Inhoud blog
  • met vallen en opstaan... en weer doorgaan
  • uitputting
  • nooitmeervooraltijd
  • dwanggedachten
  • Gebeten door een hond
  • autisme en gezin
  • snijden
  • dissociatie
  • zoon met autisme
  • dwang
  • Autisme en depressie: Een klein monster verborgen in mijn zoon
  • ASS en depressie
  • zorgen
  • krokusvakantie
  • Zorgen
  • trampoline
  • zorgboerderij
  • Paardentherapie
  • energie
  • de meisjes
  • werk en keuzes maken
  • slapeloosheid, collega
  • Mijn zoon heeft het moeilijk.
  • Niet naar school- thuisbegeleiding-ASS
  • Een Elfje
  • elfje autisme
  • beschadigd- elfje
  • Ik blijf vechten
  • elfje
  • echt luisteren
  • medicatie
  • Kopzorgen
  • TicTIcTIc
  • Het loopt helemaal fout!
  • De sportleraar op school
  • Verstijfd
  • quote
  • tijdlijn levensloop
  • een elfje - geïnspireerd door het Congres 'Talent op het werk'
  • gemis
    Foto
    Zoeken in blog

    Foto
    Dropbox

    Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.

    Foto
    Categorieën
  • ANGST (7)
  • ASS (49)
  • CVS (5)
  • Euthanasie (5)
  • Fibromyalgie (29)
  • gedichten (38)
  • gehoorproblemen (7)
  • gilles de la tourette (14)
  • HSP (10)
  • Huisdieren (1)
  • Naaien (2)
  • over mijn gezin (55)
  • Polyneuropathie (2)
  • relatie en ass (1)
  • TIETZE (1)
  • verlies (2)
  • Vriendschappen (0)
  • Foto
    Foto
    Foto
    {TITEL_VRIJE_ZONE}
    Zoeken met Google


    Zoeken in blog

    Foto
    Foto
    Foto
    Archief per maand
  • 05-2017
  • 04-2017
  • 03-2017
  • 02-2017
  • 12-2016
  • 11-2016
  • 10-2016
  • 09-2016
  • 08-2016
  • 07-2016
  • 06-2016
  • 05-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 08-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 07-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
    Gastenboek

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Laatste commentaren
  • Nat bed (Diana)
        op Pampers
  • fibro (kelly)
        op Omscholing - brugopleiding
  • Fibro (Mieke)
        op Naar de pijnkliniek
  • Fibro (Anja)
        op Naar de pijnkliniek
  • knuffel (Katrijn)
        op Geïrriteerd
  • Blog als favoriet !
    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Mijn favorieten
  • bloggen.be
  • Foto
    Foto
    Foto
    Willekeurig Bloggen.be Blogs
    jikifiti
    www.bloggen.be/jikifit
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
    Gewoon Anders
    17-03-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.dwang
    Ik heb zoveel last van dwanggedachten. Het houdt mij uit mijn slaap, het weerhoudt mij van te functioneren. 
    Sommige dwanggedachten zijn zeer sterk aanwezig en ook wel eng. Het laat mij niet los. Ik probeer het van mij af te lopen, fysiek bezig te zijn. Ik probeer mij te focussen op belangrijke dingen, zodat die gedachten zouden weggaan. Het stopt niet. Het is zeer vermoeiend.
    Die dwanggedachten zijn zo sterk, dat ik bang ben dat ze werkelijkheid worden. 
    Waren mijn hersenen nu toch maar normaal. 
    Ik durf ze zelfs niet uit te spreken, omdat die gedachten zo een impact hebben. Mijn coach raadde mij aan om medicamenteus dit te behandelen. Ik ben als de dood voor medicatie. Ik wil niet opnieuw zo afzien, pijn lijden door de bijwerkingen van de medicatie. 
    Ik weet niet wat te doen om het te doen stoppen. 

