Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
Gewoon Anders
07-03-2017
zorgen
Enorm teleurgesteld ben ik in bepaalde personen. Hoe achterbaks en manipulatief die kunnen zijn. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik doe zoveel inspanningen voor hen en dit wordt niet gezien, niet geapprecieerd. Wat ik nu echt nodig heb is steun, een luisterend oor, een goeie knuffel, een schouder die mij eventjes opvangt. Ik doe niet anders dan GEVEN. Mijn energie geraakt ook op he. Momenteel moet ik er zo hard zijn voor mijn zoon, die het heel moeilijk heeft. Hij weent heel veel, spreekt heel vaak uit dat hij niet meer wil leven. Op school schreeuwt hij het uit: 'Beseffen jullie nu nog niet dat ik niet meer wil leven'. Hij trekt het niet, hij ziet af. Ik heeft hem al mijn warmte. Hij mist mij zegt hij steeds. Zelfs thuis, terwijl ik aanwezig ben en hij ziet me niet, komt hij ineens naar mij toe en weent hij, zegt mij te missen, hij slaapt slecht, ook 's nachts komt hij vaak naar beneden, huilend. De momenten dat ik alleen ben, ween ik stiekem, het is zo hartverscheurend om hem zo te zien lijden. Hadden we maar een soort van knop of directe oplossing om hem te kunnen helpen. Het is zwaar. Elke dag ben ik ermee bezig, ook 's nachts... Het gaat niet uit mijn gedachten. Ik ben altijd blij om hem dan eens te zien lachen of genieten op sommige momenten, het geeft mij dan moed, ik denk dan, het gaat weer wat beter, maar niets is minder waar... hij valt zo snel weer. Ik blijf hem mijn liefde tonen, ik blijf hem ondersteunen. De zussen begrijpen het niet en denken dat hij zich aanstelt, ... De oudste denkt dat ik de andere twee voortrek, dat is niet zo, ik moet er meer energie in steken, dat wel. De oudste laat het niet toe, dat ik haar graag zie en het beste voor heb met haar. Mijn oudste is liever boos tegen mij, ziet niet in wat ik allemaal doe en wil niet begrijpen waarom ik eens zeg dat er iets niet kan.
Onze zoon was helemaal op tegen de vakantie. Een weekje geen school was nodig. Ik heb twee vriendjes uitgenodigd van zijn school. Die mochten komen spelen. Bij het ene vriendje mocht hij dan ook nog eens gaan. Dus 3 dagen had hij een vriendje. Maandag kwam L bij hem. Ze hebben samen games gespeeld op de computer. Ik zorgde ervoor dat ze wat afwisseling hadden. We bakten koekjes en we gingen naar ons nieuwe huis, daar konden ze met de gocart rijden. Dolle pret in de regen, ze reden rondjes, ze hadden heel wat beweging. Ze hebben ook nog op de trampoline gesprongen en vechtbewegingen gemaakt samen. Het was leuk om die twee bezig te zien. Op dinsdag mocht hij bij L terwijl ik moest gaan werken. Ze gingen zwemmen. Daarna bij L thuis nog wat spelen. Ze hadden een leuke tijd samen. Op woensdag kwam Lu bij ons. Ik liet ze eerst op de computer, zo kon Lu wennen aan ons en ons huis. Daarna gingen we zwemmen. Lu mocht kiezen wat we gingen doen (zwemmen of schaatsen). Het was rustig in het zwembad en we hebben veel gegleden en in de stroomversnelling mee gezwommen. Daarna terug thuis wat op de computer, ze speelden een beetje langs elkaar, maar dat gaf niet. Drie dagen dat mijn zoon kon lachen en leuke dingen kon doen. Donderdag een rustigere dag, geen vriendje. Vrijdag, eerst wat op de computer, dan helpen de auto wassen en erna eventjes in het nieuwe huis helpen. Deze avond gaan we naar het trampolinepark om eens goed te bewegen. Ik kijk er naar uit. Tussendoor heb ik heel wat heen en weer tussen thuis en het ziekenhuis gereden. Onze dochter doorloopt opnieuw testen. Er kruipt veel energie in, best wel vermoeiend. Ik zal blij zijn als het voorbij is.
