Zoals je kan zien hebben wij de laatste trainingskilometers afgemaald. Vanaf nu worden er geen excuses meer aanvaard. De benen moeten nu in topconditie zijn zoniet ben je tot de keuken aangewezen.
Over onze trainingsplaats en het aantal kilometers hebben wij maar weinig verteld. Alles zal 'loskomen' op de flanken van cole de Bertrix ( 6.7km) en de andere molshopen. Zorg dat uw fietske in orde is.
Groetjes
Sj , Sm, Sw
Komaan, Nico, komaan ! Je kan het !
Ik probeer mezelf moed in te spreken, het zweet loopt in dunne straaltjes van mijn gezicht loopt en eerlijk gezegd zou ik er liever de brui aan geven in plaats van mn edel zitvlak te pijnigen op dit harde zadel
Enkele anderen, die gezwind de Muur (nvdr. : van Geraardsbergen) beklimmen, lachen me uit : Komaan, Nico, komaan ! Hun schril gelach weergalmt tegen de flanken van deze vervloekte Muur.
Verdorie, vloek ik binnensmonds, nú kan ik toch niet opgeven ! Ik mág niet opgeven (althans niet als eerste, dat gezichtsverlies wil ik niet meemaken). Misschien toch even afstappen ? Neen, het mag niet.
Komaan, Nico, komaan !, blijf ik binnensmonds herhalen. En zo overwin ik langzaam maar zeker de Muur
Eens boven maken de vermoeidheid en de uitputting snel plaats voor een heuse adrenalinekick en een onbeschrijflijk overwinningsgevoel : Youve done it, Nico, you did ! Langzaamaan dringt het tot me do
Terwijl ik me -zwetend als een otter- neervlei op een bank en dit prachtige, glooiende landschap van de Vlaamsche Ardennen aanschouw, dringt het langzaam tot me door : ik heb deze tocht en beklimming overleefd, zonder ook maar één enkele keer af te stappen !
Dit gelukzalige moment wordt bruusk verstoord wanneer me ter ore komt dat Geert ergens op de Muur gecrasht is. Ik twijfel geen seconde, spring op de fiets en keer terug om Geert bij te staan in zijn toen schijnbaar laatste minuten.
Ginds afkomen leek het een waar slagveld. Hans beweerde dat hij niet had opgegeven, en enkel was gestopt uit altruïsme Ja ja
Een jaar later 2007
Het is zondagnamiddag en van het triomfantelijk gevoel dat zich daarnet van me meester maakte toen ik tijdens het verorberen van een verrukkelijk plat, wak broodje Hanne met een slimme list vermoordde, is nog maar weinig te merken.
Tegen een razendsnel tempo wordt door de polders naar huis gevlogen, hulpeloos tast ik in al mn zakken naar een energizer om het dipje dat me in haar greep houdt, te overwinnen.
Ik besluit om nog maar eens een poging te ondernemen om het peloton bij te benen, helaas zonder al te veel resultaat. Tot ik iemand hoor roepen : Komaan, Nico, komaan ! Je kan het !
In een flits staat de historische beklimming me weer helder voor de geest en lukt het me om het onderste uit de kan te halen en het peloton toch te vervoegen. Of kwam dat misschien gewoon omdat er trager gefietst
werd ?
Mei 2008
Het fietsweekend staat weer voor de deur, en natuurlijk wil ik -ondanks de drukte van de laatste maanden- dit gebeuren voor geen geld missen. De prospectie met Raf enkele weken geleden lichtte reeds voldoende tipjes van de sluier op om ons er van te verzekeren dat ons héél wat nieuwe uitdagingen te wachten staan !
Bovendien worden we vergezeld door een heuse kookploeg, lijken de onderhandelingen voor fietstenues de goede richting uit te gaan én zou de zon ook van de partij zijn
En toch bekruipt me soms een zekere angst waardoor ik minder onbevangen, als een spichtig hert, tegenover het fietsen sta : mijn fietshelm is heilig geworden, ik sta s nachts op om mijn remblokjes aan te spannen,
In een onbewaakt moment vraag ik me soms wel eens af of het wel verstandig is om enkele Tripels binnen te gieten wanneer we nog verscheidene kilometers voor de boeg hebben ? Is het niet beter om me te beperken tot één Tripel ?
Let wel, liefste collegas, als jullie me dit jaar weer horen kreunen : Komaan, Nico, komaan ! Je kan het ! zal dat niet te wijten zijn aan een gebrek aan conditie of een overdosis blauwe Chimay (ik heb getraind op beiden), maar om jullie gewoon wat aan het lachen te brengen, het parcours is immers niet echt een lachertje
Geen angst, collegaatjes, geen angst : dankzij onze testrit zullen Raf en ik jullie veilig doorheen de Ardennen loodsen en jullie -indien nodig- enkele historische, bemoedigende woorden toespreken opdat ieder van ons de eindmeet zal halen. Succes !