    17-03-2017 om 10:39 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    13-03-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Autisme en depressie: Een klein monster verborgen in mijn zoon
    Wat een weekend...pffff
    Het liep echt uit de hand met mijn zoon. 
    Zondag was echt erg en gevaarlijk geworden. 
    In de voormiddag had hij paardentherapie. Dit was heel laagdrempelig en met veel fysiek contact met de paarden. Mijn zoon loopt heel moe en heeft weinig energie. Ik had de coach al ingelicht over de week die eraan vooraf ging en zo kon ze erop inspelen. 
    Erna thuis wou hij op de trampoline zijn sprong oefenen die hij geleerd had van in de zorgboerderij. De zussen en papa waren erbij gekomen. Mijn zoon wou dat de zussen op de rand gingen staan, zodat hij zijn sprong kon doen. Maar de zussen hadden daar duidelijk geen zin in en papa liet hen begaan. Mijn zoon helemaal opgedraaid aan het geraken, heel controlerend en eisend geworden, hoe en waar ze moesten staan. Uiteindelijk liep het fout af en is hij van de trampoline gegaan. We gingen eten. Mijn zoon wou niet eten, was nog boos. Hij wou iets doen met mij terwijl de meisjes naar de klj gingen in de namiddag. Alles wat ik voorstelde was niet goed. Dan wou hij naar het trampolinepark, maar dat was elk uur volzet, behalve een moment, maar die konden we niet meer halen, want het was al binnen het half uur. Dit heb ik verzwegen en toonde dat alles volzet was. Mijn zoon nog bozer en hij geloofde mij niet. Na heel wat boosheid is hij naar zijn kamer getrokken. Papa ging voordat hij vertrok naar zijn werk, niet veel later erbij. Hij zei dat 'niemand hem graag zag' en hij ging naar zijn werk. Mijn zoon was helemaal over zijn toeren erdoor. Daar zat ik dan met een kind dat al het gevoel heeft dat 'niemand hem graag ziet' , 'dat iedereen van hem wegloopt', dat 'hij niet meer wil leven'... Ontroostbaar. Uiteindelijk kwamen we op het idee om samen carting te gaan doen, als er plaats was. We konden gaan, een leuk moment met mijn zoon alleen. 1 op 1 was er geen probleem. Hij genoot en was fier op zijn prestaties. Thuis gekomen, was hij helemaal op, dat plezier kost hem zoveel energie, ik merk dit ook bij de borgboerderij. Hij geniet, komt tot rust, maar nadien een grote meltdown. De meisjes kwamen een uur later thuis van de klj. Hij begon tegen hen te zagen en opmerkingen te geven. Zijn jongste zus vroeg of hij nog eens op de trampoline wou. Maar hij HAAT haar en reageerde niet op haar vraag. Hij wil nog liever dat ze dood is, zo erg is zijn gevoel ten opzichte van haar. En hij is moordlustig naar haar toe ook. 
    Toen hij plots zag dat de zussen aan het springen waren, was hij boos, ... ale ze zijn aan het springen en ze zeggen mij niets... Ik zei hem, dat zus het reeds gevraagd had, maar hij er niet op reageerde. Hij antwoordde: Maar ja, het was niet A.. 
    Hij ging meespringen. Al gauw kwam het tot woordenwisselingen. De meisjes gingen dan maar bij hun nichtje, de buur, gaan spelen. Hij kwam achter en ging daar mee spelen,... maar daar liep het ook al heel snel fout. Hij wou meespelen in een spel dat ze vaak spelen, maar de regels waren te moeilijk voor hem en hij begon zijn regels te maken en te eisen dat ze die regels volgden. Op de duur begon hij de bal steeds naar straat te gooien, te schelden,... Hij is terug naar huis gekomen, helemaal boos. Hij had alle schuiframen gesloten, de garagedeur op slot gedaan, zodat zijn zussen niet meer binnen konden. Hij sloot hen gewoon buiten. Na een uurtje kwamen ze terug en konden ze niet binnen. Toen ik hen wou binnen laten, was het helemaal een slagveld. Hij vloog mij aan omdat ik hen binnen liet, schuimbekkend... Hij stampte en schopte naar de meisjes, beet mij, duwde zijn jongste zus terug naar buiten. De oudste kon binnen en zij deed de garagedeur open, zodat zus binnen kon. 
    Hij was zo kwaad op haar dat hij haar aanviel. Zij verdedigde zich en kon hem wegduwen. Toen kreeg hij mij in het vizier en viel hij mij aan. Ik schermde mij af door afstand te maken met een armlengte, maar hij greep mijn arm en beet er in. Als een leeuw ging hij tekeer..
    Hij ging erna naar de zetel en greep de hond bij zich, hele hardhandig. 
    Ik was niet veel later eventjes in het waskot, 1 ruimte naast de living en plots hoorde ik een plof en onmiddellijk erna geschreeuw. Mijn zoon had een 2L fles naar zijn jongste zus gegooid en die belandde op haar achillespees. Die kwam zeer hard aan als je weet welke afstand de fles heeft overbrugd (6-7m). Ze heeft er al pijn in, omdat ze heel vaak op haar tippen loopt. Ze kon er niet op stappen. Ik moest haar beschermen, en grote zus ging broer met diezelfde fles aanvallen, geschrokken van wat hij deed. We zaten in een gevecht. Hij scheldde, sloeg rond zich heen. Zus gooide de fles dan in de zetel. Ik probeerde hen tot bedaren te brengen en terwijl was ik de jongste zus aan het troosten, ze was helemaal over haar toeren. 
    Hij bleef wild rond zich heen slaan en schoppen. Ik had ondertussen al een sms gestuurd naar zijn mentor, dat het echt wel uit de hand liep en gevaarlijk werd. De meisjes waren bang en ik had ook schrik gekregen van hem. Die blik, die woede, die kracht. 
    Ze belde mij.. Ik deed mijn relaas, de meisjes hadden zich ondertussen opgesloten in de badkamer. Hij was ondertussen in de zetel met de hond, tegen zich aan geknepen.
    Na mijn gesprek, ging de mentor overleggen met de coördinator, en ze belde mij terug. Ze zou langskomen. Wat ik wel apprecieerde, want het liep uit de hand en ik wist het ook eventjes niet meer. Zo bijten en schoppen en slaan. Brullen, schreeuwen...
    Toen ik terug in de living kwam, hitste hij terug op, de meisjes waren bang omdat hij ons hondje zo vastnam en stampte, en dichtkneep.. .Dat beestje moest er ook aan geloven.
    Ik stuurde hem naar boven om daar te kalmeren, want allemaal samen in 1 ruimte was teveel. Hij nam de hond mee, met zijn armen rond de keel geknepen van de hond. Mijn jongste dochter helemaal in paniek. Ze hyperventileerde en verstijfde helemaal. Toen de hond jankte ben in naar boven gelopen, beneden hoorde ik twee dochters wenen en in paniek zijn. Ik eiste dat hij de hond los liet. Het beestje kon eindelijk vrij rondlopen. Hij veranderde weer in een klein monster. 
    Uiteindelijk ging hij in de zetel. Ik maakte het eten klaar, ik at met de meisjes en liet hem in de zetel zitten, hij had apart eten, en ik zorgde er bewust voor dat hij niet direct mee aan tafel kon. Ondertussen was zijn mentor gearriveerd. Hij was boos dat ze er was, maar hij hield zich rustig, weggestopt onder zijn deken... hij zei, constant dat 'ga weg' en hield zijn vingertje omhoog. 
    Zij bleef er gewoon naast zitten, en liet hem .. Ondertussen konden wij eten. Als zijn eten klaar was, riep ik hem aan tafel, in eerste instantie wou hij niet, omdat zijn mentor er was. Maar ze verzekerde dat ze bleef zitten in de zetel. Uiteindelijk ging hij aan tafel (na eerst te zeggen dat hij zichzelf ging uithongeren...)
    Ik ben dan bij de mentor gaan zitten en praatte met haar. Hij is snel van tafel gegaan en naar zijn kamer getrokken. 
    Dan is hij ineens naar de badkamer gegaan en ging hij in bad, zich zetten weken. Toen hij eruit kwam, was ze er nog steeds en dit vond hij allesbehalve. Voor mij en de zussen was het wel een steun op dat moment. 
    Toen ze naar boven moesten, is zij naar huis gegaan. Eens in bed begon hij opnieuw te schreeuwen en te schelden. Hij schopte mij weer en riep dat hij zelfmoord ging plegen. 
    Ik ben naar beneden gegaan en hoopte dat hij zou stil vallen. Na een tijdje bonken en roepen, is hij ook stil geworden. Toch had ik er wel de schrik in dat hij door het venster zou springen, ... 
    ' s Avonds kwam mijn man thuis en ging hij bij de kinderen. De meisjes vertelden het dat het moeilijk was geweest en vertelden flarden van het gebeuren. 
    Hij kwam naar beneden en zei: ' ik hoor dat het hier interessant geweest is'... Ik zei erop van ja, ... Hij begon dan direct mij te beschuldigen dat het allemaal mijn schuld was... dat ik mijn zoon veel te veel toegeef en dat hij daardoor zoveel verslechtert.... Ik zei, je weet niet wat er allemaal is gebeurd ... Hij begon nog meer te schelden en ik klapte dicht... Ik kon er geen woord tussen brengen. Ik voelde mij niet begrepen en zeker niet gehoord. Hij was er niet bij geweest en heeft de impact niet gevoeld en heeft de gevaren niet gezien. Het was gemakkelijker om te oordelen en zijn zeg te doen. Ik zat daar, als een geslagen hond in de zetel... Ik ben dan uiteindelijk naar mijn bed gegaan. De rust was er pas om 22u, een kwartier later hoorde ik zijn verdict... . Na een hele dag onrust en bemiddelen, was dit er teveel aan. 
    Ik heb anderhalf uur kunnen slapen en erna niets meer. Liggen woelen, liggen nadenken, heel het scenario herhaalde zich in mijn hoofd. Ik ben dan naar de zetel gegaan, een poging om daar terug in slaap te kunnen vallen,... niet dus. Uiteindelijk in de infrarood cabine gegaan, daar kon ik ontspannen. Slapen heb ik niet meer gedaan. Dan gedoucht en naar mijn werk gereden, ik had de vroege. Daar aangekomen, had ik niet veel nodig om in tranen uit te barsten... Mijn collega's vingen mij op en zorgden ervoor dat ik ander werk kon doen, want ik kon zo niet onder de mensen komen in de verzorging. 
    Het weegt door.... 

