Inhoud blog
  • met vallen en opstaan... en weer doorgaan
  • uitputting
  • nooitmeervooraltijd
  • dwanggedachten
  • Gebeten door een hond
  • autisme en gezin
  • snijden
  • dissociatie
  • zoon met autisme
  • dwang
  • Autisme en depressie: Een klein monster verborgen in mijn zoon
  • ASS en depressie
  • zorgen
  • krokusvakantie
  • Zorgen
  • trampoline
  • zorgboerderij
  • Paardentherapie
  • energie
  • de meisjes
  • werk en keuzes maken
  • slapeloosheid, collega
  • Mijn zoon heeft het moeilijk.
  • Niet naar school- thuisbegeleiding-ASS
  • Een Elfje
  • elfje autisme
  • beschadigd- elfje
  • Ik blijf vechten
  • elfje
  • echt luisteren
  • medicatie
  • Kopzorgen
  • TicTIcTIc
  • Het loopt helemaal fout!
  • De sportleraar op school
  • Verstijfd
  • quote
  • tijdlijn levensloop
  • een elfje - geïnspireerd door het Congres 'Talent op het werk'
  • gemis
    Foto
    Zoeken in blog

    Foto
    Dropbox

    Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.

    Foto
    Categorieën
  • ANGST (7)
  • ASS (49)
  • CVS (5)
  • Euthanasie (5)
  • Fibromyalgie (29)
  • gedichten (38)
  • gehoorproblemen (7)
  • gilles de la tourette (14)
  • HSP (10)
  • Huisdieren (1)
  • Naaien (2)
  • over mijn gezin (55)
  • Polyneuropathie (2)
  • relatie en ass (1)
  • TIETZE (1)
  • verlies (2)
  • Vriendschappen (0)
  • Foto
    Foto
    Foto
    {TITEL_VRIJE_ZONE}
    Zoeken met Google


    Zoeken in blog

    Foto
    Foto
    Foto
    Archief per maand
  • 05-2017
  • 04-2017
  • 03-2017
  • 02-2017
  • 12-2016
  • 11-2016
  • 10-2016
  • 09-2016
  • 08-2016
  • 07-2016
  • 06-2016
  • 05-2016
  • 04-2016
  • 03-2016
  • 01-2016
  • 12-2015
  • 08-2015
  • 06-2015
  • 05-2015
  • 04-2015
  • 03-2015
  • 02-2015
  • 12-2014
  • 11-2014
  • 10-2014
  • 09-2014
  • 07-2014
  • 06-2014
  • 05-2014
  • 04-2014
    Gastenboek

    Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek

    E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Laatste commentaren
  • Nat bed (Diana)
        op Pampers
  • fibro (kelly)
        op Omscholing - brugopleiding
  • Fibro (Mieke)
        op Naar de pijnkliniek
  • Fibro (Anja)
        op Naar de pijnkliniek
  • knuffel (Katrijn)
        op Geïrriteerd
  • Blog als favoriet !
    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Mijn favorieten
  • bloggen.be
  • Foto
    Foto
    Foto
    Willekeurig Bloggen.be Blogs
    tlissewegenartje
    www.bloggen.be/tlissew
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Leven met o.a. pijn, angst, autisme en tourette/ dwang/ drang in het gezin.
    Gewoon Anders
    29-10-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het loopt helemaal fout!
    Gisteren moest ik op gesprek op school voor mijn zoon. MDO (multidisciplinair overleg).
    Daarnaast moest er nog een probleem besproken worden omtrent een meester op de school.

