Enkele maanden geleden opperde ik in de fietsclub de idee om deel te nemen aan de "24 uren van Welle" dit per ploeg. Zelf had ik deze onderneming vorig jaar als solo-fietser afgerond doch een tweede deelname onder eenzelfde omstandigheden zag ik niet direkt zitten. Ik wist dat mijn copain Ronny onmiddellijk op de boot zou mee springen (hij had mij dit vorig jaar reeds verteld) en ook Danny en Fred waren onmiddellijk gewonnen voor het initiatief. Na een "vergadering" in ons clublokaal bij de Gunther werden de concrete afspraken gemakt. Onze uitvalsbasis was mijn garage. Met behulp van Ronny werd dit omgetoverd tot een heuse slaapkamer. Ronny bracht supercomfortabele ligbedden mee en een luchtmatras zorgde ervoor dat we prima zouden slapen (dachten we ...) Met behulp van plastiek werd de garage perfect "geluidsdicht" gemaakt. We waren er klaar voor ! De dag van de eigenlijke start zeulde ieder van ons een ongelooflijke bevoorrading met zich mee. Waren mijn makkers vergeten dat het MAAR 24 UREN waren. Ronny had een ganse doos broodjes mee, alsook liters frisdrank en water. Fredje had een fruitportie mee waarmee je een ganse voetbalploeg kon bevoorraden (mijn dochter maakte hem wel enkele stukken afhandig) en onzen Danny kon een gans garnizoen supporters bevoorraden met de nodige alcoholische dranken en frisdranken.Zelf stond ik in voor de spaghetti en de rijsttaarten. Tevens werden we gesponsord door onze lokaalhouder Gunther, onze fietsclub Fiets U Fit en de werkgever van Danny, de firma VIESMANN. Mijn makkers hadden beslist dat ik ,als ingeweken Teralfenaar, onze "24 uren" mocht infietsen. Onze tactiek bestond erin dat elk van ons één uur zou fietsen en dan worden afgelost. De startvolgorde werd dus Geert, Fredje, Danny en Ronny. Precies om 16.00u startte ik. Ik zette mij onmiddellijk in het wiel van de spurters en besliste dit niet meer uit handen te geven. Toen ik even naar mijn km.-teller keek zag ik dat deze 39 km/u aanduidde. Wanneer ik ons "crisiscentrum" passeerde kon de Ronny zijn ogen niet geloven. Hij had mij nog nooit zo rap zien trappen en hij zag het al gebeuren, de Geert zou dit niet kunnen blijven aanhouden zelle ... En gelijk hadden ze mijn copains, ik had mezelf een BEETJE "choco" gereden zodat ik bij aanvang van de tweede ronde het tempo al drastisch diende te minderen. Al bij al haalde ik na mijn eerste wedstrijduur toch nog vlotjes meer dan 30 km/U gemiddeld. Mijn hartslagmeter duidde wel een gemiddelde hartslag aan van 165 kloppekes. Dit was dus NIE GOED ! Ook de andere makkers haalden vlotjes meer dan 30 in hun eerste uur en we deden mee met de "grote" jongens. Er was ons echter wel al opgevallen dat we mogelijk wel de "oudste" ploeg in koers waren. Als we zagen dat de eerste 10 in de stand allemaal snotneuzen waren en ikzelf met mij 43 jaarkes de benjamin van de ploeg was wisten we het wel, dit zou gevolgen hebben ... We bleven de rondjes echter vlot aan elkaar breien en het werd 20.00 uur. Tijd om de fietsverlichting te gebruiken, zoals het reglement vermeldde. Fredje zou hierbij als eerste starten. Alvorens hij mij kwam aflossen onderwierp hij zijn verlichting, hij had immers nieuwe "pillen" gekocht, aan een serieuze test. Hij scheen zodanig in Ronny zijn ogen dat deze de daaropvolgende 5 min. enkel sterrekes en lichtflitsen zag. En de Fred vertrok...en plotseling was het donker !!! De gesofisticeerde schijnwerper