Ontstaan van geld

Onze voorouders hadden geen geld. Als ze iets nodig hadden, ruilden ze dat. Dit heet ruilhandel. De bakker ruilde brood bij de slager voor vlees enz. Op een dag wilde iemand weten wat er aan de andere kant van de berg, de oceaan of de horizon was. Daarna wilden steeds meer mensen dat weten. De grootste avonturiers trokken eropuit. Zij namen allerlei voorwerpen mee. Voorwerpen die ze zelf hadden gemaakt of vruchten die te vinden waren op de plek waar ze leefden. Ze ontdekten dat de wereld heel anders kon zijn dan op de plaats waar ze leefden.

De mensen moesten zich goed voorbereiden op deze verre reizen, want reizen was erg gevaarlijk omdat er op het land veel roversbenden waren en op zee veel piratenboten. Als ze op hun bestemming aankwamen ruilden ze de voorwerpen die ze van thuis hadden meegenomen en ze namen de voorwerpen mee die ze thuis niet hadden.

Door al die nieuwe en onbekende voorwerpen veranderden de mensen. Na een poosje wilden ze opnieuw de wijde wereld in en zo werd er steeds meer geruild. De vroegste sporen van ruilhandel zijn 4500 jaar oud. Die eerste ruilhandel werd onder andere ook betaald met vee, rijst of gerst. Later gebruikte men voorwerpen die gemakkelijk mee te nemen waren, armbanden, messen of mooie schelpen.

Wanneer onze voorouders het met elkaar eens waren over de waarde van de voorwerpen die zij wilden ruilen, was iedereen tevreden. Als ze het niet eens waren, ontstonden er ruzies, soms zelfs oorlogen.

Om het ruilen makkelijker te maken en om minder gevaar te lopen op hun lange reizen, namen ze kleine stukjes goud en zilver mee. Dat was handig. Goud en zilver waren er niet zoveel en een klein beetje ervan heeft al een grote waarde. Je hoefde er dus weinig van mee te nemen om toch veel te kunnen kopen. Het onhandige van die stukjes goud en zilver was wel dat je ze steeds moest wegen, want een zak graan kostte bijvoorbeeld 10 gram goud. Daarom begonnen de mensen munten te maken. Ze maakten ze altijd precies even zwaar. Zodat je er makkelijk mee kon rekenen.

Gouden en zilveren munten waren precies hun gewicht in goud en zilver waard. Een gouden tientje was dus gemaakt van 10 gulden aan goud. Zou je de munt omsmelten tot een klompje goud, dan nog bleef hij 10 gulden waard.

Sommige slimmerds schaafden rondom de munt een randje weg. Met het goud en zilver dat ze zo verzamelden, konden ze nieuwe munten maken. De oude munten werden daardoor minder waard. Je kon het niet meteen zien, maar als je ze woog kwam je daarachter. Om dat te voorkomen kregen de randen van de munten ribbeltjes. Ook werd er wel een tekst op gezet. Als de ribbeltjes of de tekst ontbrak, was er dus met de munt geknoeid.

Op Nederland guldens stond vroeger God zij met ons. Tegenwoordig zijn de munten van nikkel, maar tot 1969 werden de oude guldens en rijksdaalders (2 gulden 50 cent) nog van zilver gemaakt. Het God zij met ons was toen nog steeds bedoeld om zilverschrapers tegen te houden.

Voor de euro kwam in Nederland, werd er dus betaald met guldens. Het teken voor de gulden was fl. Dit stond voor florijn. Het woord florijn komt van het Italiaanse florinus. Deze munt werd door de stad Florence gemaakt en de gulden werd naar dit voorbeeld geslagen.

Het ontstaan van het bankbiljet
Er werden eerst munten gemaakt van goud, zilver en van andere metalen. Later kwamen er ook papieren bankbiljetten bij. Dat ging zo. Lange tijd gingen de handelaren met grote zakken met munten op stap. Dat was nogal onhandig en ook gevaarlijk. In de Middeleeuwen (ca. 12^{e tot 15e eeuw) gingen handelsreizigers daarom anders betalen. De kooplieden gaven hun gouden en zilveren munten in bewaring bij de goudsmid. Als de koopman een verkoper moest betalen, gaf hij hem een brief waarin stond dat deze verkoper, die met zijn naam werd genoemd, zijn geld kon ophalen bij de goudsmid. Een dergelijk brief werd een geldwissel genoemd. Boeven hadden daar niets aan, want hun naam stond er niet op.}