Lieve fans,
Daar ik jullie nu reeds lang in het ongewisse heb gelaten omtrent mijn deelname aan het fietsweekend (aan dewelke slechts enkele -nauwkeurig geselecteerde- fans mogen deelnemen), is het mij vandaag een grote eer en een waar genoegen om bij deze de geruchten die al eerder de ronde deden in de duiventil en de wandelgangen van de middenschool, te bevestigen.
Inderdaad, dit jaar schuif ik, weliswaar met pijn in het hart, mijn vaderlandse liefde opnieuw aan de kant om jullie allen te verblijden met mijn aanwezigheid tijdens het fietsweekend.
Hoewel vorige week reeds bewezen is dat een EK zonder mij niet veel voorstelt en het moraal van de troepen beneden alle peil is, zal men het ginds dit weekend toch zonder mij moeten stellen.
Gedurende lange avonden heb ik de voor- en de nadelen van de verschillende opties afgewogen : deelnemen aan het EK 7s en aldus mijn vaderland dienen of mijn trouwe fans verblijden en hen steunen bij de zware beproevingen die hen te wachten staan.
Ik kan het echter niet over mijn hart krijgen jullie in de steek te laten : als schapen zonder herder zullen jullie het spoor bijster zijn.
Wie anders zal zich opofferen om als laatste aan te komen bij een beklimming teneinde jullie van gezichtsverlies te behoeden ?
Wie anders zal bemoedigende en helende woorden spreken wanneer jullie dreigen op te geven ? Wie anders zal de jassen, energizers, en broodjes in haar fietstas stoppen en zonder klagen deze last meetorsen ? Wie anders zal de vuurkolom en het licht in jullie leven zijn in deze donkere tijden ?
Wie anders ?
Daarom ben ik ervan overtuigd dat ik vandaag de juiste beslissing neem : juich, oh kinderen van Don Bosco, tijden van geween en tandengeknars zijn vanaf heden slechts een vage herinnering !
Ik zie al helemaal voor mij hoe jullie zich tijdens de pauze door het dolle heen aan mijn tafel neer vleien teneinde wat te herbronnen om er de komende lesuren opnieuw in te vliegen en druk pratend stoere verhalen van voorbije fietsweekends oprakelen : de één maakt wilde plannen terwijl een ander likkebaardend de kookouders aan de kaak voelt wat er zoal op het menu zal staan. Nog een ander probeert hopeloos de aandacht te trekken en alvast een team samen te stellen voor de beklimming van de beruchte Col de Bertrix en iedereen er van te overtuigen dat een degelijke voorbereiding en een uitgekiend trainingsprogramma primordiaal zijn voor het welslagen van dit weekend.
Hoewel ik jullie enthousiasme goedkeur en ook volledig begrijp, zou ik jullie toch op het hart willen drukken het niet al te luid van de daken te schreeuwen teneinde de andere fans, die niet geselecteerd werden om een weekend met mij door te brengen, wat te sparen. Ik dank u,
Mijn eerste fietsweekend nadert met rasse schreden en hoewel ik me net een nieuwe fiets aangeschaft heb, is er geen haar op mijn hoofd dat erover denkt om mee te fietsen.
Toen ik gevraagd werd om het culinaire gedeelte van het weekend voor mijn rekening te nemen, twijfelde ik natuurlijk geen seconde, maar vermoedde ik nog niet dat dit verstrekkende gevolgen met zich mee zou brengen
Wanneer ik het woord fiets of weekend namelijk nog maar hoor, breekt het koud zweet me uit. Er zijn zelfs momenten dat ik aan niets anders meer kan denken en soms droom ik s nachts van een bende uitgehongerde Tommekes en Svennekes die de koelkast plunderen, zich tegoed doen aan allerlei uitspattingen om me in het holst van de nacht eenzaam achter te laten met een berg afwas.
Dankzij mijn uitstekende kwalificaties en gerenommeerde (kook)prestaties (!?!) zijn de verwachtingen immers hooggespannen en zal er door mijn onderdanen hard gewerkt moeten worden teneinde aan deze verwachtingen te beantwoorden. Stel je voor dat de spaghetti niet al dente is, of dat Maarten de groenten niet fijn genoeg snijdt en de saus laat kabbelen.
Het is bij deze dus maar weer eens ontegensprekelijk bewezen : Ook faam heeft een keerzijde van de medaille !