    Toen ik aankwam, ik was net op tijd, door het verkeer en de werken in de straat, kwam de mevrouw van de sociale dienst mij al tegen. Onmiddellijk viel ze met de deur in huis dat er problemen waren. Mijn zoon was heel agressief geweest tegen de directrice die een gesprek wou hebben met hem. Hij heeft haar uitgescholden voor slet en dergelijke meer. Door zijn tourette naast zijn autisme en angststoornissen heeft hij een groot arsenaal aan scheldwoorden.
    Eigenlijk hadden we de afspraak dat mijn zoon niet werd aangesproken, vooraleer we daarrond afspraken hadden gemaakt, hoe dit aan te pakken. Gisteren werd ik zo een beetje overdonderd met hun verhaal en heb ik hen niet aangesproken van waarom ze dan toch al overgegaan waren tot een gesprek. Dus nog een fout die ze gemaakt hebben.
    Ik werd dan boven ingelicht door de hoofdopvoedster en de directrice. Nadien ben ik meegegaan met de directrice om mijn zoon opnieuw uit de klas te halen, voor een nieuwe poging om tot een gesprek te komen. Dit liep echter opnieuw uit de hand. Hij heeft hierbij mij gebeten, geslagen en geschopt. Hij begon ook weer te schelden en weigerde enig contact met de directrice. Men vond natuurlijk dat hij gewoon moest meegaan en luisteren. Een directrice is toch iemand die hoger staat en respect zou moeten afdwingen. 
    Ik ben dan moeten weggaan omdat ik op gesprek moest voor het MDO. 
    Het gesprek was al heel zwaar omdat mijn zoon het op verschillende vlakken wel moeilijk heeft. De turnlessen zijn zeer moeilijke momenten, waarin mijn zoon heel wat opstandig gedrag vertoont en ook gedrag dat niet door de beugel kan. De meester gebruikt te pas en te onpas een greep waarin een pijnprikkel wordt veroorzaakt, voor mensen die agressief zijn, om die kalm te krijgen of te kunnen stoppen. Deze techniek kan gebruikt worden in nood, wanneer de persoon een gevaar vormt voor zichzelf en anderen. Het gaat hier wel om kinderen. In plaats van het gedrag aan te pakken door kinderen op te splitsen, dat ze elkaar niet versterken in hun verkeerd gedrag, of door dit te signaleren aan de opvoedsters die dan samen kunnen kijken waar het fout loopt en er iets kunnen aan doen, doet hij steeds hetzelfde en zorgt hij ervoor dat mijn zoon nog agressiever en opstandiger wordt. Schelden hoort er dan ook weer bij. Ook heeft onze zoon al een aantal keer aangegeven dat de meester hen filmt, ook tijdens het omkleden. Dit heb ik op school aangegeven en men heeft dan de leraar aangesproken. Daaruit lieten ze blijken dat dit verzonnen is. Het is al een hele tijd dat onze zoon zeer prikkelbaar loopt en opstandig, zeker als die momenten aankomen. Hij vertelde dit uit het niets, zonder dat wij gericht gingen vragen. Mijn zoon en een ander kind hebben de meester zelfs gezegd dat hij hen niet mag filmen en die deed er dan lacherig over en gaf zelfs opmerkingen, van dan kunnen ze eens zien hoe traag jullie je omkleden en dergelijke meer.
    De school dekt dit toe. Ze hebben wel afspraken gemaakt dat hij zijn GSM niet meer mag gebruiken tijdens de lessen. Toen ik alleen was met de hoofdopvoedster, liet ze mij weten dat er nog ouders klaagden over zijn GSM-gebruik, dus wij zijn alleszins niet de enige. Daar sta je dan, als het in de doofpot gestoken wordt. 
    Na het gesprek, toen het team ontbonden werd, was ik alleen met de hoofdopvoedster om dit allemaal te bespreken en ook over de thuissituatie. We kregen telefoon, dat het gesprek met de directrice helemaal uit de hand is gelopen. Mijn zoon moest wederom in de TAVA, meer dan een uur heeft hij daar gezeten. Hij had een krab in zijn gezicht gekregen door de directrice (onopzettelijk), en dit werd dan afgedaan dat mijn zoon dit zichzelf zou aangedaan hebben in de TAVA. Toen ik thuis kwam met hem, heb ik hem beter bekeken. De krab in zijn gezicht was heel breed en kon niet door hem toegebracht zijn. Zijn nagels waren ook veel te kort om dit te kunnen doen. Wederom een leugen die ze mij hebben opgespeld. Ondertussen is hij zijn vertrouwen volledig kwijt. Ze hebben hem met 4 naar de TAVA gebracht. Hij heeft de directrice gebeten en geslagen, uit angst en verweer. 
    In de namiddag zou ze het gesprek willen hervatten, maar daar heb ik nee tegen gezegd. Het zou alleen maar de boel erger gemaakt hebben. Hij was zo over zijn toeren. In de TAVA heeft hij dan ook duidelijk aangegeven dat hij beter dood zou zijn, meerdere keren. Waarom hebben ze het zover laten komen.
    Nadien had ik terug een gesprek en kwam het erop neer dat mijn zoon plots uit de klas werd gehaald voor dit gesprek, zonder aankondiging, waar hij wel duidelijkheid in nodig heeft. Hadden ze dit wel gedaan, was het gesprek misschien beter verlopen. De directrice had 'toen' tijd, dus moest het op dat moment gebeuren.... ZUCHT
    Na heel wat heen en weer overleggen, heeft de mentor van mijn zoon hem tot bij haar genomen en kort wat afspraken gemaakt, in mijn bijzijn. Mijn zoon was een vodje, helemaal leeggezogen en helemaal over zijn toeren. Ondertussen was ik daar al 4 uur aanwezig, voor een gesprek dat normaal 50 minuten duurt. Het was de moeite niet meer om huiswaarts te keren, dus moest ik in de buurt blijven om dan na schooltijd mijn zoon te kunnen afhalen. Ikzelf was ook helemaal op, overprikkeld, bezorgd, volgestampt met informatie die ik ondertussen wat geordend heb. Ik moest gisterenavond nog nachtdienst doen. Ik was op, echt op en moest dan nog starten. Gelukkig was er een collega die mij eventjes heeft opgevangen voordat ik van start kon gaan. Ik moest ontladen. De hele nacht ben ik dan ook nog eens geplaagd geweest met hardnekkige maagkrampen en nadien ook nog darmkrampen, echte kolieken. Ik moest mij in bepaalde houdingen zetten en stellen om niet van mijn stokje te vallen. De secundaire waak was niet echt behulpzaam en verwachtte dat ik ook nog haar werk ging doen. Ik heb toen duidelijk gezegd dat ik dit niet kon, dat het een zeer drukke nacht was en ik heel veel controles moest doen en heel veel medicatie moest toedienen allemaal op hetzelfde moment. Gelukkig was de algemene waak wel medelevend en die kwam mij bijstaan, ze zag ook dat ik ziek was. De secundaire heb ik niet gezien, spontaan, maar alleen als ik haar opbelde omdat ze mij moest komen helpen, omdat mijn badge niet meer werkte. Dan zou zij nog doodleuk mijn badge gaan laten valideren, terwijl dit mijn taak was en zij mijn afdeling moest bewaken. Ze had er duidelijk geen zin in. En toen ik boven kwam, zei ze dan ook nog eens dat ik al goed opgeschoten was met mijn controles en ik geen hulp meer moest krijgen. Ze is altijd zo, onze dienst moet maar zijn plan trekken, het mag bij ons als het ware ontploffen en dan nog laat zij ons zitten, bij ons is het dan ook nooit druk in haar ogen. Deze nacht was ik ergens wel blij dat ze niet teveel langskwam, want zij doet niet anders dan zagen en klagen en overdrijven, alsof zij de enige is die werkt en alsof zij jouw dienst heeft staande gehouden. Alleen maar commentaar geeft zij. Ik had dit deze nacht niet nodig, mijn vat was al meer dan vol en ik voelde mij echt wel ziek. 
    Mijn zoon had het heel moeilijk gisterenavond en was wel opgelucht dat wij, zijn mama en papa, hem geloven. Hij viel als een kaartenhuisje ineen. Hij klampte zich aan mij vast en liet mij niet meer los, ik mocht niet gaan werken van hem, hij wou mij dicht bij hem. Toch moest ik met pijn in mijn hart vertrekken en hem achterlaten, terwijl ik het liefst van al bij hem wou zijn en hem de bescherming bieden die hij dan nodig had. Het is niet niets wat hij gisteren allemaal heeft meegemaakt, de angsten die hij heeft doorstaan, de trauma-ervaringen die hij hierbij heeft opgelopen. Daarnaast heb ik ook met hem afgesproken dat hij wel iets zal moeten doen om zich te excuseren tegenover de directrice voor zijn gedrag tegenover haar. Ik laat zijn gedrag ook niet toe, maar als mama zie ik ook hoe hij lijdt onder zijn autisme. 
    De school heeft dit ook duidelijk aangegeven dat hij heel hard lijdt onder zijn autisme, het staat hem heel fel in de weg. Men gaat ook een nieuwe therapie proberen, want sociaal-emotioneel is hij heel moeilijk te bereiken. Later, zal hij anders heel vaak in de problemen komen in het dagelijks leven. Schorsingen, ontslagen, in een gevecht terecht komen, ... Daarin moeten we hem begeleiden en opvangen, hem dingen aanleren, zodat hij zichzelf beter onder controle kan leren houden. 
    Zijn leerstoornissen zijn nu des te meer duidelijker, wat ik al heel vroeg al heb gesignaleerd, werd gisteren nog maar eens bevestigd. 
    Het is een klein angstig vogeltje die zich in een pantervel verstopt. 
    Hopelijk brengt de vakantie wat rust in zijn lijfje en in zijn hoofd. Na de vakantie moet hij terug op gesprek bij de directrice voor duidelijke afspraken. Hopelijk verloopt het deze keer rustiger. 