Het gaat niet echt goed met mijn zoon. Hij heeft het heel lastig. Elke dag veel huilbuien. Hij wil niet meer, hij kan niet meer, zijn leven is om zeep. Elke kleine tegenslag is voor hem een grote klap, waardoor hij heel diep valt. Hij heeft heel wat crisissen en woede-uitbarstingen. Op school is hij vandaag weg gelopen. Ik kreeg telefoon,... niet zo een aangenaam gesprek, maar ik wist dat dit kon gebeuren. Hij had al aangegeven dat hij het niet zag zitten om naar school te gaan. Hij was op, teveel prikkels, teveel situaties die voor hem zo hard binnen kwamen. Ze probeerden hem hierin op te vangen, want ik was op mijn werk. Maar, de vraag kwam er toch dat ik hem zou kunnen komen halen. Dus, moest ik vroeger stoppen. Gisteren was ook een heel zware avond. Veel ruzie tussen mijn dochter en mijn zoon. Mijn dochter had het ook lastig door de spanningen die ze al een hele tijd opstapelde. Dit weekend gaat ze op weekend met de jeugdbeweging en voor haar is dat dubbele stress. Ze wil alles onder controle hebben. 'De kinderen gaan over haar matras lopen'.... en nog zoveel van die zaken waar ze op voorhand al veel stress voor ervaart. Ze loopt continu op haar tippen thuis, ze is om de haverklap haar haar aan het veranderen van kapsel, ze maakt geluidjes, ze is zeer prikkelbaar en zoekt overal iets achter. Voor de buitenwereld lijkt het alsof ze een normale tiener is, maar ze heeft toch heel veel auti- gedrag, waar we niet omheen kunnen. Niet alles is af te schrijven als kopie-gedrag of als typisch tiener gedrag. Ook haar klastitularis maakt zich zorgen. Gisteren was ze er serieus over aan het gaan en dit werkte enorm op haar broer, waardoor ze heel wat conflicten hadden en elkaar zowel fysiek als verbaal aanvielen. De hele avond stond in het teken van die twee uit elkaar te houden en hen te temperen. Het was een grote klus. Ik was doodop als ze eindelijk in bed lagen. Hij sloeg haar met een fles water, zij viel hem aan met een schaar. Het liep echt wel uit de hand. In bed, was mijn zoon helemaal overstuur en wou hij niet meer leven. Hij is dan heel weemoedig en diep bedroefd. Deze avond was mijn zoon op de computer bezig in zijn 'wereld'. Hij was plots zijn wereld kwijt waarin hij bezig was. Groot drama. Ontroostbaar. Mijn man is al de hele avond bezig geweest om het terug te vinden. Ik met het opvangen van onze zoon. Zondag gaan we terug naar de paardentherapie, hopelijk geeft het hem wat rust, want het is echt wel nodig.
Gisteren was een mooie dag. Mijn zoon met ASS en een zware depressie sinds geruime tijd, had blijkbaar toch wat lentekriebels te pakken. Het deed me deugd om hem eens op de trampoline te zien springen en later op de dag de fiets te nemen om een ritje te doen in de grindwegel vlak aan ons huis. Normaal gezien is hij met geen stokken uit de zetel te krijgen en schuilt hij zich achter zijn scherm. Dus, ik was enorm verrast toen ik uit het raam keek en daar een jongen zag springen en pogingen doen om salto's te maken. Blijkbaar een goede dag voor hem. Het was ook geen school voor hem, dus dat zal er ook wel tussen gezeten hebben. Zijn zussen waren wel naar school, dus hij had het rijk voor hem alleen. Het goede weer, de lentezon zal wat extra energie geven. Ik heb zelf ook toch liever de lentezon dan het sombere weer, de donkere dagen.
Het doet deugd om mijn zoon eens te zien dingen doen, te zien genieten, en hier en daar eens zien lachen. Hij was lief tegen de honden. Hij heeft met valentijn zelfs een mooie tekening gemaakt voor mij. Dat geeft me zoveel kracht. Toen we in de diepvrieskast bezig waren en wat ijs losmaakten, viel er een stukje ijs op de grond, eentje in de vorm van een hartje. Ik kreeg het van hem.... zo hartverwarmend!!
Onze zoon heeft het al een hele tijd zwaar. Op schools vlak blijft hij hangen en kan hij niet meer. Hij is al een tijdje niet naar school geweest omdat het helemaal niet meer ging. Nu gaat hij wel naar school, maar krijgt hij nog amper les, omdat hij er geen energie voor heeft. Hij wordt vooral opgevangen en krijgt therapie. Af en toe lukt het om een les mee te volgen. Hij is doodop en valt als een blok in slaap onderweg naar huis, helemaal op, lijkbleek. Sommige dagen blijft hij thuis of haal ik hem vroeger af, omdat hij zijn batterijen moet opladen om terug te kunnen gaan. Ondertussen hebben we contact gehad met een borgboerderij. Daar zal hij wekelijks naartoe gaan in time-out. Hij kan daar werken, rust vinden, spelen, zonder de druk van school. Hopelijk krijgt hij daar de nodige energie.
