s Ochtends zijn we weer begonnen
met les volgen, en zelf les geven. Omdat onze les, van Lotte, Ruth en mij,
nogal snel was afgelopen, hebben we nog wat gefeest in de klas. We werden
verwacht in de klas van Nadia, om armbandjes te maken. Met parels in de kleuren
van de vlag van België en die van Zuid-Afrika. Ook twee speciale parels die
jezelf en je vriendin in het gastgezin voorstellen (Alicia en ik dus). Een
armbandje van grote waarde, waarbij iedereen beloofde contact te houden.
Anneleen en ik zwaaiden één keer
naar kleine kindjes op school, en ineens een hele groep rond ons. Anneleen
danst en leer ze een liedje aan, ik trek fotos en geef iedereen high fives
. We zeggen dat we doorgaan, naar Goudini Spa, de warmwaterzwembaden, en plots
nemen ze ons allemaal vast. We vinden het vervelend zo door te gaan en als we
in het busje zitten, kunnen we het niet laten hier en daar een knuffel, high
five of soms zelfs een kusje uit te delen. Helemaal gesmolten door de aandacht
en schattigheid van de kindjes, vertrekken we dan toch naar de zwembaden. Een
halfuurtje later komen we aan, kleden ons om, en plonsen we in het water van
wel 37 graden. Een paar uur relaxen, lachen en praten met onze echte nieuwe
Zuid-Afrikaanse vrienden en terug de auto in.
Terug naar de pub, om te eten en
afscheid te nemen van de leerkrachten. Veel speeches, karaoke-acts en gedans,
trekken Alicia en ik moe terug naar huis, om er voor de laatste keer te komen
slapen. Koffer nog vlug ingepakt en een babbeltje gedaan met de broer van
Alicia.
We volgden weer les op school en
gingen rond in de klassen met enquêtes over het klimaat, voor het project van
Green. Op het programma stond dat we een stadrondrit gingen doen en dan naar
Chris Hani, de crèche die opgestart werd door de samenwerking tussen Essen en
Witzenberg. Omdat het motregende, en de Zuid-Afrikanen binnenblijvenbij het minste druppeltje, werd dit allemaal
afgeschaft.
We hadden echt uitgekeken naar de crèche, dus
besloten we met ons groepje, en onze vrienden zelf te gaan. Ze stonden erop dat
we moesten samenblijven, één grote groep, omdat we blijkbaar door de arme buurt
van Tulbagh gingen om in de crèche te geraken. Er werd me verteld dat het een
gevaarlijke plaats is, veel verkrachtingen en mensen die vloeken op je
uitspreken. Gelukkig geen nare dingen meegemaakt, maar de crèche was gesloten.
Ernaast was een jeugdcentrum, voor jongeren die daar wilden studeren en zo van
de straat wegbleven.
Terug op weg naar de school, want
de Belgen gingen een typisch Belgisch maal bereiden voor de gastfamilies.
Frikadellen met gemengd fruit, blauwe pruimen en worst. En als nagerecht
rijstpap en pannenkoeken.Het smaakte
goed!
Daarna, met men haar vettig van de
pannenkoeken te bakken, naar de pub. Een klein danscafeetje, met karaoke,
uitgebaat door een leerkracht van de school. Enorm moe, maar toch wat gefeest.
Vandaag terug school. Bieke en ik
hebben een paar lessen, zoals Engels en wiskunde mee gevolgd in Grade 12A, een
leuke klas. We werden goed ontvangen door de leerlingen. Zoals Doniel, een homo
met een handtas, maar een superlieve kerel. Of Gaynor, een minimeisje dat
voorzitter is van de leerlingenraad. Spontaan en lief! De lessen waren
interessant, in het Zuid-Afrikaans, maar vooral kort! Officieel zeggen ze
veertig minuten, maar uiteindelijk blijven er altijd maar twintig tot dertig
minuten van over. De ene keer doet de leerkracht er lang over om papieren te
gaan kopiëren, de andere keer komen er om de twee minuten nog leerlingen binnen.
Ze blijven liefst nog zo lang mogelijk hangen op de speelplaats. Ook zijn de
lessen hier niet zo moeilijk. Ik volgde dus mee in het zesde jaar, en zij zagen
leerstof dat ik in het derde of vierde jaar al had gezien.
s Middags aten we op school en
reden we naar Ceres, Zip Slide! . Daar wachtte een parcours van 1,4km op ons.