    Een bezorgde mama

    29-10-2016 om 14:58 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:over mijn gezin
    >> Reageer (0)
    27-10-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De sportleraar op school
    Onze zoon met ASS gaat naar het buitengewoon onderwijs. Hij ontwijkt elk gesprek waar emoties mee gemoeid zijn.
    Dit weekend tijdens een papa-zoon-moment sprak hij dingen uit tijdens het worstelen met papa. Hij zei dat de sportleraar van de school hem vaak vastnam en zijn arm achter de rug hield en hem de pijnprikkel gaf door zijn hand tegen zijn arm te drukken (een techniek dat ze mogen toepassen bij agressie). Hij zei dat op een andere manier, dan ik hier neerschrijf. Hij zei dat de meester dit heel vaak doet. Wij weten dat onze zoon nogal agressief kan zijn en dat het soms wel eens nodig kan zijn dat men die handeling in nood moet stellen. Doch, dit mag niet te pas en te onpas gehanteerd worden. Daarnaast liet hij ook vallen dat de meester hen filmt tijdens het omkleden. Een aantal weken geleden had hij het ook al eens gezegd en toen heeft mijn man er geen aandacht aan geschonken. Maar nu wel. Hij zei ook dat de meester een vuile pedo is. 
    Toch wel verontrustend, bij kinderen die al zwakker in de maatschappij staan. Is het waar dat de meester hen filmt? Toch een bezorgdheid om aan de school te melden. Stel dat het geen waar is en mijn zoon zegt dit op school dat de meester een pedo is, dit gaat als een lopend vuurtje. Stel dat het wel waar is dat hij hen filmt? Is het in de context dat ze agressief tekeer gaan tegenover de meester, of is het hun taalgebruik, of is het toch omdat de meester hen filmt met de verkeerde bedoelingen. Wetende dat de meester ook buitenschoolse activiteiten doet met deze kinderen en andere kinderen van andere scholen, die ook autisme hebben of een andere ontwikkelingsstoornis.
    Dus heb ik dit gemeld op school.
    De meester is ondertussen reeds aangesproken, morgen heb ik teamoverleg en erna wordt dit onderwerp besproken. Men heeft dit wel serieus genomen. Ik hoop dat de meester grondig wordt ondervraagd en dat zijn verhaal niet zomaar wordt aangenomen als waarheid. 
    Onze zoon is geen handige als hij agressief wordt, maar, als hij zo vertelt dat hij gefilmd wordt, zonder dat wij er gericht naar vragen en zo plots uit het niets tijdens een activiteit met zijn papa, waarin bepaalde grepen hem daaraan doen denken, dan hebben wij zo wel iets van... er is alleszins iets gebeurd dat niet klopt. 
    Wij willen de meester ook niet zomaar beschuldigen van pedofilie, maar we blijven wel aandachtig. Deze kinderen gaan ook niet zomaar uit zichzelf zoiets vertellen en sommige weten zelfs niet wat juist is en wat niet en in hoeverre een volwassene mag gaan.

    We zijn ongerust.
    Onze zoon is heel prikkelbaar en heeft al lang een aversie voor de meester. Ik hoop echt dat het juist uitdraait.

    27-10-2016 om 20:06 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:over mijn gezin
    >> Reageer (0)
    23-10-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verstijfd
    Verstijfd
    helemaal bevroren
    het bekruipt mij in elke
    vezel
    Jouw handen
    jouw adem
    jouw geur
    Ik ben klein
    onderga
    ik was ongeschonden
    bang
    verdoofd
    versteend
    ondergaan
    elke keer 
    wat jij hebt gedaan


    23-10-2016 om 11:47 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:gedichten
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.quote
    Je weet pas
    hoe sterk je bent
    wanneer sterk zijn
    de enige keuze is
    die je hebt

    23-10-2016 om 11:40 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:gedichten
    >> Reageer (0)
    22-10-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.tijdlijn levensloop
    Ik moet een tijdslijn maken van mijn levensloop. Hoe begin ik eraan? Er is zoveel gebeurd. Er is zoveel op mij afgekomen. Heel wat nare ervaringen hebben mijn leven getekend. Ik heb ook mooie ervaringen en periodes gekend. 
    Het zal sowieso confronterend zijn. Mijn doos van pandora moet ik nu aanraken om een schets te maken van wat ik heb doorstaan, overleefd, heb meegemaakt, heb ervaren, wat mij ongelukkig maakte, wat mij euforisch maakte, wat mij angstig maakte, wat mij blij maakte, wat mij toeliet om te groeien of wat een reden was om te stagneren, wat mij stimuleerde om door te gaan, wat mij gelukkig maakte, wat helemaal uit evenwicht bracht, wat mij ziek maakte, wat zorgde voor pijn, wat zorgde dat ik nieuwe mensen leerde kennen, wat zorgde voor wantrouwen en vertrouwen, wat .... zoveel zaken, zoveel dingen...

    Sommige mensen kwamen op het juiste moment in mijn leven, waarvoor ik zeer dankbaar ben en zij niet weten hoeveel zij voor mij betekenen. Dankbaar voor de steun, hun luisterend oor, dat ze eventjes tijd namen op momenten dat het voor hen eigenlijk niet kon, maar toch deden ze wat op dat moment nodig was. 

    Ik ben al een stuk begonnen met mijn tijdlijn. Er komt steeds meer bij. Het is in stappen, ik moet tussendoor andere dingen doen, zodat ik niet opga in het geheel en zeker niet blijf hangen in de mindere ervaringen die diepe littekens hebben gemaakt die onuitwisbaar zijn.


    22-10-2016 om 19:14 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ANGST
    >> Reageer (0)
    15-10-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een elfje - geïnspireerd door het Congres 'Talent op het werk'
    Jij
    wees jezelf
    You are enough
    GROEI uit je KRACHT
    TALENT

    15-10-2016 om 19:06 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:gedichten
    >> Reageer (0)
    11-10-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.gemis
    Ma,

    In perioden zoals deze, waarbij ik je raad en steun nodig heb, mis ik je nog harder. Kon ik maar eventjes met je praten, jouw stem horen, samen met jou een goed stukje taart eten. 
    Elke dag denk ik aan jou, aan wat we nog samen zouden kunnen beleven. 
    Ik mis die familie-momenten met jou erbij, jouw bezoeken aan je kleinkinderen,..
    Ik hou van jou, 
    je blijft steeds warm in mijn hart..

    xx

    11-10-2016 om 11:36 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:verlies
    >> Reageer (0)
    10-10-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Elfjes
    MAMA
    Moeder zijn
    een echt geschenk
    elke dag steeds opnieuw
    HARTVERWARMEND



    Dagelijks
    sensorisch overspoeld
    mezelf proberen zijn
    overleven steeds weer opnieuw
    OVERprikkeling