Ondertussen is het al een tijdje geleden dat ik iets schreef op mijn blog. Het is al heel druk geweest en er is al veel gebeurd. Ik heb soms gewoon de energie niet meer gehad om iets te schrijven. Al mijn energie ging naar mijn gezin, mijn zoon en dochter die het moeilijk hebben. Daarnaast moet ik zorgen dat ik zelf er niet aan onderdoor geraak. Een evenwicht daarin vinden is niet gemakkelijk. Mijn zoon is nu voor de derde keer naar de paardentherapie geweest. Vanaf de eerste keer (toen wist hij niet dat hij dat deed als therapie, maar gewoon kennismaking 'toevallig'), verliep het eigenlijk wel goed. Hij was enthousiast en durfde veel doen met de paarden. Hij gaf hen eten, hielp om de hooi in de zakken te doen, hij hielp mest ruimen, en kon de paarden aaien, zocht contact met de paarden. De tweede keer zag hij het ook zitten en deed hij ongeveer hetzelfde. Deze keer mocht hij regisseren van zijn coach. Geleidelijk aan heeft zij hem ook vertelt wat ze eigenlijk doet en dat ze een coach is die andere mensen helpt en dat die mensen haar ook wel helpen. Hij aanvaardde dit en gaf ook aan om graag terug te komen. Gisterenavond zag hij het niet echt zitten. Deze morgen kon ik hem toch meenemen zonder al teveel moeite. Hij mocht opnieuw regisseren en aangeven wat hij wou doen. Deze keer wou hij oefeningen doen met de paarden. Ze heeft eerst gekeken en bevraagd wat hij doet in zijn vrije tijd en wat hij leuk vindt. Van daaruit ging ze te werk. Hij zou uiteindelijk de oefening doen, dat de paarden hem moesten volgen langs een parcours dat hij uitstippelde. Niet gemakkelijk, maar hij probeerde. Hij gaf vaak aan dat hij iets niet wist, hoe hij iets moest doen, ze liet hem proberen. Telkens met de nodige aanmoedigingen en bevestigingen als het hem lukte. Hij moest zelf aangeven als iets niet lukte en hij hulp nodig had. Het ene paard volgde hem gemakkelijker dan het andere. Hij leerde om krachtigere boodschappen te geven, duidelijke signalen te geven met zijn lichaam, ... zijn houding zorgde voor de reactie van het paard. Hoe moeilijk het ook was, hij gaf niet op, hij zette door en bleef proberen. Ik ben trots op hem, hij heeft zich geen enkele keer boos gemaakt, geen enkele uitbarsting gekregen, hij had minder tics tijdens de oefeningen, hij was geconcentreerd en probeerde alle instructies te onthouden en uit te voeren. Achteraf haalde zijn coach emotiekaarten uit. Iets waar hij niet graag over praat en zich zo goed als altijd voor afzet. Ze vroeg hem om een paar kaarten te nemen die passen bij wat hij voelt op dat moment; Deze keer liet hij het gebeuren en nam hij een aantal kaarten. Ze vroeg om te vertellen waarom hij een bepaalde kaart koos. Ze hielp hem ook door enkele vragen te stellen, zodat hij zijn antwoord kon uitleggen. Daarna kreeg ik de opdracht om kaarten uit te kiezen. Ik vond dit zelf ook heel moeilijk. Ik wist niet of het over mij ging, of mijn gevoel naar hem toe, of allebei. Ik besloot om het gevoel te kiezen dat ik naar hem toe voelde op dat moment. Mijn andere gevoelens die door mijn lichaam gaan heb ik niet willen tonen of vertellen. Toch kon ik een aantal gevoelens tonen en moest ik ook een woordje uitleg geven, waarom ik de kaarten koos. Toen ik de kaart 'opluchting' moest verwoorden, kreeg ik het heel moeilijk. Blijkbaar maakte het veel in mij los op dat moment. Het woordje opluchting gaat over veel dingen. Ik ben opgelucht omdat hij doorzet, opgelucht omdat hij het graag doet, opgelucht omdat hij zich niet boos maakt, opgelucht omdat hij zich kan ontspannen, opgelucht omdat we iets rustigs kunnen aanpakken samen, opgelucht dat er een klik is met hem en de paarden en met de coach, opgelucht omdat we iets gevonden hebben waar we kunnen op verder bouwen, opgelucht om hem te zien ondernemen, opgelucht om hem niet te horen klagen, opgelucht omdat hij dingen toelaat dat hij anders nooit doet, opgelucht dat hij zich op dat moment gelukkig voelt, opgelucht dat hij dat uurtje niet denkt aan zelfmoord, opgelucht om.... zoveel .... Mijn tranen rolden van mijn gezicht, ik kon het niet meer tegenhouden. Zij verwoordde het naar hem toe, dat mama weende, maar eigenlijk blij was. Ik kan met heel veel trots zeggen dat ik heel fier ben op mijn kleine man. Misschien is dit wel een toegangspoort om dieper tot hem te geraken.
Ik heb de laatste tijd terug veel last van mijn spieren. Mijn gezondheid laat steken vallen. Ik heb vaak last van mijn sinussen, keelpijn, maag-darmproblemen en de energie wordt uit mijn lijf gezogen. Ik probeer aan zelfzorg te doen. Niet gemakkelijk als mama van zorgenkinderen en rebelse pubers. Niet gemakkelijk als je man zoekende is en het niet vindt, het zorgt voor allemaal extra zorgen op je schouders. Voor mij mag de lente komen, dan kan ik meer buiten zijn, meer energie opladen in de tuin, bewegen, ontladen van alle balast. Op het werk is het ook heel druk al geruime tijd en dat is goed voelbaar. Iedereen loopt moe en hier en daar is er toch meer spanning erdoor. Na een dagje werken is mijn pijp uit. We hebben amper tijd om iets te eten. Dit hou je een tijdje vol, maar na een lange periode dat de rekker is aangespannen, komt er toch sleet op. Vandaag heb ik een wandeling gemaakt met mijn hond, in het bos. De rust opgezocht om mijn hoofd leeg te maken en de beweging om energie te krijgen. Het contact met de natuur en mijn hond zorgt voor het opladen van mijn energie.