Gelukkig kreeg ik reeds een geheime tip uit betrouwbare bron dat de fietstocht behoorlijk zwaar zal worden. De eerste dag staan er bijvoorbeeld een 90-tal km op het programma door een eerder heuvelachtig landschap waarbij de Muur van Geraardsbergen in het niets verdwijnt (Je kan het wel, hoor, Nico) en zondag doen we, excuseer : jullie, dat nog eens over.
Dit houdt in dat de meesten ofwel uitgehongerd, ofwel de uitputting nabij, ofwel beiden zullen zijn en dat mijn twee minder ervaren onderdanen dus ruim de kans zullen krijgen te experimenteren.
Fietsers die zichzelf wat overschat hebben, en er niet mee inzitten om gezichtsverlies te lijden en bijgevolg nog jaren lang uitgelachen te worden, mogen tot en met 1 juni 7.30 u kandideren om de kookploeg te vervoegen.
Gelieve je in de keuken aan te melden met stoffer en blik, spons en keukenhanddoek, want onthoud het goed : op de fiets en in de klas zijn jullie misschien heer en meester, in de keuken zwaai ík de scepter !
Weer 's verwachtingen ...
De wind vanvoren met, in de loop van de namiddag,
mogelijk sterke geurhinder.
Verder noteren we maximumtemperaturen,
gecombineerd met een buitengewoon hoge vochtigheidsgraad.
De nacht, tenslotte, brengt weinig afkoeling.
Zorgt u, bij verplaatsingen over lange afstand, dus voor voldoende verlichting.
Tot vrijdag!
Christine was jarig en ik had tot nu nog heel wat op te ruimen.
Vermoedelijk dromen sommigen onder jullie van een hoge berg, lege drinkbus, platte band, berg af rijden met slechte remmen,..maar bij het wakker worden straks komt alles weer goed. Want die hoge berg was uw partner die.... je zou voor minder met een glimlach wakker worden.
Jullie spieren daarentegen slapen niet. Sommigen hun kuiten trillen nog na van de 20 van Brussel.
Toch zijn die spieren en aanhechtingspunten klaarwakker en vrezen zoals ieder jaar dat ze weeral moeten opdraaien voor jullie abnormaal drink- en eetgedrag.
363 dagen van het jaar worden zij overspoelt door chimay, orval, duvel, boereke stella, westmalle, wit- en rode wijn en één weekend van het jaar worden zij verplicht om die multivitaminen en sportdranken te slikken.
Tegen dat al die vezels begrepen hebben dat er plots iets anders dan alcohol moet verwerkt worden is het fietsweekend al enkele dagen voorbij.
Fietsvrienden, jullie mogen weten dat ik ook naar deze derde editie toeleef. Deze blog is een goed initiatief want zonder veel moeite kom ik in de juiste sfeer van lekker ontspannen, amuseren, pintje drinken en als het moet af en toe fietsen.
Ik kijk er echt naar uit...
1u28 woensdagmorgen.. nog 1 dag, 22 uur, 24 minuten...
slaapwel
Marc
Mijmeringen over: fietsweekend Zillebeke 2007
Zillebeke. Deed mij eerst denken aan de boeken van Jommeke. Woonde die ook niet in Zillebeke? Neen, is dat niet Zonnebeke? Of Zonnedorp? Ben het kwijt. Maar goed: het wordt waarschijnlijk toch geen strips lezen maar wel degelijk fietsen.
De tocht naar ons verblijf begint goed maar eindigt nog beter: mijn GPS moest ons doen stoppen bij huisnummer 5. Stoppen deden we midden in t veld. Geen huis te bespeuren! Wat verderop verwijzen ze ons door naar nog wat verderop. Mijn GPS was er dus dik naast. Buitenkeilen die winkel!
Na de eerste verkenning van ons verblijf trek ik een eerste conclusie: wat ze al niet kunnen maken van een varkensstal. Alles nog in nieuwe staat, zelfs de kamers. Hoewel sommigen daarvan niet veel zullen zien.