    13-03-2017 om 18:08 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    10-03-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ASS en depressie
    Mijn zoon met ASS kampt met een zware depressie. Hij kan nog maar weinig aan. Af en toe wel eens een blij gezichtje en een kind dat zich amuseert, maar achter dat schuilt een kind die kampt met veel verdriet, zelfmoordgedachten, angst, vermoeidheid, somberheid...
    Hij moet zich alle dagen door de dag heen heisen. Hij kijkt naar de volgende dag en zegt dat het hem niet gaat lukken. Hij mist mij, zelfs al ben ik een kamer ernaast aanwezig, hij is bang.
    Hij panikeert als je hem eens probeert te kietelen. Hij blokkeert als er iets gezegd wordt, waarop hij niet weet hoe ermee om te gaan, zelfs de dagdagelijkse dingen.
    Al snel ben je een kutwijf, een hoer, een slet, schreeuwt hij 'ik haat je', gooit hij met dingen, wordt hij agressief...
    Elke dag is het een zwaar kruis om te dragen, zowel voor hemzelf als ik die hem tracht door de dagen te sleuren, hem tracht te helpen om te overleven.
    Elk moment van de dag zijn mijn gedachten bij hem, daarnaast moet ik blijven functioneren, een werknemer zijn, een collega zijn, mama, zus, poetsvrouw, probleemoplosser, klaagmuur, kok, echtgenote, tuinvrouw, ... noem maar op. 
    Er was overleg op school, want het gaat niet goed. De kinderpsychiater maakt zich ernstige zorgen. We kunnen er niet meer omheen dat hij antidepressiva moet innemen. De melatonine is verhoogd van dosis. Hij worstelt met zijn lichaam, zijn denken, zijn functioneren, zijn omgeving, de school, de sociale interacties, het leren, ... Hij wil er bij horen, maar voelt dat alles heel zwaar valt. 
    Elke keer als we weggaan van hem, stoppen met een activiteit met hem, krijgt hij het gevoel dat niemand van hem houdt. Elke keer weer die gedachte dat door zijn hoofd spookt, dat hij niet graag gezien wordt. Elke dag toon ik mijn liefde voor hem, laat ik het voelen, geef ik hem knuffels, wieg ik hem, steun ik hem, maar het is nog steeds onvoldoende. 
    Dan kom je aan op je werk, belt hij huilend, snikkend, dat hij mij mist, het is hartverscheurend, je moet langs de telefoon hem gerust stellen, hopende dat hij gaat kunnen slapen, dat hij de nacht doorkomt.
    Vandaag sprongen we samen op de trampoline, Ik genoot van zijn nabijheid en hij van ons samen zijn, samen dingen doen. Hij wil dit gevoel blijven vast houden. Het moment dat ik stop, zegt hij dat ik hem niet graag zie, dat niemand hem graag ziet,... want jullie lopen allemaal weg van mij... de honden lopen weg van mij.... Zo veel angst, om verlaten te worden, om niet graag gezien te worden, zo diep die gevoelens, hem zo te zien hoe hij er onder lijdt. 
    Ik zou alles doen voor hem. Als ik er niet meer ben, gaat hij zich expres dood maken, zei hij.
    Daar sta je dan he... 
    Brrrr mijn hoofd staat niet stil,...

    10-03-2017 om 18:49 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    07-03-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zorgen
    Enorm teleurgesteld ben ik in bepaalde personen. Hoe achterbaks en manipulatief die kunnen zijn. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik doe zoveel inspanningen voor hen en dit wordt niet gezien, niet geapprecieerd. 
    Wat ik nu echt nodig heb is steun, een luisterend oor, een goeie knuffel, een schouder die mij eventjes opvangt.
    Ik doe niet anders dan GEVEN. Mijn energie geraakt ook op he.
    Momenteel moet ik er zo hard zijn voor mijn zoon, die het heel moeilijk heeft. Hij weent heel veel, spreekt heel vaak uit dat hij niet meer wil leven. Op school schreeuwt hij het uit: 'Beseffen jullie nu nog niet dat ik niet meer wil leven'. Hij trekt het niet, hij ziet af. Ik heeft hem al mijn warmte. Hij mist mij zegt hij steeds. Zelfs thuis, terwijl ik aanwezig ben en hij ziet me niet, komt hij ineens naar mij toe en weent hij, zegt mij te missen, hij slaapt slecht, ook 's nachts komt hij vaak naar beneden, huilend. 
    De momenten dat ik alleen ben, ween ik stiekem, het is zo hartverscheurend om hem zo te zien lijden. Hadden we maar een soort van knop of directe oplossing om hem te kunnen helpen. 
    Het is zwaar.
    Elke dag ben ik ermee bezig, ook 's nachts...
    Het gaat niet uit mijn gedachten. 
    Ik ben altijd blij om hem dan eens te zien lachen of genieten op sommige momenten, het geeft mij dan moed, ik denk dan, het gaat weer wat beter, maar niets is minder waar... hij valt zo snel weer. Ik blijf hem mijn liefde tonen, ik blijf hem ondersteunen. De zussen begrijpen het niet en denken dat hij zich aanstelt, ... De oudste denkt dat ik de andere twee voortrek, dat is niet zo, ik moet er meer energie in steken, dat wel. De oudste laat het niet toe, dat ik haar graag zie en het beste voor heb met haar. 
    Mijn oudste is liever boos tegen mij, ziet niet in wat ik allemaal doe en wil niet begrijpen waarom ik eens zeg dat er iets niet kan.