Onze oudste dochter is zeer gefrustreerd. Agressief. Ze gooit met de dingen en verscheurt haar cursussen. Schopt de stoelen omver. Verscheurt de rol van het keukenpapier. Ze klopt op de tafel en brult. Erna loopt ze naar boven, gooit ze de deur dicht en stampt ze op elke trede van de trap. Aandachttrekkend, om te laten horen dat ze boos en gefrustreerd is. Ik ga naar boven en probeer rustig met haar te praten. Ze wil niet meer naar school, kan haar leerstof niet, het lukt allemaal niet meer, ze is alles beu. Ik heb al snel door dat ze eigenlijk een beetje haar broer nabootst en confronteer haar ermee. En ze geeft het eigenlijk wel toe dat ze het niet leuk vindt dat haar broer niet naar school moet zoals alle andere kinderen. (Hij kan het momenteel niet aan en is al een tijdje thuis geweest en nu gaat hij soms halve dagen). 'Hij moet doen zoals de rest'. Een van de zinnen die ze uitspreekt. Haar broer is niet zoals de rest en heeft het heel moeilijk met zijn ASS-problematiek, waardoor hij heel veel lijdensdruk heeft. Voor een puberzus is dat helemaal niet gemakkelijk om dit allemaal te plaatsen. Want ook zij heeft haar moeilijkheden waartegen ze als puber moet opboksen. Het leven als puber is niet altijd even gemakkelijk. Ik praat een beetje op haar in en geef haar een knuffel i p v boos te zijn en te roepen, wetende dat ze net onze keuken verbouwd heeft. Ik ben rustig en laat haar eventjes bekomen en zeg haar dat ik wil dat ze haar troep opruimt die ze veroorzaakt heeft en erna een bad moet nemen. Daarna overlopen we nog eventjes de cursus. Ze kalmeert stilaan en na een tijdje doet ze wat ik haar opgedragen heb.
Een dag later is het aan haar zus haar beurt om helemaal over haar toeren te gaan. Leuk is anders, zou ik zeggen. Ze wil absoluut niet gaan lopen bij de loopclub die avond. Ze argumenteert met allerlei uitvluchten en brult en roept. Helemaal hysterisch. Ik laat het niet toe en leg toch wat druk erop, want ze heeft al 3 weken niet gesport. Ze moet van mij, om een beetje te ontspannen. Ze klampt zich vast aan de salontafel. Ik dwing haar toch naar boven om zich om te kleden. Ze merkt dat ik niet toegeef en ze loopt boos naar boven, ook stampvoetend, net als haar zus de dag ervoor. Boven is ze helemaal hysterisch en zit ze in haar bed als ik haar achterna ga. Ik maan haar aan om zich toch om te kleden en moedig haar aan. Ik ga naar beneden en hoop dat ze voort doet. Ze brult en briest en roept dat ze haar broek niet vindt. Ik ga terug naar boven en zie haar alle kledij uit haar kast gooien. De broek moet boven zijn, want ze zit niet in de was. Ik zeg haar dat ze een broek van haar zus mag gebruiken, maar geen enkele is goed. Ze is zeer rigide al de hele avond en niets kan tot haar doordringen. Uiteindelijk kan ik haar toch overtuigen samen met haar zus om een broek aan te doen die we haar geven. Als ze beneden komt is ze helemaal doorgeschoten in haar hysterie en paniek. Ze is aan het hyperventileren en is totaal verkrampt. Ik stimuleer haar en neem haar toch mee. In de auto is ze nog steeds boos, maar ademt ze terug rustiger. Aangekomen zeg ik nogmaals, na de zoveelste keer dat ze geen vol uur moet meedoen, maar dat ik wil dat ze toch iets doet, al is het maar een kwartier. Ze blijft bij mij lopen, de kinderen lopen in groep. We doen het rustig aan. Na de eerste ronde stretchen we en erna lopen we verder. Na de volgende ronde zeg ik haar dat ze mag wandelen tot ik terug bij haar ben na nog een rondje lopen. Ze vindt het oké en doet dit. We maken duidelijke afspraken. Erna loopt ze nog even mee en ik geef haar de sleutel van de auto, als ze wil stoppen mag ze dan in de auto wachten tot haar zus en ik klaar zijn. Ze houdt nog eventjes vol en ik zie haar ontspannen worden. Het doet haar dan toch wel deugd. Haar spanningen verdwijnen, de hoofdpijn is weg en ze ademt weer rustig.
Eindelijk heeft mijn man eens een deftig gesprek aangegaan met mij. Ik zie al geruime tijd dat hij er niet gelukkig bij loopt. Al 3 jaar loopt hij geïrriteerd tegen mij. Zich snel kwaad maken, mij gebruiken als de pispaal. Ik zie al heel lang dat hij zich niet goed voelt in zijn huidige situatie van zijn werk. Het loopt nog steeds niet zoals hij het voor ogen had. Ik had het eigenlijk wel voorspeld. Op papier ziet het er allemaal zo mooi uit. Men heeft hem ook daarin gevoed, dat hij veel geld ging verdienen met het werk die hij nu doet. Ja, als het goed draait en je er voldoende werk in hebt. Hij heeft geïnvesteerd in materiaal, hij doet zijn werk goed. Hij kan het, niets van te zeggen. Hij doet het met zorg en de nodige perfectie. Maar, er komt niet genoeg vraag naar zijn werk, dus loopt hij een beetje (veel) verloren. Zit hij met 1001 vragen, die hij niet luidop zegt, maar alleen zijn frustraties op allerlei manieren naar mij uit. De laatste week voelde ik dat hij een keuze had gemaakt, hij was vriendelijker en rustiger tegenover mij. Een compleet ander iemand. Raar maar waar, mijn antennes stonden goed, hij begon erover gisterenavond. Hij sprak het eindelijk uit. We hebben lang gepraat. Ik steun hem erin. Het is goed dat hij nu eindelijk beseft en durft de keuze maken om werk te zoeken. Vast werk. Hij zal de activiteit die hij nu doet nog blijven doen. Maar hij heeft dan ook vast werk, een vast inkomen, een zekerheid als hij ziek wordt, meer stabiliteit. Nu is het solliciteren en stappen zetten. Het is niet gemakkelijk om een ideale oplossing te vinden die bij mijn uren past en in functie van onze gezinssituatie. Maar, hij is er uit. Vandaag hebben we er nog verder over gepraat. Eindelijk eens iets dat misschien wat meer rust gaat brengen in zijn hoofd. Ik heb hem het ook gezegd dat ik dit al lang voel dat hij zich niet goed voelt en dat het goed is dat hij er over praat, dat ik hem steun. Dat het geen schande is om te moeten veranderen. Dat het geen falen is. Hij is goed in wat hij doet, maar als het niet groeit en het financieel niet haalbaar is, moeten er keuzes gemaakt worden. Het zal sowieso weer aanpassen worden en puzzelen. Maar, we zullen dit ook wel aankunnen, net zoals de zo vele moeilijkheden die we al hebben getrotseerd met vallen en opstaan.