Dit jaar nemen we een echte cateringploeg mee om de fietsers te voorzien van al wat nodig is. Vorig jaar was dat nog even anders. De jongedames hadden voor de eerste avond een pot spaghetti voorzien om U tegen te zeggen. Vandaar dat we de dag nadien dan ook goed van jetje gegeven hebben, op de fiets wel te verstaan. Nu dat laatste fietsweekend al weer een jaar geleden is, blijven mij alleen de belangrijkste herinneringen bij: de terrasjes onderweg hadden een verschillend niveau maar vielen allemaal zeer in de smaak. Van fietsen krijg je niet alleen een zeer gat, dikke benen en honger maar ook èn vooral dorst. En als ervaren sporter weet ik dat je je dorst moet bijvullen. Je moet de dorst eigenlijk voor zijn. Maar je kan moeilijk al een trappist beginnen drinken voor je vertrekt. Hoewel nu ik er over nadenk
Als avondeten werd barbecue voorzien: veel lekker vlees dat ik dan zelf mocht bakken. Je zou van minder warm krijgen. Maar je moet doen waar je goed in bent, denk ik dan altijd. Als ze niet kunnen volgen op de fiets, moet je er voor zorgen dat het eten lekker is zodat dat jong geweld goed kan eten voor de kilometers van de dag erna. Voor die kilometers heb ik dan wijselijk gepast. Ik heb ze laten rijden. Maar ik had dan ook een goeie reden: mijn chauffeur moest vroeger naar huis. Dus ik moést wel mee. Het gevolg was dat de overblijvers hun kans schoon zagen om nog meer kilometers af te malen. De snoodaards!
Maar goed: het fijne, selecte, jonge, ietwat uitgelaten, sportief, aantrekkelijk, gezellige gezelschap heeft er weer voor gekozen om samen met enkele ietwat oudere rakkers een nieuw fietsweekend het hoofd te bieden. En geloof het of niet, ik kijk er naar uit. Al was het maar om het warme gevoel dat ik er nadien aan overhoud. Smeer de beentjes al maar in, jongens en meisjes. Tot gauw!
Wim
Tips tegen zadelpijn
Zadelpijn is de meest voorkomende klacht bij fietsers. Vrouwen hebben er het meeste last van.
Een zadel past pas goed als je precies op de zitbotjes zit. Je kunt voelen of je goed op de twee zitbotjes zit als je verschillende zadels uitprobeert. De afstand van de zitbotjes verschilt van persoon tot persoon, en is bij vrouwen groter dan bij mannen. Probeer daarom "de zit van een zadel" uit.
Een zadel uitproberen kan heel eenvoudig door het zadel los op een krukje te leggen en erop te gaan zitten. De zogenaamde krukjestest. Snel voel je welk zadel zeker NIET past en welk zadel veel lekkerder zit. Dat wil niet zeggen dat het dan ook lekker fietst. Daarvoor is een proefrit nodig. Bij sommige fietsenwinkels mag je een zadel eerst een paar weken uitproberen voordat je hem koopt. Dat is het beste omdat je dan pas zeker weet of hij goed zit.
Leren zadels moet je inrijden
Zitvlees kweken. Daarmee wordt bedoeld dat de huid ter hoogte van de zitbotjes gewend moet raken aan druk- en schuifbelasting. Vaak en kort fietsen helpt.
Een zadel moet je waterpas zetten.
Je huid vooraf insmeren met een dun laagje zinkzalf, gezichtscrème of zonnebrandcrème is meestal zeer gunstig.
Neem geen te dunne stof of broeken waarbij je de naad voelt. Schaf desnoods speciaal fietsondergoed aan.
Neen, die eerste keer vergeet ik nooit : als onervaren, goedgelovige broekie die moeilijk neen kan zeggen, begon ik aan een avontuur dat me vooral billen en benen zuur zou opbreken de dagen nadien.
Als een litteken staat die bewuste zaterdagochtend in m'n geheugen gegrift : proper op tijd arriveerde ik op de plaats van afspraak met mn nieuwe einde reeks-bike van Stillezio, eigenhandig in elkaar geknutseld. Dat kón dus niet slecht zijn.
Het was prachtig weer, einde schooljaar (vakantie in het vooruitzicht ...), daarenboven was ik de trotse eigenaar van een nieuwe fiets en ging wat lol trappen met enkele vrienden-collega's dit weekend. Wat biken, chillen, cafeetje hier, abdijbiertje daar, ... Het leven lachte me toe en niets zou hier iets aan kunnen veranderen. Ik had trouwens bij wijze van training al 2 dagen met mijn nieuwe fiets naar school gereden.
Dit bangelijk gevoel verdween met geweld snel toen ik de anderen in de mot
kreeg : uitgedost met fietshelm, klikpedalen en fiestenuekes die spanden op plaatsen waar ik het liever bij een vrouw zag spannen, stonden ze me breed glimlachend op te wachten. ik was nl. eerst nog eens gaan zitten om overtollig gewicht te lozen.
Een glimlach die bij mij dat weekend ver te zoeken zou zijn ...
Enkel 's avonds, in mijn natuurlijke habitat -lees : in de zetel met een blauwe Chimay aan de lippen- kon een glimlach m'n afgepeigerde gelaat weer sieren, al was het dan met een wrange nasmaak.