    ik ben moe

    07-03-2017 om 07:49 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:over mijn gezin
    >> Reageer (0)
    04-03-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.krokusvakantie
    Onze zoon was helemaal op tegen de vakantie. Een weekje geen school was nodig. Ik heb twee vriendjes uitgenodigd van zijn school. Die mochten komen spelen. Bij het ene vriendje mocht hij dan ook nog eens gaan. Dus 3 dagen had hij een vriendje. Maandag kwam L bij hem. Ze hebben samen games gespeeld op de computer. Ik zorgde ervoor dat ze wat afwisseling hadden. We bakten koekjes en we gingen naar ons nieuwe huis, daar konden ze met de gocart rijden. Dolle pret in de regen, ze reden rondjes, ze hadden heel wat beweging. Ze hebben ook nog op de trampoline gesprongen en vechtbewegingen gemaakt samen. Het was leuk om  die twee bezig te zien. Op dinsdag mocht hij bij L terwijl ik moest gaan werken. Ze gingen zwemmen. Daarna bij L thuis nog wat spelen. Ze hadden een leuke tijd samen. Op woensdag kwam Lu bij ons. Ik liet ze eerst op de computer, zo kon Lu wennen aan ons en ons huis. Daarna gingen we zwemmen. Lu mocht kiezen wat we gingen doen (zwemmen of schaatsen). Het was rustig in het zwembad en we hebben veel gegleden en in de stroomversnelling mee gezwommen. Daarna terug thuis wat op de computer, ze speelden een beetje langs elkaar, maar dat gaf niet. Drie dagen dat mijn zoon kon lachen en leuke dingen kon doen. 
    Donderdag een rustigere dag, geen vriendje. Vrijdag, eerst wat op de computer, dan helpen de auto wassen en erna eventjes in het nieuwe huis helpen. Deze avond gaan we naar het trampolinepark om eens goed te bewegen. 
    Ik kijk er naar uit. 
    Tussendoor heb ik heel wat heen en weer tussen thuis en het ziekenhuis gereden. Onze dochter doorloopt opnieuw testen. Er kruipt veel energie in, best wel vermoeiend. Ik zal blij zijn als het voorbij is. 



    04-03-2017 om 16:30 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:over mijn gezin
    >> Reageer (0)
    24-02-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zorgen
    Het gaat niet echt goed met mijn zoon. Hij heeft het heel lastig. Elke dag veel huilbuien. Hij wil niet meer, hij kan niet meer, zijn leven is om zeep. Elke kleine tegenslag is voor hem een grote klap, waardoor hij heel diep valt. Hij heeft heel wat crisissen en woede-uitbarstingen. Op school is hij vandaag weg gelopen. Ik kreeg telefoon,... niet zo een aangenaam gesprek, maar ik wist dat dit kon gebeuren. Hij had al aangegeven dat hij het niet zag zitten om naar school te gaan. Hij was op, teveel prikkels, teveel situaties die voor hem zo hard binnen kwamen. Ze probeerden hem hierin op te vangen, want ik was op mijn werk. Maar, de vraag kwam er toch dat ik hem zou kunnen komen halen. Dus, moest ik vroeger stoppen. 
    Gisteren was ook een heel zware avond. Veel ruzie tussen mijn dochter en mijn zoon. Mijn dochter had het ook lastig door de spanningen die ze al een hele tijd opstapelde. Dit weekend gaat ze op weekend met de jeugdbeweging en voor haar is dat dubbele stress. Ze wil alles onder controle hebben. 'De kinderen gaan over haar matras lopen'.... en nog zoveel van die zaken waar ze op voorhand al veel stress voor ervaart. Ze loopt continu op haar tippen thuis, ze is om de haverklap haar haar aan het veranderen van kapsel, ze maakt geluidjes, ze is zeer prikkelbaar en zoekt overal iets achter. Voor de buitenwereld lijkt het alsof ze een normale tiener is, maar ze heeft toch heel veel auti- gedrag, waar we niet omheen kunnen. Niet alles is af te schrijven als kopie-gedrag of als typisch tiener gedrag. Ook haar klastitularis maakt zich zorgen. Gisteren was ze er serieus over aan het gaan en dit werkte enorm op haar broer, waardoor ze heel wat conflicten hadden en elkaar zowel fysiek als verbaal aanvielen. De hele avond stond in het teken van die twee uit elkaar te houden en hen te temperen. Het was een grote klus. Ik was doodop als ze eindelijk in bed lagen. Hij sloeg haar  met een fles water, zij viel hem aan met een schaar. Het liep echt wel uit de hand. In bed, was mijn zoon helemaal overstuur en wou hij niet meer leven. Hij is dan heel weemoedig en diep bedroefd. 
    Deze avond was mijn zoon op de computer bezig in zijn 'wereld'. Hij was plots zijn wereld kwijt waarin hij bezig was. Groot drama. Ontroostbaar. Mijn man is al de hele avond bezig geweest om het terug te vinden. Ik met het opvangen van onze zoon. Zondag gaan we terug naar de paardentherapie, hopelijk geeft het hem wat rust, want het is echt wel nodig.

    24-02-2017 om 21:01 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    16-02-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.trampoline
    Gisteren was een mooie dag. Mijn zoon met ASS en een zware depressie sinds geruime tijd, had blijkbaar toch wat lentekriebels te pakken. Het deed me deugd om hem eens op de trampoline te zien springen en later op de dag de fiets te nemen om een ritje te doen in de grindwegel vlak aan ons huis. Normaal gezien is hij met geen stokken uit de zetel te krijgen en schuilt hij zich achter zijn scherm. Dus, ik was enorm verrast toen ik uit het raam keek en daar een jongen zag springen en pogingen doen om salto's te maken. Blijkbaar een goede dag voor hem. Het was ook geen school voor hem, dus dat zal er ook wel tussen gezeten hebben. Zijn zussen waren wel naar school, dus hij had het rijk voor hem alleen. 
    Het goede weer, de lentezon zal wat extra energie geven. Ik heb zelf ook toch liever de lentezon dan het sombere weer, de donkere dagen.

    Het doet deugd om mijn zoon eens te zien dingen doen, te zien genieten, en hier en daar eens zien lachen. Hij was lief tegen de honden. Hij heeft met valentijn zelfs een mooie tekening gemaakt voor mij. Dat geeft me zoveel kracht. Toen we in de diepvrieskast bezig waren en wat ijs losmaakten, viel er een stukje ijs op de grond, eentje in de vorm van een hartje. Ik kreeg het van hem.... zo hartverwarmend!!



    16-02-2017 om 15:20 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    12-02-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zorgboerderij
    Onze zoon heeft het al een hele tijd zwaar. Op schools vlak blijft hij hangen en kan hij niet meer. Hij is al een tijdje niet naar school geweest omdat het helemaal niet meer ging. Nu gaat hij wel naar school, maar krijgt hij nog amper les, omdat hij er geen energie voor heeft. Hij wordt vooral opgevangen en krijgt therapie. Af en toe lukt het om een les mee te volgen. Hij is doodop en valt als een blok in slaap onderweg naar huis, helemaal op, lijkbleek. Sommige dagen blijft hij thuis of haal ik hem vroeger af, omdat hij zijn batterijen moet opladen om terug te kunnen gaan. 
    Ondertussen hebben we contact gehad met een borgboerderij. Daar zal hij wekelijks naartoe gaan in time-out. Hij kan daar werken, rust vinden, spelen, zonder de druk van school. Hopelijk krijgt hij daar de nodige energie.