Het kon natuurlijk gebeuren dan een koopman maar doorging met geldwissels uitschrijven zonder dat hij darvoor genoeg munten had. Als de ontvangers dan naar de goudsmid gingen, bleek het geld allang op te zijn. Daarom ging de smid zelf wissels uitschrijven. Aan iemand die goud kwam brengen gaven ze briefjes mee die evenveel waard waren als het ingeleverde goud. De koopman kon dan met de briefjes betalen en de verkoper kon ze dan weer ruilen voor goud bij de smid.

Op de goudsmidbriefjes hoefde geen naam ingevuld te worden. Iedereen die een dergelijk briefje inleverde bij de smid kreeg in ruil goud. Op het briefje stond bijvoorbeeld: Goudsmid Jansen betaalt ´aan toonder’(degene die het briefje liet zien) 10 goudstukken. Zulke ´brieven aan toonder’waren handiger dan de wissels. Iemand die zo’n briefje kreeg hoefde daar niet altijd mee naar de smid. Hij kon met het briefje zelf ook weer iemand betalen. Iedereen nam het briefje aan, omdat hij wist dat hij er, als hij wilde, echt goud voor kon krijgen bij de smid.

De goudsmid moest steeds meer goud bewaren en langzamerhand werd hij bankier. De briefjes die hij uitgaf werden bankbiljetten. Zulke biljetten waren makkelijk na te maken, want niet iedereen kende de smid/bank. Soms waren er zelfs briefjes uit het buitenland. Daarom ging de regering zich ermee bemoeien. Er kwam een wet, waarin stond dat er maar 1 bank mocht zijn die bankbiljetten kon uitgeven. Die ene centrale bank kocht het goud van alle smeden, die in ruil daarvoor bankbiljetten kregen. Zo waren alle bankbiljetten in het gehele land hetzelfde. En iedereen wist dat hij, als hij wilde, bij de ene centrale bank een vaste hoeveelheid goud voor een dergelijk biljet terug kon krijgen.

De eerste centrale bank ter wereld was de Riksbank in Zweden. Die werd in 1668 opgericht. De centrale bank van Nederland, De Nederlandsche Bank, werd in 1814 opgericht.

Nadat er met munten werd geknoeid, zijn er natuurlijk ook weer mensen die proberen valse bankbiljetten te maken. Hoe? Door te zorgen dat de nagemaakte bankbiljetten zo goed mogelijk lijken op de echte. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Door allerlei technische snufjes zijn bankbiljetten beveiligd tegen namaak.Het kost veel tijd en echt geld om die beveiligingen na te maken. Je zou het kunnen doen met een kleurenkopieermachine of een echte drukpers. Ook zou het gaan met een computer en een kleurenprinter.

Die valse biljetten worden meestal snel ontdekt, want in de biljetten staan allerlei echtheidsdingetjes, die bijvoorbeeld onder een blauwe lamp zichtbaar zijn. Daarom hebben kassa’s soms zo’n blauwe lamp om te kijken of het geld echt is.

Het namaken van munten komt weinig voor. Dat is veel duurder om te maken dan wat men er mee kan verdienen.

De Euro
Na alweer een vreselijke oorlog tussen een aantal landen van Europa vonden de mensen dat dit nooit meer mocht gebeuren. Ze konden hun landen ervan overtuigen zich te verenigen om elkaar zo beter te leren kennen. Zo ontstond de Europese Unie. Binnen deze Europese Unie besloten meerdere landen (twaalf om te beginnen) om hetzelfde geld te gaan gebruiken, want het was erg onhandig om telkens als je grens over ging geld te moeten wisselen. Of als een bedrijf met meerdere landen handel drijft, elke dag maar weer de wisselkoers in de gaten te houden. Per 1 januari 2002 betalen we dus met de euro. En als we op vakantie gaan, kunnen we in de meeste Europese landen betalen met de euro. De euro is eigenlijk een beetje de dollar van Europa.

De euro heeft 7 verschillende biljetten waarover ik het nu niet wil hebben. De euro heeft ook 8 verschillende muntstukken. Twee ervan hebben 2 kleuren, namelijk de muntstukken van 1 euro en 2 euro. Aan de voorkant zijn de munten in alle landen gelijk, alsof we samen 1 groot land zijn. Aan de achterkant zijn die munten in alle landen verschillend. Om ons eraan te herinneren dat ieder land zijn eigen geschiedenis heeft. Op die van ons staat het hoofd van koningin Beatrix.