    STOP
    zeg halt
    bewaak je grenzen
    ik kan dit niet
    DOSEREN


    Mijn
    lijf is
    een grote spons
    tentakels sporen alles op
    SENSOREN


    CHAOS
    overzicht kwijt
    de structuur weg
    Ik hunker hard naar
    RUST

    10-10-2016 om 14:52 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:gedichten
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wat ik voel?
    Wat ik voel?
    een hele resem aan prikkels
    Wat ik voel?
    spanning in mijn lijf
    Wat ik voel?
    onrust
    Wat ik voel?
    onevenwicht
    Wat ik voel?
    sensorische overload
    ...
    Wat ik wil?
    Dat klein beetje rust

    10-10-2016 om 14:47 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Tourettevereniging bijeenkomst
    Gisteren ben ik naar een bijeenkomst geweest van de tourettevereniging. Soms is de opkomst groot, op andere momenten is het iets minder. Gisteren was ik daar de enigste, iemand anders had op het laatste moment afgezegd. Men twijfelde om het te laten doorgaan. Toch hebben we een gesprek gehad en werd het wel gezellig en interessant. 
    Het ging over tourette en OCD, over de comorbiditeit met andere stoornissen. Tourette komt meestal niet alleen voor, of eerder is tourette bijkomstig bij een andere stoornis. 
    Op dit moment heb ik heel veel last van mijn tourette en dwang, door gebeurtenissen die veel spanning in mijn lichaam hebben veroorzaakt. Anders kan ik mijn tics en dwang redelijk onder controle houden, in die mate dat ik het kan camoufleren (niet dat het niet opgemerkt wordt, maar eerder in die zin dat het niet door de tourette komt). 
    Ik heb bijgeleerd. De persoon die mij opving heeft mij trucjes geleerd die ik nu ga proberen toepassen. Zijzelf heeft geen tourette, maar wel OCD. Ze leerde mij ankerpunten aan om te gebruiken. Als ik op die punten duw, iets onopvallends voor anderen, moet ik proberen om in een soort rust te komen die ik mij voorstel in mijn hoofd (iets dat mij rustig kan maken, waarbij mijn dwanggedachten minder voorkomen). Want die dwanggedachten zijn enorm vermoeiend en ook niet zichtbaar voor de buitenwereld.  Het weerhoudt mij uit mijn slaap, het weerhoudt mij om mij te kunnen concentreren,..
    We hebben ook over andere dingen gepraat. We hebben ook gelachen om dingen die we heel goed herkenden uit elkaars verhalen. 
    Ik besef ook dat die dwanggedachten eigenlijk nutteloos zijn en overbodig zijn, maar het is zo moeilijk om dat doodgewoon te stoppen en de dwanghandelingen niet te stellen. Hoe meer ik het wil tegenhouden, hoe meer het zich opdringt, net zoals de tics. 
    Ik heb ook over mijn kinderen gepraat. 
    Ondanks dat we maar met z'n 2 waren, was het eigenlijk een zeer goed gesprek. We zaten buiten op een terras, temidden in Gent, weg van de drukte. Een 1 op 1 gesprek. Ik had wel veel tics en dwanghandelingen, maar af en toe waren er momenten dat ik eventjes ontspannen geraakte. 
    Nu ga ik voor mezelf stap voor stap de dingen uitproberen en hopelijk lukt het om mijn dwang om te buigen en meer rust in mijn hoofd te krijgen. Het is iets dat tijd nodig heeft en volharding. Ik ben zeer volhardend en tijd, die heb ik zolang ik hier op deze planeet rondloop.

    10-10-2016 om 07:56 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:gilles de la tourette
    >> Reageer (0)
    07-10-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Angst- pijn- onrust
    Mijn demonen in mijn hoofd (dwanggedachten) spelen nogal veel op de laatste dagen. Ik heb mezelf eventjes niet meer onder controle en kan het moeilijk onder controle krijgen. Als het dan eventjes lukt, dan komt er die ene prikkel die alles in gang steekt, de angstgevoelens nemen de leiding. 
    Deze nacht heb ik wel iets meer kunnen slapen dan de rest van de week, gelukkig maar, want 1 a 2 u slaap per nacht is echt niet uitvouwbaar op langere termijn. Mijn lichaam schokt en wipt in alle richtingen (tics/ ontladingen). 
    Deze ochtend stond per ongeluk mijn wekker nog voor de vroegdienst, maar ik heb vandaag een dag verlof/overuren ingepland. Sinds dat de wekker is afgelopen kon ik absoluut niet meer slapen en heb ik terug hartkloppingen. Mijn hart bonst uit mijn borstkas. 
    Dwanggedachten schoten door mijn hoofd, telkens hetzelfde herhaalde zich in mijn hoofd, honderden keren, en ik kon dat niet uit mijn hoofd krijgen. Heel vermoeiend, en niet zichtbaar voor de mensen om mij heen, dat die gedachten steeds door mijn hoofd flitsen. Heel vermoeiend om mij te concentreren op wat er echt moet.
    Ik hoop terug meer controle te krijgen over mijn lichaam. Met deze tics is het moeilijk om het op mijn werk te camoufleren. Woensdag viel het echt op en kreeg ik opmerkingen. Mijn spraak is ook aangetast de laatste tijd. Ik verspreek mij continu, trek twee woorden samen die dan een nieuw woord vormen en telkens ik dat woord terug moet zeggen, spreek ik weer het samengetrokken woord uit. Hilarisch voor mijn collega's, maar voor mij ook weer vermoeiend omdat ik de juiste woorden wil uitspreken. Het komt niet professioneel over en heel verwarrend. 
    Mijn hele lichaam is in verwarring, is in stressmodus...

