Avond OxyContin 10 mg (pijnstiller diff.) Redomex 25 mg diff. Voor 't slapen Stilnoct of Zolpmidem EG
Tussendoor
Gaviscon Motilium Immodium
aangepast 14/02/2010
DAGBOEK VAN EEN JONGE VROUW MET FIBROMYALGIE EN HET SYNDROOM VAN BRUGADA
mijn weg door Fibromyalgie April 2008, de diagnose is eindelijk gevallen na 1,5 jaar afzien en behelpen: FIBROMYALGIE, ook wel genoemd reuma van de spieren & weke delen.
Februari 2010, bijkomend probleem aan het hart ontdekt : SYNDROOM VAN BRUGADA, met een ICD tot gevolg (soort pacemaker met ingebouwde defribilator)
22-04-2010
zonder meer
VERMOEIDHEID uitgeput afgepeigerd energieloos slap afgemat hondsmoe bekaf lusteloos futloos zwak krachteoos uitgeblust afgeleefd suf klop van de hamer
GEVOELENS geïrriteerd onprettig verlammend allesoverheersende ervaring gevangenis niet vooruit of achteruit kunnen angstig
ALGEMENE KLACHTEN algemene spierpijn ochtendstijfheid gewrichtspijn gezwollen blaas prikkelbare darm misselijkheid diarree buikpijn spierzwakte koude rillingen temperatuurschommelingen overmatig transpireren vaak plassen pijn bij plassen nachtelijk zweten wazig gevoel in het hoofd pijn op de borst kortademigheid keelpijn gevoelig voor lawaai duizeligheid onregelmatige hartslag licht in het hoofd hoofdpijn flauwvallen gewichtstoename grieperig gevoel gezwollen handen of gezicht gevoel van prikkelen, kriebelen of doofheid in handen of benen koorts blauwe plekken verhoogd koudegevoel ruisen of luiten in de oren droge slijmvliezen in de ogen droge mond vergeetachtigheid keelontstekingen slijm op de luchtwegen haartuitval verstopping of moeilijke ontlasting pijngevoel bij aanraking van de huid gevoeligheid voor het weer branderig gevoel van de huid druk en benauwdheid op het hart heesheid trillen van de handen waterophoping in voeten en benen
JE ZULT MAAR LAST HEBBEN VAN AL DEZE PROBLEMEN ...
Vorige maandag toen ik in bed kroop deed ik mijn nachtlampje aan en ... boem bats flits ... joke hing aan den elentrik en mijn lampje sprong kapot. Merde dat deed pijn ... . Mijn linkerarm helemaal voos en tintelig, mijn litteken knalrood en heel pijnlijk, zelfs de vullingen van mijn tanden aan de linkerkant deden pijn. Dinsdagochtend dan toch maar direct naar leuven gebeld en ze konden me niet inlezen, donderdagnamiddag komen tussen 13u en 16u.
Wij donderdagmiddag dan richting Leuven vertrokken en hoewel het geen school was was het pokkedruk op de baan en waren we er pas rond 15u. In het ziekenhuis zelf ook een overvolle wachtzaal maar het ging redelijk goed vooruit. We vonden het allemaal wel heel spannend en hadden zelfs een zak met proper ondergoed in den auto gezet omdat we toch bang waren dat ik moest blijven. Bij de controle zelf was alles wel in orde godzijdank ... de parameters worden getest en ze spelen wat met je hartfrequentie om te zien of je iets voelt wat wel pijnlijk is. Ze laten je hart echt goed doorbonken en steken maar dat is wel teken dat het ding goed werkt zullen we maar denken.
Dan de rit terug naar huis ... weer 2 uurkes in die auto ... pffffffffffffffffffffffffft .
Ik heb er wel de hele vrijdag van moeten bekomen hoor.