Allemaal kabels tussen de bergen, met een prachtig zicht over de vallei en het
riviertje onder je voeten.Af en toe een
ferme windstoot in je gezicht en een Dhasie, een klipdas,zien wegvluchten.
Vervolgens naar de sapfabriek van
Ceres, waar we een rondleiding kregen. Haar in een netje, witte vest aan en oordopjes
in de oren. Een woordje uitleg en de verschillende stadia gezien, van fruit tot
een flesje.
We reden door naar een plaats waar
de burgemeester van Ceres ons stond op te wachten met een orkest en het
gemeentebestuur. Een uitgebreid buffet en een paar speeches, en uiteindelijk op
tijd terug naar huis.
Verzameld aan de plaatselijke bib
en met een grote bus naar de Westkust, een twee uurtjes rijden. Spijtig genoeg
was er wat motregen en was het heel bewolkt. In het restaurant, met zicht op
zee, ons aan een buffet van drie uur volgegeten! Met onze voetjes in het water,
en poseren voor de foto, bij een standbeeld van een halfnaakte zeemeermin.
In de buurt was een groot casino,
voor volwassenen. Daarnaast was het casino voor de kleintjes, dat eigenlijk
gewoon een lunapark was, zoals in Westende. Terug de bus in. Vandaag heel
weinig gedaan, maar het was toch gezellig!
Het vroege opstaan, was de moeite waard. We namen de trein
tot in Brussel Noord, om dan vervolgens over te stappen op de trein van
Zaventem.We checkten in 3 aparte
groepjes in, omdat we anders groepstarief moesten betalen (veel duurder!).
Paniekerig doen over mijn te grote handbagage was uiteindelijk nergens voor
nodig. Het paste niet in het rekje, maar ze hebben er niets over gezegd J
Ook bij de douane ging alles vanzelf! In de vertrekhal zochten we meteen ons
vliegtuig, wat er een bleek te zijn met Arabische letters langs de buitenkant,
wat bij Anneleen en mij al voor paniek zorgde!
Ik zat tussen Anneleen en Niels, wat voor een overdosis aan
amusement zorgde. Door het overvolle aanbod aan films,(ieders trouwens een
eigen tv-schermpje!), hadden we amper door dat we al na zes uur aankwamen in
Abu Dhabi. Blijkbaar helemaal geen rekening gehouden met het uurverschil met
België, van vier uur! Rond acht uur plaatselijke tijd kwamen we dus aan in de
kleine luchthaven, waar ik direct met Lotte op zoek ging naar chocolade!(Julian, de plaatselijke Burger King deed mij
helemaal aan jou denken!)
18 augustus 11
Er was gezegd 18 uur onderweg, waarvan we er al zes van
achter de rug hadden. Dus checkten we om half tien in, ook plaatselijke tijd.
Deze vlucht bracht ons naar Johannesburg, in negen uur. Hier tankten we bij,
zetten we 8/10de van de passagiers af, en vlogen we na anderhalf uur
verder richting eindbestemming Kaapstad. Veel plaats, benen strekken, languit
liggen, muziek én een raampje om buiten de heerlijke, eerste zonsopgang in
Zuid-Afrika te zien! Ondertussen ligt iedereen hier al/nog te maffen. Ik typ
dit namelijk in het vliegtuig, omdat ik toch niet kan slapen. Maar mijn
slaaptekort doet er niet toe, want ik ben er zeker van dat het de moeite waard
zal zijn!
Ahja, nog iets! Ik vind makkelijk netwerk in Abu Dhabi en
Johannesburg, wat dus in Kaapstad ook geen probleem zal zijn. Voorlopig heb ik
nog maar 11 cent op mijn gsm, wat betekent dat ik nog niet kan sturen. NOG
niet, want vanmiddag Belgische tijd, wordt mijn gsm automatisch herladen. Ik
zal dus wel kunnen sturen als ik op de school in Tulbagh aankom, wat rond vier
uur is. (wéér plaatselijke tijd)
Mama, kan je een sms sturen naar Julian en Gaia? Gewoon even
de sites doorgeven van de bloggen:
Essenwitzenberg.reisblogger.nl en bloggen.be/fenneke
Kleine afsluiter die ik straks zal afmaken:
Mijn schermpje zegt dat we over vijftig minuten in Kaapstad
aankomen en nog 466 km. Twee leerkrachten van de school wachten ons op aan de
luchthaven, waarmee we iets gaan eten. We halen de busjes op, en zullen er
waarschijnlijk een paar uur over doen om de school te bereiken.