Al een hele tijd heb ik te kampen met het slecht inslapen en doorslapen. Het begint echt wel door te wegen. De laatste twee-drie maanden is het aantal uurtjes slaap per nacht drastisch laag. Ik heb nood aan eens een paar nachten gewoon kunnen doorslapen. Ik geraak niet meer uitgerust, wordt moe wakker en moet mij door de dagen sleuren. Alle zorgen rond mijn gezin, de frustraties en gebeurtenissen wegen door. Het slecht slapen erbij zorgt ervoor dat mijn draagkracht minder wordt. Ik moet waken over mezelf, dat ik er niet onderdoor geraak. Gelukkig komt er een einde aan die examens van mijn oudste twee en is de vakantie nabij voor de kinderen. Wat geen overbodige luxe zal zijn. Op het werk is het enorm druk en is er heel veel zorgzwaarte die voor langere tijd zal doorgaan. Hoelang ik het nog trek met mijn slaaptekort, ik weet het niet. Ik heb niet veel meer nodig om vol te schieten, alles komt zo hard binnen. Deze ochtend was een collega heel fel uitgevlogen tegen mij, helemaal onterecht, mijn andere collega's hebben het dan ook meermaals aan haar gezegd dat ze erover ging. Maar ze bleef maar doordrammen. Ik was diegene op wie ze vandaag zou vitten. Dat had ik echt niet nodig, echt niet. Vanwaar dat het kwam, dat ze plots mij zo viseerde, ik weet het niet. Ik heb haar dan ook heel wijs ontweken zoveel dat ik kon, de anderen geholpen en dan pas haar. En dan liet ze mij haar werkjes opknappen, commanderen kan ze goed, terwijl zij zich in de keuken ging gaan settelen voor haar koffiepauze. Zeer collegiaal was het niet. Ik heb vandaag mijn uren afgeteld, ik was zo moe, de energie werd zo uit mijn lijf gezogen. Mede door die ene collega die heel onrechtvaardig was. Ik had blijkbaar een dag verlof gevraagd die zij ook wou hebben, maar ik had hem al ingenomen. Zij neemt vaak de dagen in het weekend vrij, nu had ik eens een dagje gevraagd en ze was er niet mee gediend blijkbaar. Dit had ze al een paar keer laten vallen, deze ochtend op de parking begon ze er opnieuw over. Ik heb toen nog maar eens gezegd dat ik die dag nodig had, omdat ik weg moest (voor een cursus). Het was duidelijk aan haar te zien, dat het haar niet zinde. Jammer voor haar, maar soms moet ik ook eens aan mezelf denken, wat ik te weinig doe. We maken ons ook zorgen om haar als collega, deze ochtend wilden we haar sparen van de zwaarste zone. We zeiden dat zij die zone niet moest doen. Ze werd ineens zo kwaad en wierp zich op mij als een echte leeuw. Dat ik alles beslis en dat ik niet mocht beslissen boven haar. Terwijl wij alleen maar goed wilden doen, omdat we bezorgd zijn om haar. Ik werd gewoon volledig afgeblaft. Terwijl ik en mijn collega net hetzelfde zeiden. Maar, alleen ik werd geviseerd, waarom? Misschien dat ze zich al ergerde in mij om die dag in het weekend dat ze niet heeft, of omwille van iets anders?? Mijn andere collega's lieten haar direct verstaan dat ze erover ging, maar zij vond dat ze recht van spreken had en ging maar door. Ik heb haar ook gezegd dat wij haar gewoon wilden helpen. En toen ze weer zei dat ik alles beslis, heb ik haar wel geantwoord. Zij is diegene die altijd alles beslist en wil regelen volgens haar idee en iedereen moet maar volgen. Ze is goed van hart, maar kan ook heel hard zijn en iemand neersabelen met woorden en zelfs ook mensen pesten. De hele voormiddag heb ik dan gewoon gevraagd wat ik mocht doen en niets beslist uit mijzelf, want ik wou niet nog eens zo scheef aangesproken en afgeblaft worden zoals eerder vandaag. Mijn draagkracht was niet zo sterk vandaag en ik had het niet nodig zoveel negativiteit erbij te hebben. Tijdens de overdracht begon ze er opnieuw over tegen mijn collega, die collega blokte haar onmiddellijk af en zei dat ze moest stoppen, dat ze te ver gegaan is. Ze bleef proberen en mijn collega blokte haar steeds weer af. Mooi van haar! De sfeer was al heel snel omgeslagen door haar gedrag. Ik wou eigenlijk gewoon naar huis, maar dat kan natuurlijk niet. Het vraagt zoveel energie nu. Ik heb nood aan rust, slaap, positiviteit, ... Als ik wat meer energie heb samengesprokkeld, zal ik haar nog wel eens aanspreken erover.