Zaterdag en zondag heb ik een half uurke buiten gezeten wat wel deugd heeft gedaan. Nu ben ik blij dat het schoolritme weer begonnen is en dat alles terug op uur en tijd in orde komt en gaat ...
kan en wil niet meer ... ik heb er genoeg van ... voor elk type revalidatie val ik uit de boot omdat ik nog te weinig kan ... is er dan niemand bereid om samen met mij het zwaarste stuk te doorworstelen of moet ik echt alles alleen doen?
Het is me allemaal teveel. Er is zoveel om te verwerken en dat ga ik vrees ik niet alleen kunnen.
Heel die situatie met onze pa is ni simpel geweest en is het nu nog niet en dat vreet serieus aan mij alhoewel ik het nu al redelijk goed heb kunnen loslaten. Het heeft een heel groot stuk van mijn leven bepaald en dat doet het nu nog maar jammer genoeg niet in de goeie zin.
Dan heel de fibromyalgie-soap die maar niet wil eindigen, alle extra kwaaltjes die erbij komen kijken, de fysieke pijn, het alleen zijn in de week, te druk met de kindjes in het weekend, het niet vooruitgeraken en op dezelfde plaats blijven trappelen, het hoofd dat vooruit wil maar het lichaam dat niet kan volgen, het einde willen zien maar beseffen dat het nog ver weg is ... .
En dan als extraatje nog het hart met zijn ICD en de rompslomp errond. Nog meer dingen die niet meer mogen of kunnen, weer extra zaken waar je op moet letten die allemaal je leven toch nog iets meer belasten dan vroeger ... .
Ik sta op een punt in mijn leven waar ik niet goed door geraak ....
Ik heb het moeilijk momenteel. Ik zit in een serieuze dip en kan alles wat er de laatste maand gebeurd is moeilijk een plaats geven. Ik ben heel onrustig, weet geen blijf met mezelf en er worden heel wat zakdoeken volgesnotterd. Het is ook niet niks natuurlijk wat er allemaal gebeurd is. Die 'DOOD' blijft dan ook in mijn kopke rondzweven en komt te pas en te onpas eens goed in beeld. De tv doet er ook geen deugd aan want in alle programma's die ik graag keek zoals House MD, ER, ... wordt er wel iemand gedefribilleerd en dat is het laatste wat ik nu wil zien. Niks interesseerd me nog, ben heel moe en heb ook veel pijn met de weersverandering in de spieren. Voor mij mag momenteel alles stoppen. Ik ben als de dood dat er iets gebeurd met me als de kindjes thuis zijn want ik wil echt niet dat ze zien hoe ik geshocked wordt. Ook het beeld dat ik voor mijn ogen heb hoe Dré er bij stond als ze me terugbrachten kan ik niet verwerken. Ik zie hem bezorgd kijken maar ik kan niks zeggen, ze leggen die verdomde fluo pads op mijn borstkas en ... . Daar heb ik het misschien nog moeilijker mee dan met de rest.
Ik ben bang om alleen thuis te zijn maar als er iemand op bezoek komt ben ik direct zo moe van de babbel, ik weet het echt niet meer. Wat als ik die shock krijg als ik alleen thuis ben? Ik ben dan bewusteloos normaalgezien, dan kan ik ook niemand bellen? Ik zit met heel veel vragen waarvan ik niet weet aan wie ik ze moet stellen ... het is allemaal teveel.
Deze week heb ik genoten van de rust en kalmte zonder kindjes in huis. De vakantieweek was voor mij ongelooflijk druk met de kids. Ik bedank langs deze weg Ylen nog maar eens duizend keer om in de vakantie bij ons te vertoeven ... . Ik ben super blij dat ze het graag doet, de kids zijn blij en ik ben blij ... blijer kan het niet hé !!
Het is voor de moment weer wel even wat lastig, de wond is helemaal dicht maar trekt enorm. Ook best heel wat pijn aan 1 kant van de wond maar er is niks ontstoken of zo, het zal langs de binnenkant aan het genezen zijn. Langs de binnenkant zitten van die draadjes die vanzelf verdwijnen en die zullen waarschijnlijk wat irriteren.