    12-02-2017 om 18:09 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Paardentherapie
    Ondertussen is het al een tijdje geleden dat ik iets schreef op mijn blog. Het is al heel druk geweest en er is al veel gebeurd. Ik heb soms gewoon de energie niet meer gehad om iets te schrijven. Al mijn energie ging naar mijn gezin, mijn zoon en dochter die het moeilijk hebben. Daarnaast moet ik zorgen dat ik zelf er niet aan onderdoor geraak. Een evenwicht daarin vinden is niet gemakkelijk.
    Mijn zoon is nu voor de derde keer naar de paardentherapie geweest. Vanaf de eerste keer (toen wist hij niet dat hij dat deed als therapie, maar gewoon kennismaking 'toevallig'), verliep het eigenlijk wel goed. Hij was enthousiast en durfde veel doen met de paarden. Hij gaf hen eten, hielp om de hooi in de zakken te doen, hij hielp mest ruimen, en kon de paarden aaien, zocht contact met de paarden.
    De tweede keer zag hij het ook zitten en deed hij ongeveer hetzelfde. Deze keer mocht hij  regisseren van zijn coach. Geleidelijk aan heeft zij hem ook vertelt wat ze eigenlijk doet en dat ze een coach is die andere mensen helpt en dat die mensen haar ook wel helpen. Hij aanvaardde dit en gaf ook aan om graag terug te komen. 
    Gisterenavond zag hij het niet echt zitten. Deze morgen kon ik hem toch meenemen zonder al teveel moeite. Hij mocht opnieuw regisseren en aangeven wat hij wou doen. Deze keer wou hij oefeningen doen met de paarden. Ze heeft eerst gekeken en bevraagd wat hij doet in zijn vrije tijd en wat hij leuk vindt. Van daaruit ging ze te werk. 
    Hij zou uiteindelijk de oefening doen, dat de paarden hem moesten volgen langs een parcours dat hij uitstippelde. Niet gemakkelijk, maar hij probeerde. Hij gaf vaak aan dat hij iets niet wist, hoe hij iets moest doen, ze liet hem proberen. Telkens met de nodige aanmoedigingen en bevestigingen als het hem lukte. Hij moest zelf aangeven als iets niet lukte en hij hulp nodig had. Het ene paard volgde hem gemakkelijker dan het andere. Hij leerde om krachtigere boodschappen te geven, duidelijke signalen te geven met zijn lichaam, ... zijn houding zorgde voor de reactie van het paard. 
    Hoe moeilijk het ook was, hij gaf niet op, hij zette door en bleef proberen. Ik ben trots op hem, hij heeft zich geen enkele keer boos gemaakt, geen enkele uitbarsting gekregen, hij had minder tics tijdens de oefeningen, hij was geconcentreerd en probeerde alle instructies te onthouden en uit te voeren. 
    Achteraf haalde zijn coach emotiekaarten uit. Iets waar hij niet graag over praat en zich zo goed als altijd voor afzet. Ze vroeg hem om een paar kaarten te nemen die passen bij wat hij voelt op dat moment; Deze keer liet hij het gebeuren en nam hij een aantal kaarten. Ze vroeg om te vertellen waarom hij een bepaalde kaart koos. Ze hielp hem ook door enkele vragen te stellen, zodat hij zijn antwoord kon uitleggen. Daarna kreeg ik de opdracht om kaarten uit te kiezen. Ik vond dit zelf ook heel moeilijk. Ik wist niet of het over mij ging, of mijn gevoel naar hem toe, of allebei. Ik besloot om het gevoel te kiezen dat ik naar hem toe voelde op dat moment. Mijn andere gevoelens die door mijn lichaam gaan heb ik niet willen tonen of vertellen. Toch kon ik een aantal gevoelens tonen en moest ik ook een woordje uitleg geven, waarom ik de kaarten koos. Toen ik de kaart 'opluchting' moest verwoorden, kreeg ik het heel moeilijk. Blijkbaar maakte het veel in mij los op dat moment. Het woordje opluchting gaat over veel dingen. Ik ben opgelucht omdat hij doorzet, opgelucht omdat hij het graag doet, opgelucht omdat hij zich niet boos maakt, opgelucht omdat hij zich kan ontspannen, opgelucht omdat we iets rustigs kunnen aanpakken samen, opgelucht dat er een klik is met hem en de paarden en met de coach, opgelucht omdat we iets gevonden hebben waar we kunnen op verder bouwen, opgelucht om hem te zien ondernemen, opgelucht om hem niet te horen klagen, opgelucht omdat hij dingen toelaat dat hij anders nooit doet, opgelucht dat hij zich op dat moment gelukkig voelt, opgelucht dat hij dat uurtje niet denkt aan zelfmoord, opgelucht om.... zoveel .... Mijn tranen rolden van mijn gezicht, ik kon het niet meer tegenhouden. Zij verwoordde het naar hem toe, dat mama weende, maar eigenlijk blij was. 
    Ik kan met heel veel trots zeggen dat ik heel fier ben op mijn kleine man. Misschien is dit wel een toegangspoort om dieper tot hem te geraken. 

    12-02-2017 om 18:03 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.energie
    Ik heb de laatste tijd terug veel last van mijn spieren. Mijn gezondheid laat steken vallen. Ik heb vaak last van mijn sinussen, keelpijn, maag-darmproblemen en de energie wordt uit mijn lijf gezogen. 
    Ik probeer aan zelfzorg te doen. Niet gemakkelijk als mama van zorgenkinderen en rebelse pubers. Niet gemakkelijk als je man zoekende is en het niet vindt, het zorgt voor allemaal extra zorgen op je schouders. 
    Voor mij mag de lente komen, dan kan ik meer buiten zijn, meer energie opladen in de tuin, bewegen, ontladen van alle balast.
    Op het werk is het ook heel druk al geruime tijd en dat is goed voelbaar. Iedereen loopt moe en hier en daar is er toch meer spanning erdoor. Na een dagje werken is mijn pijp uit. We hebben amper tijd om iets te eten. Dit hou je een tijdje vol, maar na een lange periode dat de rekker is aangespannen, komt er toch sleet op.
    Vandaag heb ik een wandeling gemaakt met mijn hond, in het bos. De rust opgezocht om mijn hoofd leeg te maken en de beweging om energie te krijgen. Het contact met de natuur en mijn hond zorgt voor het opladen van mijn energie. 