19-12-2016 om 16:45
geschreven door fibromie
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:relatie en ass
Onze zoon is al een tijdje niet meer naar school geweest. Hij kon niet meer. Helemaal op. Zelfmoordgedachten, angsten, psychosomatische klachten, geen draagkracht, van het minste overprikkeld, we mochten niet meer ademen op de duur.
Ondertussen neemt hij opnieuw zijn medicatie, met een moeilijke opstart (veel weerstand en agressie), maar nu neemt hij het op vraag, zonder tegenspartelen. Ik merk dat de medicatie hem toch wat meer rust geeft. Deze week is hij met halve dagen gestart op woensdag. Maandag en dinsdag lukte niet. Woensdag lukte het, er was spaghetti 's middags, dat lust hij heel graag, de klasgenootjes waren blij hem terug te zien. Hij was doodmoe toen hij thuis kwam. Hij mocht trakteren voor zijn verjaardag in de leefgroep en ze mochten gamen en hotdogs eten voor zijn verjaardag.
Op donderdag ging hij een halve dag. Als hij niet op de bus ging geraken, kwam zijn mentor hem oppikken en zij geeft ook thuisbegeleiding van school uit. Op school liep het al snel mis tijdens de creales. Hij en zijn vriend begonnen te discussiëren over de waarde van de pokémon kaarten. Over de waarde van euro en de dollar. Zijn vriend is verbaal heel sterk en kon zich goed verweren. Mijn zoon kan dit niet en uitte zich in woede en agressie. Hij viel zijn vriend aan met de schaar die hij bij hem liggen had. Gelukkig kon de meester voorkomen dat hij zijn vriend niet beschadigde met de schaar door hem ermee te steken. Hij moest in de TAVA (afzonderingsruimte). Daar verbleef hij met zijn mentor voor 1,5 uur. Hij was razend, beet, klopte, schopte, schreeuwde, gebruikte al zijn macht. Zijn ogen werden wit en schuimbekkend raasde hij zich uit. Hij was aan het schelden en riep meermaals dat hij dood wou en uit zijn lijden verlost wilde worden. Deze keer probeerde hij zich te verstikken, hij deed meerdere pogingen. Zijn mentor heeft dit natuurlijk trachten te verhinderen. Ze durfde hem niet alleen te laten in de TAVA en bleef bij hem.
Hij was op, had op de duur geen krachten meer. Hij wou naar huis. Maar, dat mocht niet, hij moest wachten tot het afgesproken uur dat zijn mentor hem naar huis ging brengen om 13u.
Thuis heb ik hem opgevangen. Hij was uitgeput. Ik heb nog overlegd met zijn mentor. Op vrijdag moest hij terug naar school, we mochten nu niet zeggen dat hij thuis mocht blijven na dit incident. Opnieuw en halve dag. Ik ben hem gaan oppikken. Overlegd hoe we het volgende week gaan aanpakken. Welke dagen wel naar school en welke niet, wie zorgt voor het vervoer,.. en wat hij gaat doen die dagen dat hij aanwezig is. Telkens maar halve dagen.
Eens in de auto zakte hij helemaal in een hoopje, uitgeteld, uitgeput. In de namiddag kon hij niets meer. 's Avonds begon hij fel te wenen, hij was moe, hij wou slapen, maar wou gelijk met de zussen pas gaan slapen. Ik heb hem in de zetel gelegd bij mij, hem tegen mij gehouden, hard, de klemming had hij nodig op dat moment.
Het vraagt hem zoveel energie om gewoon al aanwezig te zijn op school. Hij heeft de klaswerking amper meegevoerd. Volgende week nog minder. Vooral therapie, mentorschap en de halte, daarnaast een aantal momenten bureau-werk. Zijn grote toetsen kan hij niet meedoen, omdat hij teveel afwezig is geweest. Hij is terug achterop met het schoolse. Hopelijk krijgt hij snel weer energie terug om zijn achterstand terug bij te benen. Nu, stap voor stap. We hebben contact gelegd voor hippotherapie, hopelijk slaat dat aan. De andere optie is een opname in de kinderpsychiatrie, mijn man wil dit vermijden, maar ik vrees dat het zich meer en meer aandringt. Ik kreeg de tip voor een borgboerderij. Ik ga dit ook eens bespreken met de teamcoördinator. Dit kan ook zorgen voor rust en energie. Ik doe er alles aan om mijn rakker niet te verliezen.