Onder mij heeft zich net een immens groot wolkenveld
ontwikkeld, wat veel zegt over het weer in Kaapstad? Ik zal deze tekst vanavond
pas op mijn blog kunnen zetten, als ik in mijn gastgezin zit.
Ik stuur zogauw ik kan en fotos komen zogauw ik terug op
internet kan!
s Ochtends op tijd opgestaan om een zalige wandeling te
doen naar een van de watervallen in de buurt. Na een paar kilometers gestapt te
hebben, kwamen we aan aan de voet van de berg, waar al het water terechtkwam
dus. Het was dus blijkbaar de bedoeling
om op de top van de berg te komen! Gelukkig was het weer enorm goed, lekker
warm en geen wolkje aan de hemel. Langs de waterval klommen we omhoog langs de
rotsen en door kleine, afgeweken riviertjes.
Boven hadden we enorm mooi zicht over de hele vallei, konden
we onze flesjes vullen met vers bronwater, en werd Lotte in het water
ondergedompeld. Na genoeg groepsfotos en het pootjebaden, begonnen we langzaam
aan de afdaling. Gelukkig langs een andere weg dan dat we gekomen waren. Een
leuk babbeltje gehad met de gids, en onze spullen gaan pakken in het kamp.
Terug in Tulbagh kregen we een rondleiding door de
Kerkstraat. Hier stonden de eerste huizen van Tulbagh, dus hier ligt de
oorsprong van het dorpje. Een straat vol met de typisch witte huizen, die op
etiketten te zien zijn van Zuid Afrikaanse wijnen. De ene een restaurant, de
ander een showroom voor schilderijen of een souvenirwinkeltje. Terug naar onze
busjes en een kwartiertje rijden naar de wijnkelders van Saronsberg. Omdat we
nog geen achttien zijn, hebben we helaas geen wijn mogen proeven. Wel hebben we
de productiemachines ervan gezien, en de opslagplaatsen.
Terug in de busjes en op weg naar
het teater . Een theater-restaurant van de mama van Christabelle, een meisje
van de school. Eerst lekker gegeten en vervolgens een karate voorstelling en
een paar leerlingen die kwamen zingen of dansen. Nog een leuke avond gehad, en
vervolgens op tijd naar huis!
We hebben ontbeten op school en werden daarna verwacht in de
kerk voor het ontvangst. Ook was er ons al gezegd dat we ons, voor die 1400
leerlingen, moesten voorstellen.De kerk
is naast de school, toen we buitenkwamen hoorden we dus al meteen veel gezang.
We kwamen binnen en zagen dat de kerk vol zat met zingende, dansende jongeren.
Een fantastisch zicht en een ongelooflijk welkom. Ik ben er zeker van dat er
weinig zijn die zich al ooit zo welkom hebben gevoeld in een vreemd land. Een
schoolbandje speelde muziek, mensen die hun ogen sloten en meezongen,
Vervolgens was er aan ons gevraagd om een eerste indruk te
geven over hun land en onszelf even voor te stellen. Ook onze persoonlijke
cameraman van de organisatie Green, mocht kort iets zeggen. Dit deed hij met de
woorden: My name is Karel, Im the cameraman. So every breath you take, every move you make,
Ill be watching you! .
We gingen terug naar onze gastgezinnen, om onze spullen te
pakken. Het volgende dat op het programma stond: het watervalpark. Een man die
enorm veel om zijn omgeving gaf, en ons wat dingen wou aanleren. Compost maken
en de endringerboom omkappen. Dit is een boom die enorm veel voor komt in de
vallei van Tulbagh. Deze boom neemt een grootdeel van het (hoognodige) water
op, met een gebrek aan water voor de inwoners tot gevolg. Na een gezellig
kampvuur gingen we op tijd op bed.