geen probleem met hier nog een extra maand te blijven maaaaar: Je moet weten dat veel jongens van mijn promotie hunkeren om terug naar huis te gaan omdat hun lief nog in Belgie zit, of omdat ze voor familiale redens terug moeten. Komt daar nog bij dat behalve ik, iedereen zijn auto al verkocht heeft omdat ze hem voor de zekerheid nu wouden verkopen en niet te laat en hem helemaal niet verkocht krijgen! Gelukkig heb ik Megan en zal zijn de auto verkopen, zo heb ik een auto tot de absolute laatste dag. Maar zoals gezegd hebben wij deze week ook geen auto met als gevolg dat we allemaal vast zitten in onze super leuke appartementen (not) en ons stilletjes aan beginnen dood te vervelen. America is het land van de auto en als je er geen hebt ben je echt totaal verloren. Met de fiets of te voet naar de winkel duurt minsten een half uur en is een kleine lijdensweg in deze hitte (gisteren officiel de eerste keer 40 graden). In elk geval voor iedereen die mij vraagt wanneer ik terug ben: Ik weet het echt nog niet tussen half mei en half juli zou ik zo zeggen
Gelukkig heb ik hier een bangelijk spelletje gekocht waar iedereen zich mee bezighoud. Het heet 'shoot the duck'. Het is een vliegende eend (een beetje zoals mijn telegeleide helicoptertje) en de bedoeling is dat je de eend moet afschieten met een laserpistooltje (god bless americaans speelgoed). De eend heeft het al 3 dagen van non-stop afschieten overleefd!
Voila, dat is het voornaamste denk ik! En nu terug naar het zwembad en genieten van die 40 graden!
Het zijn momenten als vandaag, dat mijn jongste nonkel Filip begraven wordt dat je beseft dat je toch erg ver weg zit van thuis. Ik had graag bij zijn afscheid geweest want filip was ne machtig toffe nonkel en ik ben er zeker van dat iedereen die Filip kende dit alleen maar kan beamen.. Gelukkig kon ik via de vele fotos die tijdens de plechtigheid genomen zijn toch iets van de uitvaart volgen.
De 'twinstar' of 2 motorige Da 42 verloopt goed al is het vreselijk hard studeren en vergt het veel concentratie in vlucht. Gisteren mocht ik voor de eerste keer een motor volledig afzetten in vlucht. Op een 1motorige toestel mag dat niet omdat de motor zo koud zou kunnen worden dat je hem daarna niet gestart krijgt en uiteindelijk een echte motorpanne hebt. Het was wel ff raar om links van me te kijken en te zien dat 'engine number 1' stokstijf stil stond, al verliep het al bij al wel vlot. Het is opletten geblazen op dit toestel want je instructeur kan gelijk wanneer een motor 'op je trekken' . Mijn instructeur nu noemen we 'den bompa' omdat hij toch al een tijdje op pensioengerichtigede leeftijd is, maar toch blijft instructie blijft geven omdat hij het graag doet. Hij is een vietnam veteraan die F4's, en F'18s gevlogen heeft van vliegdekschepen. Integenstelling tot vele andere instructeurs van zijn niveau (eigenlijk heeft hij de meest indrukwekkende carriere van ze allemaal) rijd hij met een bescheiden auto en moet ik geen 5 keer per dag zijn carriere aanhoren: Geweldige man om het zo te stellen.
Nog 17 missies te gaan op de Da 42 en zoals mijn instructeur het zei: 'you know how to fly, now we have to learn you fly twin engine'. Alles gaat er eigenlijk om, om een motor te verliezen in verschillende fases in vlucht. Als je een motor verliest is het belangrijk om controle over je vliegtuig te houden en dat doe je door volledige roeruitslag te geven: Dit doe je door je voetpedaal helemaal in te drukken, maar dit is fysiek enorm enorm zwaar. Het enige met wat ik het kan vergelijken is alsof je in een auto vollenbak op de rem moet gaan staan en je voet daar zou moeten laten voor een halfuur. Mijn been trilt elke keer en na een vlucht is mijn hemd zeiknat van het zweet.
Ik was met mijn 'wingman' Polo 3 dagen geleden gaan tenissen. Toen hij een van mijn onhoudbare opslagen probeerde terug te slagen viel hij erg hard op de grond. Gevolg: Een hele blauwe teen en 'fracturised bones'. Minstens 1 week grounded till further notice. Dikke dikke pech als je beseft dat wij hier over een dikke 2 weken klaar zijn: Hij waarschijnlijk niet, hij zal misschien zelfs naar Megan haar groep moeten!