    07-10-2016 om 07:26 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:gilles de la tourette
    >> Reageer (0)
    05-10-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Angst- overprikkeling- vermoeidheid- tics
    Al een paar dagen bekruipt mij het gevoel van angst. Het is er niet zomaar gekomen. Door een man met slechte bedoelingen, die zeer grensoverschrijdend te werk ging, gedurende een paar dagen op mijn werk, ben ik opnieuw zo onzeker geworden en de angstgevoelens bekruipen mij ten pas en ten onpas. Ik kan niet slapen, lig uren wakker of ben in een soort roes waarin ik alles kan horen en mij ervan bewust ben dat ik niet slaap. Als ik slaap herbeleef ik de dingen en heb ik nachtmerries.  Mijn geest en lichaam is momenteel in overdrive. Ik vind geen innerlijke rust. Mijn tics lopen op een top, ik heb geen controle over mijn lichaam. Op mijn werk is het heel moeilijk om mijn tics te verbergen of te camoufleren. De kleinere tics kan ik hier en daar nog camoufleren, maar de grote motorische tics vallen toch wel op. Ik maak hilarische bewegingen en struikel vaak doordat mijn evenwicht is aangetast van de stress, of loop ergens tegen, mijn lichaam schokt vaak, mijn armen vliegen plots in het rond, mijn vocale tics zijn heel moeizaam te bedwingen. Ik heb dwangmatige vingerbewegingen en moet steeds ritmisch mijn gezicht aantikken op een bepaalde manier. Gisteren in de bijscholing voelde ik verschillende ogen op mij gericht geraken, wat het nog wat erger maakte. Het geeft net nog meer spanning in mijn lichaam, waardoor ik net nog meer moet ticket. Pffff.. Gisteren was een top-tic-dag!! Gelukkig moest ik niet gaan werken, ik zou niet gekund hebben ook, het was zodanig prominent aanwezig. De spanningen eisen zijn tol op mijn lichaam. Waarom moest die kerel mij belagen, waarom jaagde hij mij in hoekjes, waarom raakte hij mij op die manier aan, waarom probeerde hij meermaals om nieuwe pogingen te ondergaan, waarom genoot hij zo van zijn gedrag, waarom was ik niet weerbaarder, waarom heb ik niet geroepen, waarom opnieuw bij mij, waarom?? 
    Het beklemmend gevoel, elke keer dat hij in mijn buurt kwam, het beklemmend gevoel om naar mijn werk te vertrekken, het beklemmend gevoel dat hij opnieuw kan toeslaan, het beklemmend gevoel dat hij ook mijn collega's hetzelfde zou aandoen, het beklemmend gevoel dat ... 
    Al die spanning dat in mijn lichaam zit, moet er ook weer uit. Vandaag op het werk, was hij er niet. Mijn diensthoofd sprak mij aan en luisterde. Hij vroeg door, omdat hij zag dat ik zo heftig reageerde en hij het niet begreep, dat hij vond dat ik anders zo standvastig overkom, dat ik anders wel mijn mannetje durf staan, en nu... als een kaartenhuisje in elkaar zakte. Hij heeft ook de vertrouwenspersoon gehoord, die er ook achter zat dat we stappen ondernamen om het ander ziekenhuis in te lichten over die man zijn grensoverschrijdend gedrag. Ik heb mij voor een stuk moeten bloot geven aan hem, ik ben eerlijk geweest en een stukje van mijn voorgeschiedenis verteld, zodat hij het beter kon kaderen. Opnieuw bekroop mij de angst, maar ik voelde mij ook sterk, omdat ik durfde praten, zonder dat hij veel details moest te weten komen, want het blijft mijn diensthoofd. Hij toonde wel begrip en vroeg of dat het lukte om te werken. Ik hield mij kranig. Eigenlijk ging het totaal niet. De hele tijd bonste mijn hart uit mijn lijf en had ik precies ademteugen tekort. Af en toe moest ik eventjes mijzelf afzonderen om op adem te komen, het was zwaar, heel zwaar. Ik wou niet zeggen, mag ik naar huis, ik wou blijven voortdoen, vooruit gaan. Het was verdomd zwaar en moeilijk om mij te kunnen focussen. Mijn diensthoofd gaf mij de taak om een student te begeleiden, het hielp voor een stuk om mij te focussen, om mijzelf een goed gevoel te geven, dat ik iets kon betekenen voor dat meisje, dat ik dingen kon bijbrengen. Ik moest vechten tegen mezelf, vechten om de dag rond te krijgen, vechten om vooruit te gaan... Was ik blij dat mijn shift erop zat. Mijn lichaam moeilijk of bijna niet onder controle te houden. De laatste minuten was het dan ook heel goed zichtbaar. Ik kon niet stilstaan, niet stil zitten, alleen maar bewegen, wiebelen, ticcen, ontladen,... 
    Ik hoop dat ik terug beter kan slapen, ik hoop dat mijn hoofd terug rust krijgt, ik wil terug de controle over mijn lichaam hebben. 

    05-10-2016 om 18:02 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ANGST
    >> Reageer (0)
    02-10-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.grensoverschrijdend gedrag
    Gisteren, op mijn werk, was er een bezoeker van een patiënt van mij, die heel opdringerig was en steeds heel veel aandacht vroeg. Hij kwam om de haverklap iets vragen en dat moest dan ook steeds onmiddellijk opgelost worden. Ik voelde mij opgejaagd wild. Ik heb dit dan ook duidelijk gemaakt aan die persoon dat hij niet zo ongeduldig moest zijn. Op een bepaald moment kwam hij terug en zei hij dat zijn oom tv wou kijken en dat ik moest helpen. Ik zei dat ze het met het bakje konden doen, maar hij zei dat hij niet wist hoe. Ik zei dat zijn oom het wist en hij antwoordde dat zijn oom het niet kon.Dus, ik ging mee om het nog eens uit te leggen. Toen ik op de kamer kwam, zag ik dat het bakje (beloproepsysteem met bediening voor licht en tv,...) helemaal boven aan zijn bed was gebonden. Ik concludeerde eruit dat ze het niet geprobeerd hadden. Ik nam het bakje en begon uitleg te geven. Op een gegeven moment kwam de neef achter mij aan staan helemaal tegen mij, met zijn armen rond mij en keek hij zo over mijn schouder mee naar het bakje. Hij stelde ook vragen over het gebruik van het bakje, maar hij had mij vast en was volledig in mijn comfortzone. Dit voelde heel ongemakkelijk aan en ik verstijfde, ik heb mij moeten loswrikken om er tussenuit te geraken. Ik ben naar buiten gegaan. Ik kon amper nog een woord uitbrengen. Wat een arrogantie om dit zo openlijk te doen. Ik voelde mij geïntimideerd, vies en vuil, hij was niet de persoon om zo lijfelijk te zijn met mij. De hele avond tijdens mijn shift liep ik ongemakkelijk en verweesd rond, bang om hem terug tegen te komen. Later was ik op de computer bezig op de gang en kwam hij terug rond mij drentelen. Ik ben opnieuw in veiligheid gegaan. Mijn collega's heb ik ingelicht. Ik heb de hele nacht niet goed geslapen. Straks moet ik terug naar mijn werk en is de kans groot dat die man er weer is. Ik voel mij zo leeggezogen en moe. Maar ik ben op mijn hoede. Ik heb een melding gedaan in het dossier van de patiënt. Als hij het nog eens probeert, bel ik het alarmnummer op het werk en blijft het er niet bij. 