Ieder jaar, omstreeks deze tijd, begint dat litteken weer te etteren, te zwellen, en te ontsteken. Het bezorgt me meer dan eens rusteloze nachten waarin ik deze nachtmerrie herbeleef : ik zie mezelf terug bengelen aan het verre uiteinde van de staart van het peloton, de tong tussen de goedgesmeerde ketting , het zweet dat mijn helm plakkerig maakt en m'n aaneengeklitte okselharen om dan ten lange leste trillend op m'n benen op het terras neer te ploffen (uiteraard na klik geroepen te hebben, ik was namelijk de enigste die met basketsloefskes vertrokken was in plaats van met klikpedalen), alwaar de anderen reeds aan hun tweede Chimay, Leffe of Orval beginnen.
Wanneer ik dan een zuurverdiende donkere Leffe aan m'n lippen zet, schiet ik telkens wakker, badend in het zweet, proef ik die wrange nasmaak weer en word een stekende pijn in mijn achterste gewaar, alsof ik net ten prooi viel aan een -voor mij althans ongewenste- seksuele intimiteit. Ik denk er ten stelligste over om Mady hierover aan te spreken
Aangezien ik op het gebied van denken weinig diepgang voor de dag kan leggen , is het me nog steeds een raadsel waarom ik me desondanks elk jaar opnieuw inschrijf voor dit f*cking fietsweekend ...
Zijn het de blauwe Chimays ?
Zijn het de strakke fietstenues van de vrouwen die tegenwoordig met ons meefietsen waardoor het me de afgelopen jaren weinig moeite kostte om in het wiel te blijven hangen ?
Is het de échte mtb die ik me vrijwel meteen na het weekend aanschafte ?
Is het dat schitterende eten dat Linde voor ons maakte?
Ik weet het (weer) niet, en maak me er eigenlijk ook geen zorgen over, want dit jaar lijdt het geen enkele twijfel : dankzij de vele geheime trainingen sta ik scherp als een otter lek as da ze zeggen! Iedereen is dus gewaarschuwd : bekijk nog eens goed mijn voorwiel want in de bergen van Bertrix zal het onder andere alleen mijn achterwiel zijn dat jullie te zien krijgen, maar laat ik duidelijk zijn : het is niet mijn bedoeling iedereen der af te rijden, die afgang bespaar ik jullie liever en bovendien hang ik liever in het wiel van sommige ploegmaats ...
Komaan, Nico, komaan ! Je kan het !
Ik probeer mezelf moed in te spreken, het zweet loopt in dunne straaltjes van mijn gezicht loopt en eerlijk gezegd zou ik er liever de brui aan geven in plaats van mn edel zitvlak te pijnigen op dit harde zadel
Enkele anderen, die gezwind de Muur (nvdr. : van Geraardsbergen) beklimmen, lachen me uit : Komaan, Nico, komaan ! Hun schril gelach weergalmt tegen de flanken van deze vervloekte Muur.
Verdorie, vloek ik binnensmonds, nú kan ik toch niet opgeven ! Ik mág niet opgeven (althans niet als eerste, dat gezichtsverlies wil ik niet meemaken). Misschien toch even afstappen ? Neen, het mag niet.
Komaan, Nico, komaan !, blijf ik binnensmonds herhalen. En zo overwin ik langzaam maar zeker de Muur
Eens boven maken de vermoeidheid en de uitputting snel plaats voor een heuse adrenalinekick en een onbeschrijflijk overwinningsgevoel : Youve done it, Nico, you did ! Langzaamaan dringt het tot me do
Terwijl ik me -zwetend als een otter- neervlei op een bank en dit prachtige, glooiende landschap van de Vlaamsche Ardennen aanschouw, dringt het langzaam tot me door : ik heb deze tocht en beklimming overleefd, zonder ook maar één enkele keer af te stappen !
Dit gelukzalige moment wordt bruusk verstoord wanneer me ter ore komt dat Geert ergens op de Muur gecrasht is. Ik twijfel geen seconde, spring op de fiets en keer terug om Geert bij te staan in zijn toen schijnbaar laatste minuten.
Ginds afkomen leek het een waar slagveld. Hans beweerde dat hij niet had opgegeven, en enkel was gestopt uit altruïsme
Ja ja
Een jaar later
2007
Het is zondagnamiddag en van het triomfantelijk gevoel dat zich daarnet van me meester maakte toen ik tijdens het verorberen van een verrukkelijk plat, wak broodje Hanne met een slimme list vermoordde, is nog maar weinig te merken.
Tegen een razendsnel tempo wordt door de polders naar huis gevlogen, hulpeloos tast ik in al mn zakken naar een energizer om het dipje dat me in haar greep houdt, te overwinnen.
