het definitieve oordeel over al je favoriete films Van Antonioni tot Zinneman. Van pure kunst tot dikke trash. Geschreven door iemand die echt niets beters te doen heeft
02-04-2007
21 Grams
Verontrustende taferelen vinden plaats tijdens 21 Grams, de tweede (en uitstekende) speelfilm van Alejandro Gonzalez Innaritu, die we vanaf heden voor het gemak Gonzo zullen noemen. Kindjes worden doodgereden. Organen worden getransplanteerd. Gevoelens worden verpletterd. Dit is niet het soort film waarna je spontaan een polonaise begint te dansen. Je zal jezelf eerder versuft in de zetel ( of kleerkast, of badkuip weet ik veel waar jullie films bekijken) terugvinden. Je zal bepaalde momenten in je hoofd terugspoelen. Je zal mentaal de puzzelstukken (want deze film is een puzzel, een grote visuele puzzel waarvan sommige stukjes ontbreken en anderen niet passen) proberen te doen kloppen, en met elk stukje dat op zijn plaats valt zul je meer respect krijgen voor Gonzo en de makers van dit meesterwerk. Dit is het filmisch equivalent van een ferme stomp in je maag. Een draai om je oren waardoor je je eigen mens-zijn even in vraag zal stellen. Hoe zeldzaam om in deze tijd van computergestuurde films nog eens een verhaal te zien over echte mensen. Mensen met kleurschakeringen. Mensen die goede en slechte dingen doen, zonder het te weten, zonder een keuze te hebben. Mensen, bovenal ook, die spijt kennen. Gonzo maakte voor deze film Amores Perros (in feite een broertje van 21 grams, beide films hebben een auto-ongeval als kloppend hart) een film die voor 2/3 geslaagd was (ik vond het laatste verhaal over de oude zwerver maar niks). Na 21 Grams maakte Gonzo Babel, een van de meest overroepen films van de afgelopen jaren. Hopelijk keert hij voor zijn volgende terug naar de perfectie die hij met 21 Grams behaalde. Een van de beste films van het nieuwe millennium.
Dames en heren: ziehier: de slechtste film ooit gemaakt. Een pretentieuze, walgelijke, lelijke pletwals. Het cinema-equivalent van twee nagels die over een schoolbord gaan. Een film die ervoor zorgt dat je de onbedwingbare neiging krijgt om je ogen uit te lepelen en ze in je oren te steken zodat je niet meer hoeft te horen of zien. Bref, een kakfilm.
Het begint al bij de eerste seconde. Also sprach Zaharapatrustra. Night of the Proms weet u wel. Een muziekje dat Adolf Hitler, wanneer hij thuiskwam van een lange en zware werkdag, wel eens placht op te zetten, terwijl hij knorrend van plezier de maat meetikte op zijn biedermeiersofa. Op het filmscherm zien we een paar planeten die in concordantie met elkaar schuiven, terwijl de bespottelijke titel van dit duivelse onding verschijnt. In vijf seconden ben je al drie keer over je nek gegaan. En het straffe, nee werkelijk het onbevattelijke is: die eerste vijf seconden zijn nog het hoogtepunt van de film. Daarna gaat het steil bergaf. Daarna worden we vergast op het ellenlange stukje the dawn of man, waarin mimespelers zich verkleden als aap. Inderdaad. Kan u even met mij de twee codewoorden uit de vorige zin aanduiden. Mimespelers. Aap. Daarna volgt nog het walsje dat een aantal ruimteschepen maken op De Blauwe Donau van Strauss (denk aan Homer Simpson, dat verzacht de pijn!) alvorens de echte plot van start gaat. God had ik nu maar een ironieteken om de vorige zin te be-eindigen. Ik doe een poging om u het verhaal te beschrijven. Ik zie dit als een taak van menslievendheid, moest u toch zoiets hebben van ik kan niet rustig sterven vooraleer ik de plot van 2001: a space odyssey ken. Het gaat over een astronaut. En een gemene computer die HAL heet. En er is een monoliet. Samen beleven ze fijne avonturen in de ruimte. Op het einde is de astronaut oud geworden en is er een spacebaby gekomen. Geen seks jammer genoeg. Alleen de baby. En de monoliet. Zeg samen met mij kinderen: mo-no-liet. Jaja, het is met het epos wel dat 2001. Spannend, puntje van je stoelmateriaal. Zodenmieter.