    12-02-2017 om 00:00 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:Fibromyalgie
    >> Reageer (0)
    20-12-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.de meisjes
    Onze oudste dochter is zeer gefrustreerd. Agressief. Ze gooit met de dingen en verscheurt haar cursussen. Schopt de stoelen omver. Verscheurt de rol van het keukenpapier. Ze klopt op de tafel en brult. Erna loopt ze naar boven, gooit ze de deur dicht en stampt ze op elke trede van de trap. Aandachttrekkend, om te laten horen dat ze boos en gefrustreerd is. Ik ga naar boven en probeer rustig met haar te praten. Ze wil niet meer naar school, kan haar leerstof niet, het lukt allemaal niet meer, ze is alles beu. Ik heb al snel door dat ze eigenlijk een beetje haar broer nabootst en confronteer haar ermee. En ze geeft het eigenlijk wel toe dat ze het niet leuk vindt dat haar broer niet naar school moet zoals alle andere kinderen. (Hij kan het momenteel niet aan en is al een tijdje thuis geweest en nu gaat hij soms halve dagen). 'Hij moet doen zoals de rest'. Een van de zinnen die ze uitspreekt. Haar broer is niet zoals de rest en heeft het heel moeilijk met zijn ASS-problematiek, waardoor hij heel veel lijdensdruk heeft. Voor een puberzus is dat helemaal niet gemakkelijk om dit allemaal te plaatsen. Want ook zij heeft haar moeilijkheden waartegen ze als puber moet opboksen. Het leven als puber is niet altijd even gemakkelijk. Ik praat een beetje op haar in en geef haar een knuffel i p v boos te zijn en te roepen, wetende dat ze net onze keuken verbouwd heeft. Ik ben rustig en laat haar eventjes bekomen en zeg haar dat ik wil dat ze haar troep opruimt die ze veroorzaakt heeft en erna een bad moet nemen. Daarna overlopen we nog eventjes de cursus. Ze kalmeert stilaan en na een tijdje doet ze wat ik haar opgedragen heb. 

    Een dag later is het aan haar zus haar beurt om helemaal over haar toeren te gaan. Leuk is anders, zou ik zeggen. Ze wil absoluut niet gaan lopen bij de loopclub die avond. Ze argumenteert met allerlei uitvluchten en brult en roept. Helemaal hysterisch. Ik laat het niet toe en leg toch wat druk erop, want ze heeft al 3 weken niet gesport. Ze moet van mij, om een beetje te ontspannen. Ze klampt zich vast aan de salontafel. Ik dwing haar toch naar boven om zich om te kleden. Ze merkt dat ik niet toegeef en ze loopt boos naar boven, ook stampvoetend, net als haar zus de dag ervoor. Boven is ze helemaal hysterisch en zit ze in haar bed als ik haar achterna ga. Ik maan haar aan om zich toch om te kleden en moedig haar aan. Ik ga naar beneden en hoop dat ze voort doet. Ze brult en briest en roept dat ze haar broek niet vindt. Ik ga terug naar boven en zie haar alle kledij  uit haar kast gooien. De broek moet boven zijn, want ze zit niet in de was. Ik zeg haar dat ze een broek van haar zus mag gebruiken, maar geen enkele is goed. Ze is zeer rigide al de hele avond en niets kan tot haar doordringen. Uiteindelijk kan ik haar toch overtuigen samen met haar zus om een broek aan te doen die we haar geven. Als ze beneden komt is ze helemaal doorgeschoten in haar hysterie en paniek. Ze is aan het hyperventileren en is totaal verkrampt. Ik stimuleer haar en neem haar toch mee. In de auto is ze nog steeds boos, maar ademt ze terug rustiger. Aangekomen zeg ik nogmaals, na de zoveelste keer dat ze geen vol uur moet meedoen, maar dat ik wil dat ze toch iets doet, al is het maar een kwartier. Ze blijft bij mij lopen, de kinderen lopen in groep. We doen het rustig aan. Na de eerste ronde stretchen we en erna lopen we verder. Na de volgende ronde zeg ik haar dat ze mag wandelen tot ik terug bij haar ben na nog een rondje lopen. Ze vindt het oké en doet dit. We maken duidelijke afspraken. Erna loopt ze nog even mee en ik geef haar de sleutel van de auto, als ze wil stoppen mag ze dan in de auto wachten tot haar zus en ik klaar zijn. Ze houdt nog eventjes vol en ik zie haar ontspannen worden. Het doet haar dan toch wel deugd. Haar spanningen verdwijnen, de hoofdpijn is weg en ze ademt weer rustig. 

    20-12-2016 om 19:36 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:over mijn gezin
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.werk en keuzes maken
    Eindelijk heeft mijn man eens een deftig gesprek aangegaan met mij. Ik zie al geruime tijd dat hij er niet gelukkig bij loopt. Al 3 jaar loopt hij geïrriteerd tegen mij. Zich snel kwaad maken, mij gebruiken als de pispaal. 
    Ik zie al heel lang dat hij zich niet goed voelt in zijn huidige situatie van zijn werk. Het loopt nog steeds niet zoals hij het voor ogen had. Ik had het eigenlijk wel voorspeld. Op papier ziet het er allemaal zo mooi uit. Men heeft hem ook daarin gevoed, dat hij veel geld ging verdienen met het werk die hij nu doet. Ja, als het goed draait en je er voldoende werk in hebt. Hij heeft geïnvesteerd in materiaal, hij doet zijn werk goed. Hij kan het, niets van te zeggen. Hij doet het met zorg en de nodige perfectie. Maar, er komt niet genoeg vraag naar zijn werk, dus loopt hij een beetje (veel) verloren. Zit hij met 1001 vragen, die hij niet luidop zegt, maar alleen zijn frustraties op allerlei manieren naar mij uit.
    De laatste week voelde ik dat hij een keuze had gemaakt, hij was vriendelijker en rustiger tegenover mij. Een compleet ander iemand. Raar maar waar, mijn antennes stonden goed, hij begon erover gisterenavond. Hij sprak het eindelijk uit. We hebben lang gepraat. Ik steun hem erin. Het is goed dat hij nu eindelijk beseft en durft de keuze maken om werk te zoeken. Vast werk. Hij zal de activiteit die hij nu doet nog blijven doen. Maar hij heeft dan ook vast werk, een vast inkomen, een zekerheid als hij ziek wordt, meer stabiliteit. Nu is het solliciteren en stappen zetten. Het is niet gemakkelijk om een ideale oplossing te vinden die bij mijn uren past en in functie van onze gezinssituatie. Maar, hij is er uit. 
    Vandaag hebben we er nog verder over gepraat. 
    Eindelijk eens iets dat misschien wat meer rust gaat brengen in zijn hoofd. Ik heb hem het ook gezegd dat ik dit al lang voel dat hij zich niet goed voelt en dat het goed is dat hij er over praat, dat ik hem steun. Dat het geen schande is om te moeten veranderen. Dat het geen falen is. Hij is goed in wat hij doet, maar als het niet groeit en het financieel niet haalbaar is, moeten er keuzes gemaakt worden. Het zal sowieso weer aanpassen worden en puzzelen. Maar, we zullen dit ook wel aankunnen, net zoals de zo vele moeilijkheden die we al hebben getrotseerd met vallen en opstaan. 