Vanavond was er een leuke verrassing voor ons jongens. Die hebben de laatste weken ook weer heel wat te verduren gekregen. De mama wéér in het ziekenhuis, weer ander ritme en het beetje bang zijn van vooral Seppe. Papa had borden gezien in 't stad dat er een circus op komst was en dat ze gingen neerstrijken op het Boomgaardplein. Gisterenavond even op de website van het circus gekeken en ja hoor, vrijdagavond alle kaartjes aan halve prijs dus een dikke meevaller. De kids wisten dat er een verrassing op til stond dus waren best wel wat zenuwachtig. ... Om 18.30u zijn ze voor een jongensavond met de papa vertrokken naar de voorstelling die om 19u begon en voor mij was het thuis wel nieuwsgierig afwachten hoe hun reactie geweest was. Toen ze rond 21.20u terug thuis kwamen (de voorstelling duurde bijna 2 uurtjes) was Warre doodop en kon hij geen pap meer zeggen. Seppe had het ook heel leuk gevonden maar was wat teleurgesteld omdat hij geen suikerspin had gekregen en was ook best wel heel moe maar wilde dat niet toegeven. We zullen wel zien wat Warre morgen allemaal te vertellen heeft.
Ik ga nog eens een poging doen om de slaap te vatten ... Tot de volgende !!
De wond op zich is dicht en jeukt geweldig dus die is aan het genezen en daar ligt niet zo direct het probleem. In het kopje is het zwaarder dan dat ik ooit had gedacht. De weerbots van alles wat gebeurd is, is geweldig groot. Ik lach zoals gewoonlijk alles weer weg en weet dat dat niet de juiste manier is maar ik kan het momenteel allemaal nog niet goed plaatsen.
De realiteit om zo op het randje geweest te zijn brengt zoveel met zich mee. De kids hier rond te zien lopen en te weten dat hun mama er bijna niet meer was ... . Dat hoeft nog weinig uitleg hé.
Lap ... ik zie niet meer wat ik typ ... ik kruip in mijn beddenbak met een grote snotvot, mijn pittenzakskes en mijn allerliefste Obi-poes.
De eerste week thuis is voorbij. We hebben heel veel gerust en geslapen. Op dinsdagochtend had ik de eerste keer bezoek van de verpleegsters van het wit - geel kruis. Het deed deugd om eens goed gewassen te worden. Die doen dat super goed. Ik vraag me af waarom ik daar voordien niet de stap naartoe durfde te maken. Het is net zoals dat ziekenhuisbed in de living. Dat wilde ik ook niet echt, voel ik me ook niet ziek genoeg voor maar nu we zelf een schitterend bed konden kopen dat helemaal past bij de kasten ben ik ook super blij dat ik goed slaap, dat ik kan doorslapen, dat het toilet vlakbij is, ... . Dit hadden we ook veel vroeger moeten doen.
Nu na deze week begint er wel weer vanalles te kriebelen in het kopje, eigenlijk zijn er nog zoveel vragen die nog niet opgelost zijn, wat kan er in mijn verder leven nog wel, wat kan er niet, hoeveel keren moet de controle nog, wat kan ik nog met de kindjes doen, ben ik hier nog van nut ... Zware vragen met waarschijnlijk simpele antwoorden maar we zitten momenteel nog in die nare droom ---- HELP MAAK ONS WAKKER . Hier gaat nog heel veel gebabbeld moeten worden. Hier gaat nog heel veel getest moeten worden, wat wel kan en wat niet. Het is zowieso niet leuk voor de patiënt dat er ineens vanalles gebeurd wat je niet verwacht had. Ik heb zowaar het licht gezien hé !! 1 keer in Turnhout 2 keer in Leuven !! Dat hoeft voor mij niet meer. Dré staat dan aan den andere kant van dat poortje : hij stond erbij en hij keek ernaar. Dat is niet gemakkelijk als je moet kijken naar iemand die je zo graag ziet en dat die op het randje hangt ... we weten ook niet goed hoe we eraan moeten beginnen.