Wat wil Stanley Kubrick met dit epos zeggen? Wat is de diepere boodschap? Ik zal het u eens zeggen zie: er is er geen. 2001 is een grap. Een enorme grap die al 40 jaar duurt en waar de zogenaamde intellectuelen zich nog steeds aan laten vangen. Het is het werk van een pompeuze gek, een junkie, een megalomane psychopaat. 2001 is geen kunstwerk. Het is een verdorven zwarte put. Als u zich ooit afvraagt hoe de hel eruit ziet: kijk eens een dagje naar 2001. Dit is een opgeblazen farce van een regisseur die de grootste fout maakt die een regisseur kan maken. Do not bore your audience.
Het is heel makkelijk om schamper te doen over films als 2 Fast 2 Furious. Ja ze zijn dom. Ja ze zijn gemaakt voor mensen met een attentiespan die korter is dan de NVA-carriere van Jean-Marie Dedecker. Ja ze zijn luid en beschamend en de voorbode van de zeven ruiters van de apocalyps. Deze jongen haalt zijn neus op voor alle cynische commentaar van blasé critici (ja ik heb het tegen u Steven de Foer! Mettekoo!) en ik zeg dus Lang leve de goedgemaakte domme actiefilm! Lang leve razendsnelle autoporno! Lang leve 2 Fast 2 Furious!
Zeer zelden zal je een film zien die sneller, zwoeler en kleurrijker is dan dit onderschatte meesterwerk. Zeer zelden zal je de geur van kerosine uit de speakers van je tv voelen stromen. Stories for Boys, zegt u? Uiteraard, en waarom ook niet. We moeten af van het idee dat elke film de juryprijs op het festival van Cannes moet halen. Sommige films zijn gemaakt met een veel nobeler doel: ons te entertainen. Ons heel even, voor niet meer dan anderhalf uur, onze problemen te doen vergeten. Vin Diesel wilde liever zijn drek Riddickfilms maken en bedankte voor de eer om in dit epos mee te spelen. Hij wordt niet gemist. De donkere sfeer van de eerste film wordt vervangen door een lekker luchtige Magnum PI vibe die, moest zijne kale brombeer hebben meegedaan, veel moeilijker te bereiken was geweest. Dank u Paul Walker. Dank u Eva Mendes. Dank u John Singleton.
Net zoals we in de geschiedenis gewag kunnen maken van jaren voor Christus en jaren na Christus, kunnen we in de wereld van de cinema spreken van films voor en na Tarantino. Nu behoort deze jongen niet tot het gigantische leger van filmnerds die op hun knieen vallen voor the big Q en met hun lippen s mans voetsporen bevochtigen. Nee hoor, ik kijk wel uit. Extreem gedrag is mij onbekend. Moderatie is mijn middelnaam. Maar ik dwaal. In de jaren na Pulp Fiction, een film die ooit ook nog wel eens in deze rubriek zal worden behandeld, als ik veel tijd en zin en xanax heb, schoten de meervoudige misdaadplots als boleten uit de grond. Zo ook 2 Days in the Valley. Een film met zeer veel schoon volk (Charlize Theron! Teri Hatcher! Dat is het zowat! Te veel uitroeptekens!) en een plot met meer kronkels en wendingen dan de dikke darm van Geert Lambert. In tegenstelling tot heel wat andere post- Pulp films heeft 2 Days echter een gezonde dosis humor en neemt hij zichzelf nergens al te serieus. Een aangename manier om twee uur van uw leven door te brengen. En wanneer de aftiteling voorbijschiet ben je weer even dichter bij je schepper gekomen. Is dat niet het ultieme doel van films, de uren tot de dood wat sneller doen gaan?
Wat zijn hippe films toch vervelend. Iedereen kent 12 Monkeys van Terry Gilliam. Iedereen vindt het een goede film. Blablabla. Maar oh edele wijsgeer, hoor ik u daar piepen, kan 12 Monkeys u dan niet bekoren?. Natuurlijk wel dwaas. Maar er is een verschil tussen bekoren en bekoren. 12 Monkeys is (zoals alle films van Gilliam trouwens) een steriele bedoening. Een film die van zichzelf weet dat hij goed is, die geniet van zijn slimheid, als een Mister Burns die zich glimlachend in de handen wrijft bij het bedenken van een nieuw snood plannetje. Altijd al eens gewild om het woord snood in een zin te integreren. Zon heerlijk jommekeswoord nietwaar? Net als rabauw, of handlanger, of potverpitjes. Maar ik dwaal af. 12 Monkeys is een film zonder hart. En daardoor kan ik er ook mijn hart niet voor openzetten. Het is een film zonder bloed (wel zonder metaforisch bloed dan, ik veronderstel dat er visueel wel heel wat van het rode goedje te zien zal zijn). Daardoor kan ik er mijn bloed niet voor laten.Wil u een diepgravende analyse over deze film? Ga dan op een ander, jong! Helemaal rechtsboven staat er een kruisje. Klik erop. Nee, echt ik meen het, klik erop. Salu! Goed, daar zijn we vanaf. Neem me bij de hand, oh lezer, we lopen weg van Gilliams zootje en we ontdekken samen veel en veel leukere dingen. Daar! Aan de einder!