De 3 rode muntstukken zijn de honderdsten van een euro. Dat zijn de eurocenten. Er zijn munten van 1, 2 en 5 eurocent.

100 munten van 1 eurocent zijn evenveel waard als 1 euro.

1 euro is evenveel waard als 100 munten van 1 eurocent.

De 3 gele muntstukken zijn de tienden van een euro. Er zijn munten van 10, 20 en van 50 eurocent.

10 munten van 1 eurocent zijn evenveel waard als 1 munt van 10 eurocent.

10 munten van 10 eurocent zijn evenveel waard als 1 munt van 1 euro.

Hoofdstuk 1 de bouw

De White Star Line had 3 nieuwe schepen nodig om zaken te kunnen blijven doen. Helemaal vernieuwd en met de nieuwste snufjes aan boord. deze schepen zoude beter zijn, groter, luxer en veiliger dan de Mauretania en de Luistania. Er waren al plannen in 1907 voor deze gigantische grote passagiers schepen. Lord Pirrie van Harland en Wolff, zijn neefjes Thomas Andrews, Edward wildding en J.Bruce Ismay moesten de plannen uitwerken. De schepen van de White Star Lines schips werden gebouwd door Harland en Wolff, oa: Titanic Olympic en Gigantic,die is later Brittanic gaan heten. Op 16 December 1908, is met de bouw begonnen van de Olympic bouwnummer 400. Drie maanden later, op 31 maart 1909, is met de bouw begonnen van de Titanic bouwnummer 401.

Ook zijn er een aantal ongelukken gebeurd tijdens de bouw, het ergste is wel dat er een arbeider tussen de dubbele huid zou zijn achtergelaten. Ongelukken waren in die tijd geen uitzonderingen, ook mede door de lange arbeiderstijden:54 uur per week. Mocht er een ongeluk gebeuren kon je vertereken, voorzieningen waren er niet in die tijd, wel is er plotseling een regeling ingevoerd:werklieden die materialen uit de rekken moeten halen mogen nooit tussen de platen staan. Iedereen die betrapt wordt door deze regel te overtreden, wordt onmiddellijk ontslagen. De Titanic is op 31 mei 1911 om 12.14 uur te water gelaten, het duurde 62 seconde. Die dag vertrekt ook de Olympic voor haar eerste reis onder leiding van kapitein E.J. Smith. Uit Engeland kwam het meeste van de inrichting, maar ook in Nederland werden er meubels bezorgd. waaronder de koninklijke Nederlandse meubel fabrieken uit den haag zorgde voor een deel van de inrichting van de van de eerste klas. En een Rotan fabriek, ook uit den haag zorgde voor de witte Rotan stoelen. (Rotan is een soort bamboe) de bouw van de Titanic was nog niet eens af, Er moesten nog meubels geplaatst worden: een boekenkast van de bibliotheek staat nog aan wal en nog rieten stoelen van Nederlandse makelij, die hadden de boot gemist. Ook moesten nog toiletpotten geplaatst worden die waren op het schip aanwezig in houten kratten. Ook de verwarming werkte niet hoe het moest zijn. Er moesten nog bouwrekeningen betaald worden na het vergaan van de Titanic.

Hoofdstuk 2 de ramp

Op zondag 14 april 23.40 uur 1912 voer het schip tegen de ijsberg. De man die op de uitkijk post stond zag de ijsberg voor het eerst hij heette Frederick Fleet. Hij luidde de bel drie keer en riep "Ijsberg recht vooruit!", maar het was al te laat; het schip ging te snel om te kunnen draaien. Er waren geen verrekijkers aan boord en als die er wel waren geweest hadden ze de ijsberg eerder gezien en had het schip sneller kunnen afremmen, want het schip had een vaart van 40 km p/uur.

De kapitein Edward John Smith wilde de mensen op het schip niet ongerust maken en daarom gaf hij weinig informatie aan de mensen, hoewel hij toch van Thomas Andrews had gehoord dat het schip over 1 uur zou zinken. Er waren 2270 mensen aan boord die gered moesten worden.