Ik besluit om nog maar eens een poging te ondernemen om het peloton bij te benen, helaas zonder al te veel resultaat. Tot ik iemand hoor roepen : Komaan, Nico, komaan ! Je kan het !
In een flits staat de historische beklimming me weer helder voor de geest en lukt het me om het onderste uit de kan te halen en het peloton toch te vervoegen. Of kwam dat misschien gewoon omdat er trager gefietst
werd
?
Mei 2008
Het fietsweekend staat weer voor de deur, en natuurlijk wil ik -ondanks de drukte van de laatste maanden- dit gebeuren voor geen geld missen. De prospectie met Raf enkele weken geleden lichtte reeds voldoende tipjes van de sluier op om ons er van te verzekeren dat ons héél wat nieuwe uitdagingen te wachten staan !
Bovendien worden we vergezeld door een heuse kookploeg, lijken de onderhandelingen voor fietstenues de goede richting uit te gaan én zou de zon ook van de partij zijn
En toch bekruipt me soms een zekere angst waardoor ik minder onbevangen, als een spichtig hert, tegenover het fietsen sta : mijn fietshelm is heilig geworden, ik sta s nachts op om mijn remblokjes aan te spannen,
In een onbewaakt moment vraag ik me soms wel eens af of het wel verstandig is om enkele Tripels binnen te gieten wanneer we nog verscheidene kilometers voor de boeg hebben ? Is het niet beter om me te beperken tot één Tripel ?
Let wel, liefste collegas, als jullie me dit jaar weer horen kreunen : Komaan, Nico, komaan ! Je kan het ! zal dat niet te wijten zijn aan een gebrek aan conditie of een overdosis blauwe Chimay (ik heb getraind op beiden), maar om jullie gewoon wat aan het lachen te brengen, het parcours is immers niet echt een lachertje
Geen angst, collegaatjes, geen angst : dankzij onze testrit zullen Raf en ik jullie veilig doorheen de Ardennen loodsen en jullie -indien nodig- enkele historische, bemoedigende woorden toespreken opdat ieder van ons de eindmeet zal halen. Succes !
Lieve fans,
Daar ik jullie nu reeds lang in het ongewisse heb gelaten omtrent mijn deelname aan het fietsweekend (aan dewelke slechts enkele -nauwkeurig geselecteerde- fans mogen deelnemen), is het mij vandaag een grote eer en een waar genoegen om bij deze de geruchten die al eerder de ronde deden in de duiventil en de wandelgangen van de middenschool, te bevestigen.
Inderdaad, dit jaar schuif ik, weliswaar met pijn in het hart, mijn vaderlandse liefde opnieuw aan de kant om jullie allen te verblijden met mijn aanwezigheid tijdens het fietsweekend.
Hoewel vorige week reeds bewezen is dat een EK zonder mij niet veel voorstelt en het moraal van de troepen beneden alle peil is, zal men het ginds dit weekend toch zonder mij moeten stellen.
Gedurende lange avonden heb ik de voor- en de nadelen van de verschillende opties afgewogen : deelnemen aan het EK 7s en aldus mijn vaderland dienen of mijn trouwe fans verblijden en hen steunen bij de zware beproevingen die hen te wachten staan.
Ik kan het echter niet over mijn hart krijgen jullie in de steek te laten : als schapen zonder herder zullen jullie het spoor bijster zijn.
Wie anders zal zich opofferen om als laatste aan te komen bij een beklimming teneinde jullie van gezichtsverlies te behoeden ?
Wie anders zal bemoedigende en helende woorden spreken wanneer jullie dreigen op te geven ? Wie anders zal de jassen, energizers, en broodjes in haar fietstas stoppen en zonder klagen deze last meetorsen ? Wie anders zal de vuurkolom en het licht in jullie leven zijn in deze donkere tijden ?
Wie anders ?
Daarom ben ik ervan overtuigd dat ik vandaag de juiste beslissing neem : juich, oh kinderen van Don Bosco, tijden van geween en tandengeknars zijn vanaf heden slechts een vage herinnering !
Ik zie al helemaal voor mij hoe jullie zich tijdens de pauze door het dolle heen aan mijn tafel neer vleien teneinde wat te herbronnen om er de komende lesuren opnieuw in te vliegen en druk pratend stoere verhalen van voorbije fietsweekends oprakelen : de één maakt wilde plannen terwijl een ander likkebaardend de kookouders aan de kaak voelt wat er zoal op het menu zal staan. Nog een ander probeert hopeloos de aandacht te trekken en alvast een team samen te stellen voor de beklimming van de beruchte Col de Bertrix en iedereen er van te overtuigen dat een degelijke voorbereiding en een uitgekiend trainingsprogramma primordiaal zijn voor het welslagen van dit weekend.