Een bloedhete zomerdag. 12 mannen zitten in een gesloten kamer. Hun taak: beslissen of een jonge Latino al dan niet schuldig is aan moord. 11 juryleden zijn overtuigd van zijn schuld. Niet dat ze er echt over nagedacht hebben. Ik bedoel, het is een latino, nietwaar? Slechts één jurylid, jurylid nummer 8 (een glansrol voor de legendarische Henry Fonda) heeft twijfels. Kan hij de peer-pressure doorbreken en de waarheid aan het licht brengen?
12 Angry Men speelt zich volledig af in real time (voor degenen onder u die dachten dat jack bauer de uitvinder van dat concept was) én in één locatie (voor diegenen die dachten dat big brother dat ei van colombus had gelegd). Het is een studie in de condition humaine die slechts zelden is ge-evenaard. Het idee dat het lot van een mens in handen is van zon stelletje gestampte boeren, je zou er de willies van krijgen. Henry Fonda speelt zijn typische rol van het geweten (zie ook zijn Tom Joad in The Grapes of Wrath) en hij doet dat goed, om een geriatrisch tv-personage te citeren. 12 Angry Men is zijn tijd ver vooruit inzake het bespreekbaar maken van hekele onderwerpen als racisme (vergeet niet dat het de jaren vijftig waren en Rosa Parks nog steeds niet vooraan in de bus was gaan zitten) en doodstraf. Maar bovenal is het een film die in elke cursus management zou moeten worden vertoond, omdat het een uniek beeld geeft van hoe je mensen kan manipuleren zonder dat ze zich er zelf bewust van zijn. Een van de grote meesterwerken uit de Amerikaanse cinema.
Bo Derek. De Bolero van Ravel. Dat badpak. Je zal maar jong en hitsig geweest zijn in het begin van de jaren 80. 10 is een verdienstelijk filmpje dat een aantal interessante dingen heeft te zeggen over mannen in een mid-life crisis, maar zal waarschijnlijk altijd wel herinnerd worden omwille van bovenstaande drie trefwoorden. Dudley Moore speelt in deze komedie van Blake Edwards een componist die getrouwd is met Julie Andrews, maar tijdens een snoepreisje verliefd wordt op de monosyllabische Bo. Laat ik eens een gewaagd statement maken en zeggen dat ik persoonlijk Julie honderd keer aantrekkelijker vind dan die gemanipuleerde rastahomp van een Bo Derek. Rollebollen op de tonen van The Lonely Goatherd lijkt me trouwens ook oneindig veel meer stimulerender dan die eeuwigdurende, kleffe Bolero. 10 kan tenslotte ook gezien worden als de start van de trend om menselijke schoonheid te quoteren als ware het iets objectiefs. Zonder 10 geen Am I hot or not. Verbranden die print!
Soms, wanneer de maan hoog aan de hemel staat en de slaap mij niet kan vatten, stel ik me wel eens de vraag: Wat zou William Shakespeare van 10 things I hate about you vinden. Een belangwekkende vraag. Wills legendarische toneelstuk The Taming of the Screw (zelf al eens op een slaapverwekkende manier verfilmd met Elizabeth Taylor en Richard Burton) werd overgeplaatst naar een amerikaanse high school. Je weet wel, een van die mythische plaatsen met palmbomen op de speelplaats en studenten die sporten, cheerleaden, debatwedstrijden houden, aan wiskundewedstrijden meedoen, proms organiseren, elkaar make-overs geven en basically alles doen zolang er maar geen studieboek in de buurt moet komen. Mja Bill Schudspier zou hoogstwaarschijnlijk meewarig het hoofd schudden alvorens in een solloqui uit te barsten, dat bomvol staat van de vierarmige jamben en diensmeer. U merkt misschien op dat ik maar een eindje in het wilde weg aan het razen ben, zonder ook maar een deftig woord omtrent de film in kwestie neer te pennen. Dat komt omdat 10 things I hate about you, zon licht en fluffig gevalletje is dat het nauwelijks de moeite is om het te vereeuwigen in mijn sprankelend proza. How do you catch a cloud and pin it down weet u wel. Maar licht en fluffig hoeft daarom niet slecht te zijn. Toon mij de mens die nee zegt tegen een roze petit four en ik toon u een gek. Heath Ledger (voordat hij bekend werd) en Julia Stiles ( de etherisch mooie Julia Stiles, die wat mij betreft in elke film mag schitteren) spelen het koppeltje en voor de rest kan en wil ik er weinig meer woorden aan vuilmaken.