Het schip schoof langs de ijsberg, waardoor de schroeven in het onderdek losschoten en het water naar binnen stroomde. Het water kwam over de waterdichte schotten heen en stroomde over naar het achterste gedeelte. Het gewicht van het water trok de boeg onder water en de eerste schoorsteen brak af. Het water verpletterde de glazen koepel boven de statietrap in de eerste klas. Het voorste deel van het schip zonk onder het gewicht van het water steeds dieper, waardoor het achterschip steeds hoger in de lucht kwam en er een grote spanning op de romp ontstond. De romp was niet bestand tegen zo’n spanning en brak in tweeën. Het achterschip zakte terug en alle schoorstenen braken af en de boeg zonk verder en er viel een deel van de inhoud uit, zoals enkele stoomketels. Het dek werd steeds steiler. Het achterschip begon ook al vol water te stromen. En verdween uiteindelijk ook in de oceaan. Om 01.15 uur bereikte het water de scheepsnaam op de boeg. Het schip helde over naar links (dit heet bakboord).

Hoofdstuk 3 de redding

Kort na middernacht gaf de kapitein een opdracht om de sloepen of reddingsboten in orde te maken, maar er was nog steeds geen algemeen alarm geslagen. Alle sloepen werden ingeladen, de eerste klas ging voor, en kregen wat ze wilden. En de derde klas is met het schip mee onder gegaan, want er zijn maar weinig mensen van de derde klas gered. Op het schip waren veel mensen in paniek en vochten voor hun leven, er waren ijzeren hekken op slot gezet omdat het anders veel te druk en te vol zou worden op het dek. De mensen die alles moesten regelen moesten wel dreigen met hun geweer. Op het schip wist iedereen wat er ging gebeuren; ook het orkest, maar ondanks dat het schip zal zinken maakten ze toch vrolijk muziek.

De reddingboten werden in het begin nog niet zo goed gevuld. Er waren 4 opvouwbare reddingsboten A, B, C en D, en 16 reddingssloepen, en veel maar half bezet met mensen. Boot A is omgeslagen en zo’n 25 mensen klampen zich er aan vast. Om 01.20 uur vertrekt reddingsboot 9 met 55 mensen. Om 01.25 uur wordt reddingssloep 12 gevuld met 40 vrouwen en kinderen. 2 zeelieden krijgen het commando.

Toen de Titanic uiteindelijk zonk, kwamen veel mensen in het water terecht. Ze probeerden ergens op te klimmen, maar er waren maar weinig mensen die iets vonden. Het water was ijskoud. De mensen die in de reddingboten zaten konden naar ze toe varen, maar dat durfden ze niet, omdat ze bang waren dat de mensen in het water hen omver zouden trekken. Pas veel later ging één reddingboot terug en zo konden nog 5 mensen uit het water gehaald worden. Eén daarvan ging alsnog dood door onderkoeling.

Toen alle sloepen ingeladen en neer gehaald waren duurde het nog 4 uur voordat het reddende schip (de Carpathia) er aan kwam.De Carpathia was omgedraaid omdat hij het noodsignaal had gehoord. De mensen die op de Carpathia verbleven, maakten ruimte vrij voor de passagiers van de Titanic. De passagiers van de Titanic zochten naar hun familieleden. Slechts 4 vrouwen vonden hun echtgenoot veilig terug. Mensen sliepen op dekens of op een stapel handdoeken. Want eigenlijk was de Carpathia al vol. Het schip moest eigenlijk naar de Middellandse zee varen, maar besloot om eerst naar New York te gaan.

Er speelde zich op dat moment ook nog wat anders af. Het schip de Californion met kapitein Stanley Lord zag de ramp gebeuren, zag de noodsignalen maar deed niks. Later kwamen ze er achter dat hij daar was en niks gedaan had om te helpen, maar hij bleef het ontkennen. Zijn bemanning zei dat hij er wel bij betrokken was. Hij had nog zo’n 1500 mensen kunnen redden, maar dat is niet gebeurd. De man wist niet goed wat hij moest doen. Hij durfde er niet op af te varen want hij was bang.

Bij de redding waren een aantal mannen heel dapper, ze deden hun uiterste best om anderen te helpen. Andere mensen waren laf en egoïstisch.