Onverwacht hebben Megan en ik 3 dagen vrijaf gekregen dus gaan we op onze laatste weekend tripje. Morgen vertrekken we heel erg vroeg richting Los Angles om daar naar Universal studios te gaan. Daarna vertrekken we via de schitterende 'ocean drive' richting San Diego om daar nog 2 daagjes te blijven. Ik kijk er erg naar uit, omdat ik deze trip eigenlijk al is gedaan heb toen ik 12 jaar en ik heb er alleen maar schitterende herinneringen aan overgehouden! California here we come!
Door het bezoek van de familie deze week, heb ik nog maar eens beseft wat voor een luilekker leven ik hier heb. De verhalen laat ik best aan hun over. Ik heb een paar hele leuke weken achter de rug. De IFR navigaties waren heerlijk: Zo was er Nogales, een stadje op de grens met mexico te vergelijken met de stadjes bij ons op de taalgrens. De grens loopt letterlijk door het midden van de stad en het krioelt er uiteraard van de 'border patrol'. Verder was er nog 'Durango' in Colorado (schoon ma een veel te lange vlucht met een volle blaas!) aan de voet van de Rocky mountains. De Da 40 is zonder twijfel de mooist tijd die ik hier heb gehad. Bij ieder vliegveldje dat je gaat bijtanken krijg je meestal de rental car van het vliegveld mee en kan je iets gaan eten downtown als je wilt ( voorzover er een downtown is weliswaar).
Gisteren had ik dan mijn grote IFR check met de grote baas hier en dat ging super goed. Morgen mag ik mijn eerste vluchtje doen op de 'twinstar' de Da 42 mijn eerste tweemotorige vliegtuig. Helaas betekend dat ook dat mijn tijd hier bijna gedaan is . 17 vluchtjes en 1 maand te gaan. Er rest mij nog 1 check: dé CPL, of commercial Pilot license. Er word speciaal een examinator vanuit belgie overgevlogen om die examens af te nemen. Om de status als 'beroepspiloot' te krijgen word op dat vluchtje niets anders dan de perfectie verwacht. Het word dus een laatste maand flink doorstuderen want met 2 motoren vliegen is erg anders. Je moet precies weten wat te doen als je er eentje verliest en er zit een hele aerodynamica achter dat je moet begrijpen voor je een 'engine failure' goed kunt afhandelen. Bimoteur is een van de gevaarlijkste zaken om te vliegen. Als je eventjes niet oplet kan je vliegtuig volledig oncontroleerbaar worden. Voor de rest gaat alles hier goed en gaat het leven voort. Megan stoomt goed vooruit op de da 40 en het weer word alleen maar warmer.
De airshow vorige week was schitterend: De blue angels waren alles wat ik ervan verwacht had. De meest indrukwekkende act vond ik het bijtanken van een helicopter in vlucht. We waren echter ook serieus verbrand. De dag erop konden onze instructeurs grapjes als 'the red barons are here' niet laten.
De holdings check bleek uiteindelijk een van de gemakkelijkste tot nog toe: De check moest normaal gezien anderhalfuur duren maar na minder als een uur stonden we al terug op de grond. Ik dacht oftewel is het erg goed gegaan oftewel is het vreselijk slecht geweest maar ik zag niet echt in voor welke reden ik zou kunnen gefaald hebben: 'Good job, nothing special to say' was de kortste debriefing die ik kon hebben. Nu zijn de IFR navigaties begonnen en die zijn pas echt leuk. Eingenlijk is dit wat ik voor de rest van mijn leven zal doen in de grote jets. Je vliegt op 'airways' wat je kan vergelijken met autostrades in de lucht. In tegenstelling tot VFR navigatie is er aan IFR navigatie werkelijk niets maar dan ook niets moeilijk. Het vergt weinig voorbereiding en quasi alles word voor je geregeld door de controleurs op de grond. Zalig gewoonweg, integenstelling tot de rest van mijn opleiding dat veel concentratie vergt en soms kei hard werken is. Moesten we een autopilot hebben zou ik al helemaal niets meer moeten doen, misschien nog een stewardess met een maaltijd en het zou helemaal compleet zijn .Gisteren waren we naar de Grand Canyon gevlogen wat een avontuur!
Officieel mag je niet over de grand canyon als je maar 1 motor hebt maar we vlogen er dan maar net langs. Ongelooflijk mooi. . De sneeuw was bijna verdwenen maar het zicht vanuit de lucht was schitterend. Op de terugweg vlogen we via het grote skigebied in Flagstaff naar sedona. Sedona, ik was er niet meer geweest sinds kerstmis met Megan, maar oh wat was het toch zo mooi. Sedona was (Op Zoersel/Oostmalle na uiteraard) het mooiste vliegveld waar ik ooit geweest ben. Helaas is het ook levensgevaarlijk. We maakten er een landing en dat was een van de moeilijkste van mijn leven: Je moet werkelijk alle bergen zien te vermijden want het vliegveld ligt in een erg lage vallei omgeven door erg hoge bergrotsen. De turbulentie, veroorzaakt door de vallei is vreselijk sterk en de landingsbaan is niet lang.