Contact gehad met school/ MFC. Onze zoon kan niet naar school. Hij zit vast en heeft niet veel reserve. Er is een voorstel gekomen om vanuit het MFC die ook een thuisbegeleidingsdienst heeft, om thuisbegeleiding te geven. Zijn mentor zit ook in de thuisbegeleidingsdienst. Donderdag komt ze eens langs om te kijken hoe het gaat en om een gesprekje aan te gaan met onze zoon. Hopelijk laat hij haar toe om in onze thuissituatie binnen te dringen. Ze teamcoördinator stelde ook voor om onze zoon eventueel met halve dagen te laten starten in school, of een andere regeling, zodat hij niet de hele week naar school hoeft te gaan, maar het wel kan doen. Ze stelde ook voor om wat huiswerk/ les te geven aan huis in afwachting dat hij terug naar school kan. Zo verliest hij niet teveel leerstof. Ik hoop dat de thuisbegeleiding wat extra ondersteuning geeft en dat we hem hiermee beter kunnen opvangen. Ik probeer op mijn werk zoveel mogelijk aangepaste uren te verkrijgen, zodat ik toch nog kan werken en ook voor onze zoon kan zorgen. Want, ik kan mezelf ook niet volledig laten thuis zetten. We hebben ons inkomen nodig, ik heb mijn werk nodig om te kunnen blijven functioneren en mijn werkgever zal er ook niet mee opgezet zijn dat ik een tijdje niet kom werken. Toch wil ik er zoveel mogelijk kunnen zijn voor mijn zoon. Hij kampt met zoveel gedachten, angsten en blokkeert in zijn autistische denken. Hij heeft de rust nu wel nodig, maar we willen hem ook niet het gevoel laten creëren dat thuis blijven altijd de oplossing is om zijn problemen te ontlopen. Dus gaan we bedachtzaam moeten omgaan met de ganse situatie en hem ondersteunen en begeleiden op een evenwichtige en haalbare manier. Soms denk je, nu gaat het wel goed en dan plots merk je in de kleine dingen dat het echt nog niet lukt. Op andere momenten crasht hij dan fel en is er geen twijfel aan dat hij het zwaar heeft op het moment. Stap voor stap nu.
Ik schreeuw, woorden vervagen door de wind. Ik roep, iedereen is woorden-blind... Ik huil, met opgedroogde tranen. Ik lach, en doe alles vervagen. Diep vanbinnen blijft de pijn Ik blijf vechten, je krijgt me niet meer klein.
Sinds kort ga ik terug naar de psycholoog. Een nieuw iemand, die ook gespecialiseerd is (zich vooral verdiept heeft) in traumaverwerking. Ik hoop dat deze persoon 'echt luistert' en niet zomaar oordeelt. Het vertrouwen is als zodanig geschonden, dat ik toch wel bang ben om opnieuw gekwetst te worden daarin en dan volledig mijn vertrouwen kwijt geraak. Bij wie moet ik terecht? Ik kan niet 'alles' zeggen tegen mijn vrienden, omdat ik hen niet wil lastig vallen en omdat ik hen niet wil opzadelen met wat er in mij leeft. Want ik ben bang dat ze het gaan minimaliseren, zoals dit wel vaker gebeurt als iemand met iets zit. Het leven is niet bij iedereen zo vanzelfsprekend. Sommige ervaringen moet je zelfs niet doorstaan. Maar, blijkbaar is die spreekwoordelijke taart niet goed verdeeld. Ik vraag mij soms wel eens af waarom. Waarom trek ik sommige dingen aan? Waarom overkomt mij dit steeds? Wat doe ik verkeerd? Hoe kan ik die vicieuze cirkel verbreken? Men zegt dan soms, doe dit of doe dat, maar zo simpel gaat het allemaal niet. Sommige beslissingen zijn niet zonder andere gevolgen, die ook nadelig kunnen zijn en dan heb je geen andere keuze om dingen te ondergaan. Nu had ik het gevoel dat de psycholoog echt luisterde. Ze gaf mij tijd, ze stelde vragen, ze vroeg toestemming om door te vragen over bepaalde onderwerpen. Zonder te oordelen. Ik was gekomen met een ambetant gevoel, dat ik de gesprekken niet ging kunnen verder zetten, omdat ik nog die klik niet voelde. Het zit nog steeds niet 100% goed. Maar, ik moet het een kans geven. Ik moet proberen om die persoon in vertrouwen te nemen. Ik heb een nieuwe afspraak gemaakt. Ik wil niet meer ziek worden, ik wil verder kunnen met mijn leven. Ik wil een klankbord.