Hoofdstuk 4 de vondst

Zijn mening was: een schip dat zinkt verliest allerlei wrakstukken die een groot wrakveld vormen, misschien wel 2 kilometer lang, terwijl de Titanic maar zo'n 30 meter breed is. De sonar zou het wrak kunnen missen als het in de buurt van heuvels zou liggen of als het onderzoeksschip net te ver naast het wrak zou varen, maar de camera's zouden makkelijk wrakstukken vinden van het enorme wrakveld.

Nadat de Fransen na ruim 2 weken niets hadden gevonden, was de beurt aan de Amerikanen. Op 31 augustus rond 1.00 uur 's nachts kwamen de eerste wrakstukken onder de camera's door. Niet lang daarna verscheen er een ronde vorm op het beeldscherm: was het een boiler? Ze hadden het wrak van de Titanic gevonden, 84 jaar nadat het schip onder de zeespiegel was verdwenen. Er zouden nog vele expedities volgen. Men heeft deze mooie foto's van het wrak gemaakt: Foto links: De punt van de Titanic, vol met roest en pegels.

Nu het wrak gevonden is, heeft men de zaak onderzocht, en het blijkt dat er geen scheur, maar kleine gaatjes in de romp te zitten, en dat over een lengte over 96 meter. Ook heeft men onderzocht waarom het schip gebroken is. De onderzoekers hebben een stukje staal van hetzelfde type genomen, als het staal van de Titanic en hebben het staal in zeewater, met een temperatuur van –2 ºC gedaan en de hele reis nagedaan.

Na 4 dagen in het ijskoude water heeft men het buigen nagedaan en inderdaad het ijzer brak. Onder de microscoop zag men dat het ijzer broos was geworden en het bewijs dat de computer berekeningen al deden vermoeden, (zie hierboven) is de Titanic in tweeën gebroken doordat de punt te zwaar was geworden van het water en het ijzer broos was geworden door zout en de temperatuur van het zeewater. Het rode deel staat onder hoge druk, daar is dan ook de meeste spanning en zal dan breken.

Een muis is een aanwijsapparaatje (hardware) dat aan een computer wordt gekoppeld om de positie van een cursor op het beeldscherm met een handbeweging te besturen. Daarnaast is er minimaal één drukknop aanwezig. Vanwege de gelijkenis van het apparaatje met het gelijknamige dier kreeg het de naam mouse, wat in veel talen vertaald werd.

De muis werd in 1963-1964 ontwikkeld door Douglas Engelbart en William English aan het Stanford Research Institute (SRI). Het Amerikaanse patent voor de muis of, zoals het apparaatje in de officiële papieren genoemd wordt, de "X-Y Position Indicator for a Display System" ("X-Y Positie-indicator voor een Beeldschermsysteem"), staat sinds 17 november 1970 onder het nummer 3.541.541 op naam van uitvinder Douglas C. Engelbart. "Maar het was Bill English", aldus Engelbart, "die het eerste werkende prototype eigenhandig in elkaar schroefde, want English was één van die zeldzame mensen met handen die alles kunnen maken wat de ogen eenmaal hebben gezien."

Op die "oermuis" van Engelbart en English was slechts één knop aangebracht. "Maar", zo verklaart Engelbart, "wij gingen er al vrij snel toe over om drie knoppen op onze muizen te monteren. Wij gebruikten daarvoor eenvoudige drukschakelaars zoals die destijds in de handel verkrijgbaar waren. Van miniaturisering had toen nog niemand gehoord, zodat die dingen in vergelijking met de tegenwoordige schakelaars nogal lomp waren. Drie stuks was dus louter en alleen vanwege deze fysieke beperking het absolute maximum. Waren de schakelaartjes kleiner geweest, dan had ik beslist nog veel meer knoppen op de muis willen hebben. Want méér knoppen betekent vanzelf méér mogelijkheden."

Deze opvatting van de uitvinder staat in schril contrast met het uiterlijk van de eerste muis die standaard met een computer werd meegeleverd: de muis die Xerox met zijn Star-computer op de markt bracht, had slechts één knop. En hetzelfde gold lange tijd voor de muizen die onderdeel vormden van Apple-computers. Pas met de verschijning van de IBM-PC en daarmee compatibele personal computers zouden muizen weer meer knoppen krijgen. Dankzij de muis als aanwijs- en invoerapparaat zou de latere ontwikkeling van grafische gebruikersinterfaces, zoals die van de besturingssystemen Mac OS en Windows een hoge vlucht nemen.