Ik vlieg erg veel maar af en toe krijg ik nu toch ook een dagje vrijaf. Zo waren Megan en ik met 2 van onze klasgenootjes een vissersbootje gaan huren om op een van de grote meren hier te varen. Neig plezant! Megan zit ondertussen ook op de Da 40 na een succesvolle check met onze grote baas. Ik zit op 7 vluchtjes van mijn volgende uitdaging: bi moteur op de Diamond 42. Met 2 motors vliegen is een totaal andere ervaring en zal nog flink studeren worden. Ik moet in totaal nog 24 missies vliegen voor ik terug in Belgie ben. De laatste check is de 'CPL VFR' of Commercial Pilot License Visual Flight Rules later meer daarover.
Vanavond komen Megan haar ouders aan en zondag komt mijn hele familie hierheen! JIEPIEE
Vandaag was mijn laatste missie voor mijn holdings check. De holdings zitten goed onder de knie en mijn laatste missie verliep goed op de uitzonderlijk harde turbulentie na (mijn hood én zonnebril vloog op een bepaald moment zelfs van mijn kop ). Alles verliep goed en we vlogen wat ze noemen 'back to back missions'. Een back to back betekend dat we met 3 vertrekken (mijn instructeur , nog een ander leerling en ik). Ik vlieg eerst en land dan op een of ander vliegveldje, en daar wisselen we en neemt mijn klasgenoot over. Gilles en ik waren vandaag flightmates. Via de ILS of Instrument Landing System landde ik in 'Casa Grande' een vliegveldje op een halfuurtje vliegen van onze thuisbasis Falcon. Benen even strekken, een slokje water drinken (want dat was onmogelijk geweest door de turbulentie) en weg waren we. Net voor we opstegen deed Gilles een 'run up', wat we elke keer doen voor we opstijgen: Het is niet meer dan eventjes 'volle gaas' geven en kijken of alles wel deftig werkt. Ineens kregen we een blinkend rood scherm en een 'severe warning'. Bleek dat onze generator gefaald had, geen mayday call waard, maar vliegen mag niet (je hebt wel een batterij maar die gaat maar voor een halfuur mee).
Daar zaten we dan in Casa grande, een boerengat in het midden van de woestijn. BOOOOOOOOOOOOOOORING. 3 uur wachten tot iemand van de school ons kwam ophalen met het busje. Niemand van ons had al gegeten dus de snackmachine heeft goed verdiend aan ons vandaag. Buiten de snackmachine en een paar parachutisten was er werkelijk niets te doen in Casa Grande. Het is eigenlijk jammer dat we het volgende week niet voor hebben want dan beginnen de IFR navigaties en die zijn naar steden als Las Vegas, San Diego en Santa Barbara. Iets gemakkelijker om daar 3 uur vol te krijgen. Toen het busje er dan eindelijk was wachtte ons nog een 2 uur lange busrit terug naar Falcon. Een lange, saaie dag maar weer een ervaring rijker. Na het weekend word er waarschijnlijk een mechanicien overgevlogen om het toestel te repareren.
Gelukkig heb ik morgen vrijaf. Waarschijnlijk gaan we naar Tucson een stadje ten zuiden van Phoenix op de rand met Mexico en samen met Phoenix zowat het enige in Arizona wat je een 'stad' kan noemen. In tucson is er al een paar dagen een TFR of Temporary Flight Restriction actief omdat er een airshow bezig is. Die airshow moeten Megan en ik gezien hebben. Niemand minder dan dé flying thunderbirds komen er een show geven. The flying thunderbirds - voor de duidelijkheid niet de belgische popgroep met Miguel Wiels - is het acrobatisch stuntteam van het amerikaans leger. De absolute elite, de topguns themselves mijlenver boven de wereldbekende red bull airrace. Ik vind dat iedere piloot ze ooit in zijn leven gezien moet hebben. Aan de andere kant verwacht ik de gewoonlijke show voor het leger hier: veel vlaggen, een paar honderd keer het volkslied en het gevoel dat je in een film bent wakker geworden. Ik denk dat iedereen in mijn promotie ondertussen al minstens een keer gebeld of aangesproken is om het amerikaanse leger in te stappen. Dat we Belg zijn is geen enkel probleem: "We'll fix you a green card in no time". Ik was in een groot shopping centre aan het wachten op Megan die iets aan het passen was toen 2 recruteurs op me afstapten. Ik zag het al helemaal zitten, F-18 piloot worden hier (b)leek helemaal niet zo moeilijk ("If you know you to fly IFR I'm sure we could learn you how to fly fighters"). Wie weet als ik geen job vind in Europa... (al zie ik mijn ouders dat wel ietske minder plezant vinden).