Hoewel ik jullie enthousiasme goedkeur en ook volledig begrijp, zou ik jullie toch op het hart willen drukken het niet al te luid van de daken te schreeuwen teneinde de andere fans, die niet geselecteerd werden om een weekend met mij door te brengen, wat te sparen. Ik dank u,
Mijn eerste fietsweekend nadert met rasse schreden en hoewel ik me net een nieuwe fiets aangeschaft heb, is er geen haar op mijn hoofd dat erover denkt om mee te fietsen.
Toen ik gevraagd werd om het culinaire gedeelte van het weekend voor mijn rekening te nemen, twijfelde ik natuurlijk geen seconde, maar vermoedde ik nog niet dat dit verstrekkende gevolgen met zich mee zou brengen
Wanneer ik het woord fiets of weekend namelijk nog maar hoor, breekt het koud zweet me uit. Er zijn zelfs momenten dat ik aan niets anders meer kan denken en soms droom ik s nachts van een bende uitgehongerde Tommekes en Svennekes die de koelkast plunderen, zich tegoed doen aan allerlei uitspattingen om me in het holst van de nacht eenzaam achter te laten met een berg afwas.
Dankzij mijn uitstekende kwalificaties en gerenommeerde (kook)prestaties (!?!) zijn de verwachtingen immers hooggespannen en zal er door mijn onderdanen hard gewerkt moeten worden teneinde aan deze verwachtingen te beantwoorden. Stel je voor dat de spaghetti niet al dente is, of dat Maarten de groenten niet fijn genoeg snijdt en de saus laat kabbelen.
Het is bij deze dus maar weer eens ontegensprekelijk bewezen : Ook faam heeft een keerzijde van de medaille !
Gelukkig kreeg ik reeds een geheime tip uit betrouwbare bron dat de fietstocht behoorlijk zwaar zal worden. De eerste dag staan er bijvoorbeeld een 90-tal km op het programma door een eerder heuvelachtig landschap waarbij de Muur van Geraardsbergen in het niets verdwijnt (Je kan het wel, hoor, Nico) en zondag doen we, excuseer : jullie, dat nog eens over.
Dit houdt in dat de meesten ofwel uitgehongerd, ofwel de uitputting nabij, ofwel beiden zullen zijn en dat mijn twee minder ervaren onderdanen dus ruim de kans zullen krijgen te experimenteren.
Fietsers die zichzelf wat overschat hebben, en er niet mee inzitten om gezichtsverlies te lijden en bijgevolg nog jaren lang uitgelachen te worden, mogen tot en met 1 juni 7.30 u kandideren om de kookploeg te vervoegen.
Gelieve je in de keuken aan te melden met stoffer en blik, spons en keukenhanddoek, want onthoud het goed : op de fiets en in de klas zijn jullie misschien heer en meester, in de keuken zwaai ík de scepter !
Weer 's verwachtingen ...
De wind vanvoren met, in de loop van de namiddag,
mogelijk sterke geurhinder.
Verder noteren we maximumtemperaturen,
gecombineerd met een buitengewoon hoge vochtigheidsgraad.
De nacht, tenslotte, brengt weinig afkoeling.
Zorgt u, bij verplaatsingen over lange afstand, dus voor voldoende verlichting.
Tot vrijdag!
Christine was jarig en ik had tot nu nog heel wat op te ruimen.
Vermoedelijk dromen sommigen onder jullie van een hoge berg, lege drinkbus, platte band, berg af rijden met slechte remmen,..maar bij het wakker worden straks komt alles weer goed. Want die hoge berg was uw partner die.... je zou voor minder met een glimlach wakker worden.
Jullie spieren daarentegen slapen niet. Sommigen hun kuiten trillen nog na van de 20 van Brussel.
Toch zijn die spieren en aanhechtingspunten klaarwakker en vrezen zoals ieder jaar dat ze weeral moeten opdraaien voor jullie abnormaal drink- en eetgedrag.
363 dagen van het jaar worden zij overspoelt door chimay, orval, duvel, boereke stella, westmalle, wit- en rode wijn en één weekend van het jaar worden zij verplicht om die multivitaminen en sportdranken te slikken.
Tegen dat al die vezels begrepen hebben dat er plots iets anders dan alcohol moet verwerkt worden is het fietsweekend al enkele dagen voorbij.
Fietsvrienden, jullie mogen weten dat ik ook naar deze derde editie toeleef. Deze blog is een goed initiatief want zonder veel moeite kom ik in de juiste sfeer van lekker ontspannen, amuseren, pintje drinken en als het moet af en toe fietsen.
Ik kijk er echt naar uit...