    02-10-2016 om 12:20 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ANGST
    >> Reageer (0)
    01-09-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Start schooljaar
    Denken dat je goed voorbereid bent en alles goed uitgelegd hebt... Toch paniek op de vooravond van het nieuwe schooljaar.
    Onze zoon met autisme, tourette en bijkomende leerstoornissen en angststoornis had een enorme crisis. 
    Dit schooljaar gaat hij voor het eerst dagelijks op en af naar school, in het buitengewoon onderwijs, 20 km van bij ons. Hiervoor combineerde hij internaat met semi- internaat. Nu proberen we semi- internaat. Het probleem is het vervoer, we zien het niet zitten om hem  dagelijks te brengen en te halen. Dit neemt per rit 1,5u a 2u in beslag (voor ons heen en terugrijden). Daarnaast moeten we allebei gaan werken en hebben we ook nog een verbouwing en een gezin draaiende te houden. Hij mag alle dagen naar huis komen, maar moet dan wel met de schoolbus mee. We gaan hem op vrijdag ophalen, zo hebben we nog contact met de school en de leefgroep. 
    Gisteren vroeg ik hem om zijn boekentas al klaar te zetten voor vandaag, zodat hij vandaag rustig zou kunnen starten. Hij wou natuurlijk niet, elke gedachte aan school is er teveel aan. Ik vroeg het hem nogmaals en zei waarom. De bus komt hem om 7u20 oppikken en daarbij de tijd ervoor gerekend (opstaan, zich klaarmaken, nog eventjes op de iPad) is het vroeg opstaan. Hij werd enorm boos en dacht blijkbaar dat wij hem gingen brengen naar school (dan hoeft hij niet zo vroeg weg- alhoewel het maar 10 minuutjes verschilt). Hij brulde en zwaaide agressief rond zich heen, begon met spullen te gooien, begon te schelden, het speeksel vloog uit zijn mond (dan weet ik dat hij heel boos is). Alle geluiden waren teveel en hij begon ook naar zijn zussen uit te halen, die in de buurt rondliepen. Zij reageerden natuurlijk op hem (wisten niet waarom hij zo ineens zo boos was), ik maande hen aan om hem eventjes te ontzien, want hij was over zijn toeren. Het moest allemaal wat bezinken. Na een tijdje razen, kroop hij in zijn zetel met zijn iPad voor hem en hij bleef huilen, tegen zichzelf praten, boos zijn op de iPad die niet onmiddellijk reageerde op zijn commando's (wat hij intikte). De rest van de avond was hij heel prikkelbaar. Toen ik hem dan ook nog eens moest zeggen dat hij zich moest douchen, was hij weer heel furieus. Zo wil ik nu ook niet alle dagen van de week tot het einde van het schooljaar doorbrengen. Dit liet ik hem ook merken. Hij mag boos zijn en iets niet leuk vinden, maar zo uitvaren en hysterisch doen, neen, dat kan niet. Uiteindelijk is hij in de douche gegaan, onder  de straal water gaan staan, maar hij heeft zich niet gewassen, die stappen ondernemen in de douche waren er teveel aan, dit kon hij niet meer aan. Ik was al blij dat hij eens afgespoeld was.
    Toen de kinderen in bed moesten, kwam er wel weerstand, het was vroeger dan in de rest van de vakantie, maar we moeten echt wel weer op het normaal ritme komen. 
    Hij is 10 keer naar beneden gekomen, omdat hij niet kon slapen, hij was bang, maar wist niet voor wat. Hij zag licht aan de oprit, hij zag beweging, hij hoorde dingen,... allemaal dingen die hij niet kon plaatsen of een betekenis kon geven,.. dit maakt hem allemaal heel angstig. Ik stuurde hem telkens weer naar bed. Vanbinnen in mij had ik heel erg met hem te doen, maar ik mocht het niet laten merken. Ik moest consequent blijven en niet toegeven, wetende dat hij elke avond naar beneden komt met allerlei redenen. Opnieuw was hij weer gewapend met zijn wapens en lichtje. De hele zomer amper gezien en nu, de school begint en hij staat er weer, bang om gewoon van de trap te komen, bang om weer naar boven te gaan, bang om daar in zijn bed te liggen, bang voor de geluiden, bang voor licht, bang voor de volgende dag,... bang.
    Deze morgen kwam de bus en hij ging redelijk gewillig op de bus, oef... hij had wel in zijn haastigheid om de boekentas te nemen, die van zijn zus op zijn schouder. Gelukkig merkte ik het op, want anders zou zijn zus boos zijn en hijzelf ook nog eens omdat hij de verkeerde boekentas meehad, want dat is weer een verandering en iets dat hem angstig maakt (wat gaan ze zeggen, gaan ze hem uitlachen,....). Hij mocht helemaal achteraan plaats nemen op de bus, in het hoekje, alleen. Zo kan een ander kindje hem niet aanraken als die beweegt, zo kan hij rustig zitten. Gewapend met zijn koptelefoon om vervelende geluiden te minimaliseren is hij vertrokken naar school. Hij is goed aangekomen. Ik hoop dat de eerste dag meevalt en hij iets of wat blij gezind thuis komt deze avond. 
    Een nieuw schooljaar, nieuwe zorgen, nieuwe mijlpalen, een jaartje ouder, stilaan groot worden....

    01-09-2016 om 13:50 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    17-08-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vakantie- tablet
    Onze zoon met autisme is met geen stokken uit de zetel te krijgen zonder morren of scheldwoorden. Hij is verknocht aan zijn tablet en kan er uren op spelen en filmpjes bekijken. 
    Toch zorgen we ervoor dat hij niet alleen dat doet. Het is echter niet gemakkelijk, want hij komt fel in opstand en heeft vaak crisissen. Hij kan niet onderuit aan taakjes in huis, dit moeten de kinderen alledrie doen. Het gaat om korte afgebakende taakjes zoals de vaatwas ledigen, een stukje stofzuigen, de was in hun kast leggen, de was helpen binnen halen, tafel dekken, helpen de vuilzakken buiten zetten.
    We hebben buiten een zwembad opgezet en daar speelt hij amper in. We moeten hem echt zeggen dat hij eens buiten moet en in het zwembad moet gaan. 
    Gisteren hebben we een trap gegoten (we verbouwen) en ook daar is hij geen 5 minuten gebleven om te kijken of een handje toe te steken. Al snel wou hij naar huis en kroop hij terug in zijn vertrouwde wereldje. 
    Hij weet anders niet hoe zijn tijd op te vullen en houdt het niet lang vol om andere dingen te doen dan op zijn tablet bezig te zijn. 
    Het is niet gezond om zolang en zoveel uren daarmee bezig te zijn. Toch zijn er wel voordelen aan, hij leert zijn Engels op die manier en hij leert via deze weg ook sociale vaardigheden. 
    Toch zal ik blij zijn dat er meer structuur komt als de school weer begint, zodat we zijn tablet-tijd goed kunnen inschroeven. 
    De vakantie geeft hem ook wel de nodige rust die hij nodig heeft om terug op te laden om de school en de drukte errond iets of wat aan te kunnen. 