Opgeven ga ik niet doen, daarvoor zijn mijn famielie en vrienden me te dierbaar maar het klonk wel heel aanlokkelijk moet ik zeggen. We zullen dus nog maar eens bij jullie aan komen kloppen voor een dag opvang hier, een strijkje daar, een schouder om op te huilen, een vriend of vriendin om eens een terrasje te doen en eens goed te kletsen.
Ik ben terug thuis. Niets is beter als je eigen bedje. Kwa drukte viel het me toch wel wat tegen zeker omdat de kids door het dolle heen waren omdat ik thuis was. Dat was voor hen een hele verrassing met bijhorend getier en geroep, iedereen wilde tegelijk iets zeggen, kusjes geven, tekeningen laten zien ...
Het internet is hier wel gratis maar werkt maar half, gisteren geraakte ik er helemaal niet op.
Donderdag is de MRI gebeurd die helemaal ok was en heb ik de rest van de dag met een holter rond gelopen. Toen ik me klaar maakte om te gaan slapen om 22u kwam hier een anestsesiste binnen met de melding dat ik vrijdag onder volledige narcose moest. Zowel ik als de verpleging vielen uit de lucht. De reactie was, "dat zal wel een administratieve fout zijn. Slaapwel mevrouw ...". Toch was verward aan de nacht begonnen maar toch goed geslapen.
Vrijdagochtend vraagt de verpleegster :"waarom moet jij nuchter blijven?"... ze wisten nog van niks op de dienst. Dan ging het opeens heel snel ... om 9.45u de prof aan mijn bed, en om 10.00u lag ik in de operatiekamer met zo'n mooie baljurk die vanachter open is. hèhè! Er is dus effectief een ICD geplaatst en moet nu serieus bekomen.
Als ik morgen wat beter ben kom ik terug wat vertellen hoor.
Maandag 1 februari : rit met de ambulance naar gasthuisberg (met zwaailichten zelfs)
Dinsdag 2 februari : om 8u hartcatheterisatie en om 12.30u terug op de kamer zo woezie als wat ... tegen 14u ongelooflijk pijnlijke liezen, na 4 uren plat op mijne rug liggen na de ingreep zonder de knieën te plooien (hadden ze nog nooit iemand met fibromyalgie laten doen peins ik) was ik heel blij dat ik recht mocht maar had er toch direct weer spijt van ... pijnlijk man !!!
Woensdag 3 februari : het opstaan lukte al wat beter, de liezen zijn al minder pijnlijk. Wel veel minder honger als gisteren terwijl ik gisteren toch niet veel gegeten had omdat het gewoonweg niet te vreten valt ... Dan deze voormiddag een speciale hartcardiogram laten doen waar ik nog geen uitslag van heb.
Morgen op de planning ... MRI, advies van de pijnkliniek, holter (24-uren registratie van het hart met nog wat bijkomende dingen, ik snap er zelf niks van dus kan het ook niet uitleggen wat het is)
Ik ga nog wat film kijken en dan ... snaveltjes dicht oogjes toe slaap lekker !!
Weer even geleden maar het had weer zo zijn redenen ... . Eerst weer best slecht geweest met die verdomde sneeuw en vrieskou en nu ....
weer in het ziekenhuis maar voor een totaal andere reden. Er is een erfelijke hartafwijking ontdekt. Weeral iets nieuws bovenop de rest ... .