    20-12-2016 om 16:44 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:over mijn gezin
    >> Reageer (0)
    19-12-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.slapeloosheid, collega
    Al een hele tijd heb ik te kampen met het slecht inslapen en doorslapen. Het begint echt wel door te wegen. De laatste twee-drie maanden is het aantal uurtjes slaap per nacht drastisch laag. Ik heb nood aan eens een paar nachten gewoon kunnen doorslapen. Ik geraak niet meer uitgerust, wordt moe wakker en moet mij door de dagen sleuren. Alle zorgen rond mijn gezin, de frustraties en gebeurtenissen wegen door. Het slecht slapen erbij zorgt ervoor dat mijn draagkracht minder wordt. Ik moet waken over mezelf, dat ik er niet onderdoor geraak. Gelukkig komt er een einde aan die examens van mijn oudste twee en is de vakantie nabij voor de kinderen. Wat geen overbodige luxe zal zijn. Op het werk is het enorm druk en is er heel veel zorgzwaarte die voor langere tijd zal doorgaan. 
    Hoelang ik het nog trek met mijn slaaptekort, ik weet het niet. 
    Ik heb niet veel meer nodig om vol te schieten, alles komt zo hard binnen. 
    Deze ochtend was een collega heel fel uitgevlogen tegen mij, helemaal onterecht, mijn andere collega's hebben het dan ook meermaals aan haar gezegd dat ze erover ging. Maar ze bleef maar doordrammen. Ik was diegene op wie ze vandaag zou vitten. Dat had ik echt niet nodig, echt niet. Vanwaar dat het kwam, dat ze plots mij zo viseerde, ik weet het niet. Ik heb haar dan ook heel wijs ontweken zoveel dat ik kon, de anderen geholpen en dan pas haar. En dan liet ze mij haar werkjes opknappen, commanderen kan ze goed, terwijl zij zich in de keuken ging gaan settelen voor haar koffiepauze. Zeer collegiaal was het niet. 
    Ik heb vandaag mijn uren afgeteld, ik was zo moe, de energie werd zo uit mijn lijf gezogen. Mede door die ene collega die heel onrechtvaardig was.
    Ik had blijkbaar een dag verlof gevraagd die zij ook wou hebben, maar ik had hem al ingenomen. Zij neemt vaak de dagen in het weekend vrij, nu had ik eens een dagje gevraagd en ze was er niet mee gediend blijkbaar. Dit had ze al een paar keer laten vallen, deze ochtend op de parking begon ze er opnieuw over. Ik heb toen nog maar eens gezegd dat ik die dag nodig had, omdat ik weg moest (voor een cursus). Het was duidelijk aan haar te zien, dat het haar niet zinde. Jammer voor haar, maar soms moet ik ook eens aan mezelf denken, wat ik te weinig doe.
    We maken ons ook zorgen om haar als collega, deze ochtend wilden we haar sparen van de zwaarste zone. We zeiden dat zij die zone niet moest doen. Ze werd ineens zo kwaad en wierp zich op mij als een echte leeuw. Dat ik alles beslis en dat ik niet mocht beslissen boven haar. Terwijl wij alleen maar goed wilden doen, omdat we bezorgd zijn om haar. Ik werd gewoon volledig afgeblaft. Terwijl ik en mijn collega net hetzelfde zeiden. Maar, alleen ik werd geviseerd, waarom? Misschien dat ze zich al ergerde in mij om die dag in het weekend dat ze niet heeft, of omwille van iets anders?? 
    Mijn andere collega's lieten haar direct verstaan dat ze erover ging, maar zij vond dat ze recht van spreken had en ging maar door. Ik heb haar ook gezegd dat wij haar gewoon wilden helpen. En toen ze weer zei dat ik alles beslis, heb ik haar wel geantwoord. Zij is diegene die altijd alles beslist en wil regelen volgens haar idee en iedereen moet maar volgen. Ze is goed van hart, maar kan ook heel hard zijn en iemand neersabelen met woorden en zelfs ook mensen pesten. 
    De hele voormiddag heb ik dan gewoon gevraagd wat ik mocht doen en niets beslist uit mijzelf, want ik wou niet nog eens zo scheef aangesproken en afgeblaft worden zoals eerder vandaag. Mijn draagkracht was niet zo sterk vandaag en ik had het niet nodig zoveel negativiteit erbij te hebben. 
    Tijdens de overdracht begon ze er opnieuw over tegen mijn collega, die collega blokte haar onmiddellijk af en zei dat ze moest stoppen, dat ze te ver gegaan is. Ze bleef proberen en mijn collega blokte haar steeds weer af. Mooi van haar!
    De sfeer was al heel snel omgeslagen door haar gedrag. 
    Ik wou eigenlijk gewoon naar huis, maar dat kan natuurlijk niet. 
    Het vraagt zoveel energie nu. Ik heb nood aan rust, slaap, positiviteit, ...
    Als ik wat meer energie heb samengesprokkeld, zal ik haar nog wel eens aanspreken erover. 

    19-12-2016 om 16:45 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:relatie en ass
    >> Reageer (0)
    10-12-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn zoon heeft het moeilijk.

    Onze zoon is al een tijdje niet meer naar school geweest. Hij kon niet meer. Helemaal op. Zelfmoordgedachten, angsten, psychosomatische klachten, geen draagkracht, van het minste overprikkeld, we mochten niet meer ademen op de duur. 

    Ondertussen neemt hij opnieuw zijn medicatie, met een moeilijke opstart (veel weerstand en agressie), maar nu neemt hij het op vraag, zonder tegenspartelen. Ik merk dat de medicatie hem toch wat meer rust geeft. Deze week is hij met halve dagen gestart op woensdag. Maandag en dinsdag lukte niet. Woensdag lukte het, er was spaghetti 's middags, dat lust hij heel graag, de klasgenootjes waren blij hem terug te zien. Hij was doodmoe toen hij thuis kwam. Hij mocht trakteren voor zijn verjaardag in de leefgroep en ze mochten gamen en hotdogs eten voor zijn verjaardag. 