Een muis werd aanvankelijk met de computer verbonden via de seriële poort. Later werd een PS/2-interface gebruikt. Tegenwoordig hebben de muizen meestal een USB-stekker of ze werken draadloos. De verbinding gebeurt met een snoer of via een draadloos netwerk (radio, bluetooth of infrarood).

Een speciaal voor muisgebruik gefabriceerde kleine mat of plaat wordt muismat genoemd. Deze bestaat vaak uit een laagje hard plastic met

daaronder een dikker stuk schuimrubber.

Douglas Carl Engelbart (Portland (Oregon), 30 januari 1925) is een Amerikaans elektrotechnicus en de uitvinder van de computermuis (1963).

Engelbart werd geboren als zoon van Carl Louis Engelbart and Gladys Charlotte Amelia Munson Engelbart. Hij groeide op in Oregon, om na de Franklin High School te Portland in 1942 elektrotechniek te studeren aan de Oregon State University. Kort voor het einde van de Tweede Wereldoorlog werd hij echter als dienstplichtig soldaat opgeroepen en diende hij twee jaar bij de Amerikaanse marine als radartechnicus op de Filipijnen. Hierna vervolgde hij zijn studie aan de Oregon State University, waar in 1948 zijn Bachelor (BA) haalde in de elektrotechniek.

In 1952 haalde hij een BA aan de University of California, Berkeley, en in 1955 haalde hij een Ph.D. aan dezelfde universiteit. Nadat hij tevergeefs had geprobeerd zijn kennis op het gebied van opslagsystemen te gelde te maken in een eigen bedrijfje, werkte hij aan het Stanford Research Institute, waar hij het Augmentation Research Center stichtte. Op 17 november 1970 verkreeg hij het Amerikaanse patent met het nummer 3.541.541[1] voor een houten doosje met twee metalen wieltjes, dat werd omschreven als een "X-Y positie-indicator voor een beeldscherm systeem" ("X-Y Position Indicator for a Display System"). Het apparaatje werd op zijn laboratorium – omdat het snoer als een staart uit de achterkant kwam – mouse (muis) genoemd. De cursor op het scherm werd bug (kever) genoemd, maar die naam is niet blijven hangen.

Engelbart was niet alleen de uitvinder van de muis, maar was ook de stuwende kracht achter hypertext; netwerksoftware; teleconferencing; en de grafische gebruikersinterface met vensters - zoals die voor het eerst commercieel werd toegepast door Xerox, en later door Apple Computer en Microsoft. Veel van deze technieken werden in de jaren zestig toegepast in het voor die tijd revolutionaire NLS (oNLine System). Op 8 december 1968 werd het systeem voor het eerst gedemonstreerd in wat wel "de moeder van alle demo's" wordt genoemd. Ook was Engelbart betrokken bij de ontwikkeling van Arpanet, de voorloper van het internet dat in 1969 in gebruik werd genomen.

Zelf verdiende Engelbart niets aan zijn uitvindingen. Voor hem waren het allemaal maar voetnoten bij een veel groter project: de mensheid helpen bij het oplossen van steeds complexere problemen. Hij bouwde daarbij voort op het artikel As we may think van Vannevar Bush (1945) en legde zijn bevindingen neer in het rapport Augmenting Human Intellect (1962).

Vanaf 1976 raakte Engelbarts carrière in het slop. Voor het Augmentation Research Center waren steeds minder fondsen beschikbaar, en veel van zijn medewerkers vertrokken naar het laboratorium van Xerox PARC. In 1978 werd hij in dienst genomen door Tymshare, waar hij echter na korte tijd op een zijspoor werd gerangeerd.

Engelbart leidt tegenwoordig een wat teruggetrokken leven, maar is nog steeds actief. Zijn Augmentation Research Center, en de samen met zijn dochter gestichte Bootstrap-stichting zijn ondergebracht in een bescheiden werkkamer bij de computermuizenfabrikant Logitech.

Hij ontving diverse eerbewijzen, waaronder de Lemelson-MIT Prize, en de Turing Award (beide in 1997); en uit handen van ex-president Bill Clinton de National Medal of Technology (2000.) In 2001 werd hem de Lovelace Medal van de British Computer Society verleend. Engelbart bezit 20 patenten.[2] Het werkwoord grokken is zijn favoriete woord.