van Fredje had de geest gegeven. Bij Danny en Ronny kon de pret niet op en de "complimentjes" vlogen onze Fred om de oren. Maar ... Fred zat al lang op zijne velo en had geen oren naar de mannen die riepen dat zijn ronden niet zouden tellen. Nadat Fredje reeds twee ronden had afgehaspeld konden we hem uiteindelijk, desnoods met een spijkerheg zei Danny, tegen houden. Zoals in een echte F1-race werd binnen de 20 sec en nieuw fietslicht gemonteerd en weg was hij Fred Raket. Door de wedstrijdleiding kregen we wel 2 ronden aan onze broek maar dat kon ons gewoon niks schelen, we hadden goed gelachen met de Fred zijn avonturen. En de kameraadschap was veel belangrijker dan de overwinning die ons te wachten stond... De nacht viel... slapen was evenwel niet direkt een optie. We konden gewoon wat "rusten". Bij zijn nachtelijke aflosbeurt kreeg Fredje een beetje een mentale inzinking. Hij zat in een stoel te schuddebollen met zijn "gehelmde" hoofd en herhaalde steeds : "moet ge daarom zo oud geworden zijn". Danny en Ronny deden er nog een paar goeie lappen op en lachten zich de tranen uit de ogen. Vol goede moed begon de Fred aan zijn rondes. Echter eens op zijn fiets veranderde onze makker opnieuw in "het beest" zoals we hem kennen.Gaaaaaaaaaaaaaaassss geven zegt Fredje. Toen hij terugkwam zei hij doodleuk : "het ging niet zo goed, op de bergop en wind op kop haalde ik niet eens 30". Zelf haalde ik daar amper 20 en Fred is dus 25 jaar ouder dan mezelf !!!! Danny vreesde vooral de nachtelijke kou en besliste daarom om maar 2 "onderlijvekes" aan te doen hetgeen er voor zorgde dat hij "goe gechambreed" terug kwam. 't Was misschien toch ééntje teveel. Toen het bijna mijn beurt was probeerde Danny mij te wekken, hij riep tot driemaal toe mijn naam doch geen reactie. Danny zei tegen Fred : "Ja, die krijgen we niet meer wakker, doe gij zijn ronden". Onze Fred moet ge da natuurlijk geen twee keer vragen. Fredje kroop uit zijn slaapzak en begon de koersschoen al aan te gespen. Ondertussen was het amper nog een kwartiertje voor de aflosbeurt en ziedaar ... Geert werd wakker. Danny omschreef dit plastisch als : "ik zag eerst een armken vanuit de slaapzak komen en toen Geert zag hoe laat het was schoot hij in paniek". Supersnel opstaan, kleren aan en beginnen ! Gedurende de nacht had elk van ons het moeilijk waardoor het tempo recht evenredig naar beneden ging doch het was ongelooflijk hoe hard we ons amuseerden. Er werd danig gelachen en gezeverd. Op geen enkel ogenblik was er discussie of commentaar op elkaar. Het was dus gewoon een mega toffe ploeg die meedeed aan een "koersken". Toen de dag weer aanbrak herwonnen we ook onze "couragie" en de tempo's gingen opnieuw de hoogte in. Ondertussen kwamen er ook meer en meer supporters opdagen (de biervoorraad van Danny slinkte). Mijn ploegmakkers zagen het niet meer zitten dat ik spaghetti serveerde, ze vonden de rijsttaarten overheerlijk ... Rustig aan naderden we de kaap van 16.00 uur. Onze eerste deelname was een feit. Iedereen had zich geamuseerd, goed gelachen met onszelf, onze "miserie" en de ploegmakkers. We beslisten om de laatste ronde samen naar de aankomst te rijden met Ronny. We maakten onze zuipkaarten (COLA) soldaat en de makkers toverden ons "crisiscentrum" opnieuw om naar een garage. Fredje, Ronny en Danny het was superleuk en tof. Hopelijk tot volgend jaar !
 "Razz"){kind=icon}
){kind=link}