Onze zoon neemt terug medicatie. Niet zonder grondige overwegingen en zeker niet eenvoudig om het dan ook aangebracht te krijgen bij onze zoon. Het heeft 4 dagen geduurd vooraleer hij een eerste keer zijn medicatie echt innam. Ervoor was hij enorm agressief en had hij heel veel weerstand. Hij was duidelijk ook angstig. Want het is weer iets nieuws dat hem werd opgelegd. Ondertussen zijn we bijna een week verder en wordt de medicatie stilaan opgebouwd. Onze zoon blijft weerstand bieden, maar neemt ze uiteindelijk wel. Bij mij lukt het veel moeilijker dan bij de papa. Ik moet hem al zoveel dingen opleggen zoals huiswerk, zijn persoonlijke hygiëne, het tanden poetsen, het gebruik van zijn iPad, de maaltijden,... en ga zo maar door. Ik moet ook de meeste crisissen opvangen thuis, omdat ik ook het meeste met de kinderen bezig ben. De invloeden van de zussen hebben ook een grote impact op zijn gedrag. Bij de kinderpsychiater hebben we deze moeilijkheden besproken. We hebben beslist om het geven van de medicatie aan de papa over te laten bij het ontbijt en niet meer 's avonds. Het geeft zoveel spanning op voorhand en het bedtijd-gebeuren schuift volledig op erdoor. 's Morgens vindt hij het ook niet leuk, maar eens ingenomen, moet hij er de rest van de dag geen spanning meer voor opbouwen. Het ging zodanig ver dat onze zoon mij begon te haten, mij niet meer wou aanraken, ik kreeg geen knuffel of kus meer (wat zo al veel moeite vraagt), alleen maar tegendraadse antwoorden en agressie naar mij toe. Voor mij valt er die spanning toch wat van af. Want het vreet energie, al die spanningen. Ik heb de laatste anderhalve maand heel veel problemen met mijn maag en darmen, steeds diarree, met zware opstoten. Mijn lichaam laat weten dat de stress teveel is momenteel. Ondertussen heb ik meer naar mijn lichaam leren luisteren. Wat niet wil zeggen, dat ik op tijd de rem erop kan zetten. Ik loop heel emotioneel, slaap heel slecht en dat is eigenlijk niet goed. De zorgen rond onze zoon heeft duidelijk een impact op mijzelf. Ik moet ook de andere twee hun problemen oplossen en mijn man 'dragen'. Er schiet maar weinig tijd en energie over om eens aan mezelf te denken. Ik ben dat al zo lang gewoon dat ik de touwtjes in handen moet nemen en alle brandjes moet blussen. Voor mijn gezin is dit allemaal maar normaal, dat mama het oplost. Weinig begrip als ik het eventjes niet meer kan. Ik hoop dat onze zoon zijn medicatie goed aanslaat en niet teveel bijwerkingen heeft ervan. Zodanig dat hij het weer meer ziet zitten, wat meer draagkracht krijgt en hij wat meer rust in zijn hoofd heeft erdoor. Als hij zich goed voelt, voel ik mij ook beter. Alsof ik iedereen zijn energieveld opzuig. De vele prikkels komen zo vol en zo tegelijk binnen.
Soms word ik radeloos van onze zoon. Momenteel moet hij opnieuw opstarten met zijn medicatie, maar hij weigert resoluut. Hij wordt er heel agressief op vanaf we er maar iets van zeggen. Donderdag sloot hij zich op in zijn kamer. Wetende dat hij liever dood wil, maakte dit mij heel ongerust. Ik heb heel wat moeite moeten doen om tot bij hem te geraken. Hij moest de sleutel omdraaien. Op vrijdag opnieuw een hele scène en woede- uitbarstingen. Zaterdag kreeg ik heel wat verwijten naar mijn hoofd geslingerd en opnieuw geen resultaat dat hij de medicatie zou innemen. Hij weigerde te eten en weigerde zijn taakjes te doen. Hij was heel fel naar zijn zussen toe. Helemaal overprikkeld. Hij sluit zich vaak op in zijn kamer, op zich wel goed dat hij een prikkelvrije omgeving opzoekt, maar hij sluit zich echt af ook. Elk gesprek loopt uit op ofwel agressie, ofwel dat hij zich wegsteekt. Het is moeilijk om tot hem door te dringen. Ik had een gesprek met de kinderpsychiater en de teamcoördinator. Ze spraken van een eventuele opname, omdat ze met geen enkele therapie tot hem kunnen doordringen. Telkens als er emoties mee gemoeid zijn, blokt hij af op de een of andere manier (agressie, weglopen, ...). Op school zien ze nu ook wel dat hij het heel moeilijk heeft. Er zit hem veel in de weg. Angst is ook een grote factor bij hem, die hem tegenhoudt om dingen te durven ondernemen, of tijdens gesprekken,.. Vaak sta ik er alleen voor en moet ik de meeste agressie thuis opvangen (naast de zussen die het ook vaak moeten ondergaan). Mijn man is niet vaak aanwezig en heeft er veel minder hinder van, wat ook maakt dat hij het niet altijd au sérieux neemt of mij het gevoel geeft dat hij niet begrijpt hoe ernstig het wel is. Onze zoon lijdt heel hard onder zijn autisme. Hij doet echt zijn best om dit niet te tonen, maar heeft het steeds moeilijker. Hij doet heel hard zijn best als er anderen aanwezig zijn om zich rustig te houden, maar ontploft zodra ze weg zijn en is dan onhandelbaar. Ik weet dat hij het zwaar heeft en weet hoe het voelt om niet begrepen te zijn. Hij kan het niet verwoorden wat hij voelt en waarom hij iets niet wil of durft. Ik maak mij zorgen naar de toekomst toe, wat zal het zijn tijdens de puberteit, wat in het middelbaar, wat als hij later moet werken, waar gaat hij wonen, wie kan hem begeleiden, wat als hij ooit een relatie zal hebben, zoveel onbeantwoorde vragen die door mijn hoofd schieten. Ik wil hem voorbereiden naar die harde wereld, ik wil hem voorbereiden om zelfstandig te kunnen overleven, ik wil hem sterker maken om te communiceren, ... maar het lukt allemaal niet zomaar, er is veel werk aan en vaak kom je die muur tegen en kom je jezelf een paar keer tegen. Hij zal het niet gemakkelijk hebben. We zijn bang voor wat er gebeurt als hij later zo agressief gaat reageren. Ik wil hem hierin behoeden en alle hulp die eventueel nodig is daarvoor proberen. Ook al worden we gedwongen tot een opname, als het iets uithaalt, dan is dat winst.