Enge oude verhalen

Het bekendste verhaal is natuurlijk Magere Hein. Ik heb hier een afbeelding van Magere Hein meegebracht

Plaatje laten zien

Magere Hein is het teken van de dood. Hij wordt afgebeeld als een (levend) geraamte met een zeis met een zandloper in zijn hand. De zeis is het symbool dat iedereen ooit dood gaat, net als een zeis iedere korenhalm afsnijdt. De zandloper is het symbool van de tijd die door gaat.

De dodendans

De dodendans komt uit de Middeleeuwen. In de dodendans dansen doden met levenden in een rij, als teken dat iedereen ooit dood gaat. De doden kijken blij en de levenden niet.

Nu hebben we genoeg enge verhalen verteld en ga ik jullie meer vertellen over het belang van het skelet.

Hoofdstuk 2

Botten

Waarom heb je botten nodig?

Het skelet is onmisbaar. Het houdt je overeind en geeft je lichaam vorm. Zonder het skelet zou je een soort pudding zijn. Je skelet is heel sterk. Een andere functie van het skelet is de bescherming van tere delen en organen. Een voorbeeld hiervan is de longen en het hart die worden beschermd door de ribben. De hersenen die worden beschermd door de schedel. Een laatste functie van het skelet is de beweging samen met de spieren. Kijk maar eens op de poster achter mij

Poster aanwijzen

Hoe zijn botten opgebouwd?

Botten bestaan uit beencellen met daartussen een heleboel tussenstof, met als belangrijkste onderdeel calcium – dit noemen we ook kalk. Een bot is vrij stijf, maar ook buigzaam, zodat het niet knapt. De buitenkant van het bot is heel hard maar de binnenkant is zacht en sponsachtig. Het hele bot is overdekt met een speciaal laagje. Dit laagje noemen we het beenvlies. In sommige botten zit een soort gelei dat we beenmerg noemen. In dit beenmerg worden de nieuwe rode bloedcellen voor je lichaam gemaakt. Als we allemaal aan ons oor voelen, kun je merken dat dit een speciaal soort bot is. We noemen dit kraakbeen. Bij baby’s bestaat het hele skelet bijna helemaal uit kraakbeen. Bij het groeien wordt dit kraakbeen vervangen door gewone botten.

Hoofdstuk 3

Het skelet bij de mens

Een reis door je eigen geraamte.

Baby’s hebben ongeveer 350 botten in hun lijfje. Volwassen mensen hebben er nog maar ongeveer 206. Dit verschil komt omdat bij baby’s nog niet alle botten aan elkaar zijn gegroeid. Een belangrijk onderdeel van het skelet bij de mens zijn de gewrichten. Deze maken beweging mogelijk. We hebben de volgende soorten gewrichten:

- scharniergewrichten: bijvoorbeeld de knie en de elleboog. Deze gewrichten kunnen maar in een richting bewegen

- kogelgewrichten: bijvoorbeeld de heup en de schouder. Deze gewrichten kunnen in alle richtingen bewegen

- draaigewrichten: bijvoorbeeld de nek. Deze gewrichten kunnen naar links en rechts en naar boven en naar beneden bewegen.

Nu wil ik jullie iets gaan vertellen over een aantal belangrijke botten in je lichaam:

De schedel:

De belangrijkste taak van de schedel is het beschermen van je hersenen. Nog een paar belangrijke onderdelen van de schedel zijn de ogen, de oren en de smaakzintuigen. De schedel is dus eigenlijk het centrum van je lichaam. Ik noem nog een paar belangrijke onderdelen van de schedel: Zo is er het kaakgewricht en het jukbeen. Hier is een mooi plaatje van de schedel.

Plaatje laten zien

De wervelkolom:

De wervelkolom (ook wel ruggengraat genoemd) bestaat uit 26 botten, die we wervels noemen. De wervels zijn met elkaar verbonden. Dankzij de wervelkolom kun je lopen en rennen. Ook beschermt de wervelkolom de zenuwen die er door heen lopen. Bekende wervels zijn de atlas en de draaier die helemaal bovenaan zitten en die ervoor zorgen dat je ja kunt knikken en nee kunt schudden. Ik heb hier een voorbeeld van de wervelkolom.