    Op donderdag ging hij een halve dag. Als hij niet op de bus ging geraken, kwam zijn mentor hem oppikken en zij geeft ook thuisbegeleiding van school uit. Op school liep het al snel mis tijdens de creales. Hij en zijn vriend begonnen te discussiëren over de waarde van de pokémon kaarten. Over de waarde van euro en de dollar. Zijn vriend is verbaal heel sterk en kon zich goed verweren. Mijn zoon kan dit niet en uitte zich in woede en agressie. Hij viel zijn vriend aan met de schaar die hij bij hem liggen had. Gelukkig kon de meester voorkomen dat hij zijn vriend niet beschadigde met de schaar door hem ermee te steken. Hij moest in de TAVA (afzonderingsruimte). Daar verbleef hij met zijn mentor voor 1,5 uur. Hij was razend, beet, klopte, schopte, schreeuwde, gebruikte al zijn macht. Zijn ogen werden wit en schuimbekkend raasde hij zich uit. Hij was aan het schelden en riep meermaals dat hij dood wou en uit zijn lijden verlost wilde worden. Deze keer probeerde hij zich te verstikken, hij deed meerdere pogingen. Zijn mentor heeft dit natuurlijk trachten te verhinderen. Ze durfde hem niet alleen te laten in de TAVA en bleef bij hem. 

    Hij was op, had op de duur geen krachten meer. Hij wou naar huis. Maar, dat mocht niet, hij moest wachten tot het afgesproken uur dat zijn mentor hem naar huis ging brengen om 13u. 

    Thuis heb ik hem opgevangen. Hij was uitgeput. Ik heb nog overlegd met zijn mentor. Op vrijdag moest hij terug naar school, we mochten nu niet zeggen dat hij thuis mocht blijven na dit incident. Opnieuw en halve dag. Ik ben hem gaan oppikken. Overlegd hoe we het volgende week gaan aanpakken. Welke dagen wel naar school en welke niet, wie zorgt voor het vervoer,.. en wat hij gaat doen die dagen dat hij aanwezig is. Telkens maar halve dagen. 

    Eens in de auto zakte hij helemaal in een hoopje, uitgeteld, uitgeput. In de namiddag kon hij niets meer. 's Avonds begon hij fel te wenen, hij was moe, hij wou slapen, maar wou gelijk met de zussen pas gaan slapen. Ik heb hem in de zetel gelegd bij mij, hem tegen mij gehouden, hard, de klemming had hij nodig op dat moment. 

    Het vraagt hem zoveel energie om gewoon al aanwezig te zijn op school. Hij heeft de klaswerking amper meegevoerd. Volgende week nog minder. Vooral therapie, mentorschap en de halte, daarnaast een aantal momenten bureau-werk. Zijn grote toetsen kan hij niet meedoen, omdat hij teveel afwezig is geweest. Hij is terug achterop met het schoolse. Hopelijk krijgt hij snel weer energie terug om zijn achterstand terug bij te benen. Nu, stap voor stap. We hebben contact gelegd voor hippotherapie, hopelijk slaat dat aan. De andere optie is een opname in de kinderpsychiatrie, mijn man wil dit vermijden, maar ik vrees dat het zich meer en meer aandringt. Ik kreeg de tip voor een borgboerderij. Ik ga dit ook eens bespreken met de teamcoördinator. Dit kan ook zorgen voor rust en energie. Ik doe er alles aan om mijn rakker niet te verliezen.


    10-12-2016 om 14:37 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    30-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Niet naar school- thuisbegeleiding-ASS
    Contact gehad met school/ MFC. Onze zoon kan niet naar school. Hij zit vast en heeft niet veel reserve. Er is een voorstel gekomen om vanuit het MFC die ook een thuisbegeleidingsdienst heeft, om thuisbegeleiding te geven. Zijn mentor zit ook in de thuisbegeleidingsdienst. Donderdag komt ze eens langs om te kijken hoe het gaat en om een gesprekje aan te gaan met onze zoon. Hopelijk laat hij haar toe om in onze thuissituatie binnen te dringen. 
    Ze teamcoördinator stelde ook voor om onze zoon eventueel met halve dagen te laten starten in school, of een andere regeling, zodat hij niet de hele week naar school hoeft te gaan, maar het wel kan doen. Ze stelde ook voor om wat huiswerk/ les te geven aan huis in afwachting dat hij terug naar school kan. Zo verliest hij niet teveel leerstof. 
    Ik hoop dat de thuisbegeleiding wat extra ondersteuning geeft en dat we hem hiermee beter kunnen opvangen. Ik probeer op mijn werk zoveel mogelijk aangepaste uren te verkrijgen, zodat ik toch nog kan werken en ook voor onze zoon kan zorgen. Want, ik kan mezelf ook niet volledig laten thuis zetten. We hebben ons inkomen nodig, ik heb mijn werk nodig om te kunnen blijven functioneren en mijn werkgever zal er ook niet mee opgezet zijn dat ik een tijdje niet kom werken. 
    Toch wil ik er zoveel mogelijk kunnen zijn voor mijn zoon. 
    Hij kampt met zoveel  gedachten, angsten en blokkeert in zijn autistische denken. Hij heeft de rust nu wel nodig, maar we willen hem ook niet het gevoel laten creëren dat thuis blijven altijd de oplossing is om zijn problemen te ontlopen. 
    Dus gaan we bedachtzaam moeten omgaan met de ganse situatie en hem ondersteunen en begeleiden op een evenwichtige en haalbare manier. 
    Soms denk je, nu gaat het wel goed en dan plots merk je in de kleine dingen dat het echt nog niet lukt. Op andere momenten crasht hij dan fel en is er geen twijfel aan dat hij het zwaar heeft op het moment. 
    Stap voor stap nu. 

    30-11-2016 om 12:59 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    25-11-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een Elfje
    Onbegrip
    alle dagen
    onbegrijpelijk sterk aanwezig
    de maatschappij in keurslijf
    diversiteit

    25-11-2016 om 16:57 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:gedichten
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.elfje autisme
    Ik 
    denk anders
    ik voel anders
    ik ben mijn ik
    authentiek 

    25-11-2016 om 14:03 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:gedichten
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.beschadigd- elfje
    Beschadigd
    diep geworteld
    onrust en chaos
    mijn lichaam voelt verdoofd
    Beschadigd

    25-11-2016 om 14:01 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:gedichten
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ik blijf vechten
    Ik schreeuw,
    woorden vervagen door de wind.
    Ik roep,
    iedereen is woorden-blind...
    Ik huil,
    met opgedroogde tranen.
    Ik lach,
    en doe alles vervagen.
    Diep vanbinnen blijft de pijn
    Ik blijf vechten,
    je krijgt me niet meer klein.

    25-11-2016 om 13:58 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:gedichten
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.elfje
    TRANEN
    intens verdriet
    verbolgen en machteloos
    heel diep in mezelf
    VERZONKEN



    25-11-2016 om 13:18 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:gedichten
    >> Reageer (0)


    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs