Echter, door toedoen van enkele mensen is de relatie weer eens stuk.
Waarom kan ik niemand vinden, met wie ik blij kan zijn.
Moet ik me steeds ongelukkig voelen?
Wacht nog steeds op meer budget van het VAPH, zodat er eindelijk eens meer toekomst is.
Want ben dit zo kotsbeu geworden.
Telkens voelen hoe onmachtig ik ben.
Op 26 oktober moet ik naar Brussel, naar de Arbeidsrechtbank te Brussel om het VAPH te dagvaarden.
Zodat er eindelijk eens een oplossing gevonden wordt voor mijn grootste probleem, dat ik in een voorziening kan wonen waar ze me wel accepteren.
In OC De Beweging te Bottelare. Ze zijn nu een nieuw gebouw aan het zetten, in Scheldewindeke. Heb me kandidaat gesteld om daar te gaan wonen omdat ik al heel lang in een sociaal huis te Aalst ben ingeschreven.
Blijkbaar heeft er iemand hem goed verraden vandaag.
Was deze morgen met mijn vriendin aan het chatten tot ze ging eten. Ze heeft eventjes uitgelogd.
Terwijl ze aan het eten was, heeft er iemand haar fb-profiel gedeactiveerd. Naar grote waarschijnlijkheid iemand die ook gaat naar het dagcentrum OC De Beweging te Bottelare. Want ineens kon ik geen berichten meer zetten op haar fb Messenger.
Heb, als ze gedaan had met eten haar mailadres gevraagd en haar paswoord waarmee ze inlogde. Want zij wist niet hoe dit te veranderen.
Heb dan me eventjes uitgelogd op mijn fb-profiel om op haar profiel te gaan.
Heb het paswoord veranderd en me daarna uitgelogd.
Via mail heb ik het paswoord laten weten hoe ze kan inloggen.
Blijkbaar was er iemand die ook achter haar gat zit, maar niet kan krijgen. Hihi.
Nu kan hij niet meer op het profiel van mijn vriendin. Hij moet maar een eigen fb-profiel aanmaken.
Joepiee, eindelijk nu donderdag 17/01/2019 ga ik terug mijn madeliefje zien. Na bijna 30 opeenvolgende dagen elkaar gemist te hebben, zien we elkaar op de bocciatraining in groep 2 van VZW Pamele - Heilig Hart.
Het werd tijd.
Ik mis haar verschrikkelijk.
Waarom haar moeder haar niet wil loslaten, weet ik ook niet. Overbeschermend is ze. Narcistisch, enkel aan haarzelf denkend.
Begrijp haar niet. Zij is ook jong geweest en wil haar zoveel mogelijk zien.
Vandaag naar Kerstmarkt geweest van OC De Beweging te Bottelare en verleden dinsdag van VZW Duinhelm te Oostende.
Vandaag was het gelukkig binnen want was verkleumd van de kou. Anderhalf uur moeten wachten op een bus in station Gent Sint-Pieters, wat is dit toch leuk.
Morgennamiddag ga ik naar de Babbelbar in OC De Beweging te Bottelare.
Daar ga ik eens een serieus gesprek hebben met Eva (mijn vriendin) om samen tot een oplossing te komen om uit die impassie te komen.
Wreet me op, en helaas gaat mijn gezondheid achteruit door dit alles.
Nadien kan activiteiten meedoen samen met het dagcentrum. Ondertussen ga ik eens binnen kijken wat er zoal gemaakt wordt in het dagcentrum en ook iets kopen.
Terwijl kan Eva wel eens komen piepen of ik er nog steeds zit.
Blijkbaar heeft haar moeder het moeilijk dat mijn vriendin, die ik te Bottelare bezoek, regelmatig contacteerde via fb messenger.
Nu blijkt dat ze me geblokkeerd heeft. Waarom heb ik het raden naar.
Maar ze mag er zeker van zijn, dat ik mijn vriendin niet laat vallen.
Vergeet het.
Als zij moeilijk doet, dan zal ik nog moeilijker doen.
Hopelijk zie ik haar volgend jaar op de opendeurdag, en dan zal ik eens mijn grote bek open doen.
Het is niet omdat zij gescheiden is, omwille van narcisme, dat ik hier mijn mond moet houden.
Haar vader en haar stiefmoeder vinden het heel leuk dat ze weer iemand heeft leren kennen.
Wanneer ze bij haar moeder verblijft, mag ze absoluut niet buiten komen. Haar kinesist moet zelfs tot bij haar thuis komen ipv dat ze naar hem toegaat.
Is dit nu zo moeilijk te begrijpen dat mensen met een beperking ook gevoelens mogen krijgen van liefde en genegenheid. Weet, haar moeder ziet dit niet zo.
Maar beiden willen gelukkig leven en samen regelmatig elkaar zien.
Sinds enkele dagen, zit ik weer in een zwart gat. Omdat ik veel te veel om anderen geef en niet naar mijn eigen lichaam luister.
Doordat ik hoogsensitief ben, probeer ik me steeds aan anderen aan te passen. Hierdoor sluit ik me weer op, en leef in 'mijn eigen cocon'.
Weet dat dit niet de juiste oplossing is, en wil meer buiten komen. Maar niemand geeft om mij. Altijd maar 'ja' knikken.
Hierdoor leef ik dan in een zwart gat omdat niemand naar me luistert.
Voel de prikkelingen in mijn lichaam enorm, teveel overprikkelingen.
Steeds wanneer ik eens een evenement zet, kan niemand mee of zeggen ze op het laatste ogenblik af. Waarom? Omdat ik me nog eenzamer zal voelen?
Regelmatig zet ik iets op fb, en zet dan een evenement. Maar, als je geen jonge vrouw bent, ziet niemand meer naar me om. Sommige leden hebben liever dat jonge vrouwen iets organiseren, en liefst zo knap mogelijk.
Probeer te genieten van het leven, maar meestal ben ik dan de enige die naar ergens naartoe ga.
Gevoelens van vreugde en levenswijsheid, heb ik momenteel niet. Omdat ik veel opkrop.
Ook gevoelens qua liefde voor iemand. Ik denk dat ik nooit de ware zal ontmoeten. Heb het al lang opgegeven.
Ik lach heel veel, maar als er een afstand is, is dit blijkbaar onmogelijk. Hierdoor trek ik me dan meer en meer terug.
Weet, psychologen hebben me gezegd dat ik naar buiten moet komen, maar met wie? Wil het liever niet alleen doen. Alles doen om de eenzaamheid zoveel mogelijk te verdrijven, wil ik toch liever met anderen doen. Maar blijkbaar zitten ze liever voor hun pc, dan dat ze eens naar buiten komen.
Nu donderdag, 21 juni 2018, ga ik met andere deelnemers meedoen met 'Parantee-Psylos VZW' aan sportdag voor mensen met een psychische en/of motorische beperking.
Beginuur is om 10.30 uur en einduur om 16.30 uur.
Verscheidene sporten gaan we doen.
Met 520 deelnemers is de activiteit goed volzet.
Het is in 'Recreatiedomein De Nekker' dichtbij Mechelen Nekkerspoel dat dit doorgaat.
Bore en burn-out