Voorbeeld laten zien

Armen en benen:

De belangrijkste bot van de arm is het opperarmbeen. Samen met het spaakbeen en de ellepijp vormen zij de arm. De hand bestaat uit een groot aantal gewrichten. De belangrijkste bot van het been is het dijbeen. Samen met het kuitbeen en het scheenbeen vormen zij het been. De voet bestaat weer uit een groot aantal gewrichten. Ik heb hier weer een paar voorbeelden van.

Voorbeelden laten zien

Hoofdstuk 4

4. Het skelet bij dieren

Zoogdieren Het skelet van de zoogdieren lijkt veel op die van de mens. Zoogdieren komen voor in verschillende vormen en afmetingen, aangepast aan hun omgeving en leefomstandigheden. Dit geldt ook voor het skelet. Zo zijn er dus verschillen in bijvoorbeeld de grootte van de botten en kan het ook zijn dat er een staartbot is. Hier zijn wat voorbeelden van skeletten van zoogdieren

Voorbeelden laten zien

Vogels Heel veel botten van vogels zijn hol van binnen. Hierdoor zijn ze licht. Dit is weer handig bij het vliegen. Sommige botten van de vogels bevatten luchtzakjes, die als extra uitbreiding van de longen gebruikt worden. Hier zijn wat voorbeelden van skeletten van vogels.

Voorbeelden laten zien

Vissen, reptielen en amfibieën Reptielen en amfibieën hebben hetzelfde soort skelet als zoogdieren en vogels want dit bestaat uit een schedel, ledematen en een staart. Vissen bestaan uit een kop, een ruggenwervel waaraan doornuitsteeksels vast zitten. Deze kennen jullie vast allemaal als de graatjes in een stukje vis. Ook hebben vissen een heleboel soorten vinnen, zoals de rugvin, de staartvin en de borstvin. Hier zijn voorbeelden van skeletten van vissen, reptielen en amfibieën. Voorbeelden laten zien

Hoofdstuk 5

5. Wat kan er allemaal misgaan?

Breuken Als je ongelukkig valt of struikelt kan het gebeuren dat je bot breekt. Dit geneest vanzelf. Maar de gebroken delen moeten wel netjes aan elkaar groeien. Vaker moeten de gebroken onderdelen dan gezet worden. Dit is erg pijnlijk. Daarna wordt er gips omheen gelegd, zodat de breuk niet meer los gaat. Als er een hele erge breuk is, komt het soms voor dat er metalen pennen worden gebruikt om de botten bij elkaar te houden.

Ziektes Reuma: Bij reuma zijn een of meer gewrichten tegelijk ontstoken. Ook kan reuma aan de spieren ontstaan. Iedereen kan reuma krijgen, ook kinderen. Als je reuma hebt, is er een pijn die altijd maar doorgaat. Gewrichten kunnen vergroeien door reuma (ze kunnen scheef worden). Hierdoor kunnen mensen met reuma heel vaak hun hobby’s niet meer doen, bijvoorbeeld breien, in de tuin werken en sporten. Soms is de reuma zo erg dat ze niet meer kunnen lopen en in een rolstoel komen te zitten.

Rachitis: Zoals ik al in begin vertelde wordt bij kinderen het kraakbeen in de groei vervangen door gewoon been. Soms gebeurt dit niet. De botten blijven dan slap terwijl het kind gaat groeien. Hierdoor groeien de benen en de rug dan krom. Deze ziekte noemen we rachitis. Deze ziekte kan ontstaan als een kind te weinig boter, melk of eieren eet. Hierin zit vitamine D. Vitamine D zorgt ervoor dat kraakbeen wordt vervangen door gewoon been.

Mijn eigen verhaal over vliegende heupgewrichtsontsteking

Deze ziekte heeft het woord vliegend omdat de pijn heel snel komt en ook weer heel snel weggaat. De ziekte kan ontstaan door een virus, bijvoorbeeld na een verkoudheid en komt voor bij kinderen tot 7 jaar. Zelf heb ik het ook gehad en wel 3 keer. De eerste keer was ik 4 jaar en gebeurde het op vakantie. Ik mocht toen niet meer lopen. Dit was heel lastig omdat het vakantie was. Ook heb ik het nog een keer gehad met 5 jaar en met 6 jaar. Telkens aan het rechterbeen. De laatste keer is er een röntgenfoto gemaakt, maar er was niets ergs aan de hand. Gelukkig is het daarna nooit meer gebeurd.

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team