Ik heb dus nu bovenop die verdomde fibromyalgie ook nog het Syndroom van Brugada. Bij een test vorige woensdag heb ik bijna het loodje gelegd, de defribilatiepads lagen al op mijn borstkast, ze waren onderweg vanuit 3 afdelingen met verdoving omdat ik niet bewusteloos viel tijdens de hartritmestoornis. Ze hebben ze net niet moeten gebruiken. Dit is echt wel eng ... je ziet en hoort alles gebeuren terwijl je ligt te shaken op de tafel en je kan niets zeggen of niet reageren. Hier ga ik gegarandeerd nog nachtmerries over hebben.
Ik moet nu nog tot zondag hier op de hartafdeling blijven liggen met een monitor. Maandag met de ziekenwagen naar Leuven omdat ze me ten allen tijden moeten kunnen reanimeren. In Gasthuisberg gaan ze normaal eerst een catharisatie doen, de aanval nog eens uitlokken (onder verdoving deze keer) en dan het juiste type pacemaker of inwendige defribilator steken.
Ik ben niet zo bang van de operatie zelf want dat zijn ze daar gewoon te doen maar de revalidatie zal andere koek worden voor mij. Ik zie hier de kinesisten al bezig met fietsoefeningen etc. dat zijn dingen die voor mijn fibromyalgie weer niet kunnen hé. Ik ben heel bang om weer ver weg te zakken en terug van heel diep te moeten beginnen hoewel ik daar net wat aan het uitgeraken was ... pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffft. We zullen weer wel zien zeker ... .
Ik weet wel dat ik jullie steun nu harder dan anders nodig ga hebben. We zijn enorm hard geschrokken van dit alles en te horen dat die 100 keren dat ik al flauw viel dat dat 100 keren het einde had kunnen zijn ... . Dat is een redelijk harde en taaie boterham ...
Alles is teveel, zelfs mijn kleren bewegen zachtjes als schuurpapier over mijn lichaam. Ik probeer te dromen van een bed vol donzige veertjes ... infraroodlicht wat me vanbinnen zo lekker warm maakt ... een rustig muziekje ... maar dat zal allemaal niet voor vandaag zijn ... terug met de twee voetjes op de grond, dat zal voor altijd een droom blijven denk ik.
Ik ben al een ganse week aan het nadenken wat ik hier moet schrijven om iemand te bedanken zonder teveel namen te noemen. Als die persoon dat nu leest gaat hij of zijwaarschijnlijk een smile tot achter zijn of haar oren hebben
Met woorden is het zo moeilijk uit te leggen wat voor druk er van onze schouders viel toen we jullie envelopje met kerstkaartje open deden en dan iets later nog eens onze pc bekeken. Er zijn nog weinig mensen op deze aardbol met hun hart op de juiste plaats. Momenteel kan ik ook niets anders terugdoen dan met woorden iets te formuleren en ook dàt blijkt moeilijk,deze woorden te vinden, laat staan er zinnen mee te maken. Daarom speciaal voor jullie deze woorden ...
bijzonder innerlijke rust begrip mogelijkheden ontspannen leven genieten voelen kleine dingen zorgzaam meelevend hartelijk bezorgdheid realiteit vriend kindjes verwachtingen tijd loslaten geduld lachen beseffen wijsheid
Bedankt B E M N A L vanuit het diepste van ons hart ... Joke, Dré, Seppe & Warre
Nog maar eens met mijn twee voeten op de grond deze week. Ik doe nog teveel ... en ik doe potverdorie al niks !! Ik heb het er vreselijk moeilijk mee. Voor elk ding, zelfs het kleinste ding dat ik doe zak ik dieper en dieper weg in mijne put. Die verdomde fibro geeft je gewoon de kans niet om vooruit te komen. Mijn kinesiste werk samen met het UZA in Antwerpen en we gaan vanaf nu het revalidatieschema volgen van daar, niet het schema van de adviserend geneesheer want dat is veeeeeeeeeeeeeel te veeeeeeeeeeeeeeeeeeeel te zwaar. Daaraan denkend hebben we al een eerste groot probleem en dat zijn de oefeningen om fysiek wat vooruit te kunnen komen. Van het UZA mag een patiënt met fibro geen fysieke oefeningen doen als de hartslag boven de 100 slagen per minuut zit. Meten dus voor je zelfs maar een oefening doet zoals bijvoorbeeld op de tippen gaan staan en terug naar beneden. Van deze oefening was het een maximum van 3 keer 3 met telkens minstens een minuut pauze. Erg hé !! En laat het nu zijn dat mijn gemiddelde hartslag in rust al boven de 100 slagen per minuut zit. Niet goed dus !! Dat wil dus zeggen dat mijn lichaam nog steeds niet klaar is om verder te bekomen en verder te revalideren. "Je moet wat geduld hebben!" zeggen ze dan, awel, ... mijn geduld geraakt zowaar op hoor.