De 80 check bleek uiteindelijk een makkie. Op naar de 'holdings' dus en die gaan voor zover erg goed. Ik vlieg nu met bijna 3 verschillende instructeurs wat maakt dat ik zo goed als elke dag vlieg, soms tot 3 uur per dag! Ik zie het als een enorm voordeel om met verschillende instructeurs te vliegen, het houd je scherp en elke vlucht is een beetje anders. Ik vlieg constant 'under the hood' en dat is erg intensief. De truuc is om zover mogelijk vooruit te denken, dat je niet ineens met 1000 dingens tegelijk bezig bent 'you have to stay ahead of the plane'.
Vandaag ben ik mijn verjaardagskado gaan cashen! Mijn zweefvluchtje. We zijn naar een clubje geweest op een uurtje rijden waar zowel Megan als ik al tientallen keren zijn overgevlogen. Ik waande me eventjes terug in Lake Keepit, Australie. Niet alleen was de sfeer die er hing relaxed, het lag ook net naast een meer en het lag letterlijk in het midden van de woestijn! HEEEEEEEERLIJK om nog is te kunne zweven! Een hoogtemeter, een snelheidsmeter en een variometer meer zat er niet in mijn vliegtuig (nog nooit met zo'n simpel vliegtuig gevlogen zelfs geen radio!). Van de turbulenties die ik smorgens vroeg op de 'instrument approach' nog zo had vervloekt nam ik nu gretig mijn voordeel! Van thermiek bel naar thermiek bel drie kwartier heerlijk zweven. Het blijft het allermooiste voor mij...
Voor de rest gaat alles zijn gangetje verder hier. Het is hier snamiddags nu zo heet (over de 30 °C) dat iedereen aan het zwembad ligt of dat er volleyball gespeeld word met z'n allen. Megan zat gisteren op een vliegveldje in Californie, meer dan 2 uur vliegen van hier toen ze haar motor niet gestart kreeg. Bleek dat er een kabeltje ergens los zat, en na 3 uur daar wachten kon ze gelukkig nog voor zonsondergang vertrekken (na zorgvuldige aanwijzingen van de mecaniciens van hier aan de telefoon). Jammer, want ik zag een nachtje in californie wel zitten om haar te gaan halen!
Eerst en vooral heel erg bedankt voor alle verjaardagswensen (en uiteraard voor de nodige centjes!) ! Vandaag had ik mijn 80 check, een check over maneuvers met de da 40 Helaas lag de wolkenbasis erg laag, en is dit een VFR check en dus ging het niet door (was het ondertussen niet meer gewoon om te moeten cancellen door het weer). Al had ik het liever vanochtend gehad, en dan 2 dagen vrijaf achteraf. Er word hier erg slecht weer voorspeld voor de komende dagen, maar hopelijk is het tegen morgen namiddag 5 uur wat beter. Vanavond word het waarschijnlijk een cheescake factory etentje met de prom (als ik geen job vind ga ik er een starten in Tervuren). Deze middag zijn Megan en ik naar de Ikea hier geweest, was wel leuk om nog is balletjes met frietjes te eten, voor de rest ziet de Ikea er identiek hetzelfde uit, op de palmbomen aan de ingang na. Van Megan en haar ouders heb ik een schitterend kado gekregen namelijk een zweefvliegvluchtje hier in de woestijn.
De nachtvluchten zijn ondertussen al een tijdje gedaan, dus daar is het vroege opstaan weer! 4, 5 uur smorgens was het gemiddelde deze week. Het instrument vliegen is veel intensiever en harder studeren thuis. Desondanks heb ik het liever, je bent veel meer 'bezig' in vlucht dan met het VFR. Om het heel simpel te stellen vlieg je van station naar station op bepaalde 'radialen'. Om een bepaalde radiaal te intercepteren moet je een aanvalshoek nemen en eens je dan op je radiaal zit moet je rekening houden met de wind. Veel rekenwerk dus. Je instructeur moet je letterlijk blindelings kunnen vertrouwen. De 'blind take off' of het opstijgen onder instrumenten jaagt de adrenaline door je lijf (zeker als je instructeur op dat moment een berichtje op zijn gsm aan het versturen is) , het instrument landen vind ik dan weer niet zo moeilijk. Eens na M80 begin ik aan 'holdings' een heel belangrijke fase in IFR. Wat de meeste leken zouden beschrijven als 'boven het vliegveld cirkellen' later meer daarover. Nu dat ik in IFR zit moet ik nu en dan nog is op de simulator. Dat is de grootste verschrikking voor iedereen hier, niemand snapt hoe we daar zo lang op hebben kunnen trainen in Belgie. Het is veeeeel te gevoelig en reageert helemaal niet zoals het echt vliegtuig.
Nogmaals bedankt voor alle verjaardagswensen en we gaan er hier een lap op geven!