    17-08-2016 om 08:25 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    11-07-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Beweging en sport
    Na vele maanden niet te kunnen sporten, heb ik nu weer het lopen kunnen opstarten. Sinds september kampte ik met bekkeninstabiliteit en problemen met ischialgie en uitstralingspijnen. Het lukt weer. Met enige waakzaamheid dat ik mijn bekken niet weer forceer, loop ik wekelijks een paar kilometer. Nu het mooi weer is en lang licht, rij ik af en toe eens met de fiets naar het werk. Dit doet deugd op vele vlakken. Conditioneel voel ik mij fitter, een ritje met de fiets naar het werk geeft een energie-boost en tijdens het fietsen kan ik mijn hoofd goed leegmaken. 

    11-07-2016 om 10:13 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    01-06-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Interview ASS
    Vandaag had ik een interview van iemand die een studie doet over ASS bij vrouwen.
    Het was een vriendelijke mevrouw die de vragen stelde. Alles werd opgenomen om erna haar info te kunnen verwerken. Na het opmaken van haar werk, worden de audio-opnames vernietigd.
    Ik heb alle vragen beantwoord. Ik hoop dat ze er iets mee is. 

    01-06-2016 om 10:54 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    31-05-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Triggers en autisme: Woede-uitbarstingen
    Gisterenavond kwam onze zoon veel later thuis dan gewoonlijk met de bus. Het noodweer en de hevige regenval zorgde voor veel vertraging onderweg. Toen hij thuis kwam was hij moe en zijn eerste vraag was of ik rijst, worst en appelmoes had klaargemaakt. Dit is een gerecht dat hij heel graag lust en dit geeft hem ook rust, zeker na zo een dag met spanningen. Jammer genoeg voor hem had ik dit niet klaargemaakt. Ik zei dat we eitjes gingen eten, want we hadden veel eieren gekregen. Hij kreeg zijn eerste woede-uitbarsting en was nog maar een halve meter binnen aan de voordeur. Zijn jas, schoenen en schooltas vlogen in het wilde weg. Hij ging tekeer en repte zich naar de zetel, stampvoetend en het speeksel vloog uit zijn mond van razernij. 
    Hij wilde 'iets lekkers' eten. Ik gaf hem een tweetal alternatieven, maar daar had hij geen oren naar en zijn antwoord was telkens 'NEE!!'.
    Ik liet hem met rust om te bedaren, want ik weet uit ervaring dat als ik er op in ga of teveel praat, hij nog bozer en agressiever wordt. Elk woord is een extra prikkel die hij niet meer aankan op zo'n moment.
    Een beetje later begon hij weer over het eten. Ik zei dat wat ik wilde klaarmaken voor hem, maar opnieuw werd hij razend en begon hij met dingen die in zijn buurt lagen te gooien. Zucht… 
    Hij bleef maar doordrammen, maar ik probeerde zelf rustig te blijven en hem te laten uitrazen in de hoop dat hij weer zijn kalmte vond. Toen mijn man thuis kwam, kloeg die dan ook nog eens dat er geen eten was, jawel, ik had enkel zijn eitjes nog niet gebakken omdat ik niet wist wat hij wou en omdat ik het liever versgebakken op tafel zet. Die wou dan ook geen eieren en wou eierkoek maken. Niet echt een hoofdgerecht, maar enfin. Ik had al tiramisu gemaakt als dessert, dus hij had zeker geen klagen. Dus twee mannen in huis die over hun theewater waren, gezellig :(
    Mijn man maakte dan zelf zijn eierkoek en liet de keuken achter alsof er een orkaan in gepasseerd was. Ik zei niets, want als mijn man onder stress zit, is het beter dat ik stil ben en niet teveel zeg. 
    Mijn zoon vroeg of we al gegeten hadden, dat had ik ervoor al gezegd en ik bevestigde dit nog eens. Opnieuw werd hij heel boos. Ik zei dat hij met papa kon mee eten, maar dit wou hij dan ook niet, want het eten was niet lekker en niet volgens wat er in zijn hoofd zat. Dus kwam hij niet uit zijn zetel. Plots kreeg hij een ingeving en wou hij saroma maken. Ik zei dat hij mocht, op school had hij ook al warm gegeten, dus maakte ik er geen drama van. Hij wou 1 liter maken. Toen ik zei dat er maar 1 doosje in de garage op het rek stond (voor 1/2liter), was dit weer een error in zijn hoofd. Hij werd opnieuw boos en brulde, weende, schopte, stak zich weg onder zijn deken, werd verbaal agressief. Ik zei dat hij er toch kon maken en met 1/2 liter ook al heel wat had. Normaal maken we 1 liter voor hem en mijn man, dus voor hem alleen is een halve liter wel oké, vond ik. Toch was mijn argumentatie niet voldoende. Na een tijdje kwam hij weer tot bedaren en wou hij alsnog zijn saroma. Ik zei hem dat hij het zelf mocht klaarmaken. Ik had er geen zin meer in om hem te helpen na al zijn tirades. Terwijl hij dit doet, zit hij een tijdje niet op de tablet.  Hij verzamelde zijn gerief en had een klopper te kort voor in de mixer. Ik hielp hem zoeken, maar vond hem ook niet. Ik zei het tegen mijn man, dan pas zei hij dat hij ze gebruikt had. Hij liet ons eerst een kwartier zoeken, terwijl hij wist dat hij ze genomen had. Dit vond ik toch ook niet leuk, want mijn zoon was weer in alle staten. We hebben ze afgewassen en de saroma gemaakt. Daarna zat hij in de zetel en wou hij onze hond steeds bij hem hebben. Maar onze hond wou liever bij mij liggen, ik was rustig en hij was te nerveus en onze hond voelt dat en ligt liever waar het rustig is. Ik zei dat tegen mijn zoon, waarom onze hond hem niet opzocht. Hij begreep het wel, maar toch lukte het hem niet om kalm te worden. Hij deed er alles aan om zo dicht mogelijk bij de hond te liggen. En roepen naar de hond, boos zijn tegen de hond, haar bij hem trekken en telkens liep ze weg en kwam ze bij mij. Ik vond het voor hem ook niet leuk, maar een hond voelt de spanning.  Op de duur begon hij dan tegen zijn zus zich boos te maken, want hij was zo gefrustreerd door de hond dat hij het op iemand moest uitwerken. Ik was het zo beu dat ik de kinderen naar de badkamer stuurde om hun tanden te poetsen. Dit was voor hem een alarmbelletje dat hij te ver ging. Ik gaf hem nog 1 kans om na het tandenpoetsen nog wat rustig in de zetel te proberen zitten, anders moesten ze vroeger in bed. Dat laatste kwartier heeft hij het uitgehouden. Toen ze alledrie in bed lagen, ik was beneden, hoorde ik geroep en gestamp boven. Hij was zich weer aan het ergeren in de zussen die nog aan het praten waren. Opnieuw over zijn toeren. Bij hem is het altijd in extremen. Hij kan heel rustig zijn, maar plots heel opvliegend. Het was een woelige avond, vermoeiend. Als ik bedenk dat hij alle dagen naar huis komt na school, dan hoop ik dat avonden zoals gisteren niet een dagdagelijks tafereel worden, want dan gaan we terug naar vroeger. Ik heb nood aan evenwicht en rust 's avonds, geen continue spanningen en frustraties. Duimen maar.