Geduld is op, pijnstillers zijn op, het geld is op ... . Ik heb het gehad met deze situatie. Als er niet snel wat hulp extra komt dan weet ik niet meer hoe we ons uit deze miserie gaan trekken en dan praat ik absoluut niet alleen over het financiële. Het ventje begint ook heel moe te worden. Hij draagt het hele huishouden op zich, fulltime werken en voor mij en de kindjes zorgen, nog klussen aan ons huisje want dat is ook nog helemaal niet klaar, ... . Je zou voor minder moe worden. Ik zou hem zo graag wat willen helpen en zelf ook wat willen betekenen in het huishouden maar als ik momenteel 1 machine was draai op een dag dan heb ik teveel gedaan. Ni goe voor iemand die zich altijd voor 200% inzet en altijd alles wil geven. Nu blijkt nog maar eens dat ik in mijn (jonge) leven al teveel heb gegeven en het is niet dat we daarmee met gouden lepeltjes kunnen eten. Ik heb me altijd ingezet voor andere mensen en te weinig aan mezelf gedacht ... . Ik ben vergeten te genieten van het leven, genieten van het jong zijn maar dat geven we hier op een briefke dat dat niet meer zal gebeuren. Elke moment dat ik kan lachen en knuffelen is er eentje geweest want binnen een uur kan mijn lichaam helemaal anders reageren, kunnen er onuitstaanbare krampen opkomen en de rest wil je absoluut niet weten.
Ik moet me de komende weken bij elke activiteit die ik doe de volgende 3 vragen stellen : Wil ik dit? Kan ik dit? Kan ik hier beter van worden? Bij 2 keer een neen-antwoord mag ik de activiteit niet doen. Onder de noemer activiteit vallen onder meer : recht zitten in de zetel, tv kijken, aan de laptop werken, douchen, in bad gaan, breien, ... . Dat zal niet gemakkelijk worden ... .
Vorig maandag opgestaan met een droge keel, tegen de avond een amandel zo rood en groot als een belgische kers na goede oogst. Veel pijn extra, tegen de avond ging het slikken van mijn eigen speeksel zelfs niet meer fatsoenlijk. Ik mocht van de huisdokter extra Ibuprofen nemen tegen de ontsteking maar meer dan wat verzachten met thee kon ik niet echt doen. Dinsdag, woensdag en donderdag niets gegeten, vrijdagochtend begonnen met een mandarijtje en tegen de middag ging een kommeke soep me wel af. Vandaag zo goed als het normale eetritme, wel nog niet de goede hoeveelheden. Gisterenavond ben ik dan maar gestopt met de Ibuprofen en wat zagen we vandaag ... alle kleine wondjes die ik al had zoals een opengekrabte muggenbeet ontstoken, zelfs mijn navel is ontstoken ... . Wat nu weer ??????????
Vandaag naar de neuroloog geweest. Ik moest een EEG laten nemen om te kijken of er geen vijs los zat. Nee nee ... ik blijf flauwvallen en dat moest toch wel nagekeken worden. Na de gewone onderzoeken dacht ze wel dat het probleem niet neurologisch te zoeken was dus heeft ze me doorverwezen naar de cardioloog. Om zeker te zijn die EEG nog en volgende week een CTscan. De afspraak bij de cardioloog staat half januari, dat kon niet vroeger. Ze vond die heel wisselende bloeddruk toch niet normaal en ze vond toch ook dat ik een hoge hartslag had "WOEHOEW" die dacht ook dat ze het licht had uitgevonden. Dat had ik 2 jaar geleden al door, er wilde alleen geen enkele dokter luisteren ... . Eindelijk een luisterend oor moet je daar 2 jaar voor aankloten en moe zijn omdat je nen helen dag aan het sporten bent volgens je lichaam ... ?
Niet zo best hier. Bij elk ding dat ik doe wordt ik gestrafd en teruggefloten. Bij elke stap vooruit ga ik er twee achteruit. De pijn overheerst de hele dag en daar word je tergend moe van. Mijn hartslag blijft heel hoog, ik val regelmatig flauw, mijn eetlust is helemaal weg, mijn zicht wordt minder (lees wazig), mijn maag is van slag (lees hééél veel maagzuur), veel koud zweet, pijnlijke gewrichten, pijnlijke en stramme spieren en dan heb je de stralingspijnen nog. Neem daarbij het geheugenverlies, de slechte concentratie en je krijgt een heel prikkelbaar iemand die niks kan verdragen. Iemand die gek wordt van teveel lawaai en teveel licht.
Het laatste bezoek aan de homeopaat bracht al aan het licht dat hij vermoedde dat er iets mis is met mijn hart. Nu blijkt, na mijn nieuwe bezoek gisterenavond, dat ik na elke valling een serieuze terugval doe en is hij helemaal zeker. Volgens hem is het het Coxsackievirus dat zich vast heeft gezet op mijn hart, dat zou al zeker die altijd heel hoge hartslag verklaren. Ik zit nu gewoon recht in de zetel en mijn hartslag is nu ... 117. Dat is een hartslag die jullie krijgen als je 2 uren gesport hebt. Hij verteldde er ook bij dat het zo niet moeilijk is dat ik moe blijf, ik ben altijd aan het sporten !! Het is een virus dat het hart kan stilleggen dus ik ben bang ... heel bang ... . Hij gaf me daar dan ook weer een verhaal extra mee van een 12-jarige die ineenzakte omwille van ... dus hij heeft me goed bang gemaakt zodat ik meer zou rusten wat ik dus nu ook zeker doe. Hij heeft mijn hartslag gemeten en de hartpulsaties en op beide zat een afwijking. Ik heb homeopatische druppels mee gekregen om de virussen te triggeren zodat mijn lichaam ze kan wegwerken. Ik heb de druppels nu al 3 keer genomen, mijn hartslag wordt hoger en hoger en ik heb koorts. Eigelijk een goei teken dat ik in gevecht ben met mijn virussen ... . We nemen het griepgevoel er dus maar weeral bij en hopen dat er snel verandering in komt. Ik moest na het weekend terugbellen om te zien hoe het met me ging.
in den auto gezet omdat we toch bang waren dat ik moest blijven. 
met de papa vertrokken naar de voorstelling die om 19u begon en voor mij was het thuis wel nieuwsgierig afwachten hoe hun reactie geweest was. Toen ze rond 21.20u terug thuis kwamen (de voorstelling duurde bijna 2 uurtjes) was Warre doodop en kon hij geen pap meer zeggen. Seppe had het ook heel leuk gevonden maar was wat teleurgesteld omdat hij geen suikerspin had gekregen en was ook best wel heel moe maar wilde dat niet toegeven. We zullen wel zien wat Warre morgen allemaal te vertellen heeft.
had uitgevonden. Dat had ik 2 jaar geleden al door, er wilde alleen geen enkele dokter luisteren ... . Eindelijk een luisterend oor moet je daar 2 jaar voor aankloten en moe zijn omdat je nen helen dag aan het sporten bent volgens je lichaam ... ?