1u28 woensdagmorgen.. nog 1 dag, 22 uur, 24 minuten...
slaapwel
Marc
Mijmeringen over: fietsweekend Zillebeke 2007
Zillebeke. Deed mij eerst denken aan de boeken van Jommeke. Woonde die ook niet in Zillebeke? Neen, is dat niet Zonnebeke? Of Zonnedorp? Ben het kwijt. Maar goed: het wordt waarschijnlijk toch geen strips lezen maar wel degelijk fietsen.
De tocht naar ons verblijf begint goed maar eindigt nog beter: mijn GPS moest ons doen stoppen bij huisnummer 5. Stoppen deden we
midden in t veld. Geen huis te bespeuren! Wat verderop verwijzen ze ons door naar nog wat verderop. Mijn GPS was er dus dik naast. Buitenkeilen die winkel!
Na de eerste verkenning van ons verblijf trek ik een eerste conclusie: wat ze al niet kunnen maken van een varkensstal. Alles nog in nieuwe staat, zelfs de kamers. Hoewel sommigen daarvan niet veel zullen zien.
Dit jaar nemen we een echte cateringploeg mee om de fietsers te voorzien van al wat nodig is. Vorig jaar was dat nog even anders. De jongedames hadden voor de eerste avond een pot spaghetti voorzien om U tegen te zeggen. Vandaar dat we de dag nadien dan ook goed van jetje gegeven hebben, op de fiets wel te verstaan. Nu dat laatste fietsweekend al weer een jaar geleden is, blijven mij alleen de belangrijkste herinneringen bij: de terrasjes onderweg hadden een verschillend niveau maar vielen allemaal zeer in de smaak. Van fietsen krijg je niet alleen een zeer gat, dikke benen en honger maar ook èn vooral dorst. En als ervaren sporter weet ik dat je je dorst moet bijvullen. Je moet de dorst eigenlijk voor zijn. Maar je kan moeilijk al een trappist beginnen drinken voor je vertrekt. Hoewel
nu ik er over nadenk
Als avondeten werd barbecue voorzien: veel lekker vlees dat ik dan zelf mocht bakken. Je zou van minder warm krijgen. Maar je moet doen waar je goed in bent, denk ik dan altijd. Als ze niet kunnen volgen op de fiets, moet je er voor zorgen dat het eten lekker is zodat dat jong geweld goed kan eten voor de kilometers van de dag erna. Voor die kilometers heb ik dan wijselijk gepast. Ik heb ze laten rijden. Maar ik had dan ook een goeie reden: mijn chauffeur moest vroeger naar huis. Dus ik moést wel mee. Het gevolg was dat de overblijvers hun kans schoon zagen om
nog meer kilometers af te malen. De snoodaards!
Maar goed: het fijne, selecte, jonge, ietwat uitgelaten, sportief, aantrekkelijk, gezellige gezelschap heeft er weer voor gekozen om samen met enkele ietwat oudere rakkers een nieuw fietsweekend het hoofd te bieden. En geloof het of niet, ik kijk er naar uit. Al was het maar om het warme gevoel dat ik er nadien aan overhoud. Smeer de beentjes al maar in, jongens en meisjes. Tot gauw!
Wim
Tips tegen zadelpijn
Zadelpijn is de meest voorkomende klacht bij fietsers. Vrouwen hebben er het meeste last van.
Een zadel past pas goed als je precies op de zitbotjes zit. Je kunt voelen of je goed op de twee zitbotjes zit als je verschillende zadels uitprobeert. De afstand van de zitbotjes verschilt van persoon tot persoon, en is bij vrouwen groter dan bij mannen. Probeer daarom "de zit van een zadel" uit.
Een zadel uitproberen kan heel eenvoudig door het zadel los op een krukje te leggen en erop te gaan zitten. De zogenaamde krukjestest. Snel voel je welk zadel zeker NIET past en welk zadel veel lekkerder zit. Dat wil niet zeggen dat het dan ook lekker fietst. Daarvoor is een proefrit nodig. Bij sommige fietsenwinkels mag je een zadel eerst een paar weken uitproberen voordat je hem koopt. Dat is het beste omdat je dan pas zeker weet of hij goed zit.
Leren zadels moet je inrijden
Zitvlees kweken. Daarmee wordt bedoeld dat de huid ter hoogte van de zitbotjes gewend moet raken aan druk- en schuifbelasting. Vaak en kort fietsen helpt.
Een zadel moet je waterpas zetten.
Je huid vooraf insmeren met een dun laagje zinkzalf, gezichtscrème of zonnebrandcrème is meestal zeer gunstig.
Neem geen te dunne stof of broeken waarbij je de naad voelt. Schaf desnoods speciaal fietsondergoed aan.