    31-05-2016 om 13:36 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    27-05-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Regenboogprofiel
    Ik heb het regenboogprofiel voor mezelf opgemaakt. Het is een soort checklist rond sensorische prikkelverwerking en waarbij erna een regenboog wordt gemaakt van het aantal sensorische prikkels op verschillende vlakken (smaak, zien, proprioceptief, reuk, tastzin, vestibulair, gehoor). 
    Ik wist dat ik sensorisch zeer hooggevoelig ben, maar het nog eens zwart op wit zien, is nog iets anders. Ik schrok wel van het aantal gebieden waarop ik scoor. Blijkbaar mag ik aanschouwen dat mijn problematiek die ik ondervind vanuit mijn sensorische integratie dat dit behoorlijk heftig is. De wereld komt hard binnen bij mij. 
    Ik heb geen goedwerkende filters en geen aan-/uit-knop die zorgt dat mijn ervaringen op sensorisch vlak gematigd binnenkomt. 
    Ook voor mijn zoon heb ik het profiel vanuit mijn oogpunt opgesteld. De school gaat ook zijn profiel opmaken, de papieren gaan ze meegeven. Ik kan bij hem uitgaan van wat ik opmerk bij hem, maar hijzelf kan het nog beter voor zichzelf aantonen op sommige vlakken waar hij last van heeft en waar niet. Van sommige dingen weet je het ook niet dat je er last van hebt, pas als je er werkelijk mee geconfronteerd wordt (sommige dingen lijken normaal, terwijl het eigenlijk anders hoort te zijn).
    Ik weet van mijn jongste dochter dat zij ook hoog zal scoren op haar profiel. Deze moet ik nog uitwerken met haar. Ook zij is hooggevoelig. Onze oudste dochter is ook gevoelig, maar niet zo in die mate als haar zus, broer en mijzelf. 

    Dagdagelijks heb ik te kampen met prikkels en dat is zeer vermoeiend. Sommige prikkels maken mij angstig, andere maken mij hyperactief, nog andere zuigen energie uit mij en doen zelfs pijn. Sommige prikkels geven mij fysieke klachten en andere zorgen dat er woede in mij loskomt. Het is heel uiteenlopend. Sommige prikkels kunnen zoveel emoties in mij losmaken, dat het mij overkomt dat ik begin te wenen. Soms weet ik niet hoe om te gaan met sommige prikkels. 

    Het heeft ook zijn voordelen, ik merk sneller dingen op dan anderen. 

    27-05-2016 om 12:19 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)
    24-05-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Autisme en plannen voor volgend schooljaar
    Onze zoon gaat naar het buitengewoon onderwijs. Sinds hij daar gestart is, hebben we hem zien groeien. Voordien praatte hij amper, nu durft hij al praten en praat hij soms non-stop over zijn specifieke onderwerpen. Voordien was er amper ruimte voor rust, een glimlach, een blij kind, nu zien we al meer momenten waarin hij zich rustig bezig kan houden met zijn favoriete bezigheid, nu kunnen we hem al eens horen lachen, zelfs schaterlachen en zien we al eens een blij kind die ook al zichtbaar kan genieten van een aantal momenten. Ik ben enorm dankbaar voor de hulp en de steun die deze school biedt en reeds heeft aangeboden. We hebben heel veel bijgeleerd in die jaren. We hebben ministapjes genomen, we zijn gevallen, we zijn terug opgestaan, we hebben vaak tegen een muur gebotst, maar altijd weer een weg gevonden die mogelijkheden biedt.
    Het regulier onderwijs hebben we voor hem tot hiertoe achterwege gelaten sinds de overstap. Als we ons kind nu zien en vergelijken met toen, dan hebben we geen seconde spijt van onze beslissing. We hebben veel commentaren gekregen, zelfs van het toenmalig CLB. Zij vonden niet dat onze zoon thuis hoorde in het buitengewoon onderwijs omwille van zijn IQ. Als je alleen daar naar kijkt, dan zou je misschien wel akkoord gaan. Maar als een kind niet kan functioneren in een onderwijs met zo een IQ, als de schoolprestaties zodanig onrustwekkend zijn en je sociaal-emotioneel een wrak van een kind krijgt met enorme angsten, woede-uitbarstingen die uren aanslepen, zelfmoordgedachten, dan denk je toch wel eens na. Een opname in de kinderpsychiatrie was een stap die we uiteindelijk dan toch geweerd hebben, net omdat onze zoon zodanig angstig was dat hij eerder getraumatiseerd zou zijn, dan geholpen. 
    In de jaren in het buitengewoon onderwijs hebben we voor verschillende combinaties gekozen ('semi-internaat met internaat). Onze zoon wil niet meer inslapen op school. Hij wordt er 11 en we proberen een weg daarin te vinden. Dit schooljaar hebben we een aantal nachten afgebouwd en hebben we toch overleefd. Het vraagt veel energie om hem te brengen en te halen, want de school is niet zo dichtbij. De bus is voor hem ook niet gemakkelijk door de vele prikkels die hij te verwerken krijgt. In de auto moeten we ook geen woord tegen hem zeggen en is hij doodmoe. 
    Volgend schooljaar gaan we de poging wagen om hem elke dag naar huis te laten komen. Maar voor hem zijn er ook consequenties aan verbonden dat hij meer met de bus zal moeten rijden. Ik kan het niet meer opbrengen om dagelijks anderhalf tot 2 uur in dat verkeer te zitten om hem te brengen of te halen enkele rit. Het zullen heel lange dagen zijn voor hem. Ik denk niet dat hij dat ten volle beseft. Ik hoop dat hij nog een beetje energie over gaat hebben voor zijn schooltaken, om te eten, om zich te wassen en om dan nog te ontspannen. 
    Ik zal een schema moeten opstellen om de taken te verdelen en om te zorgen dat hij zich wel wast en zijn huiswerk doet. Ik heb vandaag de school op de hoogte gebracht van de nieuwe wending. Zij houden hun hart al vast. Ergens is het internaat voor hem wel goed om verschillende redenen. De structuur, de sociale vaardigheden die hij leert, de therapie, de begeleiding, de rust voor de zussen, meer tijd voor ontspanning voor hem, …
    Ik ben afwachtend voor wat volgend schooljaar geven. We zullen snel ondervinden of we een goeie beslissing genomen hebben of niet. Ik denk dat de stress wel weer zal toenemen op bepaalde vlakken. 

    24-05-2016 om 14:36 geschreven door fibromie

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:ASS
    >> Reageer (0)


    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs